Fanie
Member
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2][/SIZE][/FONT
- Κεφάλαιο 3][/SIZE][/FONT
- Κεφάλαιο 4][/SIZE][/FONT
- Κεφάλαιο 5][/SIZE][/FONT
- Κεφάλαιο 6][/SIZE][/FONT
- Κεφάλαιο 7][/SIZE][/FONT
- Κεφάλαιο 8][/SIZE][/FONT
- Κεφάλαιο 9][/SIZE][/FONT
- Κεφάλαιο 10][/SIZE][/FONT
- Κεφάλαιο 11][/SIZE][/FONT
- Κεφάλαιο 12][/SIZE][/FONT
- Κεφάλαιο 13][/SIZE][/FONT][/SIZE][/FONT
- Κεφάλαιο 14][/SIZE][/FONT][/SIZE][/FONT
- Κεφάλαιο 15][/SIZE][/FONT
Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια πόλη στην άκρη της θάλασσας, μια δραματική ιστορία εξελίσσονταν μπροστά στους ντόπιους και τους τουρίστες. Η μικρή πριγκίπισσα Ρέα είχε μόλις μπει στην αίθουσα του θρόνου κι είχε τρέξει να αγκαλιάσει τον μπαμπά της, τον τρανό βασιλιά Μίδα, αγνοώντας ότι εκείνος είχε λάβει από τους θεούς το χάρισμα να μετατρέπει σε χρυσό ό,τι άγγιζε. Για ολόκληρα μερόνυχτα το πλήθος παρακολουθούσε την δραματική στιγμή της μεταμόρφωσης του κοριτσιού και την απαθανάτιζε σε δεκάδες χιλιάδες φωτογραφίες.
Και μια νύχτα (συγκεκριμένα χθες, στις 19 του Μάρτη) κάποιοι άνθρωποι παραμέρισαν το πλήθος, έζωσαν τις τραγικές φιγούρες με φιτίλια, τις πότισαν με πετρέλαιο και τις άναψαν με βεγγαλικά. Η φωτιά τις τύλιξε από παντού κι ένας μαύρος καπνός ανέβηκε πυκνός προς τον ουρανό. Ο Μίδας, ο Ερμής, η Αθηνά, ο Διόνυσος δεν είχαν καμία τύχη. Απ' όλους, θνητούς κι αθάνατους, η Ρέα ήταν η τελευταία που έπεσε στην πυρά...
Με αυτόν τον θεαματικό τρόπο κάηκε η Falla Almirante Cadarso - Conde Altea μία από τις 11 Fallas του ειδικού τμήματος της Βαλένθια.
Όμως ας ξεκινήσουμε την ιστορία μας από την αρχή, από τις 14 Μαρτίου, όταν φτάσαμε στην πόλη που είχε αρχίσει ήδη να μυρίζει μπαρoύτι.
Τα πρώτα ΜΠΑΜ-ΜΠΟΥΜ τα ακούσαμε βγαίνοντας από τον σταθμό Joaquin Sorolla όπου μας είχε αφήσει το τραίνο. Μια μικρή ομάδα από γυμνασιόπαιδα, ζωσμένα με ξύλινα κουτάκια γεμάτα πυρομαχικά, έσκαγαν τις προμήθειές τους λίγα μέτρα μακριά μας, δίπλα σε μία μικρή Falla. Άμαθοι εμείς οι νεοφερμένοι, αναπηδάγαμε σε κάθε θόρυβο και κοιτούσαμε τριγύρω τρομαγμένοι μήπως και κάποιος πετάξει καμια "γουρούνα" στα πόδια μας. Με βήμα ταχύ προχωρήσαμε στη στάση του λεωφορείου που θα μας πήγαινε στο ξενοδοχείο μας και σε λίγα λεπτά κατευθυνόμασταν για τον προορισμό μας (είχαμε επιλέξει να μείνουμε κοντά στο πάρκο Turia για να είμαστε λίγο ήσυχα, αλλά αν ξαναπάμε θα μείνουμε σίγουρα στην περιοχή της Russafa για να είμαστε πιο κοντά στο τέρτζελο!!!).
Στα 20 μέτρα μάς σταματάει η αστυνομία και ζητά από τον οδηγό να κάνει παράκαμψη γιατί ο δρόμος μπροστά ήταν κλειστός. Η παράκαμψη ήταν μεγαλύτερη απ' όση περιμέναμε και φοβηθήκαμε ότι κάποια στιγμή θα σταματούσαμε στο άγνωστο και θα αναγκαζόμασταν να σέρνουμε τις βαλιτσούλες μας μέσα από αμέτρητα πεδία μαχών μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας. Αλλά ευτυχώς τίποτα τέτοιο δεν συνέβει και στις δύο ακριβώς μπαίναμε στο δωμάτιό μας.
Και τότε ξαφνικά, πριν προλάβουμε να βγάλουμε τα πράγματα από τις βαλίτσες μας, εγένετο Μascletà!
Πώς την περιγράφει κανείς μια Μascletà;
Στην αρχή ήταν σποραδικοί κρότοι, σαν τα βεγγαλικά της Ανάστασης. Μετά ξεκίνησαν να συνοδεύονται από σφυρίγματα, λες και έπεφταν οβίδες από ψηλά. Κι έπειτα οι κρότοι και τα σφυρίγματα άρχισαν να πολλαπλασιάζονται και να πολλαπλασιάζονται τόσο σε συχνότητα όσο και σε ένταση μέχρι που κορυφώθηκαν σε μια εκκωφαντική ομοβροντία που την ένιωθες μέχρι το κέντρο της αδρεναλίνης σου. Το ξενοδοχείο μας απείχε ένα χιλιόμετρο από την πλατεία του Δημαρχείου όπου κάθε μέρα στις δύο το μεσημέρι λάμβανε χώρα η Μascletà, όμως μπορούσαμε να δούμε τους καπνούς που ανέβαιναν πίσω από τα κτίρια, από το μπαλκονάκι μας κι ακούγαμε και τα επιφωνήματα και τα χειροκροτήματα του συγκεντρωμένου πλήθους.
Παρατήσαμε τα ρούχα μέσα στις βαλίτσες και βγήκαμε στους δρόμους. Οι Fallas δεν κλείνονται στους τέσσερις τοίχους. Οι Fallas είναι εκεί έξω!!!
Και σ' αυτό το σημείο θα κάνουμε μια μικρή παράθεση του λεξιλογίου της γιορτής. Κατ' αρχάς τί είναι οι Fallas. Πολλά πράγματα. Τουλάχιστον τρία.
Πρώτα απ' όλα είναι το όνομα της γιορτής προς τιμή του Αγίου Ιωσήφ, προστάτη των ξυλουργών.
Έπειτα είναι το όνομα της κάθε μιας σύνθεσης που εκτίθεται για 5 ημέρες στις γειτονιές της Βαλένθια, για να καεί τελικά τη νύχτα 19ης Μαρτίου. Κυριολεκτικά το όνομα σημαίνει "πυρσός". Υπάρχουν δύο ειδών Fallas, εκείνες που απευθύνονται στα παιδιά (Fallas Infantil) κι εκείνες των ενηλίκων που έχουν και σατυρικό/πολιτικό θέμα. Κάθε γειτονιά φτιάχνει και τις δύο.
Τέλος το όνομα Fallas δίνεται στις παραδοσιακές κοινότητες των γειτονιών της Βαλένθια τα μέλη των οποίων ονομάζονται Falleros και Falleras. Κατά τη διάρκεια της γιορτής όλοι τους συναθροίζονται σε μεγάλες τέντες που βρίσκονται ακριβώς δίπλα στις Fallas τους και τρώνε και πίνουν μακριά από τα αδιάκριτα βλέματα των τουριστών.
Ανάλογα με το κόστος κατασκευής της η κάθε Falla εμπίπτει σε διαφορετικό τμήμα. Οι ακριβότερες (συνήθως 11 ή 15 στον αριθμό, με κόστος κατασκευής περίπου 200.000 ευρώ) ανήκουν στο ειδικό τμήμα και ονομάζονται Fallas Especial.
Είναι οι πλέον εντυπωσιακές και εκείνες που αξίζει οπωσδήποτε να δει κανείς αν έχει περιορισμένο χρόνο στην πόλη.
Κάθε σύνθεση μιας Fallas απαρτίζεται από τα ninot, δηλαδή μεμονωμένες μικρότερες φιγούρες ή συνθέσεις από τα οποία ένα μόνο θα σωθεί της πυράς και θα εκτίθεται στο Μουσείο των Fallas, κοντά στην πόλη των Επιστημών και των Τεχνών. Τώρα μεταξύ μας, κάθε Fallera Mayor επιτρέπεται να διαλέξει ένα μικρό ninot από την Falla της κοινότητάς της, οπότε υπάρχουν τουλάχιστον 400 κομμάτια κάθε χρόνο που κι αυτά σώζονται... κάπου.
Κάθε χρόνο κάθε Falla εκλέγει την βασίλισσά της, την Fallera Mayor και την Fallera Mayor Infantil (ο αντίστοιχος τίτλος για την βασίλισσα των παιδιών). Από αυτές δύο θα εκλεγούν για να εκπροσωπούν τις Fallas στις διάφορες εκδηλώσεις που θα λαμβάνουν χώρα.
Οι επιτομές των εκδηλώσεων της γιορτής είναι τα πυροτεχνήματα και είναι δύο κατηγοριών: η Μascletà και τα Castillo. Τα πρώτα είναι κυρίως ακουστικά και τα δεύτερα είναι νυχτερινά, τεράστια και πολύχρωμα. Αποκορύφωση των πυροτεχνημάτων είναι η Νύχτα της Φωτιάς (Nit del Foc).
Υπάρχουν και οι παρελάσεις με βασικότερες την "Ofrenda de Flores" (όπου οι Falleros και οι Falleras προσφέρουν λουλούδια στο άγαλμα της Παρθένου Μαρίας) και την "Cabalgata del Fuego" (όπου πλήθος διαόλια προσφέρουν ένα μοναδικό θέαμα καπνού, θορύβου και φωτιάς).
Το τέλος των εκδηλώσεων είναι η Cremà, το άναμμα των πυρσών, των Fallas που με τόσο κόπο και χρήμα δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια του έτους.
Κι αφού μάθαμε τα βασικά συνεχίζουμε. Που είχαμε μείνει; Α ναι! Στους δρόμους!
Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς το κέντρο της πόλης μεταξύ συνεχιζόμενων εκρήξεων που προκαλούσαν κυρίως παιδάκια του Δημοτικού υπό το υπερήφανο βλέμμα των γονέων τους.
Οι μεγάλοι δεν ήταν εκεί απλά για να επιβλέπουν, αλλά και για να προμηθεύουν τα τρυφερούδια τους με βραδύκαυστα φιτίλια και με κάθε λογής εκρηκτικά καλούδια. Ποιες στρακαστρούκες! Εδώ μιλάμε για την επιτομή της ποικιλίας! Ευτυχώς μετά από μερικά λεπτά "βομβαρδισμών" το αυτί συνηθίζει το άκουσμά τους και τους αντιλαμβάνεται πια σαν το background της όλης εμπειρίας.
Και οι πρωταγωνιστές της εμπειρίας είναι βέβαια οι Fallas.
Οι Fallas που ήταν ήδη τοποθετημένες στις θέσεις τους όμως δεν ήταν ακόμα ολοκληρωμένες. Σύμφωνα με τους κανονισμούς το τελευταίο τους κομμάτι έπρεπε να μπει, όσον αφορά τις Fallas infantiles, έως στις εννιά το πρωί της 15ης Μαρτίου, κι όσον αφορά τις των ενηλίκων, έως στις οκτώ το πρωί της 16ης Μαρτίου. Αυτή η διαδικασία ονομάζεται Plantà.
Τις προηγούμενες ημέρες ένα μεγάλο κύμα κακοκαιρίας με κρύο, βροχές κι ανέμους είχε πλήξει την Βαλένθια. Κάποιες Fallas έπεσαν κι έσπασαν και κάποιες άλλες έπαθαν μικροζημιές, κυρίως στο χρώμα τους, που όμως δεν μπορούσαν να διορθωθούν άμεσα γιατί τα κομμάτια έπρεπε πρώτα να στεγνώσουν.
Σε κάποια ninots όμως οι ζημιές παρέμειναν εμφανείς ακόμα και μετά την επιδιόρθωση.
Οι μετεωρολόγοι είχαν προβλέψει ύφεση των καιρικών φαινομένων μετά το μεσημέρι της 15ης Μαρτίου και ο Δήμος αποφάσισε να καθυστερήσει την Plantà για μερικές ώρες.
Εμείς, στη βόλτα μας, είχαμε την ευκαιρία να δούμε μερικούς καλλιτέχνες επί τω έργω:
Σε αυτό το σημείο αφήσαμε για λίγο τις Fallas για να μπούμε στην παλιά κοίτη του ποταμού Turia (τώρα ολόκληρη ένα τεράστιο πάρκο μετά την εκτροπή του ποταμού) και να δούμε την πόλη των Τεχνών και των Επιστημών, ένα συγκρότημα εντυπωσιακών κτιρίων και ρηχών λιμνών, έργο του Σαντιάγο Καλατράβα, το οποίο εκτείνεται σε μεγάλη έκταση μέσα στο πάρκο.
Ο ήλιος είχε αρχίσει να χαμηλώνει κι εμείς αποχωριστήκαμε τις δημιουργίες του Καλατράβα και πήραμε τον δρόμο για την γειτονιά της Ruzafa, εκεί που σε λίγο θα έδιναν παράσταση τα φώτα.
Η φωταγώγηση των δρόμων κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, αποτελεί μια τέχνη από μόνη της. Στο barrio της Ruzafa η τέχνη αυτή αγγίζει τα όριά της καθώς τρεις γειτονικοί δρόμοι (συγκεκριμένα τρεις γειτονικές διασταυρώσεις δρόμων) συναγωνίζονται για το ποιος θα προσφέρει τον εντυπωσιακότερο φωτεινό διάκοσμο της γιορτής. Οι δρόμοι αυτοί είναι οι εξής: η Carrer de Puerto Rico-Cuba, η Carrer de Cuba-Literato Azorín (για δεύτερη χρονιά νικήτρια) και η Carrer de Sueca-Literato Azorín. Υπάρχει κι ένας τέταρτος δρόμος (στον οποίο εμείς δεν πήγαμε), η Avenida Malvarrosa-Carrer Antonio Ponz-Carrer de Cavite, κοντά στην παραλία της Βαλένθια. Πολύς κόσμος μαζεύεται από νωρίς για να ζήσει τη στιγμή που τα φώτα ανάβουν. Μην περιμένετε κανένα "πατείς με, πατώ σε"· οι άνθρωποι, αν και στριμωγμένοι σαν σαρδέλες, είναι υπομονετικοί. Θα μαθαίναμε κι εμείς στη συνέχεια τη μεγάλη σημασία που η έννοια της υπομονής κατά τη διάρκεια των Fallas.
Οι παρακάτω δύο φωτογραφίες είναι από την Carrer de Sueca-Literato Azorín που πήρε φέτος το τέταρτο βραβείο.
Το πριν:
Tο μετά:
Τα φώτα σε όλες ανάβουν στις οκτώ το βράδυ με εξαίρεση την Cuba-Literato Azorín που φωτίζεται μισή ώρα αργότερα.
Όμως οι εκπλήξεις της Ruzafa δεν σταματούν στα φωτεινά λαμπάκια, υπάρχει και η μουσική. Τα 929 χιλιάδες LED στην Cuba-Literato Azorín αναβοσβύνουν σε ρυθμούς ροκ και ξεσηκώνουν τα πλήθη. Οι μουσικές αυτές παραστάσεις δίνονται στις 21:30, στις 23:30 και στις 00:30.
Δύο φωτογραφίες από την νικήτρια του 2017:
Η φωταγώγηση της Carrer de Puerto Rico-Cuba:
Φυσικά κάθε ένας από αυτούς τους εντυπωσιακά φωτισμένους δρόμους οδηγούσε σε μια Falla, η οποία, επίσης φυσικά, ανήκε στο ειδικό τμήμα.
Η Falla της Carrer de Sueca-Literato Azorín (όγδοο βραβείο):
( Έχετε δει ωραιότερη Ρώμη; )
Η Falla της Carrer de Cuba-Literato Azorín (τέταρτο βραβείο):
Με τούτα και με κείνα πεινάσαμε κι είπαμε να κάτσουμε στα τραπεζάκια μιας υπαίθριας καντίνας και να παραγγείλουμε κροκέτες από ζυμάρι και καμμένα παϊδάκια, συνοδεία ξερού ψωμιού πολυτελείας.
Αποφασίσαμε να μην ξανακάνουμε το λάθος να κάτσουμε σε υπαίθρια τραπεζάκια επηρεασμένοι από την βιτρίνα και ΠΡΙΝ δούμε τι τρώνε οι υπόλοιποι. Αφού κουραστήκαμε να ξύνουμε το κάρβουνο από τα κόκκαλα, σηκωθήκαμε και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού.
Στο δρόμο σταματήσαμε και στη Falla της γειτονιάς μας για να ελέγξουμε την πρόοδο των εργασιών.
Μένοντας ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα μπήκαμε στο ξενοδοχείο μας για ύπνο γύρω στις 24:00. Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που κοιμόμασταν τόσο νωρίς.
Ξημέρωσε μία ηλιόλουστη ημέρα η 15η Μαρτίου. Σήμερα το πρόγραμμα είχε επίσκεψη στο μουσείο Επιστημών και το Ωκεανογραφικό, στη συνέχεια Fallas και η νύχτα θα τελείωνε με τα πρώτα Castillo de fuegos της γιορτής.
Για να πάμε μέχρι την πόλη των Επιστημών περπατήσαμε αυτή τη φορά κατά μήκος του πάρκου Turia. Το εν λόγω πάρκο διαμορφώθηκε όταν ολοκληρώθηκαν τα έργα εκτροπής του ποταμού, το 1973. Αιτία της απόφασης για την εκτροπή ήταν μια πλημμύρα που έμεινε στην ιστορία ως "Η Μεγάλη Πλημμύρα της Βαλένθια" (13-14 Οκτωβρίου 1957). Αυτή η καταστροφή άφησε πίσω της πολλά θύματα και ανυπολόγιστες υλικές ζημιές. Τώρα η παλιά κοίτη έχει μεταμορφωθεί σε μια όαση πρασίνου με κήπους, συντριβάνια και λιμνούλες, αφιερωμένη στους περιπατητές και τους ποδηλάτες (και στα δυναμιτάκια - για να μην ξεχιόμαστε).
Μέσα στο πάρκο υπάρχει και η παιδική χαρά Γκιούλιβερ (Parque Gulliver), η οποία φαίνεται εντυπωσιακότερη στους χάρτες του Google. Επίκεντρό της είναι ένας γιγαντιαίος Γκιούλιβερ, δεμένος στο έδαφος, το σώμα του οποίου είναι ένας σωρός από σκαλίτσες και τσουλήθρες που προσφέρουν ανεξάντλητη διασκέδαση στους μικρούληδες Λιλιπούτ (δευτερέουσα βέβαια σε σχέση με τα δυναμιτάκια).
Φτάσαμε πρώτα στο Μουσείο Επιστημών όπου μας κράτησαν απασχολημένους για κάμποση ώρα τα διαδραστικά του παιχνίδια και έπειτα επισκεφτήκαμε το μεγαλύτερο ενυδρείο της Ευρώπης, το Ωκεανογραφικό της Βαλένθια. Είδαμε απέραντες δεξαμενές με ψάρια και κοράλια κάθε λογής, περπατήσαμε σε υποβρύχια τούνελ με τους καρχαρίες και τα μάντα να κολυμπούν απειλητικά πάνω από τα κεφάλια μας και παρακολουθήσαμε μια παράσταση με δελφίνια, μαζί με ένα σχολείο από το Χαλάνδρι! Μικρός που είναι ο κόσμος!
Όταν πεινάσαμε είχαμε δύο επιλογές, το θεαματικό-ακούγεται υποβρύχιο εστιατόριο του πάρκου και το υπέργειο διπλανό του.
Δυστυχώς το πρώτο απορρίφθηκε εξαιτίας της δυσοσμίας του. Μύριζε σαν την ψαραγορά του Ρέντη μετά από απεργία των υπαλλήλων καθαριότητας. Το δεύτερο, το οποίο επιλέξαμε, έφερε το εφάνταστο όνομα "Ωκεανός". Όμως το πιάτο με το μοσχαράκι που παράγγειλα δεν ήταν εφάνταστο. Δεν ήταν καν βρώσιμο. Δεν ήθελε να είναι. Αρνιόταν να κοπεί, να μασηθεί, να καταποθεί, ήταν μέσα στην αρνητικότητα, λες και του είχα κάνει κάτι κακό. Τουλάχιστον ο καλός μου με τα μπάρμπεκιου παϊδάκια του έμεινε ικανοποιημένος.
Από μακριά ακούστηκε η Mascletà να τραντάζει την πόλη και να μας υπενθυμίζει πως ήταν η δεύτερη που την χάναμε. Υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας ότι θα επανοθρώναμε αύριο και συνεχίσαμε την βόλτα μας στο πάρκο. Είδαμε γερασμένες χελώνες, υδρόβια πουλιά, θαλάσσιους λέοντες, μέδουσες, αχινούς, τεράστιους αστερίες, ακόμα πιο τεράστιους κάβουρες και φύγαμε από το πάρκο λίγο πριν το κλείσιμο γεμάτοι εικόνες ενός πολύχρωμου, σιωπηλού κόσμου.
Πήραμε το λεωφορείο για να επιστρέψουμε όσον το δυνατόν γρηγορότερα στη φασαρία.
Η Plantà των Fallas Infantiles είχε ολοκληρωθεί και ήταν όλες τώρα πανέτοιμες προς θέαση, λαμπερές, περιποιημένες και χρωματιστές. Πασχίζαμε να φωτογραφίσουμε όσες περισσότερες λεπτομέρειες μπορούσαμε απ' αυτά τα μικρά κι εφήμερα αριστουργήματα τέχνης.
Η Falla Infantil της γειτονιάς μας (Grabador Esteve- Cirilo Amorós, "El Bosc a Escena"):
Η Falla Infantil ένα στενό παρακάτω από τη "δική μας" (Conde Salvatierra-Cirilo Amorós, "Disneylandia"):
Αυτή η τελευταία βρίσκονταν δίπλα στo Mercado Colon, όπου αποφασίσαμε να καθίσουμε για μια μπίρα και μια σοκολατίνα έχοντας πάντα κατά νου να ξεκινήσουμε νωρίς για το πάρκο ώστε να βρούμε μια καλή θέση πριν ξεκινήσουν τα πυροτεχνήματα.
Είχαμε ήδη αποφάει όταν ακούσαμε τα τούμπανα.
Εν συνεχεία είδαμε ολόκληρη την μπάντα, τον συγκεντρωμένο κόσμο, τα λάβαρα και... την Ιουλιέτα.
Η κόρη των Καπουλέτων ήταν το τελευταίο κομμάτι της μεγάλης Fallas Conde Salvatierra-Cirilo Amorós και εμείς είμασταν από τους τυχερούς που θα παρακολουθούσαμε την Plantà της.
Της όλης διαδικασίας προηγήθηκε μια μικρή παρέλαση. Μπροστά πήγαιναν τα λάβαρα, πίσω η Ιουλιέτα, μετά οι Falleros και οι Falleras και τέλος η μπάντα τους.
Έκαναν ένα γύρω το τετράγωνο, μετά τραγούδησαν μπροστά στη Falla τους και τέλος έβαλαν την Ιουλιέτα στη θέση της εν μέσω χειροκροτημάτων. Η Plantà είχε ολοκληρωθεί.
Αφού τους χειροκροτήσαμε κι εμείς τούς αφήσαμε για να πάμε προς το πάρκο Turia. Η ώρα ήταν 22:00 και το θεάμα του Castillo de Fuegos θα ξεκινούσε στις 24:00 και θα διαρκούσε μόνο 15 λεπτά.
Φτάσαμε στο πάρκο γύρω στις 22:30 και το πλήθος είχε ήδη αρχίσει να μαζεύεται. Ο χώρος απ' όπου κάθε χρόνο ρίχνουν τα πυροτεχνήματα βρίσκεται στο Paseo de la Alameda ανάμεσα στις γέφυρες Pont de l' Exposició και Pont de les Flors.
Το καλύτερο σημείο για να τα δείτε είναι στην οδό Ciutadella, πίσω από την γέφυρα de l' Exposició. Που είναι εκείνο το πορτοκαλί πράγμα δίπλα στο κολωνάκι; Ε, εκεί!
Φροντίστε να έχετε ντυθεί καλά γιατί η υγρασία τη νύχτα είναι μεγάλη.
Δέκα λεπτά πριν την προγραμματισμένη έναρξη θα εκτοξευτεί το πρώτο πυροτέχνημα. Στα πέντε λεπτά θα εκτοξευθεί ένα δεύτερο και τα φώτα της γέφυρας και των δρόμων θα σβύσουν. Το πλήθος θα αρχίσει ν' αδημονεί και θ' ακούγονται σφυρίγματα προσδοκίας. Και τότε, μέσα στο σκοτάδι, θ' αρχίσει ένας καταιγισμός από τα μεγαλύτερα πυροτεχνήματα που έχετε δει ποτέ στη ζωή σας. Τόσο μεγάλα που θα νομίζετε ότι θα ρουφήξουν στο κέντρο τους, τόσο φωτεινά που θα κάνουν όλα γύρω τους να λάμπουν και τόσο χρωματιστά που θα μένουν μπροστά στα μάτια σας για ώρες αφότου σβύσουν.
Δεύτερο ξημέρωμα στην εορταστική Βαλένθια μετά κρότων και οργάνων. Από σήμερα στους ήχους της πόλης έμπαιναν δυναμικά και οι μπάντες. Μουσικές ξεσηκωτικές, χαρούμενες και χορευτικές ξεκίνησαν να πλημμυρίζουν τους δρόμους κάθε γειτονιάς.
Η μέρα ήταν λαμπερή, ο καιρός δροσερός, τα churros στις φριτέζες κι ο κόσμος στους δρόμους.
Η πρώτη Falla που επισκευτήκαμε σήμερα ήταν η Exposició - Misser Mascó. Πρόκειται για Falla του ειδικού τμήματος και χθες το βράδυ, την ώρα που περιμέναμε τα μεγάλα πυροτεχνήματα, βλέπαμε τα βεγγαλικά που συνόδευαν την Plantà της.
Falla Exposició - Misser Mascó (έβδομο βραβείο)
Παραδίπλα στη μεγάλη ήταν τοποθετημένη η Falla Infantil (όγδοο βραβείο).
Αφού χορτάσαμε χρώματα κι εικόνες ξεκινήσαμε να δούμε περισσότερη Βαλένθια και περισσότερες γειτονιές.
Προχωρώντας προς τον Καθεδρικό συναντήσαμε την Falla Reina-Pau-Sant Vicent με θέμα το σκάκι. Ανήκει στην δεύτερη κατηγορία του δεύτερου τμήματος. Μη σας μπερδεύω με κατατάξεις. Απλά απολαύστε την:
Η αντίστοιχη Falla Infantil είχε θέμα τα Star War! Παρακαλώ την προσοχή σας στον Darth Vader:
Και στους castellers:
Κάπου εκεί πεινάσαμε κι επειδή η κεντρική αγορά ήταν κοντά, είπαμε να την επισκευτούμε.
Η Mercado Central είναι ένα αξιοθέατο από μόνη της. Με σιδερένιες αψίδες στηριγμένες πάνω σε σιδερένιες κολόνες, με φωτεινούς τρούλους, χρωματιστά βιτρό και πέτρινα συντριβάνια... ευτυχώς που υπάρχουν και οι πάγκοι με τα τρόφιμα και καταλαβαίνεις ότι βρίσκεσαι σε αγορά και μάλιστα σε μία από τις παλαιότερες της Ευρώπης.
Από εκεί αγοράσαμε την πρώτη μας παέγια,
την οποία καταναλώσαμε έξω, σ' ένα απόμερο παγκάκι κάτω από την πυκνή φυλλωσιά των δέντρων. Αυτά είναι μεγαλεία!
Μετά το φαγητό ξεκινήσαμε για την πλατεία του Δημαρχείου αποφασισμένοι να τηρήσουμε την υπόσχεση που είχαμε δώσει χθες στους εαυτούς μας: να ξεκουφαθούμε από τις εκρήξεις της Μascletà!
Φτάνοντας συναντήσαμε και μερικούς χιλιάδες άλλους με την ίδια επιθυμία:
Για την ιστορία να αναφέρω ότι είμασταν εκεί τουλάχιστον μισή ώρα πριν την έναρξη της εκδήλωσης. Μερικά λεπτά μετά, αυτή είναι η ουρά που είχε σχηματιστεί πίσω μας:
Η Βαλένθια θεωρείται από πολλούς η πρωτεύουσα των πυροτεχνημάτων και στην πόλη έχουν την έδρα τους αρκετοί πυροτεχνουργοί. Κάθε ημέρα διαφορετική ομάδα πυροτεχνουργών αναλαμβάνει την εκτέλεση της εκάστοτε Μascletà, που σημαίνει ότι ποτέ δύο εκτελέσεις δεν είναι ίδιες. Σήμερα μαέστροι στη συμφωνία των εκρήξεων θα ήταν οι ίδιοι που διεύθυναν τα χθεσινοβραδυνά πυροτεχνήματα.
Όπως και χθες, δέκα λεπτά πριν την έναρξη, ρίχνουν το πρώτο πυροτέχνημα. Και δέκα λεπτά μετά τραντάζεται το σύμπαν:
Ήταν μια εμπειρία απίστευτη, πιο δυνατή από εκεί της χθεσινής νύχτας. Ακούγαμε τη μουσική των εκρήξεων όχι μόνο με τ' αυτιά μας, αλλά και με το σώμα μας που έπιανε τις απανωτές δονήσεις του εδάφους. Κάθε λεπτό που περνούσε ανέβαζε την ένταση του ρυθμού για να την κορυφώσει τελικά με απανωτούς βομβαρδισμούς του ουρανού πριν πέσει και το τελευταίο από τα πυροτεχνήματα μέσα σε πλήθος χειροκροτημάτων.
Η θέση που είχαμε βρει δεν ήταν από τις καλύτερες, έπρεπε να είχαμε πάει αρκετές ώρες πριν, ίσως και δύο, για να μπορέσουμε να βλέπουμε καλύτερα. Όμως ακόμα κι έτσι, από τη μικρή μας γωνίτσα, καταφέρουμε να βιώσουμε στο έπακρο την πρώτη μας Μascletà.
Χορτασμένοι από ακούσματα πήραμε πάλι τους δρόμους προς αναζήτηση των εντυπωσιακών Fallas και δεν αργήσαμε να τις απαντήσουμε...
Η Falla Convento Jerusalén:
Η Falla Linterna-Na Robella:
Η Falla Plaza del Pilar:
H Falla San Vicente-Periodista Azzati-Padilla:
Όσοι ώρα εμείς απολαμβάναμε τα αγάλματα, οι δημιουργοί τους βραβεύονταν για τους κόπους τους. Οι δρόμοι της Βαλένθια γέμισαν από μικρούς και μεγάλους Falleros και Falleras που με συνοδεία μουσικής επέστρεφαν από το Δημαρχείο με τα βραβεία τους. Κανένας δεν είχε μείνει παραπονεμένος:
Κάπου εδώ αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας για ένα σύντομο υπνάκο, γιατί οι νύχτες στη Βαλένθια είναι μεγάλες και η ανάκτηση της ενέργειας επιβεβλημένη.
Όμως η πόλη είναι πανέμορφη και όσο και να το προσπαθείς πάντα κάτι θα σε καθυστερεί απαιτώντας τον θαυμασμό σου:
Αφού καταφέραμε τελικά να νικήσουμε τους πειρασμούς του φωτογράφου, φτάσαμε στο δωμάτιό μας και πέσαμε για ύπνο. Ξυπνήσαμε όταν είχε πια βραδιάσει και βγήκαμε έξω για να δούμε, πρώτα απ' όλα, την ολοκληρωμένη falla της γειτονιάς μας!
H Falla μας, Grabador Esteve-Cirilo Amorós:
Έπειτα πήγαμε και στην δίπλα γειτονιά να δούμε τα δικά τους έργα:
Η Falla Ciscar Burriana:
με την αντίστοιχη infantil:
Εντομεταξύ είχε ξεκινήσει η προετοιμασία του υπαίθριου μαγειρέματος της παέγια και στους δρόμους επικρατούσε ένας μικρός αναβρασμός. Άλλος να τρέξει για τα ξύλα, άλλος για τα φασολάκια, άλλος για τα τηγάνια.... ήταν τόσο όμορφο που βλέπαμε όλον αυτόν τον κόσμο να συνεργάζεται και τόσο δύσκολο να το φανταστούμε να συμβαίνει και στις δικές μας, τις ελληνικές γειτονιές...
Πεινάγαμε και δεν περιμέναμε να ετοιμαστούν οι παέγιας.
Αντ' αυτού μπήκαμε σε ένα μικρό εστιατόριο και καθίσαμε στο μοναδικό διαθέσιμο τραπέζι που υπήρχε. Σκοπός μας ήταν να φάμε κάτι πριν ξεκινήσουμε για το πάρκο (απ' όπου θα βλέπαμε για ένα ακόμα βράδυ τα πυροτεχνήματα).
Παραγγείλαμε μπακαλιάρο και τελλίνες (τις τελλίνες κατά λάθος - είχα μπερδέψει το tellina με το ternera και νόμιζα ότι παράγγελνα μοσχαράκι!!).
Ωστόσο τα πιάτα ήταν από τα νοστιμότερα που έχουμε φάει και είναι κρίμα που δεν συγκράτησα το όνομά του μαγαζιού...
Μετά το φαγητό ξεκινήσαμε για το πάρκο. Όντας δύο ώρες νωρίτερα, βρήκαμε την θέση μας άδεια. Σιγά - σιγά άρχισε να μαζεύεται ο κόσμος.
Και μέσα σ' αυτόν τον χαμό βλέπω και μια κυρία να έχει βγάλει βόλτα ένα καροτσάκι σκεπασμένο επιμελώς με ένα κουβερτάκι.
– Που το πάει αυτή το μωρό τέτοια ώρα!
Αναφώνησα.
– Δεν είναι μωρό.
Με διόρθωσε ο καλός μου.
– Τι είναι τότε;
Απόρησα.
– Μπύρες.
Απάντησε και πριν συνέλθω τα φώτα έσβησαν και ο ουρανός άστραψε.
Όταν το θέαμα τελείωσε, 15 λεπτά αργότερα, πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο μας, κάνοντας μια μικρή παράκαμψη για να δούμε και πως πήγαινε το μαγείρεμα της παέγια.
Όταν πέσαμε πια για ύπνο είχε πάει τρεις.
Γεγονός που δεν εμπόδισε τους μπουρλοτιέρηδες της Βαλένθια να μας ξυπνήσουν από τις οκτώ.
Κατεβήκαμε στην τραπεζαρία του ξενοδοχείο και πήραμε ένα γερό πρωινό γιατί σήμερα το πρόγραμμα έλεγε πως έπρεπε οπωσδήποτε να δούμε την νικήτρια Falla για το 2017. Το όνομα αυτής l'Antiga de Campanar και η τοποθεσία της γύρω στα πέντε χιλιόμετρα από τη βάση μας.
Φυσικά θα πηγαίναμε με τα πόδια. Είχαμε να δούμε ένα σωρό Fallas ενδιάμεσα, να μη πω για τις εκκλησίες και το Άγιο Δισκοπότηρο!
Α ναι... το Αγιο Δισκοπότηρο. Εάν ο Ίντι είχε κάνει την απαραίτητη έρευνα στις Wikipedia του καιρού του, δεν θα έτρεχε εδώ κι εκεί για να βρει κάτι που εδώ και αιώνες υπερηφανεύεται η Βαλένθια ότι το κατέχει.
Η είσοδος στον Καθεδρικό Ναό είναι επί πληρωμή και το Δισκοπότηρο βρίσκεται σε ένα παρεκκλήσι δεξιά μόλις μπαίνουμε. Στον ίδιο ναό, σε διαφορετικό παρεκκλήσι βρίσκεται και το μουμιοποιημένο δεξί μπράτσο του St. Vincent, διακόνου της Σαραγόσα.
Έξω από τον Καθεδρικό απαντήσαμε τον Miguelete, το ύψους 51 μέτρων καμπαναριό του ναού. Με ένα μικρό αντίτιμο μπορεί να ανέβει κανείς επάνω και να δει την Βαλένθια από ψηλά, εμείς δεν το κάναμε.
Ένα ακόμα πιο εντυπωσιακό καμπαναριό είναι εκείνο της εκκλησίας της Santa Catalina. Είναι μπαρόκ (ο ίδιος ο ναός είναι γοτθικός) με ύψος 56 μέτρα.
Το εσωτερικό της Santa Catalina:
Μετά τις εκκλησίες περάσαμε από την Plaza de la Virgen όπου είχαν ήδη στήσει το πανύψηλο (14 m) άγαλμα της Παρθένου Μαρίας.
Από σήμερα και για δύο μέρες τα μέλη κάθε Falla της πόλης θα παρελάσουν μπροστά από το άγαλμα κρατώντας ένα μπουκέτο λουλούδια το οποίο θα προσφέρουν στην Παναγία. Αυτή η παρέλαση ονομάζεται L'Offerta.
Με αυτά τα λουλούδια θα φτιαχτεί σταδιακά ένας πολύχρωμος μανδύας.
Η καλύτερη στιγμή να τον δει κανείς απρόσκοπτα είναι μετά το τέλος της γιορτής ή αργά, πάρα πολύ αργά το βράδυ, να μην πω ξημερώματα... διαφορετικά πάντα θα βρίσκει μπροστά του το απροσπέλαστο πλήθος.
Αφήνουμε πίσω μας την Plaza de la Virgen και αργά, αλλά σταθερά, φτάνουμε στους πύργους Serrano. Εκεί, αντί να τρέξουμε να θαυμάσουμε αυτό το γοτθικό αρχιτεκτόνημα του 14ου αιώνα από κοντά, αντί να σκαρφαλώσουμε απνευστί τις σκάλες του για να δούμε την πόλη από ψηλά, αντί να βγάλουμε την καθιερωμένη φωτογραφία μπροστά στις πύλες του σαν όλους τους πολιτισμένους ανθρώπους... εμείς πάλι παρασυρθήκαμε από μια Falla.
H Falla Serranos-Plaza de los Fueros:
Συνεχίζοντας το δρόμο μας συναντήσαμε ομάδες ολόκληρες από Falleros/ras, μαζί με τις ορχήστρες τους, που είχαν μόλις φτάσει από τις περιοχές τους με πούλμαν. Προφανώς ήταν καθοδόν για να προμηθευτούν τα λουλούδια τους.
Μετά πετύχαμε μια καντίνα και αγοράσαμε τα πρώτα μας churros rellenos! Τουτέστιν γεμιστά churros. Λέγεται ότι μονάχα κατά τη διάρκεια της γιορτής βρίσκεις κάτι τέτοιο (δεν έχω διασταυρώσει την πληροφορία).
Χορτασμένοι και λερωμένοι από τις σοκολάτες και τις βανίλιες συνεχίσαμε τη διαδρομή κατά μήκος του πάρκου Turia, όπου, όπως ήταν αναμενόμενο, είδαμε κι άλλες Fallas.
H Falla Blanquerias (σε πρώτο πλάνο η infantil):
H Falla NaJordana:
Είδαμε και δημιουργίες πιο απλοϊκές από εκείνες που λες "αααα αυτό το κάνω κι εγώωω!" Η Falla Castielfabib (κατασκευασμένη ολόκληρη από το γράμμα Υ):
Η Falla Castielfabib infantil:
Και συνεχίζοντας τον ποδαρόδρομο φτάνουμε κάποτε και στη νικήτρια! Ιδού η πρώτη των πρώτων, η Falla L'Antiga de Campanar:
Προσωπικά μου άρεσε περισσότερο η Falla της πλατείας Pilar, εκείνη με θέμα την Γαλλική Επανάσταση, αλλά, όπως φάνηκε, το Pole Dancing της Εύας νίκησε στα σημεία.
Το πρώτο βραβείο για την νικήτρια σημαίνει ότι θα καεί τελευταία την νύχτα της 19ης Μαρτίου.
Επιστρέφοντας και πάλι στο κέντρο περάσαμε από ενδιαφέροντα σημεία της πόλης.
Σταματήσαμε και φάγαμε γευστικότατα tapas σ' ένα συμπαθητικό εστιατόριο με το όνομα Taberna Sabores:
Κι επιστρέψαμε στο δρόμο για το ξενοδοχείο μας, περνώντας πάνω από προσωρινές γέφυρες, για να μην εμποδίζουμε την παρέλαση της Offerta που συνεχίζονταν:
Βγάλαμε κι άλλες φωτογραφίες με θέμα την αρχιτεκτονική της πόλης:
Και φάγαμε τα πρώτα μας Buñuelos con Chocolate (η σοκολάτα προσφέρονταν ξεχωριστά, σε πλαστικό ποτηράκι, δεν βγήκε στη φωτογραφία, δεν πρόλαβε):
Η σημερινή ημέρα ήταν πολύ κουραστική. Περπατήσαμε πολλά χιλιόμετρα και είδαμε δεκάδες Fallas. Στην πλειοψηφία τους δεν ανήκαν στα ακριβά τμήματα, όμως όλες είχαν λεπτομέρειες που τις έκαναν ξεχωριστές:
Η νύχτα έκλεισε, όπως κάθε άλλη, με δίωρο στήσιμο στο πάρκο για τα καθιερωμένα πυροτεχνήματα. Δυστυχώς δεν φτάσαμε όσο νωρίς θέλαμε και οι θέσεις μας είχαν καταληφθεί.
Καθίσαμε στο ρείθρο του πεζοδρομίου τρώγοντας από ένα bocadillo de atún και πίνοντας μπυρίτσα.
Άξιζε η αναμονή;
Ναι, και με το παραπάνω!
Δεν υπάρχει αυτή η γιορτή!!!
18η Μαρτίου σήμερα, η προτελευταία ημέρα της γιορτής. Το πρόγραμμα γεμάτο με Fallas, Mascletà, Mestalla και το ΑΠΑΥΓΑΣΜΑ των πυροτεχνημάτων του φεστιβάλ: Η ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ (Nit del Foc)!!!
Σήμερα θα προσπαθούσαμε αρχικά να δούμε όσες περισσότερες Fallas μπορούσαμε και στη συνέχεια θα κατευθυνόμασταν προς την πλατεία του Δημαρχείου όπου προσδοκούσαμε να βρούμε καλές θέσεις για να δούμε την Mascletà.
Πήραμε λοιπόν τις φωτογραφικές μας μηχανές και βγήκαμε παγανιά! To σχέδιο ήταν απλό: όπου βλέπαμε άγαλμα θα τρέχαμε καταπάνω του.
Παραθέτω τους καρπούς των κόπων μας:
Η Falla Regne de València-Císcar
H Falla Regne de València-Císcar infantil
H Falla Salamanca Conde Altea
H Falla Matías Perelló - Luis Santángel
H Falla Matías Perelló - Luis Santángel infantil
H Falla Pintor Salvador Abril
H Falla Maestro Aguilar
H Falla Maestro Aguilar infantil
Η Falla Plaza Mercado de Ruzafa:
Ενδιάμεσα απαθανάτιζα και ό,τι μου τραβούσε την προσοχή:
Μεγάλη εντύπωση μου έκαναν οι ζωγραφιές στα κατεβασμένα ρολά των καταστημάτων, όλες δηλωτικές του τύπου της κάθε επιχείρησης.
Ένα φαγάδικο:
Ένα συνεργείο μοτοσυκλετών:
Ένα κομμωτήριο για σκυλάκια:
Καθώς πλησιάζαμε στην πλατεία του Δημαρχείου ακούσαμε κραυγές ενθουσιασμού από το πουθενά και τότε κοιτάξαμε ψηλά και συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε φτάσει δίπλα στην αρένα.
Εκείνη την ώρα βρίσκονταν σε εξέλιξη μία από τις προγραμματισμένες ταυρομαχίες. Ο κόσμος έξω από την αρένα πολύς, λέμε α! ωραία, αφού είναι όλοι μαζεμένοι εδώ, θα βρούμε καλή θέση στην πλατεία...
...αλλά η πραγματικότητα υπάρχει για να διαψεύδει...
Oύτε και σήμερα η θέση μας δεν ήταν από τις καλύτερες. Ανάμεσα στην πλατεία και σε εμάς υπήρχε ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο. Ίσα που μπορούσαμε να δούμε τα δεντράκια της, άκρη δεξιά.
Τουλάχιστον δεν μας χτυπούσε ο ήλιος όλη την ώρα της αναμονής.
Όταν τελείωσε η mascletá μπήκαμε στο Costa Cafe για ένα καφέ και ένα γλυκάκι μέχρι να φύγει ο κόσμος.
Όταν ξεκουραστήκαμε κάπως ξεκινήσαμε για το γήπεδο της Βαλένθια, το Mestalla, μια και ήταν κοντά (2 χιλιόμετρα περίπου) και μπορούσαμε να πάμε περπατώντας.
Όταν φτάσαμε στο ύψος του πάρκου είδαμε και τον χώρο απ' όπου θα εκτοξεύονταν, αργά το βράδυ, τα πλέον αναμενόμενα πυροτεχνήματα της γιορτής.
Εκεί κοντά στο γήπεδο είδαμε κι άλλη Falla:
Και σε λίγο είδαμε και το γήπεδο:
Απέναντί του είδαμε και μια καντίνα. Αφήσαμε το γήπεδο και τρέξαμε ν' αγοράσουμε δυο πολύ νόστιμα bocadillos.
Είχε αρχίσει να νυχτώνει. Κάναμε μια χαλαρή βόλτα στην πόλη και μετά ανηφορίσαμε προς την Calle de la Paz, όπου συνεχίζονταν για δεύτερη ημέρα η παρέλαση της προσφοράς των λουλουδιών:
Αφού παρακολουθήσαμε για αρκετή ώρα τα μέλη των Fallas να περνούν λαμπροφορεμένα μπροστά μας, πεινάσαμε και μπήκαμε στο γειτονικό L' Espresso για tapas και μπυρίτσα. Πολύ καλή η επιλογή μας!
Μετά το φαγητό είχε σειρά το πάρκο.
Είχαμε πάει τρεις ώρες νωρίτερα (η παράσταση θα άρχιζε στις 01:30) και βρήκαμε την θέση μας κενή. Είχαμε εφοδιαστεί με νερό, μπύρες και bocadillos αγορασμένα από έναν γειτονικό φούρνο. Καλά ήταν, αλλά τη νοστιμιά των bocadillos της καντίνας στο Mestalla δεν την είχαν.
Καθώς η ώρα για τα μεγαλύτερα πυροτεχνήματα της χρονιάς πλησίαζε, ο κόσμος άρχιζε να κατακλύζει κάθε ελεύθερη σπιθαμή γης. Ακόμα και στο σκοτεινό πάρκο υπήρχε κόσμος και πετούσε εκρηκτικά στο γρασίδι. Είδαμε κι έναν νεαρό που έβγαινε τραυματισμένος μέσα από τα δέντρα, κάποιο βεγγαλικό θα είχε σκάσει κοντά στο πόδι του γιατί κούτσαινε πολύ.
Δέκα λεπτά πριν το υπερθέαμα ένα πυροτέχνημα εκτοξεύτηκε στον ουρανό.
Και μετά από δέκα λεπτά ανυπομονησίας η νύχτα έπιασε φωτιά.
Δυστυχώς δεν έχω φωτογραφίες από εκείνη τη βραδιά να ποστάρω, όμως στο δίκτυο θα βρείτε ανηρτημένα αρκετά video που θα σας δώσουν μία καλή γεύση ψάξτε για Valencia, Nit del Foc 2017).
Το μόνο που δεν θα μπορέσουν να σας μεταδώσουν τις δονήσεις των εκρήξεων. Αυτές πρέπει να φτάσετε έως εδώ για να τις ζήσετε.
Το πρωινό της 19ης Μαρτίου ξεμύτισε στην ώρα του από τη μεριά της Πόλης των Επιστημών. Είδε τους δρόμους ζωσμένους με εκρηκτικά, άκουσε το πανδαιμόνιο των χάλκινων οργάνων, μύρισε τον μπαρουτοκαπνισμένο αέρα και ενώ αρχικά δεν ήθελε να κάνει βήμα ο Πατέρας-Χρόνος του έδωσε μια κλωτσιά και το σώριασε φραδύ-πλατύ επάνω στη Βαλένθια.
Έτσι ξημέρωσε η τελευταία ημέρα της γιορτής.
Σύμφωνα με το τυπικό, έπειτα από την πρωινή λειτουργία στον Καθεδρικό, οι δύο βασίλισσες των Fallas, μετά των ακολούθων τους, πήγαν έως το άγαλμα του Αγίου Ιωσήφ στην ομώνυμη γέφυρα για να αποτίσουν τιμές.
Πήγαμε κι εμείς να τις δούμε. Δεν θα σας πω ψέμματα, ο κόσμος ήταν τόσος που μόνο μιανής το μάτι μπόρεσα να δω.
Anyway! Τις αφήσαμε και πήραμε τον δρόμο για την πλατεία του Δημαρχείου. Αυτή τη φορά ήμασταν αποφασισμένοι να δούμε τα πυροτεχνήματα από μια περισσότερο προνομιακή θέση, και για να γίνει αυτό έπρεπε να είμαστε εκεί δύο ώρες πρωτού ξεκινήσουν.
Στην διαδρομή μας πάντα πρωταγωνίστριες οι υπέροχες συνθέσεις των Fallas.
Φτάσαμε σχετικά νωρίς στην πλατεία και ανακαλύψαμε μια καλή θέση στην Carrer de les Barques, δίπλα στο ξενοδοχείο Reina Victoria και μπροστά από την Falla-Πύραυλο του Δημαρχείου (αυτή η Falla είναι η μόνη που στερείται των χρωμάτων και των λεπτομερειών των υπολοίπων).
Η θέα που είχαμε προς την πλατεία ήταν πολύ καλύτερη από τις προηγούμενες φορές και το σημαντικότερο όλων: ο ήλιος δεν μας ενόχλησε καθόλου.
Τα πυροτεχνήματα ξεκίνησαν στην ώρα τους και ήταν όσο εκκωφαντικά τα περιμέναμε!
Και αυτή ήταν η τελευταία Μascleta της χρονιάς!
Μπαρουτοκαπνισμένοι και με μια προσωρινή βαρηκοΐα πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο μας.
Δεν ξεκουραστήκαμε για πολύ.
Σύμφωνα με το πρόγραμμα της γιορτής στις 19:00 θα ξεκινούσε η παρέλαση της φωτιάς (Cavalcada del Foc) η οποία θα διεσχιζε την λεωφόρο Colon και θα κατέληγε στην Porta de la Mar, στην πλατεία που βρίσκονταν κοντά στο ξενοδοχείο μας. Η ώρα ήταν 16:00 και εμείς νομίζαμε ότι θα είχαμε χρόνο να κάνουμε μια επίσκεψη μέχρι την γειτονιά της Ruzafa για να δούμε ολοκληρωμένη την Falla της Carrer de Sueca-Literato Azorín, με την απεικόνιση της Ρώμης (εκείνη που είδαμε μισοτελειωμένη την πρώτη μας νύχτα). Όμως, όχι, δεν ήταν το γραφτό μας!
Καθώς κατεβαίναμε την Colon είδαμε τον κόσμο να συρρέει από κάθε μεριά και τ' άρματα να παίρνουν κιόλας τις θέσεις τους:
Έπρεπε να αφήσουμε τα σχέδια για την Ruzafa και να βρούμε μια καλή θέση για να δούμε την παρέλαση, όσο ήταν καιρός. Γυρίσαμε πίσω, προς την πλατεία Mar, και πιάσαμε θέσεις μάχης όσο πιο κοντά στον δρόμο ήταν δυνατόν.
Πάντως η καλύτερη θέση, όπως καταλάβαμε αργότερα, είναι εκείνη επάνω στην πλατεία, γιατί εκεί ανάβουν τα άρματα και ρίχνουν τα βεγγαλικά. Συγκεκριμένα το τέλειο σημείο είναι στην άκρη του πάρκου μεταξύ των λεωφόρων General Palanca και Palau de Justicia. Βλέπετε στην παρακάτω φωτογραφία τον κυριούλη με τα φωσφωριζέ στο βάθος; Εκεί!
Στις 19:00 η παρέλαση ξεκίνησε.
Προπορεύονταν διάφορά χορευτικά...
...οι Falleras...
...με τις βασίλισσές τους...
...και μετά το πράγμα άρχισε να αποκτά ένα ενδιαφέρον...
...εμφανίστηκε ο Μινώταυρος...
...και τα διαόλια που πετούσαν σπίθες στον κόσμο! Τι ωραία!!!
Το μόνο παρατράγουδο ήταν οι δημοσιογράφοι στους οποίους οι διοργανωτές έχουν δώσει το ελεύθερο να στέκονται καταμεσής του δρόμου και να τραβούν φωτογραφίες και είναι εκνευριστικό να τους βλέπεις να μπαίνουν στο πλάνο σου:
Όταν η παρέλαση έφτασε στην πλατεία έγινε χαμός! Τα άρματα άναψαν! Τα τούμπανα βαρούσαν! Τα διαόλια αφήνιασαν! Οι σπίθες τσιτσίριζαν! Ο κόσμος ούρλιαζε!
Κι εγώ δεν έβλεπα τίποτα.
Ένα ανθρώπινο τείχος βρίσκονταν ανάμεσα σε εμένα και στο θέαμα και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να σηκώνω τα χεράκια μου ψηλά και να τραβάω φωτογραφίες πάνω από τα κεφάλια τους. Κι έτσι φωτογράφισα τον δράκο!
Τι καλά να τον είχα δει κιόλας!
Το σύνθημα για την λήξη δόθηκε με μια πανδαισία πυροτεχνημάτων που εκτοξεύονταν από την αψίδα καταμεσής της πλατείας.
Η παρέλαση της φωτιάς μπορεί να είχε τελειώσει, είχε όμως υπενθυμήσει σε όλους μας πως σε λίγο κάτι ακόμα πιο μεγαλειώδες θα ξεκινούσε. Έφθανε η ώρα της Cremà και οι γειτονιές της Βαλένθια προετοιμάζονταν να την υποδεχτούν έτσι όπως ήξεραν καλύτερα: με δυναμίτες.
Επιλέξαμε να δούμε το κάψιμο μίας από τις μεγάλες Fallas και συγκεκριμένα εκείνης που αναπαριστούσε την ιστορία του Μίδα. Βρήκαμε κι ένα τραπεζάκι αδειανό σ' ένα παρακείμενο μαγαζάκι και παραγγείλαμε από ένα bocadillos. Η κοπέλα που μας σέρβιρε μας προειδοποίησε ότι σε μία ώρα θα ξεκινούσαν να μαζεύουν τα τραπέζια από το πεζοδρόμιο γιατί θα ξεκινούσε η Cremà.
Ολόγυρά μας κόσμος πολύς: τουρίστες, πυροσβέστες και πυροτεχνουργοί.
Οι πυροσβεστικές μάνικες τοποθετήθηκαν στους κρουνούς και τα πυροτεχνήματα αραδιάστηκαν ανά χρώμα σε σειρές πάνω από τον δρόμο.
Τραβήχτηκαν οι τελευταίες φωτογραφίες και απομακρύνθηκε το ninot που είχε ψηφιστεί να επιζήσει της καταστροφής.
Από τις γύρω γειτονιές άρχισαν να ακούγονται εκρήξεις, σημάδι πως η γιορτή είχε ξεκινήσει.
Δεν άργησε να φτάσει και η δική μας σειρά. Η πρώτη Falla που παραδόθηκε στις φλόγες ήταν εκείνη των παιδιών:
Ακολούθησε το θεαματικό κάψιμο της μεγάλης Fallas:
Ταυτόχρονα χρωματιστά πυροτεχνήματα έκαναν τον ουρανό να λάμπει πάνω από τα κεφάλια μας:
Δεν μείναμε πολύ σ' εκείνο το σημείο γιατί έπρεπε να πάμε και την πλατεία del Ayuntamiento, εκεί όπου θα λάμβανε χώρα το τέλος της γιορτής, με το άναμμα της Fallas του Δημαρχείου και την τελευταία νυχτερινή Mascleta.
Αργά το ξημέρωμα επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και την άλλη ημέρα από νωρίς στο τρένο για Μαδρίτη κι από εκεί πίσω Αθήνα. Πίσω μας, η Βαλένθια, μάζευε τα τελευταία αποκαΐδια των κόπων της και ξεκινούσε τα φαντασμαγορικά της σχέδια για την γιορτή της επόμενης χρονιάς.
Μακάρι οι ταξιδιωτικές μας διαδρομές να μας βγάλουν κάποια στιγμή και πάλι κοντά της!!!
ΤΕΛΟΣ
Και μια νύχτα (συγκεκριμένα χθες, στις 19 του Μάρτη) κάποιοι άνθρωποι παραμέρισαν το πλήθος, έζωσαν τις τραγικές φιγούρες με φιτίλια, τις πότισαν με πετρέλαιο και τις άναψαν με βεγγαλικά. Η φωτιά τις τύλιξε από παντού κι ένας μαύρος καπνός ανέβηκε πυκνός προς τον ουρανό. Ο Μίδας, ο Ερμής, η Αθηνά, ο Διόνυσος δεν είχαν καμία τύχη. Απ' όλους, θνητούς κι αθάνατους, η Ρέα ήταν η τελευταία που έπεσε στην πυρά...
Με αυτόν τον θεαματικό τρόπο κάηκε η Falla Almirante Cadarso - Conde Altea μία από τις 11 Fallas του ειδικού τμήματος της Βαλένθια.
Τα πρώτα ΜΠΑΜ-ΜΠΟΥΜ τα ακούσαμε βγαίνοντας από τον σταθμό Joaquin Sorolla όπου μας είχε αφήσει το τραίνο. Μια μικρή ομάδα από γυμνασιόπαιδα, ζωσμένα με ξύλινα κουτάκια γεμάτα πυρομαχικά, έσκαγαν τις προμήθειές τους λίγα μέτρα μακριά μας, δίπλα σε μία μικρή Falla. Άμαθοι εμείς οι νεοφερμένοι, αναπηδάγαμε σε κάθε θόρυβο και κοιτούσαμε τριγύρω τρομαγμένοι μήπως και κάποιος πετάξει καμια "γουρούνα" στα πόδια μας. Με βήμα ταχύ προχωρήσαμε στη στάση του λεωφορείου που θα μας πήγαινε στο ξενοδοχείο μας και σε λίγα λεπτά κατευθυνόμασταν για τον προορισμό μας (είχαμε επιλέξει να μείνουμε κοντά στο πάρκο Turia για να είμαστε λίγο ήσυχα, αλλά αν ξαναπάμε θα μείνουμε σίγουρα στην περιοχή της Russafa για να είμαστε πιο κοντά στο τέρτζελο!!!).
Στα 20 μέτρα μάς σταματάει η αστυνομία και ζητά από τον οδηγό να κάνει παράκαμψη γιατί ο δρόμος μπροστά ήταν κλειστός. Η παράκαμψη ήταν μεγαλύτερη απ' όση περιμέναμε και φοβηθήκαμε ότι κάποια στιγμή θα σταματούσαμε στο άγνωστο και θα αναγκαζόμασταν να σέρνουμε τις βαλιτσούλες μας μέσα από αμέτρητα πεδία μαχών μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας. Αλλά ευτυχώς τίποτα τέτοιο δεν συνέβει και στις δύο ακριβώς μπαίναμε στο δωμάτιό μας.
Και τότε ξαφνικά, πριν προλάβουμε να βγάλουμε τα πράγματα από τις βαλίτσες μας, εγένετο Μascletà!
Πώς την περιγράφει κανείς μια Μascletà;
Στην αρχή ήταν σποραδικοί κρότοι, σαν τα βεγγαλικά της Ανάστασης. Μετά ξεκίνησαν να συνοδεύονται από σφυρίγματα, λες και έπεφταν οβίδες από ψηλά. Κι έπειτα οι κρότοι και τα σφυρίγματα άρχισαν να πολλαπλασιάζονται και να πολλαπλασιάζονται τόσο σε συχνότητα όσο και σε ένταση μέχρι που κορυφώθηκαν σε μια εκκωφαντική ομοβροντία που την ένιωθες μέχρι το κέντρο της αδρεναλίνης σου. Το ξενοδοχείο μας απείχε ένα χιλιόμετρο από την πλατεία του Δημαρχείου όπου κάθε μέρα στις δύο το μεσημέρι λάμβανε χώρα η Μascletà, όμως μπορούσαμε να δούμε τους καπνούς που ανέβαιναν πίσω από τα κτίρια, από το μπαλκονάκι μας κι ακούγαμε και τα επιφωνήματα και τα χειροκροτήματα του συγκεντρωμένου πλήθους.
Παρατήσαμε τα ρούχα μέσα στις βαλίτσες και βγήκαμε στους δρόμους. Οι Fallas δεν κλείνονται στους τέσσερις τοίχους. Οι Fallas είναι εκεί έξω!!!
Και σ' αυτό το σημείο θα κάνουμε μια μικρή παράθεση του λεξιλογίου της γιορτής. Κατ' αρχάς τί είναι οι Fallas. Πολλά πράγματα. Τουλάχιστον τρία.
Πρώτα απ' όλα είναι το όνομα της γιορτής προς τιμή του Αγίου Ιωσήφ, προστάτη των ξυλουργών.
Έπειτα είναι το όνομα της κάθε μιας σύνθεσης που εκτίθεται για 5 ημέρες στις γειτονιές της Βαλένθια, για να καεί τελικά τη νύχτα 19ης Μαρτίου. Κυριολεκτικά το όνομα σημαίνει "πυρσός". Υπάρχουν δύο ειδών Fallas, εκείνες που απευθύνονται στα παιδιά (Fallas Infantil) κι εκείνες των ενηλίκων που έχουν και σατυρικό/πολιτικό θέμα. Κάθε γειτονιά φτιάχνει και τις δύο.
Τέλος το όνομα Fallas δίνεται στις παραδοσιακές κοινότητες των γειτονιών της Βαλένθια τα μέλη των οποίων ονομάζονται Falleros και Falleras. Κατά τη διάρκεια της γιορτής όλοι τους συναθροίζονται σε μεγάλες τέντες που βρίσκονται ακριβώς δίπλα στις Fallas τους και τρώνε και πίνουν μακριά από τα αδιάκριτα βλέματα των τουριστών.
Ανάλογα με το κόστος κατασκευής της η κάθε Falla εμπίπτει σε διαφορετικό τμήμα. Οι ακριβότερες (συνήθως 11 ή 15 στον αριθμό, με κόστος κατασκευής περίπου 200.000 ευρώ) ανήκουν στο ειδικό τμήμα και ονομάζονται Fallas Especial.
Είναι οι πλέον εντυπωσιακές και εκείνες που αξίζει οπωσδήποτε να δει κανείς αν έχει περιορισμένο χρόνο στην πόλη.
Κάθε σύνθεση μιας Fallas απαρτίζεται από τα ninot, δηλαδή μεμονωμένες μικρότερες φιγούρες ή συνθέσεις από τα οποία ένα μόνο θα σωθεί της πυράς και θα εκτίθεται στο Μουσείο των Fallas, κοντά στην πόλη των Επιστημών και των Τεχνών. Τώρα μεταξύ μας, κάθε Fallera Mayor επιτρέπεται να διαλέξει ένα μικρό ninot από την Falla της κοινότητάς της, οπότε υπάρχουν τουλάχιστον 400 κομμάτια κάθε χρόνο που κι αυτά σώζονται... κάπου.
Κάθε χρόνο κάθε Falla εκλέγει την βασίλισσά της, την Fallera Mayor και την Fallera Mayor Infantil (ο αντίστοιχος τίτλος για την βασίλισσα των παιδιών). Από αυτές δύο θα εκλεγούν για να εκπροσωπούν τις Fallas στις διάφορες εκδηλώσεις που θα λαμβάνουν χώρα.
Οι επιτομές των εκδηλώσεων της γιορτής είναι τα πυροτεχνήματα και είναι δύο κατηγοριών: η Μascletà και τα Castillo. Τα πρώτα είναι κυρίως ακουστικά και τα δεύτερα είναι νυχτερινά, τεράστια και πολύχρωμα. Αποκορύφωση των πυροτεχνημάτων είναι η Νύχτα της Φωτιάς (Nit del Foc).
Υπάρχουν και οι παρελάσεις με βασικότερες την "Ofrenda de Flores" (όπου οι Falleros και οι Falleras προσφέρουν λουλούδια στο άγαλμα της Παρθένου Μαρίας) και την "Cabalgata del Fuego" (όπου πλήθος διαόλια προσφέρουν ένα μοναδικό θέαμα καπνού, θορύβου και φωτιάς).
Το τέλος των εκδηλώσεων είναι η Cremà, το άναμμα των πυρσών, των Fallas που με τόσο κόπο και χρήμα δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια του έτους.
Κι αφού μάθαμε τα βασικά συνεχίζουμε. Που είχαμε μείνει; Α ναι! Στους δρόμους!
Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς το κέντρο της πόλης μεταξύ συνεχιζόμενων εκρήξεων που προκαλούσαν κυρίως παιδάκια του Δημοτικού υπό το υπερήφανο βλέμμα των γονέων τους.
Οι μεγάλοι δεν ήταν εκεί απλά για να επιβλέπουν, αλλά και για να προμηθεύουν τα τρυφερούδια τους με βραδύκαυστα φιτίλια και με κάθε λογής εκρηκτικά καλούδια. Ποιες στρακαστρούκες! Εδώ μιλάμε για την επιτομή της ποικιλίας! Ευτυχώς μετά από μερικά λεπτά "βομβαρδισμών" το αυτί συνηθίζει το άκουσμά τους και τους αντιλαμβάνεται πια σαν το background της όλης εμπειρίας.
Και οι πρωταγωνιστές της εμπειρίας είναι βέβαια οι Fallas.
Οι Fallas που ήταν ήδη τοποθετημένες στις θέσεις τους όμως δεν ήταν ακόμα ολοκληρωμένες. Σύμφωνα με τους κανονισμούς το τελευταίο τους κομμάτι έπρεπε να μπει, όσον αφορά τις Fallas infantiles, έως στις εννιά το πρωί της 15ης Μαρτίου, κι όσον αφορά τις των ενηλίκων, έως στις οκτώ το πρωί της 16ης Μαρτίου. Αυτή η διαδικασία ονομάζεται Plantà.
Τις προηγούμενες ημέρες ένα μεγάλο κύμα κακοκαιρίας με κρύο, βροχές κι ανέμους είχε πλήξει την Βαλένθια. Κάποιες Fallas έπεσαν κι έσπασαν και κάποιες άλλες έπαθαν μικροζημιές, κυρίως στο χρώμα τους, που όμως δεν μπορούσαν να διορθωθούν άμεσα γιατί τα κομμάτια έπρεπε πρώτα να στεγνώσουν.
Σε κάποια ninots όμως οι ζημιές παρέμειναν εμφανείς ακόμα και μετά την επιδιόρθωση.
Οι μετεωρολόγοι είχαν προβλέψει ύφεση των καιρικών φαινομένων μετά το μεσημέρι της 15ης Μαρτίου και ο Δήμος αποφάσισε να καθυστερήσει την Plantà για μερικές ώρες.
Εμείς, στη βόλτα μας, είχαμε την ευκαιρία να δούμε μερικούς καλλιτέχνες επί τω έργω:
Σε αυτό το σημείο αφήσαμε για λίγο τις Fallas για να μπούμε στην παλιά κοίτη του ποταμού Turia (τώρα ολόκληρη ένα τεράστιο πάρκο μετά την εκτροπή του ποταμού) και να δούμε την πόλη των Τεχνών και των Επιστημών, ένα συγκρότημα εντυπωσιακών κτιρίων και ρηχών λιμνών, έργο του Σαντιάγο Καλατράβα, το οποίο εκτείνεται σε μεγάλη έκταση μέσα στο πάρκο.
Ο ήλιος είχε αρχίσει να χαμηλώνει κι εμείς αποχωριστήκαμε τις δημιουργίες του Καλατράβα και πήραμε τον δρόμο για την γειτονιά της Ruzafa, εκεί που σε λίγο θα έδιναν παράσταση τα φώτα.
Η φωταγώγηση των δρόμων κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, αποτελεί μια τέχνη από μόνη της. Στο barrio της Ruzafa η τέχνη αυτή αγγίζει τα όριά της καθώς τρεις γειτονικοί δρόμοι (συγκεκριμένα τρεις γειτονικές διασταυρώσεις δρόμων) συναγωνίζονται για το ποιος θα προσφέρει τον εντυπωσιακότερο φωτεινό διάκοσμο της γιορτής. Οι δρόμοι αυτοί είναι οι εξής: η Carrer de Puerto Rico-Cuba, η Carrer de Cuba-Literato Azorín (για δεύτερη χρονιά νικήτρια) και η Carrer de Sueca-Literato Azorín. Υπάρχει κι ένας τέταρτος δρόμος (στον οποίο εμείς δεν πήγαμε), η Avenida Malvarrosa-Carrer Antonio Ponz-Carrer de Cavite, κοντά στην παραλία της Βαλένθια. Πολύς κόσμος μαζεύεται από νωρίς για να ζήσει τη στιγμή που τα φώτα ανάβουν. Μην περιμένετε κανένα "πατείς με, πατώ σε"· οι άνθρωποι, αν και στριμωγμένοι σαν σαρδέλες, είναι υπομονετικοί. Θα μαθαίναμε κι εμείς στη συνέχεια τη μεγάλη σημασία που η έννοια της υπομονής κατά τη διάρκεια των Fallas.
Οι παρακάτω δύο φωτογραφίες είναι από την Carrer de Sueca-Literato Azorín που πήρε φέτος το τέταρτο βραβείο.
Το πριν:
Tο μετά:
Τα φώτα σε όλες ανάβουν στις οκτώ το βράδυ με εξαίρεση την Cuba-Literato Azorín που φωτίζεται μισή ώρα αργότερα.
Όμως οι εκπλήξεις της Ruzafa δεν σταματούν στα φωτεινά λαμπάκια, υπάρχει και η μουσική. Τα 929 χιλιάδες LED στην Cuba-Literato Azorín αναβοσβύνουν σε ρυθμούς ροκ και ξεσηκώνουν τα πλήθη. Οι μουσικές αυτές παραστάσεις δίνονται στις 21:30, στις 23:30 και στις 00:30.
Δύο φωτογραφίες από την νικήτρια του 2017:
Η φωταγώγηση της Carrer de Puerto Rico-Cuba:
Φυσικά κάθε ένας από αυτούς τους εντυπωσιακά φωτισμένους δρόμους οδηγούσε σε μια Falla, η οποία, επίσης φυσικά, ανήκε στο ειδικό τμήμα.
Η Falla της Carrer de Sueca-Literato Azorín (όγδοο βραβείο):
( Έχετε δει ωραιότερη Ρώμη; )
Η Falla της Carrer de Cuba-Literato Azorín (τέταρτο βραβείο):
Με τούτα και με κείνα πεινάσαμε κι είπαμε να κάτσουμε στα τραπεζάκια μιας υπαίθριας καντίνας και να παραγγείλουμε κροκέτες από ζυμάρι και καμμένα παϊδάκια, συνοδεία ξερού ψωμιού πολυτελείας.
Αποφασίσαμε να μην ξανακάνουμε το λάθος να κάτσουμε σε υπαίθρια τραπεζάκια επηρεασμένοι από την βιτρίνα και ΠΡΙΝ δούμε τι τρώνε οι υπόλοιποι. Αφού κουραστήκαμε να ξύνουμε το κάρβουνο από τα κόκκαλα, σηκωθήκαμε και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού.
Στο δρόμο σταματήσαμε και στη Falla της γειτονιάς μας για να ελέγξουμε την πρόοδο των εργασιών.
Μένοντας ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα μπήκαμε στο ξενοδοχείο μας για ύπνο γύρω στις 24:00. Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που κοιμόμασταν τόσο νωρίς.
Ξημέρωσε μία ηλιόλουστη ημέρα η 15η Μαρτίου. Σήμερα το πρόγραμμα είχε επίσκεψη στο μουσείο Επιστημών και το Ωκεανογραφικό, στη συνέχεια Fallas και η νύχτα θα τελείωνε με τα πρώτα Castillo de fuegos της γιορτής.
Για να πάμε μέχρι την πόλη των Επιστημών περπατήσαμε αυτή τη φορά κατά μήκος του πάρκου Turia. Το εν λόγω πάρκο διαμορφώθηκε όταν ολοκληρώθηκαν τα έργα εκτροπής του ποταμού, το 1973. Αιτία της απόφασης για την εκτροπή ήταν μια πλημμύρα που έμεινε στην ιστορία ως "Η Μεγάλη Πλημμύρα της Βαλένθια" (13-14 Οκτωβρίου 1957). Αυτή η καταστροφή άφησε πίσω της πολλά θύματα και ανυπολόγιστες υλικές ζημιές. Τώρα η παλιά κοίτη έχει μεταμορφωθεί σε μια όαση πρασίνου με κήπους, συντριβάνια και λιμνούλες, αφιερωμένη στους περιπατητές και τους ποδηλάτες (και στα δυναμιτάκια - για να μην ξεχιόμαστε).
Μέσα στο πάρκο υπάρχει και η παιδική χαρά Γκιούλιβερ (Parque Gulliver), η οποία φαίνεται εντυπωσιακότερη στους χάρτες του Google. Επίκεντρό της είναι ένας γιγαντιαίος Γκιούλιβερ, δεμένος στο έδαφος, το σώμα του οποίου είναι ένας σωρός από σκαλίτσες και τσουλήθρες που προσφέρουν ανεξάντλητη διασκέδαση στους μικρούληδες Λιλιπούτ (δευτερέουσα βέβαια σε σχέση με τα δυναμιτάκια).
Φτάσαμε πρώτα στο Μουσείο Επιστημών όπου μας κράτησαν απασχολημένους για κάμποση ώρα τα διαδραστικά του παιχνίδια και έπειτα επισκεφτήκαμε το μεγαλύτερο ενυδρείο της Ευρώπης, το Ωκεανογραφικό της Βαλένθια. Είδαμε απέραντες δεξαμενές με ψάρια και κοράλια κάθε λογής, περπατήσαμε σε υποβρύχια τούνελ με τους καρχαρίες και τα μάντα να κολυμπούν απειλητικά πάνω από τα κεφάλια μας και παρακολουθήσαμε μια παράσταση με δελφίνια, μαζί με ένα σχολείο από το Χαλάνδρι! Μικρός που είναι ο κόσμος!
Όταν πεινάσαμε είχαμε δύο επιλογές, το θεαματικό-ακούγεται υποβρύχιο εστιατόριο του πάρκου και το υπέργειο διπλανό του.
Δυστυχώς το πρώτο απορρίφθηκε εξαιτίας της δυσοσμίας του. Μύριζε σαν την ψαραγορά του Ρέντη μετά από απεργία των υπαλλήλων καθαριότητας. Το δεύτερο, το οποίο επιλέξαμε, έφερε το εφάνταστο όνομα "Ωκεανός". Όμως το πιάτο με το μοσχαράκι που παράγγειλα δεν ήταν εφάνταστο. Δεν ήταν καν βρώσιμο. Δεν ήθελε να είναι. Αρνιόταν να κοπεί, να μασηθεί, να καταποθεί, ήταν μέσα στην αρνητικότητα, λες και του είχα κάνει κάτι κακό. Τουλάχιστον ο καλός μου με τα μπάρμπεκιου παϊδάκια του έμεινε ικανοποιημένος.
Από μακριά ακούστηκε η Mascletà να τραντάζει την πόλη και να μας υπενθυμίζει πως ήταν η δεύτερη που την χάναμε. Υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας ότι θα επανοθρώναμε αύριο και συνεχίσαμε την βόλτα μας στο πάρκο. Είδαμε γερασμένες χελώνες, υδρόβια πουλιά, θαλάσσιους λέοντες, μέδουσες, αχινούς, τεράστιους αστερίες, ακόμα πιο τεράστιους κάβουρες και φύγαμε από το πάρκο λίγο πριν το κλείσιμο γεμάτοι εικόνες ενός πολύχρωμου, σιωπηλού κόσμου.
Πήραμε το λεωφορείο για να επιστρέψουμε όσον το δυνατόν γρηγορότερα στη φασαρία.
Η Plantà των Fallas Infantiles είχε ολοκληρωθεί και ήταν όλες τώρα πανέτοιμες προς θέαση, λαμπερές, περιποιημένες και χρωματιστές. Πασχίζαμε να φωτογραφίσουμε όσες περισσότερες λεπτομέρειες μπορούσαμε απ' αυτά τα μικρά κι εφήμερα αριστουργήματα τέχνης.
Η Falla Infantil της γειτονιάς μας (Grabador Esteve- Cirilo Amorós, "El Bosc a Escena"):
Η Falla Infantil ένα στενό παρακάτω από τη "δική μας" (Conde Salvatierra-Cirilo Amorós, "Disneylandia"):
Αυτή η τελευταία βρίσκονταν δίπλα στo Mercado Colon, όπου αποφασίσαμε να καθίσουμε για μια μπίρα και μια σοκολατίνα έχοντας πάντα κατά νου να ξεκινήσουμε νωρίς για το πάρκο ώστε να βρούμε μια καλή θέση πριν ξεκινήσουν τα πυροτεχνήματα.
Είχαμε ήδη αποφάει όταν ακούσαμε τα τούμπανα.
Εν συνεχεία είδαμε ολόκληρη την μπάντα, τον συγκεντρωμένο κόσμο, τα λάβαρα και... την Ιουλιέτα.
Της όλης διαδικασίας προηγήθηκε μια μικρή παρέλαση. Μπροστά πήγαιναν τα λάβαρα, πίσω η Ιουλιέτα, μετά οι Falleros και οι Falleras και τέλος η μπάντα τους.
Έκαναν ένα γύρω το τετράγωνο, μετά τραγούδησαν μπροστά στη Falla τους και τέλος έβαλαν την Ιουλιέτα στη θέση της εν μέσω χειροκροτημάτων. Η Plantà είχε ολοκληρωθεί.
Αφού τους χειροκροτήσαμε κι εμείς τούς αφήσαμε για να πάμε προς το πάρκο Turia. Η ώρα ήταν 22:00 και το θεάμα του Castillo de Fuegos θα ξεκινούσε στις 24:00 και θα διαρκούσε μόνο 15 λεπτά.
Φτάσαμε στο πάρκο γύρω στις 22:30 και το πλήθος είχε ήδη αρχίσει να μαζεύεται. Ο χώρος απ' όπου κάθε χρόνο ρίχνουν τα πυροτεχνήματα βρίσκεται στο Paseo de la Alameda ανάμεσα στις γέφυρες Pont de l' Exposició και Pont de les Flors.
Το καλύτερο σημείο για να τα δείτε είναι στην οδό Ciutadella, πίσω από την γέφυρα de l' Exposició. Που είναι εκείνο το πορτοκαλί πράγμα δίπλα στο κολωνάκι; Ε, εκεί!
Φροντίστε να έχετε ντυθεί καλά γιατί η υγρασία τη νύχτα είναι μεγάλη.
Δέκα λεπτά πριν την προγραμματισμένη έναρξη θα εκτοξευτεί το πρώτο πυροτέχνημα. Στα πέντε λεπτά θα εκτοξευθεί ένα δεύτερο και τα φώτα της γέφυρας και των δρόμων θα σβύσουν. Το πλήθος θα αρχίσει ν' αδημονεί και θ' ακούγονται σφυρίγματα προσδοκίας. Και τότε, μέσα στο σκοτάδι, θ' αρχίσει ένας καταιγισμός από τα μεγαλύτερα πυροτεχνήματα που έχετε δει ποτέ στη ζωή σας. Τόσο μεγάλα που θα νομίζετε ότι θα ρουφήξουν στο κέντρο τους, τόσο φωτεινά που θα κάνουν όλα γύρω τους να λάμπουν και τόσο χρωματιστά που θα μένουν μπροστά στα μάτια σας για ώρες αφότου σβύσουν.
Δεύτερο ξημέρωμα στην εορταστική Βαλένθια μετά κρότων και οργάνων. Από σήμερα στους ήχους της πόλης έμπαιναν δυναμικά και οι μπάντες. Μουσικές ξεσηκωτικές, χαρούμενες και χορευτικές ξεκίνησαν να πλημμυρίζουν τους δρόμους κάθε γειτονιάς.
Η μέρα ήταν λαμπερή, ο καιρός δροσερός, τα churros στις φριτέζες κι ο κόσμος στους δρόμους.
Η πρώτη Falla που επισκευτήκαμε σήμερα ήταν η Exposició - Misser Mascó. Πρόκειται για Falla του ειδικού τμήματος και χθες το βράδυ, την ώρα που περιμέναμε τα μεγάλα πυροτεχνήματα, βλέπαμε τα βεγγαλικά που συνόδευαν την Plantà της.
Falla Exposició - Misser Mascó (έβδομο βραβείο)
Αφού χορτάσαμε χρώματα κι εικόνες ξεκινήσαμε να δούμε περισσότερη Βαλένθια και περισσότερες γειτονιές.
Προχωρώντας προς τον Καθεδρικό συναντήσαμε την Falla Reina-Pau-Sant Vicent με θέμα το σκάκι. Ανήκει στην δεύτερη κατηγορία του δεύτερου τμήματος. Μη σας μπερδεύω με κατατάξεις. Απλά απολαύστε την:
Η αντίστοιχη Falla Infantil είχε θέμα τα Star War! Παρακαλώ την προσοχή σας στον Darth Vader:
Και στους castellers:
Κάπου εκεί πεινάσαμε κι επειδή η κεντρική αγορά ήταν κοντά, είπαμε να την επισκευτούμε.
Η Mercado Central είναι ένα αξιοθέατο από μόνη της. Με σιδερένιες αψίδες στηριγμένες πάνω σε σιδερένιες κολόνες, με φωτεινούς τρούλους, χρωματιστά βιτρό και πέτρινα συντριβάνια... ευτυχώς που υπάρχουν και οι πάγκοι με τα τρόφιμα και καταλαβαίνεις ότι βρίσκεσαι σε αγορά και μάλιστα σε μία από τις παλαιότερες της Ευρώπης.
Από εκεί αγοράσαμε την πρώτη μας παέγια,
την οποία καταναλώσαμε έξω, σ' ένα απόμερο παγκάκι κάτω από την πυκνή φυλλωσιά των δέντρων. Αυτά είναι μεγαλεία!
Μετά το φαγητό ξεκινήσαμε για την πλατεία του Δημαρχείου αποφασισμένοι να τηρήσουμε την υπόσχεση που είχαμε δώσει χθες στους εαυτούς μας: να ξεκουφαθούμε από τις εκρήξεις της Μascletà!
Φτάνοντας συναντήσαμε και μερικούς χιλιάδες άλλους με την ίδια επιθυμία:
Για την ιστορία να αναφέρω ότι είμασταν εκεί τουλάχιστον μισή ώρα πριν την έναρξη της εκδήλωσης. Μερικά λεπτά μετά, αυτή είναι η ουρά που είχε σχηματιστεί πίσω μας:
Η Βαλένθια θεωρείται από πολλούς η πρωτεύουσα των πυροτεχνημάτων και στην πόλη έχουν την έδρα τους αρκετοί πυροτεχνουργοί. Κάθε ημέρα διαφορετική ομάδα πυροτεχνουργών αναλαμβάνει την εκτέλεση της εκάστοτε Μascletà, που σημαίνει ότι ποτέ δύο εκτελέσεις δεν είναι ίδιες. Σήμερα μαέστροι στη συμφωνία των εκρήξεων θα ήταν οι ίδιοι που διεύθυναν τα χθεσινοβραδυνά πυροτεχνήματα.
Όπως και χθες, δέκα λεπτά πριν την έναρξη, ρίχνουν το πρώτο πυροτέχνημα. Και δέκα λεπτά μετά τραντάζεται το σύμπαν:
Ήταν μια εμπειρία απίστευτη, πιο δυνατή από εκεί της χθεσινής νύχτας. Ακούγαμε τη μουσική των εκρήξεων όχι μόνο με τ' αυτιά μας, αλλά και με το σώμα μας που έπιανε τις απανωτές δονήσεις του εδάφους. Κάθε λεπτό που περνούσε ανέβαζε την ένταση του ρυθμού για να την κορυφώσει τελικά με απανωτούς βομβαρδισμούς του ουρανού πριν πέσει και το τελευταίο από τα πυροτεχνήματα μέσα σε πλήθος χειροκροτημάτων.
Η θέση που είχαμε βρει δεν ήταν από τις καλύτερες, έπρεπε να είχαμε πάει αρκετές ώρες πριν, ίσως και δύο, για να μπορέσουμε να βλέπουμε καλύτερα. Όμως ακόμα κι έτσι, από τη μικρή μας γωνίτσα, καταφέρουμε να βιώσουμε στο έπακρο την πρώτη μας Μascletà.
Χορτασμένοι από ακούσματα πήραμε πάλι τους δρόμους προς αναζήτηση των εντυπωσιακών Fallas και δεν αργήσαμε να τις απαντήσουμε...
Η Falla Convento Jerusalén:
Η Falla Linterna-Na Robella:
Η Falla Plaza del Pilar:
H Falla San Vicente-Periodista Azzati-Padilla:
Όσοι ώρα εμείς απολαμβάναμε τα αγάλματα, οι δημιουργοί τους βραβεύονταν για τους κόπους τους. Οι δρόμοι της Βαλένθια γέμισαν από μικρούς και μεγάλους Falleros και Falleras που με συνοδεία μουσικής επέστρεφαν από το Δημαρχείο με τα βραβεία τους. Κανένας δεν είχε μείνει παραπονεμένος:
Κάπου εδώ αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας για ένα σύντομο υπνάκο, γιατί οι νύχτες στη Βαλένθια είναι μεγάλες και η ανάκτηση της ενέργειας επιβεβλημένη.
Όμως η πόλη είναι πανέμορφη και όσο και να το προσπαθείς πάντα κάτι θα σε καθυστερεί απαιτώντας τον θαυμασμό σου:
Αφού καταφέραμε τελικά να νικήσουμε τους πειρασμούς του φωτογράφου, φτάσαμε στο δωμάτιό μας και πέσαμε για ύπνο. Ξυπνήσαμε όταν είχε πια βραδιάσει και βγήκαμε έξω για να δούμε, πρώτα απ' όλα, την ολοκληρωμένη falla της γειτονιάς μας!
H Falla μας, Grabador Esteve-Cirilo Amorós:
Έπειτα πήγαμε και στην δίπλα γειτονιά να δούμε τα δικά τους έργα:
Η Falla Ciscar Burriana:
με την αντίστοιχη infantil:
Εντομεταξύ είχε ξεκινήσει η προετοιμασία του υπαίθριου μαγειρέματος της παέγια και στους δρόμους επικρατούσε ένας μικρός αναβρασμός. Άλλος να τρέξει για τα ξύλα, άλλος για τα φασολάκια, άλλος για τα τηγάνια.... ήταν τόσο όμορφο που βλέπαμε όλον αυτόν τον κόσμο να συνεργάζεται και τόσο δύσκολο να το φανταστούμε να συμβαίνει και στις δικές μας, τις ελληνικές γειτονιές...
Πεινάγαμε και δεν περιμέναμε να ετοιμαστούν οι παέγιας.
Αντ' αυτού μπήκαμε σε ένα μικρό εστιατόριο και καθίσαμε στο μοναδικό διαθέσιμο τραπέζι που υπήρχε. Σκοπός μας ήταν να φάμε κάτι πριν ξεκινήσουμε για το πάρκο (απ' όπου θα βλέπαμε για ένα ακόμα βράδυ τα πυροτεχνήματα).
Παραγγείλαμε μπακαλιάρο και τελλίνες (τις τελλίνες κατά λάθος - είχα μπερδέψει το tellina με το ternera και νόμιζα ότι παράγγελνα μοσχαράκι!!).
Ωστόσο τα πιάτα ήταν από τα νοστιμότερα που έχουμε φάει και είναι κρίμα που δεν συγκράτησα το όνομά του μαγαζιού...
Μετά το φαγητό ξεκινήσαμε για το πάρκο. Όντας δύο ώρες νωρίτερα, βρήκαμε την θέση μας άδεια. Σιγά - σιγά άρχισε να μαζεύεται ο κόσμος.
Και μέσα σ' αυτόν τον χαμό βλέπω και μια κυρία να έχει βγάλει βόλτα ένα καροτσάκι σκεπασμένο επιμελώς με ένα κουβερτάκι.
– Που το πάει αυτή το μωρό τέτοια ώρα!
Αναφώνησα.
– Δεν είναι μωρό.
Με διόρθωσε ο καλός μου.
– Τι είναι τότε;
Απόρησα.
– Μπύρες.
Απάντησε και πριν συνέλθω τα φώτα έσβησαν και ο ουρανός άστραψε.
Όταν το θέαμα τελείωσε, 15 λεπτά αργότερα, πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο μας, κάνοντας μια μικρή παράκαμψη για να δούμε και πως πήγαινε το μαγείρεμα της παέγια.
Όταν πέσαμε πια για ύπνο είχε πάει τρεις.
Γεγονός που δεν εμπόδισε τους μπουρλοτιέρηδες της Βαλένθια να μας ξυπνήσουν από τις οκτώ.
Κατεβήκαμε στην τραπεζαρία του ξενοδοχείο και πήραμε ένα γερό πρωινό γιατί σήμερα το πρόγραμμα έλεγε πως έπρεπε οπωσδήποτε να δούμε την νικήτρια Falla για το 2017. Το όνομα αυτής l'Antiga de Campanar και η τοποθεσία της γύρω στα πέντε χιλιόμετρα από τη βάση μας.
Φυσικά θα πηγαίναμε με τα πόδια. Είχαμε να δούμε ένα σωρό Fallas ενδιάμεσα, να μη πω για τις εκκλησίες και το Άγιο Δισκοπότηρο!
Α ναι... το Αγιο Δισκοπότηρο. Εάν ο Ίντι είχε κάνει την απαραίτητη έρευνα στις Wikipedia του καιρού του, δεν θα έτρεχε εδώ κι εκεί για να βρει κάτι που εδώ και αιώνες υπερηφανεύεται η Βαλένθια ότι το κατέχει.
Η είσοδος στον Καθεδρικό Ναό είναι επί πληρωμή και το Δισκοπότηρο βρίσκεται σε ένα παρεκκλήσι δεξιά μόλις μπαίνουμε. Στον ίδιο ναό, σε διαφορετικό παρεκκλήσι βρίσκεται και το μουμιοποιημένο δεξί μπράτσο του St. Vincent, διακόνου της Σαραγόσα.
Έξω από τον Καθεδρικό απαντήσαμε τον Miguelete, το ύψους 51 μέτρων καμπαναριό του ναού. Με ένα μικρό αντίτιμο μπορεί να ανέβει κανείς επάνω και να δει την Βαλένθια από ψηλά, εμείς δεν το κάναμε.
Ένα ακόμα πιο εντυπωσιακό καμπαναριό είναι εκείνο της εκκλησίας της Santa Catalina. Είναι μπαρόκ (ο ίδιος ο ναός είναι γοτθικός) με ύψος 56 μέτρα.
Το εσωτερικό της Santa Catalina:
Μετά τις εκκλησίες περάσαμε από την Plaza de la Virgen όπου είχαν ήδη στήσει το πανύψηλο (14 m) άγαλμα της Παρθένου Μαρίας.
Από σήμερα και για δύο μέρες τα μέλη κάθε Falla της πόλης θα παρελάσουν μπροστά από το άγαλμα κρατώντας ένα μπουκέτο λουλούδια το οποίο θα προσφέρουν στην Παναγία. Αυτή η παρέλαση ονομάζεται L'Offerta.
Με αυτά τα λουλούδια θα φτιαχτεί σταδιακά ένας πολύχρωμος μανδύας.
Η καλύτερη στιγμή να τον δει κανείς απρόσκοπτα είναι μετά το τέλος της γιορτής ή αργά, πάρα πολύ αργά το βράδυ, να μην πω ξημερώματα... διαφορετικά πάντα θα βρίσκει μπροστά του το απροσπέλαστο πλήθος.
Αφήνουμε πίσω μας την Plaza de la Virgen και αργά, αλλά σταθερά, φτάνουμε στους πύργους Serrano. Εκεί, αντί να τρέξουμε να θαυμάσουμε αυτό το γοτθικό αρχιτεκτόνημα του 14ου αιώνα από κοντά, αντί να σκαρφαλώσουμε απνευστί τις σκάλες του για να δούμε την πόλη από ψηλά, αντί να βγάλουμε την καθιερωμένη φωτογραφία μπροστά στις πύλες του σαν όλους τους πολιτισμένους ανθρώπους... εμείς πάλι παρασυρθήκαμε από μια Falla.
H Falla Serranos-Plaza de los Fueros:
Συνεχίζοντας το δρόμο μας συναντήσαμε ομάδες ολόκληρες από Falleros/ras, μαζί με τις ορχήστρες τους, που είχαν μόλις φτάσει από τις περιοχές τους με πούλμαν. Προφανώς ήταν καθοδόν για να προμηθευτούν τα λουλούδια τους.
Μετά πετύχαμε μια καντίνα και αγοράσαμε τα πρώτα μας churros rellenos! Τουτέστιν γεμιστά churros. Λέγεται ότι μονάχα κατά τη διάρκεια της γιορτής βρίσκεις κάτι τέτοιο (δεν έχω διασταυρώσει την πληροφορία).
Χορτασμένοι και λερωμένοι από τις σοκολάτες και τις βανίλιες συνεχίσαμε τη διαδρομή κατά μήκος του πάρκου Turia, όπου, όπως ήταν αναμενόμενο, είδαμε κι άλλες Fallas.
H Falla Blanquerias (σε πρώτο πλάνο η infantil):
H Falla NaJordana:
Είδαμε και δημιουργίες πιο απλοϊκές από εκείνες που λες "αααα αυτό το κάνω κι εγώωω!" Η Falla Castielfabib (κατασκευασμένη ολόκληρη από το γράμμα Υ):
Η Falla Castielfabib infantil:
Και συνεχίζοντας τον ποδαρόδρομο φτάνουμε κάποτε και στη νικήτρια! Ιδού η πρώτη των πρώτων, η Falla L'Antiga de Campanar:
Προσωπικά μου άρεσε περισσότερο η Falla της πλατείας Pilar, εκείνη με θέμα την Γαλλική Επανάσταση, αλλά, όπως φάνηκε, το Pole Dancing της Εύας νίκησε στα σημεία.
Το πρώτο βραβείο για την νικήτρια σημαίνει ότι θα καεί τελευταία την νύχτα της 19ης Μαρτίου.
Επιστρέφοντας και πάλι στο κέντρο περάσαμε από ενδιαφέροντα σημεία της πόλης.
Σταματήσαμε και φάγαμε γευστικότατα tapas σ' ένα συμπαθητικό εστιατόριο με το όνομα Taberna Sabores:
Κι επιστρέψαμε στο δρόμο για το ξενοδοχείο μας, περνώντας πάνω από προσωρινές γέφυρες, για να μην εμποδίζουμε την παρέλαση της Offerta που συνεχίζονταν:
Βγάλαμε κι άλλες φωτογραφίες με θέμα την αρχιτεκτονική της πόλης:
Και φάγαμε τα πρώτα μας Buñuelos con Chocolate (η σοκολάτα προσφέρονταν ξεχωριστά, σε πλαστικό ποτηράκι, δεν βγήκε στη φωτογραφία, δεν πρόλαβε):
Η σημερινή ημέρα ήταν πολύ κουραστική. Περπατήσαμε πολλά χιλιόμετρα και είδαμε δεκάδες Fallas. Στην πλειοψηφία τους δεν ανήκαν στα ακριβά τμήματα, όμως όλες είχαν λεπτομέρειες που τις έκαναν ξεχωριστές:
Η νύχτα έκλεισε, όπως κάθε άλλη, με δίωρο στήσιμο στο πάρκο για τα καθιερωμένα πυροτεχνήματα. Δυστυχώς δεν φτάσαμε όσο νωρίς θέλαμε και οι θέσεις μας είχαν καταληφθεί.
Καθίσαμε στο ρείθρο του πεζοδρομίου τρώγοντας από ένα bocadillo de atún και πίνοντας μπυρίτσα.
Άξιζε η αναμονή;
Ναι, και με το παραπάνω!
Δεν υπάρχει αυτή η γιορτή!!!
18η Μαρτίου σήμερα, η προτελευταία ημέρα της γιορτής. Το πρόγραμμα γεμάτο με Fallas, Mascletà, Mestalla και το ΑΠΑΥΓΑΣΜΑ των πυροτεχνημάτων του φεστιβάλ: Η ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ (Nit del Foc)!!!
Σήμερα θα προσπαθούσαμε αρχικά να δούμε όσες περισσότερες Fallas μπορούσαμε και στη συνέχεια θα κατευθυνόμασταν προς την πλατεία του Δημαρχείου όπου προσδοκούσαμε να βρούμε καλές θέσεις για να δούμε την Mascletà.
Πήραμε λοιπόν τις φωτογραφικές μας μηχανές και βγήκαμε παγανιά! To σχέδιο ήταν απλό: όπου βλέπαμε άγαλμα θα τρέχαμε καταπάνω του.
Παραθέτω τους καρπούς των κόπων μας:
Η Falla Regne de València-Císcar
H Falla Regne de València-Císcar infantil
H Falla Salamanca Conde Altea
H Falla Matías Perelló - Luis Santángel
H Falla Matías Perelló - Luis Santángel infantil
H Falla Pintor Salvador Abril
H Falla Maestro Aguilar
H Falla Maestro Aguilar infantil
Η Falla Plaza Mercado de Ruzafa:
Ενδιάμεσα απαθανάτιζα και ό,τι μου τραβούσε την προσοχή:
Μεγάλη εντύπωση μου έκαναν οι ζωγραφιές στα κατεβασμένα ρολά των καταστημάτων, όλες δηλωτικές του τύπου της κάθε επιχείρησης.
Ένα φαγάδικο:
Ένα συνεργείο μοτοσυκλετών:
Ένα κομμωτήριο για σκυλάκια:
Καθώς πλησιάζαμε στην πλατεία του Δημαρχείου ακούσαμε κραυγές ενθουσιασμού από το πουθενά και τότε κοιτάξαμε ψηλά και συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε φτάσει δίπλα στην αρένα.
Εκείνη την ώρα βρίσκονταν σε εξέλιξη μία από τις προγραμματισμένες ταυρομαχίες. Ο κόσμος έξω από την αρένα πολύς, λέμε α! ωραία, αφού είναι όλοι μαζεμένοι εδώ, θα βρούμε καλή θέση στην πλατεία...
...αλλά η πραγματικότητα υπάρχει για να διαψεύδει...
Oύτε και σήμερα η θέση μας δεν ήταν από τις καλύτερες. Ανάμεσα στην πλατεία και σε εμάς υπήρχε ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο. Ίσα που μπορούσαμε να δούμε τα δεντράκια της, άκρη δεξιά.
Τουλάχιστον δεν μας χτυπούσε ο ήλιος όλη την ώρα της αναμονής.
Όταν τελείωσε η mascletá μπήκαμε στο Costa Cafe για ένα καφέ και ένα γλυκάκι μέχρι να φύγει ο κόσμος.
Όταν ξεκουραστήκαμε κάπως ξεκινήσαμε για το γήπεδο της Βαλένθια, το Mestalla, μια και ήταν κοντά (2 χιλιόμετρα περίπου) και μπορούσαμε να πάμε περπατώντας.
Όταν φτάσαμε στο ύψος του πάρκου είδαμε και τον χώρο απ' όπου θα εκτοξεύονταν, αργά το βράδυ, τα πλέον αναμενόμενα πυροτεχνήματα της γιορτής.
Εκεί κοντά στο γήπεδο είδαμε κι άλλη Falla:
Και σε λίγο είδαμε και το γήπεδο:
Απέναντί του είδαμε και μια καντίνα. Αφήσαμε το γήπεδο και τρέξαμε ν' αγοράσουμε δυο πολύ νόστιμα bocadillos.
Είχε αρχίσει να νυχτώνει. Κάναμε μια χαλαρή βόλτα στην πόλη και μετά ανηφορίσαμε προς την Calle de la Paz, όπου συνεχίζονταν για δεύτερη ημέρα η παρέλαση της προσφοράς των λουλουδιών:
Αφού παρακολουθήσαμε για αρκετή ώρα τα μέλη των Fallas να περνούν λαμπροφορεμένα μπροστά μας, πεινάσαμε και μπήκαμε στο γειτονικό L' Espresso για tapas και μπυρίτσα. Πολύ καλή η επιλογή μας!
Μετά το φαγητό είχε σειρά το πάρκο.
Είχαμε πάει τρεις ώρες νωρίτερα (η παράσταση θα άρχιζε στις 01:30) και βρήκαμε την θέση μας κενή. Είχαμε εφοδιαστεί με νερό, μπύρες και bocadillos αγορασμένα από έναν γειτονικό φούρνο. Καλά ήταν, αλλά τη νοστιμιά των bocadillos της καντίνας στο Mestalla δεν την είχαν.
Καθώς η ώρα για τα μεγαλύτερα πυροτεχνήματα της χρονιάς πλησίαζε, ο κόσμος άρχιζε να κατακλύζει κάθε ελεύθερη σπιθαμή γης. Ακόμα και στο σκοτεινό πάρκο υπήρχε κόσμος και πετούσε εκρηκτικά στο γρασίδι. Είδαμε κι έναν νεαρό που έβγαινε τραυματισμένος μέσα από τα δέντρα, κάποιο βεγγαλικό θα είχε σκάσει κοντά στο πόδι του γιατί κούτσαινε πολύ.
Δέκα λεπτά πριν το υπερθέαμα ένα πυροτέχνημα εκτοξεύτηκε στον ουρανό.
Και μετά από δέκα λεπτά ανυπομονησίας η νύχτα έπιασε φωτιά.
Δυστυχώς δεν έχω φωτογραφίες από εκείνη τη βραδιά να ποστάρω, όμως στο δίκτυο θα βρείτε ανηρτημένα αρκετά video που θα σας δώσουν μία καλή γεύση ψάξτε για Valencia, Nit del Foc 2017).
Το μόνο που δεν θα μπορέσουν να σας μεταδώσουν τις δονήσεις των εκρήξεων. Αυτές πρέπει να φτάσετε έως εδώ για να τις ζήσετε.
Το πρωινό της 19ης Μαρτίου ξεμύτισε στην ώρα του από τη μεριά της Πόλης των Επιστημών. Είδε τους δρόμους ζωσμένους με εκρηκτικά, άκουσε το πανδαιμόνιο των χάλκινων οργάνων, μύρισε τον μπαρουτοκαπνισμένο αέρα και ενώ αρχικά δεν ήθελε να κάνει βήμα ο Πατέρας-Χρόνος του έδωσε μια κλωτσιά και το σώριασε φραδύ-πλατύ επάνω στη Βαλένθια.
Έτσι ξημέρωσε η τελευταία ημέρα της γιορτής.
Σύμφωνα με το τυπικό, έπειτα από την πρωινή λειτουργία στον Καθεδρικό, οι δύο βασίλισσες των Fallas, μετά των ακολούθων τους, πήγαν έως το άγαλμα του Αγίου Ιωσήφ στην ομώνυμη γέφυρα για να αποτίσουν τιμές.
Πήγαμε κι εμείς να τις δούμε. Δεν θα σας πω ψέμματα, ο κόσμος ήταν τόσος που μόνο μιανής το μάτι μπόρεσα να δω.
Anyway! Τις αφήσαμε και πήραμε τον δρόμο για την πλατεία του Δημαρχείου. Αυτή τη φορά ήμασταν αποφασισμένοι να δούμε τα πυροτεχνήματα από μια περισσότερο προνομιακή θέση, και για να γίνει αυτό έπρεπε να είμαστε εκεί δύο ώρες πρωτού ξεκινήσουν.
Στην διαδρομή μας πάντα πρωταγωνίστριες οι υπέροχες συνθέσεις των Fallas.
Φτάσαμε σχετικά νωρίς στην πλατεία και ανακαλύψαμε μια καλή θέση στην Carrer de les Barques, δίπλα στο ξενοδοχείο Reina Victoria και μπροστά από την Falla-Πύραυλο του Δημαρχείου (αυτή η Falla είναι η μόνη που στερείται των χρωμάτων και των λεπτομερειών των υπολοίπων).
Η θέα που είχαμε προς την πλατεία ήταν πολύ καλύτερη από τις προηγούμενες φορές και το σημαντικότερο όλων: ο ήλιος δεν μας ενόχλησε καθόλου.
Τα πυροτεχνήματα ξεκίνησαν στην ώρα τους και ήταν όσο εκκωφαντικά τα περιμέναμε!
Και αυτή ήταν η τελευταία Μascleta της χρονιάς!
Μπαρουτοκαπνισμένοι και με μια προσωρινή βαρηκοΐα πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο μας.
Δεν ξεκουραστήκαμε για πολύ.
Σύμφωνα με το πρόγραμμα της γιορτής στις 19:00 θα ξεκινούσε η παρέλαση της φωτιάς (Cavalcada del Foc) η οποία θα διεσχιζε την λεωφόρο Colon και θα κατέληγε στην Porta de la Mar, στην πλατεία που βρίσκονταν κοντά στο ξενοδοχείο μας. Η ώρα ήταν 16:00 και εμείς νομίζαμε ότι θα είχαμε χρόνο να κάνουμε μια επίσκεψη μέχρι την γειτονιά της Ruzafa για να δούμε ολοκληρωμένη την Falla της Carrer de Sueca-Literato Azorín, με την απεικόνιση της Ρώμης (εκείνη που είδαμε μισοτελειωμένη την πρώτη μας νύχτα). Όμως, όχι, δεν ήταν το γραφτό μας!
Καθώς κατεβαίναμε την Colon είδαμε τον κόσμο να συρρέει από κάθε μεριά και τ' άρματα να παίρνουν κιόλας τις θέσεις τους:
Έπρεπε να αφήσουμε τα σχέδια για την Ruzafa και να βρούμε μια καλή θέση για να δούμε την παρέλαση, όσο ήταν καιρός. Γυρίσαμε πίσω, προς την πλατεία Mar, και πιάσαμε θέσεις μάχης όσο πιο κοντά στον δρόμο ήταν δυνατόν.
Πάντως η καλύτερη θέση, όπως καταλάβαμε αργότερα, είναι εκείνη επάνω στην πλατεία, γιατί εκεί ανάβουν τα άρματα και ρίχνουν τα βεγγαλικά. Συγκεκριμένα το τέλειο σημείο είναι στην άκρη του πάρκου μεταξύ των λεωφόρων General Palanca και Palau de Justicia. Βλέπετε στην παρακάτω φωτογραφία τον κυριούλη με τα φωσφωριζέ στο βάθος; Εκεί!
Στις 19:00 η παρέλαση ξεκίνησε.
Προπορεύονταν διάφορά χορευτικά...
...οι Falleras...
...με τις βασίλισσές τους...
...και μετά το πράγμα άρχισε να αποκτά ένα ενδιαφέρον...
...εμφανίστηκε ο Μινώταυρος...
...και τα διαόλια που πετούσαν σπίθες στον κόσμο! Τι ωραία!!!
Το μόνο παρατράγουδο ήταν οι δημοσιογράφοι στους οποίους οι διοργανωτές έχουν δώσει το ελεύθερο να στέκονται καταμεσής του δρόμου και να τραβούν φωτογραφίες και είναι εκνευριστικό να τους βλέπεις να μπαίνουν στο πλάνο σου:
Όταν η παρέλαση έφτασε στην πλατεία έγινε χαμός! Τα άρματα άναψαν! Τα τούμπανα βαρούσαν! Τα διαόλια αφήνιασαν! Οι σπίθες τσιτσίριζαν! Ο κόσμος ούρλιαζε!
Κι εγώ δεν έβλεπα τίποτα.
Ένα ανθρώπινο τείχος βρίσκονταν ανάμεσα σε εμένα και στο θέαμα και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να σηκώνω τα χεράκια μου ψηλά και να τραβάω φωτογραφίες πάνω από τα κεφάλια τους. Κι έτσι φωτογράφισα τον δράκο!
Τι καλά να τον είχα δει κιόλας!
Το σύνθημα για την λήξη δόθηκε με μια πανδαισία πυροτεχνημάτων που εκτοξεύονταν από την αψίδα καταμεσής της πλατείας.
Η παρέλαση της φωτιάς μπορεί να είχε τελειώσει, είχε όμως υπενθυμήσει σε όλους μας πως σε λίγο κάτι ακόμα πιο μεγαλειώδες θα ξεκινούσε. Έφθανε η ώρα της Cremà και οι γειτονιές της Βαλένθια προετοιμάζονταν να την υποδεχτούν έτσι όπως ήξεραν καλύτερα: με δυναμίτες.
Επιλέξαμε να δούμε το κάψιμο μίας από τις μεγάλες Fallas και συγκεκριμένα εκείνης που αναπαριστούσε την ιστορία του Μίδα. Βρήκαμε κι ένα τραπεζάκι αδειανό σ' ένα παρακείμενο μαγαζάκι και παραγγείλαμε από ένα bocadillos. Η κοπέλα που μας σέρβιρε μας προειδοποίησε ότι σε μία ώρα θα ξεκινούσαν να μαζεύουν τα τραπέζια από το πεζοδρόμιο γιατί θα ξεκινούσε η Cremà.
Ολόγυρά μας κόσμος πολύς: τουρίστες, πυροσβέστες και πυροτεχνουργοί.
Οι πυροσβεστικές μάνικες τοποθετήθηκαν στους κρουνούς και τα πυροτεχνήματα αραδιάστηκαν ανά χρώμα σε σειρές πάνω από τον δρόμο.
Τραβήχτηκαν οι τελευταίες φωτογραφίες και απομακρύνθηκε το ninot που είχε ψηφιστεί να επιζήσει της καταστροφής.
Από τις γύρω γειτονιές άρχισαν να ακούγονται εκρήξεις, σημάδι πως η γιορτή είχε ξεκινήσει.
Δεν άργησε να φτάσει και η δική μας σειρά. Η πρώτη Falla που παραδόθηκε στις φλόγες ήταν εκείνη των παιδιών:
Ακολούθησε το θεαματικό κάψιμο της μεγάλης Fallas:
Ταυτόχρονα χρωματιστά πυροτεχνήματα έκαναν τον ουρανό να λάμπει πάνω από τα κεφάλια μας:
Δεν μείναμε πολύ σ' εκείνο το σημείο γιατί έπρεπε να πάμε και την πλατεία del Ayuntamiento, εκεί όπου θα λάμβανε χώρα το τέλος της γιορτής, με το άναμμα της Fallas του Δημαρχείου και την τελευταία νυχτερινή Mascleta.
Αργά το ξημέρωμα επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και την άλλη ημέρα από νωρίς στο τρένο για Μαδρίτη κι από εκεί πίσω Αθήνα. Πίσω μας, η Βαλένθια, μάζευε τα τελευταία αποκαΐδια των κόπων της και ξεκινούσε τα φαντασμαγορικά της σχέδια για την γιορτή της επόμενης χρονιάς.
Μακάρι οι ταξιδιωτικές μας διαδρομές να μας βγάλουν κάποια στιγμή και πάλι κοντά της!!!
ΤΕΛΟΣ
Last edited:
Valencia και Fallas?! Ανυπομονώ για τη συνέχεια.
