Πολωνία Ανακαλύπτοντας με χριστουγεννιάτικη διάθεση την Βαρσοβία και την Κρακοβία!

[alma viajer@]

ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΣ ΜΕ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΤΗΝ ΒΑΡΣΟΒΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΑΚΟΒΙΑ​

Αρχές Οκτωβρίου.Οι προσφορές της Aegean φτάνουν στο τέλος τους το βράδυ. Χαζεύω προορισμούς και βλέπω πολύ δελεαστικές προσφορές για πολλούς προορισμούς. Ωστόσο, τίποτα δε φαίνεται ικανό στα μάτια μου να μπορεί να δελεάσει τον συνταξιδιώτη μου να κλείσει εισιτήριο πριν τη λήξη της προσφοράς. Μέχρι που βλέπω την Βαρσοβία. Να ένας προορισμός που πιθανώς θα του φανεί ελκυστικός σκέφτομαι. Όμως εγώ ήθελα και κάτι ακόμα, μιας και η πόλη αυτή δεν ήταν στα πρώτα μου ταξιδιωτικά πλάνα. Να μην του πω και για Κρακοβία; Ε κοίταξα αεροπορικά με διάφορους συνδυασμούς και κατέληξα στο να προτείνω να πάμε 14/12/2023 στην Βαρσοβία και να γυρίσουμε στις 20/12/2023 από Κρακοβία στην Αθήνα με 125 ευρώ το άτομο με τη χειραποσκευή μας. Τον πήρα τηλέφωνο και αφού μου τα έψαλλε ότι αυτά δε γίνονται τελευταία στιγμή, ε προφανώς και κλείσαμε τα εισιτήρια!!! Ο καιρός πέρασε γρήγορα ,αλλά και αυτή τη φορά δεν έκανα την οργάνωση που ήθελα, γιατί η δουλειά και το μεταπτυχιακό δεν άφηναν πολλά περιθώρια. Το επόμενο ταξίδι ελπίζω τουλάχιστον να το ευχαριστηθώ χωρίς το άγχος της σχολής.

Να πω ότι τα καταλύματα τα κλείσαμε ένα μήνα πριν το ταξίδι. Εμείς θέλοντας να μείνουμε στο κέντρο της Βαρσοβίας, έπειτα από αναζήτηση, καταλήξαμε να μείνουμε στο Lemonade Nowogrodzka,κοντά στο Centrum. Στην Κρακοβία μείναμε επίσης κοντά στο κέντρο, στο Central Krak Apartments.Η Βαρσοβία ήταν αισθητά πιο ακριβή στα καταλύματα σε σχέση με την Κρακοβία. Το δίκλινο δωμάτιο στην Βαρσοβία κόστισε τελικά 209 ευρώ για 3 βράδια και στην Κρακοβία 145 ευρώ για άλλα 3. Συνολικά επομένως η διανυκτέρευση μας για 6 βράδια στην Πολωνία κόστισε 177 ευρώ το άτομο. Λέω τελικά γιατί τα καταλύματα είχαν κλειστεί με δωρεάν ακύρωση λίγες ημέρες πριν το ταξίδι και εικάζω ότι λόγω του συναλλάγματος μάλλον την στιγμή που τράβηξαν τα χρήματα χρεωθήκαμε 5-6 ευρώ παραπάνω ( τα ψιλά γράμματα στο booking αναφέρουν σχετικά πράγματα). Θα αναφερθώ με περισσότερες λεπτομέρειες για τα καταλύματα στην πορεία.

Το τρένο από Βαρσοβία για Κρακοβία το κλείσαμε 10 ημέρες πριν το ταξίδι. Συνειδητοποιήσαμε ότι οι τιμές των τρένων όχι μόνο ήταν διαφορετικές ανά ώρα ταξιδιού, δηλαδή άλλες το πρωί και άλλες το βράδυ, αλλά άλλαζαν συνεχώς όπως και οι τιμές των αεροπορικών εισιτηρίων. Πιο συγκεκριμένα εμείς κλείσαμε εισιτήριο από Βαρσοβία για Κρακοβία για τις 17/12/2023 στις 9.40 το πρωί με 30,5 ευρώ το άτομο. Αν το είχαμε κλείσει μια μέρα πριν, το ίδιο εισιτήριο ήταν φθηνότερο κατά 7-8 ευρώ. Επομένως, βιαστήκαμε να κλείσουμε εισιτήρια γιατί οι διαφορές των τιμών ανάλογα με την ώρα και την ημέρα ήταν υπολογίσιμες. Λίγες ημέρες πριν το ταξίδι κλείσαμε την εκδρομή για το Άουσβιτς και τα αλατωρυχεία, καθώς και το εργοστάσιο του Σίντλερ. Λεπτομέρειες στη συνέχεια. Τέλος, να αναφέρω ότι συνολικά το ταξίδι προσωπικά μου κόστισε γύρω στα 630 ευρώ. Και αφού τελείωσα με τα βαρετά διαδικαστικά ας ξεκινήσουμε επιτέλους με την ιστορία.


ΒΑΡΣΟΒΙΑ

1η ημέρα

Η πτήση μας ήταν στις 15:50 από το Ελευθέριος Βενιζέλος. Θα έβρισκα τον συνταξιδιώτη μου στο αεροδρόμιο μιας και εγώ θα πήγαινα στην δουλειά και θα έφευγα νωρίτερα κατευθείαν για το αεροδρόμιο. Ήταν τέτοια η χαρά μου για το ταξίδι και η αφηρημάδα μου, που ενώ μπήκα στο μετρό δεν έβγαλα εισιτήριο αεροδρομίου. Αποτέλεσμα; Ένα ωραιότατο πρόστιμο και ας είχα προφανώς τη μηνιαία κάρτα για τα ΜΜΜ. Καλά θα πάει και αυτό σκέφτηκα. Το πλήρωσα επιτόπου και πήγα να βρω τον συνταξιδιώτη μου. Στον έλεγχο του πήραν και το αποσμητικό. Ας πρόσεχε. Τι και αν δεν ήταν γεμάτο, αναγράφουν ρητά τις προδιαγραφές για τα υγρά. Τέλος πάντων, δεν πτοηθήκαμε καθόλου από αυτά. Η πτήση μας ήταν καλή και πριν προλάβουμε να το καταλάβουμε φτάσαμε στο αεροδρόμιο Chopin της Βαρσοβίας στις 17:25 (τοπική ώρα). Τα πάντα ήταν βρεγμένα και το κρύο ήταν αισθητό. Αναρωτιόμαστε για το αν θα ήταν καλή ιδέα να βγάλουμε μερικά zloty στο αεροδρόμιο. Μόλις είδαμε την ισοτιμία που έδιναν στο ανταλλακτήριο (kantor τα έλεγαν εκεί) απλά προχωρήσαμε προς την έξοδο για να βρούμε που θα βγάλουμε εισιτήρια και το λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο κατάλυμά μας. Η ισοτιμία είναι περίπου 1 ευρώ=4,45 zloty. Ε στο αεροδρόμιο έδιναν 3 κάτι. Στην έξοδο υπήρχε αυτόματος πωλητής για εισιτήρια, οπότε πληρώσαμε χωρίς κανένα πρόβλημα με revolut κάρτα τα εισιτήρια μας και κατευθυνθήκαμε στη στάση των λεωφορείων. Δεν περιμέναμε πάνω από 5 λεπτά και τσουπ ήρθε. Το λεωφορείο δεν διέφερε από τα δικά μας. Είχε οθόνη με τις στάσεις που θα έκανε το λεωφορείο. Εκείνη την ημέρα είχε αρκετή κίνηση και φτάσαμε στον προορισμό μας περίπου 35-40 λεπτά αργότερα. Στο μεταξύ είχαμε την ευκαιρία να χαζέψουμε την πόλη.

Η Βαρσοβία σε αντίθεση με ότι σκέφτεται ο κόσμος που δεν έχει κάνει κάποια σχετική αναζήτηση είναι μια σύγχρονη μεγαλούπολη με μεγάλους αυτοκινητόδρομους, τεράστια εμπορικά μαγαζιά- αλυσίδες και γνωστούς οίκους, αλλά και ουρανοξύστες. Καλά διαβάσατε… ουρανοξύστες και τεράστια κτίρια απαρτίζουν το κέντρο της!!! Είναι μια ζωντανή πόλη με παλμό. Αυτή ήταν η πρώτη μου εντύπωση και η αλήθεια είναι ότι δεν άλλαξε στην συνέχεια. Πριν αρχίσω να ψάχνω και εγώ για αυτή την πόλη είχα μια εντελώς διαφορετική εικόνα.Στην ουσία δεν ήξερα και πολλά πράγματα. Και όμως η πόλη αυτή που ισοπεδώθηκε στην κυριολεξία στον Β Παγκόσμιο πόλεμο, κατάφερε όχι μόνο να αναγεννηθεί από τις στάχτες της και να ξαναχτιστεί το ιστορικό κέντρο της όπως ακριβώς ήταν τότε, αλλά κατάφερε να έχει τέτοια οικονομική ανάπτυξη.

Κατεβήκαμε από το λεωφορείο και κατευθυνθήκαμε προς το κατάλυμά μας. Δεν ήταν παρά 2 τετράγωνα παρακάτω. Όταν φτάσαμε και σιγουρευτήκαμε ότι είμαστε στο σωστό σημείο στείλαμε μέσω booking μήνυμα στον ιδιοκτήτη να μας στείλει οδηγίες για να μπούμε. Βλέπετε δεν ήταν ξενοδοχείο με reception. Ευτυχώς, ο άνθρωπος μας απάντησε αμέσως, γιατί το κρύο ήταν τσουχτερό. Πληκτρολογήσαμε τον κωδικό που μας έδωσε και η μεγάλη καγκελόπορτα άνοιξε. Μπήκαμε σε μια εσωτερική αυλή όπου είχε διάφορα κτίρια με πόρτες που οδηγούσαν σε διαφορετικά συγκροτήματα διαμερισμάτων. Όταν βρήκαμε τη δική μας πόρτα έπρεπε να βάλουμε εκ νέου κωδικό για να μπούμε στο κτίριο. Μπήκαμε μέσα, ανεβήκαμε στο 2ο όροφο και βρήκαμε το διαμέρισμά μας. Και μαντέψτε! Προφανώς είχε και άλλο κωδικό για να πάρουμε το κλειδί. Όλη αυτή τη διαδικασία την κάναμε κάθε φορά που μπαίναμε στο διαμέρισμα!! Είχε και αυτό την πλάκα του μπορώ να πω. Το δωμάτιο ήταν πολύ ωραίο, ευρύχωρο, με όλες τις ανέσεις. Βέβαια όταν μπήκαμε, βρήκαμε και μια τσάντα σκουπιδιών να μας καλωσορίζει. Μας είχε στείλει μήνυμα ο οικοδεσπότης βέβαια που μας εξηγούσε ότι αν θέλουμε να πετάξουμε όποια σκουπίδια κατά την διαμονή μας, μπορούσαμε να τα πετάξουμε σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Στον ημιώροφο του κτιρίου υπήρχε στον τοίχο ένα άνοιγμα όπου οι ένοικοι πετούσαν τα σκουπίδια τους. Άλλα συστήματα οι Πολωνοί. Οκ. Αφού τακτοποιήθηκαμε, βάλαμε τα ζεστά μας τα ρουχαλάκια, τα ισοθερμικά, γάντια, σκουφιά, κασκόλ κλπ και ξεχυθήκαμε για να εξερευνήσουμε τη Βαρσοβία by night. Με αυτά και με αυτά η ώρα ήταν 7 και θέλαμε να δούμε όσο γίνεται περισσότερα παρά το τσουχτερό κρύο. Είχε -2 βαθμούς Κελσίου!

Αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς την παλιά πόλη της Βαρσοβίας μέσω της βασιλικής οδού που ήταν πολύ κοντά στο κατάλυμά μας, της Nowy Swiat. Παρά το κρύο υπήρχε πολύς κόσμος που κυκλοφορούσε στους δρόμους. Μόλις μπήκαμε μάλιστα στο βασιλικό δρόμο που προανέφερα, το σκηνικό έγινε χριστουγεννιάτικο, καθώς όλος ο δρόμος ήταν στολισμένος. Εκείνο το τμήμα του δρόμου ήταν στολισμένο μάλιστα ala ferrero roche…καλά διαβάσατε…Παρά το κρύο προσπάθησα να βγάλω αρκετές φωτογραφίες. Στο σημείο αυτό να πω ότι αυτό ήταν άθλος, ιδίως τις βραδινές ώρες και τις μέρες που είχε αρκετό κρύο, καθώς για να βγάλεις φωτογραφίες με το κινητό έπρεπε να βγάλεις τα γάντια σου. Με τέτοιες θερμοκρασίες δεν μπορείς να κάτσεις χωρίς γάντια, όπως μπορείτε να φανταστείτε για πολλή ώρα, καθώς παγώνεις.

Περάσαμε το Πανεπιστήμιο, το άγαλμα του Κοπέρνικου, την εκκλησία του Τίμιου Σταυρού, ένα σωρό δημόσιες υπηρεσίες και κυβερνητικά κτίρια. Πως είναι τα δικά μας; Ε καμία σχέση. Όλος ο δρόμος και τα δέντρα ήταν στολισμένα και μάλιστα τα φωτάκια άλλαζαν και χρωματισμούς. Μετά από μια μακριά, αλλά ευχάριστη διαδρομή φτάσαμε στην κεντρική πλατεία όπου υψωνόταν το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Είχε διάφορα στολίδια όπως και την φωτισμένη ονομασία της πόλης. Υπήρχε η στήλη του Σιγισμούνδου και το βασιλικό κάστρο. Το βασιλικό κάστρο ομολογώ ότι δεν φαινόταν και πολύ εντυπωσιακό. Σίγουρα πρέπει να είναι από τα πιο απλά αντίστοιχα κάστρα στην Ευρώπη. Ωστόσο, η ατμόσφαιρα ήταν πολύ όμορφη. Έπαιζε χριστουγεννιάτικη μουσική, υπήρχαν παντού λαμπιόνια, η φωτογραφική μηχανή είχε πάρει φωτιά και ήμασταν πάρα πολύ χαρούμενοι όπως και όλος ο κόσμος γύρω μας.

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας. Βγήκαμε σε μια άλλη πλατεία, την Old Town Market Square-Rynek Starego Miasta w Warszawie, επίσης πανέμορφη, όπου είχε στηθεί στο κέντρο της ένα παγοδρόμιο και γύρω γύρω μια μίνι χριστουγεννιάτικη αγορά με ποτά και φαγώσιμα. Ο στολισμός εδώ ήταν πέρα για πέρα χριστουγεννιάτικος. Υπήρχαν φωτάκια πάνω από τα κεφάλια μας στο μεγαλύτερο μέρος της πλατείας και είχε στηθεί και εκεί ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ο κόσμος αψηφώντας το κρύο καθόταν όρθιος γύρω από τα σταντ κάτω από τα σπιτάκια τρώγοντας και πίνοντας. Οι περισσότεροι περιφέρονταν με ζεστό κρασί στα χέρι, το οποίο έχει πολύ έντονη μυρωδιά. Γινόταν χαμός και παρόλο που είχε κρύο ο κόσμος έδειχνε να απολαμβάνει την ατμόσφαιρα. Αποφασίσαμε να κάνουμε μια σύντομη στάση και να δοκιμάσουμε και εμείς το περιβόητο αυτό κρασί. Αναρωτηθήκαμε αν οι πάγκοι θα δεχθούν την revolut ή οποιαδήποτε άλλη κάρτα. Ωστόσο, σε όλο το ταξίδι μας δεν αντιμετωπίσαμε κανένα θέμα. Δέχονταν παντού κάρτες. Όσο για το κρασί. Άχνιζε. Ήταν ιδανικό για το κρύο, αλλά παραήταν γλυκό για τα γούστα μου. Η μαυροδάφνη δεν φάνταζε γλυκόπιοτη μπροστά του. Ωστόσο, εγώ το ήπια όλο σε αντίθεση με τον συνταξιδιώτη μου που πίνει μόνο ξηρά κρασιά. Το κρύο άρχισε να γίνεται πιο έντονο και έτσι αποφασίσαμε να συνεχίσουμε τη βόλτα μας. Φτάσαμε μέχρι τα τείχη Barbikan.

Η ώρα είχε περάσει και το στομάχι μας άρχισε να διαμαρτύρεται. Δεν είχαμε ιδέα που να πάμε για φαγητό. Ο συνταξιδιώτης μου δεν είχε ενθουσιαστεί ιδιαίτερα με κάποιο μαγαζί από την αναζήτηση του στην Ελλάδα και έτσι βρεθήκαμε να αναζητούμε κοντινά μαγαζιά στο διαδίκτυο. Πήγαμε στο πρώτο που μας κέντρισε το ενδιαφέρον κατά μήκος των τειχών, αλλά μας είπαν ότι θα έπρεπε να περιμένουμε στην ουρά τουλάχιστον 25 λεπτά. Ασυζητητί φύγαμε. Ψάχνοντας εκ νέου αποφασίσαμε να πάμε σε μια πιο safe επιλογή, πηγαίνοντας σε μια αλυσίδα εστιατορίων στον βασιλικό δρόμο. Εν τω μεταξύ, άρχισαν να χτυπάνε και κάποια τηλέφωνα. Βλέπετε είχα γενέθλια…Πρώτη φορά θα γιόρταζα τα γενέθλια μου μακριά από την Αθήνα και μάλιστα στο εξωτερικό!! Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη και ας μην είχαμε οργανώσει κάτι για να μην ψάχνουμε να φάμε μέσα στο κρύο.

Φτάσαμε στο Zapiecek και αφού μπήκαμε μέσα είδαμε επίσης κόσμο να περιμένει τραπέζι. Αυτή την φορά αποφασίσαμε να περιμένουμε, αφενός γιατί η ουρά ήταν μικρότερη και η αναμονή μικρή, αφετέρου γιατί ζεστάθηκε το κοκαλάκι μας με το ψοφόκρυο που είχε έξω. Είχαν παγώσει τα πάντα και μέσα ήταν τόσο ζεστά. Μετά από κανά 10λεπτο μας λένε πως υπάρχει διαθέσιμο τραπέζι και να κατέβουμε τις σκάλες. Υπήρχαν διάφορα τραπέζια και αφού δεν μας κατατόπισε κάποιος, κάτσαμε σε όποιο τραπέζι θέλαμε. Το εστιατόριο ήταν αρκετά μεγάλο, κάτι που δεν φαινόταν απέξω, ούτε καν από την είσοδο όση ώρα περιμέναμε στην ουρά. Ήταν ωραία διακοσμημένο και οι σερβιτόρες ήταν όλες ντυμένες με την ίδια φορεσιά, μάλλον παραδοσιακή, γιατί αντίστοιχα ρούχα φορούσαν σερβιτόρες σε αρκετά μαγαζιά στο υπόλοιπο ταξίδι. Η εξυπηρέτηση δεν ήταν το ίδιο καλή βέβαια. Διεκπεραιωτική και μάλλον αδιάφορη θα την χαρακτήριζα. Κάναμε αρκετή ώρα να παραγγείλουμε, αφού ο κατάλογος ήταν τεράστιος και έπρεπε να αποφασίσουμε τι θα φάμε. Πήραμε 2 κυρίως πιάτα (σούπα με λουκάνικα και τηγανητές κροκέτες με ποικιλία γεμίσεων) και κάτι τηγανητά pierogi μαζί με τα ποτά μας. Είχαμε σκοπό να πάρουμε γλυκό αργότερα μπας και έσβηνα και τα κεράκια που είχαμε μαζί μας. Σκάσαμε όμως από το φαγητό και μάλιστα τα κεράκια δεν καταφέραμε να τα ανάψουμε σε ολόκληρο το ταξίδι. Τα φαγητά δεν ήταν άσχημα, αλλά ήταν αρκετά βαριά σε σχέση με αυτά που έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα. Εγώ δεν κατάφερα να φάω καν όλο το πιάτο μου. Ζητήσαμε τον λογαριασμό και κατά την πληρωμή είχαμε κάποιο θέμα με την revolut. Η σερβιτόρα δεν έδειξε την παραμικρή προθυμία να μας βοηθήσει με το πρόβλημά μας, ενώ της το ζητήσαμε, απλά περίμενε να βρούμε τρόπο να την πληρώσουμε.Να σημειωθεί ότι παραγγείλαμε και ένα μπουκάλι νερό μετά από τόσο περπάτημα για να ξεδιψάσουμε. Μας έφεραν ένα μπουκαλάκι 300 ml το οποίο το χρέωσαν 3 και κάτι ευρώ αν θυμάμαι καλά. Υπέροχα πήγε και αυτό. Ωστόσο, ο συνολικός λογαριασμός δεν ξεπέρασε τα 30 ευρώ. Και αφού φάγαμε πήραμε γρήγορα το δρόμο της επιστροφής, γιατί το κρύο ήταν τσουχτερό και πια οι δρόμοι ήταν άδειοι, ενώ έριχνε και χιονόνερο.


2η ημέρα

Σηκωθήκαμε νωρίς το πρωί για να εξερευνήσουμε την πόλη. Το δωμάτιο ήταν πολύ ζεστό και σκεφτόμαστε πως θα βγούμε έξω στο κρύο. Ήταν τόσο ζεστό όπως και το κατάλυμα στην Κρακοβία που σκέφτηκα πως έπρεπε να είχα πάρει πιο ελαφριά, ίσως κοντομάνικα ρούχα για τον ύπνο. Το μόνο θέμα που είχαμε ήταν το κρεβάτι που έτριζε και κάποιες φορές γινόταν αρκετά ενοχλητικό. Εκτός από αυτό δεν είχαμε κάποιο άλλο θέμα στη διαμονή μας στη Βαρσοβία. Τέλος πάντων. Ντυθήκαμε και πήγαμε στο φούρνο απέναντι να πάρουμε καφέ και κρουασανάκια για πρωινό για να πάρουμε δυνάμεις. Δεν νομίζω να πληρώσαμε πάνω από 6,5 ευρώ για τέσσερα κρουασάν (σοκολάτας και βουτύρου) και έναν καφέ. Δίπλα ακριβώς είχε και zabka (αλυσίδα τοπικών σουπερμάρκετ) όπου προμηθευτήκαμε νερό σε φυσιολογική τιμή αυτή τη φορά.

Έτσι ξεκινήσαμε για να πάμε στο πάρκο Lazienki, το πιο δημοφιλές πάρκο της Βαρσοβίας, όπου έχει διάφορα σημεία ενδιαφέροντος και βασιλική κατοικία μέσα σε μία λίμνη. Το πάρκο απείχε περίπου μισή ώρα με τα πόδια από το κατάλυμά μας. Ήταν νωρίς το πρωί και ο κόσμος που περπατούσε στους δρόμους ήταν ελάχιστος. Λογικό, αφού είχε -2 και χιόνιζε. Πόσοι τρελοί σαν και εμάς θα πήγαιναν να επισκεφτούν πρωινιάτικα ένα πάρκο. Το χιόνι είχε αρχίσει να πυκνώνει και μέχρι να φτάσουμε έξω από το πάρκο, είχε αρχίσει να το στρώνει σε κάποια σημεία. Τα πάντα εκεί τριγύρω άρχισαν να ντύνονται στα λευκά και εμείς το απολαμβάναμε που βλέπαμε “άσπρη μέρα”. Βγάζαμε ο ένας τον άλλο φωτογραφίες με τα χιόνια στα σκουφιά και τις κουκούλες μας. Τι ωραία που ήταν. Τι όμορφα που ήταν και τα δημόσια κτίρια απέναντι από την είσοδο.

Μπήκαμε στο πάρκο. Κυκλοφορούσαμε σχεδόν μόνοι μας εκείνη την ώρα στα μονοπάτια του. Πανύψηλα δέντρα ξεπρόβαλλαν. Κάποια από αυτά γυμνά από φύλλα. Τι ωραία που θα ήταν την άνοιξη σε αυτό το μέρος σκεφτήκαμε. Και όμως, ακόμα και έτσι το πάρκο αυτό ντυμένο στα λευκά είχε μια ιδιαίτερη ομορφιά. Περιηγηθήκαμε στις γωνιές του πάρκου και είδαμε τα διάφορα σημεία ενδιαφέροντος. Εν τω μεταξύ είχε σταματήσει να χιονίζει και μπορούσαμε να κινηθούμε με μεγαλύτερη ευελιξία. Βγάλαμε μπόλικες φωτογραφίες μπροστά από έναν ναό με λιονταράκια (Temple of Sibyl) που ήταν μπροστά από μια λιμνούλα, η οποία προφανώς αυτή την εποχή ήταν παγωμένη. Γενικά τα τρεχούμενα νερά και οι λίμνες είχαν παγώσει αυτή την εποχή. Το τοπίο είχε εν μέρει ντυθεί στα λευκά. Ψάχναμε το δρόμο για τη βασιλική κατοικία στο κέντρο της λίμνης του πάρκου. Φτάνοντας εκεί είδαμε μια παρέα που τάιζε κάτι παγώνια και κάτι σκιουράκια. Δεν είχα ξαναδεί σκίουρους από τόσο κοντά. Πολύ παιχνιδιάρικα αυτά τα πλασματάκια. Και αφού χαζέψαμε αυτά τα χαριτωμένα ζωάκια πλησιάσαμε την βασιλική κατοικία στην καρδιά του πάρκου. Η λίμνη τριγύρω ήταν παγωμένη και έτσι οι φωτογραφίες δεν βγήκαν τόσο εντυπωσιακές όσο αυτές που έβλεπα στο διαδίκτυο.

Ο κόσμος ήταν ελάχιστος ακόμα και εμείς ψάχναμε από που βγάζουμε τα εισιτήρια ελευθέρας για να μπούμε στα κτίρια του πάρκου. Τις Παρασκευές βλέπετε ήταν ελεύθερη η είσοδος σε όλα τα σημεία ενδιαφέροντος στο Lazienki. Μπήκαμε στο διπλανό κτίριο από τη βασική οικία. Αφήσαμε τα πράγματά μας και περιηγηθήκαμε στους χώρους. Τα βασικά εκθέματα ήταν πίνακες. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι υπήρχε επεξήγηση και στη γλώσσα braille για τα άτομα με προβλήματα όρασης. Μάλιστα είχαν φτιάξει μια απομίμηση του πίνακα σε ανάγλυφη μορφή για να κατανοούν τα άτομα αυτά την επεξήγηση. Στη συνέχεια αποφασίσαμε να μπούμε στη βασιλική οικία. Εκεί όποιος ήθελε μπορούσε να αφήσει τα πράγματά του, αλλά ήταν υποχρεωτικό να φορέσει ποδονάρια για να περιηγηθεί στους εκθεσιακούς χώρους. Σωστοί οι Πολωνοί ! Να καθαρίζουν συνεχώς το πάτωμα από τις λάσπες του πάρκου, όταν βρέχει ή χιονίζει ; Να χαλάει και το παρκέ; Μια χαρά. Πολύ ωραία η οικία. Σωστό παλάτι. Είχε και τις ελληνικές αναφορές του με τον Ηρακλή και τις μούσες. Είδαμε την χλιδή των ηγεμόνων. Και έτσι αποφασίσαμε να συνεχίσουμε τη βόλτα μας στο υπόλοιπο πάρκο μέχρι την έξοδο. Βγάλαμε ένα σωρό φωτογραφίες μπροστά από αγάλματα και άλλα σημεία ενδιαφέροντος όπως το αμφιθέατρο κ.α., μέχρι που βγήκαμε ξανά σ μεγάλες λεωφόρους. Το χιόνι είχε λιώσει !

Αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής προς το Centrum με τους ουρανοξύστες και το παλάτι τεχνών και πολιτισμού ή όπως το λένε οι ντόπιοι τούρτα και ήταν δώρο του Στάλιν. Περιηγήθηκαμε σε αυτούς τους δρόμους και χαζεύαμε τα κτίρια και την κίνηση. Μπορεί να μην χιόνιζε πια, αλλά το κρύο ήταν τσουχτερό. Δε μπορούσες να μείνεις χωρίς γάντι για πολλή ώρα. Κάποια στιγμή μας σταμάτησε μια πολύ αγχωμένη κοπέλα ζαλωμένη τσάντες με βιβλία για να μας ρωτήσει που βρίσκεται κάποιο κτίριο. Της απαντήσαμε πως είμαστε τουρίστες και δεν ξέρουμε, αλλά επέμενε πως ήθελε βοήθεια. Ε αφού επέμεινε, έβγαλα το κινητό να δω τι λέει το gps. Αφού μιλούσε ακαταύπαστα στη γλώσσα της, της ζήτησα να κάνει spelling για να βάλω την τοποθεσία στο gps. Μου μιλούσε στα πολωνικά και μάλιστα μου έκανε και παρατήρηση ενοχλημένη που έβαλα λάθος γράμματα στην αναζήτηση. Της είπα ότι μου μιλάει στα πολωνικά και όχι στα αγγλικά. Για να μην τα πολυλογώ, η τοποθεσία της φαινόταν ότι δεν απείχε πάνω από 50 μέτρα μακριά, αλλά για κάποιο λόγο δεν καταλάβαινες από που έπρεπε να μπεις. Σταματήσαμε μάλιστα και μια κυρία να βοηθήσει. Και αφού μιλήσανε στα πολωνικά για λίγη ώρα, η κοπέλα μάζεψε τα βιβλία της και χωρίς να μας κοιτάξει καν σηκώθηκε και έφυγε με την κυρία χωρίς να μας πει ούτε ένα ευχαριστώ !!! Δεν ξέρω αν είμαι υπερβολική, αν ήταν πολύ αγχωμένη η κοπέλα, αλλά δεν μου έκανε καλή εντύπωση αυτή η συμπεριφορά. Στην Ελλάδα, δε νομίζω ότι δεν θα πει ένα ευχαριστώ και ο πιο περίεργος άνθρωπος σε αντίστοιχο περιστατικό. Δεν την βοηθήσαμε επί της ουσίας κάπου, αλλά της αφιερώσαμε 5-10 λεπτά μέσα στο κρύο. Και αυτό ήρθε να προστεθεί στην εικόνα που είχαμε σχηματίσει για τους Πολωνούς ήδη από τις λίγες ώρες που βρισκόμαστε στη χώρα.

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στο πολύβουο κέντρο της Βαρσοβίας. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι το γεγονός ότι τα αυτοκίνητα σταματούσαν μπροστά στις διαβάσεις για να περάσουν οι πεζοί είτε υπήρχε είτε όχι φανάρι. Θα μου πείτε συμβαίνει αυτό στο εξωτερικό και το είχα ζήσει και στο 1ο μου ταξίδι στο εξωτερικό τον Μάρτη στη Βαρκελώνη, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό. Οι Πολωνοί σταματούσαν σε κάθε διάβαση που διέρχονταν πεζοί, αλλά σταματούσαν και σε κάθε διάβαση που έβλεπαν να στέκεται κόσμος στο πεζοδρόμιο. Πόσες φορές δεν ήθελα καν να περάσω τον δρόμο και απλά σταματούσαν τα αυτοκίνητα για να περάσω!!! Φοβερό! Οι πεζοί σε αποκλειστική προτεραιότητα. Αφού έλεγα θα γυρίσω στην Ελλάδα και θα πάθω κανένα ατύχημα. Στην Πολωνία περνούσες τον δρόμο άφοβα, σίγουρος ότι όλα τα αμάξια θα σταματήσουν για να περάσεις.

Βλέπαμε που λέτε το παλάτι πολιτισμού και τεχνών και λέγαμε ότι κοντεύουμε να φτάσουμε. Ε ήθελε λίγη ώρα. Επειδή είναι αρκετά ψηλό φαίνεται από παντού και νομίζεις ότι είναι συνεχώς δίπλα σου. Καταλαμβάνει ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο. Λέγαμε να πάμε για φαγητό, αλλά μάλλον δε θα προλαβαίναμε. Είχαμε σχεδιάσει να πάμε το μεσημέρι στο μουσείο εξέγερσης της Βαρσοβίας. Στο σημείο αυτό να πω ότι εκείνη την περίοδο στην Πολωνία η δύση του ηλίου ήταν στις 15.30 το μεσημέρι !!! Όταν έκλεισα τα εισιτήρια αυτό ήταν κάτι που δεν είχα υπολογίσει. Ήξερα ότι θα νυχτώνει νωρίς, αλλά όχι τόσο νωρίς. Έτσι είχαμε αποφασίσει να εκμεταλλευτούμε το φως της ημέρας σε βόλτες και τα μουσεία και γενικά τους κλειστούς χώρους να τους επισκεφτούμε όσο γίνεται μετά τις 14:00 το μεσημέρι, ανάλογα και με τα ωράρια λειτουργίας. Οι περισσότεροι επισκέψιμοι χώροι έκλειναν γύρω στις 18:00.

Επειδή λοιπόν είχαμε λίγη ώρα ακόμα στη διάθεσή μας για να πάμε στο μουσείο εξέγερσης, αλλά είχαμε παγώσει από το κρύο και είχαμε κουραστεί, αποφασίσαμε να ζεσταθούμε μπαίνοντας στο εμπορικό κέντρο δίπλα από το παλάτι πολιτισμού και τεχνών, το zlote taratsy. Αχ, ζεστάθηκε το κοκκαλάκι μας !!! Γινόταν χαμός από κόσμο! Ντόπιοι και τουρίστες…Λογικό. Δεν ξέρω αν είχαν όλοι σκοπό τα ψώνια, πάντως ο θερμαινόμενος χώρος είναι ένα καλό κίνητρο για επίσκεψη τις κρύες ημέρες. Ένα κλασικό στολισμένο εμπορικό κέντρο ήταν. Το μόνο που έχω να σχολιάσω είναι ότι τα καταστήματα αλυσίδες τύπου ΖΑΡΑ ήταν τεράστια ή τουλάχιστον πολύ πολύ μεγαλύτερα από ότι τα αντίστοιχα δικά μας. Κάναμε τη βόλτα μας και ξεκουραστήκαμε σε κάποια παγκάκια. Μάλιστα ξέχασα και το σκουφάκι μου εκεί. Όταν συνειδητοποίησα ότι το ξέχασα και γύρισα να το πάρω ήταν ακόμα εκεί. Πόσες φορές μου έπεφταν τα γάντια, τα σκουφιά κλπ. Πάντα τα έβρισκα εκεί που τα έχανα ή μου το επεσήμαναν οι ντόπιοι όταν δεν το καταλαβαίναμε από μόνοι μας! Ε δεν είμαι συνηθισμένη να ντύνομαι σαν κρεμμύδι και έχω μια ροπή στο να χάνω πράγματα. Τέλος πάντων!

Στο εμπορικό κέντρο βρήκαμε και ανταλλακτήριο kantor. Θέλαμε να δούμε πως είναι το τοπικό νόμισμα και αφού είδαμε ότι έδινε καλή ισοτιμία ανταλλάξαμε ένα 20ευρω. Ε η υπάλληλος δεν μας μίλησε καν! Απλά μας έδωσε τα zloty που μας αντιστοιχούσαν. Τι να πω! Πλάκα είχαν τα zloty! Τα μετρητά επί της ουσίας δεν μας χρειάστηκαν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Έχει ανταλλακτήρια σε πολλά σημεία της Βαρσοβίας, ενώ στην Κρακοβία έχει παντού και σε εξαιρετικές ισοτιμίες. Δεν χρειάζεται να αγχωθείτε με το συνάλλαγμα πραγματικά.

Έτσι, αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο προς το μουσείο εξέγερσης. Χαζεύαμε τις μεγάλες λεωφόρους και τα τεράστια κτίρια. Ακόμα και στη Βαρσοβία με τέτοιο κρύο έχει ποδηλατόδρομους, τους οποίους χρησιμοποιούν κατά κόρον τα delivery. Οι ντελιβεράδες εκεί κινούνται με ποδήλατο. Χαρά στο κουράγιο τους. Στο δρόμο πήραμε και κάποιο σνακ για να αντέξουμε μέχρι να πάμε για φαγητό. Ο συνταξιδιώτης μου πήρε και έναν καφέ από χρυσάφι από κάποιο κατάστημα caffe nero. Ίσως ήταν κάποια τοπική αλυσίδα τύπου starbucks. Να τον ευχαριστιόταν κιόλας! Όπως περπατούσε έπεσε και πάνω του. Καλά πήγε και αυτό!! Χαχα! Και κάπως έτσι, φτάσαμε στο μουσείο.

Στο μουσείο εξέγερσης της Βαρσοβίας κάτσαμε σίγουρα ένα διωράκι. Είχε ενδιαφέρον. Ο επισκέπτης θα δει εκθέματα και θα μάθει πράγματα για τη ζωή στη Βαρσοβία πριν και μετά την εξέγερση το 1944, την ισοπέδωση της πόλης από τους Γερμανούς, αλλά και την συμβολή των Ρώσων. Έχει κατατοπιστικά βίντεο, φωτογραφίες και ηχητικά ντοκουμέντα της εποχής. Είναι ένα μουσείο όπως και αρκετά από τα μουσεία που επισκεφθήκαμε στην Πολωνία με οθόνες αφής που παρέχουν στον επισκέπτη μια εμπειρία διάδρασης και την ευκαιρία να διαβάσει ότι τον ενδιαφέρει ή να ανοίξει ταυτόχρονα όσες καρτέλες τον ενδιαφέρουν. Ήταν μια ωραία εμπειρία.

Όταν βγήκαμε από το μουσείο είχε βραδιάσει αν και ήταν απόγευμα. Χαζέψαμε τους πολύβουους δρόμους και τα φώτα από τα πελώρια κτίρια. Ο συνταξιδιώτης μου είχε διαβάσει για την εναλλακτική συνοικία της Πράγας στην άλλη πλευρά του Βιστούλα. Δεν είχε ψάξει όμως κάτι συγκεκριμένο να επισκεφτούμε ή να κάτσουμε για φαγητό ή ποτό. Παρόλα αυτά, αποφασίσαμε να πάμε με μετρό μέχρι την Πράγα. Βγάλαμε εισιτήριο από τους αυτόματους πωλητές με την revolut και κατευθυνθήκαμε προς τη σωστή πλατφόρμα για να κατέβουμε στη στάση Wilenski που σύμφωνα με το gps ήταν περιοχή με αρκετό κόσμο. Το μετρό έμοιαζε μέσα στο συρμό περισσότερο με το δικό μας τραμ και είχε οθόνες που ενημέρωναν τους επιβάτες για τις επόμενες στάσεις. Έξω από το μετρό έστεκε στολισμένο ένα εμπορικό κέντρο. Είχε παρά πολύ κόσμο. Εμείς αποφασίσαμε να κάνουμε βόλτα όπου το gps έλεγε ότι υπήρχε περιοχή με κόσμο. Δεν υπήρχαν παρά μικρά μαγαζάκια είτε για φαγητό, είτε για ποτό. Έτσι όπως είναι τα κτίρια δεν βλέπεις πολλές φορές το εσωτερικό τους. Δεν μπορούσες να καταλάβεις αν όντως είχαν κόσμο, καθώς δεν υπήρχαν τραπέζια έξω. Ωστόσο, δεν ήταν μια γειτονιά με άφθονα μαγαζιά. Σε κάποιο σημείο είδαμε και ένα παζάρι με πάγκους-σπιτάκια που είχε κλείσει και ήταν λίγο σε ερημική τοποθεσία. Έτσι,βιάστηκα να φύγουμε από το σημείο. Παρόλα αυτά, το κομμάτι που περπατήσαμε δεν μου φάνηκε ιδιαίτερα εναλλακτικό ή πολύ διαφορετικό από το κέντρο. Απλά τα κτίρια δεν ήταν τόσο περιποιημένα, είχαν graffiti στους τοίχους ή υπήρχαν ορισμένα πιο “βαριά” που μαρτυρούσαν το κομμουνιστικό παρελθόν της χώρας. Ωστόσο, μάλλον για τη συνοικία της Πράγας που είχαμε διαβάσει έπρεπε να πάμε σε κάποιο άλλο σημείο- ίσως κοντά στο NEON museum; Αυτά συμβαίνουν όταν δεν έχεις οργανωθεί επαρκώς. Οκ. Δεν έγινε και τίποτα. Ωστόσο, το στομάχι μας είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται. Έτσι, αρχίσαμε να ψάχνουμε που θα φάμε. Μας άρεσε ένα εστιατόριο κοντά στον εκθεσιακό χώρο του Κοπέρνικου, όπου υπήρχαν αρκετά μαγαζιά. Πήραμε το μετρό για να φτάσουμε εκεί. Είδαμε και το άγαλμα της γοργόνας, το σύμβολο της Βαρσοβίας που έστεκε πλάι στις όχθες του Βιστούλα και βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες. Για κακή μας τύχη το εστιατόριο έκλεινε στις 20.00. Δηλαδή 5-10 λεπτά αργότερα, όπως και τα περισσότερα με πολωνική κουζίνα εκεί γύρω. Πως δεν το είδαμε!! Μα στις 20.00 ; Κουρασμένοι και πεινασμένοι ψάχναμε να βρούμε εκ νέου εστιατόριο, ενώ τρώγαμε ότι είχε απομείνει από τα σνακ που είχαμε πάρει το μεσημέρι.

Περπατήσαμε αρκετή ώρα. Κατευθυνθήκαμε προς την παλιά πόλη και την nowy swiat. Είδαμε μια πολωνική ταβέρνα ονόματι Ceprownia που είχε καλές κριτικές και μπήκαμε μέσα εφόσον είδαμε ότι είχε κενό τραπέζι. Αχ τι ωραία ζέστη! Οι σερβιτόροι με κοντομάνικα …αυτό ίσχυε σε όλα τα εστιατόρια σε όλο το ταξίδι μας. Επιλέξαμε να φάμε σούπες και μια σαλάτα.Την έψαξα στο google να δω πως θα ήταν η σούπα. Ήρθε τελείως διαφορετική. Μέσα στην σούπα ήταν ένα τεράστιο κομμάτι κρέας με αρκετό λίπος και αρκετά κόκκινο…όχι αυτό το κρέας που συνηθίζουν να τρώμε οι Έλληνες ως καλοψημένο. Η μυρωδιά από τα φαγητά ήταν αρκετά έντονη, όπως και η γεύση τους. Δεν ήταν άσχημο το φαγητό, απλά πολύ βαρύ και έντονο σε σχέση με όσα έχω συνηθίσει. Μας κέρασαν και καραμελίτσες για επιδόρπιο!

Και αφού φάγαμε και ξεκουραστήκαμε συνεχίσαμε τη βόλτα μας στην χριστουγεννιάτικη παλιά πόλη της Βαρσοβίας. Η ατμόσφαιρα ήταν γιορτινή και ο κόσμος ήταν περισσότερος από ότι το προηγούμενο βράδυ. Ο κόσμος περπατούσε με ένα ποτήρι κρασί στα χέρια για να ζεσταθεί. Ωστόσο, υπήρχαν και πολλές κοπέλες που δεν ένιωθαν το κρύο. Φορούσαν φούστες με ένα απλό καλσόν ή δεν φορούσαν γάντια ή κασκόλ και σκούφο. Γενικά υπήρχε κόσμος πολύ ελαφρά ντυμένος, ενώ εμείς είμαστε σαν τα κρεμμύδια…Μάλλον θεωρούσαν ότι οι θερμοκρασίες ήταν καλές, που ήταν για την εποχή, αλλά τα βράδια είχε παγωνιά βρε παιδιά…Τι να πω… Κάναμε την βόλτα μας και περάσαμε εκ νέου από τις χριστουγεννιάτικες αγορές. Και αφού γεμίσαμε εικόνες, κουρασμένοι και με το κρύο να έχει κάνει για τα καλά την εμφάνισή του, πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το κατάλυμά μας. Μάλιστα περάσαμε από δρόμους γεμάτους με κλαμπ και νυχτερινά κέντρα!!! Είχε πολύ κόσμο που περίμενε να μπει στο εσωτερικό τους. Γλεντζέδες οι Πολωνοί! Ώρα για ξεκούραση.


3η ημέρα

Σηκωθήκαμε νωρίς το πρωί με σκοπό να δούμε την παλιά/νέα πόλη της Βαρσοβίας την ημέρα, μιας και την είχαμε περπατήσει μόνο το βράδυ. Πήραμε το πρωινό μας στον φούρνο απέναντι και πήραμε και ένα μπουκάλι νερό από το σούπερ μάρκετ. Κάναμε το λάθος και πήραμε ανθρακούχο! Μα η πλειοψηφία των νερών είναι ανθρακούχα. Δεν το προσέξαμε. Πως το πίνουν αυτό το νερό δεν καταλαβαίνω. Εγώ προφανώς πήρα κανονικό νερό, ενώ ο συνταξιδιώτης μου δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα.

Πήραμε τον βασιλικό δρόμο για την παλιά πόλη. Το τοπίο δε θύμιζε τον πολύβουο και γιορτινό δρόμο που βλέπαμε τις προηγούμενες ημέρες. Ο κόσμος ήταν ακόμα λιγοστός και με το φως της μέρας βλέπαμε μια άλλη όψη της πόλης. Τα κτίρια έμοιαζαν μεταξύ τους, απλά εναλλάσονταν οι χρωματικές τους αποχρώσεις: μπεζ, γκρι, μουσταρδί, ροζ, μπορντό, λευκό κ.α. και πάλι από την αρχή. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και χαζέψαμε για λίγο και κάποιες υπαίθριες εκδηλώσεις τύπου συναυλίες και γύρισμα για βιντεο- κλιπ; Πλάκα είχε. Όταν φτάσαμε στην κεντρική πλατεία ψάξαμε να βρούμε τα σκαλιά για να ανέβουμε στην Αγία Άννα και να δούμε τη θέα από ψηλά. Έχει και πανό που λέει terrace view. Και βέβαια δίνεις τον οβολό σου για να ανέβεις αυτά τα περίπου 140 σκαλοπάτια, κάτι που δεν το είχαμε διαβάσει. Ωστόσο, η θέα είναι πάρα πολύ ωραία. Ίσως εκεί βγάλαμε κάποιες από τις ωραιότερες φωτογραφίες του ταξιδιού. Έχεις θέα την παλιά πόλη, τους ουρανοξύστες στο βάθος και τον Βιστούλα ποταμό. Και αφού η φωτογραφική μηχανή πήρε φωτιά, συνεχίσαμε την βόλτα μας μέσα από την χριστουγεννιάτικη αγορά που είχε στηθεί. Ψωνίσαμε τα μαγνητάκια μας περί 6 ζλότι το καθένα. Τα πιο φθηνά που βρήκα στη Βαρσοβία. Στην Κρακοβία είχε και με 5 ζλοτυ. Ωστόσο, τα μαγνητάκια ήταν ακριβά. Κόστιζαν συνήθως από 8-30 ζλότυ. Ε όχι βρε παιδιά να πληρώσουμε 4-5 ευρώ κάθε ένα μαγνητάκι. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας μέχρι που φτάσαμε στα τείχη Barbikan. Εκείνη την ώρα άρχισε να αυξάνεται η κίνηση στους δρόμους. Ομολογώ ότι την ημέρα τα τείχη αυτά μου φάνηκαν περισσότερο εντυπωσιακά. Το βράδυ δεν καταλάβαινα το μέγεθος τους και τι υπήρχε μέσα και έξω από αυτά. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς το μουσείο της Μαρί Κιουρί έξω από τα τείχη της παλιάς πόλης. Ήταν Πολωνή φυσικός και χημικός και είχε τιμηθεί 2 φορές με το βραβείο Νόμπελ. Το μουσείο αυτό άνοιγε εκείνη την ώρα, στις 12.00 το μεσημέρι. Μπήκαμε μέσα και βγάλαμε ένα εισιτήριο που κόστιζε περίπου 2,5 ευρώ. Μας έδωσαν και ηχητικό οδηγό δωρεάν. Το μουσείο είναι εξαιρετικά μικρό και έχει εκθέματα- προσωπικά αντικείμενα από το εργαστήρι της και πληροφορίες για τη ζωή της. Και όλη την ηχητική ξενάγηση να ακούσεις δεν θα χρειαστεί πάνω από μισή ώρα για αυτή τη μόνιμη έκθεση. Οκ, μάθαμε και κάτι χωρίς να έχουμε εξαρχής τρελές προσδοκίες.

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας έξω από τα τείχη, στην νέα πόλη της Βαρσοβίας που και αυτή δεν διαφέρει από την παλιά. Στην ουσία και οι δύο ισοπεδώθηκαν στο Β Παγκόσμιο πόλεμο και κτίστηκαν από την αρχή ως πιστά αντίγραφα από τις φωτογραφίες της εποχής. Aποτελούν το ιστορικό κέντρο της Βαρσοβίας και συγκαταλέγονται στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Πολύ μου άρεσε αυτή η βόλτα σε αυτή τη συνοικία. Τα χρώματα στα σπίτια μου φαίνονταν κάπως πιο ζωηρά. Όπως περπατούσαμε ξεπρόβαλλε μια πολύ ωραία μεγάλη πλατεία και μια άμαξα που την έσερναν άλογα. Νόμιζα πως μεταφέρθηκα πίσω στο χρόνο. Λες και βρισκόμουν στη δεκαετία του 30 και του 40. Τα κτίρια, οι πλακόστρωτοι δρόμοι, οι άμαξες, η απουσία αυτοκινήτων. Πολύ την ευχαριστήθηκα αυτή την βόλτα! Επιστρέψαμε εντός των τειχών και στην γνώριμη πολύβουη πλατεία με το παγοδρόμιο. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και χαζέψαμε τα τουριστικά μαγαζιά. Είδαμε να πουλάνε ως αναμνηστικά κάποια μουσικά κουτιά. Μπορούσες να αγοράσεις μουσικό κουτί με όποια μελωδία ήθελες. Ξεκινούσαν από 12-13 ευρώ. Μου φαινόταν αρκετά ακριβό για κάτι που δεν θα το έβαζες να παίζει συχνά και που φαινόταν πως θα χαλούσε γρήγορα. Περάσαμε ξανά από την κεντρική πλατεία και το βασιλικό κάστρο. Δεν μας δημιουργήθηκε η επιθυμία να μπούμε εντός του. Θέλαμε να πάμε στο μουσείο του Σοπέν και αν προλαβαίναμε ήθελα να κάνουμε μια βόλτα στις όχθες του Βιστούλα κατά τη διάρκεια της μέρας. Αυτό που θέλαμε οπωσδήποτε ήταν να ανέβουμε στο παλάτι τεχνών και πολιτισμού για να δούμε τη Βαρσοβία από ψηλά τη νύχτα. Και η ταράτσα έκλεινε στις 20.00. Επειδή όμως μέχρι τότε είχαμε αρκετές ώρες αποφασίσαμε να πάμε και στον Κοπέρνικο, κάτι που δεν ήταν στα πλάνα μας. Είχαμε διαβάσει ανάμεικτες κρτικές και κυρίως ότι είναι μέρος για παιδιά. Όμως, αφού θα υπήρχε χρόνος μετά το μουσείο του Σοπέν και θα είχε ήδη νυχτώσει αποφασίσαμε να το εντάξουμε στο πρόγραμμά μας.

Έχοντας αυτά στο νου μας, δεν κάναμε τη βόλτα δίπλα στο Βιστούλα. Τον είδαμε το προηγούμενο βράδυ δίπλα στο άγαλμα της γοργόνας και ξέραμε ότι θα τον βλέπαμε και στην Κρακοβία. Οπότε κινήσαμε για το μουσείο του Σοπέν, αφού κάναμε στάση σε ένα μαγαζάκι στη βασιλική οδό που πουλούσε zapienkaki, το εθνικό street food των Πολωνών θα έλεγα. Είναι μια μπαγκέτα ψωμί 30, 40, 50 εκατοστών ανάλογα το μέγεθος που επιθυμείς και βάζεις επάνω της ότι υλικά θέλεις. Ουρές ο κόσμος σε τέτοια μαγαζιά. Νοστιμότατο…ότι έπρεπε…το καταβροχθίσαμε σε ένα παγκάκι παρακάτω…όχι αυτά του Σοπέν. Τα κανονικά. Στη Βαρσοβία έχουν φτιάξει μουσικά παγκάκια κατά μήκος της βασιλικής οδού και όχι μόνο, όπου αν πατάς το κουμπί που έχουν πάνω τους παίζουν κομμάτια του Σοπέν. Ε βρήκαμε και εμείς τέτοια παγκάκια. Κάποια δεν έπαιζαν καν, ενώ άλλα είχαν χαμηλή μελωδία. Αν έχει φασαρία μετά βίας την ακούς. Όταν τα πρωτοέβαλαν ίσως ήταν αλλιώς τα πράγματα.

Πήραμε το δρόμο για το μουσείο του Σοπέν. Ωραίο κτίριο απέξω. Βγάλαμε τα εισιτήρια μας και μπήκαμε μέσα. Είχε αρκετό κόσμο. Ανεβήκαμε την κεντρική σκάλα του κτιρίου.Η περιήγηση στις αίθουσες ήταν η περιήγηση σε ένα αρχοντικό της εποχής, όπου μάθαινες για τη ζωή του Σοπέν και έπαιρνες μια ιδέα από τις μουσικές δημιουργίες του. Κατεβήκαμε στις ισόγειες αίθουσες όπου υπήρχαν χώροι-δωματιάκια όπου έμπαινες και άκουγες, χωρίς να ενοχλείς, αποσπάσματα από μελωδίες του Σοπέν χωρισμένες ανά κατηγορία. Αφού ακούσαμε αρκετή ώρα, μπήκαμε σε μια αίθουσα που καθόταν αρκετός κόσμος και περίμενε. Κάτσαμε και εμείς. Δεν πέρασαν 5 λεπτά και εμφανίστηκε ένας νεαρός που κάθισε στο πιάνο που βρισκόταν στη σκηνή! Ε λέγαμε να κλείσουμε κάποιο από τα κοντσέρτα του Σοπέν που υπάρχουν στην πόλη. Ευτυχώς δεν το κάναμε. Δεν ακούμε κλασική μουσική, ούτε έχουμε τέτοια παιδεία. Για την εμπειρία λέγαμε να πάμε. Ευτυχώς που δεν κλείσαμε. Ακούσαμε εκεί Σοπέν !! Ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία μπορώ να πω. Πέρασαν 20 λεπτά. Καλά λέω πόσο θα παίξει ακόμα..Δεν ήξερα και αν είχε και άλλες αίθουσες το μουσείο. Είχαμε και τον Κοπέρνικο μετά. Στη μισή ώρα λέω στον συνταξιδιώτη μου να φύγουμε. Το απολαύσαμε. Άσε που αν καθόμουνα κι άλλο με τα σβηστά φώτα και τις αναπαυτικές καρέκλες θα με έπαιρνε ο ύπνος. Όχι θα μείνουμε μέχρι να τελειώσει! 38 λεπτά μας έπαιξε ο νεαρός. Πήραμε γερή δόση Σοπέν! Για όσους θέλανε και άλλο ή δεν μπηκαν έγκαιρα στην αίθουσα υπήρχε αίθουσα με οθόνες και ατομικά ακουστικά με όλα τα έργα του Σοπέν χωρισμένα ανά κατηγορίες ακριβώς δίπλα. Δεν ακούσαμε και πάρα πολύ μετά το κοντσέρτο όπως καταλαβαίνετε. Ως γνήσια ξεχασιάρα πριν βγούμε από το μουσείο γύρισα πίσω να πάρω το σκουφάκι μου…

Βάλαμε το gps με κατεύθυνση τον Κοπέρνικο. Το gps μας έβγαλε δρόμο που περνούσε μέσα από ένα μικρό εμπορικό κέντρο. Κόσμος, μαγαζιά, χαμός. Κοιτούσα μπας και πάρω ένα πιο μεγάλο και μπόλικο σκουφάκι και με τσάκωσε μια πωλήτρια και μου παίνευε τα σκουφιά της. Πολύ ωραία και ζεστά φαίνονταν…ρωτάω τιμή…και τι μου είπε; οτι ξεκινούσαν από 250 ;!!!! zloty της λέω; Ναι…πάλι καλά…αλλά και πάλι δεν ήμουν διατεθειμένη να πάρω σκουφάκι με 50-60 ευρώ. Ποιοτικά φαίνονταν καλύτερα από τα δικά μας, αλλά τα σκουφάκια ήταν αρκετά ακριβά όπου και να κοίταξα στην Πολωνία.

Φτάνουμε στον Κοπέρνικο γύρω στις 16.00…Είχε πάρα πολύ κόσμο. Γινόταν χαμός από οικογένειες, παιδιά, ζευγάρια. Τα πάντα. Είχε πάρα πολύ ζέστη μέσα, για αυτό και αφήσαμε τα πράγματά μας σε ένα ντουλαπάκι που κλείδωνε με κλειδί. Χρειαζόταν και ένα κέρμα για να μπορέσει να κλείσει, το οποίο έπαιρνες πίσω όταν θα άδειαζες το ντουλαπάκι. Τα εκθέματα ήταν εκπαιδευτικού χαρακτήρα. Είχαν να κάνουν με οικολογία, με τη βιωσιμότητα του πλανήτη, με την τεχνητή νοημοσύνη και τις εφαρμογές της σε διάφορα επιστημονικά πεδία όπως η ιατρική. Κάποια εκθέματα ήταν για ενημέρωση, άλλα ήταν διαδραστικά, άλλα ήθελαν τη συμμετοχή σου σε έρευνες, άλλα ήταν ψυχαγωγικά και άλλα ήθελαν να βάλεις το μυαλό σου να σκεφτεί για να βρεις τη λύση σε γριφους. Στον πάνω όροφο τα εκθέματα ήταν πιο παιχνιδιάρικα και εκπαιδευτικά και είχαν να κάνουν με τους νόμους της φυσικής, τα χρώματα, το φως, τη βαρύτητα, το σώμα και ένα σωρό άλλα. Υπήρχαν επεξηγήσεις στα αγγλικά, ουκρανικά, πολωνικά και όχι στα συνηθισμένα για εμάς γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά και ιταλικά. Μείναμε 2,5 ώρες και κάποια από τα εκθέματα τα είδαμε πολύ γρήγορα λόγω του κόσμου και γιατί το μουσείο έκλεινε μετά από λίγο. Ιδανικά θα θέλαμε ένα τρίωρο. Ομολογώ ότι η ώρα πέρασε σαν νερό. Κάποια από τα εκθέματα δεν μας έκαναν αίσθηση, διότι τις πληροφορίες αυτές τις γνωρίζαμε. Ωστόσο, αξίζει η επίσκεψη ειδικά αν έχετε παιδιά μαζί σας. Αυτά εγγυώμαι ότι θα ξετρελαθούν!!! Για το πλανητάριο δε γνωρίζω γιατί δεν είδαμε κάποια παράσταση και αν δεν κάνω λάθος έχει έξτρα εισιτήριο.

Πήραμε τα πράγματά μας και πήγαμε απευθείας στο μετρό. Δεν θα προλαβαίναμε αλλιώς να πάμε στο παλάτι του πολιτισμού και των τεχνών με τα πόδια και να χαζέψουμε τη θέα από ψηλά. Έχει σταθμό μετρό εξάλλου ακριβώς απέξω. Ενδεχομένως να μπορούσαμε να πάμε και με το τραμ. Δεν το ψάξαμε. Η Βαρσοβία έχει εκτεταμένο δίκτυο τραμ, παρά μετρό. Τραμ περνάνε συνεχώς. Ωστόσο, στην παραμονή μας στη Βαρσοβία δεν το χρησιμοποιήσαμε. Βγήκαμε έξω ακριβώς από το παλάτι πολιτισμού. Το πελώριο αυτό κτίριο έστεκε μπροστά μας φωτισμένο σε μωβ χρωματισμούς! Δίπλα μας είχε στηθεί και ένα παγοδρόμιο και είχε πάρα πολύ κόσμο. Τέλεια. Και για πες; Τώρα που φτάσαμε, από που μπαίνουμε; Ποια είναι η είσοδος για την ταράτσα; Δεν βοηθάει και αυτό το gps! Αρχίσαμε να κάνουμε γύρω γύρω το οικοδομικό τετράγωνο με γρήγορο βηματισμό. Ε δεν είναι και μικρό όσο να πεις. Ρώτησα και έναν κύριο στην είσοδο ενός πάρκινγκ για το κτίριο. Δεν ήξερε να μου πει, δεν ήξερε αγγλικά, δεν κατάλαβα! Κάποια στιγμή, είδαμε σε μια από τις πόρτες του κτιρίου επιγραφή με τουριστικές πληροφορίες. Προφανώς ήταν κλειστό ,αλλά είχε χάρτη με το που είναι η είσοδος για αυτό που αναζητούσαμε. Και τελικά ήταν εκεί που ήταν το παγοδρόμιο, αλλά από την άλλη πλευρά που στεκόμασταν εμείς αρχικά.Μα καλά θα ρωτήσετε γιατί δε μπαίνατε από κάποια άλλη είσοδο. Γιατί στο κτίριο αυτό στεγάζονται θέατρα, κινηματογράφοι, γραφεία, μαγαζιά, ούτε και εγώ ξέρω τι άλλο. Βρήκαμε επιτέλους την είσοδο και κάτσαμε στην μικρή ευτυχώς ουρά για να βγάλουμε εισιτήρια για να ανέβουμε στην ταράτσα. Τι; Δωρεάν θα ήταν; 5 ευρουλάκια το άτομο αν θυμάμαι καλά. Και είχαμε περίπου 25 λεπτά για να κλείσει. Υπεραρκετά θα πω εγώ. Το ασανσέρ σε ανεβάζει σε μερικά δευτερόλεπτα στο 30ο όροφο. Η θέα είναι υπέροχη, το σκηνικό όμως δεν είναι όπως θα το είχε φανταστεί κανείς. Δεν υπάρχει τζάμι, αλλά σύρμα μέσα από το οποίο βλέπεις την θέα και δεν είσαι εκτεθειμένος σε μια ταράτσα. Είναι λίγο πολύ κλειστός ο χώρος και ξεπαγιάζεις μόνο από την πλευρά που φυσάει ο αέρας. Επομένως, μπορείς να πας και τις πιο κρύες μέρες, αρκεί να ντυθείς καλά. Τις φωτογραφίες μπορείς να τις βγάλεις χωρίς να φαίνονται τα σύρματα και είναι πραγματικά εντυπωσιακές. Λες που στο καλό έχω έρθει όταν βλέπεις τους φωτισμένους ουρανοξύστες δίπλα σου. Σε καμία περίπτωση δε λες είμαι στη Βαρσοβία. Και αφού βγάλαμε ένα σκασμό φωτογραφίες πήραμε το ασανσέρ για να κατέβουμε κάτω. Και φυσικά στο ασανσέρ ήταν και Έλληνες. Το πόσους Έλληνες συναντήσαμε σε αυτό το ταξίδι δεν περιγράφεται. Δεν υπήρχε ημέρα που να μην ακούσουμε ελληνικά τουλάχιστον 4-5 φορές. Και ήταν από οικογένειες και ζευγάρια, μέχρι παρέες.

Όπως καταλαβαίνετε, μετά από όλες αυτές τις περιηγήσεις πεινούσαμε σαν λύκοι και έπρεπε να πάμε καπου να φάμε. Κάτσαμε σε ένα παγκάκι και ξεκινήσαμε την αναζήτηση. Η αναζήτηση μας έβγαλε σε μια πολωνική ταβέρνα ονόματι GOŚCINIEC στον γνωστό πολυσύχναστο βασιλικό δρόμο. Ήταν όμως Σάββατο βράδυ και γινόταν της κακομοίρας! Γινόταν πραγματικά χαμός. Ουρές σε όλα τα μαγαζιά. Δεν είναι και δύσκολο γιατί τα περισσότερα μαγαζιά είναι μικρά, αν δεν κρύβουν κανένα υπόγειο από κάτω. Έτσι όταν φτάσαμε έξω από το μαγαζί περιμέναμε και εμείς στην ουρά κανά 10λεπτο. Ευτυχώς όσο περνούσαν οι μέρες γλυκαινε ο καιρός και ανέβαινε η θερμοκρασία. Είχε 2-3 βαθμούς αντί για -2. Χαχα…Οπότε τα πράγματα ήταν καλύτερα όσον αφορά τις κλιματικές συνθήκες. Κάτσαμε στο τραπέζι δίπλα από την πόρτα. Δεν είναι πολύ ωραίο θέαμα να βλέπεις τον κόσμο σε ουρά να περιμένει να τελειώσεις το φαγητό σου, αλλά οι ουρές στη Βαρσοβία ήταν ένα συνηθισμένο θέαμα όσο μείναμε εκεί. Οι σερβιτόρες φορούσαν αυτή την φορεσιά που μάλλον είναι παραδοσιακή τους. Έδωσα μια τελευταία ευκαιρία σε σούπα. Αυτή την φορά ήταν με νουντλς και ζωμό από κοτόπουλο. Παραγγείλαμε και κάτι λουκάνικα και pierogi με sweet cottage. Ωραία ήταν, αν και κολυμπούσαν στο βούτυρο. Στο σημείο αυτό να πω ότι ο λογαριασμός για τα γεύματα μας στη Βαρσοβία δεν ξεπέρασε ποτέ τα 32 ευρώ και για τα 2 άτομα. Στο γεύμα συνυπολογίστε 2 κυρίως πιάτα, ένα συνοδευτικό και τα ποτά μας. Πολύ καλά νομίζω. Αν πηγαίναμε σε μαγαζιά με ένα ευρουλάκι στο google ή σε κάποιο milkbar που είχαμε τη δυνατότητα να πάμε, αλλά δεν μας γέμισε το μάτι το μενού που υπήρχε στο google, θα μπορούσε κάποιος να φάει και πιο οικονομικά αν ήθελε. Πιο γκουρμέ εστιατόρια σαφώς υπάρχουν , αλλά δεν τα επιλέξαμε. Αν με ρωτάτε, τις περισσότερες φορές δεν μπορούσα να φάω ούτε από τα συνοδευτικά, αλλά ούτε καν τα κυρίως. Θα το ξαναπώ ότι μου φαίνονταν βαριά τα φαγητά και ο κορεσμός ερχόταν γρήγορα. Βέβαια εγώ από τη φύση μου δεν τρώω πολύ. Και αφού γεμίσαμε τα στομάχια μας κάναμε μια τελευταία βόλτα στην παλιά και σύγχρονη πόλη της Βαρσοβίας για να την αποχαιρετήσουμε. Την επόμενη ημέρα είχαμε πρωινό ξύπνημα και ταξίδι με τρένο προς την Κρακοβία.

ΚΡΑΚΟΒΙΑ


4η ημέρα

Σηκωθήκαμε νωρίς το πρωί, φτιάξαμε τις βαλίτσες μας, φάγαμε κάτι πρόχειρο και κινήσαμε για τον κεντρικό σταθμό των τρένων από όπου θα πηγαίναμε στην Κρακοβία. Δεν ήταν μακριά από το κατάλυμά μας, επομένως πήγαμε με τα πόδια. Ήταν δίπλα στο εμπορικό zlote taratsy και το παλάτι τεχνών και πολιτισμού. Για να φτάσουμε στον σταθμό έπρεπε να περάσουμε αναγκαστικά κάτι υπόγειες διαβάσεις. Ψάχναμε τις σωστές εξόδους, αλλά τέλος καλό όλα καλά. Θέλαμε να φτάσουμε νωρίς για να βρούμε τη σωστή πλατφόρμα με την ησυχία μας. Δεν είχαμε ταξιδέψει ξανά με τρένο στο εξωτερικό και είχαμε ένα άγχος. Είχε πάρα πολύ κόσμο στο σταθμό. Βρήκαμε την πλατφόρμα 3 που έλεγε το εισιτήριό μας, αλλά η πλατφόρμα αυτή είχε 2 πλευρές. Από που θα ερχόταν ο συρμός; Είχαμε φτάσει 25 λεπτά νωρίτερα και ο πίνακας δεν εμφάνιζε ακόμα το δρομολόγιο μας. Εκεί περνάνε ανά λίγα λεπτά τρένα προς κάθε κατεύθυνση εντός Πολωνίας, αν όχι και εκτός. Αν μπεις σε λάθος συρμό ποιος ξέρει που θα βρεθείς. Εμείς έχουμε μια γραμμή Αθήνα-Θεσ/νικη όλη και όλη. Ρωτήσαμε μια υπάλληλο και μας είπε να κοιτάμε τον πίνακα. Όντως, μετά από λίγο λύθηκαν όλες μας οι απορίες κοιτώντας τον πίνακα με τα δρομολόγια. Ήρθε ο συρμός μας, μπήκαμε μέσα και βρήκαμε τις θέσεις μας. Δεν είμαστε και σίγουροι ότι καθόμαστε στο σωστό βαγόνι. Δεν μας είπε κάτι ο ελεγκτής εξάλλου. Το βαγόνι μας ήταν σχεδόν άδειο. Το τρένο ήταν πολύ ωραίο, καθαρό και ευρύχωρο και είχαμε ένα πολύ ωραίο ταξίδι. Φύγαμε στις 9.40 και φτάσαμε στις 12 στον κεντρικό σταθμό της Κρακοβίας.

Πως πάμε μέχρι το κατάλυμά μας; O σταθμός τρένων της Κρακοβίας προσωπικά μου φάνταζε τεράστιος. Δεν ήξερα προς τα που να πάω. Το gps μας έδειχνε ότι μπορούσαμε να φτάσουμε με τρένο, τραμ ή αν θέλαμε να κουραστούμε με τα πόδια. Στην περίπτωση του τρένου δεν είδαμε κάποια πινακίδα για να αλλάξουμε συρμό ή κατι που να λέει πως να πάμε στον προορισμό μας. Ο συνταξιδιώτης προτίμησε να πάμε με τραμ ή λεωφορείο. Δεν καταλαβαίναμε και τι εικονίζεται στο gps…Μεγάλη επιτυχία αυτό. Πηγαίναμε στις στάσεις λεωφορείων και κοιτούσαμε αν υπάρχει το νούμερο που μας έβγαζε το gps. Και στη στάση υπήρχαν μάλλον και αστικά και υπεραστικά λεωφορεία. Μέχρι που είδαμε πινακίδα για το τραμ υπόγεια και πήγαμε να δούμε. Περιμέναμε, ώσπου καταλάβαμε ότι έπρεπε να πάμε στην αντίθετη κατεύθυνση. Πως γίνεται αυτό; Το ψάξαμε, αλλά τα καταφέραμε. Βγάλαμε και εισιτήριο 4 ζλοτυ και όχι 3.40 όπως στη Βαρσοβία και μετά από λίγο φτάσαμε στην επιθυμητή στάση. Εκεί ήταν και ο σταθμός τρένων που θα κατεβαίναμε αν επιλέγαμε το τρένο.Το κατάλυμά μας δεν απείχε πάνω από 5 λεπτά με τα πόδια.

Από το πρωί είχαμε στείλει μήνυμα στον οικοδεσπότη για την αναμενόμενη ώρα άφιξης μας και του είχαμε ζητήσει να μας αφήσει να κάνουμε το τσεκ ιν λίγο νωρίτερα, κάτι που μας επέτρεψε. Μας είχε στείλει οδηγίες για να βρούμε το σωστό δωμάτιο. Μπήκαμε στο κτίριο, το οποίο ομολογώ ήταν αρκετά παλιό, περπατήσαμε σε έναν διάδρομο που έβγαινε σε μια εσωτερική αυλη. Ξαναμπήκαμε σε ένα κτίριο όπου ανεβήκαμε τις σκάλες μέχρι τον πρώτο όροφο που ήταν το δωμάτιό μας. Το κτίριο ήταν αρκετά παλιό και είχε ίχνη υγρασίας. Τώρα έπρεπε να της στείλουμε μήνυμα ότι φτάσαμε για να μας ανοίξει εξ αποστάσεως. Δεν περιμέναμε πάνω από 2 λεπτά όπου μάλλον τυχαία κατέβαινε τις σκάλες κάποια κυρία πολύ συμπαθής, υπέυθυνη μάλλον, όπου μίλησε μαζί τον οικοδεσπότη στο τηλέφωνο, μας άνοιξε και μας εξήγησε πως ανοίγουμε την πόρτα κλπ. Το δωμάτιο ήταν ολοκαίνουργιο,πολύ ζεστό και είχε εσωτερική σκάλα για το κρεβάτι που ήταν σε πάνω όροφο, σαν σε σοφίτα. Το μόνο που έλειπε ήταν κάδος σκουπιδιών στο μπάνιο. Είχε ένα λεκανάκι!!?? Εμείς βάλαμε μια σακούλα και δεν το κάναμε θέμα. Εξάλλου, δεν μας έλειπε κάτι. Ήταν μια χαρά και δεν αντιμετωπίσαμε κάποιο πρόβλημα κατά τη διαμονή μας.

Αφού τακτοποιήθηκαμε, ξεχυθήκαμε στους δρόμους για να εξερευνήσουμε το ιστορικό κέντρο της Κρακοβίας. Η κεντρική πλατεία δεν νομίζω να απείχε από το κατάλυμα πάνω από 6 λεπτά. Βασικό μέσο μεταφοράς στην πόλη είναι το τραμ που κυκλοφορεί παντού. Σε όλη την πόλη βλέπεις παρόμοια σπίτια με αυτά στο ιστορικό κέντρο της Βαρσοβίας. Σπίτια σε παλ αποχρώσεις όλων των χρωμάτων. Όλα είναι άψογα βαμμένα και περιποιημένα ειδικά στο ιστορικό κέντρο, το οποίο έχει πλακόστρωτα δρομάκια. Η Κρακοβία είχε αισθητά περισσότερο κόσμο στο ιστορικό κέντρο της. Πάρα πολύς κόσμος περπατούσε στα στενά της. Στην πρώτη μεγάλη πλατεία που βρήκαμε, ο δήμος είχε μαζέψει το χιόνι σε μια πλευρά. Η θερμοκρασία κυμαινόταν στους 3-4 βαθμούς. Όταν φτάσαμε στην κεντρική πλατεία ομολογώ ότι εντυπωσιαστήκαμε. Ήταν πραγματικά πολύ μεγάλη και μάλλον ίσχυε ότι είναι η μεγαλύτερη μεσαιωνική πλατεία της Ευρώπης. Πάνω στην πλατεία γινόταν πανικός από κόσμο και ιδίως από τουρίστες. Κάναμε μια βόλτα κατά μήκος της,αφού βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες. Πήραμε στο χέρι κάτι κρουασανάκια και καφέ για να συνεχίσουμε τη βόλτα μας. Ουπς…Από την άλλη πλευρά της πλατείας είχε στηθεί μια τεράστια χριστουγεννιάτικη αγορά με αριθμημένους πάγκους, η οποία είχε κυριολεκτικά τα πάντα. Είδη ένδυσης, υπόδησης, αναμνηστικά, ποτά, φαγητά σπιτικά, street food, γλυκά…ότι τραβούσε η όρεξη σου. Που να το ξέραμε! Τώρα καταλαβαίνω γιατί γίνεται τέτοιος χαμός στις δημοφιλείς χριστουγεννιάτικες αγορές στην Ευρώπη. Κάναμε μια σύντομη βόλτα και ο συνταξιδιώτης μου πήρε να δοκιμάσει μια τεράστια φέτα ψωμί με βούτυρο και μανιτάρια, αν θυμάμαι καλά. Εγώ αν και εντυπωσιάστηκα στο μάτι, δεν θα έλεγα ότι δελεάστηκα τόσο γιατί όπως ξαναείπα δεν είμαι φίλος αντίστοιχων φαγητών. Μου φαίνονται πολύ βαριά. Κάναμε τη βόλτα μας, είδαμε και ένα γιγαντιαίο κεφάλι γλυπτό στην άκρη της πλατείας και τις άμαξες με τα άλογα που περιδιαβαίνουν σε όλη την πόλη. Επιπλέον, κάναμε βόλτα και στην κλειστή αίθουσα υφασμάτων- cloth market που είναι γεμάτη με τουριστικά μαγαζιά και ήταν στολισμένη και αυτή λόγω εορτών. Ωραία ήταν!!

Με αυτά και με αυτά όμως, η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να διανύσουμε την απόσταση μέχρι την Εβραϊκή συνοικία και το εργοστάσιο του Σίντλερ όπου ήδη είχαμε κλείσει εισιτήριο για τις 15.40 παρά το απόγευμα. Θέλαμε περίπου 35 λεπτά για να φτάσουμε εκεί από το σημείο που βρισκόμαστε. Φύγαμε από το ιστορικό κέντρο και περπατήσαμε προς την εβραϊκή συνοικία. Τα πράγματα δεν άλλαξαν και πολύ. Απλά οι δρόμοι ήταν ασφαλτοστρωμένοι. Όπου και να κοιτούσες τα σπίτι ήταν το ίδιο όμορφα. Φτάσαμε στην γέφυρα και περάσαμε πάνω από τον Βιστούλα πεζοί. Το gps μας έδειξε ένα δρόμο λίγο απομονωμένο και ελαφρώς μακρύτερο από αυτόν της επιστροφής που ήταν μέσα στην κίνηση και κεντρικός. Μετά την γέφυρα έπρεπε να συνεχίσουμε ευθεία στον κεντρικό και να στρίψουμε έπειτα κάπου αριστερά. Αντίθετα, εμείς κάναμε γύρους σε λίγο ερημικές τοποθεσίες, χωρίς να συναντήσουμε κάποιο πρόβλημα. Εξάλλου δεν είχε προλάβει να βραδιάσει ακόμα.

Όταν φτάσαμε μπήκαμε απευθείας εφόσον είχαμε κάνει ηλεκτρονική κράτηση. Είχε αρκετό κόσμο. Βλέπετε είναι δημοφιλές αξιοθέατο στην πόλη και σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται για αυτό και η ταινία η λίστα του Σίντλερ. Τόσα χρόνια απέφευγα να την δω λογω της θεματολογίας της. Όμως όταν κλείσαμε το ταξίδι, την είδα και έχω να πω ότι είναι ταινιάρα και προτρέπω τους πάντες να την δούνε ειδικά αν κάνουν αυτό το ταξίδι. Σε βάζει στο κλίμα. Εμείς κλείσαμε να δούμε μόνο την βασική έκθεση. Έχει πάρα πολλές αίθουσες.Σου δείχνουν ένα βιντεάκι και σε βάζουν στο κλίμα για τη ζωή την εποχή του Β Παγκοσμίου πολέμου στην Κρακοβία μέσα από εκθέματα ,αλλά και φωτογραφίες της εποχής. Επικεντρώνονται στη γενικότερη κατάσταση που επικρατούσε στην πόλη. Προφανώς μαθαίνεις και για τη ζωή των Εβραίων εντός και εκτός εργοστασίου. Μείναμε στο εργοστάσιο περίπου 2 ώρες. Δεν ενθουσιαστήκαμε, αλλά άξιζε η επίσκεψη. Δε ξέρω τι άλλο θα μπορούσαν να δείξουν εξάλλου.

Φεύγοντας αποφασίσαμε να κάνουμε βόλτα στην . Περπατήσαμε στους δρόμους γύρω από την εβραϊκή συναγωγή και το εβραϊκό μουσείο. Δεν είχε ιδιαίτερη κίνηση εκείνη την ώρα, αν και φαινόταν ότι η περιοχή έχει πολλά εστιατόρια και μπαράκια, κάποια από αυτά ίσως καλύτερα από αυτά στο ιστορικό κέντρο. Αποφασίσαμε να κάτσουμε στην εβραϊκή συνοικία για φαγητό. Δε θέλαμε να φάμε πάλι σε πολωνικό εστιατόριο, λουκάνικα και σούπες. Θέλαμε να το σπάσουμε λίγο. Και έτσι κάτσαμε σε ένα ιταλικό εστιατόριο με καλές κριτικές. Ο χώρος ήταν καλαίσθητος. Προσωπικά δεν είχα ιδιαίτερες προσδοκίες. Τι πίτσα θα φτιάχνουν εδώ σκεφτόμουν! Και όμως η πίτσα δεν ήταν κακή…ίσα ίσα…πήραμε ακόμα κάτι pierogi και μια σαλάτα του καίσαρα…2η σαλάτα που παίρναμε και ήταν κρέας με λίγο από σαλάτα χωρίς λάδι…οπότε είπαμε πως μάλλον αλλιώς εννοούν τις σαλάτες στην Πολωνία και δεν παραγγείλαμε ξανά.

Όταν τελειώσαμε το φαγητό μας πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το ιστορικό κέντρο της Κρακοβίας. Ο κόσμος άρχιζε να πληθαίνει όσο πλησιάζαμε προς το κέντρο. Βλέπαμε συνεχώς άμαξες να περνούν από δίπλα μας, αλλά και να μην περνούσαν καταλάβαινες αν κάποια άμαξα είχε περάσει λίγο πριν από την μυρωδιά. Τα άλογά τους πάντως μου φαίνονταν τεράστια και με περισσότερο τρίχωμα σε σχέση με τα δικά μας. Οι δρόμοι πάντως στο κέντρο της Κρακοβίας δεν ήταν ιδιαίτερα στολισμένοι όπως στη Βαρσοβία. Δεν έμπαινες ιδιαίτερα στο εορταστικό κλίμα. Ο μόνος δρόμος που ήταν περισσότερο στολισμένος ήταν η οδός Florianska, ένας εμπορικός δρόμος δίπλα στην κεντρική πλατεία της Κρακοβίας. Στην πλατεία αυτή βέβαια είχαν βάλει κάτι φωτισμένα στολίδια, αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο. Η χριστουγεννιάτικη αγορά ήταν αυτή που σε έβαζε στο πνεύμα των ημερών. Κάναμε βόλτα και σε αυτή και σε όλο το ιστορικό κέντρο, κάτι που δεν είχαμε κάνει το μεσημέρι και βγάλαμε ένα σωρό φωτογραφίες. Με τη βόλτα πέρασε και η ώρα και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο κατάλυμά μας γιατί μας περίμενε μια δύσκολη ημέρα. Εκδρομή στο Άουσβιτς και στα αλατωρυχεία.

5η ημέρα

Η ημέρα αυτή θα ήταν αφιερωμένη στο Άουσβιτς και στα αλατωρυχεία. Στο σημείο αυτό να πω ότι η επίσκεψη στο Άουσβιτς ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που πρότεινα αυτό το ταξίδι. Ο συνταξιδιώτης μου βέβαια αρχικά είχε τις ενστάσεις του προς την επίσκεψή μας εκεί, καθώς θα χαλούσε την εορταστική μας διάθεση και γιατί πίστευε ότι ένας τέτοιος χώρος δεν είναι τουριστικό αξιοθέατο. Η επίσκεψη στα αλατωρυχεία δεν είναι κάτι που τον δελέαζε, ωστόσο κατάφερα να τον πείσω για την επίσκεψη και των δύο, κάτι που τελικά δεν το μετάνιωσε. Διάβασα αρκετά πράγματα για την επίσκεψη στο Άουσβιτς εντός και εκτός forum. Για το αν θα πρέπει να πας μόνος ή με ξεναγό (αγγλόφωνο ή ελληνόφωνο), για την πρόσβαση σου εκεί, για το αν θα ήταν καλό να το συνδυάσεις με τα αλατωρυχεία την ίδια μέρα. Οι πληροφορίες πάρα πολλές. Εμείς επειδή είχαμε όλες και όλες 3 ημέρες στην Κρακοβία αποφασίσαμε να συνδυάσουμε σε μία μέρα το Άουσβιτς και τα αλατωρυχεία, παρά τα όσα είχαμε διαβάσει. Θέλαμε να έχουμε χρόνο να περπατήσουμε και να χαρούμε την πόλη τις άλλες 2 μέρες απερίσπαστοι. Με ξεναγό ή χωρίς ; Ε είπαμε αφού θα πάμε εκεί να πάμε με ξεναγό να μας βάλει στο κλίμα. Όσο για την πρόσβαση στο Άουσβιτς έψαξα πως μπορούμε να το κάνουμε και μόνοι μας. Επειδή όμως θέλαμε να πάμε και στα αλατωρυχεία την ίδια μέρα, δεν θέλαμε να έχουμε το άγχος του χρόνου και των μετακινήσεων και αποφασίσαμε να πάμε με οργανωμένο γκρουπάκι. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο βρήκαμε μεγάλη ποικιλία τιμών και παροχών σε αλμυρές θα έλεγα τιμές. Οι κριτικές είχαν ποικιλία επίσης. Τα συχνότερα παράπονα είχαν να κάνουν με την ταλαιπωρία, με τις αλλαγές στα προγράμματα και ότι δεν είχε χρόνο να δει ο κόσμος κάποια πράγματα με τον δικό του ρυθμό. Εμείς κλείσαμε λίγες μέρες πριν το ταξίδι μέσω του get your guide ένα τοπικό πρακτορείο που λεγόταν KrakowBooking-Local Day Tours και έκανε την παραπάνω εκδρομή σε 11 ώρες. Κλείσαμε 2 εισιτήρια σε διαφορετικές τιμές. Το ένα ήταν σε προσφορά και είχε τη μισή από το άλλο. Σύνολο πληρώσαμε 77 ευρώ το άτομο για όλη την εκδρομή. Δεν παρεχόταν φαγητό προφανώς σε αυτή την τιμή. Όταν είχαμε κλείσει τις θέσεις μας αναγραφόταν η ώρα και το σημείο συνάντησης. Μια μέρα πριν την εκδρομή μας έστειλαν μήνυμα ότι αντί για 7 θα ξεκινούσαμε στις 7.30 το πρωί και σε άλλο σημείο συνάντησης και μας ρωτούσαν αν είχαμε πρόβλημα με αυτό. Έτυχε και αυτή η αλλαγή μας βόλευε τρομερά, καθώς το νέο σημείο συνάντησης απείχε ένα τετράγωνο από το κατάλυμά μας!

Ξυπνήσαμε νωρίς το πρωί, ετοιμαστήκαμε, φάγαμε, πήραμε και ένα σωρό φαγώσιμα μαζί μας γιατί ξέραμε ότι θα γυρνούσαμε αργά το απόγευμα πίσω. Υποτίθεται ότι θα γινόταν κάποιο διάλειμμα για φαγητό- στάση στην Κρακοβία για καμιά ωρα πριν πάμε στα αλατωρυχεία, κάτι που δεν έγινε ποτέ. Ωστόσο, εμείς είχαμε εφοδιαστεί από τα τοπικά σούπερ μάρκετ, τα οποία είναι πολύ φθηνά σε σχέση με τα ελληνικά, και έτσι δεν μας πείραξε. Φτάνουμε στο σημείο συνάντησης. Υπήρχε αρκετός κόσμος που περίμενε για την ίδια εκδρομή με εμάς. Εκεί που περιμέναμε ακούσαμε ξαφνικά κυπριακά! Θα κάνανε και αυτή την ίδια εκδρομή μας είπαν. Ο υπεύθυνος της εκδρομής άρχισε να φωνάζει τα ονόματά μας και ένας ένας επιβιβαστήκαμε σε ένα 20θέσιο βανάκι. Προφανώς δεν μπήκαμε όλοι. Θα ερχόταν και 2ο για να μπουν. Ωστόσο, κάναμε και κάποιες στάσεις ακόμα για να πάρουμε και άλλο κόσμο στη διαδρομή. Δεν υπήρχε κάποιο βίντεο ή ξεναγός στο βανάκι για να σε προετοιμάσει για την επίσκεψη στο στρατόπεδο. Δεν ήταν στην τιμή, απλά το αναφέρω γιατί υπήρχε ως παροχή σε άλλες εκδρομές. Κάναμε σχεδόν 2 ώρες να φτάσουμε. Είχε αρκετή κίνηση στο δρόμο. Ήμουν αρκετά κουρασμένη, οπότε βρήκα την ευκαιρία και κοιμήθηκα στην μισή διαδρομή.

Φτάσαμε στο . Έβλεπα από το παράθυρο του βαν ένα τεράστιο πάρκινγκ γεμάτο με αυτοκίνητα, πούλμαν, κόσμο. Γινόταν κυριολεκτικά χαμός. Έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα! Όταν βγήκαμε έξω από το βαν, κόλλησαν στα ρούχα όλων το ίδιο αυτοκόλλητο. Κάθε γκρουπ έβαζε διαφορετικό αυτοκόλλητο για να ξεχωρίζουν. Μας εξήγησαν να μην ξεφεύγουμε από το γκρουπ, γιατί αν χαθούμε θα είναι δύσκολο να βρεθούμε μετά. Η ξενάγηση θα διαρκούσε 1 ώρα και 40 λεπτά στο Άουσβιτς, 10 λεπτά διάλειμμα και μετά θα γυρνούσαμε στο βαν για να πάμε στο Μπίκερναου, ένα άλλο στρατόπεδο περίπου 10 λεπτά από εκεί. Περιμέναμε να μας δώσουν τα εισιτήρια μας, τα οποία ήταν ονομαστικά και ύστερα μπήκαμε μέσα. Μπήκαμε αμέσως και δεν είχαμε καμία αναμονή. Έλεγξαν τα εισιτήρια μας, την ταυτότητά μας και όλα τα προσωπικά μας αντικείμενα όπως στο αεροδρόμιο. Μας χώρισαν σε 2 γκρουπάκια. Το κάθε γκρουπάκι είχε το δικό του ξεναγό. Πήραμε τη συσκευή και τα ακουστικά μας και ξεκινήσαμε την περιήγησή μας. Περιγράφω αρκετά τη διαδικασία γιατί είδα στο forum πάρα πολλές απορίες σχετικά με την επίσκεψη και ίσως από την περιγραφή λυθούν ορισμένες.

Δεν θέλω να αναφερθώ σε ιστορικά στοιχεία και στο τι έγινε σε αυτά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Είναι λίγο πολύ γνωστά. Η εμπειρία βέβαια όταν πας εκεί, όπου βλέπεις αυτό το μέρος και ακούς τον ξεναγό να σε βομβαρδίζει με όλες αυτές τις πληροφορίες είναι σαφώς διαφορετική. Δεν είναι μια ευχάριστη περιήγηση…αυτά που βλέπεις και κυρίως ακούς, σου προκαλούν αποτροπιασμό, θλίψη, θυμό και ένα σωρό άλλα συναισθήματα. Είναι μια πολύ έντονη εμπειρία από το πρώτο λεπτό που ακούς στα μεγάφωνα τα ονόματα όλων αυτών που χάθηκαν εκεί. Πριν περάσουμε ακόμα αυτή την περιβόητη πύλη με τη φράση που σημαίνει ότι η εργασία απελευθερώνει ο ξεναγός μας εξήγησε ότι επιτρέπονται οι φωτογραφίες, αλλά όχι οι selfieς για ευνόητους λόγους. Σε κάποια block-δωμάτια που δεν επιτρέπονταν οι φωτογραφίες, μας το έλεγε πριν εισέλθουμε στο χώρο. Η αλήθεια είναι ότι έβγαλα ελάχιστες φωτογραφίες. Δεν μπορούσα να τραβήξω με όλα αυτά που άκουγα. Υπήρχε βέβαια κόσμος που κινηματογραφούσε σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της περιήγησης. Ο ξεναγός μας εξηγούσε τι γινόταν σε κάθε δωμάτιο- block που μπαίναμε,όπως και όλη την πορεία που ακολουθούσαν όσοι έφταναν σε αυτά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πέρα από τη διαφορετική αρίθμηση εξωτερικά μου φάνταζαν όλα ίδια. Αν ερχόμουν μόνη μου χωρίς ξεναγό, νομίζω θα δυσκολευόμουν πολύ να βγάλω άκρη. Αν και δεν μιλάω πολύ καλά αγγλικά και ο ξεναγός μιλούσε πάρα πολύ γρήγορα κόβοντας κάποιες λέξεις, ωστόσο κατάφερε να μας βάλει στο κλίμα της εποχής και νομίζω πως η περιήγηση στο χώρο θα ήταν πολύ διαφορετική χωρίς ξεναγό. Αυτό δε σημαίνει ότι κάποιος που έχει έρθει διαβασμένος ή έχει αγοράσει έναν πολύ καλό οδηγό για να περιηγηθεί στο χώρο, δεν θα τον καλύψει. Απλά, αυτή είναι η δική μου αίσθηση. Βέβαια, υπήρχαν δωμάτια τα οποία είχαν πάρα πολύ κόσμο και αναγκαστικά έπρεπε να κάτσεις πολύ λίγο, καθώς όταν έμπαινες, μόλις είχε βγει το προηγούμενο γκρουπ, ενώ στην πόρτα περίμενε να μπει το επόμενο. Δεν είναι το καλύτερο αυτό, όμως ο κόσμος είναι πραγματικά πολύς ειδικά σε αίθουσες που εκθέτουν προσωπικά αντικείμενα των κρατουμένων, θαλάμους αερίων ή δωμάτια κράτησης. Η ώρα πέρασε πάρα πολύ γρήγορα. Δεν μπήκαμε σε όλα τα δωμάτια, παραλείψαμε αρκετά. Παρόλα αυτά η φόρτιση που μου προκλήθηκε ήταν μεγάλη. Δε νομίζω ότι χρειαζόμουν περισσότερη ώρα ξενάγησης στο Άουσβιτς. Κάποια πρακτορεία αφιέρωναν περισσότερες ώρες στο συγκεκριμένο στρατόπεδο. Είδαμε και κόσμο να κάνει και ιδιωτική ξενάγηση. Τέλος πάντων, πήγαμε προς την έξοδο και σταμάτησα για μισό λεπτό στο πωλητήριο να κοιτάξω έναν οδηγό στα ελληνικά. Δεν κάθισα μισό λεπτό…μερικά δεύτερα και το γκρουπ είχε χαθεί από τα μάτια μας. Τους είχαμε χάσει!! Ξέραμε ότι είχαμε 10 λεπτά διάλειμμα και θα φεύγαμε με το βαν για το Μπίκερναου. Βγήκαμε έξω στο πάρκινγκ και ψάχναμε γνώριμες φάτσες από το γκρουπ. Είδαμε τους Κύπριους που τους πήγαν στο άλλο γκρουπάκι και ένα άλλο ζευγάρι και ησυχάσαμε. Βέβαια, δεν θυμόμασταν που είχαμε παρκάρει το βαν. Το πάρκινγκ ήταν τεράστιο. Επομένως, όταν ξεκίνησαν οι άλλοι για το βαν πήγαμε και εμείς μαζί τους.

Μπήκαμε στο βανάκι και κινήσαμε για το άλλο στρατόπεδο συγκέντρωσης το Μπίκερναου. Μας άφησαν στο πάρκινγκ και είχαμε μια ώρα περιήγησης με τα πόδια σε αυτό το στρατόπεδο το οποίο ήταν ανοιχτός χώρος. Το περπάτημα ήταν αρκετό και η θερμοκρασία είχε ανέβει. Ο ουρανός ήταν καταγάλανος, είχε ήλιο, η θερμοκρασία ήταν 5 βαθμοί, είχε αέρα, αλλά είχα ζεσταθεί αρκετά, γιατί είχα φορέσει αρκετά ζεστά ρούχα. Τα όσα μας είπε ο ξεναγός σε αυτό το στρατόπεδο μου έκαναν περισσότερη εντύπωση και μου προκάλεσαν μεγαλύτερη απέχθεια για τις θηριωδίες που συνέβησαν. Δεν είχαμε να δούμε πάρα πολλά πέρα από το μνημείο που είχε στηθεί στις γλώσσες όλων των θυμάτων και τα camp που έμενε ο κόσμος μέχρι την τελική του εξόντωση. Ποια camp δηλαδή. Οι συνθήκες που αντίκριζες και τα όσα άκουγες δεν περιγράφονται και δεν νομίζω ότι αποτυπώνονται σε φωτογραφίες. Όταν τελειώσαμε την περιήγηση γυρίσαμε πίσω στο βαν. Εμείς θέλαμε να πάμε τουαλέτα και τους παρακαλέσαμε να προσέχουν τα πράγματά μας. Μετά από όλη αυτή την ξενάγηση πραγματικά εξοργίστηκα όταν για να χρησιμοποιήσουμε την τουαλέτα έπρεπε να πληρώσουμε στο μηχάνημα 4 ζλότυ. Πριν από 10 λεπτά μας εξηγούσε ο ξεναγός τις απάνθρωπες συνθήκες υγιεινής και τώρα μας ζητούσαν χρήματα για να μας παρέχουν αυτή την υπηρεσία. Δεν είναι για τα χρήματα! Απλά θύμωσα. Όταν γύρισα από το ταξίδι, ένας γνωστός μου που είχε πάει πριν λίγο καιρό επίσκεψη στο Άουσβιτς μου είπε ότι οι τουαλέτες στο Άουσβιτς ήταν δωρεάν. Το Μπίκερναου είναι ιδιωτικό και για αυτό ενδεχομένως υπάρχει χρέωση. Ακόμα και αν ισχύει αυτό, δεν ξέρω, μου προκάλεσε θλίψη αυτό. Όταν γυρίσαμε στο βαν, ο υπεύθυνος μας ρώτησε αν συνεχίζουμε την εκδρομή για τα αλατωρυχεία και αφού του απαντήσαμε θετικά μας ζήτησε να πάρουμε τα πράγματά μας και να τον ακολουθήσουμε σε ένα 9θεσιο αμάξι. Πράγματι μπήκαμε στο αμάξι μαζί με άλλα άτομα από το γκρουπ. Ήταν πιο άνετα εκεί θα ομολογήσω. Στη μισή διαδρομή πάλι με πήρε ο ύπνος. Είχε πάλι κίνηση και ο υπεύθυνος έκανε και δέχθηκε αρκετά τηλέφωνα. Δεν ξέρω αν ήταν προσωπικά του τηλέφωνα ή υπηρεσιακά, πάντως φαίνεται ότι βιαζόταν. Προφανώς είχαμε καθυστερήσει. Έτσι, όταν μπήκαμε στην πόλη έκανε στάσεις μόνο για να πάρει και να αφήσει άτομα. Δεν κάναμε στάση για φαγητό.

Πήραμε το δρόμο για τα αλατωρυχεία Wieliczka. Αφήσαμε το αμάξι στο πάρκινγκ και πήγαμε προς την είσοδο. Ο υπεύθυνος μας είπε ότι έχουμε διάλειμμα και να συναντηθούμε σε εκείνο το σημείο σε ένα τέταρτο. Η ώρα πέρασε, συγκεντρωθήκαμε στην είσοδο και μπήκαμε στα αλατωρυχεία με τη συμπαθέστατη ξεναγό μας, η οποία είχε και αρκετό χιούμορ. Η ξενάγηση μας κράτησε λίγο παραπάνω από μιάμιση ώρα και είχε ενδιαφέρον θα έλεγα. Εμείς επιλέξαμε να κάνουμε την τουριστική διαδρομή. Αυτή περιλαμβάνει 3 επίπεδα και κατεβαίνεις 800 σκαλιά. Ακούγονται πολλά σκαλιά και είχα διαβάσει τόσα σχόλια για το πόσο κουραστικό είναι που ομολογώ είχα τρομοκρατηθεί. Προσωπικά η περιήγηση αυτή δεν μου φάνηκε κουραστική. Αρχικά, δεν κατεβαίνεις με τη μια και τα 800 σκαλιά. Μέχρι το 1ο επίπεδο κατεβαίνεις γύρω στα 350-370 σκαλιά, το οποίο είναι και το πιο δύσκολο σημείο, αν υπάρχει τέτοιο σημείο. Προφανώς και δεν ενδείκνυται η επίσκεψη αυτή για κλειστοφοβικούς. Τα σκαλιά που κατεβαίνεις είναι πολύ μικρά και βατά, αλλά ο χώρος είναι πολύ πολύ στενός και κατεβαίνεις για περίπου 7-10 λεπτά μια στριφογυριστή σκάλα. Είναι λίγο μονότονο η αλήθεια είναι. Δεν θα έλεγα ότι είναι όμως κουραστικό. Θα είναι κουραστικό ενδεχομένως για ψηλούς ανθρώπους από 1.80 και πάνω γιατί σε αυτό το κομμάτι της διαδρομής θα πρέπει να σκύβουν συνέχεια. Προσωπικά δεν το βρήκα ιδιαίτερα κουραστικό. Είμαι βέβαια 29 χρονών, αδύνατη, αλλά τσακωμένη με την γυμναστική. Μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι ή άνθρωποι που έχουν θέμα με τα γόνατα ή έχουν παραπανίσια κιλά ίσως δυσκολευτούν λίγο. Δεν το ξέρω. Προσωπικά το βρήκα αρκετά βατό και δεν διήρκησε αυτό το κομμάτι της διαδρομής ούτε 10 λεπτά.

Η ξεναγός μας εξήγησε ότι πρέπει να μη φεύγουμε μακριά από το γκρουπ γιατί μόνο αυτή ξέρει που είναι η έξοδος! Ευτυχώς κάθε ξεναγός χάνει μόνο ένα άτομο το χρόνο και άλλα τετοια χαριτωμένα..χαχα...Μας εξήγησε το σύστημα εξαερισμού και το τι κάνουν για αυτό. Ας μην τα αποκαλύψουμε όλα πια. Περιηγηθήκαμε σε αρκετές αίθουσες στα 3 επίπεδα και είδαμε γλυπτά από αλάτι, όπως από αλάτι είναι και σχεδόν ότι υπήρχε εκεί μέσα. Βέβαια η πιο εντυπωσιακή αίθουσα ήρθε λίγο πριν το τέλος της ξενάγησης. Ήταν τεράστια και είχε πάρα πολλά γλυπτά και πασίγνωστους πίνακες όπως τον Μυστικό Δείπνο. Τελειώνοντας την ξενάγηση μας άφησε λίγα λεπτά να περιηγηθούμε στο πωλητήριο, στο εστιατόριο και στην αίθουσα συνεδριάσεων. Οι χώροι διατίθενται για events, γάμους, βαφτίσια, συνεστιάσεις. Φοβερό! Τέλος έρχεται η άνοδος στην επιφάνεια με το ασανσέρ. Τρομερή εμπειρία!!Ανεβαίνει 4 μέτρα το δευτερόλεπτο και νιώθεις την ταχύτητα και τον αέρα που σε χτυπάει. Και ανεβαίνουν και 4 ασανσέρ μαζί από 9 άτομα στο κάθε ένα. Ευχαριστήσαμε την ξεναγό μας για την εμπειρία και βγήκαμε έξω, ενώ ο κόσμος χάζευε στο πωλητήριο .

Περιμέναμε λίγα λεπτά να βρούμε τον υπεύθυνο της εκδρομής, αλλά δε φάνηκε. Κατευθυνθήκαμε προς το πάρκινγκ και το αμάξι. Δεν ήταν κανείς, ούτε καν από το γκρουπ. Περιμέναμε λίγη ώρα, ώσπου φάνηκε ένας πιτσιρικάς που έκανε μόνος του την εκδρομή. Ο συνταξιδιώτης μου πήγε πάλι στην είσοδο να δει μήπως είχαν μαζευτεί εκεί. Τίποτα. Στο πάρκινγκ που βρισκόμουν κατέβαιναν προς το άλλο επίπεδο του πάρκινγκ άτομα του γκρουπ μας όπως οι Κύπριοι που είχαν έρθει με το βαν. Εν τω μεταξύ έφτασαν και όλοι οι συνεπιβαίνοντες μας στο αμάξι. Όλοι εκτός από τον υπεύθυνο και οδηγό μας. Αναρωτιόμαστε τι είχε γίνει μέχρι που ξαφνικά είδα από το πάρκινγκ στο επίπεδο πιο κάτω έναν τύπο να κάνει νόημα να κατεβούμε.Το είπα στους υπόλοιπους και έτσι κατευθυνθήκαμε προς εκείνο το σημείο. Ήταν ο υπεύθυνος και μας έκανε νόημα να μπούμε στο βαν για να φύγουμε. Μας άφησε στο σημείο από όπου μας πήρε το πρωί. Γυρίσαμε για λίγο στο κατάλυμα μας να ξεκουραστούμε και να ψάξουμε που θα πάμε για φαγητό.

Αν με ρωτήσετε αν προτείνω να γίνει την ίδια μέρα η επίσκεψη σε Άουσβιτς και αλατωρυχεία θα σας πω ότι με τον τρόπο που πήγα εγώ, ναι αξίζει. Η επίσκεψη στα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι κουραστική και ψυχοφθόρα, αλλά σε ένα οργανωμένο τουρ όπως αυτό έχεις τον χρόνο να πάρεις μια ανάσα και να ξεκουραστείς κατά την μεταφορά. Μπορεί να μου φάνηκε εμένα μια χαρά, ενδεχομένως επειδή κοιμήθηκα στις μισές διαδρομές. Η διαδρομή δεν είναι μικρή όμως. Κάναμε σχεδόν 2 ώρες. Αν κάποιος πρέπει να οδηγήσει ή να πάει με μέσα μεταφοράς σίγουρα δεν θα είναι το ίδιο. Θα είναι πιο κουραστικό και αγχωτικό, οπότε δεν ξέρω αν σε αυτή την περίπτωση αξίζει η επίσκεψη και στα 2 σημεία την ίδια ημέρα. Για το συγκεκριμένο ταξιδιωτικό έγραψα και πιο πάνω τις άλλαγες που μας έκαναν, το ότι δεν υπήρχε κάποιο μεγάλο διάλειμμα για φαγητό. Ωστόσο, το μόνο που δεν μας άρεσε είναι ότι βρεθήκαμε να ψαχνόμαστε μετά τα αλατωρυχεία. Τα υπόλοιπα δεν μας ενόχλησαν. Είμασταν προετοιμασμένοι για αυτά. Παρόλα αυτά μείναμε ευχαριστημένοι, γιατί αυτά για τα οποία πληρώσαμε μας τα παρείχαν. Όσο για το αν πρέπει να πάτε με ξεναγό στο Άουσβιτς. Δεν ξέρω. Θα πρότεινα να κάνετε ξενάγηση, είτε κάποια από αυτές που προσφέρουν οι ίδιοι, είτε κάποιο τοπικό πρακτορείο. Βέβαια δεν ξέρω πόσο καλοί είναι οι οδηγοί που υπάρχουν ή πόσο διαβασμένος είναι κανείς για να πάει μόνος του. Ενδεχομένως να είναι υπεραρκετοί και να δεις και το χώρο με το δικό σου ρυθμό. Αν ξαναπήγαινα ποτέ θα κοιτούσα σοβαρά να παρακολουθήσω μια ξενάγηση στα ελληνικά. Αυτά όσον αφορά αυτή τη μονοήμερη.

Μετά από αναζήτηση καταλήξαμε να πάμε στο Tawerna Wilczy Dół που έχει πολωνικό φαγητό. Αφού κάναμε μια βόλτα στο κέντρο καταλήξαμε να περιμένουμε έξω από το μαγαζί στην ουρά κανά 10λεπτο. Είχαμε σκοπό να περιμένουμε, καθώς οι κριτικές και οι εικόνες από το google μας είχαν ψήσει. Ήταν ένα υπόγειο μαγαζί με μεσαιωνική, ιπποτική ατμόσφαιρα. Κυριαρχούσε το ξύλο και στην αίθουσα που μπήκαμε το φως ήταν λιγοστό. Οι σερβιτόρες φορούσαν στολές εποχής και στα περισσότερα τραπέζια, στα καθίσματα υπήρχαν προβειές, ενώ όλη η διακόσμηση ήταν εποχής και γενικά η ατμόσφαιρα σε έβαζε στο επιθυμητό κλίμα. Επειδή το μαγαζί ήταν γεμάτο μας είπαν να περιμένουμε για λίγο στο μπαρ μέχρι να αδειάσει κάτι. Ευτυχώς δεν μείναμε εκεί πάνω από 10 λεπτά. Ίσα που ρίξαμε μια ματιά στον κατάλογο. Καθίσαμε σε ένα τραπέζι σε μια άλλη αίθουσα. Είχε διάφορα πιάτα το μενού και δίπλα είχε τιμές σε zloty και σε δουκάτα( ψεύτικα νομίσματα). Μπορούσες να ανταλλάξεις χρήματα με τα δικά τους ψεύτικα νομίσματα, αν ήθελες να ψάξεις έναν τύπο με ένα συγκεκριμένο όνομα. Τα ποτά τα έφτιαχνες μόνος σου. Σου έφερναν οδηγίες παρασκευής σε πάπυρο και τα υλικά σε μπουκαλάκια. Δεν χρειαζόσουν καλαμάκι έτσι όπως ήταν φτιαγμένο το ποτήρι. Είχε πολύ πλάκα. Να ψάχνουμε τα μπουκαλάκια για να βρούμε τη σειρά των υλικών. Είχαν και ξηρό πάγο για να γίνεται και το εφέ με τους καπνούς. Όσο για το φαγητό. Και οι δύο φάγαμε το καλύτερο γεύμα μας στην Πολωνία. Ο συνταξιδιώτης μου έφαγε ένα μπέργκερ και εγώ ένα πικάντικο σουβλάκι κοτόπουλο και ένα λαχανικών. Θύμιζε τις γευστικές μας συνήθειες το φαγητό που παραγγείλαμε. Ίσως και για αυτό να μας άρεσε. Γενικά, απολαύσαμε το φαγητό και την εμπειρία μας στο συγκεκριμένο μαγαζί και είχαμε ένα πολύ ευχάριστο βράδυ.

Φεύγοντας από το μαγαζί έλεγα στον συνταξιδιώτη μου ότι είχα διαβάσει στο travelstories ότι σε κεντρικούς δρόμους της Κρακοβίας στο ιστορικό κέντρο υπάρχουν κοπέλες που πλησιάζουν μοναχικούς άντρες ή αντροπαρέες και τους ρωτάνε αν θέλουν να περάσουν καλά. Το πρώτο βράδυ που κάναμε βόλτα κοιτούσα τα μαγαζιά έχοντας αυτή την πληροφορία στο μυαλό μου, αλλά δεν είδα κάτι περίεργο. Ωστόσο, το 2ο βράδυ στην πόλη παρατήρησα όντως τις κοπέλες, ενίοτε και άντρες που έλεγαν σε συγκεκριμένες κοπέλες σε ποιες παρέες να μιλήσουν. Αν δεν το ξέρεις, δεν υπάρχει περίπτωση να το παρατηρήσεις, γιατί δεν μιλανε σε ζευγάρια και οικογένειες. Ωστόσο, εμείς το παρατηρήσαμε και μάλιστα ο συνταξιδιώτης μου από τη στιγμή που το παρατήρησε μου είπε πως κακώς του το είπα…οκ. Παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής για το κατάλυμα, ακούσαμε και τον τρομπετίστα να παίζει τον σκοπό του από την St Mary. Ώρα για ξεκούραση.


6η ημέρα

Σηκωθήκαμε νωρίς γιατί σήμερα το πρόγραμμα είχε βόλτα στο κάστρο της Βαβέλ και στις όχθες του Βιστούλα, αλλά και βόλτα στο κέντρο υπό το φως της μέρας. Είχαμε δει ελάχιστα το ιστορικό κέντρο την ημέρα, καθώς είχαμε φάει την ώρα μας με φωτογραφίες και βόλτα στην χριστουγεννιάτικη αγορά. Κινήσαμε νωρίς το πρωί προς το κάστρο της Βαβέλ. Χαζεύαμε τα κτίρια, τους δρόμους και τα πάρκα μέχρι να αντικρίσουμε το λόφο με το κάστρο της Βαβέλ. Είχε σκάσει πολύ ωραία μέρα. Είχε καθαρό ουρανό με ήλιο και η θερμοκρασία ήταν 5-6 βαθμούς. Αρχίσαμε την ανάβαση του λόφου και χαζεύαμε το κάστρο βγάζοντας τις απαραίτητες φωτογραφίες. Όταν περάσαμε την πύλη σταθήκαμε να χαζέψουμε τη θέα του Βιστούλα. Τι ωραία που ήταν! Συνεχίσαμε την πορεία μας μέχρι που βρεθήκαμε στην καρδιά του λόφου, στους κήπους θα έλεγα του κάστρου. Η περιήγηση σε όλο τον λόφο είναι δωρεάν. Ωστόσο, κάθε έκθεση- κάθε κτίριο ή ναός έχει διαφορετικό εισιτήριο. Ωστόσο, αφού κάναμε τη βόλτα μας και βγάλαμε τις φωτογραφίες μας, είδαμε ότι είχαμε αρκετό χρόνο στη διάθεσή μας. Έτσι αποφασίσαμε να μπούμε σε κάποιες από τις εκθέσεις, ενώ δεν ήταν στο πρόγραμμά μας. Ο περισσότερος κόσμος έμπαινε στον γοτθικό καθεδρικό ναό που εμείς δεν επισκεφθήκαμε. Εμείς αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τις εκθέσεις Crown Treasury και Armoury. Οι εκθέσεις αυτές δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλες. Η πρώτη είχε εκθέματα βασιλικά, κυρίως χρυσά από σκήπτρα μέχρι οικιακά σκεύη, ενώ έδινε πληροφορίες για τους πολωνούς ηγεμόνες που πήραν την εξουσία σύμφωνα πάντα και με τα εκθέματα. Η δεύτερη είχε ως εκθέματα ξίφη, όπλα, τόξα και πανοπλίες. Η ώρα μας πέρασε ευχάριστα, χωρίς να πούμε ουαου από όσα είδαμε. Βέβαια το κάστρο της Βαβέλ είναι πολύ σημαντικό για τους Πολωνούς, γιατί είναι συνυφασμένο με μεγάλο μέρος της ιστορίας τους. Μάλιστα, το Βασιλικό Κάστρο Βάβελ και ο Λόφος Βάβελ αποτελούν την πιο σημαντική ιστορικά και πολιτιστικά τοποθεσία της χώρας. Και αφού τελειώσαμε την περιήγηση μας στο κάστρο, κατεβήκαμε στις καταπράσινες όχθες του Βιστούλα. Χαρήκαμε τη βόλτα μας και βγάλαμε τις φωτογραφίες μας. Σε κάποιο σημείο του δρόμου έχει και αστέρια σαν άλλη λεωφόρος της δόξας όπως στην Αμερική. Αστέρια έχουν ο Michael Jackson, o Elvis Prisley, ακόμα και ο δικός μας Κώστας Γαβράς! Χαζεύαμε τα παπάκια και τα ποταμόπλοια που κάνανε βόλτα στο ποτάμι. Φυσικά βγάλαμε φωτογραφίες και βίντεο με την ατραξιόν του κάστρου. Το δράκο που ανά μερικά λεπτά βγάζει φωτιές από το στόμα του. Όλος ο κόσμος και ιδίως μικρά παιδιά περίμεναν με τα κινητά στα χέρια την στιγμή που θα έβγαζε φωτιά.

Και αφού ολοκληρώσαμε την επίσκεψή μας στη Βαβέλ κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο για να το δούμε και με το φως του ήλιου. Η Κρακοβία είναι μια πόλη καρτποσταλική! Δεν υπάρχει αμφιβολία! Όπου και να κοιτάξεις βλέπεις τα ίδια σπιτάκια σε διάφορες αποχρώσεις. Η κεντρική πλατεία είναι εντυπωσιακή και σφύζει από ζωή όπως και οι γύρω δρόμοι. Υπάρχουν κτίρια που είναι εντυπωσιακά όπως το Juliusz Słowacki Theatre, θέατρο της Κρακοβίας. Δίπλα σε αυτό υπάρχουν ρολόγια με την ώρα από διάφορες πόλεις του κόσμου.

Ωστόσο, μετά από όλο αυτό το περπάτημα μας άνοιξε η όρεξη και αρχίσαμε την αναζήτηση εστιατορίου για φαγητό. Βρεθήκαμε στην πολωνική ταβέρνα Morskie Oko που χαρακτήριζε το φαγητό της σπιτικό και χωριάτικο. Το εστιατόριο απέξω φαινόταν μικρό, όμως οι υπεύθυνοι μας οδήγησαν προς τις σκάλες. Η υπόγεια αίθουσα ήταν τεράστια. Κυριαρχούσε παντού το ξύλο. Μεγάλα ξύλινα τραπέζια με πάγκους που τους κάλυπταν προβιές υπήρχαν στο χώρο. Ήταν μια πολύ ατμοσφαιρική παραδοσιακή ταβέρνα. Πολύ ωραίος χώρος!!! Οι σερβιτόρες ήταν ντυμένες με την στολή που λέγαμε και παραπάνω. Το φαγητό ήταν μέτριο. Θεωρώ όμως ότι οι επιλογές μας ίσως δεν ήταν οι καλύτερες και για αυτό να μην μείναμε πλήρως ικανοποιημένοι. Μάλιστα έγινε και το εξής που μας έκανε εντύπωση. Είχα σκάσει από το φαγητό και είχα αφήσει λίγο στο πιάτο μου. Η σερβιτόρα ήρθε να πάρει το πιάτο ,χωρίς να με ρωτήσει αν είχα τελειώσει. Ακόμα παραγγείλαμε ως συνοδευτικό πατάτες, οι οποίες δεν ήρθαν ποτέ. Την ώρα του λογαριασμού το αναφέραμε και μας είπε έκπληκτη ότι ήταν συνοδευτικό στο ένα από τα δύο κυρίως πιάτα. Δεν είπαμε κάτι, γιατί ίσως παρανοήσαμε εμείς εξαρχής. Όλα καλά. Εφόσον, είχαμε κάνει τη βόλτα μας αποφασίσαμε να πάμε στο δωμάτιο να ξεκουραστούμε πριν βγούμε για βραδινή βόλτα.

Κάτσαμε στον καναπέ και ανοίξαμε την τηλεόραση να χαζέψουμε πολωνικά προγράμματα. Πέσαμε πάνω στο τηλεπαιχνίδι Money drop που είχε παιχθεί και στην ελληνική τηλεόραση με παρουσιαστές κατά καιρούς τον Γρηγόρη Αρναούτογλου και την Βίκυ Σταυροπούλου. Προσπαθούσαμε να προφέρουμε τις ερωτήσεις στα πολωνικά στην φωνητική αναζήτηση της google, μπας και καταλάβουμε τις ερωτήσεις. Δεν πήγε πολύ καλά αυτό. Γελάσαμε αρκετά όπως καταλαβαίνετε. Κάνοντας ζάπινγκ πέσαμε σε γνωστές χολιγουντιανές ταινίες όπως ο πατριώτης με τον Μελ Γκίμπσον. Είναι γνωστό ότι στο εξωτερικό δεν βάζουν υπότιτλους, αλλά μεταγλωτιζουν τις ταινίες. Ε εκεί δεν έκαναν ούτε αυτό. Ακούγαμε τις φωνές των ηθοποιών χαμηλωμένες και από πάνω έναν πολωνό ηθοποιό να μεταφράζει τις συνομιλίες όλων των ηθοποιών αντρών και γυναικών. Δεν το πιστεύαμε! Λέγαμε θα είναι κάποια ρύθμιση της τηλεόρασης. .Αλλά σε όλες τις ταινίες γινόταν το ίδιο πράγμα. Δεν μπορώ να καταλάβω πως οι άνθρωποι μπορούν και βλέπουν ταινίες με αυτό τον τρόπο. Φοβερό !

Και αφού ξεκουραστήκαμε βγήκαμε για μια τελευταία βόλτα και ένα ποτό. Πήραμε να φάμε ένα τελευταίο zapienkaki με βάση τα μανιτάρια. Πρέπει να αρέσουν πολύ στους Πολωνούς γιατί τα βάζουν παντού. Τέλος πάντων. Θέλαμε να πάμε σε κάποιο μαγαζί που σέρβιρε πολλών ειδών βότκες. Θέλαμε να έχουμε αυτή την εμπειρία. Ωστόσο, γινόταν ο χαμός σε τέτοιου είδους μαγαζιά. Ψάχναμε μπας και βρούμε κάτι αντίστοιχο ή κάτι που να μας αρέσει. Περπατήσαμε όλη την πόλη πάνω κάτω τόσες φορές που στο τέλος από την κούραση κάτσαμε σε ένα από τα τουριστικά μαγαζιά δίπλα στην πλατεία.Πήραμε κάτι κοκτέιλ σε καλή τιμή σε σχέση με τις ελληνικές τιμές, ωστόσο θέλει προσοχή, γιατί μπορεί να σε χρεώσουν κάτι παραπάνω. Βλέπετε αναγράφουν στους καταλόγους τους τιμές σε ζλότυ και ευρώ.Οι τουρίστες κοιτάνε τις τιμές σε ευρώ.Το συνάλλαγμα όπως καταλαβαίνετε όμως δεν είναι σταθερό. Ήπιαμε το ποτό μας αποχαιρετώντας την Κρακοβία με φόντο την τεράστια πλατεία της.

7η μέρα

Πρωινό ξύπνημα και αναχώρηση για το σταθμό τρένων Kraków Grzegórzki που βρισκόταν 5 λεπτά από το κατάλυμα που διαμέναμε. Την προηγούμενη ημέρα το απόγευμα ψάχναμε πως θα πηγαίναμε στο αεροδρόμιο. Αποφασίσαμε να πάμε με το τρένο, αλλά επειδή δεν θέλαμε να ψαχνόμαστε το πρωί με τις βαλίτσες, πήγαμε να βγάλουμε τα εισιτήρια από το βράδυ στο σταθμό. Ωστόσο, δεν βρήκαμε κανέναν αυτόματο πωλητή εκεί. Ρωτήσαμε κάποιες κοπέλες σχετικά με αυτό, αλλά και τη σωστή πλατφόρμα για αεροδρόμιο. Εισιτήρια μας είπαν πως βγάζεις μέσα στον συρμό. Όντως είχε και μηχάνημα και υπάλληλο. Θέλει προσοχή σε ποιο συρμό θα μπεις γιατί δε ξέρεις που μπορεί να βρεθείς. Ωστόσο, τον συρμό για το αεροδρόμιο τον περίμενε πάρα πολύς κόσμος με βαλίτσες στα χέρια, οπότε δύσκολα θα μπερδευτεί κανείς. Φτάσαμε στο αεροδρόμιο και περάσαμε τον έλεγχο, ο οποίος ήταν μάλιστα και ιδιαίτερα σχολαστικός. Η πτήση της επιστροφής ήταν πολύ ευχάριστη με ένα σωρό μωράκια να μας συντροφεύουν με τις φωνούλες τους στο αεροπλάνο.


Βαρσοβία ή Κρακοβία; Γενικές εντυπώσεις

Πριν πάω αυτό το ταξίδι είχα διαβάσει διάφορες απόψεις για το ποια πόλη από τις δύο είναι πιο όμορφη. Μέχρι και στη δουλειά υπήρχε διάσταση απόψεων από όσους είχαν πάει. Το βρίσκω απόλυτα λογικό. Η δική μου γνώμη είναι ότι η Βαρσοβία είναι μια πόλη που έχει κίνηση και ζωή. Μπορείς να βρεις τη ζωντάνια μιας σύγχρονης μεγαλούπολης με μουσεία, εκθέσεις, μπαρ κλπ, ενώ συνυπάρχει και το κομμάτι του ιστορικού κέντρου που σε μεταφέρει σε μια άλλη εποχή. Ταυτόχρονα υπάρχουν πολλά πάρκα στην πόλη. Ο Δεκέμβρης είναι ένας μήνας που δεν μπορείς να τα ευχαριστηθείς βέβαια. Το απόγειο της ομορφιάς τους είναι σαφώς την άνοιξη. Πιστεύω βέβαια ότι χωρίς τον χριστουγεννιάτικο στολισμό και την εορταστική ατμόσφαιρα η Βαρσοβία θα μου φαινόταν πιο αδιάφορη. Μείναμε 3 βράδια, αλλά στην ουσία δύο ημέρες και ένα βράδυ. Θα μπορούσα να προσθέσω και άλλη μια μέρα αν πήγαινα άνοιξη για να περπατήσω στo έτερο πάρκο με τα παλάτια, το Wilanow, να μπω στο εθνικό μουσείο της Βαρσοβίας ή να κάνω βόλτα σε κάποια άλλη γειτονιά της πόλης.

Η Κρακοβία από την άλλη είναι μια πανέμορφη πόλη. Μπορείς να βγάλεις καρτποσταλικές φωτογραφίες. Όλη η πόλη είναι πανέμορφη με τα κτίρια της σε παλ χρωματισμούς. Το ιστορικό κέντρο απλά είναι πλακόστρωτο. Ωστόσο, μου φάνηκε μια πόλη υπερτουριστική.Τουρίστες παντού. Δεν έκρυβε κάποια έκπληξη η περιπλάνηση στα στενά της από ένα σημείο και μετά. Η Κρακοβία είναι μια μικρή πόλη που εύκολα βλέπεις τα σημεία ενδιαφέροντός της. Μείναμε 3 βράδια στην Κρακοβία και νομίζω ήταν υπεραρκετά. Την τελευταία ημέρα απλά περπατούσαμε στους ίδιους δρόμους. Χωρίς το Άουσβιτς και τα αλατωρυχεία είναι και προορισμός σαββατοκύριακου.

Αν έπρεπε να διαλέξω θα επέλεγα μάλλον την Βαρσοβία, γιατί η πόλη είχε ένα ιδιαίτερο vibe, ακόμα και αν η Κρακοβία αντικειμενικά ήταν πιο όμορφη πόλη.Ίσως η αίσθηση να ήταν διαφορετική αν επισκεπτόμουν πρώτα την Κρακοβία. Το 2ο μου αυτό ταξίδι στο εξωτερικό δεν είχε καμία σχέση με το 1ο στην Βαρκελώνη. Μέσα σε αυτές τις ημέρες είδαμε ουρανοξύστες, μεγάλα εμπορικά κέντρα, μεταφερθήκαμε στο χρόνο μέσα από τις περιπλανήσεις μας στις παλιές πόλεις, μπήκαμε σε βασιλικές οικίες, ακούσαμε Σοπέν, ταξιδέψαμε με ευρωπαϊκά τρένα, φάγαμε παραδοσιακά πολωνικά φαγητά σε ατμοσφαιρικές ταβέρνες και όλα αυτά σε εορταστικό κλίμα και με φόντο τον Β Παγκόσμιο πόλεμο. Ντυθήκαμε σαν κρεμμύδια λόγω κρύου περπατώντας με χιόνι και συννεφιά, αλλά και με καταγάλανο ουρανό και ήλιο. Ομπρέλα δεν ανοίξαμε παρά όταν φτάσαμε στην Ελλάδα. Τι ειρωνεία! Φαντάζομαι ότι στο μέλλον θα δω πολύ πιο όμορφες πόλεις, ωστόσο ήταν ένα πλούσιο ταξίδι γεμάτο τόσες πολλές και διαφορετικές εικόνες…Πραγματικά πέρασα υπέροχα και το απόλαυσα! Να είμαστε καλά μέχρι το επόμενο!

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη