Giorgio_65
Member
- Μηνύματα
- 24
- Likes
- 3
- Επόμενο Ταξίδι
- Ιταλια
- Ταξίδι-Όνειρο
- Τουρκια
ΈΝΑ ΑΠΡΟΟΠΤΟ ΤΑΞΙΔΙ
Πως μπορεί να συμβεί αυτό, θα μου πείτε τώρα! Ε, και όμως μπορεί. Όταν ένας παλιός και πάρα πολύ καλός σου φίλος από τα φοιτητικά σου χρόνια, τον οποίο έχεις να δεις από τότε που ήσασταν συγκάτοικοι, δηλαδή πριν απο20 χρόνια και βάλε, στην Περούτζια, στην Ιταλία, σε παίρνει ξαφνικά τηλέφωνο και σου λέει πως ξαναέρχεται Ιταλία μετά από όλα αυτά τα χρόνια…. Τότε τι θα κάνεις? Όταν ξέρεις πως ίσως και να μην τον ξαναδείς ποτέ ξανά “in person”… Τότε τι θα κάνεις? Θα αφήσεις την ευκαιρία να πάει χαμένη?
Ο Μάικλ, είναι αμερικάνος. Σικελιάνικης και Πολωνικής καταγωγής. Ένα εκρηκτικό μίγμα, όπως του έλεγα πάντοτε! Είχαμε γνωριστεί στην Περούτζια, πόλο έλξης τότε όπως και τώρα νέων (φοιτητών και μη) από όλο τον κόσμο. Υπήρξαμε και συγκάτοικοι για λίγο διάστημα. Ο Μάικλ είχε δύο μεγάλα πάθη: Το σκάκι και τη γιόγκα. Μάλιστα πριν φτάσει στη Ιταλία είχε περάσει κάποιους μήνες στην Ινδία μαθαίνοντας σανσκριτικά και γιόγκα. Έπειτα, το ίδιο ξαφνικά χωρίσανε οι δρόμοι μας. Όπως γίνεται πάντοτε με τους ταξιδιώτες…. Αυτός έφυγε για την Αμερική κι εγώ για να περάσω δυό ονειρεμένα χρονάκια στον Έβρο, γρασάροντας τα πυροβόλα!... Έκτοτε είχαμε μια αραιή αλλά σταθερή επικοινωνία με γράμματα και αργότερα με το ιντερνετ, και αυτό ήταν όλο.
Όταν με πήρε λοιπόν τηλέφωνο, ξαφνιάστηκα. Αλλά δεν μπόρεσα να πω όχι. Ύστερα από όλα αυτά τα χρόνια, δεν ήθελα να αφήσω την ευκαιρία να πάει χαμένη. Θα τον συναντούσα, έστω κι’αν έπρεπε να πάω στην γειτονική Ιταλία για τον σκοπό αυτό! Έτσι κι έκανα. Άφησα κάποιον άλλο στο πόστο μου στη δουλειά και σαλπάρισα!
Παρακάτω ακολουθεί το ημερολόγιο του ταξιδιού! Σας αφήνω να το διαβάσετε!
ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΡΟΥΤΖΙΑ
3/06/2008
Μόλις έφτασα στο λιμάνι πήγα και αγόρασα εισιτήριο, έβγαλα το πιο φθηνό 50+35=85 ευρώ μετ’επιστροφής. Κατάστρωμα και θα δώ τι θα κάνω εν πλώ, αν θα χρειαστώ καμπίνα κλπ. Το πλοίο ήταν το “Hellenic Spirit” της ΑΝΕΚ Lines(βλεπε φωτο).
Τώρα η ώρα είναι 20:30 και κάθομαι σε ένα ιντερνετ-καφέ στο λιμάνι όπου και γράφω αυτές τις γραμμές. Περιμένω να περάσει η λίγο η ώρα και μετά θα μπω στο πλοίο. Μια δυσάρεστη εμπειρία, τα κουνούπια εδώ πετάνε και τη μέρα! Το δεξί μου αυτί δέχτηκε απρόκλητη επίθεση!...
Σαλπάραμε στις 22:45. Αφού το πλοίο ήρθε στις 22:15.
4/6/2008
H τηλεόραση (star TV) του πλοίου όλη την ώρα έδειχνε εκείνο τον ηθοποιό που έπαιζε (καταπληκτικά πρέπει να ομολογήσω) στο σήριαλ «Δυό ξένοι». Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί… Ώσπου κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι μετέδιδαν πως είχε βρεθεί δολοφονημένος! Απίστευτο! Όλοι οι Έλληνες επιβάτες παρακολουθούσαν άφωνοι! Ένας επιβάτης (μάλλον Βόσνιος ή κάτι τέτοιο), με ρώτησε «ποιος είναι αυτός ο τύπος”? “Ένας ηθοποιός Έλληνας» του αποκρίθηκα «τον σκότωσαν». Με κοίταξε με απορία….
Έτσι έμαθα και το όνομα του τόσο άδικα εκλιπόντος ηθοποιού. Ήταν ο Νίκος Σεργιανόπουλος ο αδόκητος χαμός του οποίου θα κρατούσε συγκλονισμένο το πανελλήνιο για αρκετό καιρό. Τι κρίμα για έναν τόσο μεγάλο ηθοποιό να έχει ένα τέτοιο άδοξο τέλος πάνω στα νιάτα του και στην επιτυχία, σκέφτηκα…. Αλλά πάλι ήταν σαν ο «μεγάλος σεναριογράφος» (ο θεός), να προόριζε γι’αυτόν ένα τελευταίο μεγάλο σενάριο… με απρόβλεπτο τέλος…. Που να του έδινε την υπέρτατη επιτυχία: τα μεγαλύτερα νούμερα τηλεθέασης που έπιασε ποτέ ένας ηθοποιός…. Μόνο που ήταν γραφτό να μην μπορούσε ο ίδιος ο ηθοποιός να το χαρεί, γιατί δεν θα ζούσε… Τι φινάλε !!!
****
Τελικά βγήκαμε από το πλοίο κατά τις 1 και κάτι.
Πήγα με τα πόδια μέχρι τον στα θμό των τραίνων όπου έφτασα κατά τις 14:00. Έβγαλα εισιτήριο στο ταμείο και ο τύπος στο γκισέ μου είπε: -«Βιάσου sinιore , το τραίνο φεύγει εντός ολίγου»! Πανικός και τρεχάλα για να προλάβω το τραίνο! Όλα εντάξει το πρόλαβα! Ξεκίνησε το τραίνο και όταν μετά από λίγο άκουσα από το μεγάφωνο ότι «όσοι δεν έχουν σφραγισμένο εισιτήριο πληρώνουν πρόστιμο κλπ» είπα μέσα μου «ωχ»! Τότε θυμήθηκα ότι στην Ιταλία δεν αρκεί να αγοράσεις το εισιτήριο αλλά και να το σφραγίσεις προτού ανέβεις στο τραίνο, στο ειδικό μηχάνημα, αλλιώς θεωρείτε άκυρο. Κάτι όπως στο δικό μας μετρό ή στα αστικά λεωφορεία! Και έλεγα, τι μου είχε διαφύγει!...
Άλλο άγχος τώρα! Τι θα συμβεί τώρα? Αν πέσω σε κανένα «στριμένο άντερο» ελεγκτή και με βάλει να πληρώσω κανένα υπέρογκο πρόστιμο?!?... Μάλλον θα πρέπει να θέσω σε εφαρμογή το παλιό καλό κόλπο που θυμόμουν από όταν ήμουν φοιτητής στη Ιταλία τη δεκαετία του 80. Σε τι συνίστατο? Μα, να παραστήσω τον αθώο τουρίστα που δεν γνωρίζει γρί ιταλικά!...
Παρά τους φόβους μου, τελικά ο ελεγκτής ήταν τζέντλεμαν. «Το εισιτήριο σας δεν είναι σφραγισμένο, κύριε» μου είπε και διακριτικά το σφράγισε και μου το ξανάδωσε με απόλυτη ηρεμία. «Φιού», ευτυχώς, τζέντλεμαν οι Ιταλοί με τους τουρίστες!
Δίπλα μου, στην άλλη σειρά καθισμάτων καθόταν μια μελαχρινή νοστιμούλα κοπελιά ντυμένη στα μαύρα. Έμοιαζε καταπληκτικά με Ελληνίδα! Δεν κρατήθηκα, ήθελα να μάθω περισσότερα γι’αυτήν…: «scusi signorina, πηγαίνει αυτό το τραίνο στο Foligno”? (το ήξερα βέβαια ότι περνούσε από Foligno αλλά απλά ήθελα να πιάσω κουβέντα μαζί της!) Φάνηκε ξαφνιασμένη και μου απάντησε λακωνικά, πως ναι, πήγαινε. Όμως επέμεινα να πιάσω κουβέντα μαζί της και έτσι έμαθα ότι το όνομα της ήταν Paola και πως πήγαινε στην Assisi. Για να συναντήσει το αγόρι της. Ήταν τελειόφοιτη ψυχολογίας και η καταγωγή της ήταν από το Lecce (την μεγάλη Ελλάδα!) Έτσι μου λύθηκε η απορία γιατί έμοιαζε τόσο πολύ με Ελληνίδα!
Πίσω μου και δεξιά ακουγόταν μια συζήτηση στα αμερικάνικα. «Φοιτητές θα είναι»ι, σκέφτηκα. Ήταν δύο αγόρια και ένα κορίτσι που συζητούσαν : -«Tι έχεις πάθει στο δέρμα σου? Τι είναι αυτά τα σημάδια»? ρώτησε ένα από τα αγόρια την κοπέλα. «Είναι από τα κουνούπια!» απάντησε εκείνη. Ο νέος έμοιαζε να του φαίνεται απίστευτο : «Μα φαίνεται σαν να είναι από ανεμοβλογιά ή κάτι παρόμοιο» επέμεινε. «Έρχομαι από την Ελλάδα» του εξηγούσε η κοπέλα «και κοιμόμουν στον υπνόσακο στις παραλίες»!... Αργότερα, κάποια στιγμή που καθώς σηκώθηκε για να πάει στο WC πέρασε από μπροστά μου θυμήθηκα ότι την είχα δει και στο πλοίο. Ερχόμασταν μαζί από Ελλάδα, αλλά δεν θα στοιχημάτιζα ότι ήταν Αμερικάνα! Έμοιαζε περισσότερο για Γαλλίδα ή έστω Γερμανίδα.
Το τραίνο διέσχιζε διάφορα χωριουδάκια , στην αρχή σε επίπεδο έδαφος, σε λίγο όμως μπήκε μέσα στα βουνά. Είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που έκανα τακτικά αυτή τη διαδρομή με το τραίνο και είχα ξεχάσει το ορεινό τοπίο που διασχίζαμε!
Σε ένα από τα no-name άσημα χωριουδάκια της διαδρομής, στο μέσο του πουθενά, το τραίνο έκανε στάση και ανέβηκε ένα τσούρμο Αφρικανές ηλικίας 16-18 όπως τις έκοβα. Κατάμαυρες αλλά με πολύ ωραία (συμμετρικά) χαρακτηριστικά προσώπου και σώματος. Όλες πανέμορφες (σαν τις μικρές αδερφές της Naomi Campbell)
καλοντυμένες και πολύ ευγενικές.. Περπατούσαν η μια πίσω από την άλλη με κινήσεις που τις έκαναν να μοιάζουν με μαύρους κύκνους! Τις συνόδευε ένας τεράστιος, ψηλός και εύσωμος (έως και χοντρός) μαύρος που φορούσε λευκό καπέλο μπαίηζ-μπολ. Αρκούντως αγριωπός, έστελνε κόκκινες ματιές σαν μπουλντόκ, σε όλους τριγύρω! Ήταν 5-6 κορίτσια και αυτός. Μου έφερνε στο νου κάτι από χίλιες και μία νύχτες! Το μυαλό μου άρχισε να φτιάχνει σενάρια…Να ήταν άραγε ο «φύλακας του χαρεμιού» (ευνούχος) ή όχι? Να ήταν ο πατέρας τους? Η μήπως ο αρχηγός του γκρουπ? Η πάλι μήπως ήταν κάποιος μαύρος πάστορας και αυτές μαθήτριες του κατηχητικού? Το σίγουρο είναι ότι όλες τους είχαν έναν αέρα, ένα τουπέ να πούμε, αγέρωχο και αριστοκρατικό. Χωρίς αμφιβολία θα ήταν οι κόρες κάποιου φυλάρχου-βασιλιά κάποιας φυλής χαμένης στην αφρικάνικη ζούγκλα!
Τελικά, δεν κρατήθηκα, κάποια στιγμή που η προσοχή του αγριωπού τους φύλακα χαλάρωσε ρώτησα μια τους «από πού είστε?».. –«από τη Νιγηρία» μου απάντησε εκείνη με ντροπαλή και ευγενική φωνή χαμηλώνοντας τα μάτια!
Λίγο νωρίτερα, ένας μελαχρινός τύπος που καθόταν στην άλλη άκρη του βαγονιού και μιλούσε σπαστά ιταλικά με τον διπλανό του συνεπιβάτη (άκουσα ότι έλεγε κάτι για Αλβανούς μετανάστες), κάποια στιγμή άρχισε να βήχει πολύ έντονα και συνεχόμενα (σαν φυματικός). Τόσο έντονα που κάποια στιγμή σηκώθηκε ένας Ιταλός επιβάτης και τον ρώτησε αν είναι καλά. Εκείνος σταμάτησε τότε να βήχει και άνοιξε το παράθυρο. Καθώς το τραίνο σταμάτησε στον επόμενο σταθμό,εμφανίστηκε μια ομάδα αστυνομικών, τον περικύκλωσε και τον κατέβασε από το τραίνο. Να μην είχε χαρτιά άραγε? Ποιος ξέρει!
Με τούτο και με τα’άλλο, φτάσαμε στο Foligno, την πολίχνη-σταθμό αλλαγής τραίνων, όπου και έπρεπε να κατέβω. Μετά από μια μικρή περιπέτεια μέχρι να βρω την σωστή σιδηρογραμμή από όπoυ θα περνούσε το τραίνο με κατεύθυνση τη Περούτζια σε 20 λεπτά (ακριβώς στις 17: 00) βρισκόμουν μέσα στο τραίνο που κατευθυνόταν στην Περούτζια..
ΤΟ ΑΟΡΑΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ
Εν τω μεταξύ, ενώ ήμουν στο τραίνο έλαβα ένα SMS από τον Michael που μου έλεγε ότι είχε κάνει κράτηση στο ξενοδοχείο «Ίρις» (φωτο πάνω). Τον πήρα τηλέφωνο όταν έφτασα στον σταθμό της Περούτζιας και μου είπε ότι είναι στο ξενοδοχείο. -“Παναθεμα σε» του είπα «ήταν ανάγκη να διαλέξεις ένα ξενοδοχείο που έχει το ίδιο όνομα με την πρώην φιλενάδα μου»?!? Κι αυτός γέλασε, δεν έδειχνε να με καταλαβαίνει….
Οπότε, το σακίδιο στην πλάτη και έφυγα για την «Ίριδα».
Αντίθετα όμως από ότι περίμενα, δεν ηταν και τοσο ευκολο να το βρω! Ε, θα μου πείτε, κοτζάμ ξενοδοχείο? Και όμως! Ήταν κάπου εκεί που τελείωναν οι κυλιόμενες σκάλες (όπως με είχαν κατατοπίσει από το γραφείο τουριστικών πληροφοριών –κάτι σαν τον δικό μας ΕΟΤ). To πρώτο περίεργο με αυτό το ξενοδοχείο ήταν ότι παρά το γεγονός ότι επρόκειτο για ένα τεράστιο κτίριο που δέσποζε από μακριά, όταν έφτανες κοντά στην είσοδο του (ή εκεί που υπέθετες πως έπρεπε να βρίσκεται η είσοδός του) κατά κάποιο παράξενο τρόπο «χανόταν»! Δεν μπορούσες να βρεις την είσοδο! Γιατί εκεί που έπρεπε να είναι αυτή, υπήρχε μια μακριά σειρά από μοντέρνα μαγαζιά. Και είσοδος… γιοκ! Και ούτε το κτίριο το ίδιο φαινόταν από εκεί!!!
Ενώ λοιπόν γυρνούσα γύρω από το κτίριο προσπαθώντας να βρω την είσοδο της Ίριδας, άρχισε να βρέχει και ταυτόχρονα να χτυπάει το κινητό μου! Οπότε έπρεπε ενώ προσπαθούσα να βρω την ομπρέλα μέσα στο σακίδιο ταυτόχρονα να μιλάω στο κινητό, ενώ δεν είχα κατορθώσει να βρω την είσοδο του ξενοδοχείου! Αφού τα έβγαλα πέρα σαν έμπειρος ζογκλέρ με το κινητό και την ομπρέλα, κάποια στιγμή κατόρθωσα να ανακαλύψω και μια καγκελόφραχτη πόρτα με μια διακριτική πινακίδα που με έκανε να αναπνεύσω με ανακούφιση! Ναι, εδώ ήταν! Ανέβηκα τα στενά σκαλιά και βρέθηκα σε μια δεύτερη υπερυψωμένη αυλή (που ήταν στην πραγματικότητα η σκεπή των καταστημάτων)! Στο βάθος αυτής της αυλής στέκονταν το μεγαλόπρεπο αναγεννησιακό “Ηotel Iris”, και μου έμοιαζε ότι σαν να μου χαμογελούσε περιπαικτικά, ανάμεσα από τους μισοπεσμένους και ξεβαμμένους πορτοκαλί σοβάδες της προσοψής του! Γιατί άραγε?....
ΤΕΛΟΣ Ιου ΜΕΡΟΥΣ....
Η συνέχεια επι της οθόνης (του ΗΥ σας)
