Γιαννης Σαρτο
Member
- Μηνύματα
- 133
- Likes
- 1.116
- Επόμενο Ταξίδι
- Χαβάη
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μαγαδασκάρη
Γύρος του πιο εξωπραγματικού νησιού της υφηλείου
Επισκεφτείτε και το blog μου αν θέλετε
Ισλανδία 2008 & 2021
Για κάθε άνθρωπο το ερέθισμα που θα τον παρακινήσει να οργανώσει ένα οποιοδήποτε ταξίδι ποικίλει. Για κάποιους μπορεί αυτό να είναι μία ταινία, για άλλους ένα βιβλίο, μία ιστορία ενός γνωστού τους που επισκέφτηκε ήδη έναν τόπο, μία φωτογραφία που του/της έκλεψε την προσοχή σε ένα περιοδικό ή ένα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση. Για εμένα η περιέργια μου για την Ισλανδία άρχισε παρατηρώντας την ακρογωνιαία θέση της στο ταμπλό ενός επιτραπέζιου παιχνιδιού που μου είχε αγοράσει η μητέρα μου (η οποία πρέπει να το μετάνιωσε πολλάκις από τότε) όταν ήμουν ακόμα στο δημοτικό. Ο τίτλος του ήταν «Ταξιδι Στην Ευρώπη» και αν θυμάμαι καλά, στο συγκεκριμένο παιχνίδι έπρεπε να απαντήσεις σε ερωτήσεις σχετικά με την ευρωπαϊκή ιστορία και γεωγραφία προκειμένου να μετακινηθείς από έναν προορισμό στον άλλον μέχρι να κάνεις έναν πλήρη κύκλο. Βλέποντας αυτό το νησί λοιπόν, στην άκρη του πουθενά αναρωτιώμουνα, τι στο καλό είναι αυτό, ζούνε όντως άνθρωποι εκεί και αν ναι, πως φαντάζει η ζωή τους.
Ταξίδι στην Ευρώπη
Η αλήθεια είναι ότι η Ισλανδία δεν χρειαζόταν σώνει και καλά μουσικές διασημότητες για να την ανακαλύψουν οι τουρίστες. Εξωπραγματικές εικόνες ενεργών ηφαιστίων και γεωλογικών υπερθεαμάτων όπως οι θερμοπίδακες Geysir προκαλούν εδώ και χρόνια το ενδιαφέρον των απανταχού ταξιδιωτών. Επιπλέον είναι και οι ίδιοι οι κάτοικοι της…για όσους έχουν την περιέργια να γνωρίσουν ανθρώπους από άλλες χώρες, οι Ισλανδοι τόσο λίγοι που είναι( μόλις 366.000 σύμφωνα με στοιχεία του 2020) αποτελούν το ισοδύναμο σπάνιων πεταλούδων που θέλεις να βάλεις κάτω από το μικροσκόπιο για να τους παρατηρείς και να μάθεις τα πάντα για αυτούς.
Είχα την ευκαιρία να βρεθώ εκεί σε δύο διαφορετικές χρονικές συγκυρίες στη ζωή μου. Την πρώτη φορά το 2008, λίγες εβδομάδες μετά το τέλος της στρατιωτικής μου θητείας και την δεύτερη πριν από μερικούς μήνες, τον Ιούλιο του 2021. Την πρώτη μου επίσκεψη την είχα συνδυάσει με ταξίδι στην Σουηδία για να επισκεφτώ συγγενείς και φίλους. Με χάρτινα εισητήρια ( iphone δεν υπήρχαν ή απλά ίσως εγώ να μην είχα, δεν είμαι και σίγουρος ), θυμάμαι ότι μέχρι και στην υπάλληλο του αεροδρομείου που στεκόταν πίσω από το γκισέ όπου έκανα το check-in στο Arlanda της Στοκχόλμης έκανε εντύπωση ο προορισμός μου (» you’re going to Iceland!» αναφώνησε με λίγο περισσότερη θέρμη από αυτή που συνηθίζεται στα διεθνή αεροδρόμεια). Στις πέντε μόλις ημέρες της τότε διαμονής μου έκανα σχετικά λίγα και μάλλον τα απολύτως βασικά: περιήγηση στο Reykjavic, ένα μονοήμερο tour στο περίφημο Golden Circle & blue lagoon και μία εξόρμηση με καραβάκι στα νερά ανοιχτά του Ρέϋκιαβικ προκειμένου να δούμε φάλαινες ( δεν είδαμε απολύτως τίποτα – την άγρια ζωή δεν μπορείςνα την εξαναγκάσεις να δραστηριοποιηθεί για χάρην σου).
Για την διαμονή μου είχα μείνει σε ένα πολύ οργανωμένο youth hostel DALUR HI (το οποίο υπάρχει ακόμη, το διπλοτσέκαρα στο ίντερνετ) που εκείνες τις ημέρες ήταν πήχτρα στους σκωτσέζους ποδοσφαιρόφιλους οπαδούς της εθνικής της χώρας τους που αντιμετώπιζε την Ισλανδία σε κάποιο προκριμάτικο ματς του Μουντιάλ (ως συγκάτοικοι στους κοιτώνες του Hostel πολύ φιλικοί αν και διαρκώς πιωμένοι).
- Άφιξη στο αεροδρόμειο
- Σκωτσέζοι επισκέπτες
Εικόνες από το Ρέϋκιαβικ το 2008
Όταν πρωτοπήγα εκεί το 2008 το Ρέϋκιαβικ έδινε την εντύπωση μιας μικρής περιποιημένης σκανδιναβικής κωμόπολης με λίγα αξιοπρόσεκτα αξιοθέατα πέραν την εκκλησίας Χάλγκριμουρ στην κορυφή ενός λόφου στο κέντρο της πόλης.
Η εκκλησία Χάλγκριμουρ (2021)
Το εξπρεσιονιστικής αρχιτεκτονικής αυτό κτίριο αποτελούσε για χρόνια ένα από τα ελάχιστα αναγνωρίσιμα μνημεία της πόλης. Μία πρόσφατη πάντως και άκρως ενδιαφέρουσα προσθήκη στον αστικό ορίζοντα που παρατηρήσαμε στην δεύτερη επισκεψη μας είναι η Όπερα Harpa χτισμένη σε μικρή απόσταση από το λιμάνι. Σχεδιάστηκε από δανέζικη αρχιτεκτονική εταιρεία και η κατασκευή της κράτησε τέσσερα χρόνια οπότε και ολοκληρώθηκε το 2011. Η γυάλινη πρόσοψη της δένει αρμονικά με τα γαλαζογκρίζα χρώματα της θάλασσας και ως δημόσιο έργο πιστεύω πως επιδεικνύει την βαρύτητα που δίνει η ισλανδική πολιτεία στη μουσική και στις τέχνες.
Τίποτα περαιτέρω από το ημιαστικό τοπίο του Ρέϋκιαβικ δεν άφησε κάποιο αποτύπωμα στη μνήμη μου τότε. Μόνον όταν βγήκαμε το Σάββατο βράδυ στο κέντρο για να εξερευνήσουμε την νυχτερινή ζωή της πόλης μαζί με άλλους backpackers που γνώρισα στο hostel ( οι κοιτώνες αυτοί αν και παρεμφερείς με στρατιωτικούς θαλάμους, πάντα προσφέρονται για να κάνεις καινούργιους φίλους), μείναμε ευχάριστα ξαφνιασμένοι από την ενέργεια και την όρεξη των ντόπιων για πάρτυ. Δεν ήταν μόνο οι τόνοι αλκοολ που κατανάλωναν που έκαναν τη διαφορά. Σε πολλές άλλες χώρες της βόρειας ευρώπης ο κόσμος συνηθίζει να πίνει αρκετά στις νυχτερινές του εξορμήσεις. Σε κάποιους λαούς το αποτέλεσμα είναι απολύτως απωθητικό ( βλέπε αγγλία όπου ζώ όπου η ιδιοσυγκρασία τους τους οδηγεί σε καυγάδες ή κάθε λογής χοντράδες). Στους Ισλανδούς αντ αυτού παρατηρούσες μία έξω καρδιά κοινωνικότητα και έναν απόλυτο παροπλισμό κάθε συμπεριφορικού φίλτρου που μπορεί να έχει κανείς. Πολύς χορός, όπως και να νιώθει το ρυθμό μέσα του ο καθένας και μία ατμόσφαιρα ομαδικής γιορτής μεταξύ όλων των θαμώνων του κάθε μπαρ, κάτι που μου άρεσε ιδιαίτερα παίρνοντας υπόψην το πόσο μικρή σε τελική ανάλυση είναι η κοινωνία της πόλης ( το Ρευκιαβικ έχει 120.000 κατοίκους όλους και όλους και σίγουρα πολλοί θα γνωρίζονται μεταξύ τους).
Βραδινή έξοδος στα μπαρ του Ρέϋκιαβικ (2008)
Μετά το σαββατιάτικο ξενύχτι, συνέχισα με τις τουριστικές μου δραστηριότητες την επόμενη ημέρα. Το πιο χαρακτηριστικό tour στην Ισλανδία το πραγματοποίησα και στις δύο περιπτώσεις ( το 2008 με τοπικό ταξιδιωτικό γραφείο και το 2021 αυτόνομα, οδηγώντας εκεί με αμάξι που είχαμε νοικιάσει). Μιλάω για το golden circle, μία τριάδα αξιοθεάτων σε κοντινή απόσταση από την πρωτεύουσα που περιλαμβάνει το εθνικό πάρκο Thingellvir, τον καταρράκτη Gullfoss και τους θερμοπίδακες Geysir και Strokur. Πολλοί ταξιδιωτικοί πράκτορες συνδυάζουν αυτά με μία επίσκεψη στο περίφημο Blue Lagoon κοντά στο αεροδρόμειο. Όλα αυτά τα αξιοθέατα αποτελούν εμπειρίες απόλυτα ισλανδικές και εαν υπάρχει πίεση χρόνου, μπορεί κανείς να τα δει εντός της μίας ημέρας.
To Blue Lagoon είναι χωρίς αμφιβολία το πιο πολυφωτογραφισμένο σημείο της χώρας. Το γεωθερμικό αυτό spa λίγο έξω από το αεροδρόμειο του Keflavik, έχει μόνιμη θερμοκρασία 37-39C και στις υπηρεσίες που προσφέρονται στους επισκέπτες εκεί περιλαμβάνονται σάουνα, χαμαμ, μασάζ κ.α. Έχει μία παραδοξότητα η αέρινη ομορφιά αυτόυ του σεληνιακού τοπίου. Βιώνεις χαλάρωση και θαλπωρή βολτάροντας στα ρηχά νερά, πραγματοποιώντας αργούς βηματισμούς μέσα στο γαλακτώδες υγρό. Παρότι απόλαυσα την εμπειρία και στις δύο επισκέψεις μου, η ποιοτική διαφορά μεταξύ της πρώτης και δεύτερης ήταν έντονη και κυρίως οφείλονταν στην πολυκοσμία λόγω της τουριστικής επιτυχίας της χώρας τα τελευταία χρόνια. Τον περασμένο Ιούλιο λοιπόν εγώ και οι συνταξιδιώτες μου είχαμε αισθητα λιγότερο χώρο για μανούβρες εντός της φυσικής αυτής πισίνας, η οποία ήταν γεμμάτη κυρίως με αμερικανούς κάθε ηλικίας με τα κινητά τους σε αδιάβροχες θήκες, δεμένα με κορδόνι γύρω από το λαιμό τους και τις κάμερες τους πάντα σε ετοιμότητα.
Το περίφημο Golden Triangle τώρα περιλαμβάνει όπως είπαμε τρία αξιοθέατα. Tο πρώτο που συναντάει κανείς οδηγώντας ανατολικά από το Ρέϋκιαβικ είναι το Thngvellir. Το εθνικό αυτό πάρκο δεν προσφέρει κάτι παραπάνω από έναν ευχάριστο περίπατο στο σημείο τομής μεταξύ των Ευρασιατικών και Βορειοαμερικανικών τεκτονικών πλακών. Επιπλέον αποτελεί και σημείο όπου κάποτε υπήρξε το πρώτο κοινοβούλιο της χώρας. Παρά την ιστορική και γεωλογική του σημασία πάντως, το Thngvellir είναι ο πιο αδύναμος κρίκος μεταξύ των τριών πόλων ενδιαφέροντος που συναποτελούν το tour.
Κάτι που δεν πραγματοποίησα την πρώτη φορά που επισκέφτηκα την χώρα αλλά οργάνωσα και έκανα την δεύτερη είναι snorkelling στο φαράγγι Sillfra, το οποίο βρίσκεται μόλις λίγες δεκάδες μέτρα από το πάρκο ( κυριολεκτικά πέντε λεπτά περπατώντας). To φαράγγι αυτό βρίσκεται ακριβώς μεταξύ των δύο προαναφερόμενων τεκτονικών πλακών και είναι φημισμένο για την καθαρότητα του νερού κάτι που συνεπάγεται την οξεία ορατότητα εντός του ( μέχρι και 100μ ). Γραφεία scubadiving οργανώνουν εδώ και κάμποσα χρόνια σύντομες καταδύσεις και snorkelling ( κολύμβηση με αναπνευστήρα ) εκεί. Η ακρίβεια στην Ισλανδία σε κάνει συχνά να αμφισβητείς αν αξίζει η οποιαδήποτε επι πληρωμή δραστηριότητα και αν δοκιμάσεις και ομολογώ ότι καθώς περπατούσαμε προς το σημείο εισόδου στο νερό μέσα στις απίστευτα άβολες στεγανές στολές κατάδυσης και νιώθωντας σαν φουσκωτό ανθρωπάκι της michellin, οι προσδοκίες μου ήταν ιδιαίτερα χαμηλές. » Που πάμε και σκορπάμε τα λεφτά μας» σκεφτόμουνα, όμως τη στιγμή που το κεφάλι μου βυθίστηκε τελικά εντός του νερού και αντίκρυσα το βυθό, αφέθηκα άμεσα στην εμπειρία. Οι χρωματισμοί του πυθμένα, η αίσθηση του βάθους και η διάθλαση των ακτίνων του ήλιου εκείνη την ηλιόλουστη μέρα δημιουργούσαν μία παραμυθένια οπτική εμπειρία. Ούτε η δυσλειτουργική στολή, ούτε η ανατριχιαστικά κρύα επίδραση του νερού στο πρόσωπο μου ( το μοναδικό εκτεθιμένο μέρος του σωματός μου στο υγρό στοιχείο) δεν μπόρεσαν να μου το χαλάσουν. Υπάρχουν τρία τέσσερα γραφεία που οργανώνουν σχετικά tours που υποθέτω ότι προσφέρουν παντελώς πανομοιότυπες υπηρεσίες. Εμείς διαλέξαμε το «Adventure Vikings» και μείναμε ικανοποιημένοι.
Κάτι που δεν πραγματοποίησα την πρώτη φορά που επισκέφτηκα την χώρα αλλά οργάνωσα και έκανα την δεύτερη είναι snorkelling στο φαράγγι Sillfra, το οποίο βρίσκεται μόλις λίγες δεκάδες μέτρα από το πάρκο ( κυριολεκτικά πέντε λεπτά περπατώντας). To φαράγγι αυτό βρίσκεται ακριβώς μεταξύ των δύο προαναφερόμενων τεκτονικών πλακών και είναι φημισμένο για την καθαρότητα του νερού κάτι που συνεπάγεται την οξεία ορατότητα εντός του ( μέχρι και 100μ ). Γραφεία scubadiving οργανώνουν εδώ και κάμποσα χρόνια σύντομες καταδύσεις και snorkelling ( κολύμβηση με αναπνευστήρα ) εκεί. Η ακρίβεια στην Ισλανδία σε κάνει συχνά να αμφισβητείς αν αξίζει η οποιαδήποτε επι πληρωμή δραστηριότητα και αν δοκιμάσεις και ομολογώ ότι καθώς περπατούσαμε προς το σημείο εισόδου στο νερό μέσα στις απίστευτα άβολες στεγανές στολές κατάδυσης και νιώθωντας σαν φουσκωτό ανθρωπάκι της michellin, οι προσδοκίες μου ήταν ιδιαίτερα χαμηλές. » Που πάμε και σκορπάμε τα λεφτά μας» σκεφτόμουνα, όμως τη στιγμή που το κεφάλι μου βυθίστηκε τελικά εντός του νερού και αντίκρυσα το βυθό, αφέθηκα άμεσα στην εμπειρία. Οι χρωματισμοί του πυθμένα, η αίσθηση του βάθους και η διάθλαση των ακτίνων του ήλιου εκείνη την ηλιόλουστη μέρα δημιουργούσαν μία παραμυθένια οπτική εμπειρία. Ούτε η δυσλειτουργική στολή, ούτε η ανατριχιαστικά κρύα επίδραση του νερού στο πρόσωπο μου ( το μοναδικό εκτεθιμένο μέρος του σωματός μου στο υγρό στοιχείο) δεν μπόρεσαν να μου το χαλάσουν. Υπάρχουν τρία τέσσερα γραφεία που οργανώνουν σχετικά tours που υποθέτω ότι προσφέρουν παντελώς πανομοιότυπες υπηρεσίες. Εμείς διαλέξαμε το «Adventure Vikings» και μείναμε ικανοποιημένοι.
Snorkelling στην Sillfra (2021)
Δεύτερος σταθμός μας οι δύο θερμοπίδακες Geysir ( πλέον στη σύνταξη, δεν εκρύγνεται μα κυρίως βγάζει ατμούς ) και Strokkur (που ακόμα εκτοξεύει περιοδικα νερό σε ύψος μέχρι και 40 μέτρα). Πανέμορφο μες στη μοναδικότητα του το τοπίο και τα υδροθερμικά φαινόμενα που το συνοδεύουν. Γύρω από το Strokkur στέκονται όπωςς θα περίμενε κανείς σε στάση αναμονής πλήθος από τουρίστες με το κινητό ή την κάμερα στο χέρι περιμένοντας να αποθανατίσουν τη στιγμή της ανάβλυσης του καυτού νερού, κάτι που μπορεί να είναι μεν ενοχλητικό ( καταραμένο instagram ), εν τέλει όμως και εμείς οι ίδιοι συμβάλλαμε με την παρουσία μας σε αυτό.
Φωτογραφίες στα Geysir το 2008 (πρώτη) και 2021
Tελευταίος σταθμός του Χρυσού Κύκλου και για μένα το αποκορύφωμα μιας ούτως ή αλλως θεαματικής μέρας, ο καταρράκτης Gulfoss. Πρόκειται για ίσως τον πιο εντυπωσιακό καταρράκτη μιας χώρας γεμμάτη με πολλούς παρομοίως επιβλητικούς. Και στις δύο μου επισκέψεις αυτό που με εντυπωσιάσε δεν είναι μόνον η όγκος του νερού και η δύναμη με την οποία πέφτει από μεγάλο ύψος αλλά και το πόσο κοντά μας επιτρέπουν οι αρχές μέσω της διάπλασης του πάρκου, να προσεγγίσουμε στο χείλος του. Ένα χωμάτινο μονοπάτι μας οδηγεί στους λουσμένους στο νερό βράχους από τους οποίους παίρνουμε κάποιες καταπληκτικές φωτογραφίες.
-
Gulfoss 2008
-
Gulfoss 2021
-
Gulfoss 2021
-
Gulfoss 2021
Aυτά ουσιαστικά ήταν όλα όσα κατάφερα να κάνω στην πρώτη μου επίσκεψη στην Ισλανδία. Δεν θεωρούσα μέσα στην αφέλεια μου ότι ήταν δυνατόν να δει ο μέσος τουρίστας και τίποτα παραπάνω. Όταν επέστρεψα 13 χρόνια μετά, σαφώς πιο έμπειρος και πιο οργανωμένος (μάλλον και γερασμένος), ήρθα συνοδευόμενος από αγαπημένα πρόσωπα ( επιβάλλεται εν τέλει να μοιράζεσαι τέτοιες εμπειρίες ), αφιέρωσα περισσότερες μέρες και σχεδίασα τα πάντα πιο προσεκτικά. Για παράδειγμα για τις μετακινήσεις μας νοικιάσαμε αμάξι, επιλογή κλειδί που δίνει ευελιξία και επιτρέπει να επιχειρήσει να δει κανείς τα τόσα πολλά που η μυστηριώδης αυτή χώρα έχει να προσφέρει. Εδώ να τονίσω το πόσο σημαντικό είναι να πραγματοποιήσετε και στο καπάκι να επιβεβαιώσετε την όποια κράτηση σας το νωρίτερο δυνατό αφού η Ισλανδία δεν έχει τα άπειρα πρακτορεία ενοικίασης αυτοκινήτων και οι τιμές ανεβαίνουν σε δυσθεώρητα ύψη σε αντιδιαστολή με την όλη διαθεσημότητα. Στην περίπτωση μας, μετά από μία ακύρωση στην οποία προχώρησε αδικαιολόγητα το πρώτο γραφείο που απευθυνθήκαμε, καταφύγαμε αναγκαστικά σε άλλο ακριβότερο σε δεύτερο χρόνο, κάτι που αποτέλεσε αναμφίβολα τη πιο επίπονη μα απαραίτητη σπατάλη όλου του ταξιδιού.
Αφού λοιπόν την δεύτερη ημέρα της παραμονής μας στη χώρα πραγματοποιήσαμε μία ευχάριστη επανάληψη των όσων είχα ήδη ζήσει το 2008, συνεχίσαμε την τρίτη προς τα βορειοανατολικά, ξεκινώντας μία διαδρομή στη φορά των δεικτών του ρολογιού γύρω από νησί.
Πριν όμως ξεκινήσω την διήγηση μου να αναφέρω ότι με το που προσγειώθηκα στο αεροδρόμιο του Keflavik και συνάντησα τους συνταξιδιώτες μου Steven και Peter, κατευθυνθήκαμε αμέσως, πριν καν αφήσουμε τις βαλίτσες μας στο ξενοδοχείο ( στο Ηotel Phoenix αν θυμάμαι καλά) σε ένα άλλο αναπάντεχο και μάλλον προσωρινό αξιοθέατο που προέκυψε μόλις τον φετινό Φεβρουάριο…
Στην χερσόνησο Reykjanes, το ηφαίστειο Fagradalsfjall «ξύπνησε» και συνεχίζει την δραστηριότητα του μέχρι και τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο. Το πρόσχερο αυτό μνημείο της φύσης βρίσκεται σε απόσταση μισής ώρας (30 χιλιομέτρων) από το αεροδρόμειο. Καταφτάνουμε σε κοντινό parking στη βάση του βουνού και ξεκινάμε μία φαντασμαγορική πεζοπορία της μίας ώρας περίπου προκειμένου να το πλησιάσουμε. Υπάρχουν τρία επιμέρους μονοπάτια μέχρι εκεί τα οποία προσφέρουν μία αρκετά ανόμοια πανοραμική θέα ( εμείς μάλλον κάναμε λανθασμένη επιλογή ακολουθώντας το Β).
Hiking and parking
Πριν όμως ξεκινήσω την διήγηση μου να αναφέρω ότι με το που προσγειώθηκα στο αεροδρόμιο του Keflavik και συνάντησα τους συνταξιδιώτες μου Steven και Peter, κατευθυνθήκαμε αμέσως, πριν καν αφήσουμε τις βαλίτσες μας στο ξενοδοχείο ( στο Ηotel Phoenix αν θυμάμαι καλά) σε ένα άλλο αναπάντεχο και μάλλον προσωρινό αξιοθέατο που προέκυψε μόλις τον φετινό Φεβρουάριο…
Στην χερσόνησο Reykjanes, το ηφαίστειο Fagradalsfjall «ξύπνησε» και συνεχίζει την δραστηριότητα του μέχρι και τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο. Το πρόσχερο αυτό μνημείο της φύσης βρίσκεται σε απόσταση μισής ώρας (30 χιλιομέτρων) από το αεροδρόμειο. Καταφτάνουμε σε κοντινό parking στη βάση του βουνού και ξεκινάμε μία φαντασμαγορική πεζοπορία της μίας ώρας περίπου προκειμένου να το πλησιάσουμε. Υπάρχουν τρία επιμέρους μονοπάτια μέχρι εκεί τα οποία προσφέρουν μία αρκετά ανόμοια πανοραμική θέα ( εμείς μάλλον κάναμε λανθασμένη επιλογή ακολουθώντας το Β).
Hiking and parking
Παράλληλα με το συχνά ασαφές μονοπάτι για τους επισκέπτες παρατηρεί κανείς ηφαιστειογεννή πετρώματα με τη λάβα να αχνίζει ακόμα από κάτω τους, σαν πυρακτωμένη πίτα στο φούρνο έτοιμη να εκραγεί. Πλησιάζουμε το Fagradalsfjall και οι εικόνες είναι εξωπραγματικές. Ακόμα και αν κάποιος ονειρεύεται ένα ταξίδι στην Ισλανδία και έχει ακούσει π.χ στις ειδήσεις ή σε site ότι υπάρχει ηφαιστειογεννής δράση αυτή τη περίοδο στο νησί, δεν φαντάζεται ότι όντως θα αντικρύσει λάβα να εκρέει μπροστά στα ίδια του τα μάτια.
Πεζοπορία στο Fagradalsfjall
-
Το ηαφαίστειο στον ορίζοντα
Επόμενος σταθμός μας μετά το πρώτο αυτό διήμερο στη πρωτεύουσα είναι η Βορειοδυτική Επαρχία/Vesturland. Μετά την πόλη Borganess η κίνηση στους δρόμους περιορίζεται αισθητά. Η οδήγηση και μόνο σε αυτή τη χώρα αποτελεί εμπειρία άξια εξιστόρησης και καταγραφής. Τυχαία ανώνυμα τοπία που για τους ντόπιους αποτελούν αδιάφορο καθημερινό φόντο που προσπερνάνε βιαστικά με το αμάξι, τους ξένους τους ενθουσιάζουν με το μεγαλείο και την κλίμακά τους. Τεράστιοι βραχώδης όγκοι, καταρράκτες που σχηματίζονται από το χιόνι που λιώνει ή και υπάρχει μόνιμα στις κορυφές, περιορισμένη χαμηλή βλάστηση και περιχαρή πρόβατα και άγρια άλογα που ζούνε στην κοσμάρα τους διάσπαρτα σε όλη την έκταση της χώρας.
Πλησιάζοντας το εθνικό πάρκο Snæfellsjökull, παρατηρούμε από σύμπτωση αρκετά αμάξια παρκαρισμένα στα δεξιά της πορείας μας. Από περιέργια σταματάμε να δούμε περί τίνος πρόκειται. Ακολουθούμε τους λίγους πεζοπόρους προς κάτι που μοιάζει με χαράδρα. Πρόκειται για το φαράγγι Rauðfeldsgjá. Αγριοπούλια, μάλλον αρκτικές στερνίδες ίπτανται από πάνω του ενώ τα χαμηλά σύνεφα αγκαλιάζουν το ούτως ή άλλως μυστηριακό τοπίο. Με το που εισέρχεται κανείς στο φαράγγι τον περιβάλλει το σκοτάδι και παγωμένο νερό που ρέει από τα βάθη του βουνού καλύπτει το περισσότερο έδαφος.
Σε αυτό το σημείο να αναφέρω ότι τα πάμπολα φυσικά αξιοθέατα στην ύπαιθρο της Ισλανδίας είναι σηματοδοτημένα με χαρακτηριστικές λευκές πινακίδες με κόκκινα γράμματα, τοποθετημένες από το υπουργείο πολιτισμού. ΤοRauðfeldsgjá παραδόξως δεν υπήρχε σε κανέναν τουριστικό οδηγό παρά την αρχέγονη ομορφιά του.
Παράδειγμα πινακίδας
Φτάνουμε στο χωρίο Hellnar με πανοραμική θέα σε έναν ιδιαίτερα γραφικό όρμο. Γευόμαστε μία νόστιμη μα υπερτιμημένη ψαρόσουπα στο εστιατόριο ακριβώς δίπλα από την ακτή.
Τελειώνουμε την ημέρα μας με μία επίσκεψη στην πόλη Stykkisholmur για κάποιες περαιτέρω φωτογραφίες και την απολύτως αναγκαία επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ ( ακόμα και να μην θέλετε να κινηθείτε προς τα εκεί, αυτός και μόνο ο λόγος αρκεί για να αναθεωρήσετε).
Δεν υπάρχουν λόγια (βρισιές ίσως ναι) να περιγράψει κανείς το πόσο άθλια είναι η ισλανδική κουζίνα, τουλάχιστον αυτή που γεύεται ο επισκέπτης στα περισσότερα φαγάδικα στη χώρα. Αυτό σε συνδυασμό με τις τσουχτερές τιμές αλλά και την δυσανάλογη ζήτηση που προϋποθέτει εκ των πρωτέρων booking για κάθε γεύμα της ημέρας ακόμα και σε τυχαίες κομωπόλεις στη μέση του πουθενά, καθιστούν την λύση των χειροποίητων σάντουιτς αναγκαστική, ίσως και επιθυμητή. Δεν γνωρίζω αν έχει να κάνει με έλλειψη φαντασίας, πρώτων υλών ( τα περισσότερα φρούτα και λαχανικά αλλά και ο καφές, το τσάι εισάγονται ) ή γευσιγνωσίας αλλά το φαγητό τους είναι πάντοτε πολύ υποδεέστερο των προσδοκιών. Το αρνίσιο κρέας και το ψαρι είναι μεν είναι φημισμένα ( μάλιστα το εστιατόριο που πήγαμε στο Stykkishólmur είχε πάρει και σχετικό βραβείο ) αλλά προτιμότερο είναι να τα αγοράσετε από κάποιο σουπερμαρκετ ( χασάπικο ή ψαροπωλείο δεν πήρε το μάτι μου) και να το μαγειρέψετε μόνοι σας στο airbnb ή ξενοδοχείο ( με κουζίνα ή μπαρμπεκιου ελπίζω ) που έχετε διαλέξει.
-
Βραβείο ποιότητας αρνίσιου κρέατος
-
Stukkisholmur
Τέταρτη μέρα και μετά την διανυκτέρευση μας στο ξενοδοχείο Varmaland της ενδοχώρας συνεχίζουμε για την βόρεια Ισλανδία. Περνώντας από τον κωμόπολη Blonduos σταματάμε για ένα χαλαρωτικό πικ-νικ σε ξύλινα τραπεζάκια δίπλα από τον ποταμό Blandá.
Οδεύουμε προς το Akuyeri, την επονομαζόμενη «Πρωτεύουσα της Βόρειας Ισλανδίας». Τον Ιούλιο όποτε και πραγματοποιήσαμε αυτό το ταξίδι η ημέρα στην χώρα ήταν κυριολεκτικά ατέλειωτη. Το πρώτο πράγμα που πιθανότατα θα απασχολεί τον τουρίστα τέτοια εποχή του χρόνου είναι να υπάρχουν στο κατάλλειμα του μαύρες κουρτίνες για να μπλοκάρουν το συνεχόμενο φως. Εάν επικρατεί επιπλέον και ηλιοφάνεια, τότε είναι που οι συνθήκες μετατρέπονται σε αναπάντεχα καλοκαιρινές με ελληνικές θερμοκρασίες για πάνω είκοσι ώρες ημερησίως κατά μέσο όρο. Αφού φτάνουμε στο πολύ κεντρικό αλλά χωρίς aircondition ξενοδοχείο μας Hotel Kea Akuyeri ( υποφέραμε – δεν γινόταν να παραμείνεις στο δωμάτιο εντός της ημέρας λόγω ζέστης) βγαίνουμε για έναν περίπατο φορώντας βερμούδες και κοντομάνικα. Στο πεζόδρομο ημίγυμνοι (topless που θα λέγαμε σε παραλία) θαμώνες απολαμβάνουν τον καφέ τους ή τις μπύρες τους στις καφετέριες και στα μπαρ. Κατάξανθα πιτσιρίκια κάνουν βουτιές και κολυμπάνε στην προβλήτα. Αν σχεδιάζετε λοιπόν να έρθετε κατα εδώ, σοφό θα ήταν να πακετάρετε ένα συνδυασμό καλοκαιρινών και χειμερινών ρούχων μιας και αμφότερα θα σας φανούν χρήσιμα.
Εικόνες από το Akuyeri
Πέμπτη μέρα και κινούμαστε προς τον επόμενο σταθμός μας, το Husavik, το οποίο εθεωρείρο το ιδανικότερο μέρος για την πραγματοποίηση tours με θέμα την παρατήρηση φαλαινών στην Ισλανδία. Η πόλη απέκτησε ως ένα βαθμό και διεθνής φήμη χάρη στην πρόσφατη ταινία του «Netflix» The Story Of The Fire Saga με τον Γουίλ Φέρελ και την Ράτσελ ΜακΆνταμς. Το (ρουτινιάρικο κατα τη γνώμη μου) τραγούδι έφτασε μέχρι και τα oscars.
Στο φιλμ οι ηθοποιοί υποδύονται τους παιδικούς φίλους που όνειρο τους είναι να εκπροσωπήσουν την χώρα τους στο διαγωνισμό της Eurovision. Μετά από πολλά ευτράπελα που συμβαίνουν στη κωμωδία αυτή που γιορτάζει το κιτς του διαγωνισμού αλλά και την μοναδικότητα της Ισλανδίας, η εξιλέωση έρχεται με την πρωταγωνιστρια να τραγουδάει το «Husavik, my hometown» στα Ισλανδίκα ( συγκίνηση και χειροκρότημα από τους ντόπιους) και να κερδίζει της καρδιές και τις ψήφους όλης της Ευρώπης.
Μετά από ένα σύντομο καφέ και κάποιες φωτογραφίες απορρίπτουμε την ιδέα των σχετικών tours και οδεύουμε αντ αυτού προς τα θερμά λουτρα geosea. Όσο προβλέψιμη τουριστικά και επαναλαμβανόμενη και αν φαντάζει αυτή η δραστηριότητα και όσο περιορισμένη και αν φαίνεται σε έκταση η πισίνα κοιτώντας την από τον περιβάλλοντα χώρο, η είσοδος σε αυτή σίγουρα ανταμείβει. Η πολυπόθητη χαλάρωση επιτυγχάνεται εντός δευτερολέπτων ενώ το τοπίο που αγναντεύουν οι λουόμενοι με τον κόλπο Skjálfandi είναι το κάτι άλλο.
Στο φιλμ οι ηθοποιοί υποδύονται τους παιδικούς φίλους που όνειρο τους είναι να εκπροσωπήσουν την χώρα τους στο διαγωνισμό της Eurovision. Μετά από πολλά ευτράπελα που συμβαίνουν στη κωμωδία αυτή που γιορτάζει το κιτς του διαγωνισμού αλλά και την μοναδικότητα της Ισλανδίας, η εξιλέωση έρχεται με την πρωταγωνιστρια να τραγουδάει το «Husavik, my hometown» στα Ισλανδίκα ( συγκίνηση και χειροκρότημα από τους ντόπιους) και να κερδίζει της καρδιές και τις ψήφους όλης της Ευρώπης.
Μετά από ένα σύντομο καφέ και κάποιες φωτογραφίες απορρίπτουμε την ιδέα των σχετικών tours και οδεύουμε αντ αυτού προς τα θερμά λουτρα geosea. Όσο προβλέψιμη τουριστικά και επαναλαμβανόμενη και αν φαντάζει αυτή η δραστηριότητα και όσο περιορισμένη και αν φαίνεται σε έκταση η πισίνα κοιτώντας την από τον περιβάλλοντα χώρο, η είσοδος σε αυτή σίγουρα ανταμείβει. Η πολυπόθητη χαλάρωση επιτυγχάνεται εντός δευτερολέπτων ενώ το τοπίο που αγναντεύουν οι λουόμενοι με τον κόλπο Skjálfandi είναι το κάτι άλλο.
-
Husavik
-
Husavik
Πάντως οι περισσότερες ισλανδικές πόλεις αποτελούν λιλιπούτειες πληθυσμιακές κοινότητες με μάλλον απειροελάχιστα να προσφέρουν στον τουρίστα. Δύο τρία εστιατόρια ( παραδόξως συχνά είναι ασιάτες ή μεσανατολίτες νεοφερμένοι αυτοί που τα ανοίξανε ), άντε και κανένα μπαρ που σε καμιά περίπτωση δεν σώζει την κατάσταση. Ο γρίφος του τρόπου ζωής των ντόπιων παραμένει άλυτος. Υψηλά εισοδήματα, άνεση και ποιότητα ζωής είναι αδιαμφισβήτητα παρόντα μα όλη αυτή η βαθιά απομόνωση δεν μπορεί παρά να είναι αποπνικτική, ειδικά για τους νέους.
Οι Ισλανδοί με τους οποίους θα έρθει σε επαφή ο τουρίστας σε ξενοδοχεία, σπα και εστιατόρια αφήνουν σχεδών πάντοτε καλές εντυπώσεις δίχως όμως να αποκαλύπτουν και πολλά περαιτέρω για την τοπική ιδιοσυγκρασία. Μοιάζουν ιδιαίτερα πολιτισμένοι, μιλάνε ανεξαιρέτως τέλεια αγγλικά, και κάποιοι ίσως και αφήσουν να εννοηθέι πως νιώθουν κολακευμένοι με την προσοχή της υφηλίου στην μικρή τους χώρα και τους ίδιους.
Οι Ισλανδοί με τους οποίους θα έρθει σε επαφή ο τουρίστας σε ξενοδοχεία, σπα και εστιατόρια αφήνουν σχεδών πάντοτε καλές εντυπώσεις δίχως όμως να αποκαλύπτουν και πολλά περαιτέρω για την τοπική ιδιοσυγκρασία. Μοιάζουν ιδιαίτερα πολιτισμένοι, μιλάνε ανεξαιρέτως τέλεια αγγλικά, και κάποιοι ίσως και αφήσουν να εννοηθέι πως νιώθουν κολακευμένοι με την προσοχή της υφηλίου στην μικρή τους χώρα και τους ίδιους.
Έκτη μέρα και ο καλος καιρός παραμένει και μας ευνοεί. Σταματάμε στην γαλήνια λίμνη Mytvan για έναν περίπατο στις ακτές της. Το σημερινό πρόγραμμα περιλαμβάνει όχι έναν αλλά τρεις τεράστιους καταρράκτες σε κοντινή απόσταση μεταξύ τους. Πρώτη στάση, ο Godafoss («ο καταρράκτης των Θεών»), ένας πονέμορφος ιδιαίτερα πλατύς καταρράκτης κοντά στην κύρια οδική οδό.
Σε μικρή απόσταση από αυτό, εντός του τεράστιου εθνικού πάρκου Vatnajökull βρίσκονται οι καταρράκτες Dettifoss και Selfoss. Tο μονοπάτι που οδηγεί από το πάρκινγκ του πάρκου μέχρι εκεί δεν σε προϊδεάζει σε καμιά περίπτωση για τη στιγμή της αποκάλυψης. Καθώς ο τουρίστας περιπλανιέται μάλλον αποχαυνομένος στην ηφαιστειακή έρημο, μετά από μία ανυποψίαστη καθοδική στροφή φανερώνεται ο Dettifoss στην χαράδρα που απλώνεται μπροστά του: ένα θέαμα αχαλίνωτο και σχεδών τρομακτικό. Δημιουργούμενος ως αποτέλεσμα της ροής ενός ποταμιού τα νερά του οποίου προέρχονται από σταδιακά λιωμένο παγετώνα, ο καταρράκτης έχει τέτοια αγριότητα που κάπως νιώθεις ότι δεν θα έπρεπε ίσως να είσαι εκεί, ίσως παραείσαι κοντά σε κάτι μη εξημερωμένο. Το χρώμα του νερού οφείλεται στην υψήλή συγκέντρωση του σε ιζήματα και σχεδών θολώνει τα διακριτά όρια μεταξύ του νερού και των πετρωμάτων που το πλαισιώνουν.
Ο καταρράκτης Dettifoss
Μετά την επίσκεψη στον Dettifoss, δυστηχώς λίγοι κάνουνε τον κόπο να περπατήσουν και να τιμήσουν τον αν μη τι πολύ αξιόλογο Selfoss. Ο καταρράκτης της Έδεσσας που τα σχολεία στη δυτική Μακεδονία μας τραβολογούσαν να επισκεπτούμε στο δημοτικό, αποτελεί συγκριτικά μισοκλεισμένη βρύση νιπτήρα που στάζει σταγονίδια. Είναι τουλάχιστον ατυχές να μην του αφιερώσεις μερικά λεπτά από τον χρόνο σου.
Κλείνουμε την μέρα με μία σύντομη επίσκεψη στο φαράγγι Ásbyrgi εντός του οποίου έχει αναπτυχθεί ένα ομορφο δάσος και ειρηνικός υδροβιότοπος. Η χρήση drones σε όλα αυτά τα μέρη έχει σοφώς απαγορευτει από τις αρχές.
‘Έβδομη μέρα και την περνάμε στο μεγαλύτερο μέρος της οδηγώντας από τα βόρεια στα βορειοανατολικά.
Ξεκινούμε για το Djupivogur, μία πόλη χτισμένη σε μία χερσόνησο στην περιοχή Austurland για να επισκεφτούμε ένα νησάκι όπου ζεί το puffin, ένα τοσοδούλι πτηνό με μονίμως κλαμμένο ύφος. Εκεί ανακαλύπτουμε ότι το σχετικό tour έχει διακοπεί εδώ και χρόνια για λόγους προστασίας των πληθυσμών του.
Διανυκτερεύουμε και γευματίζουμε στην μικρή, ελαφρώς δυστοπική πόλη Reyðarfjörður. Φιλική η οικοδέσπινα του ξενοδοχείου Taergessen, κάτω του μετρίου για άλλη μια φορά το φαγητό αλλά δεν είχαμε το κουράγιο να οδηγήσουμε μέχρι τον επόμενο οικισμό μόνο για ένα γεύμα.
Όγδοη ημέρα και κινούμαστε πλέον παραλλήλως των νότιων ακτών της χώρας, ψάχνοντας την Διαμαντένια Παραλία (Diamond Beach). Ομολογώ ότι χαζεύοντας τις φωτογραφίες στο διαδίκτυο και διαβάζοντας περιγραφές online, υπέθετα ότι επρόκειτω μάλλον για υπερτιμημένη τουριστική παγίδα. Το όλο concept μου ακουγόταν τραβηγμένο. Και όμως, η παραλία αυτή είναι ένα ακόμα εξωπραγματικό αξιοθέατο σε μία χώρα που εν τέλει διαθέτει πληθώρα τέτοιων. Κομμάτια ενός παγετώνα αποσπούνται και κυλάνε στα νερά όπου κάποια καταλήγουν σε μία παραλία με μαύρη άμμο. Το βαθύ μπλε του πάγου έχει να κάνει με την ηλικία του και την έλλειψη κυψελών αέρα. Αγριοπούλια αράζουν στους πάγους. Το μικροκλίμμα δημιουργεί θυελλώδης συνθήκες. Η αντίθεση που δημιουργείται μεταξύ των κομματιών πάγου και της μαύρης άμμου είναι έντονη και φωτογενής. Η παραλία βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την λίμνη Jökulsárlón που με την σειρά της χαϊδεύει τον παγετώνα Bredamerkurjokull. Περιπατικά tours οργανώνονται πάνω και μέσα στον παγετώνα αυτού καθ αυτού, κάτι το οποίο δεν επιλέξαμε να κάνουμε.
Όγδοη ημέρα και κινούμαστε πλέον παραλλήλως των νότιων ακτών της χώρας, ψάχνοντας την Διαμαντένια Παραλία (Diamond Beach). Ομολογώ ότι χαζεύοντας τις φωτογραφίες στο διαδίκτυο και διαβάζοντας περιγραφές online, υπέθετα ότι επρόκειτω μάλλον για υπερτιμημένη τουριστική παγίδα. Το όλο concept μου ακουγόταν τραβηγμένο. Και όμως, η παραλία αυτή είναι ένα ακόμα εξωπραγματικό αξιοθέατο σε μία χώρα που εν τέλει διαθέτει πληθώρα τέτοιων. Κομμάτια ενός παγετώνα αποσπούνται και κυλάνε στα νερά όπου κάποια καταλήγουν σε μία παραλία με μαύρη άμμο. Το βαθύ μπλε του πάγου έχει να κάνει με την ηλικία του και την έλλειψη κυψελών αέρα. Αγριοπούλια αράζουν στους πάγους. Το μικροκλίμμα δημιουργεί θυελλώδης συνθήκες. Η αντίθεση που δημιουργείται μεταξύ των κομματιών πάγου και της μαύρης άμμου είναι έντονη και φωτογενής. Η παραλία βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την λίμνη Jökulsárlón που με την σειρά της χαϊδεύει τον παγετώνα Bredamerkurjokull. Περιπατικά tours οργανώνονται πάνω και μέσα στον παγετώνα αυτού καθ αυτού, κάτι το οποίο δεν επιλέξαμε να κάνουμε.
Διανυκτερεύουμε στο Hotel Fosshótel Núpar, ένα ολοκαίνουργιο μα παρα ταύτα απογοητευτικό ξενοδοχείο (σαβαραλιασμένο το σύστημα θέρμανσης) που εξωτερικά μοιάζει με διαστημικό σταθμό. Ο περιβάλλοντας χώρος πάντως γοητεύει με τις θέες σε απόκοσμες οροσειρές. Έννατη μέρα της περιπλάνησης μας και εξαντλημένοι, οδηγούμε πίσω στο Ρεϋκιαβικ για μία τελευταία διανυκτέρευση πριν την επιστροφή. Πραγματοποιούμε μία και μόνο στάση στη φημισμένη Reynisfjara black sand beach (παραλία με μαύρη άμμο όπως όλες στην Ισλανδία). Το χρώμα οφείλεται στην ηφαιστιογεννή δραστηριότητα του νησιού. Ένα ζευγάρι τρισευτηχισμένων ασιάτων πραγματοποιούν την φωτογράφιση αρραβώνων τους και κλέβουν την παράσταση.
Γυρνάμε στην πρωτεύουσα και δειπνούμε στο εστιατόριο Apotheke για δεύτερη φορά, το μοναδικό μέρος όπου νιώσαμε μία κάποια γαστρονομική φροντίδα σε ολόκληρη τη χώρα.
Παραδόξως το tour για το οποίο συμπεριλάβαμε την πόλη Djupivogur στα σχέδια μας, ανακαλύπτουμε αυτά τα τελευταία 24ωρα ότι μπορούμε να το πραγματοποιήσουμε στην πρωτεύουσα. Δηλώνουμε λοιπόν συμμετοχή σε ένα puffin express tour διάρκειας μόλις μίας ώρας. Μετά από 15 λεπτά βαρκάδα από το λιμάνι, βρίσκουμε τα νησάκια Lundey και Akurey όπου και βλέπουμε το γλυκήτατο, θλιμμένο πτηνό ανά δεκάδες στο φυσικό του χώρο.
Το ταξίδι μας έφτασε στο τέλος του. Οδηγούμε στο αεροδρόμειο προκειμένου να παραδώσουμε το αμάξι και να πάρουμε την πτήση της επιστροφής, εγώ μεν για την Αγγλία, η παρέα μου για τις ΗΠΑ.
Διάλλειμα για καφέ στο Ρέϋκιαβικ (2021)
Η ώρα του απολογισμού έφτασε και αναπολώντας το συγκεκριμένο δεκαήμερο και διαβάζοντας το όσα έγραψα παραπάνω, συνειδητοποιώ ότι το ταξίδι αποτέλεσε πάνω από όλα μία γιορτή για τον αμφιβλιστροειδή. Τα θαύματα της φύσης που αγναντεύσαμε ούτε θα πίστευα ότι ήταν όντως υπαρκτά πριν από αυτό το ταξίδι. Σε πολύ μικρότερο βαθμό ένιωσα ότι η Ισλανδία με έκανε να σκεφτώ, να εστιάσω σε πολιτιστικές διαφορές, να συγκρίνω την πραγματικότητα της με την όποια δική μου όπως τείνω να κάνω όταν βρίσκομαι για πρώτη φορά σε ένα καινούργιο κράτος. Η όποια επαφή μας με τους κατοίκους ήταν δυστηχώς ελάχιση, ειδικά στο δεύτερο ταξίδι μου. Αν κάτι ίσως αλλάζει στην κοσμοθεωρία του όποιου ταξιδιώτη εδώ, αυτό θα πρέπει να είναι η οικολογική του συνείδησης η οποία χωρίς αμφιβολία θα ενισχυθεί.
Η Λένα Διβάνη, ιστορικός/συγγραφέας που έγραψε το πολύ πετυχημένο και μεστό » Τι έμαθα περπατώντας τον κόσμο» πήγε ταξίδι εκεί λίγες βδομάδες μετά από μένα και βρήκε την αδυναμία των ντόπιων να διαχειριστούν την κοσμοσυρροή και τις απαιτήσεις της ελαφρώς εξοργιστική. Σε ποστ της στις 7 Σεπτεμβρη του 2021 γράφει «Την ΙΣΛΑΝΔΙΑ την περίμενα ως μάνα (και πατέρα) εξ ουρανού μετά από δύο χρόνια αιχμαλωσίας στην Κυψέλη. Με νιώθετε νομίζω. Μαζευτήκαμε λοιπόν 5 φίλοι, έμπειροι ταξιδιώτες, και οργανώσαμε πολύ μεθοδικά ένα ταξίδι μισό ορειβατικό/ πεζοπορικό στα νότια ηφαιστειώδη highlands και μισό roadtrip το γύρο του νησιού. ΠΡΩΤΟ ΛΑΘΟΣ: Μεγάλες προσδοκίες. Περίμενα πάαααρα πολλά και φυσικά όπου περιμένεις πααααρα πολλά, θα βρεις πάντα λιγότερα. Όχι από τη φύση- η φύση είναι εξωγήϊνα όμορφη, απόκοσμα σαγηνευτική. Η οργάνωση τους είναι για κλάμματα και η συμπεριφορά τους απέναντι στους ταξιδιώτες επίσης. Τι να σας πρωτοπώ; Οτι κλείσαμε δύο δωμάτια σε κεντρικότατο ξενοδοχείο στο Ρειγκιαβικ αλλά όταν φτάσαμε μια αναιδέστατη ρεσεψιονίστα μας έδωσε το κλειδί ενός διαμερίσματος. Οταν διαμαρτυρηθήκαμε μας είπε «αφού είστε φίλοι, τι σας πειράζει να είστε όλοι μαζί;» και μετά «Αυτό έχω, αν θέλετε φύγετε». Αυτή η άθλια φρασούλα θα μας συνόδευε σε όλο το ταξίδι. Στο βουνό είχαμε κλείσει και προπληρώσει 5 σκηνές λόγω κόβιντ. Όταν φτάσαμε στο base camp διαπιστώσαμε ότι σκηνές δεν υπήρχαν και ότι μας τσουβάλιασαν όλους σε καταφύγιο με άγγλους, γάλλους, αμερικάνους. Στις διαμαρτυρίες μας η απάντηση ήταν -μαντέψατε;- άμα δεν σας αρέσει γυρίστε πίσω στο ρειγκιαβικ. Συγνώμη ούτε για πλάκα! Κάναμε το σταυρό μας, παρακαλέσαμε τον Ιπποκράτη να τη γλυτώσουμε και ευτυχώς έπιασε. Δεν θα συνεχίσω τη δυσφήμιση, νομίζω μπήκατε στο νόημα. Η μικρή επαρχιακή αυτή χώρα άνοιξε στους ξένους πρόσφατα, κυρίως μετά την κρίση που πέρασε. Δεν έχει οργανωθεί ακόμα εξού και τόση τσαπατσουλιά φαντάζομαι. Αλλά η αγένεια δεν εξηγείται… Αυτό που επίσης δεν εξηγείται είναι το πόσο πανάκριβα είναι τα πάντα! «
Χωρίς να έχω βιώσει το κομμάτι της αγένειας στο οποίο αναφέρεται η Διβάνη, σίγουρα πρόσεξα την υπερβολική ζήτηση που μάλλον δεν συγκινεί ιδιαίτερα τον πληθυσμό μιας ούτως ή άλλως πλούσιας χώρας με αποτέλεσμα οι τουρίστες ίσως να εκλαμβάνονται ως δεδομένοι.
Διαβάζοντας άρθρα ή βιβλία για τους Ισλανδούς ή και βλέποντας ρεπορταζ για τη ζωή τους, παρατηρείς ένα λαό σταθερά ανάμεσα στους πιο «χαρούμενους» του πλανήτη στις σχετικές μετρήσεις που γίνονται ετησίως. Ίσως αυτό εν τέλει να είναι λογικό: η παιδεία και υγεία είναι πολύ υψηλού επιπέδου, οι εργασιακές ευκαιρείες επίσης. Αν η πολιτική σκηνή αποτελεί καθρέφτη της κοινωνίας τότε και εδώ οι Ισλανδοί αφήνουν κολακευτικές εντυπώσεις: Με μία δημοκρατία η οποία λειτουργεί ρολόι, με μία προσφάτως εκλεγμένη σαραπεντάρα γυναίκα πρωθυπουργό και παρολίγο το πρώτο κοινοβούλιο όπου οι γυναίκες θα ήταν περισσότεροι από τους άντρες ( μία επανακαταμέτρηση άλλαξε αυτή την οριακή αναλογία μεταξύ των δύο φύλλων του κοινοβουλίου την τελευταία στιγμή). Θαυμασμός λοιπόν για άλλη μία σκανδιναβική κοινωνία που αγγίζει δείκτες τελειότητας χωρίς να το βροντοφωνάζει.
Οι κατοικοί της αγαπούν την φύση που τους περιβάλλει και έχουν συμφιλιωθεί με τον αχαλίνωτο χαρακτήρα της. Χρησιμοποιούν τα ιαματικά λουτρά για να χαλαρώσουν και να έρθουν σε επαφή με γέιτονες, συγγενείς και φίλους, όπως αντίστοιχα κάνουν οι Φινλανδοί στις πάμπολες σάουνες τους. Αξιοσημείωτη και η συλλογική συγγραφική έφεση ενός ούτως ή άλλως διαβασμένου αναγνωστικού κοινού ( ένας στους δέκα θα τυπώσει βιβλίο σε κάποια φάση της ζωής του σύμφωνα με έρευνα του bbc του 2013). Τέλος αναγνωρισμένοι σε όλη την υφήλειο είναι οι τόσο ιδιαίτεροι και συχνά καλοδεχούμενα θεότρελλοι καλλιτέχνες τους ( Bjork, Sigur Ros, Emilianna Torrini μεταξύ άλλων).
Ίσως το όποιο κέρδος σε ανθρωπολογική διορατικότητα για τον τουρίστα να είναι εν τέλει περιορισμένο αλλά το δέος που προκαλεί το μεγαλείο της φύσης είναι ανεπανάληπτο. Αντίστοιχες συγκινήσεις μπορεί κανείς να ελπίζει μόνο σε μέρη ακόμα πιο μακρυνά και δυσπρόσιτα όπως η Νέα Ζηλανδία. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως η χώρα έχει επιλεγεί για να γυριστούν σημαντικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας με χροιά αποκάλυψης ( Batman Begins, Prometheus, Star Trek: Into Darkness κ.α αλλά και τμήμα του Game Of Thrones). Η Ισλανδία σου προσφέρει όλες αυτές τις μοναδικές εμπειρίες στο πιάτο, σε ένα περιβάλλον απόλυτης ασφάλειας, ευκολίας και σιγουριας. Απίθανο και ακατανόητο το να μην σε σαγηνεύσει.
Η Λένα Διβάνη, ιστορικός/συγγραφέας που έγραψε το πολύ πετυχημένο και μεστό » Τι έμαθα περπατώντας τον κόσμο» πήγε ταξίδι εκεί λίγες βδομάδες μετά από μένα και βρήκε την αδυναμία των ντόπιων να διαχειριστούν την κοσμοσυρροή και τις απαιτήσεις της ελαφρώς εξοργιστική. Σε ποστ της στις 7 Σεπτεμβρη του 2021 γράφει «Την ΙΣΛΑΝΔΙΑ την περίμενα ως μάνα (και πατέρα) εξ ουρανού μετά από δύο χρόνια αιχμαλωσίας στην Κυψέλη. Με νιώθετε νομίζω. Μαζευτήκαμε λοιπόν 5 φίλοι, έμπειροι ταξιδιώτες, και οργανώσαμε πολύ μεθοδικά ένα ταξίδι μισό ορειβατικό/ πεζοπορικό στα νότια ηφαιστειώδη highlands και μισό roadtrip το γύρο του νησιού. ΠΡΩΤΟ ΛΑΘΟΣ: Μεγάλες προσδοκίες. Περίμενα πάαααρα πολλά και φυσικά όπου περιμένεις πααααρα πολλά, θα βρεις πάντα λιγότερα. Όχι από τη φύση- η φύση είναι εξωγήϊνα όμορφη, απόκοσμα σαγηνευτική. Η οργάνωση τους είναι για κλάμματα και η συμπεριφορά τους απέναντι στους ταξιδιώτες επίσης. Τι να σας πρωτοπώ; Οτι κλείσαμε δύο δωμάτια σε κεντρικότατο ξενοδοχείο στο Ρειγκιαβικ αλλά όταν φτάσαμε μια αναιδέστατη ρεσεψιονίστα μας έδωσε το κλειδί ενός διαμερίσματος. Οταν διαμαρτυρηθήκαμε μας είπε «αφού είστε φίλοι, τι σας πειράζει να είστε όλοι μαζί;» και μετά «Αυτό έχω, αν θέλετε φύγετε». Αυτή η άθλια φρασούλα θα μας συνόδευε σε όλο το ταξίδι. Στο βουνό είχαμε κλείσει και προπληρώσει 5 σκηνές λόγω κόβιντ. Όταν φτάσαμε στο base camp διαπιστώσαμε ότι σκηνές δεν υπήρχαν και ότι μας τσουβάλιασαν όλους σε καταφύγιο με άγγλους, γάλλους, αμερικάνους. Στις διαμαρτυρίες μας η απάντηση ήταν -μαντέψατε;- άμα δεν σας αρέσει γυρίστε πίσω στο ρειγκιαβικ. Συγνώμη ούτε για πλάκα! Κάναμε το σταυρό μας, παρακαλέσαμε τον Ιπποκράτη να τη γλυτώσουμε και ευτυχώς έπιασε. Δεν θα συνεχίσω τη δυσφήμιση, νομίζω μπήκατε στο νόημα. Η μικρή επαρχιακή αυτή χώρα άνοιξε στους ξένους πρόσφατα, κυρίως μετά την κρίση που πέρασε. Δεν έχει οργανωθεί ακόμα εξού και τόση τσαπατσουλιά φαντάζομαι. Αλλά η αγένεια δεν εξηγείται… Αυτό που επίσης δεν εξηγείται είναι το πόσο πανάκριβα είναι τα πάντα! «
Χωρίς να έχω βιώσει το κομμάτι της αγένειας στο οποίο αναφέρεται η Διβάνη, σίγουρα πρόσεξα την υπερβολική ζήτηση που μάλλον δεν συγκινεί ιδιαίτερα τον πληθυσμό μιας ούτως ή άλλως πλούσιας χώρας με αποτέλεσμα οι τουρίστες ίσως να εκλαμβάνονται ως δεδομένοι.
Διαβάζοντας άρθρα ή βιβλία για τους Ισλανδούς ή και βλέποντας ρεπορταζ για τη ζωή τους, παρατηρείς ένα λαό σταθερά ανάμεσα στους πιο «χαρούμενους» του πλανήτη στις σχετικές μετρήσεις που γίνονται ετησίως. Ίσως αυτό εν τέλει να είναι λογικό: η παιδεία και υγεία είναι πολύ υψηλού επιπέδου, οι εργασιακές ευκαιρείες επίσης. Αν η πολιτική σκηνή αποτελεί καθρέφτη της κοινωνίας τότε και εδώ οι Ισλανδοί αφήνουν κολακευτικές εντυπώσεις: Με μία δημοκρατία η οποία λειτουργεί ρολόι, με μία προσφάτως εκλεγμένη σαραπεντάρα γυναίκα πρωθυπουργό και παρολίγο το πρώτο κοινοβούλιο όπου οι γυναίκες θα ήταν περισσότεροι από τους άντρες ( μία επανακαταμέτρηση άλλαξε αυτή την οριακή αναλογία μεταξύ των δύο φύλλων του κοινοβουλίου την τελευταία στιγμή). Θαυμασμός λοιπόν για άλλη μία σκανδιναβική κοινωνία που αγγίζει δείκτες τελειότητας χωρίς να το βροντοφωνάζει.
Οι κατοικοί της αγαπούν την φύση που τους περιβάλλει και έχουν συμφιλιωθεί με τον αχαλίνωτο χαρακτήρα της. Χρησιμοποιούν τα ιαματικά λουτρά για να χαλαρώσουν και να έρθουν σε επαφή με γέιτονες, συγγενείς και φίλους, όπως αντίστοιχα κάνουν οι Φινλανδοί στις πάμπολες σάουνες τους. Αξιοσημείωτη και η συλλογική συγγραφική έφεση ενός ούτως ή άλλως διαβασμένου αναγνωστικού κοινού ( ένας στους δέκα θα τυπώσει βιβλίο σε κάποια φάση της ζωής του σύμφωνα με έρευνα του bbc του 2013). Τέλος αναγνωρισμένοι σε όλη την υφήλειο είναι οι τόσο ιδιαίτεροι και συχνά καλοδεχούμενα θεότρελλοι καλλιτέχνες τους ( Bjork, Sigur Ros, Emilianna Torrini μεταξύ άλλων).
Ίσως το όποιο κέρδος σε ανθρωπολογική διορατικότητα για τον τουρίστα να είναι εν τέλει περιορισμένο αλλά το δέος που προκαλεί το μεγαλείο της φύσης είναι ανεπανάληπτο. Αντίστοιχες συγκινήσεις μπορεί κανείς να ελπίζει μόνο σε μέρη ακόμα πιο μακρυνά και δυσπρόσιτα όπως η Νέα Ζηλανδία. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως η χώρα έχει επιλεγεί για να γυριστούν σημαντικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας με χροιά αποκάλυψης ( Batman Begins, Prometheus, Star Trek: Into Darkness κ.α αλλά και τμήμα του Game Of Thrones). Η Ισλανδία σου προσφέρει όλες αυτές τις μοναδικές εμπειρίες στο πιάτο, σε ένα περιβάλλον απόλυτης ασφάλειας, ευκολίας και σιγουριας. Απίθανο και ακατανόητο το να μην σε σαγηνεύσει.
