Sotiria Dram
Member
- Μηνύματα
- 11
- Likes
- 42
Όταν η ζωή του ενός πέφτει πάνω στου άλλου κάθε μέρα, το σχήμα είναι κύκλοι που τέμνονται. Όταν οι κύκλοι είναι 5, τα σημεία τομής είναι λίγα και πρέπει να «γεμίζουν» όμορφα, για να είναι και η μικρή ζωή μας υποφερτή. Εμείς πριν λίγες μέρες δημιουργήσαμε λίγο εκβιαστικά ίσως (το αποτέλεσμα μετράει όμως) ένα τέτοιο σημείο τομής, γιατί το είχαμε ανάγκη. Πήραμε εγώ κι ο Γιάννης δύο μέρες άδεια από τις δουλειές μας, έτυχε η εθνική και θρησκευτική μας επέτειος ακριβώς στη μέση της εβδομάδας, χαρίσαμε και στα παιδιά δύο σχολικές μέρες κι οργανώσαμε μια μικρή απόδραση στην ιδιαίτερη πατρίδα μας, αρχικά και στη γείτονα χώρα στη συνέχεια.
Είδαμε γονείς, αδέλφια, φίλους σε μια Δράμα πολύ «υγρή» το Σαββατοκύριακο λόγω ακατάπαυστης βροχής των προηγούμενων ημερών και Δευτέρα πρωί -πρωί (9 η ώρα) ξεκινήσαμε μόνο με το γιό μας (15)από το σπίτι μας με προορισμό τη Σόφια. Με κάποιες συμβουλές από φίλους που το έχουν ξανακάνει, την ανάγκη μας για μια αλλαγή (έστω και μικρή) και το θάρρος μας συντροφιά, πήραμε το δρόμο Νευροκόπι-Τελωνείο Εξοχής-Γκότσε Ντέλτσεφ-Bansko-Simitli-Blagoegravd-Sofia.Στα σύνορα ο γνωστός έλεγχος ταξιδιωτικών εγγράφων (ταυτότητες )και surprise-surprise! αυτή τη φορά δεν πληρώνουμε το γνωστό 5ευρω για τη βινιέτα τους. Ο καιρός μουντός σ’ όλη τη διαδρομή αλλά, εγώ τουλάχιστον, δεν πήρα τα μάτια μου από το παράθυρο. Η φύση μ’ αποζημίωσε με τα βουνά(Pirin –Vithosa) ν’ αγκομαχούνε από το βάρος του χιονιού και τα ποτάμια να τρέχουν πλάι μας φουσκωμένα κι ορμητικά(Νέστος –Matitsaκαι παραπόταμοι). Τα διερχόμενα χωριά απογοήτευση, όπως και τις προηγούμενες φορές που φτάναμε μέχρι το Βansko, με φτώχεια να τα σημαδεύει παντού και να μας κάνει ν’ αναρωτιόμαστε για πολλά. Αγροικίες ασοβάντιστες, άβαφες, με σκουριασμένα κάγκελα, χωρίς παντζούρια, κήποι αφρόντιστοι κι άνθρωποι που σου δίνανε την εντύπωση ότι σέρνονται βαριεστημένοι ή κουρασμένοι. Ίδιο σκηνικό και στην είσοδο της Σόφιας, λίγο πιο αστικό, με κείνες τις προκατασκευασμένες, ισοπεδωτικά ίδιες πολυκατοικίες, με τα σημάδια του χρόνου και της οικονομικής εγκατάλειψης πάνω τους, τα περίφημα πανέλκι της σοσιαλιστικής εποχής που θέλεις, δε θέλεις, σε οδηγούν να σκεφτείς: ”Γιατί ήρθα τώρα εδώ? Πώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι εδώ? Δε πέφτει ο ίσκιος τους πάνω στην ψυχολογία τους να την πλακώσει? ».Στο φανάρι σταματάει δίπλα μας ένα ιππήλατο όχημα, το οποίο μόνο σε παλιές φωτογραφίες έχω ξαναδεί. Ευτυχώς για μας, το αυτοκίνητο είχε την ίδια ταχύτητα με τις σκέψεις μας (γιατί είμαι σίγουρη ότι κι οι άλλοι δύο το ίδιο σκέφτονταν) και πριν έρθει η επόμενη σκέψη που σίγουρα θα ήταν: “Mήπως να γυρίσουμε?» είχαμε μπει σχεδόν στο κέντρο της πόλης, στην πλατεία Largo, με το επιβλητικό κτίριο του κοινοβουλίου τους, το Προεδρικό Μέγαρο, τις φαρδιές λεωφόρους τους (αν και κάποιες πλακόστρωτες), τον κόσμο, τα ξενοδοχεία, τις πλατείες , τα πάρκα και είπαμε :”O.K.Aς μείνουμε».
». Και καλά κάναμε στην τελική, γιατί, αρχής γενομένης από το ξενοδοχείο, www.arenadiserdica.com (στο οποίο δεν είχαμε κλείσει αλλά βρήκαμε εύκολα, λόγω Δευτέρας μάλλον, δωμάτιο τρίκλινο με 140ευρώ το βράδυ) το διήμερο αποδείχτηκε εξαιρετικό.Serdica (Σαρδική) ήταν ένα από τα ονόματα της πόλης, όπως και το Σρέντετς και το Τριαδίτσα, πρίν καθιερωθεί τελικά το 15ο αιώνα το σημερινό της. Το «δυνατό» σημείο του ξενοδοχείου νομίζω ήταν τα ερείπια του ρωμαϊκού θεάτρου, που ανακαλύφθηκαν προφανώς κατά το χτίσιμο του, το οποίο συνεχίστηκε κανονικά, βάσει κάποιας συμφωνίας, υποθέτω, διατήρησης και προβολής του. Πάντως τα καταφέρνουν εξαιρετικά, με φύλαξη, καθαριότητα κι έναν υπέροχο φωτισμό που το αναδεικνύει. Είναι η δεύτερη φορά που βλέπουμε κάτι τέτοιο. Η πρώτη ήταν προ- πέρυσι το καλοκαίρι στη Λήμνο, στο ξενοδοχείο Porto Mirina, στο κέντρο του οποίου βρίσκεται ο αρχαίος ναός της ΘεάςΑρτέμιδος.
[GALLERY=][/GALLERY]
Oι περισσότεροι μιλούσαν πολύ καλά αγγλικά και δεν είχαμε κανένα πρόβλημα συνεννόησης. Φτάσαμε γύρω στη μια (4 ώρες συνολικά η διαδρομή), παρατήσαμε τα πράγματα στο δωμάτιο, το αυτοκίνητο στο parkingτου ξενοδοχείου κι ανταλλάξαμε ευρώ με λέβα στη reception( η χώρα είναι από το 2007 στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά όχι στη νομισματική κι έχει ακόμη το εθνικό της νόμισμα, το λέβα).Εσείς μη το κάνετε, προτιμήστε τα επίσημα ανταλλακτήρια λόγω καλύτερης ισοτιμίας (1 ευρώ είναι 1,95 λέβα περίπου). Πήγαμε πεζοί για φαγητό στα www.happy.bg/en (η συμβουλή του φίλου που λέγαμε), δύο δρόμους παρακάτω. Είναι σειρά μαγαζιών, δε θα δυσκολευτείτε καθόλου να βρείτε, ειδικά στο κέντρο και στα Μall και είναι πρώτης τάξεως λύση για ένα γρήγορο κι αξιοπρεπές φαγητό, σ’ ένα ωραίο περιβάλλον. Ήπιαμε και από μια Kamenitza (τοπική μπύρα)και, κάτι αυτή που λειτούργησε χαλαρωτικά, κάτι το ταξίδι, φύγαμε τρέχοντας για το ξενοδοχείο όπου επιτρέψαμε σ τα υπέροχα κρεβάτια να κάνουν αυτό για το οποίο φτιαχτήκανε: να μας ξεκουράσουνε. Το απόγευμα φορτωθήκαμε κι οι 3 σ’ ένα ταξί που, με 4 λέβα μόνο(!) μας πήγε σ’ ένα από τα έξι εμπορικά που διαθέτει η πόλη, λίγο έξω από την πόλη, με το πρωτότυπο όνομα THEMALL!! www.mallsguide.com/bulgaria . Ήπιαμε καφέ στα STARBUCKS και χαζέψαμε ο καθένας ό,τι ήθελε: εγώ μόδα και διακόσμηση και τ΄ αγόρια τεχνολογία κι αθλητικά. Είχε τα πάντα, αλλά τις τιμές τις βρήκα πάνω-κάτω στα δικά μας δεδομένα οπότε δεν προχωρήσαμε σε αγορές ακόμη. Βγήκαμε γύρω στις 20.30, το ταξάκι μας, 4 λέβα πάλι και στους γνωστούς δρόμους γύρω από το ξενοδοχείο, βρήκαμε τη VICTORIA (www.victoria.bg/restaurants/sofia/bulgaria-blvd) , ρεστοράν γνωστό μας ήδη από Bansko, με ιταλική και διεθνή κυρίως κουζίνα, αλλά βρίσκεις και πολλά τοπικά πιάτα, αν θές. Φάγαμε πίτσα και κλείσαμε τη βραδιά μας με βουλγάρικο ροζέ κρασί (φημίζονται για τα κρασιά τους). Επιστροφή με τα πόδια, κινούμαστε βέβαια στο κέντρο όπου και ικανή αστυνόμευση φαίνεται να υπάρχει, αλλά και κόσμος που βρίσκεται έξω για ψυχαγωγία (και όχι για ύποπτες δραστηριότητες), οπότε νιώθουμε ασφαλείς. Το ξενοδοχείο έχει μπάνιο για βασιλιάδες με προϊόντα L’ Occitaneτα οποία και τιμάμε. Πέφτοντας για ύπνο δεν μπορώ να μην υπολογίσω πόσα επενδύουν για τον τουρισμό τους και πόσα για να βελτιώσουν την καθημερινότητα του λαού τους κι ακόμη να συγκρίνω στο μυαλό μου την ευρυχωρία αυτού του διαμερίσματος του ξενοδοχείου μ’ αυτήν που φαντάζομαι ότι διαθέτει ένα τυπικό διαμέρισμα μιας από κείνες τις πολυκατοικίες που μας καλωσόρισαν στην είσοδο της πόλης. Τις σκέψεις μου τις νικάει η κούραση όμως…
Ημέρα 2η , Τρίτη 24/3/2015
Το πρωινό είναι το πιο αγαπημένο από τα γεύματα της ημέρας κι όταν γεμίζει με λιχουδιές που δεν τις έχω κάθε μέρα και το απολαμβάνω με χρονική άνεση και με τους αγαπημένους μου, γίνεται ακόμη πιο αγαπημένο. Με τέτοιο ξεκίνημα, τον ήλιο να λάμπει, η μέρα άρχισε όμορφα, αλλά συνεχίστηκε ωραιότερα με μια δραστηριότητα που βρήκα τυχαία στο διαδίκτυο το προηγούμενο βράδυ και που στάθηκε η αποκάλυψη του ταξιδιού τελικά. www.freesofiatour.com ήταν το site-αφορμή για να τολμήσουμε μια «οργανωμένη» βόλτα στην πόλη με την καθοδήγηση μιας νεαρής, αλλά καθ ‘όλα ικανής ξεναγού. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέραμε που να κατευθυνθούμε από μόνοι μας για να δούμε τ΄αξιοθέατα της πόλης και, πέρα από το ναό Νιέφσκυ, δεν ξέραμε ούτε ποια είναι τ΄αξιοθέατα. Οπότε αποφασίσαμε ότι όποια βοήθεια θα ήταν ευπρόσδεκτη. Το ότι αποδείχτηκε ανώτερη από τις προσδοκίες μας, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Μας κράταγε λίγο επιφυλακτικούς το γεγονός ότι ότι όλο αυτό οργανωνόταν από ένα μη κερδοσκοπικό οργανισμό και φαινόταν να είναι εντελώς δωρεάν. Βολτάραμε λοιπόν στη λεωφόρο Vithosa μέχρι να έρθει η ώρα της συνάντησης, που είναι ο κύριος εμπορικός τους δρόμος με καταστήματα γνωστά και στη χώρα μας. Πήγαμε στο ραντεβού μπροστά στο δικαστικό μέγαρο στις 11, είμαστε οι πρώτοι 3 και για λίγο φοβηθήκαμε ότι θα είμαστε και οι μοναδικοί. Μας καλωσόρισε η γλυκύτατη Χριστίνα, μια κοπελίτσα 25 χρονών με γνώσεις δυσανάλογες για την ηλικία της. Σε λίγα λεπτά συγκεντρώθηκαν περίπου 22-25 άτομα, διαφορετικών εθνοτήτων και ηλικιών (Σλοβάκοι, Βρετανοί, ένας Κινεζούλης, Ιταλοί, ένα ζευγάρι από FYROM,κτλ) γίναμε μια ομάδα, χάρη στη Χριστίνα και κάναμε μια ιστορική περιήγηση-αποκάλυψη στην πόλη. Μ΄ένα μοναδικό ταλέντο, ξεδίπλωσε σε 2 ώρες μόνο, όλη τη συναρπαστική ιστορία της Σόφιας, που απ’ ότι φάνηκε, όχι μόνο αγνοούσαμε όλοι, αλλά ούτε καν την υποψιαζόμασταν. Με τις κατάλληλες στάσεις σε μνημεία, ναούς, κτίρια και μια οπτική φρέσκια, νεανική, σαν πολίτης του κόσμου, που σεβόταν τους ακροατές της και τη διαφορετικότητα τους,xωρίς εθνικιστικές εξάρσεις αλλά, παράλληλα, σα γνήσιο παιδί της Βουλγαρίας που αγαπούσε τον τόπο του, όχι τυφλά, ασκώντας και την κριτική της , όπου χρειαζόταν, μας έδειξε ότι κάθε τόπος έχει κάτι ξεχωριστό να δείξει. Εννοείται ότι όλα αυτά, δεν υπήρχε περίπτωση να τα βρούμε ή να τα μάθουμε μόνοι μας. Από το πώς πήρε τ΄ όνομά της η πόλη, για τους Ρωμαίους, τους Οθωμανούς, πως σώθηκαν οι Εβραίοι τους στον Β΄ Παγκόσμιο, τα ιαματικά λουτρά που υπάρχουν στην πόλη, για τον Ιβάν Βαζόφ, τον σπουδαίο ποιητή και λογοτέχνη, μέχρι το πώς ο τελευταίος τσάρος τους συνεργάστηκε στη μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού εποχή με τους … κομμουνιστές!!!Δε θα σας πω άλλα, παρά μόνο να το επιχειρήσετε χωρίς δισταγμό. Ξέχασα ν’ αναφέρω ότι όλο αυτό γίνεται στ’ αγγλικά, αλλά μάλλον το υποθέσατε.
Όταν τέλειωσε η βόλτα μας, κάναμε επειγόντως διάλειμμα για καφέ και λίγη ξεκούραση σ’ ένα Costacaffe όπου ήπιαμε καφέ σε …μια μικρή τσαγιέρα, κρατώντας τον, στην κυριολεξία από δύο χερούλια . Κι αυτό, γιατί προτιμήσαμε να πάρουμε το maxiμέγεθος και να τον μοιραστούμε!! Εκεί ακούσαμε και τη φοβερή ατάκα του Γκιωνάκη και πιστέψαμε ότι ζούμε σκηνή από ελληνικό κινηματογράφο, όταν ζήτησε ο γιός μου μια λεμονάδα: “Mε λεμόνι?» Πώς????? Μάλλον μας κατάλαβε από το ύφος, ότι μείναμε παγωτό κι έσπευσε να μας διαφωτίσει. Με τον όρο λεμονάδα εννοούν, ένα δροσιστικό αναψυκτικό που μπορεί επίσης να έχει γεύση φράουλα, μέντα, κ.α. Ο.Κ. το μάθαμε κι αυτό!
Μικρή βόλτα στην υπαίθρια αγορά κοντά στο θέατρο και , μια και η ώρα έχει πάει 3 αρχίζουμε να ψάχνουμε την παραδοσιακή ταβέρνα που μας πρότεινε η ξεναγός «μας» λίγο πρίν και λέγεται ΙΖΒΑΤΑ (www.izbata.bg/vinarna/en) , 5 Tzanko Tzerkovski str.Πρόκειται για μια παραδοσιακή mehana, με παραδοσιακή διακόσμηση και γεύσεις που «γειτνιάζουν» με τις δικές μας και μας ικανοποιούν. Για την ακρίβεια, πολλά πιάτα μου θυμίζουν την κουζίνα της γιαγιάς μου, που ήταν Θρακιώτισσα στην καταγωγή, ειδικά αυτά που περιείχαν καβουρμά. Πληρώνουμε λιγότερα από 30 ευρώ, αφού έχουμε δοκιμάσει άλλη μια παραδοσιακή τους μπύρα, τη Starazagorka. Γύρω στις 5-5.30 βγαίνουμε ξανά στην πλατεία και μας εντυπωσιάζει η θέα από τους 5 χρυσούς τρούλους του ναού του Αγίου Νικολάου που λάμπουν στο φώς και δείχνουν μεγαλειώδεις. Μου φέρνουν στο μυαλό, χωρίς να το θέλω, το ναό του Αγίου Βασιλείου στη Μόσχα, που μόνο σε φωτογραφίες έχω δει (λεπτομέρεια!).Αργότερα διαβάζω ότι η τεχνοτροπία του ναού είναι ξεκάθαρα ρώσικη.
Αποφασίζουμε να κλείσουμε τη μέρα μας με μια επίσκεψη σ’ ένα ακόμη εμπορικό κέντρο, προκειμένου να μη γυρίσουμε σπίτι, στις μικρές με άδεια χέρια. Πάμε στο SERDICAMALL, ένα από τα μεγαλύτερα και, το μόνο που καταφέρνουμε να ψωνίσουμε είναι κάποια ρούχα για τις μικρές από τα L.C.Waikiki, μια φίρμα με πολύ καλές τιμές και ωραία χρώματα (στα παιδικά τουλάχιστον). Είχε και τμήμα νεανικό (teen), κάτι που λείπει από τις δικές μας σειρές καταστημάτων (τις περισσότερες τουλάχιστον). Δεν μας έχει μείνει κουράγιο για κάτι άλλο κι επιστρέφουμε με ταξί στο ξενοδοχείο μας. Ο ταξιτζής τρέχει σαν τρελός κι εγώ μουρμουρίζω . Στο τέλος, ζητάει το υπερβολικό ποσό των 13 lev για τη διαδρομή και ο καλός μου θυμώνει και ζητάει εξηγήσεις (καλομάθαμε στα 4 !). Τον αφήνουμε να συνεννοηθεί και κατεβαίνουμε εγώ και ο μικρός, χωρίς να ελπίζουμε πολλά γιατί τ΄ αγγλικά του είναι μάλλον τα τελείως απαραίτητα. Αργεί χαρακτηριστικά, εμείς έχουμε το νου μας, ψάχνω με τα μάτια τον γκρούμ του ξενοδοχείου, να μας βοηθήσει, αν χρειαστεί. Τελικά βγαίνει και φαίνεται κι ευχαριστημένος . Του εξήγησε μας λέει πως όταν ξεκινάει έξω από την πόλη, η ταρίφα αλλάζει κι επίσης από τις διάφορες εταιρείες ταξί η Ο.Κ. είναι η πιο συμφέρουσα. Αυτός είχε ταξί άλλης εταιρείας, ωστόσο ήταν προς τιμήν του που μας είπε το «μυστικό». Και τότε ρωτάω σε ποια γλώσσα τα είπαν όλα αυτά και παίρνω τη μεγαλειώδη απάντηση: στα ελληνικά !!! Ήξερε ελληνικά, ναι! Κι εγώ ποιόν κατηγορούσα για τον τρόπο οδήγησης και την ταχύτητα σ’ όλη τη διαδρομή? Γιατί δε μίλαγε κι αυτός ο χριστιανός και μ’ άφηνε να εκτεθώ? Τί να πείς, συμβαίνουν κι αυτά και , μάλιστα, δεν είναι σπάνιο να βρείς Βούλγαρους που γνωρίζουν πιο καλά ελληνικά παρά αγγλικά, λόγω της γειτνίασης και των εμπορικών παρε-δώσε. Εγώ όμως το ξέχασα και μπράβο του του ανθρώπου που δε σταμάτησε το ταξί, να με πετάξει έξω!
Ανεβαίνουμε, εν τέλει, επάνω κι ψηφίζουμε αν αντέχουμε βραδυνό περίπατο εκεί γύρω. Η πλειοψηφία είναι αρνητική κι έτσι «χυνόμαστε» κυριολεκτικά στις πολυθρόνες του lobby για ένα τελευταίο ποτήρι βουλγάρικο κρασί με θέα τα ερείπια του αρχαίου θεάτρου της Σέρδικας στα πόδια μας. Το αύριο έχει την επιστροφή από τον ίδιο δρόμο. Παρακαλάμε τον μικρό να κάνουμε μια μικρή παράκαμψη-στάση στο μοναστήρι της Ρίλα, λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Σόφια, αλλά είναι ανένδοτος. Θέλει να είναι πίσω νωρίς για ένα πάρτυ του φίλου του Βαγγέλη. Η εθνική και θρησκευτική μας επέτειος αύριο, οπότε σπίτι το μεσημέρι για τον καθιερωμένο μπακαλιάρο, που θα ετοιμάσουν οι δικές μας μαμάδες. Μη ξεχνιόμαστε και για πολύ. Ήταν καλό, αλλά ήταν για λίγο ..Ίσως τα ξανακαταφέρουμε…
Είδαμε γονείς, αδέλφια, φίλους σε μια Δράμα πολύ «υγρή» το Σαββατοκύριακο λόγω ακατάπαυστης βροχής των προηγούμενων ημερών και Δευτέρα πρωί -πρωί (9 η ώρα) ξεκινήσαμε μόνο με το γιό μας (15)από το σπίτι μας με προορισμό τη Σόφια. Με κάποιες συμβουλές από φίλους που το έχουν ξανακάνει, την ανάγκη μας για μια αλλαγή (έστω και μικρή) και το θάρρος μας συντροφιά, πήραμε το δρόμο Νευροκόπι-Τελωνείο Εξοχής-Γκότσε Ντέλτσεφ-Bansko-Simitli-Blagoegravd-Sofia.Στα σύνορα ο γνωστός έλεγχος ταξιδιωτικών εγγράφων (ταυτότητες )και surprise-surprise! αυτή τη φορά δεν πληρώνουμε το γνωστό 5ευρω για τη βινιέτα τους. Ο καιρός μουντός σ’ όλη τη διαδρομή αλλά, εγώ τουλάχιστον, δεν πήρα τα μάτια μου από το παράθυρο. Η φύση μ’ αποζημίωσε με τα βουνά(Pirin –Vithosa) ν’ αγκομαχούνε από το βάρος του χιονιού και τα ποτάμια να τρέχουν πλάι μας φουσκωμένα κι ορμητικά(Νέστος –Matitsaκαι παραπόταμοι). Τα διερχόμενα χωριά απογοήτευση, όπως και τις προηγούμενες φορές που φτάναμε μέχρι το Βansko, με φτώχεια να τα σημαδεύει παντού και να μας κάνει ν’ αναρωτιόμαστε για πολλά. Αγροικίες ασοβάντιστες, άβαφες, με σκουριασμένα κάγκελα, χωρίς παντζούρια, κήποι αφρόντιστοι κι άνθρωποι που σου δίνανε την εντύπωση ότι σέρνονται βαριεστημένοι ή κουρασμένοι. Ίδιο σκηνικό και στην είσοδο της Σόφιας, λίγο πιο αστικό, με κείνες τις προκατασκευασμένες, ισοπεδωτικά ίδιες πολυκατοικίες, με τα σημάδια του χρόνου και της οικονομικής εγκατάλειψης πάνω τους, τα περίφημα πανέλκι της σοσιαλιστικής εποχής που θέλεις, δε θέλεις, σε οδηγούν να σκεφτείς: ”Γιατί ήρθα τώρα εδώ? Πώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι εδώ? Δε πέφτει ο ίσκιος τους πάνω στην ψυχολογία τους να την πλακώσει? ».Στο φανάρι σταματάει δίπλα μας ένα ιππήλατο όχημα, το οποίο μόνο σε παλιές φωτογραφίες έχω ξαναδεί. Ευτυχώς για μας, το αυτοκίνητο είχε την ίδια ταχύτητα με τις σκέψεις μας (γιατί είμαι σίγουρη ότι κι οι άλλοι δύο το ίδιο σκέφτονταν) και πριν έρθει η επόμενη σκέψη που σίγουρα θα ήταν: “Mήπως να γυρίσουμε?» είχαμε μπει σχεδόν στο κέντρο της πόλης, στην πλατεία Largo, με το επιβλητικό κτίριο του κοινοβουλίου τους, το Προεδρικό Μέγαρο, τις φαρδιές λεωφόρους τους (αν και κάποιες πλακόστρωτες), τον κόσμο, τα ξενοδοχεία, τις πλατείες , τα πάρκα και είπαμε :”O.K.Aς μείνουμε».
». Και καλά κάναμε στην τελική, γιατί, αρχής γενομένης από το ξενοδοχείο, www.arenadiserdica.com (στο οποίο δεν είχαμε κλείσει αλλά βρήκαμε εύκολα, λόγω Δευτέρας μάλλον, δωμάτιο τρίκλινο με 140ευρώ το βράδυ) το διήμερο αποδείχτηκε εξαιρετικό.Serdica (Σαρδική) ήταν ένα από τα ονόματα της πόλης, όπως και το Σρέντετς και το Τριαδίτσα, πρίν καθιερωθεί τελικά το 15ο αιώνα το σημερινό της. Το «δυνατό» σημείο του ξενοδοχείου νομίζω ήταν τα ερείπια του ρωμαϊκού θεάτρου, που ανακαλύφθηκαν προφανώς κατά το χτίσιμο του, το οποίο συνεχίστηκε κανονικά, βάσει κάποιας συμφωνίας, υποθέτω, διατήρησης και προβολής του. Πάντως τα καταφέρνουν εξαιρετικά, με φύλαξη, καθαριότητα κι έναν υπέροχο φωτισμό που το αναδεικνύει. Είναι η δεύτερη φορά που βλέπουμε κάτι τέτοιο. Η πρώτη ήταν προ- πέρυσι το καλοκαίρι στη Λήμνο, στο ξενοδοχείο Porto Mirina, στο κέντρο του οποίου βρίσκεται ο αρχαίος ναός της ΘεάςΑρτέμιδος.
[GALLERY=][/GALLERY]
Oι περισσότεροι μιλούσαν πολύ καλά αγγλικά και δεν είχαμε κανένα πρόβλημα συνεννόησης. Φτάσαμε γύρω στη μια (4 ώρες συνολικά η διαδρομή), παρατήσαμε τα πράγματα στο δωμάτιο, το αυτοκίνητο στο parkingτου ξενοδοχείου κι ανταλλάξαμε ευρώ με λέβα στη reception( η χώρα είναι από το 2007 στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά όχι στη νομισματική κι έχει ακόμη το εθνικό της νόμισμα, το λέβα).Εσείς μη το κάνετε, προτιμήστε τα επίσημα ανταλλακτήρια λόγω καλύτερης ισοτιμίας (1 ευρώ είναι 1,95 λέβα περίπου). Πήγαμε πεζοί για φαγητό στα www.happy.bg/en (η συμβουλή του φίλου που λέγαμε), δύο δρόμους παρακάτω. Είναι σειρά μαγαζιών, δε θα δυσκολευτείτε καθόλου να βρείτε, ειδικά στο κέντρο και στα Μall και είναι πρώτης τάξεως λύση για ένα γρήγορο κι αξιοπρεπές φαγητό, σ’ ένα ωραίο περιβάλλον. Ήπιαμε και από μια Kamenitza (τοπική μπύρα)και, κάτι αυτή που λειτούργησε χαλαρωτικά, κάτι το ταξίδι, φύγαμε τρέχοντας για το ξενοδοχείο όπου επιτρέψαμε σ τα υπέροχα κρεβάτια να κάνουν αυτό για το οποίο φτιαχτήκανε: να μας ξεκουράσουνε. Το απόγευμα φορτωθήκαμε κι οι 3 σ’ ένα ταξί που, με 4 λέβα μόνο(!) μας πήγε σ’ ένα από τα έξι εμπορικά που διαθέτει η πόλη, λίγο έξω από την πόλη, με το πρωτότυπο όνομα THEMALL!! www.mallsguide.com/bulgaria . Ήπιαμε καφέ στα STARBUCKS και χαζέψαμε ο καθένας ό,τι ήθελε: εγώ μόδα και διακόσμηση και τ΄ αγόρια τεχνολογία κι αθλητικά. Είχε τα πάντα, αλλά τις τιμές τις βρήκα πάνω-κάτω στα δικά μας δεδομένα οπότε δεν προχωρήσαμε σε αγορές ακόμη. Βγήκαμε γύρω στις 20.30, το ταξάκι μας, 4 λέβα πάλι και στους γνωστούς δρόμους γύρω από το ξενοδοχείο, βρήκαμε τη VICTORIA (www.victoria.bg/restaurants/sofia/bulgaria-blvd) , ρεστοράν γνωστό μας ήδη από Bansko, με ιταλική και διεθνή κυρίως κουζίνα, αλλά βρίσκεις και πολλά τοπικά πιάτα, αν θές. Φάγαμε πίτσα και κλείσαμε τη βραδιά μας με βουλγάρικο ροζέ κρασί (φημίζονται για τα κρασιά τους). Επιστροφή με τα πόδια, κινούμαστε βέβαια στο κέντρο όπου και ικανή αστυνόμευση φαίνεται να υπάρχει, αλλά και κόσμος που βρίσκεται έξω για ψυχαγωγία (και όχι για ύποπτες δραστηριότητες), οπότε νιώθουμε ασφαλείς. Το ξενοδοχείο έχει μπάνιο για βασιλιάδες με προϊόντα L’ Occitaneτα οποία και τιμάμε. Πέφτοντας για ύπνο δεν μπορώ να μην υπολογίσω πόσα επενδύουν για τον τουρισμό τους και πόσα για να βελτιώσουν την καθημερινότητα του λαού τους κι ακόμη να συγκρίνω στο μυαλό μου την ευρυχωρία αυτού του διαμερίσματος του ξενοδοχείου μ’ αυτήν που φαντάζομαι ότι διαθέτει ένα τυπικό διαμέρισμα μιας από κείνες τις πολυκατοικίες που μας καλωσόρισαν στην είσοδο της πόλης. Τις σκέψεις μου τις νικάει η κούραση όμως…
Ημέρα 2η , Τρίτη 24/3/2015
Το πρωινό είναι το πιο αγαπημένο από τα γεύματα της ημέρας κι όταν γεμίζει με λιχουδιές που δεν τις έχω κάθε μέρα και το απολαμβάνω με χρονική άνεση και με τους αγαπημένους μου, γίνεται ακόμη πιο αγαπημένο. Με τέτοιο ξεκίνημα, τον ήλιο να λάμπει, η μέρα άρχισε όμορφα, αλλά συνεχίστηκε ωραιότερα με μια δραστηριότητα που βρήκα τυχαία στο διαδίκτυο το προηγούμενο βράδυ και που στάθηκε η αποκάλυψη του ταξιδιού τελικά. www.freesofiatour.com ήταν το site-αφορμή για να τολμήσουμε μια «οργανωμένη» βόλτα στην πόλη με την καθοδήγηση μιας νεαρής, αλλά καθ ‘όλα ικανής ξεναγού. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέραμε που να κατευθυνθούμε από μόνοι μας για να δούμε τ΄αξιοθέατα της πόλης και, πέρα από το ναό Νιέφσκυ, δεν ξέραμε ούτε ποια είναι τ΄αξιοθέατα. Οπότε αποφασίσαμε ότι όποια βοήθεια θα ήταν ευπρόσδεκτη. Το ότι αποδείχτηκε ανώτερη από τις προσδοκίες μας, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Μας κράταγε λίγο επιφυλακτικούς το γεγονός ότι ότι όλο αυτό οργανωνόταν από ένα μη κερδοσκοπικό οργανισμό και φαινόταν να είναι εντελώς δωρεάν. Βολτάραμε λοιπόν στη λεωφόρο Vithosa μέχρι να έρθει η ώρα της συνάντησης, που είναι ο κύριος εμπορικός τους δρόμος με καταστήματα γνωστά και στη χώρα μας. Πήγαμε στο ραντεβού μπροστά στο δικαστικό μέγαρο στις 11, είμαστε οι πρώτοι 3 και για λίγο φοβηθήκαμε ότι θα είμαστε και οι μοναδικοί. Μας καλωσόρισε η γλυκύτατη Χριστίνα, μια κοπελίτσα 25 χρονών με γνώσεις δυσανάλογες για την ηλικία της. Σε λίγα λεπτά συγκεντρώθηκαν περίπου 22-25 άτομα, διαφορετικών εθνοτήτων και ηλικιών (Σλοβάκοι, Βρετανοί, ένας Κινεζούλης, Ιταλοί, ένα ζευγάρι από FYROM,κτλ) γίναμε μια ομάδα, χάρη στη Χριστίνα και κάναμε μια ιστορική περιήγηση-αποκάλυψη στην πόλη. Μ΄ένα μοναδικό ταλέντο, ξεδίπλωσε σε 2 ώρες μόνο, όλη τη συναρπαστική ιστορία της Σόφιας, που απ’ ότι φάνηκε, όχι μόνο αγνοούσαμε όλοι, αλλά ούτε καν την υποψιαζόμασταν. Με τις κατάλληλες στάσεις σε μνημεία, ναούς, κτίρια και μια οπτική φρέσκια, νεανική, σαν πολίτης του κόσμου, που σεβόταν τους ακροατές της και τη διαφορετικότητα τους,xωρίς εθνικιστικές εξάρσεις αλλά, παράλληλα, σα γνήσιο παιδί της Βουλγαρίας που αγαπούσε τον τόπο του, όχι τυφλά, ασκώντας και την κριτική της , όπου χρειαζόταν, μας έδειξε ότι κάθε τόπος έχει κάτι ξεχωριστό να δείξει. Εννοείται ότι όλα αυτά, δεν υπήρχε περίπτωση να τα βρούμε ή να τα μάθουμε μόνοι μας. Από το πώς πήρε τ΄ όνομά της η πόλη, για τους Ρωμαίους, τους Οθωμανούς, πως σώθηκαν οι Εβραίοι τους στον Β΄ Παγκόσμιο, τα ιαματικά λουτρά που υπάρχουν στην πόλη, για τον Ιβάν Βαζόφ, τον σπουδαίο ποιητή και λογοτέχνη, μέχρι το πώς ο τελευταίος τσάρος τους συνεργάστηκε στη μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού εποχή με τους … κομμουνιστές!!!Δε θα σας πω άλλα, παρά μόνο να το επιχειρήσετε χωρίς δισταγμό. Ξέχασα ν’ αναφέρω ότι όλο αυτό γίνεται στ’ αγγλικά, αλλά μάλλον το υποθέσατε.
Όταν τέλειωσε η βόλτα μας, κάναμε επειγόντως διάλειμμα για καφέ και λίγη ξεκούραση σ’ ένα Costacaffe όπου ήπιαμε καφέ σε …μια μικρή τσαγιέρα, κρατώντας τον, στην κυριολεξία από δύο χερούλια . Κι αυτό, γιατί προτιμήσαμε να πάρουμε το maxiμέγεθος και να τον μοιραστούμε!! Εκεί ακούσαμε και τη φοβερή ατάκα του Γκιωνάκη και πιστέψαμε ότι ζούμε σκηνή από ελληνικό κινηματογράφο, όταν ζήτησε ο γιός μου μια λεμονάδα: “Mε λεμόνι?» Πώς????? Μάλλον μας κατάλαβε από το ύφος, ότι μείναμε παγωτό κι έσπευσε να μας διαφωτίσει. Με τον όρο λεμονάδα εννοούν, ένα δροσιστικό αναψυκτικό που μπορεί επίσης να έχει γεύση φράουλα, μέντα, κ.α. Ο.Κ. το μάθαμε κι αυτό!
Μικρή βόλτα στην υπαίθρια αγορά κοντά στο θέατρο και , μια και η ώρα έχει πάει 3 αρχίζουμε να ψάχνουμε την παραδοσιακή ταβέρνα που μας πρότεινε η ξεναγός «μας» λίγο πρίν και λέγεται ΙΖΒΑΤΑ (www.izbata.bg/vinarna/en) , 5 Tzanko Tzerkovski str.Πρόκειται για μια παραδοσιακή mehana, με παραδοσιακή διακόσμηση και γεύσεις που «γειτνιάζουν» με τις δικές μας και μας ικανοποιούν. Για την ακρίβεια, πολλά πιάτα μου θυμίζουν την κουζίνα της γιαγιάς μου, που ήταν Θρακιώτισσα στην καταγωγή, ειδικά αυτά που περιείχαν καβουρμά. Πληρώνουμε λιγότερα από 30 ευρώ, αφού έχουμε δοκιμάσει άλλη μια παραδοσιακή τους μπύρα, τη Starazagorka. Γύρω στις 5-5.30 βγαίνουμε ξανά στην πλατεία και μας εντυπωσιάζει η θέα από τους 5 χρυσούς τρούλους του ναού του Αγίου Νικολάου που λάμπουν στο φώς και δείχνουν μεγαλειώδεις. Μου φέρνουν στο μυαλό, χωρίς να το θέλω, το ναό του Αγίου Βασιλείου στη Μόσχα, που μόνο σε φωτογραφίες έχω δει (λεπτομέρεια!).Αργότερα διαβάζω ότι η τεχνοτροπία του ναού είναι ξεκάθαρα ρώσικη.
Αποφασίζουμε να κλείσουμε τη μέρα μας με μια επίσκεψη σ’ ένα ακόμη εμπορικό κέντρο, προκειμένου να μη γυρίσουμε σπίτι, στις μικρές με άδεια χέρια. Πάμε στο SERDICAMALL, ένα από τα μεγαλύτερα και, το μόνο που καταφέρνουμε να ψωνίσουμε είναι κάποια ρούχα για τις μικρές από τα L.C.Waikiki, μια φίρμα με πολύ καλές τιμές και ωραία χρώματα (στα παιδικά τουλάχιστον). Είχε και τμήμα νεανικό (teen), κάτι που λείπει από τις δικές μας σειρές καταστημάτων (τις περισσότερες τουλάχιστον). Δεν μας έχει μείνει κουράγιο για κάτι άλλο κι επιστρέφουμε με ταξί στο ξενοδοχείο μας. Ο ταξιτζής τρέχει σαν τρελός κι εγώ μουρμουρίζω . Στο τέλος, ζητάει το υπερβολικό ποσό των 13 lev για τη διαδρομή και ο καλός μου θυμώνει και ζητάει εξηγήσεις (καλομάθαμε στα 4 !). Τον αφήνουμε να συνεννοηθεί και κατεβαίνουμε εγώ και ο μικρός, χωρίς να ελπίζουμε πολλά γιατί τ΄ αγγλικά του είναι μάλλον τα τελείως απαραίτητα. Αργεί χαρακτηριστικά, εμείς έχουμε το νου μας, ψάχνω με τα μάτια τον γκρούμ του ξενοδοχείου, να μας βοηθήσει, αν χρειαστεί. Τελικά βγαίνει και φαίνεται κι ευχαριστημένος . Του εξήγησε μας λέει πως όταν ξεκινάει έξω από την πόλη, η ταρίφα αλλάζει κι επίσης από τις διάφορες εταιρείες ταξί η Ο.Κ. είναι η πιο συμφέρουσα. Αυτός είχε ταξί άλλης εταιρείας, ωστόσο ήταν προς τιμήν του που μας είπε το «μυστικό». Και τότε ρωτάω σε ποια γλώσσα τα είπαν όλα αυτά και παίρνω τη μεγαλειώδη απάντηση: στα ελληνικά !!! Ήξερε ελληνικά, ναι! Κι εγώ ποιόν κατηγορούσα για τον τρόπο οδήγησης και την ταχύτητα σ’ όλη τη διαδρομή? Γιατί δε μίλαγε κι αυτός ο χριστιανός και μ’ άφηνε να εκτεθώ? Τί να πείς, συμβαίνουν κι αυτά και , μάλιστα, δεν είναι σπάνιο να βρείς Βούλγαρους που γνωρίζουν πιο καλά ελληνικά παρά αγγλικά, λόγω της γειτνίασης και των εμπορικών παρε-δώσε. Εγώ όμως το ξέχασα και μπράβο του του ανθρώπου που δε σταμάτησε το ταξί, να με πετάξει έξω!
Ανεβαίνουμε, εν τέλει, επάνω κι ψηφίζουμε αν αντέχουμε βραδυνό περίπατο εκεί γύρω. Η πλειοψηφία είναι αρνητική κι έτσι «χυνόμαστε» κυριολεκτικά στις πολυθρόνες του lobby για ένα τελευταίο ποτήρι βουλγάρικο κρασί με θέα τα ερείπια του αρχαίου θεάτρου της Σέρδικας στα πόδια μας. Το αύριο έχει την επιστροφή από τον ίδιο δρόμο. Παρακαλάμε τον μικρό να κάνουμε μια μικρή παράκαμψη-στάση στο μοναστήρι της Ρίλα, λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Σόφια, αλλά είναι ανένδοτος. Θέλει να είναι πίσω νωρίς για ένα πάρτυ του φίλου του Βαγγέλη. Η εθνική και θρησκευτική μας επέτειος αύριο, οπότε σπίτι το μεσημέρι για τον καθιερωμένο μπακαλιάρο, που θα ετοιμάσουν οι δικές μας μαμάδες. Μη ξεχνιόμαστε και για πολύ. Ήταν καλό, αλλά ήταν για λίγο ..Ίσως τα ξανακαταφέρουμε…
Last edited:
