Ninu
Member
- Μηνύματα
- 80
- Likes
- 41
- Επόμενο Ταξίδι
- Λουξεμβούργο
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αργεντινή,Αυστραλία
Γεια σας παιδιά. Αποφάσισα να ξεκινήσω κι εγώ γράφοντας την δική μου ιστορία κι ελπίζω να σας φανεί χρήσιμη. Σπούδασα ιταλική φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και είμαι καθηγήτρια ιταλικών. Το εαρινό εξάμηνο του 2006 έγινα δεκτή στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια μέσω του προγράμματος Σωκράτης-Έρασμος. Για πολλούς η εμπειρία του Εράσμους είναι πολύ δυνατή. Είναι μια ευκαιρία να ζήσεις για έξη μήνες στο εξωτερικό, να γνωρίσεις μια ξένη κουλτούρα και να κάνεις φίλους από όλη την Ευρώπη και φυσικά να ταξιδέψεις σε πολλά άλλα μέρη. Για τους φοιτητές, όμως της ιταλικής φιλολογίας το πιο σημαντικό κομμάτι είναι η καθημερινή επαφή με την γλώσσα που θα διδάξουμε, με την ιταλική κουλτούρα, με τους κατοίκους αυτής της χώρας. Όπως και να έχει, θεωρώ ότι είναι απαραίτητη η επαφή με την Ιταλία προκειμένου να διδάξει κανείς την γλώσσα της και δεν αρκεί μονάχα να αποστηθίζεις τόμους γραμματικής. Αν κάποιος ξεφυλλίσει τα βιβλία για την διδασκαλία της ιταλικής θα δει μέσα άπειρες φωτογραφίες από τα διάφορα μνημεία της Ρώμης, της Φλωρεντίας κλπ. Αν ένας μαθητής σου σε ρωτήσει «Κυρία, πώς είναι από κοντά η Fontana di Trevi;» τι θα απαντήσεις αν δεν έχεις πάει; Πώς θα μεταδόσεις το πάθος σου για την ιταλική γλώσσα χωρίς να έχεις επισκεφτεί έστω και μια φορά την Ιταλία;
Αν ενδιαφέρεστε να μάθετε γενικά πληροφορίες για την Μπολόνια μπορείτε απλά να τσεκάρετε την Βικιπαίδια, εγώ προτιμώ να σας δώσω πληροφορίες από την προσωπική μου εμπειρία. Εν συντομία θα πω ότι η Μπολόνια είναι η πρωτεύουσα του διαμερίσματος της Εμίλια-Ρομάνια και βρίσκεται στην Βόρεια Ιταλία. Η οικονομία της βασίζεται στην βιομηχανία και φυσικά στους φοιτητές που ξεπερνούν τις εκατό χιλιάδες. Το πανεπιστήμιο της Μπολόνια ιδρύθηκε το 1088 και είναι το πιο παλιό της Ευρώπης και το δεύτερο μεγαλύτερο της Ιταλίας. Σημαντικότερη πλατεία είναι η Piazza Nettuno ή αλλιώς Piazza Maggiore, όπου δεσπόζει το σιντριβάνι του Ποσειδώνα και το σημαντικότερο μνημείο είναι οι δυο επικλινείς πύργοι, ο πύργος των Asinelli που φτάνει τα 102 μέτρα και ο πύργος των Garisenda που είναι μόνο 49 μέτρα επειδή οι αρχές αποφάσισαν να κόψουν την κορυφή του προς αποφυγήν ατυχήματος.
Τα μαθήματα ξεκινούσαν γύρω στις 10 Φεβρουαρίου κι εγώ παρουσιάστηκα στην Μπολόνια μόλις μια βδομάδα νωρίτερα και κατάφερα μέσα σε λίγες ώρες να βρω σπίτι. Είχα κάνει, βέβαια, κράτηση σε ξενοδοχείο όμως καλό είναι να πηγαίνει κανείς όσο πιο νωρίς γίνεται. Υπάρχει ένα γραφείο που βοηθάει τους φοιτητές και τους «ερασμίτες» να βρουν σπίτι. Λέγεται πυξίδα (bussola) και βρίσκεται στην οδό Zamboni, στην ίδια οδό που βρίσκονται και τα τμήματα των διαφόρων σχολών. Σας συνιστώ να ψάξετε αρκετά καλά για το σπίτι που θα μείνετε ή μάλλον για το δωμάτιο γιατί τα ενοίκια είναι πολύ ακριβά στην Βόρεια Ιταλία. Εγώ πλήρωνα 300 ευρώ –όσο και η υποτροφία μου – για ένα πολύ μικρό δωμάτιο που χωρούσε μόνο ένα κρεβάτι και μια ντουλάπα και έμενα στο ίδιο σπίτι με άλλη μια κοπέλα από την Ρουμανία που είχε έρθει κι εκείνη για έναν χρόνο με το πρόγραμμα εράσμους και δυο Κολομβιανές, μόνιμες κατοίκους. Υπάρχει δυνατότητα να μείνεις με άλλο ένα άτομο στο ίδιο δωμάτιο και να μοιράζεσαι τα έξοδα. Γενικά τα νοίκια κυμαίνονταν από 300-500 ευρώ για τα μονά δωμάτια. Προσοχή γιατί πολλές φορές τα έξοδα (κοινόχρηστα, αέριο, ρεύμα, νερό) δεν συμπεριλαμβάνονται στην συμφωνία. Λάβετε υπόψη και ότι δεν είναι λίγοι εκείνοι που εκμεταλλεύονται τους φοιτητές και κυρίως τους αλλοδαπούς χρεώνοντας περισσότερα στους ξένους και λιγότερα στους Ιταλούς για το ίδιο σπίτι. Καλό είναι να μείνει κανείς και στις φοιτητικές εστίες που βρίσκονται μακριά από το κέντρο αλλά βοηθάει στη δικτύωση και στην εύκολη προσαρμογή. Επίσης καλό είναι να πάει κανείς από την αρχή της χρονιάς εράσμους και όχι μόνο το εαρινό εξάμηνο για να έχει το δικαίωμα να επεκτείνει την παραμονή του σε περίπτωση που του αρέσει και για να ξεκινήσει μαζί με άλλους φοιτητές εράσμους. Ο πρώτος μήνας είναι ο πιο δύσκολος μέχρι να συνηθίσεις και να κάνεις γνωριμίες.
Όσον αφορά συγκεκριμένα την Μπολόνια, πρόκειται για πόλη πολύ δύσκολη λόγω των στενών της και των δρόμων που αλλάζουν συνέχεια όνομα. Όσοι δεν την γνωρίζουν ακόμα και με χάρτη μπορεί εύκολα να χαθούν και να χάσουν τον προσανατολισμό τους. Στην αρχή ήμουν απελπισμένη! Επίσης, κάτι που μου έκανε εντύπωση είναι ότι ο κόσμος που μπορεί να συναντήσετε εκεί δεν έχει καμία σχέση με τον κόσμο που θα δείτε σε άλλες ιταλικές πόλεις. Υπάρχουν πολλοί χίπηδες, πανκ και ναρκομανείς. Στον δρόμο υπάρχουν ακόμα και αυτόματοι πωλητές για σύριγγες. Άσχημη εικόνα είναι και το ότι δεν υπάρχουν μεν αδέσποτα, οι φοιτητές όμως έχουν από 1-2 κατοικίδια και τα πεζοδρόμια είναι πολύ βρώμικα. Η πόλη είναι επίπεδη και κυκλοφορούν πολλά ποδήλατα. Υπάρχουν σχεδόν παντού ποδηλατόδρομοι και χώροι στάθμευσης. Τα περισσότερα ποδήλατα είναι παμπάλαια και κακοπαθημένα επειδή τα κλέβουν και τα μεταπωλούν. Δεν χρειάζεται να πω και ότι υπάρχει σεβασμός στον πεζό. Η Μπολόνια επίσης καυχιέται για το κυκλοφοριακό της σύστημα. Το λεωφορείο τουλάχιστον το 2006 κόστιζε 1 ευρώ αλλά η κυκλοφορία ΙΧ στο κέντρο είναι περιορισμένη.
Η πόλη ομορφαίνει πολύ την άνοιξη. Δεν υπάρχει θάλασσα, ο κόσμος συγκεντρώνεται στα δημόσια πάρκα όπου μπορεί κανείς να κάνει τζόκινγκ, ποδήλατο, ηλιοθεραπεία, πικ-νικ. Για μπάνιο πολλοί πάνε προς Ρίμινι όπου η θάλασσα δεν είναι καθόλου καθαρή. Τον χειμώνα έχει αρκετό κρύο, βρέχει συχνά και, θυμάμαι, ήταν πρωταπριλιά και χιόνιζε.
Για όσους ενδιαφέρονται να σπουδάσουν στην Μπολόνια, από προσωπικής και μόνο άποψης και όσον αφορά την ιταλική φιλολογία μπορώ να πω ότι δεν είδα διαφορές με το ελληνικό πανεπιστήμιο στη διδασκαλία, στην οργάνωση, στη γραφειοκρατία, στον τρόπο διεξαγωγής των εξετάσεων, πουθενά. Τα σκονάκια δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, όλοι οι Ιταλοί πήγαιναν εφοδιασμένοι κατάλληλα. Γενικά παρατήρησα ότι τους φοιτητές εράσμους τους βοηθάνε να περάσουν τα μαθήματα αλλά όχι όλοι οι καθηγητές. Επίσης, εννοείται ότι δεν δίνονται δωρεάν βιβλία, είτε τα αγοράζει κανείς καινούρια ή μεταχειρισμένα είτε τα βγάζει φωτοτυπίες, όπως κάνουν οι περισσότεροι.
Στην οδό Zamboni, όπου όπως είπα βρίσκονται τα πανεπιστήμια υπάρχει και η φοιτητική βιβλιοθήκη όπου μπορεί κανείς να διαβάσει και διαθέτει και υπολογιστές για αυστηρά πανεπιστημιακή χρήση. Κάπου εκεί κοντά είναι και η λέσχη, όπου πληρώνεις για να φας και είναι η πιο οικονομική λύση. Δυστυχώς η πίτσα είναι πεντανόστιμη και πρέπει να φάει κανείς μία ολόκληρη για να χορτάσει. Η Εμίλια-Ρομάνια φημίζεται για την εκλεκτή κουζίνα της και η Μπολόνια για την σάλτσα Bolognese και την μορταδέλα. Περιττό να σας πω ότι μέσα σε 5 μήνες είχα πάρει 5 κιλά…
Όσον αφορά την νυχτερινή ζωή της πόλης, φοβάμαι πως δεν μπορώ να βοηθήσω και πολύ τους ενδιαφερόμενους γιατί είναι ένα κομμάτι που δεν με ενδιέφερε να ζήσω. Υπάρχουν διάφορες παμπ, καφετέριες και μπαρ όπου (εννοείται) απαγορεύεται το κάπνισμα. Κάπου υπάρχουν και κλαμπ αλλά δεν γνωρίζω λεπτομέρειες. Τα μαγαζιά κλείνουν στις 2.30 το βράδυ και μετά οι δρόμοι ερημώνουν. Τα φανάρια δεν λειτουργούν μετά τις 2.30. Κυκλοφορούν ελάχιστα αυτοκίνητα αλλά υπάρχει ένα λεωφορείο από κάθε γραμμή ανά μία ώρα. Οι περισσότεροι φοιτητές καταφεύγουν σε απλές και φτηνές λύσεις στον τρόπο διασκέδασής τους. Πολλοί συγκεντρώνονται σε πλατείες και κυρίως στην πλατεία Santo Stefano με κρασί και μπίρες και κάνουν το λεγόμενο “bottellon”, που είναι ισπανική συνήθεια. Στην εν λόγω πλατεία βρίσκεται και το σπίτι του Brondi, πρώην πρωθυπουργού της Ιταλίας.
Δυστυχώς πέρασαν 5 χρόνια από την παραμονή μου στην Μπολόνια και ίσως κάποια από όσα σας είπα να μην ισχύουν πλέον. Το 2006 τουλάχιστον από όσα θυμάμαι ένα από τα σημαντικά έξοδα μου ήταν το σούπερ μάρκετ. Οι τιμές ήταν στα περισσότερα προϊόντα διπλάσιες σε σχέση με την Ελλάδα. Το γάλα έκανε 1,30, το ψωμί περίπου 1 ευρώ και τα φρούτα είχαν διπλάσια τιμή. Πλέον στην Ελλάδα φτάσαμε στις τιμές της Ιταλίας σε πολλά είδη πρώτης ανάγκης και δεν έχω μέτρα σύγκρισης για τα σημερινά δεδομένα της Ιταλίας. Φαντάζομαι πως πλέον δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά. Πάντως, προσωπικά δεν ξόδευα πάνω από 700 ευρώ τον μήνα και υπόψη ότι τα 310 ήταν της υποτροφίας. Εξαιρούνται τα αεροπορικά εισιτήρια που είχαν βγει γύρω στα 350 ευρώ. Αν πήγαινα σήμερα εράσμους θα είχα πάει από Μιλάνο και μετά με τρένο Μπολόνια με easyjet. Το 2006 υπήρχε διαδρομή μόνο από Αθήνα και όχι από Θεσσαλονίκη.
Μιας και αναφέρθηκα στα τρένα, το τρένο στην Ιταλία είναι ένα από τα πιο αξιόπιστα μέσα μεταφοράς που καθημερινά χρησιμοποιούν χιλιάδες Ιταλοί. Στη σελίδα www.trenitalia.it μπορεί κανείς να μάθει τα πάντα για τις διαδρομές, τα ωράρια και το κόστος. Εγώ όσο ζούσα στην Ιταλία μπορώ να πω ότι ταξίδεψα αρκετά και πραγματικά αξίζει τον κόπο να κάνεις μια βόλτα στις γύρω πόλεις τα Σαββατοκύριακα. Είναι σημαντικό που η Μπολόνια όπως είπα στην αρχή είναι η πρωτεύουσα της Εμίλια-Ρομάνια και από κει περνάν όλα τα τρένα που πηγαίνουν στα υπόλοιπα διαμερίσματα της Ιταλίας, ενώ για παράδειγμα για να πάει κανείς στην Σιένα ή την Πίζα πρέπει πρώτα να περάσει από την Φλωρεντία και να αλλάξει τρένο.
Φαντάζομαι πως ξέχασα να αναφέρω πολλά πράγματα ελπίζω όμως να βοήθησα αρκετά κάποιον άμεσα ενδιαφερόμενο και να μην σας κούρασα με την μακρηγορία μου. Γενικά, θεωρώ πως είναι πολύ σημαντική η εμπειρία του εράσμους στη ζωή μου και θα σύστηνα σε κάθε φοιτητή να την δοκιμάσει.
Αν ενδιαφέρεστε να μάθετε γενικά πληροφορίες για την Μπολόνια μπορείτε απλά να τσεκάρετε την Βικιπαίδια, εγώ προτιμώ να σας δώσω πληροφορίες από την προσωπική μου εμπειρία. Εν συντομία θα πω ότι η Μπολόνια είναι η πρωτεύουσα του διαμερίσματος της Εμίλια-Ρομάνια και βρίσκεται στην Βόρεια Ιταλία. Η οικονομία της βασίζεται στην βιομηχανία και φυσικά στους φοιτητές που ξεπερνούν τις εκατό χιλιάδες. Το πανεπιστήμιο της Μπολόνια ιδρύθηκε το 1088 και είναι το πιο παλιό της Ευρώπης και το δεύτερο μεγαλύτερο της Ιταλίας. Σημαντικότερη πλατεία είναι η Piazza Nettuno ή αλλιώς Piazza Maggiore, όπου δεσπόζει το σιντριβάνι του Ποσειδώνα και το σημαντικότερο μνημείο είναι οι δυο επικλινείς πύργοι, ο πύργος των Asinelli που φτάνει τα 102 μέτρα και ο πύργος των Garisenda που είναι μόνο 49 μέτρα επειδή οι αρχές αποφάσισαν να κόψουν την κορυφή του προς αποφυγήν ατυχήματος.
Τα μαθήματα ξεκινούσαν γύρω στις 10 Φεβρουαρίου κι εγώ παρουσιάστηκα στην Μπολόνια μόλις μια βδομάδα νωρίτερα και κατάφερα μέσα σε λίγες ώρες να βρω σπίτι. Είχα κάνει, βέβαια, κράτηση σε ξενοδοχείο όμως καλό είναι να πηγαίνει κανείς όσο πιο νωρίς γίνεται. Υπάρχει ένα γραφείο που βοηθάει τους φοιτητές και τους «ερασμίτες» να βρουν σπίτι. Λέγεται πυξίδα (bussola) και βρίσκεται στην οδό Zamboni, στην ίδια οδό που βρίσκονται και τα τμήματα των διαφόρων σχολών. Σας συνιστώ να ψάξετε αρκετά καλά για το σπίτι που θα μείνετε ή μάλλον για το δωμάτιο γιατί τα ενοίκια είναι πολύ ακριβά στην Βόρεια Ιταλία. Εγώ πλήρωνα 300 ευρώ –όσο και η υποτροφία μου – για ένα πολύ μικρό δωμάτιο που χωρούσε μόνο ένα κρεβάτι και μια ντουλάπα και έμενα στο ίδιο σπίτι με άλλη μια κοπέλα από την Ρουμανία που είχε έρθει κι εκείνη για έναν χρόνο με το πρόγραμμα εράσμους και δυο Κολομβιανές, μόνιμες κατοίκους. Υπάρχει δυνατότητα να μείνεις με άλλο ένα άτομο στο ίδιο δωμάτιο και να μοιράζεσαι τα έξοδα. Γενικά τα νοίκια κυμαίνονταν από 300-500 ευρώ για τα μονά δωμάτια. Προσοχή γιατί πολλές φορές τα έξοδα (κοινόχρηστα, αέριο, ρεύμα, νερό) δεν συμπεριλαμβάνονται στην συμφωνία. Λάβετε υπόψη και ότι δεν είναι λίγοι εκείνοι που εκμεταλλεύονται τους φοιτητές και κυρίως τους αλλοδαπούς χρεώνοντας περισσότερα στους ξένους και λιγότερα στους Ιταλούς για το ίδιο σπίτι. Καλό είναι να μείνει κανείς και στις φοιτητικές εστίες που βρίσκονται μακριά από το κέντρο αλλά βοηθάει στη δικτύωση και στην εύκολη προσαρμογή. Επίσης καλό είναι να πάει κανείς από την αρχή της χρονιάς εράσμους και όχι μόνο το εαρινό εξάμηνο για να έχει το δικαίωμα να επεκτείνει την παραμονή του σε περίπτωση που του αρέσει και για να ξεκινήσει μαζί με άλλους φοιτητές εράσμους. Ο πρώτος μήνας είναι ο πιο δύσκολος μέχρι να συνηθίσεις και να κάνεις γνωριμίες.
Όσον αφορά συγκεκριμένα την Μπολόνια, πρόκειται για πόλη πολύ δύσκολη λόγω των στενών της και των δρόμων που αλλάζουν συνέχεια όνομα. Όσοι δεν την γνωρίζουν ακόμα και με χάρτη μπορεί εύκολα να χαθούν και να χάσουν τον προσανατολισμό τους. Στην αρχή ήμουν απελπισμένη! Επίσης, κάτι που μου έκανε εντύπωση είναι ότι ο κόσμος που μπορεί να συναντήσετε εκεί δεν έχει καμία σχέση με τον κόσμο που θα δείτε σε άλλες ιταλικές πόλεις. Υπάρχουν πολλοί χίπηδες, πανκ και ναρκομανείς. Στον δρόμο υπάρχουν ακόμα και αυτόματοι πωλητές για σύριγγες. Άσχημη εικόνα είναι και το ότι δεν υπάρχουν μεν αδέσποτα, οι φοιτητές όμως έχουν από 1-2 κατοικίδια και τα πεζοδρόμια είναι πολύ βρώμικα. Η πόλη είναι επίπεδη και κυκλοφορούν πολλά ποδήλατα. Υπάρχουν σχεδόν παντού ποδηλατόδρομοι και χώροι στάθμευσης. Τα περισσότερα ποδήλατα είναι παμπάλαια και κακοπαθημένα επειδή τα κλέβουν και τα μεταπωλούν. Δεν χρειάζεται να πω και ότι υπάρχει σεβασμός στον πεζό. Η Μπολόνια επίσης καυχιέται για το κυκλοφοριακό της σύστημα. Το λεωφορείο τουλάχιστον το 2006 κόστιζε 1 ευρώ αλλά η κυκλοφορία ΙΧ στο κέντρο είναι περιορισμένη.
Η πόλη ομορφαίνει πολύ την άνοιξη. Δεν υπάρχει θάλασσα, ο κόσμος συγκεντρώνεται στα δημόσια πάρκα όπου μπορεί κανείς να κάνει τζόκινγκ, ποδήλατο, ηλιοθεραπεία, πικ-νικ. Για μπάνιο πολλοί πάνε προς Ρίμινι όπου η θάλασσα δεν είναι καθόλου καθαρή. Τον χειμώνα έχει αρκετό κρύο, βρέχει συχνά και, θυμάμαι, ήταν πρωταπριλιά και χιόνιζε.
Για όσους ενδιαφέρονται να σπουδάσουν στην Μπολόνια, από προσωπικής και μόνο άποψης και όσον αφορά την ιταλική φιλολογία μπορώ να πω ότι δεν είδα διαφορές με το ελληνικό πανεπιστήμιο στη διδασκαλία, στην οργάνωση, στη γραφειοκρατία, στον τρόπο διεξαγωγής των εξετάσεων, πουθενά. Τα σκονάκια δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, όλοι οι Ιταλοί πήγαιναν εφοδιασμένοι κατάλληλα. Γενικά παρατήρησα ότι τους φοιτητές εράσμους τους βοηθάνε να περάσουν τα μαθήματα αλλά όχι όλοι οι καθηγητές. Επίσης, εννοείται ότι δεν δίνονται δωρεάν βιβλία, είτε τα αγοράζει κανείς καινούρια ή μεταχειρισμένα είτε τα βγάζει φωτοτυπίες, όπως κάνουν οι περισσότεροι.
Στην οδό Zamboni, όπου όπως είπα βρίσκονται τα πανεπιστήμια υπάρχει και η φοιτητική βιβλιοθήκη όπου μπορεί κανείς να διαβάσει και διαθέτει και υπολογιστές για αυστηρά πανεπιστημιακή χρήση. Κάπου εκεί κοντά είναι και η λέσχη, όπου πληρώνεις για να φας και είναι η πιο οικονομική λύση. Δυστυχώς η πίτσα είναι πεντανόστιμη και πρέπει να φάει κανείς μία ολόκληρη για να χορτάσει. Η Εμίλια-Ρομάνια φημίζεται για την εκλεκτή κουζίνα της και η Μπολόνια για την σάλτσα Bolognese και την μορταδέλα. Περιττό να σας πω ότι μέσα σε 5 μήνες είχα πάρει 5 κιλά…
Όσον αφορά την νυχτερινή ζωή της πόλης, φοβάμαι πως δεν μπορώ να βοηθήσω και πολύ τους ενδιαφερόμενους γιατί είναι ένα κομμάτι που δεν με ενδιέφερε να ζήσω. Υπάρχουν διάφορες παμπ, καφετέριες και μπαρ όπου (εννοείται) απαγορεύεται το κάπνισμα. Κάπου υπάρχουν και κλαμπ αλλά δεν γνωρίζω λεπτομέρειες. Τα μαγαζιά κλείνουν στις 2.30 το βράδυ και μετά οι δρόμοι ερημώνουν. Τα φανάρια δεν λειτουργούν μετά τις 2.30. Κυκλοφορούν ελάχιστα αυτοκίνητα αλλά υπάρχει ένα λεωφορείο από κάθε γραμμή ανά μία ώρα. Οι περισσότεροι φοιτητές καταφεύγουν σε απλές και φτηνές λύσεις στον τρόπο διασκέδασής τους. Πολλοί συγκεντρώνονται σε πλατείες και κυρίως στην πλατεία Santo Stefano με κρασί και μπίρες και κάνουν το λεγόμενο “bottellon”, που είναι ισπανική συνήθεια. Στην εν λόγω πλατεία βρίσκεται και το σπίτι του Brondi, πρώην πρωθυπουργού της Ιταλίας.
Δυστυχώς πέρασαν 5 χρόνια από την παραμονή μου στην Μπολόνια και ίσως κάποια από όσα σας είπα να μην ισχύουν πλέον. Το 2006 τουλάχιστον από όσα θυμάμαι ένα από τα σημαντικά έξοδα μου ήταν το σούπερ μάρκετ. Οι τιμές ήταν στα περισσότερα προϊόντα διπλάσιες σε σχέση με την Ελλάδα. Το γάλα έκανε 1,30, το ψωμί περίπου 1 ευρώ και τα φρούτα είχαν διπλάσια τιμή. Πλέον στην Ελλάδα φτάσαμε στις τιμές της Ιταλίας σε πολλά είδη πρώτης ανάγκης και δεν έχω μέτρα σύγκρισης για τα σημερινά δεδομένα της Ιταλίας. Φαντάζομαι πως πλέον δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά. Πάντως, προσωπικά δεν ξόδευα πάνω από 700 ευρώ τον μήνα και υπόψη ότι τα 310 ήταν της υποτροφίας. Εξαιρούνται τα αεροπορικά εισιτήρια που είχαν βγει γύρω στα 350 ευρώ. Αν πήγαινα σήμερα εράσμους θα είχα πάει από Μιλάνο και μετά με τρένο Μπολόνια με easyjet. Το 2006 υπήρχε διαδρομή μόνο από Αθήνα και όχι από Θεσσαλονίκη.
Μιας και αναφέρθηκα στα τρένα, το τρένο στην Ιταλία είναι ένα από τα πιο αξιόπιστα μέσα μεταφοράς που καθημερινά χρησιμοποιούν χιλιάδες Ιταλοί. Στη σελίδα www.trenitalia.it μπορεί κανείς να μάθει τα πάντα για τις διαδρομές, τα ωράρια και το κόστος. Εγώ όσο ζούσα στην Ιταλία μπορώ να πω ότι ταξίδεψα αρκετά και πραγματικά αξίζει τον κόπο να κάνεις μια βόλτα στις γύρω πόλεις τα Σαββατοκύριακα. Είναι σημαντικό που η Μπολόνια όπως είπα στην αρχή είναι η πρωτεύουσα της Εμίλια-Ρομάνια και από κει περνάν όλα τα τρένα που πηγαίνουν στα υπόλοιπα διαμερίσματα της Ιταλίας, ενώ για παράδειγμα για να πάει κανείς στην Σιένα ή την Πίζα πρέπει πρώτα να περάσει από την Φλωρεντία και να αλλάξει τρένο.
Φαντάζομαι πως ξέχασα να αναφέρω πολλά πράγματα ελπίζω όμως να βοήθησα αρκετά κάποιον άμεσα ενδιαφερόμενο και να μην σας κούρασα με την μακρηγορία μου. Γενικά, θεωρώ πως είναι πολύ σημαντική η εμπειρία του εράσμους στη ζωή μου και θα σύστηνα σε κάθε φοιτητή να την δοκιμάσει.
