Aryandre
Member
- Μηνύματα
- 5
- Likes
- 33
Είναι Τετάρτη και βρίσκομαι στον υπολογιστή μου, όταν βλέπω για ένα training στην Σλοβενία, την Παρασκευή. Μην θέλοντας και ιδιαίτερη ώθηση για ένα ακόμα ταξίδι αρχίζω να ψάχνω εισιτήρια... όμως για απευθείας τα εισιτήρια βρίσκονται στα ύψη. Επομένως γρήγορα έρχεται η ιδέα να πάω μέσω Αυστρίας-Βιέννης. Κλείνω μέσω FlixBus την παραλαβή μου από το αεροδρόμιο μέχρι το σταθμό των λεωφορείων τους λίγο έξω από το κέντρο της Βιέννης (5€) και από εκεί άλλο λεωφορείο που θα με πήγαινε στην Σλοβενία. Ωστόσο υπήρχαν 3 ώρες κενό μεταξύ των 2 λεωφορείων και η στάση του μετρό δίπλα... Παίρνω έναν χάρτη του μετρό και βλέπω την πιο κεντρική στάση Stephansplatz. Ξεπερνάω το πρώτο σοκ των 2,40€ για μια απλή διαδρομή και την έλλειψη φοιτητικού εισιτηρίου.Ανεβαίνοντας τις κυλιόμενες σκάλες του σταθμού αυτό που αντίκρισα μου έκοψε την ανάσα. Μπροστά μου δέσποζε ένα πανέμορφο κτήριο και επιβλητικό όσο κανένα άλλο, η εκκλησία του Αγίου Στεφάνου (Stephansdom). Από τις λίγες φορές που η φωτογραφία δεν μπορούσε να αποτυπώσει αυτό που έβλεπα.
Αποφάσισα να μπω μέσα στην εκκλησία, καθώς η είσοδος ήταν δωρεάν, όπου και για καλή μου τύχη υπήρχε λειτουργία. Αν και άθεη, ήταν μια πολύ ξεχωριστή εμπειρία. Για την ανάβαση στο άνω τμήμα της εκκλησίας υπήρχε εισιτήριο (6€), αντίτιμο που όμως δεν ήμουν διατεθειμένη να δώσω.
Βγαίνοντας από το ναό, σε ένα στενό διαφαινόταν ένας ακόμα διάσημος ναός, αυτός του άγιου Πέτρου (Peterskirche). Η είσοδος ήταν επίσης δωρεάν. Αν και αισθητά μικρότερος ναός ήταν εξίσου προσεγμένος και όμορφος, με πολλά αγάλματα και τοιχογραφίες.
Επόμενη στάση, ο στύλος της πανώλης. Ένα από τα αγαπημένα μου αξιοθέατα στην Βιέννη.
Ευτυχώς κάπου εκεί κοντά υπήρχε δωρεάν πόσιμο νερό, γιατί το εμφιαλωμένο νερό στην Βιέννη είναι απλά πανάκριβο. Το πιο φτηνό είναι 2 ευρώ και μπορεί να φτάσει μέχρι και 3,5 ευρώ. Καλύτερα να προμηθεύεστε από κάποιο σούπερ μάρκετ.
Κανονικά θα έπρεπε να κατευθυνθώ προς το ring of eternity, δηλαδή το τετράγωνο που βρίσκονται διάσημα αξιοθέατα της Βιέννης, όπως η βουλή, η όπερα, το πανεπιστήμιο,κλπ. Αλλά η πλανεύτρα φύση μου αποφάσισε να οδηγηθεί βάσει ενστίκτου.. Η διαδρομή αυτή μου χάρισε διάφορα ωραία κτήρια και αξιοθέατα όπως το Anker clock (αριστερή εικόνα) και το Vermahlungsbrunnen (δεξιά εικόνα)
Κάπου εκεί βρήκα και μια καντίνα με hot-dog, που αν και δεν είμαι fan του είδους, μου άρεσε αρκετά. Προτίμησα το λουκάνικο με το τυρί, που από όσο ξέρω θεωρείται το πιο γευστικό. Γενικά τα hot-dog στην Βιέννη κάνουν γύρω στα 3,5 με 4€. Έπειτα, αποφάσισα να στρίψω δεξιά προς κάτι που φαινόταν σαν ποτάμι. Πριν όμως, κάθισα να φάω σε έναν μικρό χώρο πράσινου. Απέναντι βρισκόταν ο ναός του αγίου Ρούπερτ. (Στον δίπλα τοίχο διακρίνεται γκράφιτι του προστάτη αγίου!).
Περπατώντας παράπλευρα στο ποτάμι, που αργότερα έμαθα ότι ήταν παραπόταμος του Δούναβη, ήταν μια εκπληκτική διαδρομή, με πολύ πράσινο, πολλά ποδήλατα, νεαρό κόσμο και πολλές καντίνες με κινέζικο, hot-dogs και falafel. Θα τη συνιστούσα ανεπιφύλακτα, σε μια πόλη σαν τη Βιέννη που όσο όμορφη και αν είναι τα αμέτρητα κτήρια μπορεί να κουράσουν το μάτι του ταξιδιώτη.
Φυσικά και επόμενη στάση ήταν να σταθώ στη γέφυρα βγάζοντας αμέτρητες φωτογραφίες.
Στη γέφυρα αυτή ήταν που πήρα την απόφαση ότι γυρνώντας από Σλοβενία θα έμενα σίγουρα μια μέρα ακόμα στη Βιέννη!
PART 2
Επιστροφή από Σλοβενία και πάλι μέσω Flixbus. Γενικά έμεινα πάρα πολύ ικανοποιημένη από τις υπηρεσίες τους. Για την παραμικρή καθυστέρηση σου στέλνουν μήνυμα στο κινητό προς ενημέρωση, έχουν ειδικό app διαχείρισης των εισιτηρίων σου και υπάρχουν πολύ οικονομικά εισιτήρια αν τα κλείσει κάποιος νωρίς. Προς Σλοβενία το εισιτήριο μου επειδή το έκλεισα 1-2 μέρες πριν έκανε 46ευρώ αλλά της επιστροφής έκανε 15 ευρώ. Έχουν αρκετά μεγάλο εύρος χωρών που εξυπηρετούν οπότε έχετε υπόψιν την εταιρεία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες (πολύ χορηγός ακούγομαι
). Να μην παραλείψω να πω ότι στον σταθμό τους υπάρχουν ντουλαπάκια που μπορείς να αφήσεις τα πράγματά σου (βαλίτσες, τσάντες, κλπ) με κάποια χρέωση. Μια αρκετά βολική πληροφορία, που αν την είχα την προηγούμενη φορά δεν θα έσερνα άδικα την βαλίτσα μου στη μισή Βιέννη.
Επιστροφή λοιπόν, και το πλάνο ήταν μέσα σε λιγότερες από 48 ώρες να δω όσα περισσότερα μπορούσα. Φτάνοντας στο σταθμό των λεωφορείων, ανεβήκαμε γρήγορα τις σκάλες που οδηγούσαν στο μετρό. Αυτή τη φορά αποφασίσαμε να βγάλουμε το 24ωρο εισιτήριο προς 8 ευρώ. Λόγω των σπουδών και της αγάπης μου στην βιολογία δεν διανοούμουν να μην επισκεφτώ το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Κατεβήκαμε στη σχετική στάση (Volkstheater) και αντικρίσαμε 2 πανομοιότυπα κτήρια. Το Μουσείο Φυσικής ιστορίας (3η φωτογραφία) και το Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης (1η και 2η φωτογραφία). Ανάμεσα τους υπήρχε ένας μεγάλος χώρος πρασίνου με αγάλματα, σιντριβάνια και πολύ νεολαία.
Κάναμε την απαραίτητη στάση στο γρασίδι για ξεκούραση... και μπύρα. Όταν πήραμε δυνάμεις
αποφασίστηκε να μπούμε στο περιβόητο μουσείο. Ευτυχώς υπήρχε φοιτητικό εισιτήριο ώστε να δώσουμε 5€ αντί για 10€, με απλή επίδειξη του πάσο. Εισιτήριο αρκετά φτηνό συγκριτικά με τα περισσότερα άλλων μουσείων. Υπήρχαν ντουλαπάκια ώστε να αφήσουμε τα πράγματα μας δωρεάν, με μηχανισμό περίπου σαν το καροτσάκι του σούπερ μάρκετ. Έβαζες 0,5 ή 1€ και το κλείδωνες παίρνοντας το κλειδί, κατά το άνοιγμα του ντουλαπιού με το κλειδί έπεφτε το κέρμα ώστε να το πάρεις και να βγάλεις τα πράγματά σου αφήνοντας το κλειδί πάνω στην κλειδαρότρυπα. Γενικά τα ντουλαπάκια και ο μηχανισμός αυτός υπήρχε σε όλα τα μουσεία καθώς είναι υποχρεωτικό να αφήνεις την οποιαδήποτε τσάντα έχεις, όχι μόνο για βαλίτσες και σακίδια. Αφού κάναμε αυτή τη διαδικασία ήμασταν έτοιμοι να ανέβουμε τις σκάλες του μουσείου. Μόλις βρεθείς μπροστά στις σκάλες είναι σχεδόν υποχρεωτική η παύση κάποιων δευτερολέπτων για να θαυμάσεις το εσωτερικό του κτηρίου. Ένας πανέμορφος χώρος από το ταβάνι μέχρι το πάτωμα. Παρακάτω παραθέτω κάποιες φωτογραφίες από τους χώρους του μουσείου.
Και αν νομίζεις ότι τέτοια μουσεία είναι μόνο για βιολόγους, γεωλόγους, φυσικούς κλπ. Είμαι σίγουρη ότι δεν γίνεται να μπεις και να μην μαγευτείς από τουλάχιστον ένα από τα εκθέματα ή να μην εντυπωσιαστείς από την ποικιλομορφία των οργανισμών (και όχι μόνο). Ναι, σίγουρα δεν χρειάζεται να κοιτάξεις κάθε έντομο, κάθε σκελετό και κάθε πέτρωμα αλλά που θα έχεις την ευκαιρία να ξαναδείς ένα μαμούθ, ένα δεινόσαυρο, ανθρώπινα κρανία που μαρτυρούν την εξέλιξη, τόσα διαφορετικά είδη ενός ζώου, σκελετούς ζώων και τόοοσα άλλα... Ειδικά αν έχεις ένα παιδάκι μαζί σου δεν νομίζω να μείνει ασυγκίνητο. Υπάρχουν ακόμα, μικρές δραστηριότητες για μικρούς και μεγάλους, καθώς και πλανητάριο. Επομένως, την επίσκεψη του συγκεκριμένου μουσείου τη θεωρώ αναπόφευκτη, αλλά το πόσο χρόνο θα διαθέσεις σε αυτή εξαρτάται από εσένα. Στα αρνητικά του μουσείου ότι δεν υπήρχαν παντού πληροφορίες στα αγγλικά. Στα θετικά, ότι όταν απευθύνθηκα σε κάποιον υπάλληλο για κάποιες απορίες μου, διαπίστωσα ότι πρέπει να είχε κάποιο σύνδρομο, το οποίο όμως ουδόλως τον απέτρεψε από το να μου απαντήσει εκτενώς...βάζοντας με σε σκέψεις αν αυτό το άτομο είχε γεννηθεί στην Ελλάδα αν θα είχε μια παρόμοια δουλειά ή θα μαράζωνε σπίτι του, λαμβάνοντας ένα πενιχρό επίδομα. Γενικότερα, στους δρόμους της Βιέννης είδα πολλά άτομα από ευπαθείς κοινωνικά ομάδες να τριγυρνούν, κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα.
Μετά από το ξεποδάριασμα του μουσείου έπρεπε επιτέλους να κάνουμε το check-in μας. Μέσω airbnb βρήκαμε ένα μικρό διαμερισματάκι με 10€ ο καθένας, ότι έπρεπε. Δεν ήταν και στην καλύτερη περιοχή της Βιέννης αλλά εμάς μια χαρά μας βόλεψε καθώς ήταν καθαρό, όμορφο και με στάση μετρό 2 στενά μακρυά. Το παραθέτω απλά και μόνο ώστε να μην θεωρήσετε τα ξενοδοχεία και τα Hostels στη Βιέννη ως μοναδική λύση.
Ώσπου να πάμε και να αφήσουμε τα πράγματα είχε πάει 17:00. Έλα όμως που κάπου είχα δει λίγες μέρες πριν κατά τη μικρή μου βόλτα στη Βιέννη ότι τη συγκεκριμένη μέρα είχε στην όπερα παράσταση "L'elisir d'amore" στις 19:00 και από δικές σας ιστορίες ήξερα ότι υπάρχουν εισιτήρια όρθιων προς 3-4€ αν πας γύρω στις 2 με 1μιση ώρα πριν. Επομένως, ίσα που πρόλαβα να βάλω καθαρά και κάπως πιο περιποιημένα ρούχα και τους ξεσήκωσα να φύγουμε προς την όπερα. Φτάσαμε γύρω στη μιάμιση ώρα πριν ίσως και λιγότερο, στην στάση κοντά στην όπερα, μπήκαμε μέσα στο κτήριο και δεν υπήρχε καθόλου ουρά στην standing area. Συνεπώς, πήραμε αμέσως καταχαρούμενοι τα εισιτήρια μας (με 3€!) με μόνο μελανό σημείο ότι ένα παιδί από την παρέα μας φορούσε βερμούδα οπότε και δεν του επιτράπηκε η είσοδος. Όμως, υπήρχε μια μεγάλη οθόνη έξω ακριβώς από το κτήριο της όπερας ώστε να παρακολουθεί όποιος θέλει Live, με αρνητικό σημείο την έλλειψη αγγλικών υποτίτλων. Η τελευταία φωτογραφία δείχνει ακριβώς πόσος κόσμος παρακολουθεί αυτή την οθόνη.
Στη μία ώρα περίπου που υπολειπόταν κάναμε βόλτα στα γύρω πανέμορφα κτήρια από τα οποία όμως λόγω βιασύνης δεν έχω πολλές φωτογραφίες. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι τα souvenirs ήταν επιεικώς πανάκριβα, με το πιο φτηνό μαγνητάκι που βρήκα γύρω στα 3μιση ευρώ. Περιττό να αναφέρω ότι σαν κλασσικοί ελληνάρες φτάσαμε 2 λεπτά πριν αρχίσει η παράσταση, κάνοντας το παιδί που ελέγχει τα εισιτήρια να αρχίζει να τρέχει και να μας φωνάζει να τον ακολουθήσουμε. Ανεβήκαμε με μία ανάσα, τρέχοντας 5-6 σκάλες ώστε να φτάσουμε στον εξώστη που είναι τα εισιτήρια των όρθιων. Πρέπει πραγματικά να φτάσαμε στο τσακ γιατί μετά από μας δεν μπήκε κανένας άλλος. Οπότε θα έλεγα να μην δοκιμάσετε να αργήσετε ούτε ένα λεπτό σε αντίστοιχη περίπτωση. Στην θέση του ο καθένας είχε μια οθονούλα, σαν τάμπλετ, στερεωμένη με αρκετές γλώσσες να επιλέξει. Τα ελληνικά δεν υπήρχαν σαν επιλογή και επιλέξαμε τα αγγλικά. Δεν θα έλεγα ότι αντιμετωπίσαμε κάποιο πρόβλημα με την γλώσσα και μάλιστα μου έκανε εντύπωση η συχνή αναφορά στην ελληνική μυθολογία. Για παράδειγμα, κάποια στιγμή έλεγε στην κοπέλα-πρωταγωνίστρια ότι είναι τυχερός γιατί είναι όμορφη σαν την ωραία Ελένη αλλά αυτός είναι ακόμα πιο τυχερός, υπονοώντας ότι είναι και πιστή και δεν θα κλεφτεί με κάποιον σαν τον Πάρη. Πέρα από αυτή την λεπτομέρεια, ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία, ένας απίστευτος χώρος και θα σας το συνιστούσα ανεπιφύλακτα να πάτε έστω αν μπείτε για λίγο. Δεν είχα πάει ποτέ σε όπερα ή σε κάτι ανάλογο και την λάτρεψα αυτή την εμπειρία. Όπως φαίνεται και από τις φωτογραφίες όλες οι θέσεις ήταν γεμάτες και δεν υπήρχε ο παραμικρός θόρυβος από το κοινό.
Νιώθοντας άσχημα που αφήσαμε τον φίλο μας μόνο του έξω στην οθόνη αποφασίσαμε να βγούμε γύρω στα μισά του έργου για να τον βρούμε. Ωστόσο, κάπως χαθήκαμε και καταλήξαμε στην ταράτσα όπου φύλακες κάναν τα τσιγαράκια τους. Καθόλου δεν μας χάλασε καθώς η θέα ήταν μαγευτική και η ώρα υπέροχη για φωτογραφίες. Υπήρχαν 2 επιβλητικά αγάλματα ότι πρέπει για φωτογράφιση. Πάρτε το σαν μικρό Tip.
Κατά το περιμάζεμα του φίλου μας συναντήσαμε και 'Ελληνες. Πραγματικά, σε όποια πόλη και αν έχω πάει, πάντα συναντώ κάποιον Έλληνα, εγκάρδιο και έτοιμο να μοιραστεί από την ιστορία της ζωής του μέχρι το καλύτερο εστιατόριο.
Τα πόδια μας πονούσαν αλλά αυτό δεν θα μας εμπόδιζε να πάμε μια ακόμα βόλτα στην νυχτερινή πλέον Βιέννη. Νομίζω κάπου ανάμεσα στα επιβλητικά κατάλευκα τεράστια κτήρια, τους μεγάλους δρόμους, τους οδηγούς που σταμάταγαν στις διαβάσεις, τους αμέτρητους χώρους πρασίνου, τα αμέτρητα αγάλματα και τους ποδηλατόδρομους, μπορεί και να ερωτεύτηκα παράφορα αυτή την πόλη, μπορεί..!
Ωστόσο, ακόμα δεν είχαμε δει το μεγάλο ποτάμι (Δούναβη) και θεωρώντας ότι όλη η βραδινή ζωή θα περιστρέφεται γύρω του πήραμε το μετρό για τη στάση που μας έβγαζε πιο κοντά. Δεν θα πω ότι ήταν και η πιο καλή ιδέα του διημέρου καθώς βγήκαμε σε κάτι γέφυρες που μόνο ο βιαστής έλειπε αλλά ακόμα και σε αυτό το μέρος υπήρχε ένα πανέμορφο κτήριο, κάποιας εκκλησίας που αχνοφαινόταν.
Αράξαμε λίγο πιο πέρα κοντά στο νερό, ξεκουράζοντας τα πονεμένα μας πόδια αλλά με δίψα για περισσότερη περιπέτεια. Το μέρος αυτό σφίζει από ζωή μόνο τις Κυριακές όπως θα μαθαίναμε αργότερα. Κάποια μαγαζάκια για ποτό διαγράφονταν πιο πέρα αλλά ήταν αρκετά στημένα για τα γούστα μας, οπότε και προτιμήσαμε να αποχωρήσουμε. Παίρνοντας το δρόμο του γυρισμού, κοντά στην στάση (νομίζω η Vorgartstraβe πρέπει να ήταν) αποφασίσαμε να φάμε από τα κοντινά μαγαζάκια, καθώς μας θύμισαν πολύ ελληνικό βρώμικο. Ευτυχώς αυτή η απόφαση μας βγήκε σε καλό, καθώς ήταν το πιο ωραίο φαλάφελ-hot dog που φάγαμε στη Βιέννη. Βέβαια όταν του είπαμε να μας δώσει ένα ποτηράκι νερό ξίνισε όσο δεν πάει και μας είπε να αγοράσουμε το εμφιαλωμένο. Προφανώς και δεν πήραμε, τόσο για την τιμή του αλλά και γιατί ήταν ανθρακούχο.
Γυρνώντας πίσω στο δωμάτιό μας κάτι δεν μας πήγαινε καλά, οπότε και ναι, αποφασίσαμε να ξαναβγούμε! Κοντά στο κατάλυμα μας υπήρχε ένα cozy μαγαζάκι για ναργιλέ. Ο ναργιλές κόστιζε 12 ευρώ αλλά τα ποτά ήταν αρκετά φτηνά. Στο μαγαζάκι αυτό (Derwisch, διεύθυνση: Lerchenfelder Gürtel 29, 1160 Wien) μας συντρόφευσε για λίγο και μια παρέα Τούρκων με την κιθάρα τους. Καθίσαμε αρκετή ώρα μέχρι το κλείσιμο του μαγαζιού, αλλά η πληροφορία για την ύπαρξη ενός κοντινού, μη τουριστικού club, μας έκανε να οδεύσουμε προς τα εκεί. Η πρώτη εντύπωση δεν ήταν καλή καθώς υπήρχε ένας πορτιέρης που σου έψαχνε την τσάντα για να βεβαιωθεί ότι δεν έχεις φέρει τα δικά σου ποτά. Μπαίνοντας, η μουσική ήταν σε disco ρυθμούς και αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς το πίσω μέρος του club. Πράγματι, περνώντας 3-4 δωμάτια φτάσαμε σε μια μικρή πίστα η οποία μαρτυρούσε την ύπαρξη συχνών live. Ωστόσο το θέαμα ήταν κάπως απογοητευτικό καθώς ο κόσμος δεν ήταν και τόσο νηφάλιος και τα περισσότερα άτομα εκεί μέσα άντρες/γυναίκες ψάχνονταν φανερά... Γι' αυτό και αποχωρήσαμε λίγο μετά.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η επόμενη μέρα μας βρήκε να κάνουμε πάλι αρκετή χρήση του μετρό. Γενικά οποιαδήποτε γραμμή πήραμε η αναμονή δεν ξεπέρασε ποτέ τα 5-6 λεπτά και ποτέ δεν είδαμε ελεγκτές, βάζοντας μας σε υποψίες ότι μεγάλο μέρος του πληθυσμού μάλλον δεν χτύπαγε εισιτήριο. Κατευθυνθήκαμε προς την αυστριακή εθνική βιβλιοθήκη, η οποία βρισκόταν σχεδόν δίπλα από το μουσείο φυσικής ιστορίας και το μουσείο ιστορίας της τέχνης. Οπότε αν θέλετε να πάτε σε κάποια από αυτά, μπορείτε να τα συνδυάσετε. Ενημερωτικά κοντά βρίσκεται και το ανάκτορο Χόφμπουργκ (Hofburg). Μπαίνοντας στη βιβλιοθήκη ενημερωθήκαμε για το σχετικό εισιτήριο, κάτι που δεν είχαμε στο μυαλό μας ότι θα υπάρχει οπότε και αναχωρήσαμε. Εξάλλου, με το που μπήκαμε είχαμε δει μεγάλο μέρος του χώρου ήδη.
Κάπου εδώ ήταν που χωρίστηκα και με την παρέα μου, αφού κανείς δεν ήθελε να ακολουθήσει στα αξιοθέατα που σκόπευα να δω. Όμως, εγώ είχα το πρόγραμμά μου. Αδιαμφισβήτητα έπρεπε να επισκεφτώ την αυστριακή πινακοθήκη Belvedere. Έτσι, κατέβηκα στην στάση Karlsplatz, αν και όπως βλέπω τώρα στο google maps, δεν πρέπει να ήταν η πιο κοντινή. Όμως, μόλις βγήκα από την στάση αντίκρισα το πολύ όμορφο και μεγάλο πάρκο Resselpark (αδικείται πολύ από τις φωτογραφίες), το οποίο κατέληγε σε μία λίμνη και στον εντυπωσιακό ναό του Αγίου Καρόλου.
Φτάνοντας στο Belvedere, η ουρά ήταν μικρή οπότε και έκανα μια γρήγορη βόλτα στους κήπους.
Το Belvedere χωρίζεται σε Άνω Μπελβεντέρε και το Κάτω Μπελβεντέρε. Το Άνω διαθέτει τη μόνιμη έκθεση, στην οποία περιλαμβάνονται διάσημα αριστουργήματα από Gustav Klimt (με πιο διάσημο το φιλί), Vincent van Gogh, Egon Sciele, Oskar Kokoschka, Edouard Mane και πολλών άλλων. Το Κάτω Μπελβεντέρε φιλοξενεί περιοδικές εκθέσεις και κάποιες όμορφες αίθουσες. Γνωρίζοντας ότι αν έπρεπε να δω και τα δύο κτήρια θα έπρεπε να εγκαταλείψω κάτι άλλο από το πρόγραμμά μου, πήρα εισιτήριο μόνο για το Άνω Μπελβεντέρε. Το φοιτητικό έκανε 12,50€ και το ολόκληρο 15€. Και για τα δύο κτήρια, το φοιτητικό είναι 19€ και το ολόκληρο 20€. Παρακάτω μερικά από τα εκθέματα και κάποιες αίθουσες. Και φυσικά υπήρχαν Lockers για τα πράγματα, κάτι που στο συγκεκριμένο κτήριο το λάμβαναν σοβαρά υπόψιν.
Υπέροχη συλλογή, την οποία και συστήνω ανεπιφύλακτα!!...και φυσικά ο πιο διάσημος πίνακας του μουσείου το φιλί του Κλιμτ, του οποίου υπήρχε αντίγραφο στην είσοδο του μουσείου για φωτογραφίες. Ωστόσο, η πιο μεγάλη έκπληξη ήταν ότι υπήρχε ακριβώς δίπλα στο πρωτότυπο, υπήρχε αντίγραφο σε braille για τυφλούς!!! Συγκλονιστική κίνηση.
Παρακάτω, ένα αντίγραφο του κτηρίου (μιας και δεν έβγαλα μια φωτογραφία της προκοπής εγώ) και η θέα των κήπων από το παράθυρο του 1ου ορόφου.
Αν δεν με είχαν πάρει 10 τηλέφωνα μπορεί και να μην είχα ξεκολλήσει ακόμα από εκεί. Παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής, κάπως κατάφερα να πάρω λάθος δρόμο και βρέθηκα στο πιο μεγάλο συντριβάνι (Hochstrahlbrunnen fountain) που έχω δει στη ζωή μου. Ήταν θεόρατο σαν θερμοπηγή.
Επόμενη στάση το θερινό ανάκτορο Schönbrunn, με την ομώνυμη στάση μετρό (περπάτημα 5 λεπτά max). Και αυτό αποτελούσε ένα εξαιρετικό κτήριο. Οι κήποι σε αυτό το ανάκτορο ήταν κάτι περισσότερο από τεράστιοι. Και φυσικά η είσοδος σε αυτούς δωρεάν. Ωστόσο, όλα τα υπόλοιπα μια τρελή εκμετάλλευση. Ξεχωριστό εισιτήριο για τα πάντα!!! Υπάρχει ξεχωριστό εισιτήριο για τα 22 δωμάτια, για τα 40, για το ζωολογικό κήπο, για το λαβύρινθο, για το παιδικό μουσείο, κλπ. Και μην φανταστείτε ότι είναι και φτηνούλια... Εγώ πήρα το φοιτητικό εισιτήριο των 13,20€ (έκπτωση 1€ επί του ολόκληρου, ουάου), δηλαδή το εισιτήριο που αντιστοιχεί στα 22 δωμάτια (Imperial Tour) και δεν μπορώ να πω ότι ήταν η πιο ξεχωριστή εμπειρία της ζωής μου. Θα ζούσα και χωρίς να δω την βούρτσα της Σίσυ, το κρεβάτι και το γραφείο του άντρα της και τα πορτρέτα της συννυφάδας και του ξαδελφοκούμπαρου... Ωστόσο για να λέμε και τα θετικά είχε κάποιες τεράστιες τοιχογραφίες προς τα τελευταία δωμάτια που ήταν όντως όμορφες, αλλά πολύ μουντές. Το Imperial Tour διαρκεί 30-40 λεπτά και πρόλαβε να μου έρθει κατάθλιψη/κλειστοφοβία. Αισθανόμουν ότι αν είχα γεννηθεί εδώ, θα είχα φύγει νύχτα. Καμία σχέση με ανάκτορο των Βερσαλλιών, το οποίο και προσπάθησαν να μιμηθούν, που ήταν φωτεινό και χαιρόσουν να περπατάς. Το μόνο δωμάτιο που μου άρεσε πολύ ήταν αυτό που διοργανώνονταν οι χοροί, το οποίο είχε μια καταπληκτική τοιχογραφία στο ταβάνι. Επίσης, για φωτογραφία ούτε λόγος, δεν επιτρεπόταν πουθενά! (Εντάξει έχω κάποιες λίγες από την είσοδο) Ένα πολύ θετικό ήταν ότι υπήρχε audio guide δωρεάν, οπότε έτσι μάθαινες κάποια πράγματα για το ποιοι ήταν αυτοί και αυτά που βλέπεις, οπότε σχημάτιζες μια γνώμη. Ακόμα και τώρα δεν ξέρω αν γύριζα το χρόνο πίσω αν θα πήγαινα ή όχι στο συγκεκριμένο ανάκτορο. Μάλλον ναι, εξάλλου ξέρεις τι πας να δεις. Ωστόσο, δεν θα πήγαινα και στο Hofburg, καλύτερα και εσείς να επιλέξτε ένα από τα δύο. Εγώ είχα ακούσει πως το Schönbrunn θεωρείται καλύτερο, οπότε και επέλεξα αυτό... Πάντως η βόλτα στο ανάκτορο και στους κήπους αξίζει 1000%!!! Απλά επειδή σε αντίθεση με την πινακοθήκη που με το που βγάλεις εισιτήριο μπαίνεις, αν τελικά αποφασίσετε να μπείτε στο ανάκτορο, πρώτα βγάλτε εισιτήριο και μετά κάντε μια βόλτα στους υπέροχους κήπους, καθώς έχει είσοδο κάθε μία ώρα, με συγκεκριμένο αριθμό επισκεπτών. Η δική μου αναμονή ήταν περίπου 2 ώρες.
και κάποιες από το εσωτερικό του ανακτόρου:
Tip: Λίγο μετά το ανάκτορο προς τη στάση του μετρό σε ένα περίπτερο, υπάρχουν τα πιο φτηνά σουβενίρ που συνάντησα στη Βιέννη. Καρτ ποστάλ, μαγνητάκια και τέτοια. Περίπου μισό ευρώ φτηνότερα, αλλά κάτι είναι και αυτό. Επίσης αν χρειαστείτε νερό, στο τέλος των κήπων υπάρχουν ψύκτες. Κάτι ακόμα περί σουβενίρ, για τα διάσημα σοκολατάκια Motzart, ΜΟΝΟ στα σούπερ μάρκετ SPAR, εξάλλου έχει παντού στη Βιέννη. Τεράστια διαφορά χρημάτων, με πιο value for money την συσκευασία των 3€.
Επιστροφή γρήγορα στο κατάλυμα να συναντήσω τους υπόλοιπους, να πάρουμε βαλίτσες και να πάμε γρήγορα στο αεροδρόμιο. Έχετε υπόψιν ότι για τη μεταφορά σας προς και από το αεροδρόμιο, το CAT (City Airport Train) είναι μια εκμετάλλευση (12€ η απλή διαδρομή!). Κλείστε είτε κάποιο bus (5€) είτε πηγαίνετε με το μετρό μέχρι την στάση Hauptbahnhof, που είναι ο κεντρικός σταθμός της Βιέννης ( Wien Hbf - Vienna Central Station) και πάρτε το VOR (4,10€). Υπάρχουν αυτόματοι πωλητές, πολύ απλοί και γρήγοροι στη χρήση τους. Και άμα το χάσετε για λίγο, μπορείτε να επιβιβαστείτε στο επόμενο χωρίς χρέωση ή αλλαγή εισιτηρίου. Υπάρχει και τμήμα εξυπηρέτησης για οποιαδήποτε απορία σας.
~THE END
Αυτό ήταν λοιπόν το διήμερο μου στη Βιέννη. Επειδή οι μέρες ήταν λίγες προσπάθησα να δω όσα περισσότερα μπορούσα στο περιορισμένο χρόνο που είχα και σε κάποιο βαθμό νομίζω ότι το κατάφερα... Σε αυτό με βοηθήσανε πάρα πολύ προηγούμενα ποστ με εμπειρίες και συμβουλές, γι αυτό και το θεώρησα υποχρέωσή μου να γράψω και εγώ με την σειρά μου για το ταξίδι μου. Μπορεί εν τέλει να βγήκε αρκετά μεγάλο (ίσως η ιστορία της ζωής μου να ήταν πιο μικρή), αλλά ήταν τουλάχιστον μια πρώτη προσπάθεια να γράψω κάτι χρήσιμο, ίσως στη μορφή που θα το έγραφα σε ένα ημερολόγιο. Γράψτε μου από κάτω κάποιο feedback, ώστε να ξέρω τι σας κούρασε, τι σας άρεσε κλπ, και να βελτιωθώ σε κάποιο επόμενο ποστ. (Γιατί υπάρχουν αρκετά προγραμματισμένα ταξίδια τον επόμενο καιρό.)
~Πάντως ένα είναι σίγουρο, η Βιέννη είναι μια απίστευτα όμορφη πόλη την οποία θα συνέστηνα ανεπιφύλακτα!!!!...
Αποφάσισα να μπω μέσα στην εκκλησία, καθώς η είσοδος ήταν δωρεάν, όπου και για καλή μου τύχη υπήρχε λειτουργία. Αν και άθεη, ήταν μια πολύ ξεχωριστή εμπειρία. Για την ανάβαση στο άνω τμήμα της εκκλησίας υπήρχε εισιτήριο (6€), αντίτιμο που όμως δεν ήμουν διατεθειμένη να δώσω.
Βγαίνοντας από το ναό, σε ένα στενό διαφαινόταν ένας ακόμα διάσημος ναός, αυτός του άγιου Πέτρου (Peterskirche). Η είσοδος ήταν επίσης δωρεάν. Αν και αισθητά μικρότερος ναός ήταν εξίσου προσεγμένος και όμορφος, με πολλά αγάλματα και τοιχογραφίες.
Επόμενη στάση, ο στύλος της πανώλης. Ένα από τα αγαπημένα μου αξιοθέατα στην Βιέννη.
Ευτυχώς κάπου εκεί κοντά υπήρχε δωρεάν πόσιμο νερό, γιατί το εμφιαλωμένο νερό στην Βιέννη είναι απλά πανάκριβο. Το πιο φτηνό είναι 2 ευρώ και μπορεί να φτάσει μέχρι και 3,5 ευρώ. Καλύτερα να προμηθεύεστε από κάποιο σούπερ μάρκετ.
Κανονικά θα έπρεπε να κατευθυνθώ προς το ring of eternity, δηλαδή το τετράγωνο που βρίσκονται διάσημα αξιοθέατα της Βιέννης, όπως η βουλή, η όπερα, το πανεπιστήμιο,κλπ. Αλλά η πλανεύτρα φύση μου αποφάσισε να οδηγηθεί βάσει ενστίκτου.. Η διαδρομή αυτή μου χάρισε διάφορα ωραία κτήρια και αξιοθέατα όπως το Anker clock (αριστερή εικόνα) και το Vermahlungsbrunnen (δεξιά εικόνα)
Κάπου εκεί βρήκα και μια καντίνα με hot-dog, που αν και δεν είμαι fan του είδους, μου άρεσε αρκετά. Προτίμησα το λουκάνικο με το τυρί, που από όσο ξέρω θεωρείται το πιο γευστικό. Γενικά τα hot-dog στην Βιέννη κάνουν γύρω στα 3,5 με 4€. Έπειτα, αποφάσισα να στρίψω δεξιά προς κάτι που φαινόταν σαν ποτάμι. Πριν όμως, κάθισα να φάω σε έναν μικρό χώρο πράσινου. Απέναντι βρισκόταν ο ναός του αγίου Ρούπερτ. (Στον δίπλα τοίχο διακρίνεται γκράφιτι του προστάτη αγίου!).
Περπατώντας παράπλευρα στο ποτάμι, που αργότερα έμαθα ότι ήταν παραπόταμος του Δούναβη, ήταν μια εκπληκτική διαδρομή, με πολύ πράσινο, πολλά ποδήλατα, νεαρό κόσμο και πολλές καντίνες με κινέζικο, hot-dogs και falafel. Θα τη συνιστούσα ανεπιφύλακτα, σε μια πόλη σαν τη Βιέννη που όσο όμορφη και αν είναι τα αμέτρητα κτήρια μπορεί να κουράσουν το μάτι του ταξιδιώτη.
Φυσικά και επόμενη στάση ήταν να σταθώ στη γέφυρα βγάζοντας αμέτρητες φωτογραφίες.
Στη γέφυρα αυτή ήταν που πήρα την απόφαση ότι γυρνώντας από Σλοβενία θα έμενα σίγουρα μια μέρα ακόμα στη Βιέννη!
PART 2
Επιστροφή από Σλοβενία και πάλι μέσω Flixbus. Γενικά έμεινα πάρα πολύ ικανοποιημένη από τις υπηρεσίες τους. Για την παραμικρή καθυστέρηση σου στέλνουν μήνυμα στο κινητό προς ενημέρωση, έχουν ειδικό app διαχείρισης των εισιτηρίων σου και υπάρχουν πολύ οικονομικά εισιτήρια αν τα κλείσει κάποιος νωρίς. Προς Σλοβενία το εισιτήριο μου επειδή το έκλεισα 1-2 μέρες πριν έκανε 46ευρώ αλλά της επιστροφής έκανε 15 ευρώ. Έχουν αρκετά μεγάλο εύρος χωρών που εξυπηρετούν οπότε έχετε υπόψιν την εταιρεία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες (πολύ χορηγός ακούγομαι
). Να μην παραλείψω να πω ότι στον σταθμό τους υπάρχουν ντουλαπάκια που μπορείς να αφήσεις τα πράγματά σου (βαλίτσες, τσάντες, κλπ) με κάποια χρέωση. Μια αρκετά βολική πληροφορία, που αν την είχα την προηγούμενη φορά δεν θα έσερνα άδικα την βαλίτσα μου στη μισή Βιέννη.Επιστροφή λοιπόν, και το πλάνο ήταν μέσα σε λιγότερες από 48 ώρες να δω όσα περισσότερα μπορούσα. Φτάνοντας στο σταθμό των λεωφορείων, ανεβήκαμε γρήγορα τις σκάλες που οδηγούσαν στο μετρό. Αυτή τη φορά αποφασίσαμε να βγάλουμε το 24ωρο εισιτήριο προς 8 ευρώ. Λόγω των σπουδών και της αγάπης μου στην βιολογία δεν διανοούμουν να μην επισκεφτώ το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Κατεβήκαμε στη σχετική στάση (Volkstheater) και αντικρίσαμε 2 πανομοιότυπα κτήρια. Το Μουσείο Φυσικής ιστορίας (3η φωτογραφία) και το Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης (1η και 2η φωτογραφία). Ανάμεσα τους υπήρχε ένας μεγάλος χώρος πρασίνου με αγάλματα, σιντριβάνια και πολύ νεολαία.
Κάναμε την απαραίτητη στάση στο γρασίδι για ξεκούραση... και μπύρα. Όταν πήραμε δυνάμεις
αποφασίστηκε να μπούμε στο περιβόητο μουσείο. Ευτυχώς υπήρχε φοιτητικό εισιτήριο ώστε να δώσουμε 5€ αντί για 10€, με απλή επίδειξη του πάσο. Εισιτήριο αρκετά φτηνό συγκριτικά με τα περισσότερα άλλων μουσείων. Υπήρχαν ντουλαπάκια ώστε να αφήσουμε τα πράγματα μας δωρεάν, με μηχανισμό περίπου σαν το καροτσάκι του σούπερ μάρκετ. Έβαζες 0,5 ή 1€ και το κλείδωνες παίρνοντας το κλειδί, κατά το άνοιγμα του ντουλαπιού με το κλειδί έπεφτε το κέρμα ώστε να το πάρεις και να βγάλεις τα πράγματά σου αφήνοντας το κλειδί πάνω στην κλειδαρότρυπα. Γενικά τα ντουλαπάκια και ο μηχανισμός αυτός υπήρχε σε όλα τα μουσεία καθώς είναι υποχρεωτικό να αφήνεις την οποιαδήποτε τσάντα έχεις, όχι μόνο για βαλίτσες και σακίδια. Αφού κάναμε αυτή τη διαδικασία ήμασταν έτοιμοι να ανέβουμε τις σκάλες του μουσείου. Μόλις βρεθείς μπροστά στις σκάλες είναι σχεδόν υποχρεωτική η παύση κάποιων δευτερολέπτων για να θαυμάσεις το εσωτερικό του κτηρίου. Ένας πανέμορφος χώρος από το ταβάνι μέχρι το πάτωμα. Παρακάτω παραθέτω κάποιες φωτογραφίες από τους χώρους του μουσείου.
Και αν νομίζεις ότι τέτοια μουσεία είναι μόνο για βιολόγους, γεωλόγους, φυσικούς κλπ. Είμαι σίγουρη ότι δεν γίνεται να μπεις και να μην μαγευτείς από τουλάχιστον ένα από τα εκθέματα ή να μην εντυπωσιαστείς από την ποικιλομορφία των οργανισμών (και όχι μόνο). Ναι, σίγουρα δεν χρειάζεται να κοιτάξεις κάθε έντομο, κάθε σκελετό και κάθε πέτρωμα αλλά που θα έχεις την ευκαιρία να ξαναδείς ένα μαμούθ, ένα δεινόσαυρο, ανθρώπινα κρανία που μαρτυρούν την εξέλιξη, τόσα διαφορετικά είδη ενός ζώου, σκελετούς ζώων και τόοοσα άλλα... Ειδικά αν έχεις ένα παιδάκι μαζί σου δεν νομίζω να μείνει ασυγκίνητο. Υπάρχουν ακόμα, μικρές δραστηριότητες για μικρούς και μεγάλους, καθώς και πλανητάριο. Επομένως, την επίσκεψη του συγκεκριμένου μουσείου τη θεωρώ αναπόφευκτη, αλλά το πόσο χρόνο θα διαθέσεις σε αυτή εξαρτάται από εσένα. Στα αρνητικά του μουσείου ότι δεν υπήρχαν παντού πληροφορίες στα αγγλικά. Στα θετικά, ότι όταν απευθύνθηκα σε κάποιον υπάλληλο για κάποιες απορίες μου, διαπίστωσα ότι πρέπει να είχε κάποιο σύνδρομο, το οποίο όμως ουδόλως τον απέτρεψε από το να μου απαντήσει εκτενώς...βάζοντας με σε σκέψεις αν αυτό το άτομο είχε γεννηθεί στην Ελλάδα αν θα είχε μια παρόμοια δουλειά ή θα μαράζωνε σπίτι του, λαμβάνοντας ένα πενιχρό επίδομα. Γενικότερα, στους δρόμους της Βιέννης είδα πολλά άτομα από ευπαθείς κοινωνικά ομάδες να τριγυρνούν, κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα.
Μετά από το ξεποδάριασμα του μουσείου έπρεπε επιτέλους να κάνουμε το check-in μας. Μέσω airbnb βρήκαμε ένα μικρό διαμερισματάκι με 10€ ο καθένας, ότι έπρεπε. Δεν ήταν και στην καλύτερη περιοχή της Βιέννης αλλά εμάς μια χαρά μας βόλεψε καθώς ήταν καθαρό, όμορφο και με στάση μετρό 2 στενά μακρυά. Το παραθέτω απλά και μόνο ώστε να μην θεωρήσετε τα ξενοδοχεία και τα Hostels στη Βιέννη ως μοναδική λύση.
Ώσπου να πάμε και να αφήσουμε τα πράγματα είχε πάει 17:00. Έλα όμως που κάπου είχα δει λίγες μέρες πριν κατά τη μικρή μου βόλτα στη Βιέννη ότι τη συγκεκριμένη μέρα είχε στην όπερα παράσταση "L'elisir d'amore" στις 19:00 και από δικές σας ιστορίες ήξερα ότι υπάρχουν εισιτήρια όρθιων προς 3-4€ αν πας γύρω στις 2 με 1μιση ώρα πριν. Επομένως, ίσα που πρόλαβα να βάλω καθαρά και κάπως πιο περιποιημένα ρούχα και τους ξεσήκωσα να φύγουμε προς την όπερα. Φτάσαμε γύρω στη μιάμιση ώρα πριν ίσως και λιγότερο, στην στάση κοντά στην όπερα, μπήκαμε μέσα στο κτήριο και δεν υπήρχε καθόλου ουρά στην standing area. Συνεπώς, πήραμε αμέσως καταχαρούμενοι τα εισιτήρια μας (με 3€!) με μόνο μελανό σημείο ότι ένα παιδί από την παρέα μας φορούσε βερμούδα οπότε και δεν του επιτράπηκε η είσοδος. Όμως, υπήρχε μια μεγάλη οθόνη έξω ακριβώς από το κτήριο της όπερας ώστε να παρακολουθεί όποιος θέλει Live, με αρνητικό σημείο την έλλειψη αγγλικών υποτίτλων. Η τελευταία φωτογραφία δείχνει ακριβώς πόσος κόσμος παρακολουθεί αυτή την οθόνη.
Στη μία ώρα περίπου που υπολειπόταν κάναμε βόλτα στα γύρω πανέμορφα κτήρια από τα οποία όμως λόγω βιασύνης δεν έχω πολλές φωτογραφίες. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι τα souvenirs ήταν επιεικώς πανάκριβα, με το πιο φτηνό μαγνητάκι που βρήκα γύρω στα 3μιση ευρώ. Περιττό να αναφέρω ότι σαν κλασσικοί ελληνάρες φτάσαμε 2 λεπτά πριν αρχίσει η παράσταση, κάνοντας το παιδί που ελέγχει τα εισιτήρια να αρχίζει να τρέχει και να μας φωνάζει να τον ακολουθήσουμε. Ανεβήκαμε με μία ανάσα, τρέχοντας 5-6 σκάλες ώστε να φτάσουμε στον εξώστη που είναι τα εισιτήρια των όρθιων. Πρέπει πραγματικά να φτάσαμε στο τσακ γιατί μετά από μας δεν μπήκε κανένας άλλος. Οπότε θα έλεγα να μην δοκιμάσετε να αργήσετε ούτε ένα λεπτό σε αντίστοιχη περίπτωση. Στην θέση του ο καθένας είχε μια οθονούλα, σαν τάμπλετ, στερεωμένη με αρκετές γλώσσες να επιλέξει. Τα ελληνικά δεν υπήρχαν σαν επιλογή και επιλέξαμε τα αγγλικά. Δεν θα έλεγα ότι αντιμετωπίσαμε κάποιο πρόβλημα με την γλώσσα και μάλιστα μου έκανε εντύπωση η συχνή αναφορά στην ελληνική μυθολογία. Για παράδειγμα, κάποια στιγμή έλεγε στην κοπέλα-πρωταγωνίστρια ότι είναι τυχερός γιατί είναι όμορφη σαν την ωραία Ελένη αλλά αυτός είναι ακόμα πιο τυχερός, υπονοώντας ότι είναι και πιστή και δεν θα κλεφτεί με κάποιον σαν τον Πάρη. Πέρα από αυτή την λεπτομέρεια, ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία, ένας απίστευτος χώρος και θα σας το συνιστούσα ανεπιφύλακτα να πάτε έστω αν μπείτε για λίγο. Δεν είχα πάει ποτέ σε όπερα ή σε κάτι ανάλογο και την λάτρεψα αυτή την εμπειρία. Όπως φαίνεται και από τις φωτογραφίες όλες οι θέσεις ήταν γεμάτες και δεν υπήρχε ο παραμικρός θόρυβος από το κοινό.
Νιώθοντας άσχημα που αφήσαμε τον φίλο μας μόνο του έξω στην οθόνη αποφασίσαμε να βγούμε γύρω στα μισά του έργου για να τον βρούμε. Ωστόσο, κάπως χαθήκαμε και καταλήξαμε στην ταράτσα όπου φύλακες κάναν τα τσιγαράκια τους. Καθόλου δεν μας χάλασε καθώς η θέα ήταν μαγευτική και η ώρα υπέροχη για φωτογραφίες. Υπήρχαν 2 επιβλητικά αγάλματα ότι πρέπει για φωτογράφιση. Πάρτε το σαν μικρό Tip.
Κατά το περιμάζεμα του φίλου μας συναντήσαμε και 'Ελληνες. Πραγματικά, σε όποια πόλη και αν έχω πάει, πάντα συναντώ κάποιον Έλληνα, εγκάρδιο και έτοιμο να μοιραστεί από την ιστορία της ζωής του μέχρι το καλύτερο εστιατόριο.
Τα πόδια μας πονούσαν αλλά αυτό δεν θα μας εμπόδιζε να πάμε μια ακόμα βόλτα στην νυχτερινή πλέον Βιέννη. Νομίζω κάπου ανάμεσα στα επιβλητικά κατάλευκα τεράστια κτήρια, τους μεγάλους δρόμους, τους οδηγούς που σταμάταγαν στις διαβάσεις, τους αμέτρητους χώρους πρασίνου, τα αμέτρητα αγάλματα και τους ποδηλατόδρομους, μπορεί και να ερωτεύτηκα παράφορα αυτή την πόλη, μπορεί..!
Ωστόσο, ακόμα δεν είχαμε δει το μεγάλο ποτάμι (Δούναβη) και θεωρώντας ότι όλη η βραδινή ζωή θα περιστρέφεται γύρω του πήραμε το μετρό για τη στάση που μας έβγαζε πιο κοντά. Δεν θα πω ότι ήταν και η πιο καλή ιδέα του διημέρου καθώς βγήκαμε σε κάτι γέφυρες που μόνο ο βιαστής έλειπε αλλά ακόμα και σε αυτό το μέρος υπήρχε ένα πανέμορφο κτήριο, κάποιας εκκλησίας που αχνοφαινόταν.
Αράξαμε λίγο πιο πέρα κοντά στο νερό, ξεκουράζοντας τα πονεμένα μας πόδια αλλά με δίψα για περισσότερη περιπέτεια. Το μέρος αυτό σφίζει από ζωή μόνο τις Κυριακές όπως θα μαθαίναμε αργότερα. Κάποια μαγαζάκια για ποτό διαγράφονταν πιο πέρα αλλά ήταν αρκετά στημένα για τα γούστα μας, οπότε και προτιμήσαμε να αποχωρήσουμε. Παίρνοντας το δρόμο του γυρισμού, κοντά στην στάση (νομίζω η Vorgartstraβe πρέπει να ήταν) αποφασίσαμε να φάμε από τα κοντινά μαγαζάκια, καθώς μας θύμισαν πολύ ελληνικό βρώμικο. Ευτυχώς αυτή η απόφαση μας βγήκε σε καλό, καθώς ήταν το πιο ωραίο φαλάφελ-hot dog που φάγαμε στη Βιέννη. Βέβαια όταν του είπαμε να μας δώσει ένα ποτηράκι νερό ξίνισε όσο δεν πάει και μας είπε να αγοράσουμε το εμφιαλωμένο. Προφανώς και δεν πήραμε, τόσο για την τιμή του αλλά και γιατί ήταν ανθρακούχο.
Γυρνώντας πίσω στο δωμάτιό μας κάτι δεν μας πήγαινε καλά, οπότε και ναι, αποφασίσαμε να ξαναβγούμε! Κοντά στο κατάλυμα μας υπήρχε ένα cozy μαγαζάκι για ναργιλέ. Ο ναργιλές κόστιζε 12 ευρώ αλλά τα ποτά ήταν αρκετά φτηνά. Στο μαγαζάκι αυτό (Derwisch, διεύθυνση: Lerchenfelder Gürtel 29, 1160 Wien) μας συντρόφευσε για λίγο και μια παρέα Τούρκων με την κιθάρα τους. Καθίσαμε αρκετή ώρα μέχρι το κλείσιμο του μαγαζιού, αλλά η πληροφορία για την ύπαρξη ενός κοντινού, μη τουριστικού club, μας έκανε να οδεύσουμε προς τα εκεί. Η πρώτη εντύπωση δεν ήταν καλή καθώς υπήρχε ένας πορτιέρης που σου έψαχνε την τσάντα για να βεβαιωθεί ότι δεν έχεις φέρει τα δικά σου ποτά. Μπαίνοντας, η μουσική ήταν σε disco ρυθμούς και αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς το πίσω μέρος του club. Πράγματι, περνώντας 3-4 δωμάτια φτάσαμε σε μια μικρή πίστα η οποία μαρτυρούσε την ύπαρξη συχνών live. Ωστόσο το θέαμα ήταν κάπως απογοητευτικό καθώς ο κόσμος δεν ήταν και τόσο νηφάλιος και τα περισσότερα άτομα εκεί μέσα άντρες/γυναίκες ψάχνονταν φανερά... Γι' αυτό και αποχωρήσαμε λίγο μετά.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η επόμενη μέρα μας βρήκε να κάνουμε πάλι αρκετή χρήση του μετρό. Γενικά οποιαδήποτε γραμμή πήραμε η αναμονή δεν ξεπέρασε ποτέ τα 5-6 λεπτά και ποτέ δεν είδαμε ελεγκτές, βάζοντας μας σε υποψίες ότι μεγάλο μέρος του πληθυσμού μάλλον δεν χτύπαγε εισιτήριο. Κατευθυνθήκαμε προς την αυστριακή εθνική βιβλιοθήκη, η οποία βρισκόταν σχεδόν δίπλα από το μουσείο φυσικής ιστορίας και το μουσείο ιστορίας της τέχνης. Οπότε αν θέλετε να πάτε σε κάποια από αυτά, μπορείτε να τα συνδυάσετε. Ενημερωτικά κοντά βρίσκεται και το ανάκτορο Χόφμπουργκ (Hofburg). Μπαίνοντας στη βιβλιοθήκη ενημερωθήκαμε για το σχετικό εισιτήριο, κάτι που δεν είχαμε στο μυαλό μας ότι θα υπάρχει οπότε και αναχωρήσαμε. Εξάλλου, με το που μπήκαμε είχαμε δει μεγάλο μέρος του χώρου ήδη.
Κάπου εδώ ήταν που χωρίστηκα και με την παρέα μου, αφού κανείς δεν ήθελε να ακολουθήσει στα αξιοθέατα που σκόπευα να δω. Όμως, εγώ είχα το πρόγραμμά μου. Αδιαμφισβήτητα έπρεπε να επισκεφτώ την αυστριακή πινακοθήκη Belvedere. Έτσι, κατέβηκα στην στάση Karlsplatz, αν και όπως βλέπω τώρα στο google maps, δεν πρέπει να ήταν η πιο κοντινή. Όμως, μόλις βγήκα από την στάση αντίκρισα το πολύ όμορφο και μεγάλο πάρκο Resselpark (αδικείται πολύ από τις φωτογραφίες), το οποίο κατέληγε σε μία λίμνη και στον εντυπωσιακό ναό του Αγίου Καρόλου.
Φτάνοντας στο Belvedere, η ουρά ήταν μικρή οπότε και έκανα μια γρήγορη βόλτα στους κήπους.
Το Belvedere χωρίζεται σε Άνω Μπελβεντέρε και το Κάτω Μπελβεντέρε. Το Άνω διαθέτει τη μόνιμη έκθεση, στην οποία περιλαμβάνονται διάσημα αριστουργήματα από Gustav Klimt (με πιο διάσημο το φιλί), Vincent van Gogh, Egon Sciele, Oskar Kokoschka, Edouard Mane και πολλών άλλων. Το Κάτω Μπελβεντέρε φιλοξενεί περιοδικές εκθέσεις και κάποιες όμορφες αίθουσες. Γνωρίζοντας ότι αν έπρεπε να δω και τα δύο κτήρια θα έπρεπε να εγκαταλείψω κάτι άλλο από το πρόγραμμά μου, πήρα εισιτήριο μόνο για το Άνω Μπελβεντέρε. Το φοιτητικό έκανε 12,50€ και το ολόκληρο 15€. Και για τα δύο κτήρια, το φοιτητικό είναι 19€ και το ολόκληρο 20€. Παρακάτω μερικά από τα εκθέματα και κάποιες αίθουσες. Και φυσικά υπήρχαν Lockers για τα πράγματα, κάτι που στο συγκεκριμένο κτήριο το λάμβαναν σοβαρά υπόψιν.
Υπέροχη συλλογή, την οποία και συστήνω ανεπιφύλακτα!!...και φυσικά ο πιο διάσημος πίνακας του μουσείου το φιλί του Κλιμτ, του οποίου υπήρχε αντίγραφο στην είσοδο του μουσείου για φωτογραφίες. Ωστόσο, η πιο μεγάλη έκπληξη ήταν ότι υπήρχε ακριβώς δίπλα στο πρωτότυπο, υπήρχε αντίγραφο σε braille για τυφλούς!!! Συγκλονιστική κίνηση.
Παρακάτω, ένα αντίγραφο του κτηρίου (μιας και δεν έβγαλα μια φωτογραφία της προκοπής εγώ) και η θέα των κήπων από το παράθυρο του 1ου ορόφου.
Αν δεν με είχαν πάρει 10 τηλέφωνα μπορεί και να μην είχα ξεκολλήσει ακόμα από εκεί. Παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής, κάπως κατάφερα να πάρω λάθος δρόμο και βρέθηκα στο πιο μεγάλο συντριβάνι (Hochstrahlbrunnen fountain) που έχω δει στη ζωή μου. Ήταν θεόρατο σαν θερμοπηγή.
Επόμενη στάση το θερινό ανάκτορο Schönbrunn, με την ομώνυμη στάση μετρό (περπάτημα 5 λεπτά max). Και αυτό αποτελούσε ένα εξαιρετικό κτήριο. Οι κήποι σε αυτό το ανάκτορο ήταν κάτι περισσότερο από τεράστιοι. Και φυσικά η είσοδος σε αυτούς δωρεάν. Ωστόσο, όλα τα υπόλοιπα μια τρελή εκμετάλλευση. Ξεχωριστό εισιτήριο για τα πάντα!!! Υπάρχει ξεχωριστό εισιτήριο για τα 22 δωμάτια, για τα 40, για το ζωολογικό κήπο, για το λαβύρινθο, για το παιδικό μουσείο, κλπ. Και μην φανταστείτε ότι είναι και φτηνούλια... Εγώ πήρα το φοιτητικό εισιτήριο των 13,20€ (έκπτωση 1€ επί του ολόκληρου, ουάου), δηλαδή το εισιτήριο που αντιστοιχεί στα 22 δωμάτια (Imperial Tour) και δεν μπορώ να πω ότι ήταν η πιο ξεχωριστή εμπειρία της ζωής μου. Θα ζούσα και χωρίς να δω την βούρτσα της Σίσυ, το κρεβάτι και το γραφείο του άντρα της και τα πορτρέτα της συννυφάδας και του ξαδελφοκούμπαρου... Ωστόσο για να λέμε και τα θετικά είχε κάποιες τεράστιες τοιχογραφίες προς τα τελευταία δωμάτια που ήταν όντως όμορφες, αλλά πολύ μουντές. Το Imperial Tour διαρκεί 30-40 λεπτά και πρόλαβε να μου έρθει κατάθλιψη/κλειστοφοβία. Αισθανόμουν ότι αν είχα γεννηθεί εδώ, θα είχα φύγει νύχτα. Καμία σχέση με ανάκτορο των Βερσαλλιών, το οποίο και προσπάθησαν να μιμηθούν, που ήταν φωτεινό και χαιρόσουν να περπατάς. Το μόνο δωμάτιο που μου άρεσε πολύ ήταν αυτό που διοργανώνονταν οι χοροί, το οποίο είχε μια καταπληκτική τοιχογραφία στο ταβάνι. Επίσης, για φωτογραφία ούτε λόγος, δεν επιτρεπόταν πουθενά! (Εντάξει έχω κάποιες λίγες από την είσοδο
) Ένα πολύ θετικό ήταν ότι υπήρχε audio guide δωρεάν, οπότε έτσι μάθαινες κάποια πράγματα για το ποιοι ήταν αυτοί και αυτά που βλέπεις, οπότε σχημάτιζες μια γνώμη. Ακόμα και τώρα δεν ξέρω αν γύριζα το χρόνο πίσω αν θα πήγαινα ή όχι στο συγκεκριμένο ανάκτορο. Μάλλον ναι, εξάλλου ξέρεις τι πας να δεις. Ωστόσο, δεν θα πήγαινα και στο Hofburg, καλύτερα και εσείς να επιλέξτε ένα από τα δύο. Εγώ είχα ακούσει πως το Schönbrunn θεωρείται καλύτερο, οπότε και επέλεξα αυτό... Πάντως η βόλτα στο ανάκτορο και στους κήπους αξίζει 1000%!!! Απλά επειδή σε αντίθεση με την πινακοθήκη που με το που βγάλεις εισιτήριο μπαίνεις, αν τελικά αποφασίσετε να μπείτε στο ανάκτορο, πρώτα βγάλτε εισιτήριο και μετά κάντε μια βόλτα στους υπέροχους κήπους, καθώς έχει είσοδο κάθε μία ώρα, με συγκεκριμένο αριθμό επισκεπτών. Η δική μου αναμονή ήταν περίπου 2 ώρες.
και κάποιες από το εσωτερικό του ανακτόρου:
Tip: Λίγο μετά το ανάκτορο προς τη στάση του μετρό σε ένα περίπτερο, υπάρχουν τα πιο φτηνά σουβενίρ που συνάντησα στη Βιέννη. Καρτ ποστάλ, μαγνητάκια και τέτοια. Περίπου μισό ευρώ φτηνότερα, αλλά κάτι είναι και αυτό. Επίσης αν χρειαστείτε νερό, στο τέλος των κήπων υπάρχουν ψύκτες. Κάτι ακόμα περί σουβενίρ, για τα διάσημα σοκολατάκια Motzart, ΜΟΝΟ στα σούπερ μάρκετ SPAR, εξάλλου έχει παντού στη Βιέννη. Τεράστια διαφορά χρημάτων, με πιο value for money την συσκευασία των 3€.
Επιστροφή γρήγορα στο κατάλυμα να συναντήσω τους υπόλοιπους, να πάρουμε βαλίτσες και να πάμε γρήγορα στο αεροδρόμιο. Έχετε υπόψιν ότι για τη μεταφορά σας προς και από το αεροδρόμιο, το CAT (City Airport Train) είναι μια εκμετάλλευση (12€ η απλή διαδρομή!). Κλείστε είτε κάποιο bus (5€) είτε πηγαίνετε με το μετρό μέχρι την στάση Hauptbahnhof, που είναι ο κεντρικός σταθμός της Βιέννης ( Wien Hbf - Vienna Central Station) και πάρτε το VOR (4,10€). Υπάρχουν αυτόματοι πωλητές, πολύ απλοί και γρήγοροι στη χρήση τους. Και άμα το χάσετε για λίγο, μπορείτε να επιβιβαστείτε στο επόμενο χωρίς χρέωση ή αλλαγή εισιτηρίου. Υπάρχει και τμήμα εξυπηρέτησης για οποιαδήποτε απορία σας.
~THE END
Αυτό ήταν λοιπόν το διήμερο μου στη Βιέννη. Επειδή οι μέρες ήταν λίγες προσπάθησα να δω όσα περισσότερα μπορούσα στο περιορισμένο χρόνο που είχα και σε κάποιο βαθμό νομίζω ότι το κατάφερα... Σε αυτό με βοηθήσανε πάρα πολύ προηγούμενα ποστ με εμπειρίες και συμβουλές, γι αυτό και το θεώρησα υποχρέωσή μου να γράψω και εγώ με την σειρά μου για το ταξίδι μου. Μπορεί εν τέλει να βγήκε αρκετά μεγάλο (ίσως η ιστορία της ζωής μου να ήταν πιο μικρή), αλλά ήταν τουλάχιστον μια πρώτη προσπάθεια να γράψω κάτι χρήσιμο, ίσως στη μορφή που θα το έγραφα σε ένα ημερολόγιο. Γράψτε μου από κάτω κάποιο feedback, ώστε να ξέρω τι σας κούρασε, τι σας άρεσε κλπ, και να βελτιωθώ σε κάποιο επόμενο ποστ. (Γιατί υπάρχουν αρκετά προγραμματισμένα ταξίδια τον επόμενο καιρό
.)~Πάντως ένα είναι σίγουρο, η Βιέννη είναι μια απίστευτα όμορφη πόλη την οποία θα συνέστηνα ανεπιφύλακτα!!!!...
Attachments
Last edited:
Μήπως η συγκεκριμένη δεν ήταν ΅πιασάρικη΅ ;;;
