Ο λόγος που γράφω την ιστορία (αν καταφέρω να την τελειώσω) είναι ότι δεν βρήκα τίποτα στο φόρουμ για το Δουβλίνο, εκτός από αναφορές ¨είναι αδιάφορη πόλη¨, ¨δύο μέρες και πολλές¨ και ένα μόνο μέλος αναφέρει το βιβλίο των Κελτών νομίζω και άλλο ένα κάτι για τα Μουσεία. Επειδή εγώ (δυστυχώς) έμεινα μόνο πέντε και δεν μπορούσα να ξεκολλήσω για να πάω (έστω) κάποια εκδρομή (που πρέπει να είναι όλες εντυπωσιακές) κάνω την απόπειρα να σας μεταφέρω μερικές από τις εντυπώσεις μου, που είναι προσωπικές γνώμες και βέβαια δεν διεκδικώ το αλάθητο, να μου συγχωρήσετε τις πολλές παρενθέσεις στο λόγο, τα γράφω από μνήμης και μάλλον είμαι ακόμη εκεί :
Η πτήση έγινε με την Αερ Λινγκους , σίγουρα η βραδινή πτήση είναι άβολη και κλέβει μια μέρα, όμως δεν είναι και τόσο φοβερό, γιατί υπάρχει νυκτερινό λεωφορείο(όλη νύχτα) που με 7-8 ΕΥΡΩ ανάλογα με τη στάση , σε μεταφέρει ταχύτατα στο κέντρο. Ο οδηγός όταν του πείς το όνομα του ξενοδοχείου σου λέει σε ποια στάση να κατέβεις και σου δίνει οδηγίες για τη διαδρομή από τη στάση στο ξενοδοχείο σου. Αν πάλι χαθείς( λίγο δύσκολο) πάντα κυκλοφορεί κάποιος να σε κατατοπίσει. Προσωπικά, σε τρία τέταρτα από τη προσγείωση ήμουν ήδη στο κρεβάτι μου στο ξενοδοχείο και κοιμόμουν. Στο κέντρο, τα νυκτερινά μαγαζιά υποτίθεται ότι κλείνουν 1.30 π.μ. όμως μέχρι τις 3.00 μπορείς να δεις και κυρίως να ακούσεις άτομα εν μεγάλη ευθυμία να κυκλοφορούν. Από τις πρώτες εικόνες ήταν μια κοπέλα που γελούσε ασταμάτητα και σκόρπιζε ότι είχε στο πορτοφόλι της. Ο φίλος της έτρεχε να μαζέψει τα εικοσάευρα και τα πεντάευρα, αλλά η κοπέλα συνέχιζε απτόητη. Ο καιρός χαλάει συχνά και βρέχει ασταμάτητα , όμως το διάστημα που ήμουν εκεί είχε όλες τις μέρες εξαιρετικό καιρό και βροχή μόνο μερικές ώρες που ήμουν στο Μουσείο.
Η πρώτη εντύπωση (μιλώ για το κέντρο) είναι ότι πρόκειται για μία περιποιημένη πόλη και καθαρή, όταν ερχόμουν τη νύχτα, μου έδειξαν το ξενοδοχείο οι άνθρωποι που σκουπίζανε, τα πάρκα της πολύ προσεγμένα μου άρεσε πολύ το St Stephen Green που έχει έκταση περίπου 90 στρ., και 3,5 χιλιόμετρα διαδρομή σε μονοπάτια, με τις δύο λιμνούλες με τους κύκνους , τα όμορφα αγάλματα - αυτό με θέμα το λιμό είναι εντυπωσιακό- και το άγαλμα του σερ Γκίννες, ο οποίος διέθεσε γενναία χορηγία ,και τα βικτωριανά κτήρια του δείχνουν ακόμη πιο εντυπωσιακό. Παντού πράσινες πλατείες, η Merrion Square και δυό τρεις ακόμα είναι πολύ χαριτωμένες (βέβαια αφού όλο βρέχει πώς να μην είναι όλα καταπράσινα), ο Βοτανικός κήπος στο βόρεια , περίπου 3-4 χιλιόμετρα από το κέντρο (με κέντρο τον ποταμό Liffey και το Τέμπλ Μπαρ), με 15.000 φυτά, το Phoenix Park είναι ειδικό κεφάλαιο από μόνο του, απέχει περίπου δύο χιλιόμετρα από την O΄Connely str., ατέλειωτο σε έκταση, 7.000 στρέμματα περίπου, που το κάνει το μεγαλύτερο στην Ευρώπη, με Μουσεία, εντυπωσιακά κτήρια, την προεδρική κατοικία , ζωολογικό κήπο, ανθόκηπους , ελάφια σε ελεύθερη κατάσταση και μνημεία.
Μέσα στην πόλη σχεδόν στο κέντρο της, υπάρχει το περίφημο κάστρο που μερικά κομμάτια του σώζονται αυτούσια, από τον 13ο αιώνα που κτίστηκε από τους Βίκινγκς για αμυντικούς λόγους και αργότερα έγινε από δικαστήριο και φυλακή μέχρι έδρα της Αγγλικής Διοίκησης , στεγάζει ακόμη ορισμένες Υπηρεσίες, ενώ άλλα (τμήματα) έχουν ξαναφτιαχθεί κατά τη διάρκεια των αιώνων που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα. Κάποτε για να μπεις και να βγεις από το Κάστρο έπρεπε να πληρώσεις διόδια Δίπλα από το Μουσείο του, υπάρχει εστιατόριο, με πολύ καλές τιμές και θέα στην πράσινη αυλή του κάστρου . Για το Μουσείο Γκίννες και το Αποστακτήριο , που είναι εκεί πολύ κοντά δε θα σας πω, γιατί το θεώρησα τουριστική παγίδα και δεν πήγα.
Ο ποταμός Liffey που διασχίζει την πόλη, πριν φθάσει στο Δουβλίνο και καταλήξει στη θάλασσα έχει περάσει από καμιά δεκαριά άλλες μικρότερες πόλεις της Ιρλανδίας. Οι γέφυρες του στην περιοχή του Δουβλίνου είναι νομίζω 24 και καμιά δεν μοιάζει με την άλλη (4-5 μοιάζουν μεταξύ τους αλλά ίδιες δεν είναι).Μερικές είναι λίγο ασυνήθιστες όπως αυτή μου μοιάζει με βαγόνι ή λεωφορείο οι παλαιότερες κατασκευάστηκαν το 1200, 1500, 1600 και η τελευταία το 2012-13 (Rosy Hacket)
Τα Μουσεία είναι όλα εξαιρετικά, τρείς ολόκληρες μέρες τα γύριζα και πολλά από τα εξαιρετικά εκθέματα δεν πρόλαβα να τα δω. Το πιο εντυπωσιακό (πάντα κατά τη γνώμη μου) είναι το Αρχαιολογικό Μουσείο. Εντυπωσιάστηκα από τους Bog People , δηλαδή, μουμιοποιημένα πλέον σώματα ανθρώπων που έζησαν το 4.000 – 2.800 π.Χ.. Ενα από αυτά, ανήκει σε άνθρωπο που αποκεφαλίστηκε , φορούσε πολύ καλής ποιότητας ρούχα και διατηρείται σε εξαιρετική κατάσταση το χέρι του, στο οποίο είχε γίνει μανικιούρ. Σε ένα άλλο σώζεται μια καστανοκόκκινη τούφα μαλλιών. Αυτοί που σας λέω ( είναι και άλλα σώματα αλλά αυτά με εντυπωσίασαν) είχαν ύψος 1.91 και 1.75 μ. Βρέθηκαν σε έλη όπου είχαν πεταχτεί όπως και τα βιβλία και άλλα αντικείμενα που διασώθηκαν. Επίσης, μεταξύ άλλων, υπάρχει στο ίδιο Μουσείο ένα ανάγλυφο , που δείχνει την τέλεση ανθρωποθυσίας στο θεό Κρομ. (Εδώ, μου ήρθε στο μυαλό ο Κρόνος που τρώει τα παιδιά του- δεν ξέρω αν υπάρχει σχέση , απλώς το αναφέρω). Υπάρχει επίσης ένα αυθεντικό πλοιάριο από κορμό δένδρου, μήκους 15,5 μέτρων του 2.500 π.Χ., πολλά κοσμήματα και στολίδια με χαρακτηριστικά όλων των φυλών που πέρασαν. Θα μπορούσα να μιλώ ώρες για όσα είδα στα Μουσεία αλλά το θέμα είναι υποκειμενικό και μπορεί να μην ενδιαφέρει. Πάντως στο Chester Beatty Museum υπάρχουν ανάμεσα σε άλλα, αντιγραφές των επιστολών του Αποστόλου Παύλου στα Ελληνικά και σε πάπυρο του 150 και 200 μ. Χ.. Το περίφημο Βιβλίο των Κελτών (ή βιβλίο του Κολούμπα) που φυλάσσεται στο Τρίνιτυ είναι χειρόγραφη αντιγραφή του 800 μ.Χ., περίπου, των τεσσάρων Ευαγγελίων από τα λατινικά και η φήμη του οφείλεται στο ότι είναι το ωραιότερο βιβλίο της Ιρλανδίας, το δερματόδετο εξώφυλλο είναι σε άριστη κατάσταση η περίτεχνη πολύχρωμη εικονογράφηση δίνει πολλά στοιχεία της Ιberno–saxon τεχνοτροπίας, της εποχής δηλαδή μετά τη ρωμαϊκή. Η καλλιγραφία που το πρώτο γράμμα της παραγράφου είναι εξαιρετικά πολύπλοκο, φέρει διακοσμητικά στοιχεία λουλούδια και άλλα σχέδια, έχει γραφτεί από τουλάχιστον τρείς διαφορετικούς γραφικούς χαρακτήρες. Είναι γραμμένο σε περγαμηνή- δέρμα βοδιού- επεξεργασμένη με τέτοιο τρόπο που η επιφάνεια του είναι λεπτή και απόλυτα λεία. Το μελάνι είναι από ενώσεις του σιδήρου, βελανίδια και άλλα φυτά, ενώ πολλά από τα χρώματα στις καταπληκτικές εικόνες ήταν εισαγωγής (αν σας ενδιαφέρει το θέμα έχει παρόμοια συλλογή – μεταγενέστερη-στο Chester Beatty). Σε νεώτερα σωζόμενα ιρλανδικά κείμενα (παλαιότερο είναι τα χρονικά του Ούστερ του 1.000 μ.Χ. περίπου) γίνεται αναφορά στο παραπάνω βιβλίο. Το τελευταίο αυτό (χρονικά του Ούλστερ) ήταν στα Ιρλανδικά και λατινικά είχε χρυσό εξώφυλλο, διακοσμημένο με πολύτιμες πέτρες, κλάπηκε και όταν μετά από μερικούς μήνες βρέθηκε είχε εξαφανιστεί το εξώφυλλο. To Bιβλίο των Κελτών την Εποχή της Μεταρρύθμισης το πήρε προς φύλαξη η Καθολική Εκκλησία και ο Επίσκοπος του Ούσερ αργότερα το έδωσε πίσω στην Ιρλανδία ως δωρεά στο Τρίνιτυ Κόλλετζ. Ο Αγιος Κολούμπα (το άλλο όνομα του βιβλίου των Κελτών). ήρθε από τη Σκωτία και το 584 ίδρυσε (ορθόδοξο) Μοναστήρι στην Αϊόνα (Isle of Iona). Ηταν ποιητής πολιτικός , μεγάλος αμαρτωλός κάποτε, που κατανόησε την ορθόδοξη πίστη μετανόησε και άγιασε. Υπάρχει ένα βιβλίο «Ο άγιος Κολούμπα και το χάρισμα της διάκρισης», με ιστορίες και θαύματα από τον βίο του Αγίου, που έγραψε ο ένατος ηγούμενος της Αϊόνα, Άγιος Άντομναν (627-704). Επίσης, είναι δική του η πρώτη επίσημα καταγεγραμμένη αναφορά θεάσεως του τέρατος του Λοχνες (άσχετο αυτό, αλλά το θυμήθηκα).
Τo Μουσείο Φυσικής Ιστορίας είναι η χαρά των παιδιών. Όλα τα παιδάκια που είδα μέσα σε κάποιο σημείο –διαφορετικό το καθένα έκαναν ¨ουάου¨. Εχει στο ισόγειο συλλογή από όλο σχεδόν το ζωϊκό βασίλειο της Ιρλανδίας (ξηράς , θάλασσας και αέρα) , από το σκελετό με τα κέρατα ενός τεράστιου ελαφιού (ένα ψηλό άτομο δίπλα του το φθάνει ως το λαιμό) και τα τεράστια κέρατα σαν ανοιγμένες φτερούγες., μέχρι φάλαινες. Μερικά από τα πουλιά υπάρχουν μόνο στο νησί Αράν. Στον πρώτο όροφο ζώα από όλο τον κόσμο με ενδιαφέρουσα διάταξη (π.χ. δίπλα στον ινδικό ελέφαντα ο θαλάσσιος ελέφαντας με τους χαυλιόδοντες κ.α.). Παρεμπιπτόντως, στο νησί Αράν που το έχω σε προτεραιότητα για το επόμενο ταξίδι (αν και όταν), είναι ακατοίκητο, με σπάνια πανίδα , έχει πολλά αρχαιολογικά ευρήματα – σε φωτογραφίες είδα κυκλώπεια τείχη κάτι πέτρινα σπιτάκια κάπως σαν τα σπιτάκια στο χωριό του Αστερίξ, διάβασα ότι χρειάζεται ειδική άδεια για να πάς, όμως είδα και ένα γραφείο να διαφημίζει εκδρομές εκεί. Επίσης πιο κάτω (από το Αραν) υπάρχει ένα άλλο νησάκι με το όνομα Αχιλλέας, Με αυτά τα ονόματα αναφέρονται ως περιοχή της Ιέρνης (=Ιρλανδίας) από τον Πτολεμαίο στα Γεωγραφικά (μέσα 2ου αιώνα μ.Χ.).
Οι πολύ παλαιές και εντυπωσιακές εκκλησίες στο Δουβλίνο έχουν εισιτήριο εισόδου για τους τουρίστες όχι όμως αν θέλεις να παρακολουθήσεις την λειτουργία (στο παρεκκλήσι στην άκρη). Η Εκκλησία του Αγίου Πατρικίου είναι αυτή του Εθνικού Αγίου της Ιρλανδίας και η μέρα της γιορτής του είναι Εθνική Αργία. Είναι ο πρώτος Χριστιανός στην Ιρλανδία και βαφτίστηκε σε ένα υπόγειο ποτάμι, (υπάρχει ακόμη το πηγάδι). Στις εικόνες κρατάει στο χέρι του ένα τριφύλλι με τη βοήθεια του οποίου εξήγησε την έννοια του τριαδικού Θεού στους Ιρλανδούς (πατήρ, υιός και πνεύμα) – το ίδιο τριφύλλι που είναι το σήμα της Αερ Λίνγκους και υπάρχει σε παλαιά Ιρλανδέζικα κοσμήματα. Εκείνη την εποχή υπήρχε μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία το σχίσμα των Καθολικών έγινε πολύ αργότερα (1054).Ο Καθολικισμός επιβλήθηκε βίαια από τους Νορμανδούς κατακτητές από το 1171, φυσικά για προφανείς λόγους σκοπιμότητας. Για να επανέλθω στον Αγιο Πατρίκιο, ήταν Κέλτης με καλή μόρφωση, γνώριζε άπταιστα λατινικά και σε ηλικία 15 ετών τον άρπαξαν πειρατές και τον πούλησαν σκλάβο. Μετά από πολλές περιπέτειες ξαναγύρισε στην Ιρλανδία που έγινε γνωστός για την ταπεινότητα και τα θαύματα του, η παράδοση λέει ότι είχε εξορίσει όλα τα φίδια από την Ιρλανδία Μη νομίζετε ότι η δουλεία (η πώληση ανθρώπων δηλαδή) είναι κάτι πολύ παλιό, γιατί υπάρχουν γραπτές μαρτυρίες ότι ακόμη και ο σπουδαίος Ολιβερ Κρόμγουελ προωθούσε τη δουλεία –των Ιρλανδών-30.000 Ιρλανδοί πωλήθηκαν στο Νέο Κόσμο από τον James II, που στη συνέχεια απαίτησε να αποστέλλονται Ιρλανδοί σκλάβοι στις χώρες της Αγγλικής αυτοκρατορίας. Σε μια δεκαετία μέσα του 1600-1650 ο πληθυσμός της Ιρλανδίας μειώθηκε κατά το ήμισυ, από σφαγές και πωλήσεις ως σκλάβων κυρίως στην Αντίγκουα, Δυτικές Ινδίες και γενικά παντού στις αποικίες, περίπου 300.000 Ιρλανδοί, πουλήθηκαν τότε. Μόνο χήρες και ορφανά, είχαν μείνει που οι κυρίαρχοι δεν επιτρέπανε να τα πάρουν οι σκλάβοι μαζί. Η πολιτική της Αυτοκρατορίας ήταν να πωληθούν όλοι σκλάβοι, οι οποίοι πωλούνταν φθηνότερα από τους μαύρους (5 σελίνια, ενώ ο μαύρος 50). Τα διεστραμμένα μυαλά μετά σκέφτηκαν να αξιοποιήσουν και τα κορίτσια από την Ιρλανδία που τα έκλεβαν και από 12 ετών και τα έβαζαν να ζευγαρώνουν με μαύρους ώστε τα παιδιά (μουλάτοι) να αποτελούν δωρεάν για τους αποικιοκράτες, τη νέα γενιά σκλάβων. Οι τιμωρίες για τους τυχόν επαναστάτες ή έστω, ανυπάκουους ήταν τόσο φριχτές που δεν σας τις αναφέρω. Ισως για αυτό ακόμη και σε ταραχές στον αιώνα μας το μίσος προς τους Αγγλους δεν έχει σβήσει ακόμη. Και βέβαια οι διαφορές δεν είναι απλώς θρησκευτικές όπως παρουσιάζονται. Το τραγικό αυτό κεφάλαιο μάλλον αποκρύπτεται σήμερα , φαίνεται όμως ακόμη σε μερικά παραδοσιακά τραγούδια (αυτά δεν κρύβονται).
Εκεί που περπατούσα από την Εκκλησία του Αγίου Πατρικίου προς την Εκκλησία του Χριστού , βλέπω μια παλιά εκκλησία που έγραφε Αγιος Νικόλαος από τα Μύρα (ο δικός μας Αγιος Νικόλαος που ήταν από τα Μύρα της Λυκίας).Το εσωτερικό της ήταν διαφορετικό γιατί εκεί που είναι το ιερό είχε ψηλές κολώνες με κορινθιακού ρυθμού κιονόκρανα και πίσω το άγαλμα της Παναγίας που κρατούσε τον Εσταυρωμένο, ενώ μπροστά είχε μαιάνδρους κι άλλα ελληνικά σύμβολα. Επειδή το ύψος ήταν μεγαλύτερο σε αυτό το τμήμα της εκκλησίας και το πάτωμα σε τρία επίπεδα, αποκτούσε μια έντονη μεγαλοπρέπεια. Δυστυχώς δεν το φωτογράφησα γιατί υπήρχε κόσμος που προσευχόταν. Ο Αγιος Νικόλαος δεν είχε πάει στην Ιρλανδία όμως η φήμη του ως προστάτη των θαλάσσιων ταξιδιών, έφθασε στο νησί. Συμπτωματικά, όταν γύρισα πίσω, βλέπω σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο ένα βιβλίο με τίτλο «Οι Ελληνες Αγιοι στις Βρεττανικές νήσους».
Άλλη έκπληξη (για μένα που δεν το ήξερα) ήταν όταν ακούγοντας παραδοσιακά ιρλανδέζικα τραγούδια , ξεχώρισα ήχο μπουζουκιού. Θα μου φάνηκε σκέφτηκα, όμως πράγματι ήταν μπουζούκι, το οποίο εδώ και πενήντα χρόνια έχει ενταχθεί στην παραδοσιακή μουσική της Ιρλανδίας, από τότε δηλαδή που στη δεκαετία του 60, κάποιος Ιρλανδός μουσικός ήρθε στην Ελλάδα διακοπές, το αγόρασε και βρήκε πως ο ήχος του ταιριάζει στους παραδοσιακούς τους ήχους, το υιοθέτησαν δυο τρία μεγάλα ονόματα της παραδοσιακής μουσικής και πάει κατακυρώθηκε. Τα τραγούδια τους και οι χοροί σε μερικά σημεία μας θυμίζουν κάτι πολύ οικείο. Εμένα, στην χορευτική παράσταση που είδα, ένα δύο από τα τραγούδια και ο σχετικός χορός τους μου θύμισαν έντονα ποντιακούς ρυθμούς , αλλά και νησιώτικα παραδοσιακά. Οι στίχοι των τραγουδιών τουλάχιστον αυτά που άκουσα εκεί και μετά που γύρισα είναι είτε πονεμένες ιστορίες κοινωνικού και αισθηματικού περιεχομένου με υπόβαθρο τη φτώχια είτε επαναστατικά τραγούδια «against famine and the Crown”, όπως λέει στο “the fields of Athentry”. Και είναι αλήθεια ότι οι Ιρλανδοί, που υπέφεραν πολύ κατά την αγγλική κατοχή, εκτός του ότι αναγκάστηκαν να σκορπιστούν σε όλα τα σημεία του ορίζοντα, έδειξαν απίστευτη αλληλεγγύη σε λαούς που είχαν την ίδια τύχη. Τη δεκαετία του 1950, στην Κύπρο υπήρχαν αρκετοί Ιρλανδοί που βοηθούσαν την ΕΟΚΑ στον αγώνα κατά των Αγγλων. Τα τραγούδια με τους γρήγορους ρυθμούς, πάντως, είναι πολύ ξεσηκωτικά θα τα θυμάστε από πολλές παλιές μαυρόασπρες αμερικάνικες ταινίες με γιορτές και πανηγύρια.
Ο κόσμος εδώ είναι ακομπλεξάριστος και πουλά τον πολιτισμό του που είναι και το κυριότερο προϊόν του. Το άγαλμα της Μόλλυ Μalone (από το παραδοσιακό τραγούδι της κοπέλας που πούλαγε θαλασσινά) είναι must αξιοθέατο και αναρωτήθηκα αν εδώ έκαναν άγαλμα , ας πούμε ,του καπετάν Ανδρέα Ζέπου, θα γίνονταν αποδεκτό, ή οι ειρωνείες θα πήγαιναν σύννεφο. Παντού αγάλματα ποιητών και επαναστατών, συχνά και με τις δύο ιδιότητες. Γυρνώντας την πόλη είδα ένα γκρουπ εκστασιασμένο που παρακολουθούσε μια ανάγνωση. Διαπίστωσα ότι διάβαζαν ποίηση. Η Ιρλανδία έχει εξαιρετικούς ποιητές με παγκόσμια αναγνώριση. Υπάρχουν πολλές τέτοιες διοργανώσεις (για επισκέπτες και άλλους ¨βαρεμένους¨)που πάνε στα σημεία που αναφέρονται σε ποιήματα ποιητών που έζησαν στο Δουβλίνο όπως Yeats, Κennely, Joyce και άλλων καθιερωμένων ποιητών και διαβάζουν και συζητούν τα ποιήματα. Εκείνη την ώρα άκουσα ένα ποίημα που μιλούσε για τη χαράδρα στην Ο’Connely str, που η ψυχή του ποιητή πετά. Δεν ξέρω για ποιό ποίημα πρόκειται ούτε είδα καμία χαράδρα , όμως η όλη διαδικασία έδειχνε όμορφη. Μου κίνησε το ενδιαφέρον και γυρνώντας στο ξενοδοχείο αγόρασα (3 ΕΥΡΩ σε ξεπούλημα ) ένα βιβλίο με ποιήματα του Yeats και τον Οδυσσέα του Joyce (αυτό δεν είναι ποίημα αλλά είχε επίσης 3 Ευρώ). Μου άρεσε το Sailing to Byzandium του Yeats που πρέπει να είναι ελεύθερη απόδοση ποιημάτων του Καβάφη ¨οι ψυχές των γερόντων και η ¨Μελαγχολία του Ιάσονος Κλεάδρου», ή έστω έχει απλώς σαφείς επιρροές. Τα show με παραδοσιακούς χορούς και τραγούδια είναι εξαιρετικά, έστω και αν απευθύνονται μόνο σε τουρίστες, αν πετύχετε παράσταση των Riverdance μην τη χάσετε. Συνήθως τα καλοκαίρια είναι στο Δουβλίνο, τον άλλο καιρό περιοδεύουν ανά τον κόσμο. Το Σεπτέμβριο υπήρχαν τρείς διαφορετικές παραστάσεις-στο κέντρο- και από ότι έμαθα όλες γεμάτες. Επίσης, αν δεν έχετε πρόβλημα με τη γλώσσα, πολύ καλοί είναι και οι παραμυθάδες που διηγούνται την ιστορία της Ιρλανδίας ή σχολιάζουν την επικαιρότητα.
Σήμερα (Σεπτέμβριος 2013) εξωτερικά τουλάχιστον οι Ιρλανδοί δείχνουν να έχουν ξεπεράσει την κρίση. Πολλοί Ιταλοί και γενικά νοτιοευρωπαίοι και Γεωργιανοί δουλεύουν εκεί. Η παροικία από το Νεπάλ, διοργανώνει νεπαλέζικες βραδιές. Το κοινό της πτήση της επιστροφής μου στην Αθήνα αποτελείτο κατά το μεγαλύτερο μέρος από μαμάδες και γιαγιάδες (ελληνίδες) που είχαν πάει στην Ιρλανδία να δουν τα παιδιά και εγγόνια τους που έμεναν μόνιμα εκεί (λόγω γάμου ή εργασίας). Μια εφημερίδα που διάβασα εκεί έλεγε ότι το 2010 υπήρχαν 480 αυτοκτονίες (κυρίως εργαζόμενοι στον κατασκευαστικό τομέα) και 12.500 καταγεγραμμένες απόπειρες από τους οποίους εξήλθαν από τα νοσοκομεία θεραπευμένοι περίπου 9.500 (για τους υπόλοιπους δεν έλεγε).
Αυτά τα πολύ λίγα για το «αδιάφορο» Δουβλίνο, ελπίζω να κατάφερα κάπως να σας πω ότι η πόλη δεν είναι μόνο το που θα φας και θα μείνεις , αλλά αυτό που μένει μέσα σου, που όταν κάνεις τον απολογισμό σου ξέρεις ότι μόνο εκεί υπάρχει (ακόμη). Ελπίζω στο επόμενο ταξίδι (εδώ αναστεναγμός !!) εκτός από το Αράν που είπα παραπάνω να καταφέρω επιτέλους να δω το Νιουγράντζ κατά τη χειμερινή ισημερία (ξέρετε πρέπει να μπεις στην κλήρωση του Οκτωβρίου για σου επιτρέψουν να μπεις το τετραήμερο της ισημερίας –Δεκέμβριο- τέτοιος πανικός).
Η πτήση έγινε με την Αερ Λινγκους , σίγουρα η βραδινή πτήση είναι άβολη και κλέβει μια μέρα, όμως δεν είναι και τόσο φοβερό, γιατί υπάρχει νυκτερινό λεωφορείο(όλη νύχτα) που με 7-8 ΕΥΡΩ ανάλογα με τη στάση , σε μεταφέρει ταχύτατα στο κέντρο. Ο οδηγός όταν του πείς το όνομα του ξενοδοχείου σου λέει σε ποια στάση να κατέβεις και σου δίνει οδηγίες για τη διαδρομή από τη στάση στο ξενοδοχείο σου. Αν πάλι χαθείς( λίγο δύσκολο) πάντα κυκλοφορεί κάποιος να σε κατατοπίσει. Προσωπικά, σε τρία τέταρτα από τη προσγείωση ήμουν ήδη στο κρεβάτι μου στο ξενοδοχείο και κοιμόμουν. Στο κέντρο, τα νυκτερινά μαγαζιά υποτίθεται ότι κλείνουν 1.30 π.μ. όμως μέχρι τις 3.00 μπορείς να δεις και κυρίως να ακούσεις άτομα εν μεγάλη ευθυμία να κυκλοφορούν. Από τις πρώτες εικόνες ήταν μια κοπέλα που γελούσε ασταμάτητα και σκόρπιζε ότι είχε στο πορτοφόλι της. Ο φίλος της έτρεχε να μαζέψει τα εικοσάευρα και τα πεντάευρα, αλλά η κοπέλα συνέχιζε απτόητη. Ο καιρός χαλάει συχνά και βρέχει ασταμάτητα , όμως το διάστημα που ήμουν εκεί είχε όλες τις μέρες εξαιρετικό καιρό και βροχή μόνο μερικές ώρες που ήμουν στο Μουσείο.
Η πρώτη εντύπωση (μιλώ για το κέντρο) είναι ότι πρόκειται για μία περιποιημένη πόλη και καθαρή, όταν ερχόμουν τη νύχτα, μου έδειξαν το ξενοδοχείο οι άνθρωποι που σκουπίζανε, τα πάρκα της πολύ προσεγμένα μου άρεσε πολύ το St Stephen Green που έχει έκταση περίπου 90 στρ., και 3,5 χιλιόμετρα διαδρομή σε μονοπάτια, με τις δύο λιμνούλες με τους κύκνους , τα όμορφα αγάλματα - αυτό με θέμα το λιμό είναι εντυπωσιακό- και το άγαλμα του σερ Γκίννες, ο οποίος διέθεσε γενναία χορηγία ,και τα βικτωριανά κτήρια του δείχνουν ακόμη πιο εντυπωσιακό. Παντού πράσινες πλατείες, η Merrion Square και δυό τρεις ακόμα είναι πολύ χαριτωμένες (βέβαια αφού όλο βρέχει πώς να μην είναι όλα καταπράσινα), ο Βοτανικός κήπος στο βόρεια , περίπου 3-4 χιλιόμετρα από το κέντρο (με κέντρο τον ποταμό Liffey και το Τέμπλ Μπαρ), με 15.000 φυτά, το Phoenix Park είναι ειδικό κεφάλαιο από μόνο του, απέχει περίπου δύο χιλιόμετρα από την O΄Connely str., ατέλειωτο σε έκταση, 7.000 στρέμματα περίπου, που το κάνει το μεγαλύτερο στην Ευρώπη, με Μουσεία, εντυπωσιακά κτήρια, την προεδρική κατοικία , ζωολογικό κήπο, ανθόκηπους , ελάφια σε ελεύθερη κατάσταση και μνημεία.
Μέσα στην πόλη σχεδόν στο κέντρο της, υπάρχει το περίφημο κάστρο που μερικά κομμάτια του σώζονται αυτούσια, από τον 13ο αιώνα που κτίστηκε από τους Βίκινγκς για αμυντικούς λόγους και αργότερα έγινε από δικαστήριο και φυλακή μέχρι έδρα της Αγγλικής Διοίκησης , στεγάζει ακόμη ορισμένες Υπηρεσίες, ενώ άλλα (τμήματα) έχουν ξαναφτιαχθεί κατά τη διάρκεια των αιώνων που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα. Κάποτε για να μπεις και να βγεις από το Κάστρο έπρεπε να πληρώσεις διόδια Δίπλα από το Μουσείο του, υπάρχει εστιατόριο, με πολύ καλές τιμές και θέα στην πράσινη αυλή του κάστρου . Για το Μουσείο Γκίννες και το Αποστακτήριο , που είναι εκεί πολύ κοντά δε θα σας πω, γιατί το θεώρησα τουριστική παγίδα και δεν πήγα.
Ο ποταμός Liffey που διασχίζει την πόλη, πριν φθάσει στο Δουβλίνο και καταλήξει στη θάλασσα έχει περάσει από καμιά δεκαριά άλλες μικρότερες πόλεις της Ιρλανδίας. Οι γέφυρες του στην περιοχή του Δουβλίνου είναι νομίζω 24 και καμιά δεν μοιάζει με την άλλη (4-5 μοιάζουν μεταξύ τους αλλά ίδιες δεν είναι).Μερικές είναι λίγο ασυνήθιστες όπως αυτή μου μοιάζει με βαγόνι ή λεωφορείο οι παλαιότερες κατασκευάστηκαν το 1200, 1500, 1600 και η τελευταία το 2012-13 (Rosy Hacket)
Τα Μουσεία είναι όλα εξαιρετικά, τρείς ολόκληρες μέρες τα γύριζα και πολλά από τα εξαιρετικά εκθέματα δεν πρόλαβα να τα δω. Το πιο εντυπωσιακό (πάντα κατά τη γνώμη μου) είναι το Αρχαιολογικό Μουσείο. Εντυπωσιάστηκα από τους Bog People , δηλαδή, μουμιοποιημένα πλέον σώματα ανθρώπων που έζησαν το 4.000 – 2.800 π.Χ.. Ενα από αυτά, ανήκει σε άνθρωπο που αποκεφαλίστηκε , φορούσε πολύ καλής ποιότητας ρούχα και διατηρείται σε εξαιρετική κατάσταση το χέρι του, στο οποίο είχε γίνει μανικιούρ. Σε ένα άλλο σώζεται μια καστανοκόκκινη τούφα μαλλιών. Αυτοί που σας λέω ( είναι και άλλα σώματα αλλά αυτά με εντυπωσίασαν) είχαν ύψος 1.91 και 1.75 μ. Βρέθηκαν σε έλη όπου είχαν πεταχτεί όπως και τα βιβλία και άλλα αντικείμενα που διασώθηκαν. Επίσης, μεταξύ άλλων, υπάρχει στο ίδιο Μουσείο ένα ανάγλυφο , που δείχνει την τέλεση ανθρωποθυσίας στο θεό Κρομ. (Εδώ, μου ήρθε στο μυαλό ο Κρόνος που τρώει τα παιδιά του- δεν ξέρω αν υπάρχει σχέση , απλώς το αναφέρω). Υπάρχει επίσης ένα αυθεντικό πλοιάριο από κορμό δένδρου, μήκους 15,5 μέτρων του 2.500 π.Χ., πολλά κοσμήματα και στολίδια με χαρακτηριστικά όλων των φυλών που πέρασαν. Θα μπορούσα να μιλώ ώρες για όσα είδα στα Μουσεία αλλά το θέμα είναι υποκειμενικό και μπορεί να μην ενδιαφέρει. Πάντως στο Chester Beatty Museum υπάρχουν ανάμεσα σε άλλα, αντιγραφές των επιστολών του Αποστόλου Παύλου στα Ελληνικά και σε πάπυρο του 150 και 200 μ. Χ.. Το περίφημο Βιβλίο των Κελτών (ή βιβλίο του Κολούμπα) που φυλάσσεται στο Τρίνιτυ είναι χειρόγραφη αντιγραφή του 800 μ.Χ., περίπου, των τεσσάρων Ευαγγελίων από τα λατινικά και η φήμη του οφείλεται στο ότι είναι το ωραιότερο βιβλίο της Ιρλανδίας, το δερματόδετο εξώφυλλο είναι σε άριστη κατάσταση η περίτεχνη πολύχρωμη εικονογράφηση δίνει πολλά στοιχεία της Ιberno–saxon τεχνοτροπίας, της εποχής δηλαδή μετά τη ρωμαϊκή. Η καλλιγραφία που το πρώτο γράμμα της παραγράφου είναι εξαιρετικά πολύπλοκο, φέρει διακοσμητικά στοιχεία λουλούδια και άλλα σχέδια, έχει γραφτεί από τουλάχιστον τρείς διαφορετικούς γραφικούς χαρακτήρες. Είναι γραμμένο σε περγαμηνή- δέρμα βοδιού- επεξεργασμένη με τέτοιο τρόπο που η επιφάνεια του είναι λεπτή και απόλυτα λεία. Το μελάνι είναι από ενώσεις του σιδήρου, βελανίδια και άλλα φυτά, ενώ πολλά από τα χρώματα στις καταπληκτικές εικόνες ήταν εισαγωγής (αν σας ενδιαφέρει το θέμα έχει παρόμοια συλλογή – μεταγενέστερη-στο Chester Beatty). Σε νεώτερα σωζόμενα ιρλανδικά κείμενα (παλαιότερο είναι τα χρονικά του Ούστερ του 1.000 μ.Χ. περίπου) γίνεται αναφορά στο παραπάνω βιβλίο. Το τελευταίο αυτό (χρονικά του Ούλστερ) ήταν στα Ιρλανδικά και λατινικά είχε χρυσό εξώφυλλο, διακοσμημένο με πολύτιμες πέτρες, κλάπηκε και όταν μετά από μερικούς μήνες βρέθηκε είχε εξαφανιστεί το εξώφυλλο. To Bιβλίο των Κελτών την Εποχή της Μεταρρύθμισης το πήρε προς φύλαξη η Καθολική Εκκλησία και ο Επίσκοπος του Ούσερ αργότερα το έδωσε πίσω στην Ιρλανδία ως δωρεά στο Τρίνιτυ Κόλλετζ. Ο Αγιος Κολούμπα (το άλλο όνομα του βιβλίου των Κελτών). ήρθε από τη Σκωτία και το 584 ίδρυσε (ορθόδοξο) Μοναστήρι στην Αϊόνα (Isle of Iona). Ηταν ποιητής πολιτικός , μεγάλος αμαρτωλός κάποτε, που κατανόησε την ορθόδοξη πίστη μετανόησε και άγιασε. Υπάρχει ένα βιβλίο «Ο άγιος Κολούμπα και το χάρισμα της διάκρισης», με ιστορίες και θαύματα από τον βίο του Αγίου, που έγραψε ο ένατος ηγούμενος της Αϊόνα, Άγιος Άντομναν (627-704). Επίσης, είναι δική του η πρώτη επίσημα καταγεγραμμένη αναφορά θεάσεως του τέρατος του Λοχνες (άσχετο αυτό, αλλά το θυμήθηκα).
Τo Μουσείο Φυσικής Ιστορίας είναι η χαρά των παιδιών. Όλα τα παιδάκια που είδα μέσα σε κάποιο σημείο –διαφορετικό το καθένα έκαναν ¨ουάου¨. Εχει στο ισόγειο συλλογή από όλο σχεδόν το ζωϊκό βασίλειο της Ιρλανδίας (ξηράς , θάλασσας και αέρα) , από το σκελετό με τα κέρατα ενός τεράστιου ελαφιού (ένα ψηλό άτομο δίπλα του το φθάνει ως το λαιμό) και τα τεράστια κέρατα σαν ανοιγμένες φτερούγες., μέχρι φάλαινες. Μερικά από τα πουλιά υπάρχουν μόνο στο νησί Αράν. Στον πρώτο όροφο ζώα από όλο τον κόσμο με ενδιαφέρουσα διάταξη (π.χ. δίπλα στον ινδικό ελέφαντα ο θαλάσσιος ελέφαντας με τους χαυλιόδοντες κ.α.). Παρεμπιπτόντως, στο νησί Αράν που το έχω σε προτεραιότητα για το επόμενο ταξίδι (αν και όταν), είναι ακατοίκητο, με σπάνια πανίδα , έχει πολλά αρχαιολογικά ευρήματα – σε φωτογραφίες είδα κυκλώπεια τείχη κάτι πέτρινα σπιτάκια κάπως σαν τα σπιτάκια στο χωριό του Αστερίξ, διάβασα ότι χρειάζεται ειδική άδεια για να πάς, όμως είδα και ένα γραφείο να διαφημίζει εκδρομές εκεί. Επίσης πιο κάτω (από το Αραν) υπάρχει ένα άλλο νησάκι με το όνομα Αχιλλέας, Με αυτά τα ονόματα αναφέρονται ως περιοχή της Ιέρνης (=Ιρλανδίας) από τον Πτολεμαίο στα Γεωγραφικά (μέσα 2ου αιώνα μ.Χ.).
Οι πολύ παλαιές και εντυπωσιακές εκκλησίες στο Δουβλίνο έχουν εισιτήριο εισόδου για τους τουρίστες όχι όμως αν θέλεις να παρακολουθήσεις την λειτουργία (στο παρεκκλήσι στην άκρη). Η Εκκλησία του Αγίου Πατρικίου είναι αυτή του Εθνικού Αγίου της Ιρλανδίας και η μέρα της γιορτής του είναι Εθνική Αργία. Είναι ο πρώτος Χριστιανός στην Ιρλανδία και βαφτίστηκε σε ένα υπόγειο ποτάμι, (υπάρχει ακόμη το πηγάδι). Στις εικόνες κρατάει στο χέρι του ένα τριφύλλι με τη βοήθεια του οποίου εξήγησε την έννοια του τριαδικού Θεού στους Ιρλανδούς (πατήρ, υιός και πνεύμα) – το ίδιο τριφύλλι που είναι το σήμα της Αερ Λίνγκους και υπάρχει σε παλαιά Ιρλανδέζικα κοσμήματα. Εκείνη την εποχή υπήρχε μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία το σχίσμα των Καθολικών έγινε πολύ αργότερα (1054).Ο Καθολικισμός επιβλήθηκε βίαια από τους Νορμανδούς κατακτητές από το 1171, φυσικά για προφανείς λόγους σκοπιμότητας. Για να επανέλθω στον Αγιο Πατρίκιο, ήταν Κέλτης με καλή μόρφωση, γνώριζε άπταιστα λατινικά και σε ηλικία 15 ετών τον άρπαξαν πειρατές και τον πούλησαν σκλάβο. Μετά από πολλές περιπέτειες ξαναγύρισε στην Ιρλανδία που έγινε γνωστός για την ταπεινότητα και τα θαύματα του, η παράδοση λέει ότι είχε εξορίσει όλα τα φίδια από την Ιρλανδία Μη νομίζετε ότι η δουλεία (η πώληση ανθρώπων δηλαδή) είναι κάτι πολύ παλιό, γιατί υπάρχουν γραπτές μαρτυρίες ότι ακόμη και ο σπουδαίος Ολιβερ Κρόμγουελ προωθούσε τη δουλεία –των Ιρλανδών-30.000 Ιρλανδοί πωλήθηκαν στο Νέο Κόσμο από τον James II, που στη συνέχεια απαίτησε να αποστέλλονται Ιρλανδοί σκλάβοι στις χώρες της Αγγλικής αυτοκρατορίας. Σε μια δεκαετία μέσα του 1600-1650 ο πληθυσμός της Ιρλανδίας μειώθηκε κατά το ήμισυ, από σφαγές και πωλήσεις ως σκλάβων κυρίως στην Αντίγκουα, Δυτικές Ινδίες και γενικά παντού στις αποικίες, περίπου 300.000 Ιρλανδοί, πουλήθηκαν τότε. Μόνο χήρες και ορφανά, είχαν μείνει που οι κυρίαρχοι δεν επιτρέπανε να τα πάρουν οι σκλάβοι μαζί. Η πολιτική της Αυτοκρατορίας ήταν να πωληθούν όλοι σκλάβοι, οι οποίοι πωλούνταν φθηνότερα από τους μαύρους (5 σελίνια, ενώ ο μαύρος 50). Τα διεστραμμένα μυαλά μετά σκέφτηκαν να αξιοποιήσουν και τα κορίτσια από την Ιρλανδία που τα έκλεβαν και από 12 ετών και τα έβαζαν να ζευγαρώνουν με μαύρους ώστε τα παιδιά (μουλάτοι) να αποτελούν δωρεάν για τους αποικιοκράτες, τη νέα γενιά σκλάβων. Οι τιμωρίες για τους τυχόν επαναστάτες ή έστω, ανυπάκουους ήταν τόσο φριχτές που δεν σας τις αναφέρω. Ισως για αυτό ακόμη και σε ταραχές στον αιώνα μας το μίσος προς τους Αγγλους δεν έχει σβήσει ακόμη. Και βέβαια οι διαφορές δεν είναι απλώς θρησκευτικές όπως παρουσιάζονται. Το τραγικό αυτό κεφάλαιο μάλλον αποκρύπτεται σήμερα , φαίνεται όμως ακόμη σε μερικά παραδοσιακά τραγούδια (αυτά δεν κρύβονται).
Εκεί που περπατούσα από την Εκκλησία του Αγίου Πατρικίου προς την Εκκλησία του Χριστού , βλέπω μια παλιά εκκλησία που έγραφε Αγιος Νικόλαος από τα Μύρα (ο δικός μας Αγιος Νικόλαος που ήταν από τα Μύρα της Λυκίας).Το εσωτερικό της ήταν διαφορετικό γιατί εκεί που είναι το ιερό είχε ψηλές κολώνες με κορινθιακού ρυθμού κιονόκρανα και πίσω το άγαλμα της Παναγίας που κρατούσε τον Εσταυρωμένο, ενώ μπροστά είχε μαιάνδρους κι άλλα ελληνικά σύμβολα. Επειδή το ύψος ήταν μεγαλύτερο σε αυτό το τμήμα της εκκλησίας και το πάτωμα σε τρία επίπεδα, αποκτούσε μια έντονη μεγαλοπρέπεια. Δυστυχώς δεν το φωτογράφησα γιατί υπήρχε κόσμος που προσευχόταν. Ο Αγιος Νικόλαος δεν είχε πάει στην Ιρλανδία όμως η φήμη του ως προστάτη των θαλάσσιων ταξιδιών, έφθασε στο νησί. Συμπτωματικά, όταν γύρισα πίσω, βλέπω σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο ένα βιβλίο με τίτλο «Οι Ελληνες Αγιοι στις Βρεττανικές νήσους».
Άλλη έκπληξη (για μένα που δεν το ήξερα) ήταν όταν ακούγοντας παραδοσιακά ιρλανδέζικα τραγούδια , ξεχώρισα ήχο μπουζουκιού. Θα μου φάνηκε σκέφτηκα, όμως πράγματι ήταν μπουζούκι, το οποίο εδώ και πενήντα χρόνια έχει ενταχθεί στην παραδοσιακή μουσική της Ιρλανδίας, από τότε δηλαδή που στη δεκαετία του 60, κάποιος Ιρλανδός μουσικός ήρθε στην Ελλάδα διακοπές, το αγόρασε και βρήκε πως ο ήχος του ταιριάζει στους παραδοσιακούς τους ήχους, το υιοθέτησαν δυο τρία μεγάλα ονόματα της παραδοσιακής μουσικής και πάει κατακυρώθηκε. Τα τραγούδια τους και οι χοροί σε μερικά σημεία μας θυμίζουν κάτι πολύ οικείο. Εμένα, στην χορευτική παράσταση που είδα, ένα δύο από τα τραγούδια και ο σχετικός χορός τους μου θύμισαν έντονα ποντιακούς ρυθμούς , αλλά και νησιώτικα παραδοσιακά. Οι στίχοι των τραγουδιών τουλάχιστον αυτά που άκουσα εκεί και μετά που γύρισα είναι είτε πονεμένες ιστορίες κοινωνικού και αισθηματικού περιεχομένου με υπόβαθρο τη φτώχια είτε επαναστατικά τραγούδια «against famine and the Crown”, όπως λέει στο “the fields of Athentry”. Και είναι αλήθεια ότι οι Ιρλανδοί, που υπέφεραν πολύ κατά την αγγλική κατοχή, εκτός του ότι αναγκάστηκαν να σκορπιστούν σε όλα τα σημεία του ορίζοντα, έδειξαν απίστευτη αλληλεγγύη σε λαούς που είχαν την ίδια τύχη. Τη δεκαετία του 1950, στην Κύπρο υπήρχαν αρκετοί Ιρλανδοί που βοηθούσαν την ΕΟΚΑ στον αγώνα κατά των Αγγλων. Τα τραγούδια με τους γρήγορους ρυθμούς, πάντως, είναι πολύ ξεσηκωτικά θα τα θυμάστε από πολλές παλιές μαυρόασπρες αμερικάνικες ταινίες με γιορτές και πανηγύρια.
Ο κόσμος εδώ είναι ακομπλεξάριστος και πουλά τον πολιτισμό του που είναι και το κυριότερο προϊόν του. Το άγαλμα της Μόλλυ Μalone (από το παραδοσιακό τραγούδι της κοπέλας που πούλαγε θαλασσινά) είναι must αξιοθέατο και αναρωτήθηκα αν εδώ έκαναν άγαλμα , ας πούμε ,του καπετάν Ανδρέα Ζέπου, θα γίνονταν αποδεκτό, ή οι ειρωνείες θα πήγαιναν σύννεφο. Παντού αγάλματα ποιητών και επαναστατών, συχνά και με τις δύο ιδιότητες. Γυρνώντας την πόλη είδα ένα γκρουπ εκστασιασμένο που παρακολουθούσε μια ανάγνωση. Διαπίστωσα ότι διάβαζαν ποίηση. Η Ιρλανδία έχει εξαιρετικούς ποιητές με παγκόσμια αναγνώριση. Υπάρχουν πολλές τέτοιες διοργανώσεις (για επισκέπτες και άλλους ¨βαρεμένους¨)που πάνε στα σημεία που αναφέρονται σε ποιήματα ποιητών που έζησαν στο Δουβλίνο όπως Yeats, Κennely, Joyce και άλλων καθιερωμένων ποιητών και διαβάζουν και συζητούν τα ποιήματα. Εκείνη την ώρα άκουσα ένα ποίημα που μιλούσε για τη χαράδρα στην Ο’Connely str, που η ψυχή του ποιητή πετά. Δεν ξέρω για ποιό ποίημα πρόκειται ούτε είδα καμία χαράδρα , όμως η όλη διαδικασία έδειχνε όμορφη. Μου κίνησε το ενδιαφέρον και γυρνώντας στο ξενοδοχείο αγόρασα (3 ΕΥΡΩ σε ξεπούλημα ) ένα βιβλίο με ποιήματα του Yeats και τον Οδυσσέα του Joyce (αυτό δεν είναι ποίημα αλλά είχε επίσης 3 Ευρώ). Μου άρεσε το Sailing to Byzandium του Yeats που πρέπει να είναι ελεύθερη απόδοση ποιημάτων του Καβάφη ¨οι ψυχές των γερόντων και η ¨Μελαγχολία του Ιάσονος Κλεάδρου», ή έστω έχει απλώς σαφείς επιρροές. Τα show με παραδοσιακούς χορούς και τραγούδια είναι εξαιρετικά, έστω και αν απευθύνονται μόνο σε τουρίστες, αν πετύχετε παράσταση των Riverdance μην τη χάσετε. Συνήθως τα καλοκαίρια είναι στο Δουβλίνο, τον άλλο καιρό περιοδεύουν ανά τον κόσμο. Το Σεπτέμβριο υπήρχαν τρείς διαφορετικές παραστάσεις-στο κέντρο- και από ότι έμαθα όλες γεμάτες. Επίσης, αν δεν έχετε πρόβλημα με τη γλώσσα, πολύ καλοί είναι και οι παραμυθάδες που διηγούνται την ιστορία της Ιρλανδίας ή σχολιάζουν την επικαιρότητα.
Σήμερα (Σεπτέμβριος 2013) εξωτερικά τουλάχιστον οι Ιρλανδοί δείχνουν να έχουν ξεπεράσει την κρίση. Πολλοί Ιταλοί και γενικά νοτιοευρωπαίοι και Γεωργιανοί δουλεύουν εκεί. Η παροικία από το Νεπάλ, διοργανώνει νεπαλέζικες βραδιές. Το κοινό της πτήση της επιστροφής μου στην Αθήνα αποτελείτο κατά το μεγαλύτερο μέρος από μαμάδες και γιαγιάδες (ελληνίδες) που είχαν πάει στην Ιρλανδία να δουν τα παιδιά και εγγόνια τους που έμεναν μόνιμα εκεί (λόγω γάμου ή εργασίας). Μια εφημερίδα που διάβασα εκεί έλεγε ότι το 2010 υπήρχαν 480 αυτοκτονίες (κυρίως εργαζόμενοι στον κατασκευαστικό τομέα) και 12.500 καταγεγραμμένες απόπειρες από τους οποίους εξήλθαν από τα νοσοκομεία θεραπευμένοι περίπου 9.500 (για τους υπόλοιπους δεν έλεγε).
Αυτά τα πολύ λίγα για το «αδιάφορο» Δουβλίνο, ελπίζω να κατάφερα κάπως να σας πω ότι η πόλη δεν είναι μόνο το που θα φας και θα μείνεις , αλλά αυτό που μένει μέσα σου, που όταν κάνεις τον απολογισμό σου ξέρεις ότι μόνο εκεί υπάρχει (ακόμη). Ελπίζω στο επόμενο ταξίδι (εδώ αναστεναγμός !!) εκτός από το Αράν που είπα παραπάνω να καταφέρω επιτέλους να δω το Νιουγράντζ κατά τη χειμερινή ισημερία (ξέρετε πρέπει να μπεις στην κλήρωση του Οκτωβρίου για σου επιτρέψουν να μπεις το τετραήμερο της ισημερίας –Δεκέμβριο- τέτοιος πανικός).
Last edited by a moderator:
