Μαυριτανία Διασχίζοντας τη Σαχάρα με το μεγαλύτερο εμπορικό τρένο του κόσμου

[MarieAries]

Λοιπόν, είναι η πρώτη μου ιστορία εδώ και δεν ξέρω τι να γράψω και από που θα 'πρεπε να ξεκινήσω.....αλλά επειδή έχει γίνει ένας ψιλοντόρος τώρα τελευταία με ένα τρένο κάπου στην Αφρική, σκέφτηκα να σας τα πω από πρώτο χέρι.

Πάμε λοιπόν μια βόλτα στη Μαυριτανία με το πιο μακρύ ( έτσι λέγεται, τι να κάνω) εμπορικό τρένο του κόσμου:

Το "φίδι της ερήμου", όπως το αποκαλούν οι Αφρικανοί, είναι γνωστό παγκοσμίως ως το μεγαλύτερο εμπορικό τρένο του κόσμου. Γύρω στα 3χλμ μήκος, με ένα μόνο επιβατικό βαγόνι, το τρένο μεταφέρει σίδηρο από τα ορυχεία της πόλης Zouerat στη μέση της Μαυριτανικής Σαχάρας, μέχρι το λιμάνι του Ατλαντικού Nouadhibou, στη δυτική ακτή της χώρας. Η διαδρομή αυτή των 600χλμ παράλληλα με τα σύνορα της Μαυριτανίας και της Δυτικής Σαχάρας του Πολισάριο, προσφέρει εκπληκτικές εικόνες σαν από άλλον πλανήτη.

Αν και το συγκεκριμένο τρένο δεν αποτελεί τουριστικό αξιοθέατο, τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πόλος έλξης των τολμηρών ταξιδιωτών που θέλουν να ζήσουν την ιδιαίτερη αυτή εμπειρία μαζί με τους λαθραίους ντόπιους, οι οποίοι επιλέγουν να ταξιδέψουν πάνω στα βαγόνια με τον σίδηρο για περίπου 18 ώρες, μόνο και μόνο για να μην πληρώσουν εισιτήριο. Μια hardcore περιπέτεια, που όσο διασκεδαστική και να θέλουν να την παρουσιάσουν κάποιοι, δεν αποτελεί και την πιο ευχάριστη εμπειρία, ακόμα και εάν επιλέξεις την πιο σύντομη διαδρομή των 12 ωρών από το χωριό Choum, όπως έκανα εγώ.

Η νύχτα είναι δύσκολη, ειδικά όταν είσαι ολομόναχος μέσα σε ενα βαγόνι γεμάτο με σκόνη σιδήρου, όταν δεν υπάρχει ψυχή τριγύρω σου μέχρι πολλά βαγόνια πιο κάτω, όταν φυσάει τόσο πολύ που δεν μπορείς να σταθείς καν όρθιος, όταν η θερμοκρασία πέφτει αρκετά και τα ρούχα που φοράς δε σε καλύπτουν, όταν αρχίζει να βρέχει και δεν έχεις πουθενά να κρυφτείς, όταν δεν μπορείς καν να ξαπλώσεις και δεν κλείνεις μάτι όλη νύχτα....

Κι ενώ αναρωτιέσαι εάν στέκεις καλά στα μυαλά σου που πήρες την απόφαση να κάνεις κάτι τέτοιο, αρχίζει σιγά σιγά να ξημερώνει.....κι εκεί είναι που ξεχνάς τα πάντα και δικαιολογείς τη μούρλα σου!

Σκηνές από "Mad Max" ή απλά "Τhe iron ore train of Mauritania"?????

συνεχίζεται....

 

• 1
• 2
• 3

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 3

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[evaT]

Μπράβο Μαρία, θέλουμε να μας τα πεις όλα!

 

[fenia42]

Πολύ ωραία περιγραφή ! Πραγματικά είναι πολλές εκείνες οι «ταξιδιωτικές στιγμές» συνήθως μοναχικές, όπου αναρωτιόμαστε «μα τι κάνω τώρα». Στο τέλος όμως, παρά τις οποιες δυσκολίες πάντα μένει μια γλυκιά ανάμνηση και μια ακόμα ιστορία να αφηγηθεις κάποτε στα εγγόνια σου !

 

[MarieAries]

Μπράβο Μαρία, θέλουμε να μας τα πεις όλα!

όλα, και οδηγίες για να πάτε κι εσείς!

 

[MarieAries]

Πολύ ωραία περιγραφή ! Πραγματικά είναι πολλές εκείνες οι «ταξιδιωτικές στιγμές» συνήθως μοναχικές, όπου αναρωτιόμαστε «μα τι κάνω τώρα». Στο τέλος όμως, παρά τις οποιες δυσκολίες πάντα μένει μια γλυκιά ανάμνηση και μια ακόμα ιστορία να αφηγηθεις κάποτε στα εγγόνια σου !

έαν δεν πάθεις κάτι σοβαρό, για την κάθε φορά που λες "τι κάνω τώρα", ναι, ισχύει. Γίνεται μια πολύ όμορφη ανάμνηση και καταπληκτική ταξιδιωτική ιστορία. Μέχρι στιγμής τουλάχιστον, όλες οι δικές μου, ευτυχώς είχαν αίσιο τέλος

 

[MarieAries]

Συνεχίζω λοιπόν, γιατί ακόμα δε σας έχω πει τίποτα!

Υπάρχουν 2 επιλογές για την επιβίβαση:
1) από την πόλη Zouerat, όπου βρίσκονται τα ορυχεία, το τρένο αναχωρεί στις 12.00μ.μ περίπου και η διαδρομή διαρκεί 18+ ώρες
2) από το χωριό Choum, με αναχώρηση στις 15.00, ή 17.00, ή 20.00 ή ένας Θεός ξέρει πότε, και η διαδρομή διαρκεί 12 ώρες

Εγώ επέλεξα να επιβιβαστώ από το Choum, γιατί αλλιώς θα έπρεπε να μείνω μια βραδιά στη Zouerat ώστε να προλάβω το τρένο της επόμενης ημέρας. Επειδή είχα χάσει ήδη 2 ημέρες στα λεωφορεία του νότου και ήμουν και εντελώς μόνη, δεν ήθελα να πάει πίσω το πρόγραμμά μου για 3η ημέρα χωρίς σοβαρό λόγο.

Έφτασα λοιπόν στην πόλη Atar νωρίς το πρωϊ με shared taxi από την αρχαία πόλη Chinguetti, και από εκεί στο Choum με το πρώτο λεωφορείο. Πλήρωσα διπλή ταρίφα (400um) για να κάνουν στάση στο χωριό, εφόσον το λεωφορείο πήγαινε κατευθείαν στη Zouerat. Δυστυχώς την ακριβή ώρα που αναχωρεί το τρένο από Zouerat δε τη γνωρίζει κανένας, οπότε δε ρίσκαρα να πάω εκεί και το τρένο να έχει φύγει.

Στο Choum πέρασα πάρα πολλές ώρες περιμένοντας. Όποιον και να ρωτούσα, ο καθένας μου έλεγε και διαφορετική ώρα άφιξης. Η πιο ασφαλής λύση τελικά, ήταν για ακόμα μία φορά η στρατονομία. Στη Μαυριτανία, η αστυνομία του στρατού ελέγχει όλη τη χώρα και εκτελεί και χρέη πολιτικής αστυνομίας εκτός των πόλεων. Η αλήθεια είναι ότι οι συγκεκριμένοι αστυνομικοί-στρατονόμοι με βοήθησαν πάρα πολλές φορές σε όλο το ταξίδι. Οπότε τους έψαξα για ακόμα μία φορά, για να με βοηθήσουν με το δρομολόγιο του τρένου. Οι άνθρωποι ήταν εξυπηρετικότατοι, κάλεσαν κατευθείαν τον σιδηροδρομικό σταθμό στο Zouerat και μάλιστα, με βοήθησαν και με τα πράγματα την ώρα της επιβίβασης.

Το τρένο έφτασε στις 20.00 το βράδυ, στερώντας μου τη χαρά να απολαύσω ένα ακόμα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα πάνω από τη Σαχάρα, αφού είχε ήδη πέσει το σκοτάδι.
Εκεί πάνω είσαι λαθραίος, και το γνωρίζουν όλοι! Δεν πληρώνεις φυσικά εισιτήριο εάν ταξιδέψεις πάνω στα βαγόνια με το σίδηρο, παρά μόνο εάν επιβιβαστείς στο τελευταίο βαγόνι που είναι επιβατικό. Παρόλ’αυτά, ούτε οι αστυνομικοί, ούτε κανένας άλλος δημιουργεί προβλήματα στους λαθραίους επιβάτες. Όταν μάλιστα με ρώτησαν γιατί θέλω να ταξιδέψω με αυτό τον τρόπο, έσκασαν στα γέλια με την απάντηση μου. Με βοήθησαν λοιπόν να σκαρφαλώσω σ’ένα βαγόνι που δεν είχε σκαλιά, με βοήθησαν με τη βαλίτσα και τα άλλα πράγματα που κουβαλούσα, και μου προσέφεραν και 2 μπουκάλια νερό για το βράδυ!!! Ήταν υπέροχοι!

Αναχωρήσαμε ένα τέταρτο περίπου αργότερα. Οι αστυνομικοί και οι υπόλοιποι ντόπιοι που ήρθαν να αποχαιρετήσουν τη μοναδική τουρίστρια εκείνο το βράδυ, μου κουνούσαν το χέρι γελώντας και φωνάζοντας “bon voyage”! Εκείνη τη στιγμή ξαφνικά συνειδητοποίησα για πρώτη φορά ότι βρισκόμουν ολομόναχη, μέσα σε ένα τεράστιο βαγόνι γεμάτο μέχρι πάνω με σκόνη σιδήρου, χωρίς ίχνος ψυχής τριγύρω. Ο οδηγός βρισκόταν 4 βαγόνια πιο μπροστά, και από όσο μπορούσα να διακρίνω μέσα στα σκοτάδια, δεν υπήρχε κανένας άλλος επιβάτης εκτός από μένα! Ψέματα δε θα πω, πανικοβλήθηκα λίγο: τι θα γινόταν εάν πάθαινα κάτι το βράδυ; ποιός θα με βοηθούσε; που θα με έβρισκαν;
Ευτυχώς σε δευτερόλεπτα συνήλθα: «τόσοι το έχουν κάνει, γιατί να πάθω εγώ κάτι;»

Τακτοποίησα λοιπόν όσο μπορούσα καλύτερα τη βαλίτσα και τον σάκο μου στη μέση του βαγονιού, ώστε να μπορώ να πάρω από μέσα φαγώσιμα ή ότι άλλο χρειαζόμουν χωρίς να μετακινηθώ. Έβγαλα το μικρό στρωματάκι που κουβαλούσα μαζί μου σε όλο το ταξίδι, ξάπλωσα πάνω στο σίδηρο και κοίταξα τον ουρανό....ο γαλαξίας φαινόταν πεντακάθαρα, εμείς διασχίζαμε την έρημο Σαχάρα και ένα ζεστό αεράκι φυσούσε κάνοντας τη βραδιά πραγματικά υπέροχη!

Η συνέχεια όμως δεν ήταν και τόσο ονειρεμένη. Το λοφάκι του σιδήρου στο βαγόνι μου ήταν σχεδόν κατακόρυφο, και δεν μπορούσα να βολευτώ με τίποτα. Κάποια στιγμή που με πήρε ο ύπνος, ξεκίνησε να βρέχει. Φόρεσα το αδιάβροχό μου, αλλά μετά άρχισε να φυσάει. Από κάποια ώρα και μετά το τρένο άρχισε να τρέχει, έβρεχε συνεχώς και η θερμοκρασία έπεσε απότομα λόγω του δυνατού αέρα. Οι υπόλοιπες ώρες ήταν βασανιστικές και απλά περίμενα να φτάσουμε στον προορισμό μας ή έστω να αρχίσει να ξημερώνει.

(μη φύγετε, έχει κι άλλο...)

 

[evaT]

Είσαι θεότρελη με τη βούλα αλλά είναι απίθανη ιστορία!
Αν είχες εγγόνια όπως είπε η @fenia42 θα είχες να τη διηγείσαι αλλά στο μεταξύ μπορείς να την λες οπουδήποτε αλλού!

 

[MarieAries]

Είσαι θεότρελη με τη βούλα αλλά είναι απίθανη ιστορία!
Αν είχες εγγόνια όπως είπε η @fenia42 θα είχες να τη διηγείσαι αλλά στο μεταξύ μπορείς να την λες οπουδήποτε αλλού!

Τη διηγούμαι σε όλους, το ίδιο είναι, χεχεε! Όσο περνάει ο καιρός την εκτιμώ όλο και περισσότερο αυτή την εμπειρία. Εκείνες τις μέρες μου φαινόταν χαζομάρα.

 

[travelbreak]

Λοιπόν, είναι η πρώτη μου ιστορία εδώ και δεν ξέρω τι να γράψω και από που θα 'πρεπε να ξεκινήσω.....αλλά επειδή έχει γίνει ένας ψιλοντόρος τώρα τελευταία με ένα τρένο κάπου στην Αφρική, σκέφτηκα να σας τα πω από πρώτο χέρι.

Πάμε λοιπόν μια βόλτα στη Μαυριτανία με το πιο μακρύ ( έτσι λέγεται, τι να κάνω) εμπορικό τρένο του κόσμου:

Το "φίδι της ερήμου", όπως το αποκαλούν οι Αφρικανοί, είναι γνωστό παγκοσμίως ως το μεγαλύτερο εμπορικό τρένο του κόσμου. Γύρω στα 3χλμ μήκος, με ένα μόνο επιβατικό βαγόνι, το τρένο μεταφέρει σίδηρο από τα ορυχεία της πόλης Zouerat στη μέση της Μαυριτανικής Σαχάρας, μέχρι το λιμάνι του Ατλαντικού Nouadhibou, στη δυτική ακτή της χώρας. Η διαδρομή αυτή των 600χλμ παράλληλα με τα σύνορα της Μαυριτανίας και της Δυτικής Σαχάρας του Πολισάριο, προσφέρει εκπληκτικές εικόνες σαν από άλλον πλανήτη.

Αν και το συγκεκριμένο τρένο δεν αποτελεί τουριστικό αξιοθέατο, τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πόλος έλξης των τολμηρών ταξιδιωτών που θέλουν να ζήσουν την ιδιαίτερη αυτή εμπειρία μαζί με τους λαθραίους ντόπιους, οι οποίοι επιλέγουν να ταξιδέψουν πάνω στα βαγόνια με τον σίδηρο για περίπου 18 ώρες, μόνο και μόνο για να μην πληρώσουν εισιτήριο. Μια hardcore περιπέτεια, που όσο διασκεδαστική και να θέλουν να την παρουσιάσουν κάποιοι, δεν αποτελεί και την πιο ευχάριστη εμπειρία, ακόμα και εάν επιλέξεις την πιο σύντομη διαδρομή των 12 ωρών από το χωριό Choum, όπως έκανα εγώ.

Η νύχτα είναι δύσκολη, ειδικά όταν είσαι ολομόναχος μέσα σε ενα βαγόνι γεμάτο με σκόνη σιδήρου, όταν δεν υπάρχει ψυχή τριγύρω σου μέχρι πολλά βαγόνια πιο κάτω, όταν φυσάει τόσο πολύ που δεν μπορείς να σταθείς καν όρθιος, όταν η θερμοκρασία πέφτει αρκετά και τα ρούχα που φοράς δε σε καλύπτουν, όταν αρχίζει να βρέχει και δεν έχεις πουθενά να κρυφτείς, όταν δεν μπορείς καν να ξαπλώσεις και δεν κλείνεις μάτι όλη νύχτα....

Κι ενώ αναρωτιέσαι εάν στέκεις καλά στα μυαλά σου που πήρες την απόφαση να κάνεις κάτι τέτοιο, αρχίζει σιγά σιγά να ξημερώνει.....κι εκεί είναι που ξεχνάς τα πάντα και δικαιολογείς τη μούρλα σου!

Σκηνές από "Mad Max" ή απλά "Τhe iron ore train of Mauritania"????? View attachment 415476 View attachment 415477 View attachment 415478

συνεχίζεται....

Τι άλλο θα δούμε πια σε αυτό το Φόρουμ!!!

 

[MarieAries]

Τι άλλο θα δούμε πια σε αυτό το Φόρουμ!!!

Για καλό ή για κακό το λες αυτό τώρα?

 

[evaT]

Τι άλλο θα δούμε πια σε αυτό το Φόρουμ!!!

Μην τρομάζεις φίλε μου, όταν δεν κοιμάται σε περίεργα τρένα με τιρμπάν και γυαλιά σαν τρομοκράτης, είναι όμορφη και συμπαθητική κοπέλα

 

[travelbreak]

Για καλό ή για κακό το λες αυτό τώρα?

Κοίτα: έχει βαγόνι για επιβάτες, κι εσύ επιλέγεις το βαγόνι με το σιδηρομετάλλευμα, ξέροντας ότι θα περάσεις μια δύσκολη νύχτα. ΟΚ. Το έχει κάνει κανένας άλλος εδώ; Δε νομίζω, αν και δεν είναι απίθανο. Αυτό θέλω να πω και δε θεωρώ ότι είναι κακό, αφού όπως λες κι εσύ, δεν έτυχε κάτι ανεπανόρθωτο.
Μάλλον είναι και θέμα, πρώτον: άποψης για τα ταξίδια, αλλά και δεύτερον: θέμα ηλικίας.
Χαίρομαι που μοιράζεσαι μαζί μας το ταξίδι σου. Ελπίζουμε να μη μείνεις μόνο στο τρένο, αλλά να μας πεις και για το πριν και το μετά.