Απόδραση στην Αχαΐα

[Klair]

Εγκαταλελειμμένο χωριό Πάος Αχαΐας
Live

Ο Πάος, γνωστότερος με την παλιά του ονομασία Σκούπι είναι παλιός, εγκαταλελειμμένος πλέον, παραδοσιακός οικισμός της Αχαΐας.

Εγκαταλείφθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1970 από τους κατοίκους του, που μαζί με τους κατοίκους των γειτονικών χωριών Βεσίνι και Δεχούνι, εγκαταστάθηκαν στον νεόδμητο οικισμό του Πάου (πρώην: Νέος Πάος) που φτιάχτηκε γι' αυτούς από το κράτος στη θέση "Χαλιάδες" του "Σκουπέικου Κάμπου".

Εγκαταλείφθηκε κυρίως λόγω των εδαφικών κατολισθήσεων που απειλούσαν το χωριό και τους κατοίκους του. Πλέον, μόνο 1-2 οικογένειες βοσκών χρησιμοποιούν κάποια από τα σπίτια του χωριού για λίγους μήνες, ενώ τα υπόλοιπα είτε έχουν μετατραπεί σε στάβλους, είτε έχουν καταρρεύσει.

 

[Klair]

Τεχνητή Λίμνη Λάδωνα
Νομός Αχαΐας

Ο ποταμός Λάδωνας με μήκος που ξεπερνά τα 70 χλμ κυριαρχεί στην Πελοποννησιακή γη. Τα νερά του Λάδωνα συγκεντρώνονται στην ομώνυμη τεχνητή λίμνη σχηματίζοντας ένα γαλήνιο παραλίμνιο τοπίο, που προσφέρεται για πικ-νικ, ελεύθερο κάμπινγκ, ψάρεμα, ποδήλατο, βαρκάδες και καγιάκ.

Ακόμη και ο ιστορικός περιηγητής Παυσανίας που επισκέφθηκε τον τόπο αυτό περίπου το 174 μ.Χ. αναφέρει για τον ποταμό Λάδωνα στα “Αχαϊκά” «Κάλλους γαρ μεν ένεκα ουδενός ποταμού δεύτερος ούτε των βαρβαρικών εστί ούτε Έλληνος» (Δεν υπάρχει άλλος ποταμός πιο ωραίος ούτε στην Ελλάδα ούτε αλλού).

Στα αξιοθέατα περιλαμβάνεται και το εντυπωσιακό τσιμεντένιο φράγμα που συγκρατεί τον όγκο των νερών του ποταμού. ‘Εχει μήκος 105 μ. και ύψος 57μ. και βρίσκεται στη θέση “Πήδημα”. Η κατασκευή του φράγματος άρχισε το 1950 και ολοκληρώθηκε το 1955 από Ιταλούς, στο πλαίσιο των πολεμικών αποζημιώσεων της Ιταλίας για τις καταστροφές που υπέστη η Ελλάδα κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο ποταμός Λάδωνας δεν είναι ένας τυχαίος ποταμός, αφού έχει για αξιοθέατο και την… Κυρά του με το γεφύρι της.

Πρόκειται για ένα πέτρινο γεφύρι του 13ου αιώνα που αναδύεται από τον λασπωμένο βυθό της τεχνητής λίμνης κατά το φθινόπωρο, όταν τα νερά υποχωρούν και η στάθμη τους κατεβαίνει.

Το γεφύρι της Κυράς έχει μήκος 55 μέτρα και πλάτος 2,15 μέτρα. Για αιώνες γεφύρωνε τη βόρεια με την κεντρική Πελοπόννησο. Βρίσκεται νότια του χωριού Μουριά.

Σήμερα πλάι στο παλιό πέτρινο γεφύρι υπάρχει μια σύγχρονη τσιμεντένια γέφυρα που χτίστηκε το 2002 και συνδέει τα γύρω χωριά.

Η κατασκευή της παρόπλισε το παλαιό πορθμείο, το οποίο μέχρι το 1973 λειτουργούσε χειροκίνητα. Ήταν ένα μικρό ferry που εκείνη την εποχή μετέφερε ανθρώπους και ζώα στην απέναντι όχθη.

‘Ενα συρματόσχοινο συγκρατούσε τότε αυτό το πλωτό μέσο, για να μην το παρασύρει το ποτάμι. Μετά το 1973 η λειτουργία του έγινε μηχανοκίνητη με τη χρήση μιας μηχανής ποτίσματος που λειτουργούσε με φωτιστικό πετρέλαιο και ενός σασμάν αυτοκινήτου από ένα παροπλισμένο τζιπ της ΔΕΗ! Αυτό κι αν είναι κλασική ελληνική πατέντα.

 

[Klair]

Με αφετηρία το χωριό Δάρα Αρκαδίας ξεκινήσαμε τη σημερινή μας εξόρμηση ακολουθώντας την επαρχιακή οδό Καλαβρύτων-Τρίπολης. Όταν συναντήσαμε την ταμπέλα που έγραφε Λυκούργια στρίψαμε δεξιά. Αμέσως είδαμε πάνω στον λόφο το Μνημείο της Χελωνοσπηλιάς.

Εδώ έπεσε η πρώτη τουφεκιά για τον ξεσηκωμό του Έθνους στις 16 προς 17 Μαρτίου 1821. Πρόκειται για το γνωστό επεισόδιο της δράσης της ομάδας των Χονδρογιανναίων, με τον Ταμπακόπουλο και τον Τούρκο Σεϊδη Λαλιώτη και τη συνοδεία του. Ένα ιστορικό γεγονός που έγινε θρύλος.

Ξεχωρίζει το άγαλμα της Ελευθερίας, με σπασμένες τις αλυσίδες στους καρπούς και ένα σπαθί στο χέρι ξεσηκώνοντας τους Έλληνες για μάχη.

Σε κάθε σπίτι της περιοχής φυλάσσονται κειμήλια της εποχής εκείνης. Με τα γεγονότα στη Χελωνοσπηλιά, στη Φροξυλιά και το γεφύρι του Αμπύμπαγα, οι Τούρκοι ενοχλήθηκαν, ενθαρρύνοντας έτσι τους προκρίτους της περιοχής των Καλαβρύτων, να προχωρήσουν στον ξεσηκωμό για την απελευθέρωση του Γένους.

Αμέσως μετά βρίσκονται οι πηγές του ποταμού Λάδωνα.

Ο ποταμός πηγάζει από τα Αροάνια και συγκεκριμένα από το όρος Πεντέλεια (γνωστό και ως Ντουρντουβάνα). Οι πηγές του βρίσκονται λίγο πριν το χωριό Λυκούργια, στην περιοχή που ονομάζεται "Ράχη Πύργου" ή "Κεφαλόβρυσο" όπου αναβλύζει μέσα από καταβόθρες με τόση δύναμη, ώστε θα μπορούσε να κινεί ταυτόχρονα 20 μύλους.

Οι αρχαίοι Αρκάδες είχαν θεοποιήσει τον ποταμό και υποστήριζαν ότι ήταν γιος του Ωκεανού και της Τηθύος. Επίσης ως κόρες του αναφέρονται οι νύμφες, Δάφνη και Μετώπη. Κατά τη μυθολογία στα νερά του πλύθηκε για να καθαρθεί, μετά από μια ακούσια ένωσή της με τον Ποσειδώνα, η θεά Δήμητρα, ενώ στις όχθες του κυνηγούσε η Άρτεμις. Κοντά στο ποτάμι περιφερόταν κάποτε και ο Πάνας και εκεί είδε και αγάπησε τη νύμφη Σύριγγα και άρχισε να την κυνηγά. Ο Λάδωνας θέλησε να την βοηθήσει και τη μεταμόρφωσε σε καλαμιές. Τότε ο Πάνας έκοψε μερικά καλάμια και ενώνοντάς τα έφτιαξε τη Σύριγγα, μουσικό όργανο που χρησιμοποιούσε μόνον αυτός.

Η Λυκούργια είναι ορεινό χωριό σε υψόμετρο 767 μέτρων και οι κάτοικοί του ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία και την κτηνοτροφία.

Προσπεράσαμε το χωριό και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε τον φιδίσιο δρόμο ανεβαίνοντας το βουνό.

Φτάσαμε στην κορυφή (στο διάσελο) απ' όπου είχαμε πανοραμική θέα προς τον κάμπο του Φενεού.

Κάναμε βόλτα σε χωμάτινα δρομάκια του Όρους Σαϊτάς ανάμεσα στα έλατα

και επισκεφθήκαμε το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, που βρίσκεται σε έναν μικρό λόφο στο διάσελο της Λυκούργιας.

Συνεχίσαμε το οδοιπορικό μας προς Κλειτορία.

Η Κλειτορία (σπάνια αναφέρεται και ως Κάτω Κλειτορία), είναι πιο γνωστή ακόμα και σήμερα, με την παλαιότερη ονομασία Μαζέϊκα. Είναι μεγάλος οικισμός (κεφαλοχώρι) της Αχαΐας στην περιοχή των Καλαβρύτων. Βρίσκεται στα νοτιοανατολικά της Αχαΐας, στη μέση του κάμπου της "Κατσάνας" (σήμερα Αροάνιου) και περιβάλλεται από τον Χελμό.

Κατά τη Γερμανική κατοχή και στις 14 Δεκεμβρίου 1943, ο γερμανικός στρατός λεηλάτησε και έκαψε το μεγαλύτερο τμήμα της κωμόπολης στα πλαίσια της "Επιχείρησης Καλάβρυτα".

Ο Άγιος Δημήτριος στην πλατεία Κλειτορίας

Μετά την Κλειτορία και κοντά στο χωριό Πλανητέρο, μέσα σε πλατανόδασος πηγάζει ο Αροάνιος ποταμός.

Σχηματίζεται στην περιοχή των χωριών Πλανητέρο και Άρμπουνα, από νερά της λεκάνης του Φενεού και του Χελμού που φθάνουν εδώ από καταβόθρες. Ενισχύεται από τα μικρότερα ρέματα Λαγκάδα και Χαλίκι και ρέει με νότια κατεύθυνση, ώσπου να συναντηθεί με τον Λάδωνα ποταμό. Το μήκος του είναι περίπου 10 χιλιόμετρα.

Οι καρστικές πηγές του ποταμού βρίσκονται κάτω από μικρό δάσος πλατανιών, κοντά στο χωριό του Πλανητέρου. Τα πλατάνια ωφελούνται από το νερό των καρστικών πηγών. Οι πολύ μικρές έξοδοι δίνουν μια τεράστια ποσότητα καρστικού νερού, μετά από μια σχετικά μικρή απόσταση και τροφοδοτούν τη λεκάνη απορροής του.

Στις πηγές του ποταμού υπάρχουν εκτροφεία στις "λεκάνες" των οποίων, εκτός από τα ψάρια βολτάρουν πανέμορφοι κύκνοι.

Υπάρχουν πολλά εστιατόρια και περίπτερα με τοπικά παραδοσιακά προϊόντα.

Η παλιά νεροτριβή και ο νερόμυλος μας γύρισαν πίσω στον χρόνο, προσδίδοντας γραφικότητα στο τοπίο.

Θρύλοι και λαϊκές παραδόσεις συνοδεύουν τον Αροάνιο ποταμό. Ο Παυσανίας, ο Έλληνας περιηγητής, στα Αρκαδικά μιλάει για τους "φθεγγόμενους ιχθείς". Ο αρχαίος συγγραφέας αναφέρει ότι στο ποτάμι ζούσαν ψάρια που μιμούνταν τη φωνή του πουλιού τσίχλα, κατά το ηλιοβασίλεμα.

 

[STKF]

Εγκαταλελειμμένο χωριό Πάος Αχαΐας

του Όρους Σαϊτάς

Διαπιστώνω ότι περάσαμε σε θέματα για προχωρημένους!

 

[Klair]

Διαπιστώνω ότι περάσαμε σε θέματα για προχωρημένους!

Λοιπόν θα κάνω μερικές αποκαλύψεις με αφορμή το σχόλιό σου. Το όρος Σαϊτάς και η οικογένειά μου έχουμε σχέσεις πάθους. Ο προπάππος μου καταγόταν από το Δάρα Αρκαδίας. Εκτός από το σπίτι στο χωριό είχε στην κατοχή του πολλά στρέμματα αλλά και σπίτι επάνω στο βουνό, σε ένα άπλωμα λίγο πριν την κορυφή. Την άνοιξη λοιπόν, όλη η οικογένεια μαζί με τα ζώα (κότες, κατσίκες, γουρούνια, μουλάρια) ανέβαιναν για μήνες στο βουνό. Έσπερναν κάποιες εκτάσεις και το καλοκαίρι αλώνιζαν τη σοδειά στο πέτρινο αλώνι δίπλα στο σπίτι. Η μητέρα μου στην ηλικία των 18 ετών απέκτησε εμένα και ένα χρόνο αργότερα με ανέβασε αγκαλιά στον Σαϊτά περπατώντας την τρίωρη διαδρομή από το Δάρα μέχρι το σπίτι. Από τότε κάθε καλοκαίρι γινόταν αυτή η μετακίνηση. Δεν ξέρω πότε σταμάτησε να γίνεται αυτό. Μάλλον όταν πέθανε ο προπάππος μου σε ηλικία 105 ετών παρακαλώ. Πάντως έχω αμυδρές αναμνήσεις από εκείνα τα χρόνια. Θυμάμαι για παράδειγμα τον προπάππο μου, ο οποίος φορούσε στην καθημερινότητά του φουστανέλα, να κάθεται κάτω από το μεγάλο έλατο έξω από το σπίτι.

Τα χρόνια πέρασαν αλλά η μητέρα μου θέλοντας να κρατήσει ζωντανές τις αναμνήσεις, αλλά και να σκληραγωγήσει εμένα και τις αδελφές μου οργάνωνε κάθε καλοκαίρι ανάβαση με τα πόδια στο βουνό. Κάποιες χρονιές μάλιστα κουβαλούσαμε με τα ζώα κουβέρτες και προμήθειες και κατασκηνώναμε στο αλώνι, αφού πλέον το σπίτι είχε γκρεμιστεί. Η παρέα ήταν πάντα πολυπληθής (ξαδέλφια, θείοι), ένας χαμός!

Σαν τώρα θυμάμαι να βράζουμε όλη τη νύχτα σε ένα τεράστιο τσουκάλι γίδα και αυτή να μην βράζει με τίποτα. Μια φορά είχαμε ανέβει και μέχρι την κορυφή του βουνού, τεράστιο επίτευγμα για τα παιδικά μας ποδαράκια. Η κατάβαση μέχρι το "camp" μας ήταν υπερπροσπάθεια, αφού σχεδόν όλη τη διαδρομή την καταβήκαμε καθιστοί, τσουλώντας σε άγριες σάρες (πλαγιές με χαλίκια ή μεγάλες πέτρες).

Πολλά-πολλά χρόνια αργότερα ανοίχτηκε ένας υποτυπώδης δρόμος για να διευκολύνει τους βοσκούς, να κατεβάζουν το γάλα των αγελάδων, τις οποίες άφηναν ελεύθερες να βόσκουν στο βουνό. Τελευταία φορά που ανέβηκα στον Σαϊτά, με τον δικό μου πλέον γιο και τον σύζυγο, ήταν πριν περίπου 10-12 χρόνια με το αυτοκίνητο, το οποίο έφτανε αρκετά κοντά στο γκρεμισμένο σπίτι μας.

Στο τωρινό μας ταξίδι στο χωριό, ο γιος μου επιθυμούσε διακαώς να ανέβουμε στο βουνό. Όμως ένας βοσκός ενημέρωσε τη μητέρα μου, ότι ο δρόμος δε βρίσκεται πια σε καλή κατάσταση και ένα συμβατικό αυτοκίνητο δε θα φτάσει ούτε στα μισά της διαδρομής μέχρι το "σπίτι". Έτσι το αφήσαμε για άλλη φορά που θα έχουμε περισσότερο χρόνο και θα μπορούμε να κάνουμε το υπόλοιπο της διαδρομής με τα πόδια.

Από διηγήσεις της μητέρας μου γνωρίζω ότι ο Σαϊτάς υπήρξε καταφύγιο για πολλούς συγγενείς μας, κατά τη διάρκεια του πολέμου, όταν οι Γερμανοί είχαν φτάσει και στο Δάρα.

Αυτά.....είχα να διηγηθώ και όταν τα αναπολώ συγκινούμαι βαθύτατα, γιατί έχω πάρα πολύ ωραίες αναμνήσεις, από τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια στο χωριό.

Υ.Γ. Θα ψάξω να βρω φωτογραφίες από τότε και θα τις ανεβάσω.

 

[EviTan]

Τι ομορφα μέρη κρυβει αυτή η Πελοπόννησος βρε παιδί μου...
Μας ταξιδεψες... πολύ ομορφο οδοιπορικό... η ιστορια σου για το σπίτι του προπάππου και όλη αυτή η "ιεροτελεστία" της ανάβασης είτε για πρακτικούς και βιοποριστικούς λόγους παλαιότερα, είτε για αυτό το αόρατο δέσιμο που θέλεις να συνδέει την νεότερη γενια με την ιστορία της οικογένειας σου, συγκινεί και ακουμπάει εσωτερικές "χορδές", θυμίζει προσωπικές παρόμοιες οικογενειακες καταστάσεις, και σίγουρα με κάνει να θέλω να επισκεφτώ αυτά τα μέρη, που είναι και το ζητούμενο μας εδώ μέσα άλλωστε!!
Εννοειται περιμένουμε φωτογραφίες!!

 

[Smaragda53]

Λοιπόν θα κάνω μερικές αποκαλύψεις με αφορμή το σχόλιό σου. Το όρος Σαϊτάς και η οικογένειά μου έχουμε σχέσεις πάθους. Ο προπάππος μου καταγόταν από το Δάρα Αρκαδίας. Εκτός από το σπίτι στο χωριό είχε στην κατοχή του πολλά στρέμματα αλλά και σπίτι επάνω στο βουνό, σε ένα άπλωμα λίγο πριν την κορυφή. Την άνοιξη λοιπόν, όλη η οικογένεια μαζί με τα ζώα (κότες, κατσίκες, γουρούνια, μουλάρια) ανέβαιναν για μήνες στο βουνό. Έσπερναν κάποιες εκτάσεις και το καλοκαίρι αλώνιζαν τη σοδειά στο πέτρινο αλώνι δίπλα στο σπίτι. Η μητέρα μου στην ηλικία των 18 ετών απέκτησε εμένα και ένα χρόνο αργότερα με ανέβασε αγκαλιά στον Σαϊτά περπατώντας την τρίωρη διαδρομή από το Δάρα μέχρι το σπίτι. Από τότε κάθε καλοκαίρι γινόταν αυτή η μετακίνηση. Δεν ξέρω πότε σταμάτησε να γίνεται αυτό. Μάλλον όταν πέθανε ο προπάππος μου σε ηλικία 105 ετών παρακαλώ. Πάντως έχω αμυδρές αναμνήσεις από εκείνα τα χρόνια. Θυμάμαι για παράδειγμα τον προπάππο μου, ο οποίος φορούσε στην καθημερινότητά του φουστανέλα, να κάθεται κάτω από το μεγάλο έλατο έξω από το σπίτι.

Τα χρόνια πέρασαν αλλά η μητέρα μου θέλοντας να κρατήσει ζωντανές τις αναμνήσεις, αλλά και να σκληραγωγήσει εμένα και τις αδελφές μου οργάνωνε κάθε καλοκαίρι ανάβαση με τα πόδια στο βουνό. Κάποιες χρονιές μάλιστα κουβαλούσαμε με τα ζώα κουβέρτες και προμήθειες και κατασκηνώναμε στο αλώνι, αφού πλέον το σπίτι είχε γκρεμιστεί. Η παρέα ήταν πάντα πολυπληθής (ξαδέλφια, θείοι), ένας χαμός!

Σαν τώρα θυμάμαι να βράζουμε όλη τη νύχτα σε ένα τεράστιο τσουκάλι γίδα και αυτή να μην βράζει με τίποτα. Μια φορά είχαμε ανέβει και μέχρι την κορυφή του βουνού, τεράστιο επίτευγμα για τα παιδικά μας ποδαράκια. Η κατάβαση μέχρι το "camp" μας ήταν υπερπροσπάθεια, αφού σχεδόν όλη τη διαδρομή την καταβήκαμε καθιστοί, τσουλώντας σε άγριες σάρες (πλαγιές με χαλίκια ή μεγάλες πέτρες).

Πολλά-πολλά χρόνια αργότερα ανοίχτηκε ένας υποτυπώδης δρόμος για να διευκολύνει τους βοσκούς, να κατεβάζουν το γάλα των αγελάδων, τις οποίες άφηναν ελεύθερες να βόσκουν στο βουνό. Τελευταία φορά που ανέβηκα στον Σαϊτά, με τον δικό μου πλέον γιο και τον σύζυγο, ήταν πριν περίπου 10-12 χρόνια με το αυτοκίνητο, το οποίο έφτανε αρκετά κοντά στο γκρεμισμένο σπίτι μας.

Στο τωρινό μας ταξίδι στο χωριό, ο γιος μου επιθυμούσε διακαώς να ανέβουμε στο βουνό. Όμως ένας βοσκός ενημέρωσε τη μητέρα μου, ότι ο δρόμος δε βρίσκεται πια σε καλή κατάσταση και ένα συμβατικό αυτοκίνητο δε θα φτάσει ούτε στα μισά της διαδρομής μέχρι το "σπίτι". Έτσι το αφήσαμε για άλλη φορά που θα έχουμε περισσότερο χρόνο και θα μπορούμε να κάνουμε το υπόλοιπο της διαδρομής με τα πόδια.

Από διηγήσεις της μητέρας μου γνωρίζω ότι ο Σαϊτάς υπήρξε καταφύγιο για πολλούς συγγενείς μας, κατά τη διάρκεια του πολέμου, όταν οι Γερμανοί είχαν φτάσει και στο Δάρα.

Αυτά.....είχα να διηγηθώ και όταν τα αναπολώ συγκινούμαι βαθύτατα, γιατί έχω πάρα πολύ ωραίες αναμνήσεις, από τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια στο χωριό.

Υ.Γ. Θα ψάξω να βρω φωτογραφίες από τότε και θα τις ανεβάσω.

Ωραία πράγματα! Περίπτωση! Οι δικοί μου ξεκίνησαν το 1700 κάτι από τα Βούρβουρα Αρκαδίας ως βοσκοί και μέσω Καστοριάς φθάσανε Φιλιππούπολη καταλήγοντας έμποροι, απ΄όπου πήγαν το 1890 στη Σμύρνη, απ΄όπου έφυγαν το 1922 με την καταστροφή για την Αθήνα. Μακρύς ο δρόμος των προγόνων... Αρκάδες λοιπόν!

 

[Klair]

Τι ομορφα μέρη κρυβει αυτή η Πελοπόννησος βρε παιδί μου...
Μας ταξιδεψες... πολύ ομορφο οδοιπορικό... η ιστορια σου για το σπίτι του προπάππου και όλη αυτή η "ιεροτελεστία" της ανάβασης είτε για πρακτικούς και βιοποριστικούς λόγους παλαιότερα, είτε για αυτό το αόρατο δέσιμο που θέλεις να συνδέει την νεότερη γενια με την ιστορία της οικογένειας σου, συγκινεί και ακουμπάει εσωτερικές "χορδές", θυμίζει προσωπικές παρόμοιες οικογενειακες καταστάσεις, και σίγουρα με κάνει να θέλω να επισκεφτώ αυτά τα μέρη, που είναι και το ζητούμενο μας εδώ μέσα άλλωστε!!
Εννοειται περιμένουμε φωτογραφίες!!

@EviTan σε ευχαριστώ πολύ για το όμορφο και συγκινητικό σχόλιο και χαίρομαι που έχεις βιώσει παρόμοιες οικογενιακές καταστάσεις. Σου εύχομαι να επισκεφθείς σύντομα αυτά τα ωραία και ιστορικά μέρη. Είμαι σίγουρη ότι θα μείνεις κατενθουσιασμένη.

 

[Klair]

Ωραία πράγματα! Περίπτωση! Οι δικοί μου ξεκίνησαν το 1700 κάτι από τα Βούρβουρα Αρκαδίας ως βοσκοί και μέσω Καστοριάς φθάσανε Φιλιππούπολη καταλήγοντας έμποροι, απ΄όπου πήγαν το 1890 στη Σμύρνη, απ΄όπου έφυγαν το 1922 με την καταστροφή για την Αθήνα. Μακρύς ο δρόμος των προγόνων... Αρκάδες λοιπόν!

@Smaragda53 Μακρύς και δύσκολος ο δρόμος των προγόνων.... δε θα πει τίποτα! Καθημερινός και άνισος αγώνας για επιβίωση, παλεύοντας με άπειρες δυσκολίες και αντίξοες συνθήκες, με μόνα "όπλα" την χειρωνακτική εργασία και τη θέληση για ζωή και δημιουργία.

 

[Klair]

Δύσκολες εποχές, δύσκολες συνθήκες, αλλά πολύ μεγάλη επιθυμία και πάθος για καλύτερη ποιότητα ζωής!

Παλιά...πολύ παλιά στο Όρος Σαϊτάς, στην πλευρά της Αρκαδίας μια οικογένεια με πρωτοστάτη τον προπάππο μου ξεκίνησε να δημιουργεί τις κατάλληλες για επιβίωση συνθήκες.

Συγγενείς και εργάτες σχίζουν ξύλα για το χτίσιμο του σπιτιού:

O παππούς μου συνοδεύει τα ζώα κουβαλώντας γάλα και νερό από την κοντινή πηγή:

Αριστερά ο προπάππος μου με την καλοκαιρινή εκδοχή της φορεσιάς του, δίπλα του ο παππούς μου και μπροστά τους οι νιόπαντροι γονείς μου, στο πέτρινο αλώνι:

Ο μπαμπάς μου:

Μπορεί οι καιροί να ήταν δύσκολοι, αλλά για την δεκαοχτάχρονη μητέρα μου, η μουσική αποτελούσε ζωτικής σημασίας προνόμιο ακόμα και στο βουνό:

 

[Klair]

Έτος 2010. Η τελευταία φορά που ανέβηκα στο βουνό με τον γιο μου, τον άντρα μου, τις αδελφές μου και τα ανίψια μου.

Η πηγή που προμήθευε νερό το σπίτι, το οποίο μεταφερόταν από τα ζώα μέσα σε ξύλινες βερέλες, αλλά πότιζε και ποτίζει μέχρι και σήμερα τα ζώα που βόσκουν ελεύθερα στο βουνό:

Οι κορύτες (σκαμμένοι κορμοί δέντρων που χρησιμεύουν ως ποτίστρες ζώων):

Το μισογκρεμισμένο σπίτι:

Y.Γ. Εκκρεμεί το ενδιάμεσο φωτογραφικό κομμάτι της ιστορίας (αυτό της δικής μου παιδικής ηλικίας) αλλά για αυτές τις φωτογραφίες πρέπει να κάνω "εφόρμηση" στο σπίτι της μητέρας μου. Ευελπιστώ να έχω θετικό αποτέλεσμα.

 

[STKF]

Παλιά...πολύ παλιά στο Όρος Σαϊτάς, στην πλευρά της Αρκαδίας μια οικογένεια με πρωτοστάτη τον προπάππο μου ξεκίνησε να δημιουργεί τις κατάλληλες για επιβίωση συνθήκες.

Ταξίδι στο χρόνο αυτό το post.....