Γέφυρα Αρτοτίβας

[Όνομα χρήστη xvan]

Μια πανέμορφη αλλά μάλλον άγνωστη Γέφυρα από το 1500 κατά την παράδοση.Το γεφύρι της Αρτοτίβας , τη βόρεια Ναυπακτία . Κατασκευάστηκε ή ανακατασκευάστηκε. Είναι από τα αρχαιότερα γεφύρια και έχει χαρακτηριστεί σαν ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Όπως διαβάζουμε, ..."Το γεφύρι είναι χτισμένο στο στενότερο σημείο του Ευήνου λίγο πριν τη συμβολή του με τον παραπόταμό του Κότσαλο.

Η ονομασία του οφείλεται στο χωριό Αρτοτίβα (το σημερινό Αχλαδόκαστρο), το πρώτο χωριό της Ναυπακτίας που συναντούσε το παλιό μονοπάτι – μουλαρόδρομος που διερχόταν από το γεφύρι στη μακρά πορεία του από τις ακτές της Αιτωλίας κοντά στις εκβολές του Ευήνου ως τα ορεινά της ενδοχώρας.

Το γεφύρι είναι μονότοξο, λιθόκτιστο με ασβεστοκονίαμα. με άνοιγμα τόξου 23,65 μ., συνολικό μήκος 42 μ. και το ελεύθερο από την κοίτη έως το εσωράχιο ύψος ανέρχεται σε 10,40 μ.. Το οδόστρωμα από τα δύο άκρα της γέφυρας ως την κορυφή προχωρεί με κεκλιμένα πλατύσκαλα. Η τελική επίστρωση γίνεται με καλντερίμι επιμελώς κατασκευασμένο.
Ο τρόπος κατασκευής του εμφανίζει ομοιότητες με την ηπειρώτικη γεφυροποιΐα, κάτι που οδηγεί κάποιους να πιθανολογούν ότι το γεφύρι χτίστηκε στη μορφή που είναι σήμερα στα μέσα του 18ου αιώνα. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν τεκμηριώνεται από κανένα στοιχείο ούτε περιγράφεται σε καμία από τις μνήμες που διασώζονται μέχρι σήμερα. Η διαφορετική τεχνική του γεφυριού, εξάλλου, συγκρινόμενη με αυτή που παρατηρούμε στα άλλα γεφύρια της ευρύτερης περιοχής, παραπέμπει σε εποχές πριν την Τουρκοκρατία.

Το γεφύρι λόγω της στρατηγικής θέσης του υπήρξε θέατρο σημαντικών μαχών κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας και της εθνικοαπελευθερωτικής επανάστασης του 1821 αλλά και τελευταία κατά την περίοδο του εμφυλίου πολέμου. Από το εν λόγω γεφύρι πέρασαν οι διασωθέντες της ηρωικής Εξόδου του Μεσολογγίου (10 Απριλίου 1826), ακολουθώντας το μοναδικό προς την ορεινή ενδοχώρα μονοπάτι των αρχαίων Αιτωλών και των μέχρι των ημερών μας ημινομάδων κτηνοτρόφων.
Το γεφύρι συνέδεε τη Δυτική Αιτωλία με την ορεινή Ναυπακτία και την Ευρυτανία μέχρι τη δεκαετία του 1950, οπότε κατασκευάσθηκε ο νέος δρόμος Θέρμου – Πλατάνου.
Η εγγύς περιοχή του γεφυριού προσφέρεται για πλήθος δραστηριοτήτων, ενώ σε κοντινή απόσταση απ’ αυτό προσφέρονται και βασικές εξυπηρετήσεις για τους επισκέπτες. Το γεφύρι είναι προσβάσιμο με αυτοκίνητο, (κατά προτίμηση τύπου εκτός δρόμου, καθώς ο δρόμος σε μεγάλο μέρος του μήκους του είναι χωμάτινος), είτε μέσω της διαδρομής Θέρμο – Αβαρίκος – Δοσούλα – Γέφυρα Αρτοτίβας είτε μέσω της διαδρομής Θέρμο – Κάτω Χρυσοβίτσα – Δοσούλα – Γέφυρα Αρτοτίβας, όπου υπάρχει αντίστοιχη σήμανση. Επίσης, είναι δυνατό να φτάσει κανείς ως εκεί μέσω μονοπατιού που ξεκινάει από την Κάτω Χρυσοβίτσα." Εμείς πάντως πήγαμε από το δρόμο Ναύπακτο - Πλάτανος και συνεχίσαμε οδηγώντας σε μια κουραστική αλλά πανέμοερφη διαδρομη με συνεχές στροφιλίκι και ανεβοκατεβάσματα. Γυρίσαμε δε από άλλη διαδρομη δια μέσου της Γέφυρας Μπανια στη Ναύπακτο

και μετά Ιτέα από όπου και είχαμε ξεκινήσει. Μερικές φωτό ελπίζοντας πως πριν το καλοκαίρι θα βρεθουμε ξανά εκει για διανυκτέρευση


Χάρτες Google

 

[EviTan]

Πολύ ωραία παρουσίαση και περιγραφή, όντως με μια πρώτη ματιά θυμίζει τα γεφύρια της Ηπείρου, τουλάχιστον σε εμένα, οι φωτογραφίες μοιάζουν σαν να είναι τραβηγμένες στα ρηχά του Αχελώου, ή στον Σαραντάπορο...
Ωραία ιδέα πάντως για καλοκαιρινό τουρ στην περιοχή...