stayros
Member
- Μηνύματα
- 78
- Likes
- 181
Από τότε που γνωρίστηκα με την Πηνελόπη και «μολύνθηκα» από την αγάπη της για τα ταξίδια, θυμάμαι να μου λέει τις παραμονές κάθε αναχώρησής μας …. «Πορτογαλία θέλω να πάμε….στη Λισαβόνα!!!!!»
Πότε όμως οι πτήσεις που δεν είχαν καλές ανταποκρίσεις, πότε το τσιμπημένο οικονομικά πακέτο ή άλλες αντιφατικές συγκυρίες, μας απέτρεπαν από τον προορισμό αυτό….. Έτσι όταν μετά την επιβίβαση μας στο μετρό από το αεροδρόμιο, αποβιβαστήκαμε στην στάση AVENIDA, στη καρδιά της πόλης και λουστήκαμε το δροσερό αεράκι του Ατλαντικού, γέλασα που την άκουσα να μονολογεί πίσω μου: «Επιτέλους…. Λισαβόνα!!!»
Λισαβόνα. Η πρωτεύουσα της Πορτογαλίας που βρίσκεται στο δυτικό άκρο της Ιβηρικής χερσονήσου στη νοτιοδυτική Ευρώπη και βρέχεται από τον Ατλαντικό. Σαν έκταση η Πορτογαλία είναι μικρότερη από την Ελλάδα αλλά με πληθυσμό όσο η Ελλάδα μας.
Την ονομασία την πήρε από την πόλη Πόρτο αλλά οι κάτοικοι της ορκίζονται ότι το όνομα προέρχεται από το κόκορα του λιμανιού (πόρτο γκάλο) εξ ου και το σήμα κατατεθέν ο κόκορας τον οποίον θα βρείτε σε όλα τα μαγαζιά σε πάρα πολλές μορφές, από χάλκινος μέχρι πορσελάνινος με εντυπωσιακά χρώματα.Εσείς πάρτε αυτόν με τον ανοικτό στόμα…λένε ότι φέρνει γούρι!!!!!
Και η Λισαβόνα? Είναι η πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη με 500.000 κατοίκους, η ‘’Πόλη του Οδυσσέα’’, η ‘’Πόλη των μεγάλων θαλασσοπόρων-εξερευνητών’’, η ΄΄Πριγκίπισσα του Ωκεανού’’ με χαρακτηριστικό σήμα και έμβλημα της τη σαρδέλα.
Το ιστορικό της κέντρο είναι χτισμένο πάνω σε επτά λόφους και διατρέχεται από τον ποταμό Τάγο τον μεγαλύτερο της Ιβηρικής χερσονήσου..
Αλφάμα η παλαιά πόλη, Μπάιρο Άλτο η άνω πόλη, Μπάιξα η καρδιά της πόλης,Μπελέμ στις εκβολές του Τάγου… αυτές οι ονομασίες θα μας βασανίσουν πολύ γλυκά (μεταφορικά και ουσιαστικά γιατί μόνο αν την περπατήσεις θα την δεις και θα την καταλάβεις τη Λισαβόνα), σε όλη μας τη παραμονή σε αυτή τη τόση ιδιαίτερη πρωτεύουσα.
Τώρα που γράφω την ιστορία μας και ανακαλώ στη μνήμη μου τις εικόνες που είδαμε… τις στιγμές που ζήσαμε… αισθάνομαι τη μυρωδιά και την αύρα της να με κατακλύζουν και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι και πολύχρωμη είναι… και ζωηρή… και ζωντανή… και ήσυχη… και σύγχρονη… και άλλης εποχής… και παραδοσιακή… και μοντέρνα…. σίγουρα και μελαγχολική.
Ελάτε να τη γνωρίσουμε….
Το ταξίδι τελικά ευκολότερο από όσο περιμέναμε. Η Aegean πετάει το πρωί στις 8:30 για Μιλάνο όπου καταφθάνει μετά από 2,5 ώρες περίπου και ύστερα από ένα απολαυστικό διάλλειμα 3 ωρών στο γεμάτο καφέ και μαγαζιά αεροδρόμιο, αναλαμβάνει η ΤΑΡ, με εξαιρετικά φαρδιές θέσεις οικονομικής και άριστο σέρβις, να σε μεταφέρει στη γηραιά Lisboa όπως λένε τη Λισαβόνα στα Πορτογαλέζικα. Η διαφορά με την Ελλάδα είναι δύο ακριβώς ώρες πίσω και αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι εδώ το φώς της ημέρας κρατάει καλά μέχρι τις 10 με 10.30 το βράδυ (!!), μας έκανε να νιώσουμε πως είχαμε κερδίσει όλη την ημέρα της άφιξής μας δηλαδή της Πέμπτης 20 Ιουνίου 2013 που ήταν η γενέθλια ημέρα της Πηνελόπης!
Θέλω να πω εδώ ότι στο αεροδρόμιο αγοράσαμε τη LISBOACARD ισχύος 72 ωρών από τη στιγμή που θα τη χρησιμοποιήσεις για πρώτη φορά.
ΤΙP. Προμηθευτείτε στο αεροδρόμιο μετά την άφιξή σας την κάρτα LISBOACARD (www.askmelisboa.com) …. Η μεγαλύτερή της διάρκεια είναι 72 ώρες που μετρούν από την πρώτη της ακύρωση. Στοιχίζει 39 € το άτομο αλλά αξίζει γιατί όχι μόνο χρησιμοποιείς ελεύθερα όλα τα μέσα, (το εισιτήριο του μετρό στοιχίζει όπως εδώ 1,40€), αλλά έχεις και ελεύθερη είσοδο σε όλα τα μουσεία και κάστρα, 54 συνολικά παρακαλώ ή με έκπτωση σε κάποιες ατραξιόν (π.χ. city sightseeing,yellow bus,gocar,red tour,cruises μέχρι 50% έκπτωση στα πάρκινγκ) που αναφέρονται σε ένα βιβλίο που συνοδεύει την κάρτα το οποίο πρέπει πάντα να έχεις μαζί σου και να το επιδεικνύεις ώστε να απολαμβάνεις των σχετικών ευεργετημάτων (σωστά διαβάσατε…το βιβλίο να επιδεικνύεις!!!! ).
Αποφασίσαμε να μην ακυρώσουμε τις κάρτες μας το απόγευμα της άφιξής μας, ώστε να μας κρατήσουν μέχρι και τη Κυριακή που θα πηγαίναμε με το τρένο στα περίχωρα.
Με το Μετρό φύγαμε από το αεροδρόμιο (στάση Aeroporto) και σε 20 λεπτά είμαστε έξω από το ξενοδοχείο μας. Το μετρό της Λισαβόνα είναι το δεύτερο πιο παλιό στην Ευρώπη αφού πρωτολειτούργησε το 1959 έχει δε 4 γραμμές (μπλε-κίτρινη-πράσινη-κόκκινη ) και 45 σταθμούς)(www.metrolisboa.pt).
Γρήγορο και καθαρό σε μεταφέρει παντού λαμβάνοντας υπ όψιν ότι για να μπεις και να βγεις πρέπει να χτυπήσεις το εισιτήριο σου ή τη κάρτα σου.Άρα λαθρεπιβάτες δεν υπάρχουν. Εμείς εδώ γιατί δεν κάναμε το ίδιο?????? Όλοι,μα όλοι οι κάτοικοι χρησιμοποιούσαν κάρτα η οποία όπως μας είπαν είναι για όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Καταλύσαμε στο Inspira Santa Marta Hotel στην οδό Santa Marta στο ιστορικό κέντρο και στην εν λόγω επιλογή είχα οδηγηθεί σχεδόν αναγκαστικά αφού την χρονική αυτή στιγμή η πόλη φιλοξενούσε το Παγκόσμιο συνέδριο των Rotary με αποτέλεσμα να μην βρίσκω δωμάτιο πουθενά!!!!!
Πράγματι, καθ’όλη την διάρκεια της διαμονής μας όλοι οι Ρόταρι του κόσμου είχαν κατακλύσει την πόλη αφού κυκλοφορούσαν ολόγυρα με μεγάλες κονκάρδες κρεμασμένες στο λαιμό τους όπου αναγράφονταν μεταξύ των άλλων και η χώρα προέλευσής τους. Από την άλλη μεριά, ο Δήμαρχος της πόλης είχε καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια προκειμένου να ευχαριστήσει τους Ρόταρι για την τιμή που του κάνανε να οργανώσουν στη πόλη του το παγκόσμιο συνέδριό τους και κατά συνέπεια να αφήσουν εδώ τα ωραία τους λεφτά. Από τεράστιες πινακίδες αναρτημένες στο αεροδρόμιο και σε όλες τις στάσεις του μετρό με την αναγραφή «ROTARY OF THE WORLD WELLCOME TO LISBOA” μέχρι διαφημίσεις του συνεδρίου τους στις στάσεις των λεωφορείων ….
Σε κάθε περίπτωση το Inspira Hotel (τεσσάρων αστέρων) δεν ήταν μόνο σωστά τοποθετημένο, (στο κέντρο της παλιάς πόλης), αλλά επιπλέον διέθετε εξαιρετικές παροχές, (καθαριότητα, προσωπικό, ρουμ σέρβις, πλούσιο πρωϊνό) και μια πολύ ενδιαφέρουσα εσωτερική αρχιτεκτονική. Άσε που από μια τυχαία συγκυρία το απλό δίκλινο δωμάτιο που είχα κρατήσει ????αναβαθμίστηκε σε …σουίτα.
Εδώ κρίνω σκόπιμο να πω ότι οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ, στο Ελληνικό πρακτορείο με το οποίο συνεργάζομαι τα τελευταία χρόνια, για την άμεση και καθοριστική παρέμβαση του στο πρόβλημα που δημιουργήθηκε…. Σπύρο και Εύη σας ευχαριστούμε… δείξατε ότι είστε πραγματικοί επαγγελματίες και χαιρόμαστε που συνεργαζόμαστε μαζί σας….
Ας γυρίσουμε όμως στην ιστορία μας….
Αφού λοιπόν αφήσαμε στη καταπληκτική μας σουίτα τις πολύ ελαφριές αποσκευές μας με τις οποίες εδώ και καιρό πλέον ταξιδεύουμε, νάμαστε με την Πενέλοπε, στη καρδιά της πόλης εφοδιασμένοι μόνο με το απαραίτητο αντιανεμικό μπουφανάκι μας που αποδείχθηκε σωτήριο αφού όχι μόνο βρήκαμε θερμοκρασία 10 βαθμούς κάτω από την Αθήνα αλλά και ένα επίμονο αεράκι ώστε τελικά μείναμε και οι δύο με την πεποίθηση ότι φυσάει μονίμως στη πόλη …
Αρχίσαμε την εξερεύνησή μας με τα πόδια βάσει του προγράμματος που είχα φτιάξει. Προορισμός μας ο Τάγης δηλαδή η PRACA DO COMERCIO, (πλατεία του εμπορίου), συνεπώς αρχίσαμε να κατεβαίνουμε την λεωφόρο της Ελευθερίας(AVENIDA DA LIBERDADE). Καταπληκτικός δρόμος, εξαιρετικά φαρδύς με άνετους πεζοδρομημένους χώρους, διακοσμημένους εκατέρωθεν με περιποιημένους μικρούς κήπους και περίτεχνα σιντριβάνια. Αξιοσημείωτο ότι δεν έχουν χρησιμοποιηθεί πλάκες αλλά ψηφίδες που δημιουργούν στα πόδια σου διάφορα σχέδια και σου δίνουν μιά αίσθηση καταπληκτική. Αυτό ισχύει για όλες τις πεζοδρομήσεις του κέντρου της πόλης όμως και οι περισσότεροι δρόμοι που προορίζονται για τα αυτοκίνητα δεν είναι στρωμένοι με την γνωστή μας μαύρη άσφαλτο αλλά με μικρές ψηφίδες.
Φθάσαμε στη πρώτη πλατεία από το σημείο της εκκίνησής μας, (την πλατεία Ρεστοραντόρες (PRACA DOS RESTAURADORES),που πήρε το όνομα της από τους άνδρες που έδωσαν τη ζωή τους στο Πόλεμο της Παλινόρθωσης. Τεράστια και δενδροφυτεμένη με το μνημείο της παλινόρθωσης στο κέντρο, ένα ψηλό οβελίσκο.
Εδώ είναι και το Ελεβαντόρ ντα Γκλόρια.Ο ανελκυστήρας που ανεβαίνει στο λόφο του Μπάιρου Αλτου μέχρι το Μιραντόουρου ντε Σάουν Πέντρου ντε Αλκάνταρα…ούφ…το έγραψα…που είναι μια υπερυψωμένη πλατεία με πανοραμική θέα στην Ανατολική Λισαβόνα. Απλά μην το χάσετε!!!!
Το πιο σημαντικό όμως στη πλατεία ήταν για μένα ο σταθμός Ρόσιου ,ένα εξαιρετικής αισθητικής οικοδόμημα σε ρυθμό μανουελίνο (τον γνωστό ρυθμό των κτηρίων της Πορτογαλίας από την εποχή της Μοναρχίας και δη του Βασιλιά Εμμανουήλ,19ου Αιώνα) με τις δύο πεταλόσχημες πόρτες του. Είναι ο σταθμός τρένων για τα περίχωρα.Από δω φεύγεις για SINTRA.Θυμηθείτε το αυτό.
Συνέχεια έχει η πλατεία Ρόσιου(ROSSIO).
Η πλατεία Ρόσιου (επίσημη ονομασία PRACA DOM PEDRO IV,με το παρατσούκλι ‘‘Κυλιόμενη Πλατεία’’ από τα ψηφιδωτά πλακάκια σε κυματιστά σχέδια) είναι πανέμορφη και μεγάλη με το Εθνικό Θέατρο Ντόνα Μαρία Β΄ στη μία πλευρά της και το άγαλμα- συντριβάνι του Ντομ Πέντρου Δ΄ του πρώτου αυτοκράτορα της Βραζιλίας στο κέντρο.
Ναι εκεί είναι και το πολύ γνωστό Café Nikola.Ενοείται ότι ,λόγω θέσης και θέας, το τιμήσαμε δεόντως και όχι μόνο μία φορά. Όχι δεν είναι υπερυψωμένο…απλά μπροστά σου γίνεται περατζάδα και χαζεύεις.
Συνεχίζοντας πιο κάτω και αριστερά βρίσκουμε την πιο μικρή πλατεία Φιγκέϊρα (PRACA DA FIGUEIRA) με το μπρούτζινο άγαλμα έφιππου βασιλιά Ιωάννη Α΄. Προσοχή εδώ στα περιστέρια…μιλάμε για πολλά περιστέρια!!!!!
Εκεί δίπλα ευρίσκεται ο νεογοτθικός ανελκυστήρας (Ελεβαντόρ ντε Σάντα Ζούστα), τον οποίο όλοι πρέπει να χρησιμοποιήσετε.(http://gr.news.yahoo.com/τα-φοβερά-και-τρομερά-ασανσέρ-του-πλανήτη-μας-075152823.html).
Πρόκειται για μία μεταλλική κατασκευή από τις αρχές του 20Ου αιώνα την οποία κατασκεύασε γάλλος αρχιτέκτονας μαθητής του Άιφελ. Πράγματι το σιδερένιο αυτό οικοδόμημα, το οποίο μην ανησυχείτε φαίνεται από μακριά, θυμίζει λίγο τον ομώνυμο πύργο του Παρισιού….χωρίς μύτη!!!! Το εισιτήριο για να επιβιβαστείτε σε έναν από τους δύο ανελκυστήρες με τα περίτεχνα πλακάκια κοστίζει 5 ευρώ και σίγουρα αξίζει γιατί η θέα από ψηλά είναι καταπληκτική. Εμείς κρατήσαμε την όρεξή μας για την επομένη ημέρα που θα είχαμε ενεργοποιήσει τις κάρτες μας γιατί με αυτές θα ανεβαίναμε δωρεάν.
Βρισκόμαστε ήδη στη Μπάϊξα, την πιο παλιά συνοικία μαζί με την Αλφάμα, του ιστορικού κέντρου. Εδώ οι κάτοικοι ανεβαίνουν στα στενόμακρα ανηφορικά σοκάκια χρησιμοποιώντας «ανελκυστήρες» όπως ονομάζουν τα παλιά βαγόνια τράμ που πραγματοποιούν ένα ευθύ ανηφορικό δρομολόγιο, πάνω-κάτω, ολημερίς… Παρόλο που μου έτρεχαν τα σάλια να ανέβω στις επάνω γειτονιές να τραβήξω φωτογραφίες, η Πηνελόπη με σταμάτησε αφού αύριο με την κάρτα μας θα πάμε και θα γυρίσουμε δωρεάν….
Με αυτά και με αυτά βρεθήκαμε στη πλατεία του εμπορίου αν και οι ντόπιοι την αποκαλούν Τερέιρου ντου Πάσου (Πλατεία Ανακτόρων).
Εκθαμβωτική, πανέμορφη γεμάτη ζωή με την επιβλητική της αψίδα στη βόρεια πλευρά να κοιτά τον ποταμό Τάγη, τις αψιδωτές σκιερές στοές της δεξιά αριστερά και το παλιό παλάτι. Εδώ «έπεσε» η μοναρχία το 1908 αφού στην πλατεία αυτή δολοφονήθηκε ο Βασιλιάς με τον διάδοχό του την ώρα που την διέσχιζαν, ενώ το 1974 εκδηλώθηκε εδώ το Κίνημα των Ενόπλων Δυνάμεων (Επανάσταση των Γαριφάλων) που τερμάτισε το απολυταρχικό καθεστώς του Σαλαζάρ.
Σήμερα θεωρείται πολύ σικ και επάνω στα περίτεχνα ψηφιδωτά της πλακόστρωτα φιλοξενούνται τραπεζοκαθίσματα μοδάτων καφέ και ακριβών εστιατορίων ενώ γενικά σφύζει από ζωή. Μπείτε στο κόπο και κατεβείτε μέχρι το ποταμό που μοιάζει με θάλασσα και σε μπερδεύει, χαζέψτε στα σκαλιά που ανεβαίνουν από την κοίτη, τα ζευγαράκια και τους ερωδούς με τα μακριά τους ράμφη καθώς και τις πέτρινες στήλες που θυμίζουν βυθισμένα παλάτια.
Από δω φύγαμε παραλιακά προς τα ανατολικά και σε μια βόλτα που ήταν όλα τα λεφτά. Βρήκαμε υπαίθριες αγορές, εγκατεστημένα παρακμιακά λούνα παρκ, μέχρι που απομακρυνθήκαμε πολύ και αποφασίσαμε να μπούμε μέσα στα σοκάκια. Εκεί μας περίμεναν άλλες εκπλήξεις, στενές πότε ανηφορικές και πότε κατηφορικές γειτονιές, προσόψεις σπιτιών πέρα για πέρα στρωμένες με πανέμορφα χρωματιστά πλακάκια, μικρά καπηλειά που χωρούσαν ίσα ίσα δυό τραπέζια ενώ έξω σαρδέλλες ψήνονταν πάνω σε μια φου-φού….σκέτη τρέλλα.Ήμασταν στη καρδιά της Αλφάμα.
Η μηχανή μου δεν σταμάτησε να κλικάρει μέχρι που πάνω στην ώρα που αρχίσαμε να αποζητάμε λίγη ξεκούραση ακούσαμε ήχους τζαζ που καταλήγανε σε ένα ευρηματικό μπαρ, ένα χώρο που έπρεπε να ήταν παλιά αποθήκη διακοσμημένο με περίεργα αυτοσχέδια έργα τέχνης και επιπλωμένο με παράταιρα παλιά έπιπλα, κάτι σαν φοιτητικό στέκι. Στην άκρη του χώρου νεαροί με ράστα παίζανε μουσική και μοιραστήκαμε χαλαρά με άλλους ένα τραπέζι, επιτέλους παραγγέλνοντας την πολυπόθητη μπίρα και το ακόμη πιο ποθητό από την Πηνελόπη τοπικό κόκκινο κρασί ενώ πρόσεξα πως σερβίριζαν και φαγητό. Ήταν ότι ακριβώς χρειαζόμαστε.
Δεν άφησα τη Πηνελόπη να παραγγείλει δεύτερο ποτήρι κρασί γιατί ήθελα να εκμεταλλευτώ το λιγοστό φώς να πάρω μερικές ακόμη φωτογραφίες, ήταν ήδη 10 και μισή το βράδυ, έτσι πλήρωσα τον πρώτο μας λογαριασμό, 2,5 ευρώ η μπύρα και άλλα τόσα το κρασί συνοδεία μουσικής παρακαλώ…Για την ιστορία ο χώρος ονομαζόταν Pois,café και ήταν στην οδό Rua de Sao Joao da Praca. Ναι το συμπεριλαμβάνει και το tripadvisor με άριστες κριτικές. Ομολογώ ότι δεν το γνώριζα.
ΤΙP. Γενικά η Λισαβόνα είναι πιο φτηνή από την Αθήνα αρκεί να αποφύγετε κάποια πράγματα όπως π.χ το νερό, (δεν σερβίρουν ποτέ ποτήρι νερό παρά μόνο εμφιαλωμένο μπουκάλι του μισού λίτρου που το χρεώνουν από 2 μέχρι 5,50 ευρώ!! Ενώ ακόμη και στο περίπτερο κοστολογείται πάνω από 1 ευρώ..). Επίσης ποτέ αλκοόλ εκτός μπίρας και κρασιού, (η Πηνελόπη πλήρωσε 10 € μία μερίδα ουϊσκι) και γενικά προσέξτε τους καταλόγους, μπορεί το κυρίως πιάτο να κοστίζει 5 ευρώ και μια σαλάτα που παίρνουμε για συνοδευτικό 8ε ενώ δεν χρειάζεται αφού οι Πορτογκέζοι βάζουν λαχανικά σε όλα τους τα πιάτα…
Η βραδιά μας έκλεισε σε ένα τυπικό μικρό εστιατόριο που συχνάζουν οι ντόπιοι ,κάπου χωμένο στα σοκάκια, όπου φάγαμε δικές τους σπεσιαλιτέ, δοκιμάστε άφοβα τα σαλιγκάρια τους, αποτελούν παραδοσιακό πιάτο και το κάνουν καλά και βέβαια τις σαρδέλες του ατλαντικού που είναι πεντανόστιμες! Τις φτιάχνουν ψητές αφού η κάθε μια τους μπορεί να ζυγίζει και 200 γραμμάρια και σας λέω εγώ που είμαι κρεατοφάγος, δεν παίζονται!!!
H δεύτερη ημέρα μας άρχισε πολύ ενωρίς αφού ενεργοποιώντας τις κάρτες μας επισκεφτήκαμε όλα τα μέρη που χθές είχαμε αναβάλει. Μια βόλτα με το πιο παλιό και πολυφωτογραφημένο τράμ της πόλης, το τράμ 28, ήταν επιβεβλημένη. Πάρτε το χωρίς κανένα δισταγμό. Επιβιβαστείτε στη Μπάϊξα έτσι θα διασχίσετε όλο το ιστορικό κέντρο και αφού ανεβείτε στην Αλφάμα θα επιστρέψετε με το ίδιο όχημα αφού το δρομολόγιο είναι κυκλικό. Σας προτείνω να κατεβείτε οπωσδήποτε στην Σάντα Λουζία εκκλησία γεμάτη τοιχογραφίες αζουλέζου, (μαυριτανική τεχνική συνήθως γαλάζιου και λευκού πλακιδίου που επιτρέπει την απεικόνηση ανθρώπων εν αντιθέσει με τους μουσουλμάνους οι οποίοι απαγορεύουν την απεικόνιση ανθρώπων στα πλακίδια), προκειμένου να θαυμάσετε από την σκιερή με βουκαμβίλιες πεζούλα της, μια πανοραμική θέα προς τον ποταμό Τάγο πάνω από τις κεραμοσκεπές των παλαιών σπιτιών.
Επιβίβαση ξανά στο τράμ 28 αυτή τη φορά με προορισμό το κάστρο της πόλης, το Καστέλου ντε Σάουν Ζορζέ. Το κάστρο είναι ανακατασκευασμένο εξ’ολοκλήρου, (καταστράφηκε ολοσχερώς στον μεγάλο σεισμό του 1755) όμως αξίζει να περιηγηθείς σε αυτό και να δεις μέσα από τα τείχη του τα στενά σοκάκια της συνοικίας Σάντα Κρουζ που κατοικείται ακόμη, να ανέβεις στις επάλξεις του και να αγναντέψεις από ψηλά. Αρχίσαμε την κατάβασή μας πεζή και φθάσαμε έως τον καθεδρικό ναό της πόλης, τον Σε (η λέξη Σε είναι η συντομογραφία του Sedes Episcopalis, δηλαδή της Επισκοπικής Έδρας.. Είναι επιβλητικός με τα δύο πυργωτά κωδωνοστάσια του και την όμορφη μεγάλη ροζέτα στο κέντρο, αλλά στο εσωτερικό τελείως λιτός.
Εκ νέου επιβίβαση στο τράμ 28 από όπου συνέχισα σε όλη την καθοδική διαδρομή να τραβώ φωτογραφίες. Από την πλατεία Ρεστοραντόρες όπου αποβιβαστήκαμε, πήραμε το τράμ ασανσέρ και ανεβήκαμε ξανά αυτή τη φορά στη γραφικότατη συνοικία Μπάϊρου Άλτου και από εκεί περπατήσαμε μέχρι την κομψή και εμπορική συνοικία Σιάντου όπου ήπιαμε καφέ και φάγαμε φρούτα στο αρτ νουβό καφέ, Μπρασιλέϊρα, με τους εντυπωσιακούς επίχρυσους καθρέπτες. Από εδώ είναι πολύ κοντά η ερειπωμένη εκκλησία των Καρμελιτών με τις περίεργες διαδοχικές αψίδες της όπου στεγάζεται σήμερα αρχαιολογικό μουσείο.
Ώρα για το εθνικό μουσείο Αζουλέζου, το οποίο ευρίσκεται στο περιστύλιο της Μονής Μάντρε ντε Ντέους, της τεχνικής των πλακιδίων που σας έλεγα. Αξίζει να πάτε. Δεν θα έχετε ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Είναι αντιπροσωπευτικό της τέχνης αυτής, πλούσιο σε εκθέματα και εύκολα επισκέψιμο. Επίσης διαθέτει όμορφο περίπτερο με αντίγραφα αντικειμένων σε πολύ προσιτές τιμές για τα σουβενίρ σας. Πήγαμε με λεωφορείο (60 ή 727 ή 751) χρησιμοποιώντας τις κάρτες μας φυσικά ,γιατί αυτή η περιοχή δεν καλύπτεται από το μετρό. Στο γυρισμό περάσαμε από το υδραγωγείο Αγκουας Λίβρες, (ελευθέρων υδάτων), που ακόμη αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά αξιοθέατα της πόλης με μήκος κεντρικού αγωγού που φθάνει τα 19 χιλιόμετρα….
Για το βράδυ, τι καλύτερο από ένα θέαμα FΑDΟ (Φάντου). Το Fado εκφράζει το πόθο και την οδύνη. Κυριολεκτικά, η λέξη σημαίνει ‘’μοίρα’’. Η μουσική αυτή οφείλει πολλά στην ιδέα του σαουντάντε, δηλαδή της λαχτάρας για ότι έχει χαθεί και για ότι δεν επιτεύχθηκε ποτέ, γεγονός που ενδεχομένως εξηγεί τη συναισθηματική δύναμή της. Γεννήθηκε εδώ πριν 150 χρόνια και απλώθηκε σε όλες τις αποικίες της πάλαι ποτέ θαλασσοπόρου Πορτογαλίας. Το Fado συνοδεύεται πάντα από τη βιόλα και την τυπική πορτογαλέζικη κιθάρα (γκιτάρα, σε σχήμα μαντολίνου με 8,10 ή 12 ζευγάρια χορδών) και το εν λόγω είδος θεάματος πωλείται αρκετά ακριβά ως τουριστική ατραξιόν και γιατί όχι αφού βρίσκεται υπό τη σκέπη της παγκόσμιας κληρονομιάς της Ουνέσκο παρακαλώ!!
ΤΙΡ Το FΑΝΤΟ πολυδιαφημίζεται στη Πορτογαλία. Μην κάνετε κράτηση από το ξενοδοχείο σας γιατί θα έρθει 60 ευρώ το άτομο με δείπνο χωρίς τα ποτά.. Εμείς προτιμήσαμε να κλείσουμε σε ένα από τα θέατρα της πόλης που προτείνονταν στη lisboacard με έκπτωση 10% και έτσι με 16 ευρώ το άτομο απολαύσαμε για μία ώρα μουσική και ερμηνείες αν μη τι άλλο υπέροχες. Εκτός αυτού στις βόλτες μας παρατηρήσαμε μικρές ατμοσφαιρικές μπουάτ όπου δίνονταν παραστάσεις φάντου και μπορείς να κάνεις κράτηση το πρωί για το ίδιο βράδυ.
Για την επομένη μέρα είχαμε στο πρόγραμμα μας να επισκεφθούμε το περίφημο ενυδρείο της Λισαβόνας, το δεύτερο μεγαλύτερο στο κόσμο!!!! Η εμπειρία δεν άξιζε μόνο για το ενυδρείο καθεαυτό αλλά και για τον τόπο όπου έχει στηθεί. Το Πάρκο των Εθνών που κτίστηκε για να φιλοξενηθεί η ΕΧΡΟ ’98 είναι από μόνο του ένα αξιοθέατο. Από τον επιβλητικό σταθμό του μετρό (Οriente) που σε οδηγεί εκεί, (έργο του Καλατράβα), μέχρι τους διακοσμητικούς πολύχρωμους κώνους που πετούν νερό, όλα τέλεια, καθαρά και πολύ μεγάλα.
Το ενυδρείο ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ. Πρόκειται για μία τεράστια κεντρική λεκάνη η οποία φαίνεται από διάφορες πλευρές και σε όλα τα επίπεδα του ενυδρείου και άλλα πολλά που δεν περιγράφονται. Μετά την επίσκεψη μη παραλείψετε να ανεβείτε με το εναέριο τελεφερίκ στον πύργο Τόρε Βάσκο ντα Γκάμα (το υψηλότερο κτίριο της Λισαβόνας) που προσπαθεί να μιμηθεί το Μπουρζ αλ Αράμπ του Ντουμπάϊ, ώστε να θαυμάσετε στη σύντομη διαδρομή του από ψηλά την ομώνυμη γέφυρα μήκους 17 χιλιομέτρων και τη μακρύτερη της Ευρώπης, όπως καμαρώνουν οι Πορτογάλοι, πάνω από τον ποταμό.
ΤΙΡ : Μην κόψετε εισιτήριο και για τις χελώνες αλλά μόνο για το ενυδρείο εκτός εάν έχετε μαζί σας παιδιά. Με την lisboacard έχετε έκπτωση στην είσοδο για το ενυδρείο 20% όμως πληρώνετε 5 ευρώ το άτομο για τη βόλτα με το τελεφερίκ…..
Μετά από τη συγκλονιστική εμπειρία του ενυδρείου,( ναι έχουμε δει και το ενυδρείο της Βαρκελώνης και κατά την ταπεινή μας γνώμη αυτό είναι πολύ καλύτερο), είμαστε έτοιμοι να επισκεφτούμε το μουσείο Καλούστ Γκουλμπενκιάν (www.museugulbenkian.pt)(ΜΕΤΡΟ PRACA DE ESPANHA).
Μην το χάσετε, θέλω να πω εάν το ζητούμενό σας δεν είναι να γυρίζετε όλα τα μουσεία μιάς πόλης αλλά επιλέγετε ένα με δύο το πολύ όπως κάνουμε εμείς με την Πηνελόπη, διαλέξτε το οπωσδήποτε! Πρόκειται για μια μοναδική συλλογή μικροαντικειμένων, διακοσμητικών, επίπλων, χαλιών και εν γένει έργων τέχνης που ο μεγιστάνας του πετρελαίου συνέλεγε όλη του τη ζωή για να τη δωρήσει τελικά μετά το θάνατό του στη Πορτογαλία. Θα δείτε απίστευτα αντικείμενα τέχνης και όχι μόνο, εξαίσια εκτεθειμένα, από αρχαία ελληνικά νομίσματα μέχρι αρτ νουβό κοσμήματα και έπιπλα από όλο τον κόσμο…χωρίς υπερβολή πάνω από 4.000 χρόνια ιστορίας τέχνης βρίσκονται εδώ!!!!
Πριν φύγουμε από την παράγραφο γι αυτό το μουσείο ας δούμε ποιος ήταν αυτός ο πολυεκατομμυριούχος με το παρατσούκλι ‘’ο κύριος 5%’’. Γεννήθηκε στο Σκούταρι (Αρχ. Χρυσόπολις-Κωνσταντινούπολη) το 1869.Το 1928 του παραχωρήθηκε το 5% τεσσάρων μεγάλων πετρελαϊκών εταιρειών, όπως η BP και Shell,σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για το ρόλο που έπαιξε στη μεταβίβαση σε αυτές των περιουσιακών στοιχείων της Τουρκικής Εταιρείας Πετρελαιοειδών. Είπατε τίποτα???????
Αφήσαμε το μουσείο και επιστρέψαμε με το μετρό στο κέντρο προκειμένου να πάρουμε το τράμ 15 με κατεύθυνση προς Μπελέμ(Belem).Αυτό το τραμ όπως και το 28 ξεκινούν από τη πλατεία Praca da Figueira.Να το θυμάστε.
Πρόκειται για ένα πολύ προσεγμένο προάστιο στις εκβολές του Τάγη όπου συρρέει πλήθος τουριστών προς χάριν των τριών βασικών αξιοθέατων που διαθέτει. Τον ομώνυμο πύργο (Tόρε ντε Μπελέμ), το μοναστήρι των Ιερονυμιτών (www.mosteirojeronimos) και το Μνημείο των Αποκαλύψεων. Τα δύο πρώτα είναι κτισμένα σύμφωνα με το ρυθμό μανουελίνο στο αποκορύφωμά του. Ευτυχώς μπορείτε να τα δείτε εύκολα γιατί είναι αρκετά κοντά το ένα στο άλλο. Αρχίστε από το πρώτο και μην αρκεστείτε να θαυμάζετε την εξωτερική του όψη, μπείτε μέσα! Εν συνεχεία περπατήστε την όμορφη βόλτα κατά μήκος της όχθης του Τάγη με τους περιποιημένους κήπους και τα περίτεχνα πλακόστρωτα. Σύντομα θα φτάσετε στο Μνημείο των Αποκαλύψεων που θα μείνει παντοτινά στη μνήμη σας γιατί βρίσκεται στη κόγχη της όχθης και είναι τεράστιο, ύψους 52 μέτρων, γωνιώδες και σε σχήμα πλώρης. Μπροστά μπροστά ξεχωρίζει όρθιος ο Ερρίκος ο θαλασσοπόρος που κρατά στα χέρια του την καραβέλα, (το πλοίο που χρησιμοποιούσαν τότε με τα τριγωνικά πανιά) ενώ ακολουθούν στις δύο κατηφορικές πλευρές του πέτρινα αγάλματα πορτογάλων ηρώων που σχετίζονται με την περίοδο εκείνη. Μην ξεχάσετε εδώ να βγάλετε τις αναμνηστικές σας φωτογραφίες ιδιαίτερα το σούρουπο!!!!
Στη Νότια πλευρά του μνημείου στο πλακόστρωτο έχει σχεδιαστεί μια πελώρια ναυτική πυξίδα δώρο της Νότιας Αφρικής το 1960.
Συνεχίστε να περπατάτε την προκυμαία και θα σας αποκαλυφθεί το σήμα κατατεθέν της Λισαβόνας, ο φημισμένος πύργος του Μπελέμ πάνω στον Τάγη, διαμάντι του ρυθμού μανουελίνο με τα χαρακτηριστικά μαυριτανικά παρατηρητήρια, τους ιδιόμορφους προμαχώνες σε σχήμα ασπίδας και την εξαίρετης αναγεννησιακής τέχνης περίστυλη στοά. Από εκεί ξεκινούσαν οι θαλασσοπόροι για τις εξερευνήσεις τους και εξελίχθηκε σε σύμβολο της εποχής της επέκτασης της Πορτογαλίας. Λένε ότι ήταν χτισμένος μέσα στο ποταμό και ότι με προσχώσεις έφτασε να είναι προσβάσιμος.
Ο πύργος είναι επισκέψιμος αν και εμείς δεν μπορέσαμε να μπούμε γιατί είχε περάσει η ώρα, (παραμένει ανοικτός έως τις 18.00). Τέλος ανεβήκαμε πεζή τη γέφυρα που ορθώνεται πάνω από τη λεωφόρο και αφού περάστε απέναντι βρισκόσαστε στο Μοναστήρι των Ιερωνυμιτών.
Είναι ένα μνημείο της ευημερίας της Εποχής των Ανακαλύψεων, είναι το αποκορύφωμα του ρυθμού μανουελίνο της περιόδου εκείνης. Χτίστηκε στα 1501 μετά την επιστροφή του Βάσκο ντα Γκάμα από το ιστορικό του ταξίδι και χρηματοδοτήθηκε, αξίζει να το πούμε, κυρίως από τα ‘’λεφτά του πιπεριού’’, το φόρο δηλαδή που είχε επιβληθεί στα μπαχαρικά, τους πολύτιμους λίθους και το χρυσό. Το μοναστήρι ανήκε στο Τάγμα του Αγίου Ιερώνυμου μέχρι το 1834 ,οπότε και διαλύθηκαν όλα τα θρησκευτικά τάγματα.
Θα δείτε τη Νότια Πύλη, το Περιστύλιο γεμάτο με αψίδες ,το τάφο του Βασιλιά Σεβαστιανού που είναι κενός (ο νεαρός βασιλιάς δεν γύρισε ποτέ γιατί σκοτώθηκε στη μάχη του 1578)και φυσικά το τάφο του Βάσκο ντα Γκάμα.
Υπ όψιν ότι εδώ στεγάζεται και το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.
Μετά από αυτή την πολύ όμορφη εξόρμηση μας στο Belem, ξανά το τράμ 15 και επιστρoφή στο κέντρο της πόλης γιατί… οι σαρδέλες μας περίμεναν και εμείς ήμασταν ήδη αρκετά πεινασμένοι…..
Την Κυριακή είχα προγραμματίσει ημερήσια εκδρομή στη Σίντρα (αγαπημένο θέρετρο των βασιλιάδων της Πορτογαλίας), στο Κασκάις (παραθαλάσσιο παραθεριστικό κέντρο) και το Εστορίλ (τουριστικό και επιχειρηματικό κέντρο).
Είχαμε φροντίσει από την προηγουμένη να μάθουμε την ώρα που φεύγει το πρώτο τρένο και έτσι στις 7 και είκοσι το πρωί επιβιβαζόμαστε για Σίντρα (είπαμε…από το σταθμό Ρόσιου. Μετά από περίπου 50 λεπτά της ώρας φθάσαμε και αποφασίσαμε να πάμε με τα πόδια μέχρι το κέντρο της παλιάς πόλης που βρίσκεται το παλάτσιο Νασιονάλ ντε Σίντρα με τις χαρακτηριστικές κωνικές καμινάδες. Είναι το Βασιλικό Ανάκτορο και ήταν η αγαπημένη θερινή κατοικία της Αυλής μέχρι τη δεκαετία του 1880. Πανέμορφη βόλτα καίτοι λίγο ανηφορική ανάμεσα σε δένδρα και νερά. Το παλάτι πολύ όμορφο αλλά η κωμόπολη λίγο έως πολύ θα έλεγα υπερτιμημένη. Μη καθίσετε πουθενά και μην αγοράσετε από εδώ σουβενίρ.
Με λεωφορείο πηγαίνεις στο παλάτι της Πένα στη ψηλότερη κορυφή της Σέρα ντε Σίντρα όπου εκεί έχεις την ευκαιρία να περιπλανηθείς μέσα σε ένα πραγματικό κάστρο. Το παλάτι που κατοικείτο μέχρι το 1910 μετά την πτώση της μοναρχίας μετατράπηκε σε μουσείο και διατηρείται όπως ακριβώς η βασιλική οικογένεια το άφησε… Υπέροχο….όπως και η θέα από εκεί.
Επιστροφή στο κέντρο της Σίντρα και λεωφορείο για το Κασκάις, το πιο αγαπημένο θέρετρο των Λισμπονέων. Το έχω ξαναγράψει. Όποιος Έλληνας πηγαίνει ταξίδια και αναζητεί παραλίες είναι το επιεικέστερον, χαζός!(συγνώμη για τη λέξη).
Καμία σύγκριση. Είδαμε μια θάλασσα πράσινη και λασπώδη, όπου ο κόσμος δεν κολυμπούσε αλλά καθόταν σε ξαπλώστρες ο ένας πάνω στον άλλο αφού η φυσική παραλία ήταν μόλις τόσο δα, ενώ πιο πέρα, ο ωκεανός ήταν μπαζωμένος και στα τοιχία που είχαν δημιουργηθεί είχαν χαραχθεί πεζούλες πάνω στις οποίες κάθονταν οι άνθρωποι και λιάζονταν…..Θλιβερό και απεχθές… Περίπου το ίδιο και στο Εστορίλ.
Αν αξίζει να κάνετε αυτή την ημερήσια εκδρομή? Και βέβαια αξίζει…κάθε τι που βλέπουμε έχει την αξία του, εμείς τίποτα δεν απορρίπτουμε…κρατάμε τις εικόνες για να μπορούμε και να θυμόμαστε…αλλά και να συγκρίνουμε όποτε χρειαστεί.
Επιστρέψαμε στη Λισαβόνα το αργό απόγευμα και το τρένο ήταν ασφυχτικά γεμάτο από νέους κατοίκους της πρωτεύουσας με τα μαγιώ τους, τις ομπρέλλες θαλάσσης και όλο τον εξοπλισμό, που επέστρεφαν από την Κυριακάτικη εξόρμησή τους στη θάλασσα, ταλαιπωρημένοι αλλά με μια γλυκιά έξαψη στα πρόσωπά τους.
Εκεί συνειδητοποίησα, για μια ακόμη φορά, πως οι άνθρωποι είναι παντού ίδιοι γιατί είτε στο νότο ή στο βορρά, οι άνθρωποι γελούν, ονειρεύονται, ερωτεύονται , επιθυμούν. Ένοιωσα ξαφνικά θλίψη που την επομένη θα έπαιρνα την Πενέλοπε και θα αφήναμε μακριά αυτούς τους ανθρώπους με τους οποίους αισθανόμουν ότι μας συνέδεε μια συμμαχία κάτι σαν μυστικισμός σαν αδελφότητα λόγω του ότι μαζί είμαστε τα μαύρα πρόβατα της Ευρώπης και συγχρόνως αισθάνθηκα μια απέραντη αγάπη για την Πηνελόπη μου και την έσφιξα μαλακά επάνω μου.
Δεν ξέρω ακριβώς γιατί αισθάνθηκα έτσι αλλά οι αξίες που έχεις στην ψυχή σου καθώς και οι άνθρωποι που νοιάζεσαι, αρκούν να σε δυναμώσουν όταν νιώθεις ευάλωτος ….
Πότε όμως οι πτήσεις που δεν είχαν καλές ανταποκρίσεις, πότε το τσιμπημένο οικονομικά πακέτο ή άλλες αντιφατικές συγκυρίες, μας απέτρεπαν από τον προορισμό αυτό….. Έτσι όταν μετά την επιβίβαση μας στο μετρό από το αεροδρόμιο, αποβιβαστήκαμε στην στάση AVENIDA, στη καρδιά της πόλης και λουστήκαμε το δροσερό αεράκι του Ατλαντικού, γέλασα που την άκουσα να μονολογεί πίσω μου: «Επιτέλους…. Λισαβόνα!!!»
Λισαβόνα. Η πρωτεύουσα της Πορτογαλίας που βρίσκεται στο δυτικό άκρο της Ιβηρικής χερσονήσου στη νοτιοδυτική Ευρώπη και βρέχεται από τον Ατλαντικό. Σαν έκταση η Πορτογαλία είναι μικρότερη από την Ελλάδα αλλά με πληθυσμό όσο η Ελλάδα μας.
Την ονομασία την πήρε από την πόλη Πόρτο αλλά οι κάτοικοι της ορκίζονται ότι το όνομα προέρχεται από το κόκορα του λιμανιού (πόρτο γκάλο) εξ ου και το σήμα κατατεθέν ο κόκορας τον οποίον θα βρείτε σε όλα τα μαγαζιά σε πάρα πολλές μορφές, από χάλκινος μέχρι πορσελάνινος με εντυπωσιακά χρώματα.Εσείς πάρτε αυτόν με τον ανοικτό στόμα…λένε ότι φέρνει γούρι!!!!!
Και η Λισαβόνα? Είναι η πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη με 500.000 κατοίκους, η ‘’Πόλη του Οδυσσέα’’, η ‘’Πόλη των μεγάλων θαλασσοπόρων-εξερευνητών’’, η ΄΄Πριγκίπισσα του Ωκεανού’’ με χαρακτηριστικό σήμα και έμβλημα της τη σαρδέλα.
Το ιστορικό της κέντρο είναι χτισμένο πάνω σε επτά λόφους και διατρέχεται από τον ποταμό Τάγο τον μεγαλύτερο της Ιβηρικής χερσονήσου..
Αλφάμα η παλαιά πόλη, Μπάιρο Άλτο η άνω πόλη, Μπάιξα η καρδιά της πόλης,Μπελέμ στις εκβολές του Τάγου… αυτές οι ονομασίες θα μας βασανίσουν πολύ γλυκά (μεταφορικά και ουσιαστικά γιατί μόνο αν την περπατήσεις θα την δεις και θα την καταλάβεις τη Λισαβόνα), σε όλη μας τη παραμονή σε αυτή τη τόση ιδιαίτερη πρωτεύουσα.
Τώρα που γράφω την ιστορία μας και ανακαλώ στη μνήμη μου τις εικόνες που είδαμε… τις στιγμές που ζήσαμε… αισθάνομαι τη μυρωδιά και την αύρα της να με κατακλύζουν και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι και πολύχρωμη είναι… και ζωηρή… και ζωντανή… και ήσυχη… και σύγχρονη… και άλλης εποχής… και παραδοσιακή… και μοντέρνα…. σίγουρα και μελαγχολική.
Ελάτε να τη γνωρίσουμε….
Το ταξίδι τελικά ευκολότερο από όσο περιμέναμε. Η Aegean πετάει το πρωί στις 8:30 για Μιλάνο όπου καταφθάνει μετά από 2,5 ώρες περίπου και ύστερα από ένα απολαυστικό διάλλειμα 3 ωρών στο γεμάτο καφέ και μαγαζιά αεροδρόμιο, αναλαμβάνει η ΤΑΡ, με εξαιρετικά φαρδιές θέσεις οικονομικής και άριστο σέρβις, να σε μεταφέρει στη γηραιά Lisboa όπως λένε τη Λισαβόνα στα Πορτογαλέζικα. Η διαφορά με την Ελλάδα είναι δύο ακριβώς ώρες πίσω και αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι εδώ το φώς της ημέρας κρατάει καλά μέχρι τις 10 με 10.30 το βράδυ (!!), μας έκανε να νιώσουμε πως είχαμε κερδίσει όλη την ημέρα της άφιξής μας δηλαδή της Πέμπτης 20 Ιουνίου 2013 που ήταν η γενέθλια ημέρα της Πηνελόπης!
Θέλω να πω εδώ ότι στο αεροδρόμιο αγοράσαμε τη LISBOACARD ισχύος 72 ωρών από τη στιγμή που θα τη χρησιμοποιήσεις για πρώτη φορά.
ΤΙP. Προμηθευτείτε στο αεροδρόμιο μετά την άφιξή σας την κάρτα LISBOACARD (www.askmelisboa.com) …. Η μεγαλύτερή της διάρκεια είναι 72 ώρες που μετρούν από την πρώτη της ακύρωση. Στοιχίζει 39 € το άτομο αλλά αξίζει γιατί όχι μόνο χρησιμοποιείς ελεύθερα όλα τα μέσα, (το εισιτήριο του μετρό στοιχίζει όπως εδώ 1,40€), αλλά έχεις και ελεύθερη είσοδο σε όλα τα μουσεία και κάστρα, 54 συνολικά παρακαλώ ή με έκπτωση σε κάποιες ατραξιόν (π.χ. city sightseeing,yellow bus,gocar,red tour,cruises μέχρι 50% έκπτωση στα πάρκινγκ) που αναφέρονται σε ένα βιβλίο που συνοδεύει την κάρτα το οποίο πρέπει πάντα να έχεις μαζί σου και να το επιδεικνύεις ώστε να απολαμβάνεις των σχετικών ευεργετημάτων (σωστά διαβάσατε…το βιβλίο να επιδεικνύεις!!!! ).
Αποφασίσαμε να μην ακυρώσουμε τις κάρτες μας το απόγευμα της άφιξής μας, ώστε να μας κρατήσουν μέχρι και τη Κυριακή που θα πηγαίναμε με το τρένο στα περίχωρα.
Με το Μετρό φύγαμε από το αεροδρόμιο (στάση Aeroporto) και σε 20 λεπτά είμαστε έξω από το ξενοδοχείο μας. Το μετρό της Λισαβόνα είναι το δεύτερο πιο παλιό στην Ευρώπη αφού πρωτολειτούργησε το 1959 έχει δε 4 γραμμές (μπλε-κίτρινη-πράσινη-κόκκινη ) και 45 σταθμούς)(www.metrolisboa.pt).
Γρήγορο και καθαρό σε μεταφέρει παντού λαμβάνοντας υπ όψιν ότι για να μπεις και να βγεις πρέπει να χτυπήσεις το εισιτήριο σου ή τη κάρτα σου.Άρα λαθρεπιβάτες δεν υπάρχουν. Εμείς εδώ γιατί δεν κάναμε το ίδιο?????? Όλοι,μα όλοι οι κάτοικοι χρησιμοποιούσαν κάρτα η οποία όπως μας είπαν είναι για όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Καταλύσαμε στο Inspira Santa Marta Hotel στην οδό Santa Marta στο ιστορικό κέντρο και στην εν λόγω επιλογή είχα οδηγηθεί σχεδόν αναγκαστικά αφού την χρονική αυτή στιγμή η πόλη φιλοξενούσε το Παγκόσμιο συνέδριο των Rotary με αποτέλεσμα να μην βρίσκω δωμάτιο πουθενά!!!!!
Πράγματι, καθ’όλη την διάρκεια της διαμονής μας όλοι οι Ρόταρι του κόσμου είχαν κατακλύσει την πόλη αφού κυκλοφορούσαν ολόγυρα με μεγάλες κονκάρδες κρεμασμένες στο λαιμό τους όπου αναγράφονταν μεταξύ των άλλων και η χώρα προέλευσής τους. Από την άλλη μεριά, ο Δήμαρχος της πόλης είχε καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια προκειμένου να ευχαριστήσει τους Ρόταρι για την τιμή που του κάνανε να οργανώσουν στη πόλη του το παγκόσμιο συνέδριό τους και κατά συνέπεια να αφήσουν εδώ τα ωραία τους λεφτά. Από τεράστιες πινακίδες αναρτημένες στο αεροδρόμιο και σε όλες τις στάσεις του μετρό με την αναγραφή «ROTARY OF THE WORLD WELLCOME TO LISBOA” μέχρι διαφημίσεις του συνεδρίου τους στις στάσεις των λεωφορείων ….
Σε κάθε περίπτωση το Inspira Hotel (τεσσάρων αστέρων) δεν ήταν μόνο σωστά τοποθετημένο, (στο κέντρο της παλιάς πόλης), αλλά επιπλέον διέθετε εξαιρετικές παροχές, (καθαριότητα, προσωπικό, ρουμ σέρβις, πλούσιο πρωϊνό) και μια πολύ ενδιαφέρουσα εσωτερική αρχιτεκτονική. Άσε που από μια τυχαία συγκυρία το απλό δίκλινο δωμάτιο που είχα κρατήσει ????αναβαθμίστηκε σε …σουίτα.
Εδώ κρίνω σκόπιμο να πω ότι οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ, στο Ελληνικό πρακτορείο με το οποίο συνεργάζομαι τα τελευταία χρόνια, για την άμεση και καθοριστική παρέμβαση του στο πρόβλημα που δημιουργήθηκε…. Σπύρο και Εύη σας ευχαριστούμε… δείξατε ότι είστε πραγματικοί επαγγελματίες και χαιρόμαστε που συνεργαζόμαστε μαζί σας….
Ας γυρίσουμε όμως στην ιστορία μας….
Αφού λοιπόν αφήσαμε στη καταπληκτική μας σουίτα τις πολύ ελαφριές αποσκευές μας με τις οποίες εδώ και καιρό πλέον ταξιδεύουμε, νάμαστε με την Πενέλοπε, στη καρδιά της πόλης εφοδιασμένοι μόνο με το απαραίτητο αντιανεμικό μπουφανάκι μας που αποδείχθηκε σωτήριο αφού όχι μόνο βρήκαμε θερμοκρασία 10 βαθμούς κάτω από την Αθήνα αλλά και ένα επίμονο αεράκι ώστε τελικά μείναμε και οι δύο με την πεποίθηση ότι φυσάει μονίμως στη πόλη …
Αρχίσαμε την εξερεύνησή μας με τα πόδια βάσει του προγράμματος που είχα φτιάξει. Προορισμός μας ο Τάγης δηλαδή η PRACA DO COMERCIO, (πλατεία του εμπορίου), συνεπώς αρχίσαμε να κατεβαίνουμε την λεωφόρο της Ελευθερίας(AVENIDA DA LIBERDADE). Καταπληκτικός δρόμος, εξαιρετικά φαρδύς με άνετους πεζοδρομημένους χώρους, διακοσμημένους εκατέρωθεν με περιποιημένους μικρούς κήπους και περίτεχνα σιντριβάνια. Αξιοσημείωτο ότι δεν έχουν χρησιμοποιηθεί πλάκες αλλά ψηφίδες που δημιουργούν στα πόδια σου διάφορα σχέδια και σου δίνουν μιά αίσθηση καταπληκτική. Αυτό ισχύει για όλες τις πεζοδρομήσεις του κέντρου της πόλης όμως και οι περισσότεροι δρόμοι που προορίζονται για τα αυτοκίνητα δεν είναι στρωμένοι με την γνωστή μας μαύρη άσφαλτο αλλά με μικρές ψηφίδες.
Φθάσαμε στη πρώτη πλατεία από το σημείο της εκκίνησής μας, (την πλατεία Ρεστοραντόρες (PRACA DOS RESTAURADORES),που πήρε το όνομα της από τους άνδρες που έδωσαν τη ζωή τους στο Πόλεμο της Παλινόρθωσης. Τεράστια και δενδροφυτεμένη με το μνημείο της παλινόρθωσης στο κέντρο, ένα ψηλό οβελίσκο.
Εδώ είναι και το Ελεβαντόρ ντα Γκλόρια.Ο ανελκυστήρας που ανεβαίνει στο λόφο του Μπάιρου Αλτου μέχρι το Μιραντόουρου ντε Σάουν Πέντρου ντε Αλκάνταρα…ούφ…το έγραψα…που είναι μια υπερυψωμένη πλατεία με πανοραμική θέα στην Ανατολική Λισαβόνα. Απλά μην το χάσετε!!!!
Το πιο σημαντικό όμως στη πλατεία ήταν για μένα ο σταθμός Ρόσιου ,ένα εξαιρετικής αισθητικής οικοδόμημα σε ρυθμό μανουελίνο (τον γνωστό ρυθμό των κτηρίων της Πορτογαλίας από την εποχή της Μοναρχίας και δη του Βασιλιά Εμμανουήλ,19ου Αιώνα) με τις δύο πεταλόσχημες πόρτες του. Είναι ο σταθμός τρένων για τα περίχωρα.Από δω φεύγεις για SINTRA.Θυμηθείτε το αυτό.
Συνέχεια έχει η πλατεία Ρόσιου(ROSSIO).
Η πλατεία Ρόσιου (επίσημη ονομασία PRACA DOM PEDRO IV,με το παρατσούκλι ‘‘Κυλιόμενη Πλατεία’’ από τα ψηφιδωτά πλακάκια σε κυματιστά σχέδια) είναι πανέμορφη και μεγάλη με το Εθνικό Θέατρο Ντόνα Μαρία Β΄ στη μία πλευρά της και το άγαλμα- συντριβάνι του Ντομ Πέντρου Δ΄ του πρώτου αυτοκράτορα της Βραζιλίας στο κέντρο.
Ναι εκεί είναι και το πολύ γνωστό Café Nikola.Ενοείται ότι ,λόγω θέσης και θέας, το τιμήσαμε δεόντως και όχι μόνο μία φορά. Όχι δεν είναι υπερυψωμένο…απλά μπροστά σου γίνεται περατζάδα και χαζεύεις.
Συνεχίζοντας πιο κάτω και αριστερά βρίσκουμε την πιο μικρή πλατεία Φιγκέϊρα (PRACA DA FIGUEIRA) με το μπρούτζινο άγαλμα έφιππου βασιλιά Ιωάννη Α΄. Προσοχή εδώ στα περιστέρια…μιλάμε για πολλά περιστέρια!!!!!
Εκεί δίπλα ευρίσκεται ο νεογοτθικός ανελκυστήρας (Ελεβαντόρ ντε Σάντα Ζούστα), τον οποίο όλοι πρέπει να χρησιμοποιήσετε.(http://gr.news.yahoo.com/τα-φοβερά-και-τρομερά-ασανσέρ-του-πλανήτη-μας-075152823.html).
Πρόκειται για μία μεταλλική κατασκευή από τις αρχές του 20Ου αιώνα την οποία κατασκεύασε γάλλος αρχιτέκτονας μαθητής του Άιφελ. Πράγματι το σιδερένιο αυτό οικοδόμημα, το οποίο μην ανησυχείτε φαίνεται από μακριά, θυμίζει λίγο τον ομώνυμο πύργο του Παρισιού….χωρίς μύτη!!!! Το εισιτήριο για να επιβιβαστείτε σε έναν από τους δύο ανελκυστήρες με τα περίτεχνα πλακάκια κοστίζει 5 ευρώ και σίγουρα αξίζει γιατί η θέα από ψηλά είναι καταπληκτική. Εμείς κρατήσαμε την όρεξή μας για την επομένη ημέρα που θα είχαμε ενεργοποιήσει τις κάρτες μας γιατί με αυτές θα ανεβαίναμε δωρεάν.
Βρισκόμαστε ήδη στη Μπάϊξα, την πιο παλιά συνοικία μαζί με την Αλφάμα, του ιστορικού κέντρου. Εδώ οι κάτοικοι ανεβαίνουν στα στενόμακρα ανηφορικά σοκάκια χρησιμοποιώντας «ανελκυστήρες» όπως ονομάζουν τα παλιά βαγόνια τράμ που πραγματοποιούν ένα ευθύ ανηφορικό δρομολόγιο, πάνω-κάτω, ολημερίς… Παρόλο που μου έτρεχαν τα σάλια να ανέβω στις επάνω γειτονιές να τραβήξω φωτογραφίες, η Πηνελόπη με σταμάτησε αφού αύριο με την κάρτα μας θα πάμε και θα γυρίσουμε δωρεάν….
Με αυτά και με αυτά βρεθήκαμε στη πλατεία του εμπορίου αν και οι ντόπιοι την αποκαλούν Τερέιρου ντου Πάσου (Πλατεία Ανακτόρων).
Εκθαμβωτική, πανέμορφη γεμάτη ζωή με την επιβλητική της αψίδα στη βόρεια πλευρά να κοιτά τον ποταμό Τάγη, τις αψιδωτές σκιερές στοές της δεξιά αριστερά και το παλιό παλάτι. Εδώ «έπεσε» η μοναρχία το 1908 αφού στην πλατεία αυτή δολοφονήθηκε ο Βασιλιάς με τον διάδοχό του την ώρα που την διέσχιζαν, ενώ το 1974 εκδηλώθηκε εδώ το Κίνημα των Ενόπλων Δυνάμεων (Επανάσταση των Γαριφάλων) που τερμάτισε το απολυταρχικό καθεστώς του Σαλαζάρ.
Σήμερα θεωρείται πολύ σικ και επάνω στα περίτεχνα ψηφιδωτά της πλακόστρωτα φιλοξενούνται τραπεζοκαθίσματα μοδάτων καφέ και ακριβών εστιατορίων ενώ γενικά σφύζει από ζωή. Μπείτε στο κόπο και κατεβείτε μέχρι το ποταμό που μοιάζει με θάλασσα και σε μπερδεύει, χαζέψτε στα σκαλιά που ανεβαίνουν από την κοίτη, τα ζευγαράκια και τους ερωδούς με τα μακριά τους ράμφη καθώς και τις πέτρινες στήλες που θυμίζουν βυθισμένα παλάτια.
Από δω φύγαμε παραλιακά προς τα ανατολικά και σε μια βόλτα που ήταν όλα τα λεφτά. Βρήκαμε υπαίθριες αγορές, εγκατεστημένα παρακμιακά λούνα παρκ, μέχρι που απομακρυνθήκαμε πολύ και αποφασίσαμε να μπούμε μέσα στα σοκάκια. Εκεί μας περίμεναν άλλες εκπλήξεις, στενές πότε ανηφορικές και πότε κατηφορικές γειτονιές, προσόψεις σπιτιών πέρα για πέρα στρωμένες με πανέμορφα χρωματιστά πλακάκια, μικρά καπηλειά που χωρούσαν ίσα ίσα δυό τραπέζια ενώ έξω σαρδέλλες ψήνονταν πάνω σε μια φου-φού….σκέτη τρέλλα.Ήμασταν στη καρδιά της Αλφάμα.
Η μηχανή μου δεν σταμάτησε να κλικάρει μέχρι που πάνω στην ώρα που αρχίσαμε να αποζητάμε λίγη ξεκούραση ακούσαμε ήχους τζαζ που καταλήγανε σε ένα ευρηματικό μπαρ, ένα χώρο που έπρεπε να ήταν παλιά αποθήκη διακοσμημένο με περίεργα αυτοσχέδια έργα τέχνης και επιπλωμένο με παράταιρα παλιά έπιπλα, κάτι σαν φοιτητικό στέκι. Στην άκρη του χώρου νεαροί με ράστα παίζανε μουσική και μοιραστήκαμε χαλαρά με άλλους ένα τραπέζι, επιτέλους παραγγέλνοντας την πολυπόθητη μπίρα και το ακόμη πιο ποθητό από την Πηνελόπη τοπικό κόκκινο κρασί ενώ πρόσεξα πως σερβίριζαν και φαγητό. Ήταν ότι ακριβώς χρειαζόμαστε.
Δεν άφησα τη Πηνελόπη να παραγγείλει δεύτερο ποτήρι κρασί γιατί ήθελα να εκμεταλλευτώ το λιγοστό φώς να πάρω μερικές ακόμη φωτογραφίες, ήταν ήδη 10 και μισή το βράδυ, έτσι πλήρωσα τον πρώτο μας λογαριασμό, 2,5 ευρώ η μπύρα και άλλα τόσα το κρασί συνοδεία μουσικής παρακαλώ…Για την ιστορία ο χώρος ονομαζόταν Pois,café και ήταν στην οδό Rua de Sao Joao da Praca. Ναι το συμπεριλαμβάνει και το tripadvisor με άριστες κριτικές. Ομολογώ ότι δεν το γνώριζα.
ΤΙP. Γενικά η Λισαβόνα είναι πιο φτηνή από την Αθήνα αρκεί να αποφύγετε κάποια πράγματα όπως π.χ το νερό, (δεν σερβίρουν ποτέ ποτήρι νερό παρά μόνο εμφιαλωμένο μπουκάλι του μισού λίτρου που το χρεώνουν από 2 μέχρι 5,50 ευρώ!! Ενώ ακόμη και στο περίπτερο κοστολογείται πάνω από 1 ευρώ..). Επίσης ποτέ αλκοόλ εκτός μπίρας και κρασιού, (η Πηνελόπη πλήρωσε 10 € μία μερίδα ουϊσκι) και γενικά προσέξτε τους καταλόγους, μπορεί το κυρίως πιάτο να κοστίζει 5 ευρώ και μια σαλάτα που παίρνουμε για συνοδευτικό 8ε ενώ δεν χρειάζεται αφού οι Πορτογκέζοι βάζουν λαχανικά σε όλα τους τα πιάτα…
Η βραδιά μας έκλεισε σε ένα τυπικό μικρό εστιατόριο που συχνάζουν οι ντόπιοι ,κάπου χωμένο στα σοκάκια, όπου φάγαμε δικές τους σπεσιαλιτέ, δοκιμάστε άφοβα τα σαλιγκάρια τους, αποτελούν παραδοσιακό πιάτο και το κάνουν καλά και βέβαια τις σαρδέλες του ατλαντικού που είναι πεντανόστιμες! Τις φτιάχνουν ψητές αφού η κάθε μια τους μπορεί να ζυγίζει και 200 γραμμάρια και σας λέω εγώ που είμαι κρεατοφάγος, δεν παίζονται!!!
H δεύτερη ημέρα μας άρχισε πολύ ενωρίς αφού ενεργοποιώντας τις κάρτες μας επισκεφτήκαμε όλα τα μέρη που χθές είχαμε αναβάλει. Μια βόλτα με το πιο παλιό και πολυφωτογραφημένο τράμ της πόλης, το τράμ 28, ήταν επιβεβλημένη. Πάρτε το χωρίς κανένα δισταγμό. Επιβιβαστείτε στη Μπάϊξα έτσι θα διασχίσετε όλο το ιστορικό κέντρο και αφού ανεβείτε στην Αλφάμα θα επιστρέψετε με το ίδιο όχημα αφού το δρομολόγιο είναι κυκλικό. Σας προτείνω να κατεβείτε οπωσδήποτε στην Σάντα Λουζία εκκλησία γεμάτη τοιχογραφίες αζουλέζου, (μαυριτανική τεχνική συνήθως γαλάζιου και λευκού πλακιδίου που επιτρέπει την απεικόνηση ανθρώπων εν αντιθέσει με τους μουσουλμάνους οι οποίοι απαγορεύουν την απεικόνιση ανθρώπων στα πλακίδια), προκειμένου να θαυμάσετε από την σκιερή με βουκαμβίλιες πεζούλα της, μια πανοραμική θέα προς τον ποταμό Τάγο πάνω από τις κεραμοσκεπές των παλαιών σπιτιών.
Επιβίβαση ξανά στο τράμ 28 αυτή τη φορά με προορισμό το κάστρο της πόλης, το Καστέλου ντε Σάουν Ζορζέ. Το κάστρο είναι ανακατασκευασμένο εξ’ολοκλήρου, (καταστράφηκε ολοσχερώς στον μεγάλο σεισμό του 1755) όμως αξίζει να περιηγηθείς σε αυτό και να δεις μέσα από τα τείχη του τα στενά σοκάκια της συνοικίας Σάντα Κρουζ που κατοικείται ακόμη, να ανέβεις στις επάλξεις του και να αγναντέψεις από ψηλά. Αρχίσαμε την κατάβασή μας πεζή και φθάσαμε έως τον καθεδρικό ναό της πόλης, τον Σε (η λέξη Σε είναι η συντομογραφία του Sedes Episcopalis, δηλαδή της Επισκοπικής Έδρας.. Είναι επιβλητικός με τα δύο πυργωτά κωδωνοστάσια του και την όμορφη μεγάλη ροζέτα στο κέντρο, αλλά στο εσωτερικό τελείως λιτός.
Εκ νέου επιβίβαση στο τράμ 28 από όπου συνέχισα σε όλη την καθοδική διαδρομή να τραβώ φωτογραφίες. Από την πλατεία Ρεστοραντόρες όπου αποβιβαστήκαμε, πήραμε το τράμ ασανσέρ και ανεβήκαμε ξανά αυτή τη φορά στη γραφικότατη συνοικία Μπάϊρου Άλτου και από εκεί περπατήσαμε μέχρι την κομψή και εμπορική συνοικία Σιάντου όπου ήπιαμε καφέ και φάγαμε φρούτα στο αρτ νουβό καφέ, Μπρασιλέϊρα, με τους εντυπωσιακούς επίχρυσους καθρέπτες. Από εδώ είναι πολύ κοντά η ερειπωμένη εκκλησία των Καρμελιτών με τις περίεργες διαδοχικές αψίδες της όπου στεγάζεται σήμερα αρχαιολογικό μουσείο.
Ώρα για το εθνικό μουσείο Αζουλέζου, το οποίο ευρίσκεται στο περιστύλιο της Μονής Μάντρε ντε Ντέους, της τεχνικής των πλακιδίων που σας έλεγα. Αξίζει να πάτε. Δεν θα έχετε ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Είναι αντιπροσωπευτικό της τέχνης αυτής, πλούσιο σε εκθέματα και εύκολα επισκέψιμο. Επίσης διαθέτει όμορφο περίπτερο με αντίγραφα αντικειμένων σε πολύ προσιτές τιμές για τα σουβενίρ σας. Πήγαμε με λεωφορείο (60 ή 727 ή 751) χρησιμοποιώντας τις κάρτες μας φυσικά ,γιατί αυτή η περιοχή δεν καλύπτεται από το μετρό. Στο γυρισμό περάσαμε από το υδραγωγείο Αγκουας Λίβρες, (ελευθέρων υδάτων), που ακόμη αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά αξιοθέατα της πόλης με μήκος κεντρικού αγωγού που φθάνει τα 19 χιλιόμετρα….
Για το βράδυ, τι καλύτερο από ένα θέαμα FΑDΟ (Φάντου). Το Fado εκφράζει το πόθο και την οδύνη. Κυριολεκτικά, η λέξη σημαίνει ‘’μοίρα’’. Η μουσική αυτή οφείλει πολλά στην ιδέα του σαουντάντε, δηλαδή της λαχτάρας για ότι έχει χαθεί και για ότι δεν επιτεύχθηκε ποτέ, γεγονός που ενδεχομένως εξηγεί τη συναισθηματική δύναμή της. Γεννήθηκε εδώ πριν 150 χρόνια και απλώθηκε σε όλες τις αποικίες της πάλαι ποτέ θαλασσοπόρου Πορτογαλίας. Το Fado συνοδεύεται πάντα από τη βιόλα και την τυπική πορτογαλέζικη κιθάρα (γκιτάρα, σε σχήμα μαντολίνου με 8,10 ή 12 ζευγάρια χορδών) και το εν λόγω είδος θεάματος πωλείται αρκετά ακριβά ως τουριστική ατραξιόν και γιατί όχι αφού βρίσκεται υπό τη σκέπη της παγκόσμιας κληρονομιάς της Ουνέσκο παρακαλώ!!
ΤΙΡ Το FΑΝΤΟ πολυδιαφημίζεται στη Πορτογαλία. Μην κάνετε κράτηση από το ξενοδοχείο σας γιατί θα έρθει 60 ευρώ το άτομο με δείπνο χωρίς τα ποτά.. Εμείς προτιμήσαμε να κλείσουμε σε ένα από τα θέατρα της πόλης που προτείνονταν στη lisboacard με έκπτωση 10% και έτσι με 16 ευρώ το άτομο απολαύσαμε για μία ώρα μουσική και ερμηνείες αν μη τι άλλο υπέροχες. Εκτός αυτού στις βόλτες μας παρατηρήσαμε μικρές ατμοσφαιρικές μπουάτ όπου δίνονταν παραστάσεις φάντου και μπορείς να κάνεις κράτηση το πρωί για το ίδιο βράδυ.
Για την επομένη μέρα είχαμε στο πρόγραμμα μας να επισκεφθούμε το περίφημο ενυδρείο της Λισαβόνας, το δεύτερο μεγαλύτερο στο κόσμο!!!! Η εμπειρία δεν άξιζε μόνο για το ενυδρείο καθεαυτό αλλά και για τον τόπο όπου έχει στηθεί. Το Πάρκο των Εθνών που κτίστηκε για να φιλοξενηθεί η ΕΧΡΟ ’98 είναι από μόνο του ένα αξιοθέατο. Από τον επιβλητικό σταθμό του μετρό (Οriente) που σε οδηγεί εκεί, (έργο του Καλατράβα), μέχρι τους διακοσμητικούς πολύχρωμους κώνους που πετούν νερό, όλα τέλεια, καθαρά και πολύ μεγάλα.
Το ενυδρείο ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ. Πρόκειται για μία τεράστια κεντρική λεκάνη η οποία φαίνεται από διάφορες πλευρές και σε όλα τα επίπεδα του ενυδρείου και άλλα πολλά που δεν περιγράφονται. Μετά την επίσκεψη μη παραλείψετε να ανεβείτε με το εναέριο τελεφερίκ στον πύργο Τόρε Βάσκο ντα Γκάμα (το υψηλότερο κτίριο της Λισαβόνας) που προσπαθεί να μιμηθεί το Μπουρζ αλ Αράμπ του Ντουμπάϊ, ώστε να θαυμάσετε στη σύντομη διαδρομή του από ψηλά την ομώνυμη γέφυρα μήκους 17 χιλιομέτρων και τη μακρύτερη της Ευρώπης, όπως καμαρώνουν οι Πορτογάλοι, πάνω από τον ποταμό.
ΤΙΡ : Μην κόψετε εισιτήριο και για τις χελώνες αλλά μόνο για το ενυδρείο εκτός εάν έχετε μαζί σας παιδιά. Με την lisboacard έχετε έκπτωση στην είσοδο για το ενυδρείο 20% όμως πληρώνετε 5 ευρώ το άτομο για τη βόλτα με το τελεφερίκ…..
Μετά από τη συγκλονιστική εμπειρία του ενυδρείου,( ναι έχουμε δει και το ενυδρείο της Βαρκελώνης και κατά την ταπεινή μας γνώμη αυτό είναι πολύ καλύτερο), είμαστε έτοιμοι να επισκεφτούμε το μουσείο Καλούστ Γκουλμπενκιάν (www.museugulbenkian.pt)(ΜΕΤΡΟ PRACA DE ESPANHA).
Μην το χάσετε, θέλω να πω εάν το ζητούμενό σας δεν είναι να γυρίζετε όλα τα μουσεία μιάς πόλης αλλά επιλέγετε ένα με δύο το πολύ όπως κάνουμε εμείς με την Πηνελόπη, διαλέξτε το οπωσδήποτε! Πρόκειται για μια μοναδική συλλογή μικροαντικειμένων, διακοσμητικών, επίπλων, χαλιών και εν γένει έργων τέχνης που ο μεγιστάνας του πετρελαίου συνέλεγε όλη του τη ζωή για να τη δωρήσει τελικά μετά το θάνατό του στη Πορτογαλία. Θα δείτε απίστευτα αντικείμενα τέχνης και όχι μόνο, εξαίσια εκτεθειμένα, από αρχαία ελληνικά νομίσματα μέχρι αρτ νουβό κοσμήματα και έπιπλα από όλο τον κόσμο…χωρίς υπερβολή πάνω από 4.000 χρόνια ιστορίας τέχνης βρίσκονται εδώ!!!!
Πριν φύγουμε από την παράγραφο γι αυτό το μουσείο ας δούμε ποιος ήταν αυτός ο πολυεκατομμυριούχος με το παρατσούκλι ‘’ο κύριος 5%’’. Γεννήθηκε στο Σκούταρι (Αρχ. Χρυσόπολις-Κωνσταντινούπολη) το 1869.Το 1928 του παραχωρήθηκε το 5% τεσσάρων μεγάλων πετρελαϊκών εταιρειών, όπως η BP και Shell,σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για το ρόλο που έπαιξε στη μεταβίβαση σε αυτές των περιουσιακών στοιχείων της Τουρκικής Εταιρείας Πετρελαιοειδών. Είπατε τίποτα???????
Αφήσαμε το μουσείο και επιστρέψαμε με το μετρό στο κέντρο προκειμένου να πάρουμε το τράμ 15 με κατεύθυνση προς Μπελέμ(Belem).Αυτό το τραμ όπως και το 28 ξεκινούν από τη πλατεία Praca da Figueira.Να το θυμάστε.
Πρόκειται για ένα πολύ προσεγμένο προάστιο στις εκβολές του Τάγη όπου συρρέει πλήθος τουριστών προς χάριν των τριών βασικών αξιοθέατων που διαθέτει. Τον ομώνυμο πύργο (Tόρε ντε Μπελέμ), το μοναστήρι των Ιερονυμιτών (www.mosteirojeronimos) και το Μνημείο των Αποκαλύψεων. Τα δύο πρώτα είναι κτισμένα σύμφωνα με το ρυθμό μανουελίνο στο αποκορύφωμά του. Ευτυχώς μπορείτε να τα δείτε εύκολα γιατί είναι αρκετά κοντά το ένα στο άλλο. Αρχίστε από το πρώτο και μην αρκεστείτε να θαυμάζετε την εξωτερική του όψη, μπείτε μέσα! Εν συνεχεία περπατήστε την όμορφη βόλτα κατά μήκος της όχθης του Τάγη με τους περιποιημένους κήπους και τα περίτεχνα πλακόστρωτα. Σύντομα θα φτάσετε στο Μνημείο των Αποκαλύψεων που θα μείνει παντοτινά στη μνήμη σας γιατί βρίσκεται στη κόγχη της όχθης και είναι τεράστιο, ύψους 52 μέτρων, γωνιώδες και σε σχήμα πλώρης. Μπροστά μπροστά ξεχωρίζει όρθιος ο Ερρίκος ο θαλασσοπόρος που κρατά στα χέρια του την καραβέλα, (το πλοίο που χρησιμοποιούσαν τότε με τα τριγωνικά πανιά) ενώ ακολουθούν στις δύο κατηφορικές πλευρές του πέτρινα αγάλματα πορτογάλων ηρώων που σχετίζονται με την περίοδο εκείνη. Μην ξεχάσετε εδώ να βγάλετε τις αναμνηστικές σας φωτογραφίες ιδιαίτερα το σούρουπο!!!!
Στη Νότια πλευρά του μνημείου στο πλακόστρωτο έχει σχεδιαστεί μια πελώρια ναυτική πυξίδα δώρο της Νότιας Αφρικής το 1960.
Συνεχίστε να περπατάτε την προκυμαία και θα σας αποκαλυφθεί το σήμα κατατεθέν της Λισαβόνας, ο φημισμένος πύργος του Μπελέμ πάνω στον Τάγη, διαμάντι του ρυθμού μανουελίνο με τα χαρακτηριστικά μαυριτανικά παρατηρητήρια, τους ιδιόμορφους προμαχώνες σε σχήμα ασπίδας και την εξαίρετης αναγεννησιακής τέχνης περίστυλη στοά. Από εκεί ξεκινούσαν οι θαλασσοπόροι για τις εξερευνήσεις τους και εξελίχθηκε σε σύμβολο της εποχής της επέκτασης της Πορτογαλίας. Λένε ότι ήταν χτισμένος μέσα στο ποταμό και ότι με προσχώσεις έφτασε να είναι προσβάσιμος.
Ο πύργος είναι επισκέψιμος αν και εμείς δεν μπορέσαμε να μπούμε γιατί είχε περάσει η ώρα, (παραμένει ανοικτός έως τις 18.00). Τέλος ανεβήκαμε πεζή τη γέφυρα που ορθώνεται πάνω από τη λεωφόρο και αφού περάστε απέναντι βρισκόσαστε στο Μοναστήρι των Ιερωνυμιτών.
Είναι ένα μνημείο της ευημερίας της Εποχής των Ανακαλύψεων, είναι το αποκορύφωμα του ρυθμού μανουελίνο της περιόδου εκείνης. Χτίστηκε στα 1501 μετά την επιστροφή του Βάσκο ντα Γκάμα από το ιστορικό του ταξίδι και χρηματοδοτήθηκε, αξίζει να το πούμε, κυρίως από τα ‘’λεφτά του πιπεριού’’, το φόρο δηλαδή που είχε επιβληθεί στα μπαχαρικά, τους πολύτιμους λίθους και το χρυσό. Το μοναστήρι ανήκε στο Τάγμα του Αγίου Ιερώνυμου μέχρι το 1834 ,οπότε και διαλύθηκαν όλα τα θρησκευτικά τάγματα.
Θα δείτε τη Νότια Πύλη, το Περιστύλιο γεμάτο με αψίδες ,το τάφο του Βασιλιά Σεβαστιανού που είναι κενός (ο νεαρός βασιλιάς δεν γύρισε ποτέ γιατί σκοτώθηκε στη μάχη του 1578)και φυσικά το τάφο του Βάσκο ντα Γκάμα.
Υπ όψιν ότι εδώ στεγάζεται και το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.
Μετά από αυτή την πολύ όμορφη εξόρμηση μας στο Belem, ξανά το τράμ 15 και επιστρoφή στο κέντρο της πόλης γιατί… οι σαρδέλες μας περίμεναν και εμείς ήμασταν ήδη αρκετά πεινασμένοι…..
Την Κυριακή είχα προγραμματίσει ημερήσια εκδρομή στη Σίντρα (αγαπημένο θέρετρο των βασιλιάδων της Πορτογαλίας), στο Κασκάις (παραθαλάσσιο παραθεριστικό κέντρο) και το Εστορίλ (τουριστικό και επιχειρηματικό κέντρο).
Είχαμε φροντίσει από την προηγουμένη να μάθουμε την ώρα που φεύγει το πρώτο τρένο και έτσι στις 7 και είκοσι το πρωί επιβιβαζόμαστε για Σίντρα (είπαμε…από το σταθμό Ρόσιου. Μετά από περίπου 50 λεπτά της ώρας φθάσαμε και αποφασίσαμε να πάμε με τα πόδια μέχρι το κέντρο της παλιάς πόλης που βρίσκεται το παλάτσιο Νασιονάλ ντε Σίντρα με τις χαρακτηριστικές κωνικές καμινάδες. Είναι το Βασιλικό Ανάκτορο και ήταν η αγαπημένη θερινή κατοικία της Αυλής μέχρι τη δεκαετία του 1880. Πανέμορφη βόλτα καίτοι λίγο ανηφορική ανάμεσα σε δένδρα και νερά. Το παλάτι πολύ όμορφο αλλά η κωμόπολη λίγο έως πολύ θα έλεγα υπερτιμημένη. Μη καθίσετε πουθενά και μην αγοράσετε από εδώ σουβενίρ.
Με λεωφορείο πηγαίνεις στο παλάτι της Πένα στη ψηλότερη κορυφή της Σέρα ντε Σίντρα όπου εκεί έχεις την ευκαιρία να περιπλανηθείς μέσα σε ένα πραγματικό κάστρο. Το παλάτι που κατοικείτο μέχρι το 1910 μετά την πτώση της μοναρχίας μετατράπηκε σε μουσείο και διατηρείται όπως ακριβώς η βασιλική οικογένεια το άφησε… Υπέροχο….όπως και η θέα από εκεί.
Επιστροφή στο κέντρο της Σίντρα και λεωφορείο για το Κασκάις, το πιο αγαπημένο θέρετρο των Λισμπονέων. Το έχω ξαναγράψει. Όποιος Έλληνας πηγαίνει ταξίδια και αναζητεί παραλίες είναι το επιεικέστερον, χαζός!(συγνώμη για τη λέξη).
Καμία σύγκριση. Είδαμε μια θάλασσα πράσινη και λασπώδη, όπου ο κόσμος δεν κολυμπούσε αλλά καθόταν σε ξαπλώστρες ο ένας πάνω στον άλλο αφού η φυσική παραλία ήταν μόλις τόσο δα, ενώ πιο πέρα, ο ωκεανός ήταν μπαζωμένος και στα τοιχία που είχαν δημιουργηθεί είχαν χαραχθεί πεζούλες πάνω στις οποίες κάθονταν οι άνθρωποι και λιάζονταν…..Θλιβερό και απεχθές… Περίπου το ίδιο και στο Εστορίλ.
Αν αξίζει να κάνετε αυτή την ημερήσια εκδρομή? Και βέβαια αξίζει…κάθε τι που βλέπουμε έχει την αξία του, εμείς τίποτα δεν απορρίπτουμε…κρατάμε τις εικόνες για να μπορούμε και να θυμόμαστε…αλλά και να συγκρίνουμε όποτε χρειαστεί.
Επιστρέψαμε στη Λισαβόνα το αργό απόγευμα και το τρένο ήταν ασφυχτικά γεμάτο από νέους κατοίκους της πρωτεύουσας με τα μαγιώ τους, τις ομπρέλλες θαλάσσης και όλο τον εξοπλισμό, που επέστρεφαν από την Κυριακάτικη εξόρμησή τους στη θάλασσα, ταλαιπωρημένοι αλλά με μια γλυκιά έξαψη στα πρόσωπά τους.
Εκεί συνειδητοποίησα, για μια ακόμη φορά, πως οι άνθρωποι είναι παντού ίδιοι γιατί είτε στο νότο ή στο βορρά, οι άνθρωποι γελούν, ονειρεύονται, ερωτεύονται , επιθυμούν. Ένοιωσα ξαφνικά θλίψη που την επομένη θα έπαιρνα την Πενέλοπε και θα αφήναμε μακριά αυτούς τους ανθρώπους με τους οποίους αισθανόμουν ότι μας συνέδεε μια συμμαχία κάτι σαν μυστικισμός σαν αδελφότητα λόγω του ότι μαζί είμαστε τα μαύρα πρόβατα της Ευρώπης και συγχρόνως αισθάνθηκα μια απέραντη αγάπη για την Πηνελόπη μου και την έσφιξα μαλακά επάνω μου.
Δεν ξέρω ακριβώς γιατί αισθάνθηκα έτσι αλλά οι αξίες που έχεις στην ψυχή σου καθώς και οι άνθρωποι που νοιάζεσαι, αρκούν να σε δυναμώσουν όταν νιώθεις ευάλωτος ….
)
