Aryandre
Member
- Μηνύματα
- 5
- Likes
- 33
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο έχεις δύο επιλογές για να πας στο κέντρο του Δουβλίνου, είτε να πάρεις κάποιο ταξί (25 με 30€) είτε κάποιο λεωφορείο. Υπάρχουν δύο ιδιωτικές εταιρείες με λεωφορεία, η Airlink( αριθμός 747, 40', 7€/12€ με επιστροφή) και η Aircoach (αριθμός 700, 25', 6€/10€ με επιστροφή). Τις εταιρείες αυτές θα τις βρείτε βγαίνοντας από το αεροδρόμιο αριστερά. Εγώ διάλεξα την Aircoach λόγω του ότι είναι κατά 2€ φθηνότερη και έχει 24ωρη λειτουργία. Μαζί με το εισιτήριό σας θα σας δώσουν και ένα φυλλάδιο που περιλαμβάνει τις στάσεις, έναν μικρό χάρτη του κέντρου της πόλης και τις ώρες των δρομολογίων.
Υπάρχει και δημόσιο λεωφορείο, φτηνότερο από τις ιδιωτικές εταιρείες (αριθμός 41), που όμως πρέπει να έχεις το αντίτιμο (3,30€) ακριβώς σε νομίσματα καθώς ρέστα δεν δίνονται. Το σαββατοκύριακο τα δρομολόγια αυτά είναι σπανιότερα, και εγώ δεν μπορούσα να περιμένω γιατί το Δουβλίνο περίμενε.
Κατέβηκα στην στάση city center η οποία είναι λίγο πριν το ποτάμι (river Liffey) και κοντά στο περίφημο Spire. Ο καιρός δεν ήταν σύμμαχός μου αλλά αποφάσισα ότι αυτό δεν θα με σταματούσε καθώς είχα λιγότερο από μία μέρα. Φυσικά και αν θέλετε να κανονίσετε κάποιο ταξίδι στο Δουβλίνο και γενικότερα στην Ιρλανδία καλό θα ήταν να μην είναι κατά τους χειμερινούς μήνες λόγω του κρύου, της συνεχόμενης βροχής αλλά και της ημέρας που είναι αισθητά μικρότερη από την Ελλάδα, ενώ αντιθέτως το καλοκαίρι νυχτώνει εκπληκτικά αργά οπότε έχετε άπλετο φως να συνεχίσετε τις βόλτες σας και να εξερευνήσετε την πόλη/χώρα. Αυτό είναι το Spire, και αν με ρωτήσετε δεν το βρίσκω ούτε καλαίσθητο, ούτε εντυπωσιακό παρά το μέγεθός του. Αντίθετα βρίσκω πανέμορφο το απέναντι κτήριο, αυτό του ταχυδρομείου.
Κοντά εκεί υπάρχει και το άγαλμα Jim Larkin καθώς και το μαγαζί Penneys, που συνήθως έχει ωραία πράγματα και σε καλές τιμές για ρουχισμό, υπόδηση, κλπ (είναι το αντίστοιχο Primark στο UK).
Λόγω της έντονης βροχής και των περιορισμένων ωρών που είχα, διέσχισα την γέφυρα (o'connell bridge) και κατευθύνθηκα γρήγορα προς το Trinity College.
Στο Trinity College βρίσκεται η διάσημη Παλαιά βιβλιοθήκη του Δουβλίνου και το βιβλίων των Κελτών. Το αντίτιμο εισόδου είναι 14€ για τους ενηλίκους, 11€ το φοιτητικό και υπάρχει και οικογενειακό 28€ για 2 ενηλίκους και 2 παιδιά κάτω των 17 ετών. Αν έχετε αποφασίσει να επισκεφτείτε τη βιβλιοθήκη καλό θα ήταν να έχετε προαγοράσει ηλεκτρονικά το εισιτήριό σας καθώς η ουρά είναι σχετικά μεγάλη και σε περίπτωση που βρέχει, θα βρέχεστε καθ'όλη τη διάρκεια αναμονής. Κατά την επίσκεψη σας το βιβλίο των Κελτών και σχετικές πληροφορίες με αυτό προηγούνται και έπειτα εισέρχεστε στον θάλαμο της βιβλιοθήκης (long room) που περιέχει πάνω από 200.00 βιβλία και έχει μήκος γύρω στα 65 μέτρα, καθώς και μια μεγάλη ξύλινη άρπα. Η βιβλιοθήκη αυτή είχε δικαίωμα να ζητήσει ένα δωρεάν αντίτυπο από κάθε βιβλίο που δημοσιευόταν στη Βρετανία και την Ιρλανδία και περιέχει και πολλές προτομές λογίων, και φυσικά Ελλήνων φιλοσόφων. Ακολουθούν φωτογραφίες από το προαύλιο
και από το εσωτερικό.
Επόμενη στάση η Εθνική πινακοθήκη της Ιρλανδίας με δωρεάν είσοδο. Κάποια αγάλματα και πολλοί πίνακες ανάμεσά τους Rembrandt, Perugino, Caravaggio, Vermeer, Picasso, Monet, Yeats και El Greco. Προσωπικά το συστήνω ανεπιφύλακτα. Στον τελευταίο όροφο υπάρχουν και πίνακες, φωτογραφίες και αγάλματα μοντέρνας τέχνης που αν και δεν είμαι φαν μερικά είναι πολύ εντυπωσιακά.
Ψάχνοντας το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, με επίσης δωρεάν είσοδο, βρέθηκα έξω από το Εθνικό μουσείο της Ιρλανδίας. Η πύλη, το όμορφο κτήριο και η δωρεάν είσοδος είναι ένα μεγάλο μπόνους στο συγκεκριμένο μουσείο καθώς και πολλά από τα εκθέματα. Μοναδικό αρνητικό ότι κάποια δωμάτια είναι σαν κρυφά με αποτέλεσμα να μην είμαι σίγουρη αν έχασα κάποιο, και παραλίγο να μην επισκεφτώ ένα καταπληκτικό δωμάτιο με αιγυπτιακούς "θησαυρούς". Ευρήματα από Βικινγκς, Αιγύπτιους αλλά και Κύπριους... Ολόκληρο πλοίο, υπέροχα κοσμήματα, μούμιες, βράχοι με κέλτικη γραφή και τόσα ακόμα. Λίγο προσοχή αν έχετε μικρά παιδιά στο τελευταίο κομμάτι της έκθεσης που υπάρχουν διατηρημένα σώματα ανθρώπων σε πολύ καλή κατάσταση λόγω του όξινου, αναερόβιου και αντισηπτικού περιβάλλοντος των τυρφώνων (bogs), το θέαμα για μένα ήταν άκρως εντυπωσιακό καθώς στο πανεπιστήμιο είχα διδαχθεί για τα συγκεκριμένα ευρήματα αλλά δεν ήξερα ότι αποτελούν έκθεμα μουσείου και συνεπώς δεν είχα υπόψιν ότι θα έχω την ευκαιρία να τα δω από κοντά, ωστόσο για ένα μικρό παιδί μπορεί η εικόνα να είναι σοκαριστική.
Βγαίνοντας από το μουσείο είχα καθυστερήσει λίγο παραπάνω από ότι υπολόγιζα οπότε και δεν προλάβαινα το μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Γενικά όλα τα παραπάνω μουσεία κλείνουν στις 5μμ. Ο ήλιος είχε πέσει οπότε αντί να κατευθυνθώ στο Phoenix park, πήρα το δρόμο για το διάσημο άγαλμα Moly Malone. Το άγαλμα μιας κοπέλας που το πρωί πουλούσε ψάρια και βράδυ την ομορφιά της και που τελικά πέθανε από χολέρα που κόλλησε από κάποιον πελάτη. Το άγαλμα βρίσκεται έξω από την St. Andrew's εκκλησία και υπάρχει μια μεγάλη ουρά που περιμένει να φωτογραφηθεί μαζί της.
Σειρά είχε το κάστρο του Δουβλίνου. Φυσικά και δεν ήταν ανοιχτό εφόσον οι ώρες λειτουργίας του είναι 9:45 με 5:15, αλλά έτσι και αλλιώς δεν ήμουν διατεθειμένη να πληρώσω το αντίτιμο 7 € ενηλίκων και 6€ φοιτητικό. Ωστόσο ήθελα να το δω έστω από μακρυά κάτι που τελικά δεν κατάφερα λόγω της κλειστής πύλης ή επειδή είχα σταθεί στο λάθος σημείο. Επόμενη στάση ο καθεδρικός (Christ Church Cathedral), που σε αντίθεση με το κάστρο ήταν πλήρως ορατός από τον δρόμο αλλά και η πύλη ήταν ανοιχτή, επιτρέποντας σου να περιηγηθείς στο προαύλιο του και να τον θαυμάσεις γύρω-γύρω. Όταν έφτασα στην πόρτα της εκκλησίας αυτή ήταν ανοιχτή, και είχα την ευκαιρία να ανέβω στον πάνω όροφο που οδηγούσε σε ένα μαγαζάκι με ενθύμια που φυσικά ήταν κλειστό, θαύμασα όμως τα βιτρό-παράθυρα και μια σχετική θέα του δρόμου. Το κεντρικό τμήμα της εκκλησίας στα δεξιά από την είσοδο ήταν κλειστό λόγω της ώρας αλλά επειδή οι υπεύθυνοι ακόμα συμμάζευαν τον χώρο έριξα μια κλεφτή ματιά από την γερτή πόρτα.
Κουρασμένη, βρεγμένη ως το κόκκαλο και κουβαλώντας ένα πολύ βαρύ σακίδιο από το πρωί, αποφάσισα πως ήταν στιγμή να γυρίσω στο κέντρο της πόλης αναζητώντας ένα bar. Και πιο bar είναι πιο κατάλληλο από το διάσημο Temple bar; Αν και το εσωτερικό του ήταν πολύ όμορφα διακοσμημένο λόγω Χριστουγέννων, το βρήκα άκρως τουριστικό, με ελάχιστες καρέκλες που ήταν όλες πιασμένες, οπότε και έπρεπε να αναζητήσω κάποιο άλλο μπαρ αν ήθελα να κάτσω και να νιώσω ξανά τα πόδια μου.
Κάνοντας βόλτα στον πλακόστρωτο δρόμο έξω από το temple bar και στις κάθετους του, συνάντησα αρκετό κόσμο, κυρίως νεολαία που ευχαριστιόταν το σαββατόβραδο της, και 2 υπέροχους μουσικούς του δρόμου που έπαιζαν παραδοσιακή ιρλανδική μουσική. Όμως, δεν μπορούσα να βρω ένα όμορφο μπαρ που να μπορώ να καθίσω αλλά να μην είναι και άδειο, αποφάσισα ότι ήταν ώρα να ψωνίσω κάποιο μικρό σουβενίρ και μπαινοβγαίνοντας σε τουριστικά μαγαζάκια άκουσα ήχο κιθάρας από κάποιο μπαρ. Μην χάνοντας χρόνο μπήκα στο εσωτερικό όπου αντίκρισα μία πανέμορφη παμπ, σαν το Νοέλ της Αθήνας σε μικρούλη. Δυστυχώς, δεν θυμάμαι το όνομα του μπαρ αλλά τουλάχιστον έχετε μια ένδειξη ότι όποιος ψάχνει βρίσκει. Ήπια μια Guinness και απόλαυσα τον νεαρό καλλιτέχνη, ο οποίος είχε φωνή που και αρκετοί τραγουδιστές θα ζήλευαν. Ο καψερός έπειτα από το πρόγραμμα του έπρεπε να διατελέσει χρέη σερβιτόρου μαζεύοντας ότι άδειο ποτήρι υπήρχε και συγυρίζοντας το χώρο.
Αφού πήρα τις απαραίτητες δυνάμεις, κατευθύνθηκα προς το ποτάμι και έπειτα στην στάση μου όπου το Aircoach με οδήγησε στο αεροδρόμιο, με όμορφες εικόνας και ωραίες αναμνήσεις._
~The end
P.S: Μην διανοηθείτε να ξεχάσετε την ομπρέλα σας όπως εγώ
Υπάρχει και δημόσιο λεωφορείο, φτηνότερο από τις ιδιωτικές εταιρείες (αριθμός 41), που όμως πρέπει να έχεις το αντίτιμο (3,30€) ακριβώς σε νομίσματα καθώς ρέστα δεν δίνονται. Το σαββατοκύριακο τα δρομολόγια αυτά είναι σπανιότερα, και εγώ δεν μπορούσα να περιμένω γιατί το Δουβλίνο περίμενε.
Κατέβηκα στην στάση city center η οποία είναι λίγο πριν το ποτάμι (river Liffey) και κοντά στο περίφημο Spire. Ο καιρός δεν ήταν σύμμαχός μου αλλά αποφάσισα ότι αυτό δεν θα με σταματούσε καθώς είχα λιγότερο από μία μέρα. Φυσικά και αν θέλετε να κανονίσετε κάποιο ταξίδι στο Δουβλίνο και γενικότερα στην Ιρλανδία καλό θα ήταν να μην είναι κατά τους χειμερινούς μήνες λόγω του κρύου, της συνεχόμενης βροχής αλλά και της ημέρας που είναι αισθητά μικρότερη από την Ελλάδα, ενώ αντιθέτως το καλοκαίρι νυχτώνει εκπληκτικά αργά οπότε έχετε άπλετο φως να συνεχίσετε τις βόλτες σας και να εξερευνήσετε την πόλη/χώρα. Αυτό είναι το Spire, και αν με ρωτήσετε δεν το βρίσκω ούτε καλαίσθητο, ούτε εντυπωσιακό παρά το μέγεθός του. Αντίθετα βρίσκω πανέμορφο το απέναντι κτήριο, αυτό του ταχυδρομείου.
Κοντά εκεί υπάρχει και το άγαλμα Jim Larkin καθώς και το μαγαζί Penneys, που συνήθως έχει ωραία πράγματα και σε καλές τιμές για ρουχισμό, υπόδηση, κλπ (είναι το αντίστοιχο Primark στο UK).
Λόγω της έντονης βροχής και των περιορισμένων ωρών που είχα, διέσχισα την γέφυρα (o'connell bridge) και κατευθύνθηκα γρήγορα προς το Trinity College.
Στο Trinity College βρίσκεται η διάσημη Παλαιά βιβλιοθήκη του Δουβλίνου και το βιβλίων των Κελτών. Το αντίτιμο εισόδου είναι 14€ για τους ενηλίκους, 11€ το φοιτητικό και υπάρχει και οικογενειακό 28€ για 2 ενηλίκους και 2 παιδιά κάτω των 17 ετών. Αν έχετε αποφασίσει να επισκεφτείτε τη βιβλιοθήκη καλό θα ήταν να έχετε προαγοράσει ηλεκτρονικά το εισιτήριό σας καθώς η ουρά είναι σχετικά μεγάλη και σε περίπτωση που βρέχει, θα βρέχεστε καθ'όλη τη διάρκεια αναμονής. Κατά την επίσκεψη σας το βιβλίο των Κελτών και σχετικές πληροφορίες με αυτό προηγούνται και έπειτα εισέρχεστε στον θάλαμο της βιβλιοθήκης (long room) που περιέχει πάνω από 200.00 βιβλία και έχει μήκος γύρω στα 65 μέτρα, καθώς και μια μεγάλη ξύλινη άρπα. Η βιβλιοθήκη αυτή είχε δικαίωμα να ζητήσει ένα δωρεάν αντίτυπο από κάθε βιβλίο που δημοσιευόταν στη Βρετανία και την Ιρλανδία και περιέχει και πολλές προτομές λογίων, και φυσικά Ελλήνων φιλοσόφων. Ακολουθούν φωτογραφίες από το προαύλιο
και από το εσωτερικό.
Επόμενη στάση η Εθνική πινακοθήκη της Ιρλανδίας με δωρεάν είσοδο. Κάποια αγάλματα και πολλοί πίνακες ανάμεσά τους Rembrandt, Perugino, Caravaggio, Vermeer, Picasso, Monet, Yeats και El Greco. Προσωπικά το συστήνω ανεπιφύλακτα. Στον τελευταίο όροφο υπάρχουν και πίνακες, φωτογραφίες και αγάλματα μοντέρνας τέχνης που αν και δεν είμαι φαν μερικά είναι πολύ εντυπωσιακά.
Ψάχνοντας το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, με επίσης δωρεάν είσοδο, βρέθηκα έξω από το Εθνικό μουσείο της Ιρλανδίας. Η πύλη, το όμορφο κτήριο και η δωρεάν είσοδος είναι ένα μεγάλο μπόνους στο συγκεκριμένο μουσείο καθώς και πολλά από τα εκθέματα. Μοναδικό αρνητικό ότι κάποια δωμάτια είναι σαν κρυφά με αποτέλεσμα να μην είμαι σίγουρη αν έχασα κάποιο, και παραλίγο να μην επισκεφτώ ένα καταπληκτικό δωμάτιο με αιγυπτιακούς "θησαυρούς". Ευρήματα από Βικινγκς, Αιγύπτιους αλλά και Κύπριους... Ολόκληρο πλοίο, υπέροχα κοσμήματα, μούμιες, βράχοι με κέλτικη γραφή και τόσα ακόμα. Λίγο προσοχή αν έχετε μικρά παιδιά στο τελευταίο κομμάτι της έκθεσης που υπάρχουν διατηρημένα σώματα ανθρώπων σε πολύ καλή κατάσταση λόγω του όξινου, αναερόβιου και αντισηπτικού περιβάλλοντος των τυρφώνων (bogs), το θέαμα για μένα ήταν άκρως εντυπωσιακό καθώς στο πανεπιστήμιο είχα διδαχθεί για τα συγκεκριμένα ευρήματα αλλά δεν ήξερα ότι αποτελούν έκθεμα μουσείου και συνεπώς δεν είχα υπόψιν ότι θα έχω την ευκαιρία να τα δω από κοντά, ωστόσο για ένα μικρό παιδί μπορεί η εικόνα να είναι σοκαριστική.
Βγαίνοντας από το μουσείο είχα καθυστερήσει λίγο παραπάνω από ότι υπολόγιζα οπότε και δεν προλάβαινα το μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Γενικά όλα τα παραπάνω μουσεία κλείνουν στις 5μμ. Ο ήλιος είχε πέσει οπότε αντί να κατευθυνθώ στο Phoenix park, πήρα το δρόμο για το διάσημο άγαλμα Moly Malone. Το άγαλμα μιας κοπέλας που το πρωί πουλούσε ψάρια και βράδυ την ομορφιά της και που τελικά πέθανε από χολέρα που κόλλησε από κάποιον πελάτη. Το άγαλμα βρίσκεται έξω από την St. Andrew's εκκλησία και υπάρχει μια μεγάλη ουρά που περιμένει να φωτογραφηθεί μαζί της.
Σειρά είχε το κάστρο του Δουβλίνου. Φυσικά και δεν ήταν ανοιχτό εφόσον οι ώρες λειτουργίας του είναι 9:45 με 5:15, αλλά έτσι και αλλιώς δεν ήμουν διατεθειμένη να πληρώσω το αντίτιμο 7 € ενηλίκων και 6€ φοιτητικό. Ωστόσο ήθελα να το δω έστω από μακρυά κάτι που τελικά δεν κατάφερα λόγω της κλειστής πύλης ή επειδή είχα σταθεί στο λάθος σημείο. Επόμενη στάση ο καθεδρικός (Christ Church Cathedral), που σε αντίθεση με το κάστρο ήταν πλήρως ορατός από τον δρόμο αλλά και η πύλη ήταν ανοιχτή, επιτρέποντας σου να περιηγηθείς στο προαύλιο του και να τον θαυμάσεις γύρω-γύρω. Όταν έφτασα στην πόρτα της εκκλησίας αυτή ήταν ανοιχτή, και είχα την ευκαιρία να ανέβω στον πάνω όροφο που οδηγούσε σε ένα μαγαζάκι με ενθύμια που φυσικά ήταν κλειστό, θαύμασα όμως τα βιτρό-παράθυρα και μια σχετική θέα του δρόμου. Το κεντρικό τμήμα της εκκλησίας στα δεξιά από την είσοδο ήταν κλειστό λόγω της ώρας αλλά επειδή οι υπεύθυνοι ακόμα συμμάζευαν τον χώρο έριξα μια κλεφτή ματιά από την γερτή πόρτα.
Κουρασμένη, βρεγμένη ως το κόκκαλο και κουβαλώντας ένα πολύ βαρύ σακίδιο από το πρωί, αποφάσισα πως ήταν στιγμή να γυρίσω στο κέντρο της πόλης αναζητώντας ένα bar. Και πιο bar είναι πιο κατάλληλο από το διάσημο Temple bar; Αν και το εσωτερικό του ήταν πολύ όμορφα διακοσμημένο λόγω Χριστουγέννων, το βρήκα άκρως τουριστικό, με ελάχιστες καρέκλες που ήταν όλες πιασμένες, οπότε και έπρεπε να αναζητήσω κάποιο άλλο μπαρ αν ήθελα να κάτσω και να νιώσω ξανά τα πόδια μου.
Κάνοντας βόλτα στον πλακόστρωτο δρόμο έξω από το temple bar και στις κάθετους του, συνάντησα αρκετό κόσμο, κυρίως νεολαία που ευχαριστιόταν το σαββατόβραδο της, και 2 υπέροχους μουσικούς του δρόμου που έπαιζαν παραδοσιακή ιρλανδική μουσική. Όμως, δεν μπορούσα να βρω ένα όμορφο μπαρ που να μπορώ να καθίσω αλλά να μην είναι και άδειο, αποφάσισα ότι ήταν ώρα να ψωνίσω κάποιο μικρό σουβενίρ και μπαινοβγαίνοντας σε τουριστικά μαγαζάκια άκουσα ήχο κιθάρας από κάποιο μπαρ. Μην χάνοντας χρόνο μπήκα στο εσωτερικό όπου αντίκρισα μία πανέμορφη παμπ, σαν το Νοέλ της Αθήνας σε μικρούλη. Δυστυχώς, δεν θυμάμαι το όνομα του μπαρ αλλά τουλάχιστον έχετε μια ένδειξη ότι όποιος ψάχνει βρίσκει. Ήπια μια Guinness και απόλαυσα τον νεαρό καλλιτέχνη, ο οποίος είχε φωνή που και αρκετοί τραγουδιστές θα ζήλευαν. Ο καψερός έπειτα από το πρόγραμμα του έπρεπε να διατελέσει χρέη σερβιτόρου μαζεύοντας ότι άδειο ποτήρι υπήρχε και συγυρίζοντας το χώρο.
Αφού πήρα τις απαραίτητες δυνάμεις, κατευθύνθηκα προς το ποτάμι και έπειτα στην στάση μου όπου το Aircoach με οδήγησε στο αεροδρόμιο, με όμορφες εικόνας και ωραίες αναμνήσεις._
~The end
P.S: Μην διανοηθείτε να ξεχάσετε την ομπρέλα σας όπως εγώ
Last edited:
