Sassenach77
Member
- Μηνύματα
- 7.613
- Likes
- 22.493
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γη του Πυρός
Ημέρα 3η – 6 Νοεμβρίου
Χτυπάνε τα ξυπνητήρια, και απλά τα κλείνουμε. Είχαμε αφήσει τα βουνά, πιάσαμε πεδιάδα και μας πλάκωσε το πάπλωμα…Τα παραλέω όμως, γιατί η αργοπορία, για να σηκωθούμε, δεν ήταν πάνω από 10 λεπτά.
Ετοιμαζόμαστε, μαζεύουμε προίκα και κατεβαίνουμε στις 8 παρά για πρωινό. Η αίθουσα του πρωινού ήταν εκεί που το προηγούμενο βράδυ γινόταν το πάρτι των νεόνυμφων. Όλα ήταν στην εντέλεια, σαν να μην είχε γίνει τίποτα το προηγούμενο βράδυ και ο ήλιος έμπαινε από τις μεγάλες τζαμαρίες της αίθουσας! Το πρωινό ήταν πάλι πλούσιο, και εγώ για άλλη μία φορά έφαγα του σκασμού!...Κατεβαίνοντας για πρωινό, είχαμε πάρει ότι χρειαζόμασταν για την πρωινή μας βόλτα, και τα υπόλοιπα τα είχαμε έτοιμα στο δωμάτιο. Αφού φάγαμε, φύγαμε κατευθείαν για να δούμε τη πόλη του Σιμπίου!
Ο καιρός για άλλη μία μέρα ήταν σύμμαχος και τα προγνωστικά αλάθητα! Φτάνουμε στη γέφυρα που είχαμε περάσει το προηγούμενο βράδυ και το "αγαπημένο" μας GPS, μας είπε να στρίψουμε δεξιά σε μονόδρομο…
Κάτω από τη γέφυρα περνάει ο ποταμός Σιμπίν
Περιεργαζόμαστε λίγο το σημείο που στρίψαμε και εκτός από τον πρώτο φταίχτη που ήθελα να τον σπάσω το προηγούμενο βράδυ, είδα και τον δεύτερο φταίχτη…Στο σημείο που στρίψαμε λανθασμένα, υπήρχε μία ταμπέλα STOP, κάτω από την οποία υπήρχε άλλη μία που σου απαγόρευε να στρίψεις δεξιά! Αλλά έπρεπε να μυρίσεις τα δάχτυλα σου για να την δείς!!! Δια του λόγου το αληθές…
Πολύ "έξυπνη" η τοποθέτηση της πινακίδας
Συνεχίζουμε λοιπόν και αφήνουμε πίσω μας τη γέφυρα.
Sibiu
Το Σιμπίου υπήρξε η μεγαλύτερη και πιο πλούσια από τις 7 πόλεις της Τρανσυλβανίας, που είχαν εποικηθεί και οχυρωθεί από τους Σάξονες κατά τη διάρκεια του 12ου αιώνα. Οι έμποροι της κυριαρχούσαν στη περιοχή και με τα έσοδα των δραστηριοτήτων τους χρηματοδότησαν την ανέγερση πολυτελών κτιρίων που διατηρούνται ακόμα και σήμερα, κρατώντας τη Μεσαιωνική αίγλη τους!
Το Σιμπίου χωρίζεται σε δύο οικιστικές οντότητες, τη άνω και τη κάτω πόλη. Παραδοσιακά, η άνω πόλη υπήρξε το πιο πλούσιο και εμπορικό κομμάτι της. Τα σημαντικότερα αξιοθέατα της βρίσκονται σε τρείς πλατείες, τη Μεγάλη (Piata Mare), τη Μικρή (Piata Mica) και τη Χουγιέτ (Piata Huet). Η κάτω πόλη υπήρξε το μεταποιητικό κέντρο του Μπρασόβ. Σήμερα μπορείς να περιηγηθείς στα πλακόστρωτα σοκάκια της και να θαυμάσεις τους προμαχώνες που δεσπόζουν δίπλα από τον ποταμό Σιμπίν.
Περνώντας την γέφυρα, βρεθήκαμε στη κάτω πόλη του Σιμπίου
Συνεχίζοντας, φτάσαμε στο βόρειο τέλος της παλιάς πόλης, εκεί που βρίσκεται το "πέρασμα με τα σκαλιά", το οποίο σηματοδοτεί τα όρια της άνω και κάτω πόλης. Το πέρασμα χτίστηκε το 13ο αιώνα και διατηρεί ακόμα τη αρχική του ομορφιά και μοναδικότητα! Οι θολωτές καμάρες και τα πλακόστρωτα σοκάκια του αποτελούν μια νοερή σύνδεση με μια παλαιότερη εποχή, κατά την οποία το πέρασμα αυτό υπήρξε κομβικό σημείο της κοινωνικής και οικονομικής ζωής της πόλης. Περπατήσαμε στο πλακόστρωτο δρόμο και φτάσαμε μπροστά στα σκαλιά.
Αν ανέβεις τα σκαλιά βρίσκεσαι στο πίσω μέρος της Ευαγγελικής εκκλησίας του Σιμπίου. Από το σημείο που ήμασταν βλέπαμε το καμπαναριό της.
Επιλέξαμε να στρίψουμε δεξιά και να περάσουμε από τις καμάρες, και να μην ανέβουμε από "το πέρασμα με τα σκαλιά". Το "πέρασμα με τα σκαλιά" θα ήταν το τέλος της βόλτας μας.
Στο σημείο εκείνο, βρίσκεται το εστιατόριο "Το χρυσό βαρέλι", το οποίο αποτελεί το παλιότερο εστιατόριο της Ρουμανίας! Ο μύθος λέει ότι ο Μιχάη ο Γενναίος γευμάτισε εδώ το 1599, μετά τη μάχη του Σελιμπάρ, κατά την οποία νίκησε τους Ούγγρους και προσάρτησε την Τρανσυλβανία με τη Βλαχία.
Κατευθυνθήκαμε δεξιά, περάσαμε από τις καμάρες και φτάσαμε σε κάποια άλλα σκαλιά που οδηγούσαν στο πάνω μέρος της παλιάς πόλης σε έναν λιθόστρωτο δρόμο, τον οποίο αν διέσχιζες αριστερά έφτανες μέχρι την Ευαγγελική εκκλησία του Σιμπίου και αν τον διέσχιζες προς τα δεξιά έφτανες στη Μεγάλη πλατεία. Στρίψαμε αριστερά για να δούμε την Ευαγγελική εκκλησία.
Η Ευαγγελική εκκλησία χρονολογείται από το 1520 και αποτελεί τρανή απόδειξη της επιρροής που είχε στη πόλη ο Λουθιρανισμός. Χτισμένη σε γοτθικό ρυθμό, η επιβλητική της δομή κυριαρχείται από τους πέντε κωνικούς πύργους της οροφής της. Στο εσωτερικό της υπάρχει η γιγαντιαία αγιογραφία που φιλοτεχνήθηκε από τον Γιοχάνες, από το Ροσενό και καλύπτει σχεδόν όλο το βόρειο τοίχο, ενώ στη κρύπτη της βρίσκεται ο τάφος του Μίχνεα του Κακού, γιός του Βλάντ Τσέπες. Το εκκλησιαστικό όργανο της είναι το μεγαλύτερο της Ρουμανίας.
Γυρίσαμε όλη την εκκλησία εξωτερικά, ψάχνοντας ανοιχτή πόρτα, αλλά μάταια. Δυστυχώς ήταν κλειστή και δεν μπορέσαμε να δούμε το εσωτερικό της, το οποίο είχα βάλει στο μάτι! Ήταν το αξιοθέατο του Σιμπίου, που είχα πεί ότι θέλω να μπώ μέσα να το δώ και δεν μπόρεσα
Στην συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς τη Μεγάλη πλατεία. Η πρώτη ιστορική αναφορά σε αυτή γίνεται το 1411, κατά την οποία αναφέρεται ως αγορά δημητριακών. Έκτοτε έχει υπάρξει μάρτυρας της μεγάλης εμπορικής δραστηριότητας της πόλης. Σήμερα η πλατεία έχει ανακηρυχθεί "Αρχιτεκτονικό μνημείο" από την Unesco και φιλοξενεί μερικά από τα πιο σημαντικά κτίρια της πόλης.
Η είσοδός μας στη Μεγάλη πλατεία έγινε κάτω από το καμπαναριό της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας
Ένα από το πιο ωραία κτίρια της Μεγάλης πλατείας είναι η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία. Χτίστηκε το 1738 σε ρυθμό μπαρόκ. Το εσωτερικό της κοσμούν πολύχρωμες αγιογραφίες.
Δεν την είδαμε εσωτερικά, αλλά εξωτερικά ήταν ενδιαφέρουσα!
Στην πλατεία γίνονταν διάφορες προετοιμασίες για τον στολισμό της, μάλλον για Χριστούγεννα, αν και δεν μπορώ να είμαι σίγουρη, γιατί μου φαινόταν πολύ νωρίς.
Απέναντι από τη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία βρίσκεται το παλάτι Μπρούκενταλ. Σε αυτό στεγάζεται το Μουσείο Τέχνης της χώρας καθώς και μία σειρά 350 σπάνιων βιβλίων.
Το παλάτι Μπρούκενταλ είναι το κτίριο δεξιά στη παρακάτω φώτο με το κίτρινο χρώμα στο κάτω μέρος του
Στη συνέχεια κάναμε μία βόλτα περιμετρικά της Μεγάλης πλατείας, η οποία όντως είναι αξιοθαύμαστη!
Έπειτα στρίψαμε νοτιοανατολικά, περπατώντας στους πλακόστρωτους δρόμους, για να δούμε τους προμαχώνες και τα τείχη που σώζονται.
Καθώς διασχίζαμε την Strada Gheorghe Lazar, φτάσαμε στη Strada Cetatii. Στα δεξιά μας διακρίναμε τους προμαχώνες και τα τείχη.
Στρίψαμε λοιπόν δεξιά και περνώντας από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας...
....φτάσαμε στον πρώτο πύργο, τον "Πύργο των Ξυλουργών-Turnul Dulgherilor"
Στη βάση του είναι κυκλικός, ενώ από ένα σημείο και μετά γίνεται οκταγωνικός. Στη κορυφή του διακρίνονται ακόμα οι οπές, μέσα από τις οποίες, οι υπερασπιστές του έχυναν καυτό λάδι στους εισβολείς!
Αριστερά από τον πύργο υπάρχουν κάποια σκαλιά, που αν τα κατέβεις βρίσκεσαι σε ένα κατάφυτο πεζόδρομο. Αυτός ο πεζόδρομος στην ουσία ήταν η τάφρος που υπήρχε γύρω από τα τείχη της παλιάς πόλης του Σιμπίου.
Καθώς περπατούσα σε αυτόν τον πεζόδρομο και λίγο πρίν φτάσω στον επόμενο προμαχώνα, πρόσεξα ότι περπατώ πάνω σε "χολιγουντιανά" αστέρια…
...κάπως διαφορετικά όμως. Από κάθε άνοιγμα που κάνουν, ανα δύο οι κορυφές του άστρου, ξεπρόβαλε και ένας πύργος, δίνοντας μία άλλη "χολιγουντιανή νότα"! Στη κορυφή του άστρου υπήρχε το Εθνόσημο της Τρανσυλβανίας του 1550, το οποίο είναι ταυτόσημο με εκείνο της πόλης του Σιμπίου. Στο κέντρο του αστεριού έγραφε το όνομα του "αστέρα" και στο κάτω μέρος φαίνονταν το έτος τοποθέτησης.
Συνεχίσαμε λοιπόν στο δρόμο των "αστέρων" και φτάσαμε στον επόμενο πύργο που είναι ο "Πύργος των Αγγειοπλαστών-Turnul Olarilor"
Χτίστηκε το 15ο αιώνα. Έχει τετράγωνη διάταξη, προεξέχει το ανώτερο τμήμα του και εκτός αυτού προεξέχει και το κατώτερο τμήμα του δημιουργώντας έτσι μία ισχυρή βάση.
Σε αυτό το σημείο τα τείχη σταματούν και λίγο πιο κάτω στέκει μόνος του ο "Πύργος των Μουσκετοφόρων-Turnul Archebuzierilor"
Χτίστηκε το 14ο αιώνα σε οκταγωνική διάταξη και οφείλει το όνομα του στις μονάδες των μουσκετοφόρων που είχαν αναλάβει τη φύλαξη του. Το ανώτερο κομμάτι του προεξέχει αισθητά από το υπόλοιπο. Εκεί βρίσκονταν και οι μεγάλες πολεμίστρες, από τις οποίες, οι υπερασπιστές του απωθούσαν τους εισβολείς.
Λίγο πιο πέρα τελείωνε και η τάφρος. Ανεβήκαμε πάλι στη Strada Cetatii που στρίβει δεξιά και συναντάει τον πεζόδρομο Nicolae Balcescu. Συνεχίσαμε στον πεζόδρομο, χαζεύοντας τον κόσμο, τα καταστήματα, τα κτίρια και γενικά την πρωινή κίνηση της πόλης σε αυτόν τον πανέμορφο πεζόδρομο…
….μέχρι να φτάσουμε πάλι στη Μεγάλη πλατεία, όπου και τελειώνει ο πεζόδρομος. Διασχίσαμε την πλατεία και περάσαμε διαγώνια στο απέναντι σημείο της, όπου βρίσκεται το παλιό Δημαρχείο και ο επιβλητικός Πύργος του Συμβουλίου, στην οδό Avram Iancu.
Ο πύργος χτισμένος τον 13ο αιώνα, υπήρξε η είσοδος των εσωτερικών τειχών της πόλης. Στη μακροχρόνια ιστορία του χρησιμοποιήθηκε ως σιταποθήκη, παρατηρητήριο, αλλά και ως προσωρινή φυλακή, για όσους κατά την διάρκεια της νύχτας δημιουργούσαν φασαρία στους δρόμους του Σιμπίου και αναστάτωναν την ησυχία της πόλης. Αν ανέβεις στη κορυφή του, έχεις μία πανοραμική θέα του Σιμπίου!....είχε περάσει, όμως, μία ώρα και κάτι από την στιγμή που ξεκινήσαμε τη βόλτα μας και δεν είχαμε πολλά περιθώρια χρόνου για να σκαρφαλώσουμε στον πύργο
…Έπρεπε να κάνω τη καρδιά μου πέτρα και να συνεχίσω προς την Μικρή πλατεία. Ακολουθώντας ένα από τα πολλά τούνελ που βρίσκονται κάτω από το πύργο, περάσαμε από τη Μεγάλη στη Μικρή πλατεία
Η Μικρή πλατεία αποτέλεσε, κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, τον τόπο παραμονής των πιο σημαντικών τεχνιτών της πόλης. Η πλατεία χωρίζεται στα δύο από την οδό Οκνέι….
….η οποία περνάει κάτω από τη "γέφυρα των Ψεμάτων"!
Η γέφυρα χτίστηκε το 1859 από τον Φρεντερίκους Χούτε, και υπήρξε η πρώτη σφυρήλατη σιδερένια γέφυρα της Ρουμανίας. Είναι διακοσμημένη με κυκλικά μοτίβα, ενώ τις δύο άκρες της κοσμεί ο χρυσός θυρεός της πόλης.
Πολλά νεαρά ζευγάρια περπατούν ακόμα και σήμερα πάνω της και δίνουν αιώνιους όρκους αγάπης και πίστης, τοποθετώντας λουκέτα πάνω της.
Σύμφωνα με μία εκδοχή, η γέφυρα πήρε το όνομά της από αυτούς τους όρκους, που συνήθως είναι ένθερμοι και παθιασμένοι, αλλά σπανίως εκπληρώνουν την αιώνια διάσταση που τους δίνουν οι εμπνευστές τους, καθιστώντας τους ψεύτες! Όταν είσαι "κεραυνο-χτυπημένος" νομίζεις ότι αγαπάς κιόλας…στην πραγματικότητα όμως, προσπαθείς να επιβληθείς στο σώμα και το πνεύμα του άλλου….διεκδικείς χωρίς όρια τα πάντα!....Η αγάπη είναι άλλο πράγμα…. Η αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της και δεν παίρνει τίποτα παρά από τον εαυτό της. Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται, γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη! Όλα τα άλλα είναι μπούρδες…
Από την γέφυρα και κοιτώντας προς τον βορρά, έχεις μία πολύ ωραία θέα της κάτω πόλης,
Αν διασχίσεις τη γέφυρα κατευθύνεσαι προς τα δυτικά και την πλατεία Χουγιέτ, η οποία ουσιαστικά βρίσκεται στο πίσω μέρος της Ευαγγελικής Εκκλησίας.
Συνεχίζοντας, φτάνεις τελικά στο "πέρασμα με τα σκαλιά", από όπου και θα τελείωνε αυτή η σύντομη βόλτα μας στο ιστορικό κέντρο του Σιμπίου.
Και εδώ ένα στενό πέρασμα που υπάρχει στα δεξιά της σκάλας, κατεβαίνοντας αυτήν
Ήταν μία πολύ όμορφη βόλτα, στο ιστορικό κέντρο, μιας από τις πιο σημαντικές πόλεις της Τρανσυλβανίας! Θα ήθελα πολύ να κάτσω λίγο ακόμα και να πιώ ένα καφέ στη πόλη, να κάνω μία βόλτα εις μήκος του ποταμού Σιμπίν, όπου εκεί βρίσκονται και οι υπόλοιποι πύργοι που σώζονται από την οχύρωση της, να περιπλανηθώ μετά στα στενάκια της και να πλάσω με την φαντασία μου σκηνές που έλαβαν χώρα, κατά τον Μεσαίωνα! Ο χρόνος όμως είναι αμείλικτος και με περίμεναν και άλλες, πολλές ομορφιές της χώρας….
Η διαδρομή που καλύψαμε ήταν η παρακάτω, με διάφορες "λοξοδρομήσεις" σε κάποια στενά και σε στοές
Φεύγοντας από το ξενοδοχείο η ώρα ήταν 11:00. Διασχίσαμε τη πόλη πρός νότια…
…. για να πάρουμε τον 106C. Μπροστά μας και αριστερά είχαμε την οροσειρά Φαγκάρας, την μεγαλύτερη οροσειρά των Καρπαθίων στη Ρουμανία!!!...
Ο 106C οδηγούσε στο χωριό Cisnadie, στο οποίο φτάσαμε σε ένα τέταρτο.
Οχυρωμένες εκκλησίες της Τρανσυλβανίας
Οι οχυρωμένες εκκλησίες της Τρανσυλβανίας και τα χωριά που αναπτύχθηκαν γύρω από αυτές, προσφέρουν μία ζωντανή εικόνα της πολιτιστικής πραγματικότητας της περιοχής, αντικατοπτρίζοντας πλήρως το οικογενειακό σύστημα κατανομής της γής που επέβαλλαν οι Σάξονες, την περίοδο του Μεσαίωνα. Αυτός ήταν και ο λόγος, που οδήγησε την Unesco, να συμπεριλάβει κάποια χωριά της Τρανσυλβανίας και τις οχυρωμένες εκκλησίες τους, στη λίστα με τα "Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς".
Cisnadie Fortified Church – Unesco World Heritage Site
To χωριό Cisnadie βρίσκεται 10 χλμ νότια του Σιμπίου. Η πρώτη αναφορά σε αυτό γίνεται σ’ ένα έγγραφο του έτους 1204, με την ονομασία "Rivetel". Τον 12ο αιώνα εγκαταστάθηκαν εδώ οι Σαξονικοί άποικοι και το 1323 αναφέρεται με το γερμανικό όνομα Heltau . Εδώ άκμασαν ιδιαίτερα, οι συντεχνίες των σιδηρουργών και των υφαντών. Η ύφανση παρέμεινε ως η παραδοσιακή ασχολία του πληθυσμού της πόλης μέχρι τον 20ο αιώνα, όταν πια χτίστηκαν μεγάλα κλωστοϋφαντουργικά εργοστάσια. Το χωριό δέχτηκε πολλές επιδρομές, βίωσε το λοιμό της Πανώλης και δεν γλίτωσε από φωτιές και πολιτικές αναταραχές! Το 1806 υπό τον αυτοκράτορα Franz της Αυστρίας, το Cisnadie / Heltau καθιερώθηκε ως σημαντικό εμπορικό κέντρο, αποδεικνύοντας έτσι την ευημερία του. Το 1945, μεγάλα τμήματα του γερμανικού πληθυσμού του, απελάθηκαν στη Σοβιετική Ένωση. Το 1948 όλα τα εργοστάσια εθνικοποιήθηκαν από το κομουνιστικό καθεστώς. Μετά τη πτώση του καθεστώτος, τα περισσότερα εργοστάσια κατέρρευσαν. Από το 2000, η οικονομική κατάσταση βελτιώθηκε.
Το πιο σημαντικό αρχιτεκτονικό αξιοθέατο του Cisnadie είναι η οχυρωμένη της εκκλησία, που βρίσκεται στο κέντρο του χωριού. Χτίστηκε τον 12ο αιώνα ως ρωμανική βασιλική. Ο ναός οχυρώθηκε το 15ο αιώνα, μετά την τουρκική εισβολή του 1493, για να προστατεύσει τον τοπικό πληθυσμό των Σαξόνων από τις επαναλαμβανόμενες οθωμανικές επιδρομές. Η διαδικασία της οχύρωσης περιελάμβανε την ανέγερση οχυρωματικών πύργων πάνω από τις δύο πλευρικές εισόδους και τη χορωδία, την κατασκευή διπλής δομής αμυντικών τειχών, τάφρου και πολλών αμυντικών πύργων κατά μήκος των τειχών. Το ρολόι που βρίσκεται στον πύργο, ύψους 195 ποδιών, λειτουργεί από το 1868! Ταυτόχρονα με τα έργα οχύρωσης η ίδια η εκκλησία υπέστη μια διαδικασία γοτθοποίησης (gothicization), σύμφωνα με τη τοπική λαογραφία. Το συγκρότημα είναι πολύ καλά διατηρημένο και εκτός από το γεγονός ότι αποτελεί μεσαιωνικό αρχιτεκτονικό χώρο ενδιαφέροντος, προσφέρει ποικίλες θεματικές εκθέσεις, όπως το μουσείο "Cisnadie / Heltau καθ 'όλη τη διάρκεια των 12 αιώνων" που βρίσκεται πάνω από το παλιό Ossarium, το Μουσείο "Μεσαιωνικών Αμυντικών Κατασκευών" που βρίσκεται στο βόρειο πλευρικό πύργο, το Μουσείο "Ιστορίας της Κομμουνιστικής Εποχής" και άλλες εναλλασσόμενες εκθέσεις τέχνης.
Καθώς κινούμαστε προς το κέντρο του χωριού, ψάχνουμε να βρούμε ελεύθερο πάρκινγκ, για να αφήσουμε το αυτοκίνητο. Το πάρκινγκ βρέθηκε αμέσως, το ίδιο και ο "παρκο-εισπράκτορας", δηλαδή ένας κύριος που έκανε βόλτες σε όλο το δρόμο και όταν έβλεπε κάποιον να παρκάρει, πήγαινε για να εισπράξει το αντίτιμο. Είχε διακριτικό ταμπελάκι στο στήθος, που αποδείκνυε την ιδιότητα του. Μας ρώτησε στα Ρουμάνικα, πόση ώρα σκοπεύαμε να μείνουμε, του απαντήσαμε στα Αγγλικά, ότι θα μέναμε μία ώρα, πληρώσαμε μετρητοίς φυσικά, το αντίτιμο του ενός Lei, μας έδωσε τη κάρτα-εισιτήριο του πάρκινγκ, πάνω στην οποία σημείωσε τη μέρα, τον μήνα και την ώρα (όπως τις αντίστοιχες δικές μας κάρτες πάρκινγκ που παίρνουμε από το περίπτερο), τη βάλαμε σε εμφανές σημείο στο αυτοκίνητο, τον ευχαριστήσαμε στα Ελληνικά και ξεκινήσαμε να δούμε τη πρώτη μας οχυρωμένη εκκλησία στη Ρουμανία!!!!
* Η συνεννόηση, φυσικά, έγινε με τη γλώσσα του σώματος, όταν αντιλήφθηκα ότι ο κύριος μιλάει μόνο τη μητρική του γλώσσα και καμία άλλη… Ήταν ευγενέστατος πάντως!
Είχαμε παρκάρει 50 μέτρα πρίν από τη κεντρική πλατεία που βρίσκεται μπροστά από την οχυρωμένη εκκλησία.
Όταν φτάσαμε μπροστά στην εκκλησία κάναμε μία βόλτα γύρω της, ψάχνοντας συγχρόνως την είσοδο. Ένα τμήμα των οχυρωματικών τειχών, αυτό με το μεγαλύτερο πλάτος, καθώς και των βοηθητικών κτιρίων του όλου συγκροτήματος, χρησιμοποιείται και στεγάζει διαφόρων ειδών καταστήματα.
Επίσης στεγάζει και ένα καφέ!
Είδα και κάτι ακόμα στα τείχη που έμοιαζε με κατοικία, αλλά δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά…
Και το υπόλοιπο τμήμα των λεπτών τειχών, στέκει καλοσυντηρημένο, προς ικανοποίηση των οφθαλμών μας!
Αφού το φέραμε μία γύρα όλο το συγκρότημα, η μοναδική πόρτα που έμοιαζε σαν είσοδο, ήταν μία πόρτα κλειστή, πάνω στη οποία υπήρχε κολλημένο ένα χαρτί με τα ωράρια λειτουργίας.
- Π: Από εδώ πρέπει να μπαίνεις
- Ε: Ναι, σίγουρα από εδώ
- Π: Μάλλον είναι κλειστά…
- Ε: Αφού αναγράφει τα ωράρια που μπορείς να δείς το αξιοθέατο και αυτήν την ώρα μπορείς!
- Π: Δεν θα έπρεπε να είναι ανοιχτή η πόρτα;…
- Ε: Λογικά ναι…
- Π: Άρα είναι κλειστά…πάμε να φύγουμε!
-Ε: Τι λές καλέ που θα φύγω !!!!! Εγώ ΘΑ ΜΠΩ!!!
Και ξεκινώ προς την πόρτα, πιάνω το χερούλι, το κατεβάζω, σπρώχνω τη πόρτα και….
….βρέθηκα σε μία μικρή αυλή μεταξύ των εξωτερικών και των εσωτερικών τειχών…και μπροστά μου τα εσωτερικά τείχη με άλλη μία πόρτα κλειστή….Και συνεχίζεται η "παραβίαση"! Πιάνω το χερούλι της δεύτερης πόρτας, το κατεβάζω, σπρώχνω….τίποτα…κλειστή….Μου ήρθε να βάλω τα κλάματα!!!και να λέω:
- γιατί;;; θέλω να την δώ!!!...γιατί;;;
Ήμουν απαρηγόρητη…
Καθώς, λοιπόν, έκλαιγα τη μοίρα μου, κοιτώντας τη κλειστή πόρτα μπροστά μου, ακούω ομιλίες πίσω μου. Γυρνώ και βλέπω τον αδερφό μου να μπαίνει, από τη πόρτα που είχα ανοίξει, με ένα κυριούλη, ο οποίος με κοιτούσε χαμογελώντας και έχοντας σηκωμένα τα χέρια του ψηλά, κρατώντας στο ένα χέρι το κλειδί, να μου γνέφει, σαν να μου λέει "Εδώ είμαι, ήρθα! Εγώ θα σου ανοίξω"!!! Είχαμε βρεί τον κλειδοκράτορα της εκκλησίας!!!!
Του χαρίζω ένα μεγάλο και γλυκό χαμόγελο, του δίνω το χέρι μου, το οποίο μου το κράτησε εγκάρδια και μετά προσπερνώντας με, πήγε να μου ανοίξει τη πόρτα!
Ο κλειδοκράτορας μας…
….και η πρώτη εικόνα του εσωτερικού αυλόγυρου. Μπαίνοντας, στα αριστερά βρίσκεται η είσοδος της εκκλησίας και μπροστά μας ένα πλακόστρωτο δρομάκι που εκτείνονταν περιμετρικά της εκκλησίας με ανθισμένα λουλούδια δεξιά και αριστερά. Στα δεξιά μας είχαμε τα εσωτερικά τείχη, που στη βάση τους έβλεπες μία σειρά από καμάρες, πάνω από τις οποίες υπήρχε ένα ξύλινο μπαλκόνι.
Αφού "ρούφηξα" με τα μάτια, όλη αυτή την ομορφιά, έβγαλα τις φωτογραφίες μου και ξεκίνησα την περιήγηση μου. Ο αδερφός μου είχε ήδη προχωρήσει και εξερευνούσε το μέρος. Καθώς περπατούσα, περιεργαζόμουν την εκκλησία, τα τείχη και ότι υπήρχε γύρω μου, βγάζοντας φωτογραφίες
Κάποια στιγμή έφτασα σε ένα σημείο όπου υπήρχε μία στοά κάτω από ένα πύργο, που φαινόταν να οδηγεί έξω από τα τείχη. Η πόρτα ήταν κλειστή φυσικά! Ο πύργος ήταν καλυμμένος με βλάστηση στα χρώματα του φθινοπώρου!!!
Δίπλα από τον πύργο υπήρχαν σκαλοπάτια που οδηγούσαν στο εσωτερικό του πύργου
Εννοείται ότι πήγα να ανοίξω τη πόρτα!!! Είναι περιττό να λέω από εδώ και πέρα, ότι έπιανα όποιο χερούλι πόρτας έβρισκα μπροστά μου, το κατέβαζα και έσπρωχνα τη πόρτα! Και αυτό συνεχίστηκε για όλες τις υπόλοιπες μέρες….
Η πόρτα ήταν ξεκλείδωτη και μπαίνοντας βρέθηκα σε μία σάλα. Δεξιά μου υπήρχε ένα τραπέζι, δίπλα σε ένα παράθυρο που έβλεπε στο πλακόστρωτο δρομάκι εντός των τειχών, μπροστά μου μία άλλη πόρτα που ήταν κλειστή…και αριστερά μου ένας καλόγηρος δίπλα από ένα άνοιγμα που οδηγούσε σε ένα σχεδόν κενό δωμάτιο (υπήρχαν τρείς καρέκλες μία μικρή βιβλιοθήκη, δύο κάδρα και στους τοίχους σώματα θέρμανσης….), που αν το διέσχιζες έφτανες σε ένα άλλο άνοιγμα που το κάλυπτε μία κόκκινη κουρτίνα.
Φτάνω στο άνοιγμα με τη κουρτίνα, τη παραμερίζω και βλέπω ένα δωμάτιο με καρέκλες δεξιά και αριστερά, δεξιά πρίν τις καρέκλες υπήρχε μία σόμπα, ευθεία στο βάθος δύο παράθυρα, κάτω από τα οποία βρισκόταν ένα πιάνο με ουρά, πάνω σε αυτό υπήρχαν παρτιτούρες και δεξιά του ένα κλασικό πιάνο με το σκαμπουδάκι του μπροστά….ήταν ένα Ωδείο!!!!!
Από τα παράθυρα είχες θέα στη κεντρική πλατεία, από την οποία ξεκινήσαμε
Όλη αυτήν την ώρα, ο αδερφός μου με έψαχνε και με βρήκε, όταν είδε την ανοιχτή πόρτα….που αλλού θα μπορούσα να ήμουν;;;…πίσω από μία ανοιχτή πόρτα! Περιεργαστήκαμε το χώρο, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και βγήκαμε, κλείνοντας πίσω μας τη πόρτα !
Συνεχίσαμε περιμετρικά της εκκλησίας πάλι, μέχρι που κάναμε όλο τον γύρο και βρεθήκαμε μπροστά στην είσοδο της εκκλησίας. Όταν είχαμε μπεί, η πόρτα της εκκλησίας ήταν κλειστή. Όση ώρα τριγυρνούσαμε, ο καλός μας κυριούλης την είχε ανοίξει, για να μπούμε!!!
Η πρώτη εικόνα που είχαμε μπαίνοντας
Στα δεξιά μας υπήρχε μία μακέτα της οχυρωμένης εκκλησίας
Μπροστά μας τέσσερις πλαστικές αφίσες, δύο αριστερά και δύο δεξιά, στερεωμένες σε σιδερένιες επιδαπέδιες βάσεις, έγραφαν "καλωσόρισες" σε τέσσερις διαφορετικές γλώσσες (Αγγλικά, Γερμανικά, Ολλανδικά και Ρουμάνικα) και μας καλούσαν να σεβαστούμε το χώρο
Συνεχίζοντας ευθεία, διέσχιζες το κεντρικό διάδρομο ανάμεσα από τα στασίδια της εκκλησίας…
…για να φτάσεις μπροστά στο ιερό
Αριστερά από το ιερό ο άμβωνας και δεξιά ένα εκκλησιαστικό όργανο
Και γυρνώντας να κοιτάξω πίσω μου και ψηλά, υπήρχε ένα μεγάλο εκκλησιαστικό όργανο
Εδώ μία τοιχογραφία μέσα στο ιερό και στα δεξιά και από κάτω ένας πίνακας με αριθμούς…Δεν έχω ιδέα τι σημαίνουν αυτοί οι αριθμοί… μου θυμίζουν τους αριθμούς που έχουν οι οφθαλμίατροι για να εξετάσουν τα μάτια του ασθενή τους!....Αν ξέρει κάποιος τι είναι, ας μου το πεί, να μάθω επιτέλους τι είναι!
Στους τοίχους των διαδρόμων, αριστερά και δεξιά του κεντρικού κλίτους, φιλοξενούνται φωτογραφίες από τη ζωή, τις παραδόσεις και τα έθιμα των ανθρώπων της περιοχής.
Σε όλες τις οχυρωμένες εκκλησίες υπάρχει ένα πηγάδι, το οποίο τροφοδοτούσε το οχυρό με νερό, κατά την διάρκεια των πολιορκιών! Κάνοντας το γύρο του οχυρού, δεν είχα δεί πουθενά πηγάδι….κι όμως υπάρχει πηγάδι….μέσα στην εκκλησία!!!
Η είσοδος προς το καμπαναριό δυστυχώς ήταν κλειστή…
Και εδώ κάποια ευρήματα, που δεν έχω ιδέα τι είναι…
Βγαίνοντας από την εκκλησία, κατευθύνθηκα προς ένα σημείο του τείχους που είχα δεί νωρίτερα μπαίνοντας, από το οποίο έβλεπες τον χώρο μεταξύ των δύο τειχών (εξωτερικού και εσωτερικού). Υπάρχουν ξύλινα κάγκελα και μπροστά από αυτά λουλούδια, που σου απαγορεύουν να περάσεις (όχι ότι δεν μπορούσα να περάσω, αλλά πολύ σωστά δεν με άφησε ο αδερφός μου και εν τέλη υπάκουσα, γιατί πάνω απ’ όλα σέβομαι τους χώρους που επισκέπτομαι).
Βγαίνοντας απο το όλο συγκρότημα πρόσεξα μία ταμπέλα που υπάρχει, στο σημείο που έκλαιγα τη μοίρα μου για την κλειστή πόρτα, μεταξύ των δύο τειχών και που φυσικά δεν είχα δεί λόγω της αρχικής απογοήτευσής μου. Η ταμπέλα αυτή, δίνει οδηγίες για το εισιτήριο εισόδου και για το πώς θα βρείς αυτόν που κρατάει το κλειδί….
Το εισιτήριο εισόδου είναι 7Lei/άτομο και πληρώσαμε μετρητοίς στον κυριούλη που μας άνοιξε!
Δεν επισκεφτήκαμε τα μουσεία, γιατί ο χρόνος πίεζε…
Από την οχύρωση βγήκαμε γύρω στις 12:00. Καθώς περπατούσαμε περιμετρικά των τειχών, για να πάμε στο αυτοκίνητο και έχοντας δεί πλέον το εσωτερικό, δημιούργησα στο μυαλό μου με την φαντασία μου, σκηνές από την καθημερινότητα των ανθρώπων του Μεσαίωνα…
Μία ολόκληρη κοινωνία, που είναι εγκατεστημένη γύρω από μία εκκλησία οχυρωμένη. Εμπόρους να περιδιαβαίνουν στους δρόμους και τα σοκάκια, οι άντρες να απασχολούνται στα σιδεράδικα και τα χωράφια, οι γυναίκες να φροντίζουν το νοικοκυριό και τα οικόσιτα ζώα, τα παιδιά να παίζουν και να τρέχουν στους δρόμους, όλοι ντυμένοι με ρούχα της εποχής, τα άλογα να σέρνουν τα κάρα που είναι φορτωμένα με τους καρπούς της γής, ένστολοι να προπονούνται στα όπλα και να προετοιμάζονται για τους εισβολείς, οι είσοδοι των οχυρώσεων να είναι ανοιχτές για όλους, κόσμος να πηγαινοέρχεται μέσα στην οχυρωμένη εκκλησία, να γίνονται προετοιμασίες και εφοδιασμός με τρόφιμα!
Και κάποια στιγμή οι εισβολείς έρχονται…η κοινωνία αναστατώνεται…αρπάζουν τα απαραίτητα και όλοι τρέχουν να μπούν μέσα στις οχυρώσεις…οι πόρτες κλείνουν και μία ολόκληρη κοινωνία θα συμβιώσει εντός των τειχών….μέχρι να απωθήσουν τον εχθρό…προσευχόμενοι μέσα σε μία οχυρωμένη εκκλησία!!!
Τις σκέψεις μου ( και τη φαντασία μου, που καλπάζει ) διέκοψε η άφιξη μας στο αυτοκίνητο. Είχε έρθει η ώρα να φύγουμε. Και εγώ ανυπομονούσα πλέον να δώ την επόμενη οχυρωμένη εκκλησία…ήθελα πλέον να τις δώ όλες!!! Να μην αφήσω καμία….!
Συνεχίζεται...
Χτυπάνε τα ξυπνητήρια, και απλά τα κλείνουμε. Είχαμε αφήσει τα βουνά, πιάσαμε πεδιάδα και μας πλάκωσε το πάπλωμα…Τα παραλέω όμως, γιατί η αργοπορία, για να σηκωθούμε, δεν ήταν πάνω από 10 λεπτά.
Ετοιμαζόμαστε, μαζεύουμε προίκα και κατεβαίνουμε στις 8 παρά για πρωινό. Η αίθουσα του πρωινού ήταν εκεί που το προηγούμενο βράδυ γινόταν το πάρτι των νεόνυμφων. Όλα ήταν στην εντέλεια, σαν να μην είχε γίνει τίποτα το προηγούμενο βράδυ και ο ήλιος έμπαινε από τις μεγάλες τζαμαρίες της αίθουσας! Το πρωινό ήταν πάλι πλούσιο, και εγώ για άλλη μία φορά έφαγα του σκασμού!...Κατεβαίνοντας για πρωινό, είχαμε πάρει ότι χρειαζόμασταν για την πρωινή μας βόλτα, και τα υπόλοιπα τα είχαμε έτοιμα στο δωμάτιο. Αφού φάγαμε, φύγαμε κατευθείαν για να δούμε τη πόλη του Σιμπίου!
Ο καιρός για άλλη μία μέρα ήταν σύμμαχος και τα προγνωστικά αλάθητα! Φτάνουμε στη γέφυρα που είχαμε περάσει το προηγούμενο βράδυ και το "αγαπημένο" μας GPS, μας είπε να στρίψουμε δεξιά σε μονόδρομο…
Κάτω από τη γέφυρα περνάει ο ποταμός Σιμπίν
Περιεργαζόμαστε λίγο το σημείο που στρίψαμε και εκτός από τον πρώτο φταίχτη που ήθελα να τον σπάσω το προηγούμενο βράδυ, είδα και τον δεύτερο φταίχτη…Στο σημείο που στρίψαμε λανθασμένα, υπήρχε μία ταμπέλα STOP, κάτω από την οποία υπήρχε άλλη μία που σου απαγόρευε να στρίψεις δεξιά! Αλλά έπρεπε να μυρίσεις τα δάχτυλα σου για να την δείς!!! Δια του λόγου το αληθές…
Πολύ "έξυπνη" η τοποθέτηση της πινακίδας
Συνεχίζουμε λοιπόν και αφήνουμε πίσω μας τη γέφυρα.
Sibiu
Το Σιμπίου υπήρξε η μεγαλύτερη και πιο πλούσια από τις 7 πόλεις της Τρανσυλβανίας, που είχαν εποικηθεί και οχυρωθεί από τους Σάξονες κατά τη διάρκεια του 12ου αιώνα. Οι έμποροι της κυριαρχούσαν στη περιοχή και με τα έσοδα των δραστηριοτήτων τους χρηματοδότησαν την ανέγερση πολυτελών κτιρίων που διατηρούνται ακόμα και σήμερα, κρατώντας τη Μεσαιωνική αίγλη τους!
Το Σιμπίου χωρίζεται σε δύο οικιστικές οντότητες, τη άνω και τη κάτω πόλη. Παραδοσιακά, η άνω πόλη υπήρξε το πιο πλούσιο και εμπορικό κομμάτι της. Τα σημαντικότερα αξιοθέατα της βρίσκονται σε τρείς πλατείες, τη Μεγάλη (Piata Mare), τη Μικρή (Piata Mica) και τη Χουγιέτ (Piata Huet). Η κάτω πόλη υπήρξε το μεταποιητικό κέντρο του Μπρασόβ. Σήμερα μπορείς να περιηγηθείς στα πλακόστρωτα σοκάκια της και να θαυμάσεις τους προμαχώνες που δεσπόζουν δίπλα από τον ποταμό Σιμπίν.
Περνώντας την γέφυρα, βρεθήκαμε στη κάτω πόλη του Σιμπίου
Συνεχίζοντας, φτάσαμε στο βόρειο τέλος της παλιάς πόλης, εκεί που βρίσκεται το "πέρασμα με τα σκαλιά", το οποίο σηματοδοτεί τα όρια της άνω και κάτω πόλης. Το πέρασμα χτίστηκε το 13ο αιώνα και διατηρεί ακόμα τη αρχική του ομορφιά και μοναδικότητα! Οι θολωτές καμάρες και τα πλακόστρωτα σοκάκια του αποτελούν μια νοερή σύνδεση με μια παλαιότερη εποχή, κατά την οποία το πέρασμα αυτό υπήρξε κομβικό σημείο της κοινωνικής και οικονομικής ζωής της πόλης. Περπατήσαμε στο πλακόστρωτο δρόμο και φτάσαμε μπροστά στα σκαλιά.
Αν ανέβεις τα σκαλιά βρίσκεσαι στο πίσω μέρος της Ευαγγελικής εκκλησίας του Σιμπίου. Από το σημείο που ήμασταν βλέπαμε το καμπαναριό της.
Επιλέξαμε να στρίψουμε δεξιά και να περάσουμε από τις καμάρες, και να μην ανέβουμε από "το πέρασμα με τα σκαλιά". Το "πέρασμα με τα σκαλιά" θα ήταν το τέλος της βόλτας μας.
Στο σημείο εκείνο, βρίσκεται το εστιατόριο "Το χρυσό βαρέλι", το οποίο αποτελεί το παλιότερο εστιατόριο της Ρουμανίας! Ο μύθος λέει ότι ο Μιχάη ο Γενναίος γευμάτισε εδώ το 1599, μετά τη μάχη του Σελιμπάρ, κατά την οποία νίκησε τους Ούγγρους και προσάρτησε την Τρανσυλβανία με τη Βλαχία.
Κατευθυνθήκαμε δεξιά, περάσαμε από τις καμάρες και φτάσαμε σε κάποια άλλα σκαλιά που οδηγούσαν στο πάνω μέρος της παλιάς πόλης σε έναν λιθόστρωτο δρόμο, τον οποίο αν διέσχιζες αριστερά έφτανες μέχρι την Ευαγγελική εκκλησία του Σιμπίου και αν τον διέσχιζες προς τα δεξιά έφτανες στη Μεγάλη πλατεία. Στρίψαμε αριστερά για να δούμε την Ευαγγελική εκκλησία.
Η Ευαγγελική εκκλησία χρονολογείται από το 1520 και αποτελεί τρανή απόδειξη της επιρροής που είχε στη πόλη ο Λουθιρανισμός. Χτισμένη σε γοτθικό ρυθμό, η επιβλητική της δομή κυριαρχείται από τους πέντε κωνικούς πύργους της οροφής της. Στο εσωτερικό της υπάρχει η γιγαντιαία αγιογραφία που φιλοτεχνήθηκε από τον Γιοχάνες, από το Ροσενό και καλύπτει σχεδόν όλο το βόρειο τοίχο, ενώ στη κρύπτη της βρίσκεται ο τάφος του Μίχνεα του Κακού, γιός του Βλάντ Τσέπες. Το εκκλησιαστικό όργανο της είναι το μεγαλύτερο της Ρουμανίας.
Γυρίσαμε όλη την εκκλησία εξωτερικά, ψάχνοντας ανοιχτή πόρτα, αλλά μάταια. Δυστυχώς ήταν κλειστή και δεν μπορέσαμε να δούμε το εσωτερικό της, το οποίο είχα βάλει στο μάτι! Ήταν το αξιοθέατο του Σιμπίου, που είχα πεί ότι θέλω να μπώ μέσα να το δώ και δεν μπόρεσα
Στην συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς τη Μεγάλη πλατεία. Η πρώτη ιστορική αναφορά σε αυτή γίνεται το 1411, κατά την οποία αναφέρεται ως αγορά δημητριακών. Έκτοτε έχει υπάρξει μάρτυρας της μεγάλης εμπορικής δραστηριότητας της πόλης. Σήμερα η πλατεία έχει ανακηρυχθεί "Αρχιτεκτονικό μνημείο" από την Unesco και φιλοξενεί μερικά από τα πιο σημαντικά κτίρια της πόλης.
Η είσοδός μας στη Μεγάλη πλατεία έγινε κάτω από το καμπαναριό της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας
Ένα από το πιο ωραία κτίρια της Μεγάλης πλατείας είναι η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία. Χτίστηκε το 1738 σε ρυθμό μπαρόκ. Το εσωτερικό της κοσμούν πολύχρωμες αγιογραφίες.
Δεν την είδαμε εσωτερικά, αλλά εξωτερικά ήταν ενδιαφέρουσα!
Στην πλατεία γίνονταν διάφορες προετοιμασίες για τον στολισμό της, μάλλον για Χριστούγεννα, αν και δεν μπορώ να είμαι σίγουρη, γιατί μου φαινόταν πολύ νωρίς.
Απέναντι από τη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία βρίσκεται το παλάτι Μπρούκενταλ. Σε αυτό στεγάζεται το Μουσείο Τέχνης της χώρας καθώς και μία σειρά 350 σπάνιων βιβλίων.
Το παλάτι Μπρούκενταλ είναι το κτίριο δεξιά στη παρακάτω φώτο με το κίτρινο χρώμα στο κάτω μέρος του
Στη συνέχεια κάναμε μία βόλτα περιμετρικά της Μεγάλης πλατείας, η οποία όντως είναι αξιοθαύμαστη!
Έπειτα στρίψαμε νοτιοανατολικά, περπατώντας στους πλακόστρωτους δρόμους, για να δούμε τους προμαχώνες και τα τείχη που σώζονται.
Καθώς διασχίζαμε την Strada Gheorghe Lazar, φτάσαμε στη Strada Cetatii. Στα δεξιά μας διακρίναμε τους προμαχώνες και τα τείχη.
Στρίψαμε λοιπόν δεξιά και περνώντας από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας...
....φτάσαμε στον πρώτο πύργο, τον "Πύργο των Ξυλουργών-Turnul Dulgherilor"
Στη βάση του είναι κυκλικός, ενώ από ένα σημείο και μετά γίνεται οκταγωνικός. Στη κορυφή του διακρίνονται ακόμα οι οπές, μέσα από τις οποίες, οι υπερασπιστές του έχυναν καυτό λάδι στους εισβολείς!
Αριστερά από τον πύργο υπάρχουν κάποια σκαλιά, που αν τα κατέβεις βρίσκεσαι σε ένα κατάφυτο πεζόδρομο. Αυτός ο πεζόδρομος στην ουσία ήταν η τάφρος που υπήρχε γύρω από τα τείχη της παλιάς πόλης του Σιμπίου.
Καθώς περπατούσα σε αυτόν τον πεζόδρομο και λίγο πρίν φτάσω στον επόμενο προμαχώνα, πρόσεξα ότι περπατώ πάνω σε "χολιγουντιανά" αστέρια…
...κάπως διαφορετικά όμως. Από κάθε άνοιγμα που κάνουν, ανα δύο οι κορυφές του άστρου, ξεπρόβαλε και ένας πύργος, δίνοντας μία άλλη "χολιγουντιανή νότα"! Στη κορυφή του άστρου υπήρχε το Εθνόσημο της Τρανσυλβανίας του 1550, το οποίο είναι ταυτόσημο με εκείνο της πόλης του Σιμπίου. Στο κέντρο του αστεριού έγραφε το όνομα του "αστέρα" και στο κάτω μέρος φαίνονταν το έτος τοποθέτησης.
Συνεχίσαμε λοιπόν στο δρόμο των "αστέρων" και φτάσαμε στον επόμενο πύργο που είναι ο "Πύργος των Αγγειοπλαστών-Turnul Olarilor"
Χτίστηκε το 15ο αιώνα. Έχει τετράγωνη διάταξη, προεξέχει το ανώτερο τμήμα του και εκτός αυτού προεξέχει και το κατώτερο τμήμα του δημιουργώντας έτσι μία ισχυρή βάση.
Σε αυτό το σημείο τα τείχη σταματούν και λίγο πιο κάτω στέκει μόνος του ο "Πύργος των Μουσκετοφόρων-Turnul Archebuzierilor"
Χτίστηκε το 14ο αιώνα σε οκταγωνική διάταξη και οφείλει το όνομα του στις μονάδες των μουσκετοφόρων που είχαν αναλάβει τη φύλαξη του. Το ανώτερο κομμάτι του προεξέχει αισθητά από το υπόλοιπο. Εκεί βρίσκονταν και οι μεγάλες πολεμίστρες, από τις οποίες, οι υπερασπιστές του απωθούσαν τους εισβολείς.
Λίγο πιο πέρα τελείωνε και η τάφρος. Ανεβήκαμε πάλι στη Strada Cetatii που στρίβει δεξιά και συναντάει τον πεζόδρομο Nicolae Balcescu. Συνεχίσαμε στον πεζόδρομο, χαζεύοντας τον κόσμο, τα καταστήματα, τα κτίρια και γενικά την πρωινή κίνηση της πόλης σε αυτόν τον πανέμορφο πεζόδρομο…
….μέχρι να φτάσουμε πάλι στη Μεγάλη πλατεία, όπου και τελειώνει ο πεζόδρομος. Διασχίσαμε την πλατεία και περάσαμε διαγώνια στο απέναντι σημείο της, όπου βρίσκεται το παλιό Δημαρχείο και ο επιβλητικός Πύργος του Συμβουλίου, στην οδό Avram Iancu.
Ο πύργος χτισμένος τον 13ο αιώνα, υπήρξε η είσοδος των εσωτερικών τειχών της πόλης. Στη μακροχρόνια ιστορία του χρησιμοποιήθηκε ως σιταποθήκη, παρατηρητήριο, αλλά και ως προσωρινή φυλακή, για όσους κατά την διάρκεια της νύχτας δημιουργούσαν φασαρία στους δρόμους του Σιμπίου και αναστάτωναν την ησυχία της πόλης. Αν ανέβεις στη κορυφή του, έχεις μία πανοραμική θέα του Σιμπίου!....είχε περάσει, όμως, μία ώρα και κάτι από την στιγμή που ξεκινήσαμε τη βόλτα μας και δεν είχαμε πολλά περιθώρια χρόνου για να σκαρφαλώσουμε στον πύργο
…Έπρεπε να κάνω τη καρδιά μου πέτρα και να συνεχίσω προς την Μικρή πλατεία. Ακολουθώντας ένα από τα πολλά τούνελ που βρίσκονται κάτω από το πύργο, περάσαμε από τη Μεγάλη στη Μικρή πλατεία
Η Μικρή πλατεία αποτέλεσε, κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, τον τόπο παραμονής των πιο σημαντικών τεχνιτών της πόλης. Η πλατεία χωρίζεται στα δύο από την οδό Οκνέι….
….η οποία περνάει κάτω από τη "γέφυρα των Ψεμάτων"!
Η γέφυρα χτίστηκε το 1859 από τον Φρεντερίκους Χούτε, και υπήρξε η πρώτη σφυρήλατη σιδερένια γέφυρα της Ρουμανίας. Είναι διακοσμημένη με κυκλικά μοτίβα, ενώ τις δύο άκρες της κοσμεί ο χρυσός θυρεός της πόλης.
Πολλά νεαρά ζευγάρια περπατούν ακόμα και σήμερα πάνω της και δίνουν αιώνιους όρκους αγάπης και πίστης, τοποθετώντας λουκέτα πάνω της.
Σύμφωνα με μία εκδοχή, η γέφυρα πήρε το όνομά της από αυτούς τους όρκους, που συνήθως είναι ένθερμοι και παθιασμένοι, αλλά σπανίως εκπληρώνουν την αιώνια διάσταση που τους δίνουν οι εμπνευστές τους, καθιστώντας τους ψεύτες! Όταν είσαι "κεραυνο-χτυπημένος" νομίζεις ότι αγαπάς κιόλας…στην πραγματικότητα όμως, προσπαθείς να επιβληθείς στο σώμα και το πνεύμα του άλλου….διεκδικείς χωρίς όρια τα πάντα!....Η αγάπη είναι άλλο πράγμα…. Η αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της και δεν παίρνει τίποτα παρά από τον εαυτό της. Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται, γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη! Όλα τα άλλα είναι μπούρδες…
Από την γέφυρα και κοιτώντας προς τον βορρά, έχεις μία πολύ ωραία θέα της κάτω πόλης,
Αν διασχίσεις τη γέφυρα κατευθύνεσαι προς τα δυτικά και την πλατεία Χουγιέτ, η οποία ουσιαστικά βρίσκεται στο πίσω μέρος της Ευαγγελικής Εκκλησίας.
Συνεχίζοντας, φτάνεις τελικά στο "πέρασμα με τα σκαλιά", από όπου και θα τελείωνε αυτή η σύντομη βόλτα μας στο ιστορικό κέντρο του Σιμπίου.
Και εδώ ένα στενό πέρασμα που υπάρχει στα δεξιά της σκάλας, κατεβαίνοντας αυτήν
Ήταν μία πολύ όμορφη βόλτα, στο ιστορικό κέντρο, μιας από τις πιο σημαντικές πόλεις της Τρανσυλβανίας! Θα ήθελα πολύ να κάτσω λίγο ακόμα και να πιώ ένα καφέ στη πόλη, να κάνω μία βόλτα εις μήκος του ποταμού Σιμπίν, όπου εκεί βρίσκονται και οι υπόλοιποι πύργοι που σώζονται από την οχύρωση της, να περιπλανηθώ μετά στα στενάκια της και να πλάσω με την φαντασία μου σκηνές που έλαβαν χώρα, κατά τον Μεσαίωνα! Ο χρόνος όμως είναι αμείλικτος και με περίμεναν και άλλες, πολλές ομορφιές της χώρας….
Η διαδρομή που καλύψαμε ήταν η παρακάτω, με διάφορες "λοξοδρομήσεις" σε κάποια στενά και σε στοές
Φεύγοντας από το ξενοδοχείο η ώρα ήταν 11:00. Διασχίσαμε τη πόλη πρός νότια…
…. για να πάρουμε τον 106C. Μπροστά μας και αριστερά είχαμε την οροσειρά Φαγκάρας, την μεγαλύτερη οροσειρά των Καρπαθίων στη Ρουμανία!!!...
Ο 106C οδηγούσε στο χωριό Cisnadie, στο οποίο φτάσαμε σε ένα τέταρτο.
Οχυρωμένες εκκλησίες της Τρανσυλβανίας
Οι οχυρωμένες εκκλησίες της Τρανσυλβανίας και τα χωριά που αναπτύχθηκαν γύρω από αυτές, προσφέρουν μία ζωντανή εικόνα της πολιτιστικής πραγματικότητας της περιοχής, αντικατοπτρίζοντας πλήρως το οικογενειακό σύστημα κατανομής της γής που επέβαλλαν οι Σάξονες, την περίοδο του Μεσαίωνα. Αυτός ήταν και ο λόγος, που οδήγησε την Unesco, να συμπεριλάβει κάποια χωριά της Τρανσυλβανίας και τις οχυρωμένες εκκλησίες τους, στη λίστα με τα "Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς".
Cisnadie Fortified Church – Unesco World Heritage Site
To χωριό Cisnadie βρίσκεται 10 χλμ νότια του Σιμπίου. Η πρώτη αναφορά σε αυτό γίνεται σ’ ένα έγγραφο του έτους 1204, με την ονομασία "Rivetel". Τον 12ο αιώνα εγκαταστάθηκαν εδώ οι Σαξονικοί άποικοι και το 1323 αναφέρεται με το γερμανικό όνομα Heltau . Εδώ άκμασαν ιδιαίτερα, οι συντεχνίες των σιδηρουργών και των υφαντών. Η ύφανση παρέμεινε ως η παραδοσιακή ασχολία του πληθυσμού της πόλης μέχρι τον 20ο αιώνα, όταν πια χτίστηκαν μεγάλα κλωστοϋφαντουργικά εργοστάσια. Το χωριό δέχτηκε πολλές επιδρομές, βίωσε το λοιμό της Πανώλης και δεν γλίτωσε από φωτιές και πολιτικές αναταραχές! Το 1806 υπό τον αυτοκράτορα Franz της Αυστρίας, το Cisnadie / Heltau καθιερώθηκε ως σημαντικό εμπορικό κέντρο, αποδεικνύοντας έτσι την ευημερία του. Το 1945, μεγάλα τμήματα του γερμανικού πληθυσμού του, απελάθηκαν στη Σοβιετική Ένωση. Το 1948 όλα τα εργοστάσια εθνικοποιήθηκαν από το κομουνιστικό καθεστώς. Μετά τη πτώση του καθεστώτος, τα περισσότερα εργοστάσια κατέρρευσαν. Από το 2000, η οικονομική κατάσταση βελτιώθηκε.
Το πιο σημαντικό αρχιτεκτονικό αξιοθέατο του Cisnadie είναι η οχυρωμένη της εκκλησία, που βρίσκεται στο κέντρο του χωριού. Χτίστηκε τον 12ο αιώνα ως ρωμανική βασιλική. Ο ναός οχυρώθηκε το 15ο αιώνα, μετά την τουρκική εισβολή του 1493, για να προστατεύσει τον τοπικό πληθυσμό των Σαξόνων από τις επαναλαμβανόμενες οθωμανικές επιδρομές. Η διαδικασία της οχύρωσης περιελάμβανε την ανέγερση οχυρωματικών πύργων πάνω από τις δύο πλευρικές εισόδους και τη χορωδία, την κατασκευή διπλής δομής αμυντικών τειχών, τάφρου και πολλών αμυντικών πύργων κατά μήκος των τειχών. Το ρολόι που βρίσκεται στον πύργο, ύψους 195 ποδιών, λειτουργεί από το 1868! Ταυτόχρονα με τα έργα οχύρωσης η ίδια η εκκλησία υπέστη μια διαδικασία γοτθοποίησης (gothicization), σύμφωνα με τη τοπική λαογραφία. Το συγκρότημα είναι πολύ καλά διατηρημένο και εκτός από το γεγονός ότι αποτελεί μεσαιωνικό αρχιτεκτονικό χώρο ενδιαφέροντος, προσφέρει ποικίλες θεματικές εκθέσεις, όπως το μουσείο "Cisnadie / Heltau καθ 'όλη τη διάρκεια των 12 αιώνων" που βρίσκεται πάνω από το παλιό Ossarium, το Μουσείο "Μεσαιωνικών Αμυντικών Κατασκευών" που βρίσκεται στο βόρειο πλευρικό πύργο, το Μουσείο "Ιστορίας της Κομμουνιστικής Εποχής" και άλλες εναλλασσόμενες εκθέσεις τέχνης.
Καθώς κινούμαστε προς το κέντρο του χωριού, ψάχνουμε να βρούμε ελεύθερο πάρκινγκ, για να αφήσουμε το αυτοκίνητο. Το πάρκινγκ βρέθηκε αμέσως, το ίδιο και ο "παρκο-εισπράκτορας", δηλαδή ένας κύριος που έκανε βόλτες σε όλο το δρόμο και όταν έβλεπε κάποιον να παρκάρει, πήγαινε για να εισπράξει το αντίτιμο. Είχε διακριτικό ταμπελάκι στο στήθος, που αποδείκνυε την ιδιότητα του. Μας ρώτησε στα Ρουμάνικα, πόση ώρα σκοπεύαμε να μείνουμε, του απαντήσαμε στα Αγγλικά, ότι θα μέναμε μία ώρα, πληρώσαμε μετρητοίς φυσικά, το αντίτιμο του ενός Lei, μας έδωσε τη κάρτα-εισιτήριο του πάρκινγκ, πάνω στην οποία σημείωσε τη μέρα, τον μήνα και την ώρα (όπως τις αντίστοιχες δικές μας κάρτες πάρκινγκ που παίρνουμε από το περίπτερο), τη βάλαμε σε εμφανές σημείο στο αυτοκίνητο, τον ευχαριστήσαμε στα Ελληνικά και ξεκινήσαμε να δούμε τη πρώτη μας οχυρωμένη εκκλησία στη Ρουμανία!!!!
* Η συνεννόηση, φυσικά, έγινε με τη γλώσσα του σώματος, όταν αντιλήφθηκα ότι ο κύριος μιλάει μόνο τη μητρική του γλώσσα και καμία άλλη… Ήταν ευγενέστατος πάντως!
Είχαμε παρκάρει 50 μέτρα πρίν από τη κεντρική πλατεία που βρίσκεται μπροστά από την οχυρωμένη εκκλησία.
Όταν φτάσαμε μπροστά στην εκκλησία κάναμε μία βόλτα γύρω της, ψάχνοντας συγχρόνως την είσοδο. Ένα τμήμα των οχυρωματικών τειχών, αυτό με το μεγαλύτερο πλάτος, καθώς και των βοηθητικών κτιρίων του όλου συγκροτήματος, χρησιμοποιείται και στεγάζει διαφόρων ειδών καταστήματα.
Επίσης στεγάζει και ένα καφέ!
Είδα και κάτι ακόμα στα τείχη που έμοιαζε με κατοικία, αλλά δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά…
Και το υπόλοιπο τμήμα των λεπτών τειχών, στέκει καλοσυντηρημένο, προς ικανοποίηση των οφθαλμών μας!
Αφού το φέραμε μία γύρα όλο το συγκρότημα, η μοναδική πόρτα που έμοιαζε σαν είσοδο, ήταν μία πόρτα κλειστή, πάνω στη οποία υπήρχε κολλημένο ένα χαρτί με τα ωράρια λειτουργίας.
- Π: Από εδώ πρέπει να μπαίνεις
- Ε: Ναι, σίγουρα από εδώ
- Π: Μάλλον είναι κλειστά…
- Ε: Αφού αναγράφει τα ωράρια που μπορείς να δείς το αξιοθέατο και αυτήν την ώρα μπορείς!
- Π: Δεν θα έπρεπε να είναι ανοιχτή η πόρτα;…
- Ε: Λογικά ναι…
- Π: Άρα είναι κλειστά…πάμε να φύγουμε!
-Ε: Τι λές καλέ που θα φύγω !!!!! Εγώ ΘΑ ΜΠΩ!!!
Και ξεκινώ προς την πόρτα, πιάνω το χερούλι, το κατεβάζω, σπρώχνω τη πόρτα και….
….βρέθηκα σε μία μικρή αυλή μεταξύ των εξωτερικών και των εσωτερικών τειχών…και μπροστά μου τα εσωτερικά τείχη με άλλη μία πόρτα κλειστή….
Και συνεχίζεται η "παραβίαση"! Πιάνω το χερούλι της δεύτερης πόρτας, το κατεβάζω, σπρώχνω….τίποτα…κλειστή….Μου ήρθε να βάλω τα κλάματα!!!και να λέω:- γιατί;;; θέλω να την δώ!!!...γιατί;;;
Ήμουν απαρηγόρητη…
Καθώς, λοιπόν, έκλαιγα τη μοίρα μου, κοιτώντας τη κλειστή πόρτα μπροστά μου, ακούω ομιλίες πίσω μου. Γυρνώ και βλέπω τον αδερφό μου να μπαίνει, από τη πόρτα που είχα ανοίξει, με ένα κυριούλη, ο οποίος με κοιτούσε χαμογελώντας και έχοντας σηκωμένα τα χέρια του ψηλά, κρατώντας στο ένα χέρι το κλειδί, να μου γνέφει, σαν να μου λέει "Εδώ είμαι, ήρθα! Εγώ θα σου ανοίξω"!!! Είχαμε βρεί τον κλειδοκράτορα της εκκλησίας!!!!
Του χαρίζω ένα μεγάλο και γλυκό χαμόγελο, του δίνω το χέρι μου, το οποίο μου το κράτησε εγκάρδια και μετά προσπερνώντας με, πήγε να μου ανοίξει τη πόρτα!
Ο κλειδοκράτορας μας…
….και η πρώτη εικόνα του εσωτερικού αυλόγυρου. Μπαίνοντας, στα αριστερά βρίσκεται η είσοδος της εκκλησίας και μπροστά μας ένα πλακόστρωτο δρομάκι που εκτείνονταν περιμετρικά της εκκλησίας με ανθισμένα λουλούδια δεξιά και αριστερά. Στα δεξιά μας είχαμε τα εσωτερικά τείχη, που στη βάση τους έβλεπες μία σειρά από καμάρες, πάνω από τις οποίες υπήρχε ένα ξύλινο μπαλκόνι.
Αφού "ρούφηξα" με τα μάτια, όλη αυτή την ομορφιά, έβγαλα τις φωτογραφίες μου και ξεκίνησα την περιήγηση μου. Ο αδερφός μου είχε ήδη προχωρήσει και εξερευνούσε το μέρος. Καθώς περπατούσα, περιεργαζόμουν την εκκλησία, τα τείχη και ότι υπήρχε γύρω μου, βγάζοντας φωτογραφίες
Κάποια στιγμή έφτασα σε ένα σημείο όπου υπήρχε μία στοά κάτω από ένα πύργο, που φαινόταν να οδηγεί έξω από τα τείχη. Η πόρτα ήταν κλειστή φυσικά!
Ο πύργος ήταν καλυμμένος με βλάστηση στα χρώματα του φθινοπώρου!!!
Δίπλα από τον πύργο υπήρχαν σκαλοπάτια που οδηγούσαν στο εσωτερικό του πύργου
Εννοείται ότι πήγα να ανοίξω τη πόρτα!!!
Είναι περιττό να λέω από εδώ και πέρα, ότι έπιανα όποιο χερούλι πόρτας έβρισκα μπροστά μου, το κατέβαζα και έσπρωχνα τη πόρτα! Και αυτό συνεχίστηκε για όλες τις υπόλοιπες μέρες….Η πόρτα ήταν ξεκλείδωτη και μπαίνοντας βρέθηκα σε μία σάλα. Δεξιά μου υπήρχε ένα τραπέζι, δίπλα σε ένα παράθυρο που έβλεπε στο πλακόστρωτο δρομάκι εντός των τειχών, μπροστά μου μία άλλη πόρτα που ήταν κλειστή…και αριστερά μου ένας καλόγηρος δίπλα από ένα άνοιγμα που οδηγούσε σε ένα σχεδόν κενό δωμάτιο (υπήρχαν τρείς καρέκλες μία μικρή βιβλιοθήκη, δύο κάδρα και στους τοίχους σώματα θέρμανσης….
), που αν το διέσχιζες έφτανες σε ένα άλλο άνοιγμα που το κάλυπτε μία κόκκινη κουρτίνα.
Φτάνω στο άνοιγμα με τη κουρτίνα, τη παραμερίζω και βλέπω ένα δωμάτιο με καρέκλες δεξιά και αριστερά, δεξιά πρίν τις καρέκλες υπήρχε μία σόμπα, ευθεία στο βάθος δύο παράθυρα, κάτω από τα οποία βρισκόταν ένα πιάνο με ουρά, πάνω σε αυτό υπήρχαν παρτιτούρες και δεξιά του ένα κλασικό πιάνο με το σκαμπουδάκι του μπροστά….ήταν ένα Ωδείο!!!!!
Από τα παράθυρα είχες θέα στη κεντρική πλατεία, από την οποία ξεκινήσαμε
Όλη αυτήν την ώρα, ο αδερφός μου με έψαχνε και με βρήκε, όταν είδε την ανοιχτή πόρτα….που αλλού θα μπορούσα να ήμουν;;;…πίσω από μία ανοιχτή πόρτα!
Περιεργαστήκαμε το χώρο, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και βγήκαμε, κλείνοντας πίσω μας τη πόρτα !Συνεχίσαμε περιμετρικά της εκκλησίας πάλι, μέχρι που κάναμε όλο τον γύρο και βρεθήκαμε μπροστά στην είσοδο της εκκλησίας. Όταν είχαμε μπεί, η πόρτα της εκκλησίας ήταν κλειστή. Όση ώρα τριγυρνούσαμε, ο καλός μας κυριούλης την είχε ανοίξει, για να μπούμε!!!
Η πρώτη εικόνα που είχαμε μπαίνοντας
Στα δεξιά μας υπήρχε μία μακέτα της οχυρωμένης εκκλησίας
Μπροστά μας τέσσερις πλαστικές αφίσες, δύο αριστερά και δύο δεξιά, στερεωμένες σε σιδερένιες επιδαπέδιες βάσεις, έγραφαν "καλωσόρισες" σε τέσσερις διαφορετικές γλώσσες (Αγγλικά, Γερμανικά, Ολλανδικά και Ρουμάνικα) και μας καλούσαν να σεβαστούμε το χώρο
Συνεχίζοντας ευθεία, διέσχιζες το κεντρικό διάδρομο ανάμεσα από τα στασίδια της εκκλησίας…
…για να φτάσεις μπροστά στο ιερό
Αριστερά από το ιερό ο άμβωνας και δεξιά ένα εκκλησιαστικό όργανο
Και γυρνώντας να κοιτάξω πίσω μου και ψηλά, υπήρχε ένα μεγάλο εκκλησιαστικό όργανο
Εδώ μία τοιχογραφία μέσα στο ιερό και στα δεξιά και από κάτω ένας πίνακας με αριθμούς…Δεν έχω ιδέα τι σημαίνουν αυτοί οι αριθμοί… μου θυμίζουν τους αριθμούς που έχουν οι οφθαλμίατροι για να εξετάσουν τα μάτια του ασθενή τους!....Αν ξέρει κάποιος τι είναι, ας μου το πεί, να μάθω επιτέλους τι είναι!
Στους τοίχους των διαδρόμων, αριστερά και δεξιά του κεντρικού κλίτους, φιλοξενούνται φωτογραφίες από τη ζωή, τις παραδόσεις και τα έθιμα των ανθρώπων της περιοχής.
Σε όλες τις οχυρωμένες εκκλησίες υπάρχει ένα πηγάδι, το οποίο τροφοδοτούσε το οχυρό με νερό, κατά την διάρκεια των πολιορκιών! Κάνοντας το γύρο του οχυρού, δεν είχα δεί πουθενά πηγάδι….κι όμως υπάρχει πηγάδι….μέσα στην εκκλησία!!!
Η είσοδος προς το καμπαναριό δυστυχώς ήταν κλειστή…
Και εδώ κάποια ευρήματα, που δεν έχω ιδέα τι είναι…
Βγαίνοντας από την εκκλησία, κατευθύνθηκα προς ένα σημείο του τείχους που είχα δεί νωρίτερα μπαίνοντας, από το οποίο έβλεπες τον χώρο μεταξύ των δύο τειχών (εξωτερικού και εσωτερικού). Υπάρχουν ξύλινα κάγκελα και μπροστά από αυτά λουλούδια, που σου απαγορεύουν να περάσεις (όχι ότι δεν μπορούσα να περάσω, αλλά πολύ σωστά δεν με άφησε ο αδερφός μου και εν τέλη υπάκουσα, γιατί πάνω απ’ όλα σέβομαι τους χώρους που επισκέπτομαι).
Βγαίνοντας απο το όλο συγκρότημα πρόσεξα μία ταμπέλα που υπάρχει, στο σημείο που έκλαιγα τη μοίρα μου για την κλειστή πόρτα, μεταξύ των δύο τειχών και που φυσικά δεν είχα δεί λόγω της αρχικής απογοήτευσής μου. Η ταμπέλα αυτή, δίνει οδηγίες για το εισιτήριο εισόδου και για το πώς θα βρείς αυτόν που κρατάει το κλειδί….
Το εισιτήριο εισόδου είναι 7Lei/άτομο και πληρώσαμε μετρητοίς στον κυριούλη που μας άνοιξε!
Δεν επισκεφτήκαμε τα μουσεία, γιατί ο χρόνος πίεζε…
Από την οχύρωση βγήκαμε γύρω στις 12:00. Καθώς περπατούσαμε περιμετρικά των τειχών, για να πάμε στο αυτοκίνητο και έχοντας δεί πλέον το εσωτερικό, δημιούργησα στο μυαλό μου με την φαντασία μου, σκηνές από την καθημερινότητα των ανθρώπων του Μεσαίωνα…
Μία ολόκληρη κοινωνία, που είναι εγκατεστημένη γύρω από μία εκκλησία οχυρωμένη. Εμπόρους να περιδιαβαίνουν στους δρόμους και τα σοκάκια, οι άντρες να απασχολούνται στα σιδεράδικα και τα χωράφια, οι γυναίκες να φροντίζουν το νοικοκυριό και τα οικόσιτα ζώα, τα παιδιά να παίζουν και να τρέχουν στους δρόμους, όλοι ντυμένοι με ρούχα της εποχής, τα άλογα να σέρνουν τα κάρα που είναι φορτωμένα με τους καρπούς της γής, ένστολοι να προπονούνται στα όπλα και να προετοιμάζονται για τους εισβολείς, οι είσοδοι των οχυρώσεων να είναι ανοιχτές για όλους, κόσμος να πηγαινοέρχεται μέσα στην οχυρωμένη εκκλησία, να γίνονται προετοιμασίες και εφοδιασμός με τρόφιμα!
Και κάποια στιγμή οι εισβολείς έρχονται…η κοινωνία αναστατώνεται…αρπάζουν τα απαραίτητα και όλοι τρέχουν να μπούν μέσα στις οχυρώσεις…οι πόρτες κλείνουν και μία ολόκληρη κοινωνία θα συμβιώσει εντός των τειχών….μέχρι να απωθήσουν τον εχθρό…προσευχόμενοι μέσα σε μία οχυρωμένη εκκλησία!!!
Τις σκέψεις μου ( και τη φαντασία μου, που καλπάζει ) διέκοψε η άφιξη μας στο αυτοκίνητο. Είχε έρθει η ώρα να φύγουμε. Και εγώ ανυπομονούσα πλέον να δώ την επόμενη οχυρωμένη εκκλησία…ήθελα πλέον να τις δώ όλες!!! Να μην αφήσω καμία….!
Συνεχίζεται...
....όλοι μας έχουμε κάποια μείον...ο αδερφός μου έχει αυτό! Εφησυχάζεται με εμένα που οργανώνω τα πάντα και όταν του λέω οτι θα πρέπει να συμμετέχει η απάντηση είναι: "αφού εσύ το κάνεις καλά, γιατί εγώ να σου στερήσω αυτή τη χαρά;;;" 
