dimosf
Member
- Μηνύματα
- 2.302
- Likes
- 5.900
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΝΟΡΒΗΓΙΑ-ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Ο «Τέρης» (χαϊδευτικό του Terios) βγήκε στην Εθνική για Λαμία. Ήταν Σάββατο πρωί γύρω στις 9.30 και η κίνηση ήταν λιγοστή για να αυξηθεί αργότερα λόγω του ότι σε κάθε ρεύμα ο μισός δρόμος ήταν αποκομμένος για ασφαλτόστρωση και διαγράμμιση. Όμως η κίνηση κυλούσε. Αργά σχετικά αλλά κυλούσε. Προορισμός μας ο Γοργοπόταμος με την ιστορική του γέφυρα και την καλή μας φίλη Varsa. Στο αυτοκίνητο εγώ, ο Christos Gkir. Και οι γυναίκες μας Σοφία και Μίνα.
Στάση στην παραλία της Αταλάντης για να ξεμουδιάσουμε. Μόλις είχαν προσθαλασσωθεί δύο μικρά υδροπλάνα και οι πιλότοι τους τα έσερναν στα ρηχά. Κόσμος άρχισε να μαζεύεται για να τα χαζέψει, μαζί τους κι εμείς.
Συνεχίσαμε και αφού περάσαμε τη διακλάδωση για Μπράλο (εκεί έπρεπε να πάμε αριστερά αλλά καμιά σήμανση) μπήκαμε στη Λαμία και ακολουθώντας τις οδηγίες που μας έδωσε από το τηλέφωνο η φίλη μας φτάσαμε στο Γοργοπόταμο, εκεί που είναι τα πολλά πλατάνια και οι ταβέρνες. Η Ιστορική Γέφυρα είναι σε καμιά διακοσαριά μέτρα αλλά είναι τόσο πυκνό το πράσινο που δε φαίνεται τίποτα. Μόλις κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο έφτασε και η φίλη μας. Αγκαλιές, φιλιά, καλωσορίσματα και κάτσαμε για ένα ακόμα καφέ. Ενώ τα λέγαμε ήρθε και ο άντρας της με το νεογέννητο κοριτσάκι τους. Μια σκέτη κουκλάρα! Τα είπαμε λίγο ακόμα και ξεκινήσαμε. Με το αυτοκίνητο ανεβήκαμε στο επίπεδο της γέφυρας. Είναι τρομερά εντυπωσιακό το θέαμα της γέφυρας αυτής που η ανατίναξή της από τις δυνάμεις της Εθνικής Αντίστασης στις 25 Νοεμβρίου του 1942 (http://gym-pelasg.fth.sch.gr/gorgopotamos_42.htm) υπήρξε καθοριστική για την πορεία των επιχειρήσεων των γερμανικών στρατευμάτων στην Αφρική και γενικότερα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Δίκαια λοιπόν η Γέφυρα του Γοργοπόταμου αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα μνημεία της νεώτερης ιστορίας μας. Σήμερα λειτουργεί κανονικά και κάθε τόσο γρήγορα ή πιο αργά τρένα κάνουν τη γιγάντια αυτή σιδερένια κατασκευή να τρέμει συθέμελα. Πολύ όμορφη εικόνα το τρένο την ώρα που μπαίνει στη γέφυρα.
Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας, τσακωθήκαμε με ένα υπάλληλο του ΟΣΕ που ήρθε να μας πει με αρκετά επιθετικό ύφος ότι απαγορεύεται η πρόσβαση στη γέφυρα (πουθενά η παραμικρή πινακίδα ή μπάρα) και ξεκινήσαμε για ένα από τα κρυφά διαμάντια της περιοχής. Τον καταρράκτη που σχηματίζει το νερό βγαίνοντας από ένα μικρό φαράγγι. Πήγαμε λίγο με το αυτοκίνητο σε ένα χωματόδρομο, περπατήσαμε πάνω από το ποτάμι και σκαρφαλώνοντας ένα βράχο τον είδαμε. Μικρός αλλά πολύ εντυπωσιακός. Και κυρίως να χαρίζει παντού γύρω μια μοναδική δροσιά.
Πάλι αρκετές φωτογραφίες και επιστροφή στο αυτοκίνητο. Αυτή τη φορά ανηφορίσαμε αρκετά και βρεθήκαμε στο χώρο που γίνονται κάθε χρόνο οι εκδηλώσεις τιμής και μνήμης. Η θέα προς τον κάμπο, την πόλη της Λαμίας, το ποτάμι, τη γέφυρα αλλά και την Οίτη, το πανέμορφο αυτό και καταπράσινο βουνό ήταν μοναδική και άκρως ενδιαφέρουσα προς όποιο σημείο του ορίζοντα και αν κοίταγες.
Επόμενη στάση σε ένα χώρο πυκνού πράσινου, στο εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος που κάποτε ήταν μοναστήρι. Ήταν πλούσιο το μοναστήρι κάποτε και ένα στοιχείο που το δείχνει είναι ο πήλινος σωλήνας που βρήκαν και που κατέβαζε το γάλα από το βουνό!!! Σήμερα είναι απλά ένα περιποιημένο ξωκλήσι που μαζεύει κόσμο σε διάφορες ημερομηνίες μέσα στο χρόνο. Κόσμο που έρχεται ανάβει φωτιές, ψήνει και γλεντάει την κάθε περίσταση.
Εκεί τελείωσε το περιηγητικό μέρος της βόλτας μας. Αλλά η Varsa δεν τόχε σκοπό να μας αφήσει μόνο με αυτά. Επόμενη στάση στο χωράφι με τις κερασιές. Παρότι τα κεράσια δεν είχαν ακόμα ωριμάσει τελείως, μαζέψαμε αρκετά που ήταν ώριμα και απολαύσαμε για ακόμα μια φορά (η πρώτη ήταν ένα χρόνο πριν όταν συναντηθήκαμε πηγαίνοντας στα Γρεβενά) τα ωραιότερα κεράσια που φάγαμε ποτέ μας. Τελειώσαμε στο σπίτι της για γλυκό νεράτζι και κρύο νερό.
Η φίλη μας έπρεπε να φύγει για να ταΐσει το μωρό. Και πάλι αγκαλιές, φιλιά και πολλές πολλές ευχαριστίες. Και φυσικά υποσχέσεις για νέα συνάντηση. Εμείς κάτσαμε για φαΐ στη δροσιά των πλατανιών που περιλάμβανε και σολομό, ντόπιας παραγωγής. Απόγευμα πια φύγαμε για την Αθήνα. Στάση για καφέ στα Καμένα Βούρλα και αργά το βράδυ φτάσαμε στα σπίτια μας. Κουρασμένοι αλλά και ανανεωμένοι από τόση ομορφιά και τόση δροσιά.
Σημ.: Σε πολλά σημεία (π.χ. καταρράκτης) πλαστικά μπουκάλια πεταμένα αλλά και δίπλα σε άδεια καλάθια αχρήστων πεταμένα άδεια κουτιά μπύρας.
Σημ. 2: Κακή σήμανση για πρόσβαση από την Εθνική χωρίς να μπει κανείς στη Λαμία. (Είσοδος από στροφή για Μπράλο)
Μια 3η σημείωση, αυτή θέτική: Το χωριό Γοργοπόταμος αλλά και όσα από τα γύρω χωριά περάσαμε είναι πολύ περιποιημένα. Μας έκανε πολύ καλή εντύπωση η εικόνα των ολάνθιστων κήπων. Χρώματα και πάστρα παντού. Μπράβο!
Στάση στην παραλία της Αταλάντης για να ξεμουδιάσουμε. Μόλις είχαν προσθαλασσωθεί δύο μικρά υδροπλάνα και οι πιλότοι τους τα έσερναν στα ρηχά. Κόσμος άρχισε να μαζεύεται για να τα χαζέψει, μαζί τους κι εμείς.
Συνεχίσαμε και αφού περάσαμε τη διακλάδωση για Μπράλο (εκεί έπρεπε να πάμε αριστερά αλλά καμιά σήμανση) μπήκαμε στη Λαμία και ακολουθώντας τις οδηγίες που μας έδωσε από το τηλέφωνο η φίλη μας φτάσαμε στο Γοργοπόταμο, εκεί που είναι τα πολλά πλατάνια και οι ταβέρνες. Η Ιστορική Γέφυρα είναι σε καμιά διακοσαριά μέτρα αλλά είναι τόσο πυκνό το πράσινο που δε φαίνεται τίποτα. Μόλις κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο έφτασε και η φίλη μας. Αγκαλιές, φιλιά, καλωσορίσματα και κάτσαμε για ένα ακόμα καφέ. Ενώ τα λέγαμε ήρθε και ο άντρας της με το νεογέννητο κοριτσάκι τους. Μια σκέτη κουκλάρα! Τα είπαμε λίγο ακόμα και ξεκινήσαμε. Με το αυτοκίνητο ανεβήκαμε στο επίπεδο της γέφυρας. Είναι τρομερά εντυπωσιακό το θέαμα της γέφυρας αυτής που η ανατίναξή της από τις δυνάμεις της Εθνικής Αντίστασης στις 25 Νοεμβρίου του 1942 (http://gym-pelasg.fth.sch.gr/gorgopotamos_42.htm) υπήρξε καθοριστική για την πορεία των επιχειρήσεων των γερμανικών στρατευμάτων στην Αφρική και γενικότερα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Δίκαια λοιπόν η Γέφυρα του Γοργοπόταμου αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα μνημεία της νεώτερης ιστορίας μας. Σήμερα λειτουργεί κανονικά και κάθε τόσο γρήγορα ή πιο αργά τρένα κάνουν τη γιγάντια αυτή σιδερένια κατασκευή να τρέμει συθέμελα. Πολύ όμορφη εικόνα το τρένο την ώρα που μπαίνει στη γέφυρα.
Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας, τσακωθήκαμε με ένα υπάλληλο του ΟΣΕ που ήρθε να μας πει με αρκετά επιθετικό ύφος ότι απαγορεύεται η πρόσβαση στη γέφυρα (πουθενά η παραμικρή πινακίδα ή μπάρα) και ξεκινήσαμε για ένα από τα κρυφά διαμάντια της περιοχής. Τον καταρράκτη που σχηματίζει το νερό βγαίνοντας από ένα μικρό φαράγγι. Πήγαμε λίγο με το αυτοκίνητο σε ένα χωματόδρομο, περπατήσαμε πάνω από το ποτάμι και σκαρφαλώνοντας ένα βράχο τον είδαμε. Μικρός αλλά πολύ εντυπωσιακός. Και κυρίως να χαρίζει παντού γύρω μια μοναδική δροσιά.
Πάλι αρκετές φωτογραφίες και επιστροφή στο αυτοκίνητο. Αυτή τη φορά ανηφορίσαμε αρκετά και βρεθήκαμε στο χώρο που γίνονται κάθε χρόνο οι εκδηλώσεις τιμής και μνήμης. Η θέα προς τον κάμπο, την πόλη της Λαμίας, το ποτάμι, τη γέφυρα αλλά και την Οίτη, το πανέμορφο αυτό και καταπράσινο βουνό ήταν μοναδική και άκρως ενδιαφέρουσα προς όποιο σημείο του ορίζοντα και αν κοίταγες.
Επόμενη στάση σε ένα χώρο πυκνού πράσινου, στο εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος που κάποτε ήταν μοναστήρι. Ήταν πλούσιο το μοναστήρι κάποτε και ένα στοιχείο που το δείχνει είναι ο πήλινος σωλήνας που βρήκαν και που κατέβαζε το γάλα από το βουνό!!! Σήμερα είναι απλά ένα περιποιημένο ξωκλήσι που μαζεύει κόσμο σε διάφορες ημερομηνίες μέσα στο χρόνο. Κόσμο που έρχεται ανάβει φωτιές, ψήνει και γλεντάει την κάθε περίσταση.
Εκεί τελείωσε το περιηγητικό μέρος της βόλτας μας. Αλλά η Varsa δεν τόχε σκοπό να μας αφήσει μόνο με αυτά. Επόμενη στάση στο χωράφι με τις κερασιές. Παρότι τα κεράσια δεν είχαν ακόμα ωριμάσει τελείως, μαζέψαμε αρκετά που ήταν ώριμα και απολαύσαμε για ακόμα μια φορά (η πρώτη ήταν ένα χρόνο πριν όταν συναντηθήκαμε πηγαίνοντας στα Γρεβενά) τα ωραιότερα κεράσια που φάγαμε ποτέ μας. Τελειώσαμε στο σπίτι της για γλυκό νεράτζι και κρύο νερό.
Η φίλη μας έπρεπε να φύγει για να ταΐσει το μωρό. Και πάλι αγκαλιές, φιλιά και πολλές πολλές ευχαριστίες. Και φυσικά υποσχέσεις για νέα συνάντηση. Εμείς κάτσαμε για φαΐ στη δροσιά των πλατανιών που περιλάμβανε και σολομό, ντόπιας παραγωγής. Απόγευμα πια φύγαμε για την Αθήνα. Στάση για καφέ στα Καμένα Βούρλα και αργά το βράδυ φτάσαμε στα σπίτια μας. Κουρασμένοι αλλά και ανανεωμένοι από τόση ομορφιά και τόση δροσιά.
Σημ.: Σε πολλά σημεία (π.χ. καταρράκτης) πλαστικά μπουκάλια πεταμένα αλλά και δίπλα σε άδεια καλάθια αχρήστων πεταμένα άδεια κουτιά μπύρας.
Σημ. 2: Κακή σήμανση για πρόσβαση από την Εθνική χωρίς να μπει κανείς στη Λαμία. (Είσοδος από στροφή για Μπράλο)
Μια 3η σημείωση, αυτή θέτική: Το χωριό Γοργοπόταμος αλλά και όσα από τα γύρω χωριά περάσαμε είναι πολύ περιποιημένα. Μας έκανε πολύ καλή εντύπωση η εικόνα των ολάνθιστων κήπων. Χρώματα και πάστρα παντού. Μπράβο!
