ΗΠΑ Αμερικάνικες ιστορίες αγάπης...

[Traveller]

Ξύπνησα κάθιδρος. 3:30 το πρωί… Αυτό το jetlag με σκοτώνει… Τι όνειρο κι αυτό… Ξανθιά , εκθαμβωτική μα και ψυχρή συνάμα ,γατζωμένη στα στιβαρά χέρια του James Steward σώζετε από βέβαιο πνιγμό. Κι εγώ δίπλα να κοιτάω και να μην μπορώ να κάνω τίποτε… Κim Novak στο μεγαλύτερο ρόλο της καριέρας της, στο Vertigo. Τι κι αν έχει γυριστεί το σωτήριο έτος 1958, μια ταινία σαν το Vertigo διατηρεί και θα διατηρεί για πάντα την φρεσκάδα της… Χωρίς ίχνος ρυτίδας ρουφιέτε μέχρι την τελευταία σεκάνς απνευστί γιατί εδώ μιλάμε για μια ταινία που σκηνοθετεί ο μετρ Alfred Hitchcock.και εκτός του James Steward και της θεάς Κim πρωταγωνιστεί μια από τις γοητευτικότερες πόλεις του κόσμου, το San Francisco… Η σκηνή που ο Scot (Stewart) μεταφέρει την μισολιπόθυμη Madeleine (Novak) στην παραλία του κόλπου του San Francisco με φόντο την μεγαλειώδη Golden Bridge παραμένει αθάνατη… Τι πήγα και ονειρεύτηκα… Τι ιστορία αγάπης κι αυτή.

Αυτή ακριβώς τη μεγαλειώδη θέα απολαμβάνω κι εγώ νωρίς το πρωί. Τα πάντα όπως τα είχα ονειρευτεί, χωρίς τον James και την Kim αλλά με παρόντα τον άλλο μεγάλο πρωταγωνιστή που φυλάει Θερμοπύλες από το μακρινό 1932. San Francisco΄s Golden Gate Bridge, η επιτομή της γέφυρας. Πολυφωτογραφημένη και πολυσυζητημένη αποτελεί αναμφίβολα το κλασικό trade mark της πόλης και βεβαίως το αξίζει.


Είχαμε φτάσει περασμένες 9 το προηγούμενο βράδυ στο ξενοδοχείο μας, το Hilton Fisherman Wharf , στην ομώνυμη φημισμένη μα τουριστικότατη παραθαλάσσια συνοικία του San Francisco. Ξενοδοχείο, Hilton παρακαλώ, 170$ το τρίκλινο, υπολογιζόμενο σε ευρώ και διαιρούμενο δια τρία μας κάνει περίπου 37 ευρώ το άτομο, τρίχες δηλαδή , πόσο μου αρέσει το ευρώ όταν ταξιδεύω… Γιορτάσαμε τον ερχομό μας στην πόλη με ένα λουκούλιο γεύμα από θαλασσινά και ένα Kαλιφορνέζικο Sauvignon Blanc και μετά κατάκοποι πέσαμε να ξεραθούμε. Εις μάτην… Μετά από 2 ώρες το μάτι γαρίδα…Jetlag… Δεν πρόλαβε να ξημερώσει, 6 το πρωί και βγήκαμε για κατόπτευση χώρου, τι σοφά που πράξαμε. Πόσο όμορφο είναι το έρημο Fisherman Wharf χωρίς τις καταιγιστικές ορδές των Αμερικάνων, που φλυαρούν ακατάπαυστα , προσβάλουν την αισθητική μας ενδεδυμένοι με ότι πιο κιτσάτο μπορείς να φανταστείς και ψωνίζουν μανιωδώς φτηνά σουβενίρ και απίθανα t-shirts … To μέρος στις 6 το πρωί είναι μαγικό, στις 11 τραγικό. Αποβάθρες, ψαρόβαρκες, καλοσυντηρημένες παλιές αποθήκες και το σήμα κατατεθέν του λιμανιού οι φώκιες. Δεκάδες φώκιες χουζουρεύουν και λιάζονται στον πρωινό ήλιο. Κάπως έτσι πρέπει να ήταν το Fisherman Warf στις αρχές του 20ου αιώνα, υπέροχο. Το ίδιο μέρος όμως 3-4 ώρες αργότερα καταβροχθίζετε από τον τουρισμό. Οι παλιές αποθήκες μετατρέπονται σε εμπορικά κέντρα, οι ψαρόβαρκες σε κράχτες για τον γύρο του λιμανιού, ακόμα και οι φώκιες ξυπνούν και με τις χαρακτηριστικές μπάσες φωνές τους διαμαρτύρονται για τον τουριστικό αχταρμά που δημιουργείται. Μετά από μια γενναία βόλτα στο Fisherman Warf αποφασίσαμε ότι η ώρα της γέφυρας είχε φτάσει. Η γέφυρα από το Fisherman Warf απέχει γύρω στα 3-4 χιλιόμετρα και ο ιδανικότερος τρόπος να την επισκεφθείς και να την απολαύσεις είναι το… ποδήλατο. Νοίκιασμα ποδηλάτου και πρωινή ποδηλατάδα με έπαθλο την ωραιότερη θέα της Golden Gate Bridge, ότι καλύτερο… Είχαμε χορτάσει το μεγαλείο της γέφυρας όταν περασμένες 10 πια κατέφταναν κατά δεκάδες τα πούλμαν με τους τουρίστες. Χαιρέτισα τον James και την Κim καβάλησα το ποδήλατό μου και γραμμή πίσω στο ξενοδοχείο για ρηλάξ.



Θα πρέπει να κοιμήθηκαμε τουλάχιστο ένα δίωρο και ανανεωμένοι πια πήραμε το δρόμο για το pier 33 βάση τον πλοιαρίων που οδηγούν στις πιο φημισμένες φυλακές του κόσμου τις φυλακές του Alcatraz. Oι ουρές για εισιτήρια και επιβίβαση στα πλοιάρια δραματικές. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο τουριστικό είναι το San Francisco. Εντύπωση μου έκανε το ότι η συντριπτική πλειοψηφία των τουριστών είναι made in USA. Ελάχιστοι είναι οι ξένοι τουρίστες , κάποιοι Γάλλοι, Ισπανοί και Γιαπωνέζοι σπάνε την μονοτονία και ξεχωρίζουν μέσα από τον Αμερικανοκρατούμενο τουριστικό ποταμό…
Το crossing μέχρι το φημισμένο νησί είναι γύρω στα 10 λεπτά και η θέα της πόλης απαράμιλλη. Τουλάχιστον τα αποβράσματα θα απολάμβαναν θέα σκέφτηκα και διάβηκα τις πύλες της Κρατικής φυλακής Ασφαλείας του Αλκατράζ. Οι Αμερικάνοι μανούλα σε κάτι τέτοια, μυθοποίησαν τις φυλακές , που έπαψαν λόγω κόστους να λειτουργούν από την δεκαετία του 60 και τις μετέτρεψαν σε ένα τουριστικό χρυσορυχείο. Πράγματι δεν νοείτε να επισκεφθείς το San Francisco χωρίς να διαβείς τις πύλες του Αλκατράζ. Πέσαμε λοιπόν κι εμείς στην τουριστική παγίδα και βρεθήκαμε να περπατάμε στις παγωμένες αίθουσες σωφρονισμού και να φωτογραφίζουμε κελιά και αίθουσες σισιτίου. Καλά να πάθουμε… Το μέρος σα μέρος με άφησε παγερά αδιάφορο, πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πως τα κολαστήρια σωφρονισμού θεωρούνται τουριστικά αξιοθέατα, αλλά στην Αμερική είμαστε τα πάντα μπορούν να γίνουν αληθινά..



Xαιρέτησα τους γλάρους, επέστρεψα στο ξενοδοχείο και μετά από ένα γρήγορο μπάνιο πήγα cinema…
http://www.foreigncinema.com/home.html

Μιλάμε για ένα εστιατόριο κλάσης. Τρως υπέροχα, πίνεις και δεν ονειρεύεσαι, απλά βλέπεις τον James να σώζει την Κim από βέβαιο πνιγμό… Αθάνατες Αμερικανικές ιστορίες αγάπης…

 

• 1
• 2
• 3
• 5
• 5

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 5

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[varsa]

4 traveller...

 

[Defkalion]

/defkalion drooling all over the keyboard :LOL:

 

[Traveller]

No more bets please, είπε με σταθερή φωνή ο γκρουπιέρης και η μπίλια μετά από τρεις τέσσερεις αναταράξεις έκατσε στο 8… Γαμώ την ατυχία μου σκέφτηκα , αλλά γύρω μου μια εκθαμβωτική ξανθιά ούρλιαζε από χαρά. Καλοντυμένη, με ένα τολμηρό φόρεμα που άφηνε σε κοινή θέα το εντυπωσιακό μπούστο της και στολισμένη με πανάκριβα κοσμήματα κέρδιζε όλο το βράδυ…η Sharon. Δίπλα της, ψυχρός ο Robert, καπνίζε ένα πούρο και την θαύμαζε…

Ήταν πια περασμένες δώδεκα όταν αποφάσισα ότι δεν ήταν η τυχερή μου μέρα και αποσύρθηκα διακριτικά στα ιδιαίτερά μου. Είχα φτάσει 5-6 ώρες νωρίτερα στο τεράστιο και δαιδαλώδες Νew York - New York hotel & casino και ζούσα το μύθο μου ποντάροντας στο 14 που αρνείτο πεισματικά να έρθει. Τι μέρα κι αυτή. Φύγαμε μεσημεράκι από το σαγηνευτικό San Fracisco και τα φτερά της US Air μας προσγείωσαν μιάμιση ώρα αργότερα στο McCarran International. Η πρώτη εντύπωση που αποκομίζεις από την πόλη - διασκεδαστήριο είναι εντυπωσιακή. Τα πάντα στον υπερθετικό… Ξενοδοχεία, εστιατόρια, show, malls θηριώδη, λαμπερά, κιτς. Τα πάντα προς τέρψη του αμφιβληστροειδούς, γυαλιστερό περιτύλιγμα, ιλουστρασιόν συσκευασία…. Το Αμερικανικό όνειρο στην κορύφωση του… Όλοι με ρωτούν, είναι τελικά το Las Vegas ένας κιτς μύθος; Θα απαντήσω απερίφραστα πως ναι. Είναι κιτς σίγουρα αλλά είναι και ένας μύθος συνάμα που δεν τον συναντάς εύκολα αλλού…
Nαι, ναι το Luxor, το Venetian, το Paris είναι κιτσάτοι ξενοδοχειακοί κολοσσοί αλλά σε πολύ λίγα άλλα μέρη του κόσμου θα βρεις τέτοια υπερμοδάτα καταστήματα, τόσο εντυπωσιακά show, τόσο gurme εστιατόρια και όλα αυτά ουσιαστικά σε 5-6 χιλιόμετρα δρόμο, στο περίφημο strip…

Από τις αρχές της δεκαετίας του 80, όταν η μάστιγα της μαφίας ξεριζώθηκε οριστικά, το Las Vegas γνωρίζει μια άνευ προηγουμένου τουριστική και οικοδομική άνθιση, με αποτέλεσμα να θεωρείτε πλέον, μακράν ο δημοφιλέστερος τουριστικός προορισμός για τους Αμερικανούς… Ξενοδοχεία υπερπαραγωγές ανακαινίζονται και οικοδομούνται σε ελάχιστο χρονικό διάστημα προσελκύοντας ολοένα και περισσότερο κόσμο από όλα τα μήκη και πλάτη αυτής της απέραντης χώρας. Το μοναδικό σε αυτή την τεράστια Disneyland για ενήλικες και όχι μόνο, είναι ότι απευθύνετε σε όλες τις φυλές, όλα τα βαλάντια, όλα τα γούστα … Σε αθεράπευτα τζογαδόρους , σε κοινούς οικογενειάρχες, σε ερωτευμένα ζευγάρια… Απόλα έχει ο μπαξές, όλοι μπορούν να ζήσουν το όνειρό τους εδώ. Επιλογές ύπνου, εστίασης και διασκέδασης άπειρες και για όλα τα πορτοφόλια. Από μοτέλ των 30$ σε υπερχλιδάτες σουίτες των 30.000$ , από ένα hotdog στο χέρι των 4$ στο εστιατόριο-ατελιέ του μεγάλου Joel Robuchon με menu 345$, από show τσάμπα, θαυμάζοντας τα συντριβάνια του Bellagio να χορεύουν, μέχρι τα εντυπωσιακά show του Cirque du Soleil των 170$... Δώσε και μένα μπάρμπα…

Αν το Las Vegas είναι η πρωτεύουσα του τζόγου, της διασκέδασης και των έντονων συγκινήσεων σίγουρα το Grand Canyon είναι η πρωτεύουσα του φυσικού κάλλους των Η.Π.Α. Κανέναν δεν πρέπει να αφήνει ασυγκίνητο αυτό το μεγαλειώδες φαράγγι μια που παντού στο Vegas πωλούνται δεκάδες εκδρομές παντός γούστου και τσέπης για να το απολαύσεις. Σε μια έκρηξη γαλαντομιάς αποφασίσαμε να θυσιάσουμε 210ευρώ, για να επισκεφθούμε το Ganyon όπως του πρέπει και να κρατήσουμε μέσα μας τις εντυπωσιακότερες των αναμνήσεων του υπερθεάματος και σας πληροφορώ ότι δεν το μετανοιώσαμε διόλου… Η εμπειρία που έμελε να ζήσουμε ήταν μια Αμερικάνικη υπερπαραγωγή όπου πρωταγωνιστούσαν αεροπλάνα, ελικόπτερα, καραβάκια, ινδιάνοι, μα πάνω απόλα εντυπωσιακά τοπία. Ειλικρινά άξιζε και με το παραπάνω το ποσό που δώσαμε μια που βρίσκω απίθανο το γεγονός να ζήσει κάποιος τέτοια εμπειρία με αυτά τα χρήματα. Απλά προτείνετε ανεπιφύλακτα…

Το pick up μας έγινε στις 7:30 το πρωί έξω από το ξενοδοχείο μας. Το βανάκι της King Airelines, της εταιρίας που είχε αναλάβει να υλοποιήσει το Grand Canyon dream μας, έφτασε στην ώρα του και μας μετέφερε στην έδρα της εταιρίας ακριβώς απέναντι από το MacCarran International. Εκεί συναντήσαμε άλλους 20 περίπου συνταξιδιώτες μας, όλους Αμερικανούς, μας προσέφεραν καφέ και χυμό, μας ζύγισαν(!) και με γοργούς ρυθμούς τσέκαραν τα ονόματα μας. Η όλη διαδικασία κράτησε περίπου μισή και μετά επιβιβαστήκαμε πάλι στα γνωστά βανάκια και γραμμή για αεροδρόμιο. Εδώ μας περίμενε η πρώτη μεγάλη έκπληξη. Το αεροδρόμιο που πηγαίναμε δεν ήταν το γνωστό MacCarran αλλά το Henderson Executive Airport γύρω στο εικοσάλεπτο από την πόλη. Μιλάμε για ένα VIP αεροδρόμιο που χρησιμοποιείτε ως επί το πλείστον για τις πτήσεις προς το Grand Canyon αλλά φιλοξενεί και ορισμένα εντυπωσιακά ιδιωτικά αεροσκάφη πραγματικά very important persons όπως διαπίστωσα από τις limo που ήταν παρκαρισμένες στο γύρο χώρο. Χωριστήκαμε ανά οκτώ και άρχισε η επιβίβασή μας σε τρία ελικοφόρα Cessna 402. Ο πιλότος, άνετος και ευγενέστατος μας εξήγησε τα διαδικαστικά και μας προέτρεψε να απολαύσουμε την περίπου σαραντάλεπτη πτήση μας, που σαν high light είχε εκτός από την εντυπωσιακή θέα του φαραγγιού, την θέα του Hover Dam του φράγματος που χάρη σε αυτό ηλεκτροδοτείτε και υδροδοτείτε το Vegas. Καθίσαμε λοιπόν αναπαυτικά στις θέσεις μας και απολαύσαμε μια smooth like a silk απογείωση. Το όλο θέαμα ήταν μαγικό. Αφού κάναμε ένα γρήγορο πέρασμα πάνω από την πόλη του Vegas χαθήκαμε στο απέραντο της ερήμου. Μετά από 20 περίπου λεπτά είδαμε το τεράστιο φράγμα να δεσπόζει και σαν extra bonus απολαύσαμε μια γρήγορη κάθοδο για να εμπεδώσουμε το όλο θέαμα. Για να μην ωραιοποιώ βέβαια την όλη κατάσταση θα πρέπει να αναφέρω ότι στο τελευταίο μέρος της διαδρομής είχαμε μια ιδιαιτέρως bumpy flight μια που ο αέρας κουνούσε το μικρό μας αεροσκάφος και σκορπούσε ρίγη συγκίνησης και ανησυχίας στους Αμερικανούς συνεπιβάτες μας. Πιστεύω όμως ότι το συγκλονιστικό θέαμα του φαραγγιού από ψηλά αποζημίωσε όλους αν και ακόμα δεν είχαμε δει τίποτε… Τελικά χωρίς απρόοπτα και μετά από 40 λεπτά πτήσης προσγειωθήκαμε στο μικρό αεροδρόμιο του Grand Canyon West …
Τα κυρίως οικήματα του αεροσταθμού ήταν δυο λυόμενα που εξυπηρετούσαν τις μικρές εταιρίες που πετούσαν από Vegas συν ένας λιλιπούτιος πύργος ελέγχου. Ο πιλότος μας είπε ότι υπάρχουν σχέδια για κατασκευή καινούργιου, κανονικού terminal , διαπλάτυνση του διαδρόμου για να δέχεται μεγάλα αεροσκάφη και κτίσιμο υπερπολυτελούς ξενοδοχείου με άπλετη θέα στο canyon. Η ιδέα όμως και μόνο της κατασκευής ενός ξενοδοχείου σε απόσταση βολής από το φαράγγι και ενός αεροδρομίου που θα δίνει δυνατότητα μεταφοράς ορδών τουριστών στην περιοχή φρίκη και μόνο προκαλεί. Είναι μαθηματικός βέβαιο ότι το μοναδικό τοπίο θα βιαστεί και θα καταστραφεί, γιαυτό σπεύστε…

(συνεχίζεται)

 

[xenos]

Ενα απολαυστικο στορυ απο ενα βετερανο ταξιδευτη...
Οι φωτο απο τα γκραντ κανιον επιβαλλονται

 

[Lthanos]

Θαυμάσια περιγραφή. Το Γκραντ Κάνυον είναι ένας τόπος που πάντα μου ζητούσε να τον επισκεφτώ. Κάποια στιγμή θα το κάνω.

 

[Traveller]

Στο στρατό την έχασα στο τσακ, αλλά τώρα η μεγάλη ώρα είχε φτάσει. Η πρώτη μου πτήση με ελικόπτερο θα ήταν γεγονός… και μάλιστα που, στη ρίζα του Grand Canyon… Δίπλα ακριβώς από τα λυόμενα παραπήγματα και πλάι στο διάδρομο προσγείωσης του Grand Canyon West βρίσκονταν τρία μικρά ελικοδρόμια που φιλοξενούσαν τρία κατακόκκινα EUROCOPTER EC-130B4 . Oι τρεις μας συν μια μικροκαμωμένη κινεζοαμερικανίδα πήραμε τις θέσεις μας πλάι στο πιλότο, δεθήκαμε και έτσι ξαφνικά και όμορφα, άρχισε η ανάληψή μας προς τους ουρανούς… Η εμπειρία του ελικοπτέρου και η breathtaking view του τοπίου με συγκλόνισαν. Πρώτα απ’ όλα να ξεκαθαρίσω ότι το ελικόπτερο δεν κουνούσε διόλου και έτσι είχα την τύχη να απολαύσω αμέριμνος το μαγευτικό θέαμα. Η όλη πτήση ήταν περίπου 8 με 10 λεπτά το κάθε σκέλος και περιλάμβανε μια χαμηλή βόλτα γύρω από το φαράγγι, για να εμπεδώσεις το μεγαλείο του, μια εντυπωσιακή βουτιά στα σπλάχνα του και μια ασφαλή προσγείωση στη βάση του, δίπλα στο Colorado river που το διασχίζει. Οι όποιες φωτογραφίες ίσως έχετε δει σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να αποδώσουν το μέγεθος και την μεγαλοπρέπεια του χώρου. Μήκος 446 χιλιόμετρα , ύψος πάνω από ενάμιση χιλιόμετρο, ηλικία 17 εκατομμύρια χρόνια… Χρειάζεται να προσθέσω κάτι;
Με το που προσγειωθήκαμε μας παρέλαβαν δύο συνεργάτες τις υπεύθυνης εταιρίας και μας οδήγησαν σε μια ειδικά διαμορφωμένη προβλήτα όπου ήταν και η βάση των πλοιαρίων με τα οποία θα πραγματοποιούσαμε την μισάωρη κρουαζιέρα μας κατά μήκος του ποταμού… Το θέαμα για μια ακόμα φορά ανεπανάληπτο. Βλέπαμε το φαράγγι εκ των έσω, από την βάση του, και σας πληροφορώ ότι το μεγαλείο της θέας ήταν ισάξιο με αυτό που απολαύσαμε κατά την πτήση μας… Υποστήκαμε, για να μην αγιοποιούμε και τα πάντα, μια διεκπεραιωτική και αδιάφορη ξενάγηση και μετά, δια της αυτής εντυπωσιακής οδού και με τα συναισθήματα να μας κατακλύζουν, επιστρέψαμε ύστερα από συνολικά περίπου μια ώρα, πίσω στη βάση των ελικοπτέρων, στο Grand Canyon West terminal… Το πρώτο σκέλος της επιχείρησης Grand Canyon είχε τελειώσει και είχε στεφτεί με απόλυτη επιτυχία…

Το λυόμενο terminal εκτός από αεροπορική και ελικοπτερική βάση (sic), ήταν και κάτι πιο πεζό, κατάστημα με κιτσάτα σουβενίρ, κέντρο πληροφοριών και βάση των λεωφορείων που μετέφεραν τους συμπαθείς τουρίστες, δηλ. εμάς , στην άκρη του φαραγγιού όπου και βρίσκετε το πρόσφατα κατασκευασμένο και γνωστό ως turist trap, Grand Canyon Skywalk. http://www.grandcanyonskywalk.com/
Πρόκειται για μια γυάλινη προβλήτα που είναι κατασκευασμένη στην άκρη ενός βράχου και έτσι έχεις την εντύπωση ότι περπατάς στο κενό. Απαγορεύονται τσάντες , φωτογραφικές μηχανές, κάμερες και γενικά ότι μπορεί κατά λάθος να σου πέσει και να προκαλέσει φθορά στο γυάλινο κατασκεύασμα. Στο κόμιστρο της όλης εκδρομής δεν περιλαμβάνονταν η είσοδος μας στο Skywalk κι έτσι μια που είχαμε υπερβεί κατά πολύ το budget μας, αρνηθήκαμε να καταβάλουμε επιπλέων 35$ το άτομο και απολαύσαμε την θέα από την άκρη άλλων, εξίσου εντυπωσιακών βράχων… Κάπου εκεί, με το υπερθέαμα του φαραγγιού να ξετυλίγεται μπροστά μας, γευματίσαμε. Το μετριότατο, μπουφέ στυλ γεύμα, που περιλαμβάνονταν στην τιμή του όλου πακέτου, διόλου δεν χάλασε την εφορία της στιγμής. Βρισκόμαστε στην άκρη του Grand Canyon και απολαμβάναμε ένα από τα εντυπωσιακότερα φυσικά τοπία του κόσμου, ποιος θα ασχοληθεί με το φαγητό τώρα…

Πριν μπούμε στο πούλμαν της επιστροφής για το μικροσκοπικό αεροδρόμιο μας είδαμε και σκηνές φολκλόρ. Καμιά δεκαριά Ινδιάνοι , με τοπικές φορεσιές, προσπαθούσαν να συγκινήσουν τους βιαστικούς τουρίστες παίζοντας αυτοσχέδιες μουσικές και πουλώντας τοπικά χειροτεχνήματα…Ξεπούλημα των πάντων. Τα πάντα στο βωμό του χρήματος.
Ο πιλότος μας, χαμογελαστός, μας περίμενε για την επιστροφή μας. Η πτήση για μια ακόμη φορά άριστη και προσγείωση στο Henderson Airport σαράντα περίπου λεπτά αργότερα. Το όνειρο τελείωσε, πίσω στην εικονική πραγματικότητα του Vegas…

Αν με ρωτήσετε για το αν άξιζαν τα περίπου 210 ευρώ που δώσαμε για την συγκεκριμένη εκδρομή θα σας απαντήσω αβίαστα πως ναι. Μπορεί η όλη ξενάγηση στο φαράγγι να είναι τουριστική, το φαγητό μέτριο και το φολκλόρ σκηνικό αστείο, αλλά όλα αυτά φαντάζουν ασήμαντα μπρος στο μεγαλείο της φύσης , την εμπειρία του ελικοπτέρου, την άνεση και την απαράμιλλη θέα του αεροπλάνου. Ναι, ακράδαντα πιστεύω, ότι το πραγματικό αξιοθέατο στη Nevada δεν είναι το κοσμοπολίτικο Las Vegas, αλλά το υπερθέαμα του Grand Canyon, γιαυτό και προτρέπω όλους σας οπωσδήποτε να το κατατάξετε στις μελλοντικές σας ταξιδιωτικές εξορμήσεις…

Βυθισμένος στην αναπαυτική μου πολυθρόνα απολάμβανα το αισθησιακό υπερθέαμα του Zumanity http://www.zumanity.com/en/home.asp θανατηφόρο μίγμα καμπαρέ, ακροβατικών, χορού και τραγουδιού. Έπαιζα μάλλον με σημαδεμένη τράπουλα μια που είναι πραγματικά δύσκολο να βρεις κακό show στο Vegas. Έδωσα 65ευρώ και απόλαυσα το καλύτερο show της ζωής μου. Για μιάμιση ώρα αφέθηκα στη μαγεία αυτής της υπερπαραγωγής και κατάλαβα ότι σε ορισμένα πράγματα οι Αμερικανοί απλά δεν παίζονται… ένα από αυτά είναι και τα λαμπερά show που ανεβαίνουν κατά δεκάδες στο Vegas. Αν βρεθείτε η παράληψη θα είναι εγκληματική…
Χειροκροτούσα με πάθος το τελευταίο encore της εντυπωσιακής τραγουδίστριας όταν τον είδα ήρεμο να σηκώνετε από την θέση του και αμίλητος να φεύγει. Η Sharon κλαίγοντας απλά τον κοιτούσε. Ο Robert ούτε που γύρισε να την δει, την είχε διαγράψει οριστικά…

 

[xenos]

Φανταζομαι το skywalk θα ειναι εμπειρια ζωης,μετα τον τρομο των πρωτων βηματων πανω στο γυαλι και αν εξοικειωθης με τον φοβο σου, το δεος που θα νιωσεις θα το θυμασαι σε ολη σου την ζωη.
Απολαυστικοτατη ιστορια.
Παντα τετοια traveller.

 

[Defkalion]

Μα για το skywalk είπε ότι δεν περπάτησαν εκεί.

Κοιτάω τις φωτο τώρα, ωραίες, μου αρέσει ειδικά αυτή:

 

[GTS]

Τρομερή ιστορία (όπως πάντα βέβαια) !

 

[Traveller]

«Αν κάποιος παραγγείλει Merlot εγώ φεύγω» ούρλιαξε εκτός ελέγχου ο Miles και ο Jack προσπαθούσε να τον ηρεμήσει…
Καλά, ο Miles πρέπει να είναι τελείως ανισσόροπος σκέφτηκα, μπαίνοντας στο εστιατόριο…
Ήταν όλοι εκεί ο Miles, o Jack , η Stephanie, η Maya και φυσικά το Pinot noir…
Απόψε θα πιούμε καλά, είπα στην ομήγυρη κατεβάζοντας μια γουλιά Kαλιφορνέζικο Pinot noir, από τα καλύτερα που έχω γευτεί στη ζωή μου…

Όταν ξεκινήσαμε το ταξίδι μας είχαν όλα ετοιμαστεί με υστερική ακρίβεια. Εισιτήρια , ξενοδοχεία, εκδρομές, εστιατόρια, τα πάντα…. Όλα εκτός από τις 3 τελευταίες μέρες… Αυτές οι 3 τελευταίες μέρες του ταξιδιού προτείνω να είναι free είπα στην παρέα, 3 μέρες χωρίς πρόγραμμα, a road trip…. Θα νοικιάσουμε ένα αυτοκίνητο κι όπου μας βγάλει, γνωστός μόνο ο προορισμός L.A…Όλοι συμφώνησαν και νάμαστε τώρα, με νοικιασμένο Crysler, να γυρνάμε τους δρόμους της California…

Το San Francisco ξεμάκραινε από τα μάτια μας κι εμείς προσπαθούσαμε να το κρατήσουμε μέσα μας χαζεύοντας για τελευταία φορά τα cable cars , την Chinatown, το Castro… Τι υπέροχη πόλη, τι υπέροχες αναμνήσεις…



Μπροστά κοιτάμε τώρα όμως, τα αναμμένα μας κεριά και δυόμιση ώρες μακριά ζούμε την μαγεία του Yosemite park… Βρίσκεται ανατολικά του S.F και αποτελεί την επιτομή του εθνικού πάρκου… Φανταστείτε μια βόλτα στην Άγρια Δύση, με πρωταγωνιστές βουνά, ποτάμια, δάση… Αποτελεί δημοφιλέστατο τουριστικό προορισμό, μια και η φήμη της μαγείας του έχει ξεπεράσει κάθε όριο, αλλά ακόμα κι έτσι, παρέα με δεκάδες άλλους τουρίστες, μια επίσκεψη μέχρι τις εσχατιές του αποτελεί το απόλυτο must… Παρθένα φύση , εντυπωσιακοί καταρράκτες, γάργαρα νερά και οι περίφημες γιγάντιες σεγκόγιες, τα μεγαλύτερα και παλαιότερα δέντρα του πλανήτη… Ο φωτογραφικός φακός ένα μέρος μόνο της μεγαλοπρέπειας αυτών των δέντρων αποδίδει. Το μέγεθος της χλωρίδας και η ασύληπτη γοητεία του τοπίου είναι πέραν πάσης περιγραφής…. Περπατήσαμε στο βουκολικό αυτό τοπίο, απολαύσαμε ένα pic nic στις όχθες ενός ποταμού, λατρέψαμε την φύση…
Αν το Grand Canyon ξύπνησε μέσα μου συναισθήματα δέους το Υosemite park μου χάρισε μια ανεπανάληπτη ηρεμία, ο άνθρωπος και η φύση…



Αρκετά όμως με τα δάση και τα εθνικά πάρκα, η μέρα σχεδόν πέρασε κι εμείς σούρουπο πια, οδηγούμε σε έναν μυθικό δρόμο, τον Route 1. Για τους αμύητους μια από τις ωραιότερες διαδρομές στον κόσμο, ο παραθαλάσσιος δρόμος που ενώνει το San Francisco με το Los Angeles. To να προσπαθήσεις να περιγράψεις μια διαδρομή η οποία έχει υμνηθεί από δεκάδες συγγραφείς και ποιητές, αποτελεί μάλλον ύβρη… Απλά να πω ότι αν ο δρόμος σας βγάλει στην California απλά μην διανοηθείτε να χάσετε την εμπειρία, μάλλον θα σας σημαδέψει στην υπόλοιπη ζωή σας. Κορωνίδα της διαδρομής το περίφημο Big Sur , με τις πολυφωτογραφιμένες γέφυρές του, την συγκλονιστική θέα του μανιασμένου ωκεανού , τα μεγαλόπρεπα βράχια του… Κάπου εδώ η κούραση και το σκοτάδι μας νίκησαν. Διαλέγουμε στην τύχη ένα απλό, μα με δραματική θέα στο απέραντο της θάλασσας ξενοδοχείο και επιτέλους τα ταλαιπωρημένα σαρκία μας γνωρίζουν την ανάπαυση…
Ξημέρωσε νωρίς ο Θεός την άλλη μέρα και ξεκούραστοι πια, με το φως της μέρας προχωρήσαμε σε κατόπτευση του χώρου. Καταβάλαμε το τίμημα της διανυκτέρευσης στην ευγενέστατη receptionist μας, μόλις 120$ το τρίκλινο και την ακούσαμε αμίλητοι να μας προτείνει ομοβροντία εναλλακτικών εκδρομών για να γνωρίσουμε και να απολαύσουμε την γύρω περιοχή. Ποδηλασία , bird watching, trekking, πεζοπορία στην παραλία, αναρρίχηση, απλή βόλτα στο γειτονικό δάσος και άλλα που ομολογώ δεν συγκράτησα. Της εξηγήσαμε ότι ο χρόνος μας είναι ελάχιστος μια που η Ιθάκη του ταξιδιού μας είναι το L.A και της υποσχεθήκαμε την γρήγορη επιστροφή μας…
Αδιόρθωτα κοιλιόδουλοι βέβαια, πριν το αντίο, τιμήσαμε μια βασιλική ομελέτα, παρέα με έναν καφέ, κρουασάν και μια φρουτοσαλάτα, δίνοντας το αστρονομικό ποσό των 12$ το άτομο. Πραγματικά δεν τολμώ να σκεφτώ πόσα θα δίναμε σε αντίστοιχο μέρος στην φτωχή πλην τίμια Ελλάδα μας…



Το δραματικό του τοπίου συνεχίστηκε καμιά πενηνταριά μίλια ακόμα και μετά έδωσε την θέση του σε ένα γνώριμο σε μας σκηνικό… Στην αρχή ελιές και μετά αμπέλια… Οι περίφημες οινοπαραγωγικές κοιλάδες της νότιας Καλιφόρνια ξετυλίγονταν μπροστά μας. Μπορεί η Napa και η Sonoma valley στο βορρά να αποτελούν την βιτρίνα της οινοπαραγωγής στην Καλιφόρνια αλλά πιστέψτε με ο νότος διόλου δεν υστερεί σε ποιότητα κρασιών και μαγείας τοπίου. Άλλωστε κάπου εδώ ο Miles διάλεξε να εξομολογηθεί τον έρωτά του στη Maya κι εμείς εδώ ζήσαμε την υπέρτατη ηδονή ενός φαντασμαγορικού οινολογικoύ crash test… Το μέρος φίλοι μου είναι παραμυθένιο…, Υπέροχα χωριά, εντυπωσιακά μικρά ξενοδοχεία , gurme εστιατόρια, δεκάδες οινοποιεία να ξεφυτρώνουν από παντού και αμπέλια, αμπέλια μέχρι που θωρεί το μάτι σου … Έχω την αίσθηση ότι η ομορφιά και η γαλήνη αυτού του ευλογημένου τόπου μόνο με αυτή της μυθικής Τοσκάνης μπορεί να συγκριθεί.

Κανείς δεν νομίζω ότι κατάλαβε πως κύλησε η μέρα… Ζαλισμένοι από το κρασί και αποκαμωμένοι από τις οινολογικές μας αναζητήσεις καταλήξαμε στο Los Olivos…
Δια βοής πέρασε η πρόταση για εστίαση και διανυκτέρευση σε αυτό το μικρό γαλήνιο χωριουδάκι…



Οι υστερισμοί του Miles με το Merlot διόλου δεν χάλασαν την διάθεση μας. Ανοίξαμε ένα ακόμη μπουκάλι Pinot Noir και αφέθηκα να χαζεύω την γαλάζια θάλασσα των ματιών της Maya που κάθονταν στο απέναντι τραπέζι…

 

[Lthanos]

Traveller εξακολουθείς να με εντυπωσιάζεις με το ταξίδι σου και την περιγραφή του.