Το Ιλιμάνι είναι ένα βουνό 6400μ ύψους κοντα στην πρωτεύουσα Λα Παζ της Βολιβίας το οποίο κατακτήθηκε πρώτη φορά από έλληνες το 2000 τον Ιανουάριο. Στο πρώτο χωριό που συναντάμε πεινασμένοι μετά από 5 μέρες στο βουνό, καταφεύγουμε στο πρώτο σπίτι που βρίσκουμε.
Φτωχιά … και πλίθινα σπίτια που δεν τα θυμούνται οι σύγχρονοι νεοέλληνες. Η κουζίνα με χώμα κάτω και τα ποντικάκια τα χαμστερ να κυκλοφορούν ελεύθερα …
Κατάκοπη η ομάδα ακροβολίστηκε σε όλες τις γωνιές και περιμέναμενα φάμε, αγναντεύοντας τα καταπράσινα γύρω βουνά μέσα στο θολό τοπίο της ομίχλης και την απίστευτη υγρασία.
Περιμέναμε όλοι ανυπόμονα να φάμε κάτι σπιτικό και η πείνα πάλευε με την εικόνα της μιζέριας που βλέπαμε αλλά και με την ανησυχία μας να μην πάθουμε καμιά δυσεντερία!!!
Τελικά η πείνα νίκησε και καταβροχθίσαμε την ζεστή σούπα κότας και καταβάλλοντας δύναμη με βοήθεια πείσματος δαγκώσαμε και την κότα. Αυτό που δεν περιγράφεται είναι το πόσο σκληρή ήταν η κότα αλλά και η νοστιμιά της. Στο σπίτι μου στο χωριό έχουμε παραδοσιακά, δικά μας κοτόπουλα και ξέρω τι πάει να πει νοστιμιά. Εκείνη η γεύση της σούπας στο τσίγκινο σκουριασμένο πιάτο με τα παλιά κουτάλια …μμμμμ δεν περιγράφεται και δεν ξεχνιέται!!!!!!!!!!!! Τύφλα να χει ο Μαμαλακης!!!!!!! Εμπειρία!!!!! Αξέχαστη!!!!!! Στα 3600μ έφαγα τη σούπα με την κότα της ζωής μου!!!!!!!
Δεν γράφω άλλα μου πέφτουν τα σάλια!!!!
Sifounas!!!!
Φτωχιά … και πλίθινα σπίτια που δεν τα θυμούνται οι σύγχρονοι νεοέλληνες. Η κουζίνα με χώμα κάτω και τα ποντικάκια τα χαμστερ να κυκλοφορούν ελεύθερα …
Κατάκοπη η ομάδα ακροβολίστηκε σε όλες τις γωνιές και περιμέναμενα φάμε, αγναντεύοντας τα καταπράσινα γύρω βουνά μέσα στο θολό τοπίο της ομίχλης και την απίστευτη υγρασία.
Περιμέναμε όλοι ανυπόμονα να φάμε κάτι σπιτικό και η πείνα πάλευε με την εικόνα της μιζέριας που βλέπαμε αλλά και με την ανησυχία μας να μην πάθουμε καμιά δυσεντερία!!!
Τελικά η πείνα νίκησε και καταβροχθίσαμε την ζεστή σούπα κότας και καταβάλλοντας δύναμη με βοήθεια πείσματος δαγκώσαμε και την κότα. Αυτό που δεν περιγράφεται είναι το πόσο σκληρή ήταν η κότα αλλά και η νοστιμιά της. Στο σπίτι μου στο χωριό έχουμε παραδοσιακά, δικά μας κοτόπουλα και ξέρω τι πάει να πει νοστιμιά. Εκείνη η γεύση της σούπας στο τσίγκινο σκουριασμένο πιάτο με τα παλιά κουτάλια …μμμμμ δεν περιγράφεται και δεν ξεχνιέται!!!!!!!!!!!! Τύφλα να χει ο Μαμαλακης!!!!!!! Εμπειρία!!!!! Αξέχαστη!!!!!! Στα 3600μ έφαγα τη σούπα με την κότα της ζωής μου!!!!!!!
Δεν γράφω άλλα μου πέφτουν τα σάλια!!!!
Sifounas!!!!