Ήπειρος: βουνά, ποτάμια, θάλασσες.

[vasiliss]

Στην Ήπειρο, τελικά.

“Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός ξεκαρδίζεται στα γέλια” λένε κάποιοι και πρέπει να ξεκαρδίστηκε πολύ αυτή την περίοδο με όλους εμάς να προσπαθούμε να ακυρώσουμε, επανασχεδιάσουμε και εν τέλη, να κάνουμε κάποια ταξίδια.
Όπως οι περισσότεροι, έτσι κι εγώ ακύρωσα το από μηνών σχεδιασμένο καλοκαιρινό ταξίδι μου και έμεινα να περιμένω τι μέλλει γενέσθαι. Ευτυχώς για εμένα τα πράγματα ήταν εύκολα. Ένα μόνο ήταν το ταξίδι, κι αυτό οδικό στα μέρη της Καππαδοκίας, που από το 2014 με περιμένουν κι όλο κάτι γίνεται κι εγώ δεν πάω. Το μόνο που είχα να κάνω λοιπόν ήταν να ακυρώσω τα ξενοδοχεία που είχα από μήνες κλείσει.
Και τώρα; Η Ελλάδα είναι μονόδρομος για εμάς. Οι ιδέες πολλές, τα σχέδια εξίσου πολλά, όμως ένα - ένα όλα απορρίπτονται, καθώς ένα οικογενειακό γεγονός μας κρατά σε διαρκή αβεβαιότητα. Είναι η πρώτη μου φορά, εδώ και πολλά χρόνια που υπάρχει τέτοια αβεβαιότητα και δεν μπορώ να οριστικοποιήσω κανένα ταξιδιωτικό σχέδιο.
Και οι μέρες του καλοκαιριού περνούν, με ένα μόνο μικρό πέρασμα από τον Πόρο και τα Τριζόνια σε μια επίσκεψη στην Αθήνα. Κι αντί αυτό το πέρασμα να σβήσει τον πόθο για ένα οδικό, αντιθέτως τον φούντωσε κι άλλο. Φτάνει ο 15Αύγουστος και κανένα φως στον ορίζοντα. Και τότε, σκάει από το πουθενά μια πρόσκληση σε γάμο στην Θεσσαλονίκη, για τις τελευταίες ημέρες του Αυγούστου. Η απόφαση πάρθηκε γρήγορα. Το πιο εύκολο σχέδιο που επιδέχεται ακύρωση οποιαδήποτε στιγμή, είναι λίγες ημέρες στα Γιάννενα σε συγγενικό σπίτι, λίγες ημέρες στα παράλια της Ηπείρου και 2 ημέρες στη Θεσσαλονίκη για τον γάμο. Και είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Είμαστε άραγε;

Τις περισσότερες φορές, όταν γυρίζουμε από ένα οδικό, αμέσως κρατάω σημειώσεις, με σκοπό όσο πιο γρήγορα γίνεται να ανεβάσω στο φόρουμ το ταξίδι αυτό. Αυτή την φορά γύρισα ολίγον τι ψυχρός κι αδιάφορος. Όχι γιατί δεν πέρασα καλά, αλλά όσο να ‘ναι με επηρέασε αρνητικά αυτή η αναβολή και η επ’ αόριστον ταξιδιωτική αβεβαιότητα.
Οπότε ας δούμε μαζί συνοπτικά λίγες σημειώσεις που κράτησα και μερικές φωτογραφίες, από το κατά τα άλλα αγαπημένο για εμένα αυτό μέρος της πατρίδας μας, την Ήπειρο.

(Άσχετη με την Ήπειρο η φωτογραφία, αλλά κάναμε ένα μικρό πέρασμα κι από την πόλη, οπότε είπα να την βάλω κι αυτή)

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Sassenach77]

Επιτέλους!!!
Γράφε και μη μελαγχολείς! Όλα θα βρουν το δρόμο τους ξανά και αυτό ισχύει και για τα ταξίδια

Είναι η πρώτη μου φορά, εδώ και πολλά χρόνια που υπάρχει τέτοια αβεβαιότητα και δεν μπορώ να οριστικοποιήσω κανένα ταξιδιωτικό σχέδιο.

Αυτήν την αβεβαιότητα Βασίλη την έχω εδώ και 6 χρονια σε μία μόνιμη βάση και ναι είναι φοβερό άγχος κατα την διάρκεια του ταξιδιού, γιατί μπορεί να σου ανατρέψει τα πάντα στο λεπτό...

 

[vasiliss]

Γράφε και μη μελαγχολείς!

Δύσκολο αυτό, γιατί, για εμένα, προβλέπεται ένας χειμώνας αταξίδευτος. Από την άνοιξη και αν επιτρέψει ο κύριος covid, πάλι στους δρόμους. Δεν έχω όρεξη ούτε σχέδια για το επόμενο καλοκαίρι να κάνω.
Σε αντίθεση με εσένα που βλέπω και χαίρομαι, ότι ετοιμάζεις το καλοκαιρινό oδικό σου στην Ιταλία.
Καλές ασκήσεις επί χάρτου!

 

[Thalassaki]

Για όλους μας είναι δυσάρεστος αυτός ο αποκλεισμός καθώς και η αβεβαιότητα και η αδυναμία προγραμματισμού για οποιοδήποτε ταξίδι ακόμα και εντός συνόρων και καταλαβαίνω και συμμερίζομαι την απογοήτευσή σου και τα συναισθήματα που μοιράζεσαι.

Προσωπικά τους τελευταίους μήνες έχω φάει στον σβέρκο ήδη την ακύρωση δύο μεγάλων ταξιδιών στο εξωτερικό που χρειάστηκαν μήνες προγραμματισμού και προετοιμασιών και ακόμα τριών εντός συνόρων και ταυτοχρόνως έχοντας καταναλώσει τις 15 από τις 25 μέρες επίσημης άδειας που δικαιούμαστε εν μέσω γενικής καραντίνας αναγκάζοντάς μας να κάνουμε διακοπές στο μπαλκόνι ομολογώ ότι γεύτηκα παρόμοια συναισθήματα με τα δικά σου.

Παρόλα αυτά κι επειδή είμαι άνθρωπος που προτιμώ να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο την όλη κατάσταση την είδα σαν μια ευκαιρία για έστω σύντομες αποδράσεις του τριήμερου ή τετραήμερου εντός συνόρων απολαμβάνοντας τις ομορφιές της χώρας μας που σίγουρα δεν είναι λίγες και δεν εξαντλούνται όσα χρόνια και να περάσουν.

Περιμένω και την συνέχεια από την εξόρμησή σας μαζί με φωτογραφίες από την όμορφη Ήπειρο που αποτελεί και για μένα αγαπημένο προορισμό!

 

[Sassenach77]

Δύσκολο αυτό, γιατί, για εμένα, προβλέπεται ένας χειμώνας αταξίδευτος. Από την άνοιξη και αν επιτρέψει ο κύριος covid, πάλι στους δρόμους. Δεν έχω όρεξη ούτε σχέδια για το επόμενο καλοκαίρι να κάνω.
Σε αντίθεση με εσένα που βλέπω και χαίρομαι, ότι ετοιμάζεις το καλοκαιρινό oδικό σου στην Ιταλία.
Καλές ασκήσεις επί χάρτου!

Σε καταλαβαίνω απόλυτα!....
Σχεδιάζω ένα ταξίδι που δεν έχω ιδέα αν θα καταφέρω να πραγματοποιήσω, αλλά το σχεδιάζω γιατί με βοηθάει και με ευχαριστεί η διαδικασία αυτή! Το πολύ πολύ να μείνει για αργότερα...

Περιμένω την συνέχεια της ιστορίας!

 

[vasiliss]

Για όλους μας είναι δυσάρεστος αυτός ο αποκλεισμός καθώς και η αβεβαιότητα και η αδυναμία προγραμματισμού για οποιοδήποτε ταξίδι ακόμα και εντός συνόρων και καταλαβαίνω και συμμερίζομαι την απογοήτευσή σου και τα συναισθήματα που μοιράζεσαι.

Προσωπικά τους τελευταίους μήνες έχω φάει στον σβέρκο ήδη την ακύρωση δύο μεγάλων ταξιδιών στο εξωτερικό που χρειάστηκαν μήνες προγραμματισμού και προετοιμασιών και ακόμα τριών εντός συνόρων και ταυτοχρόνως έχοντας καταναλώσει τις 15 από τις 25 μέρες επίσημης άδειας που δικαιούμαστε εν μέσω γενικής καραντίνας αναγκάζοντάς μας να κάνουμε διακοπές στο μπαλκόνι ομολογώ ότι γεύτηκα παρόμοια συναισθήματα με τα δικά σου.

Παρόλα αυτά κι επειδή είμαι άνθρωπος που προτιμώ να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο την όλη κατάσταση την είδα σαν μια ευκαιρία για έστω σύντομες αποδράσεις του τριήμερου ή τετραήμερου εντός συνόρων απολαμβάνοντας τις ομορφιές της χώρας μας που σίγουρα δεν είναι λίγες και δεν εξαντλούνται όσα χρόνια και να περάσουν.

Περιμένω και την συνέχεια από την εξόρμησή σας μαζί με φωτογραφίες από την όμορφη Ήπειρο που αποτελεί και για μένα αγαπημένο προορισμό!

Καταλαβαίνω @Thalassaki ότι πολλοί επηρεάστηκαν ταξιδιωτικά πολύ περισσότερο από εμένα, έχασαν χρήματα κτλ.
Κι εγώ συνήθως το βλέπω μισογεμάτο το ποτήρι, αλλά τώρα έκατσε η περίοδος που το βλέπω μισοάδειο.
Ελπίζω να γεμίσει σύντομα.
Η συνέχεια σύντομα στις οθόνες σας.

 

[vasiliss]

Στα Ζαγοροχώρια - τα γεφύρια.

Τα τελευταία 20 χρόνια, έχουμε επισκεφτεί αρκετές φορές τα Γιάννενα και έχουμε κάνει εξορμήσεις στα Ζαγοροχώρια, όλες τις εποχές του έτους. Όμως με τα παιδιά μας δεν είχαμε ξανοιχτεί πολύ και δεν είχαμε επισκεφτεί πολλά από αυτά. Βέβαια κατά την γνώμη μου το καλοκαίρι δεν είναι η κατάλληλη εποχή για να τα επισκεφτείς. Και αν συνυπολογίσεις και μια κουραστική ζέστη που μας βασάνισε εκείνες τις ημέρες, δεν μπορείς να πεις ότι τα περπατήσαμε και ευχαριστηθήκαμε όσο πρέπει.
Στην αρχή της περιήγησής μας επικεντρωθήκαμε στα πέτρινα γεφύρια που κατά δεκάδες συναντάς στα χωριά αυτά. Άλλα πιο διάσημα και πολυφωτογραφημένα, άλλα πιο μικρά και κρυμμένα από τα μάτια των περαστικών, μονότοξα, δίτοξα ή τρίτοξα.

Στον δρόμο για τους Κήπους, μπορείς να συναντήσεις αρκετά, με εύκολη πρόσβαση. Είναι τέλη Αυγούστου βέβαια και στα περισσότερα από αυτά, δεν υπάρχει νερό ούτε για δείγμα, κάτι που τους αφαιρεί λίγο από την γοητεία τους.

Τα πέτρινα γεφύρια, αποτελούν έκφραση βασικής ανάγκης του ανθρώπου για επικοινωνία, ασφαλή μετακίνηση, συντόμευση των αποστάσεων, υπερπήδηση των φυσικών εμποδίων.
Η ποικιλομορφία και η διαφορετικότητα στην αρχιτεκτονική σύνθεση των γεφυριών παραπέμπει στο «μεράκι» του πρωτομάστορα.
Η ονομασία τους συνήθως προέρχεται από το όνομα του χορηγού που έδινε τα χρήματα για την κατασκευή τους ή την επισκευή τους. Άλλες φορές τα ονόματα προέρχονταν από το ρέμα που γεφύρωναν, από την περιοχή που ήταν κατασκευασμένα ή από τα ονόματα γειτονικών μύλων.
Τα Ηπειρωτικά γεφύρια είναι απέριττα, χωρίς υπερβολικές διακοσμήσεις, είναι χτισμένα συνήθως σε ορεινούς όγκους και δίνουν την αίσθηση ότι αποτελούν φυσική προέκταση των βράχων.

Το γεφύρι του Κόκκορη

Το γεφύρι του Πλακίδα

Το γεφύρι του μύλου και ο μικρός νερόμυλος δίπλα του

Το γεφύρι της Κλειδωνιάς, όπως ξεπροβάλει πάνω από τα κεφάλια μας την ώρα του ράφτινγκ.

Αυτό το ξέρω είναι λίγο άσχετο, αλλά κάπου πρέπει να το βάλω κι αυτό να μην μείνει παραπονεμένο.

Το γεφύρι της Άρτας (Πέτρινο γεφύρι στην Ήπειρο είναι κι αυτό ) Περάσαμε από εκεί την τελευταία ημέρα του ταξιδιού μας στην επιστροφή για το σπίτι μας.

 

[vasiliss]

Στα Ζαγοροχώρια - τα χωριά.

Το Ζαγόρι είναι περιοχή στην οροσειρά της Πίνδου. Στην περιοχή υπάρχουν 46 οικισμοί τα αποκαλούμενα Ζαγοροχώρια. Η λέξη Ζαγόρι προέρχεται από την Σλαβική πρόθεση Za που σημαίνει «πίσω» και το ουσιαστικό gora που σημαίνει “βουνό” το οποίο με την σειρά του είναι παραφθορά του ελληνικού όρος. Τα χωριά λοιπόν πίσω από το βουνό, με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, τα όμορφα πέτρινα σπίτια με τις σχιστόπλακες στις στέγες, τα πλακόστρωτα δρομάκια και μονοπάτια, τις ζωντανές πλατείες τους με τις όμορφες εκκλησίες και τα διάσπαρτα μοναστήρια, όλα τέλεια εναρμονισμένα με την φύση γύρω τους.

Από τα χωριά περιηγηθήκαμε πιο επισταμένα στο Τσεπέλοβο, το Μονοδένδρι, την Αρίστη, το Πάπιγκο και το μικρό Πάπιγκο, ενώ από κάποια άλλα κάναμε μόνο ένα σύντομο πέρασμα. Η κίνηση σε όλα ήταν - λόγω της κατάστασης - υποτονική. Στο δε μικρό Πάπιγκο είναι ζήτημα αν συναντήσαμε 2 ανθρώπους όταν ένα μεσημέρι τριγυρίζαμε στα στενά του. Εκείνο που κέρδισε τις εντυπώσεις μας ήταν το Τσεπέλοβο με την δροσερή πλατεία του τα παιδιά που έπαιζαν στους δρόμους, τα μαγαζιά που είχαν λίγη κίνηση και γενικά η αίσθηση που μας έδωσε, ενός “ζωντανού” χωριού.

Το Τσεπέλοβο:

Ο τάφος του ποιητή Ιωάννη Βηλαρά, έξω από το Τσούφλειο φαρμακείο, του 1874, στο Τσεπέλοβο.

Το Μονοδένδρι:

Το Πάπιγκο, με εξαιρετική θέα στην Αστράκα:

Το Μικρό Πάπιγκο, πανέμορφο χωριό, αλλά δυστυχώς σχεδόν έρημο, όταν πήγαμε εμείς.

Στο δρόμο για το μικρό Πάπιγκο, δίπλα στον δρόμο, βρίσκονται οι “οβίρες” ή “κολυμπήθρες” στο ρέμα του Ρογκόβου. Μικρά φυσικά κοιλώματα, που φτιάχνουν φυσικές ή ημιφυσικές “πισίνες”, τέλειες για μία πολύ δροσερή βουτιά. Έτσι τουλάχιστον πιστεύαμε εμείς.
Φτάνοντας εκεί ένα πολύ ζεστό μεσημέρι, φορέσαμε όλα χαρά τα μαγιό μας στο αυτοκίνητο, φορτωθήκαμε τις πετσέτες και το κολατσιό μας για μετά και με ανυπομονησία κινήσαμε για να δροσιστούμε. Δεν υπολογίσαμε όμως οι δυστυχείς ότι ήταν τέλη Αυγούστου και τα νερά ήταν λιγοστά ακόμη και στα ποτάμια, πόσο μάλλον στα ρέματα. Λίγο λιμνάζον νερό μόνο στην πρώτη μεγάλη “πισίνα” και ελάχιστο δυστυχώς στις υπόλοιπες. Το μπάνιο και η δροσιά του, μόλις είχαν πάει περίπατο.

 

[malysa]

Θα έλεγα και γω πως ο καιρός που ταιριάζει στα χωριά, είναι ο συννεφιασμένος....

Και η πλατεία του Τσεπέλοβου είναι κούκλα... (η πιο όμορφη κατ΄εμέ και στη σειρά μετά έρχεται αυτή του Δίλοφου.... !!! )
δυστυχώς, τέλη Σεπτέμβρη, ήταν σχεδόν όλα κλειστά και υπό βροχή, δεν καταφέραμε ούτε καφεδάκι να πιούμε κοιτώντας το ρολόι της και τον αιωνόβιο πλάτανο

Να μου επιτρέψεις να προσθέσω και τα παρακάτω ?...

1) Γεφύρι τού Καπετάν Αρκούδα ή “Γεφύρι του Εβραίου” ...
Μικρό αλλά κουκλίστικο.... στο δεξί χέρι πριν φθάσεις στο γεφύρι του Κοκκόρου (από Γιάννενα)... αφήνεις το αυτοκίνητο και περπατάς 50μ

2) πριν φθάσεις Αρίστη, αξίζει να κάνεις δεξιά παράκαμψη (5χλμ) για να πας στο χωριό Βίκος
Το χωριό μικρό με 2 ταβερνάκια, αλλά αυτό για το οποίο αξίζει είναι η θέα προς την χαράδρα του Βίκου !!! Α-ξε-πέ-ρα-στη!! Από το ξύλινο κιόσκι να την αγναντεύεις με συνεφιασμένο καιρό (και να είσαι και μόνος σου, χωρίς άλλους εκεί....)

 

[vasiliss]

Θα έλεγα και γω πως ο καιρός που ταιριάζει στα χωριά, είναι ο συννεφιασμένος....

Πράγματι, το Φθινόπωρο και ο χειμώνας νομίζω ότι είναι οι εποχές που ταιριάζουν στα χωριά αυτά.
Βέβαια, εγώ για τις περιηγήσεις μου στη φύση προτιμώ την άνοιξη. Νομίζω ότι η αναγεννημένη φύση σου δημιουργεί μια ανεπανάληπτη ευφορία αυτή την εποχή.

Να μου επιτρέψεις να προσθέσω και τα παρακάτω ?...

1) Γεφύρι τού Καπετάν Αρκούδα ή “Γεφύρι του Εβραίου” ...
Μικρό αλλά κουκλίστικο.... στο δεξί χέρι πριν φθάσεις στο γεφύρι του Κοκκόρου (από Γιάννενα)... αφήνεις το αυτοκίνητο και περπατάς 50μ

2) πριν φθάσεις Αρίστη, αξίζει να κάνεις δεξιά παράκαμψη (5χλμ) για να πας στο χωριό Βίκος
Το χωριό μικρό με 2 ταβερνάκια, αλλά αυτό για το οποίο αξίζει είναι η θέα προς την χαράδρα του Βίκου !!! Α-ξε-πέ-ρα-στη!! Από το ξύλινο κιόσκι να την αγναντεύεις με συνεφιασμένο καιρό (και να είσαι και μόνος σου, χωρίς άλλους εκεί....)

Ελεύθερα, @malysa πρόσθεσε όποια πληροφορία θέλεις, γι' αυτό είναι το φόρουμ, για ανταλλάσσουμε γνώμες και πληροφορίες.

 

[vasiliss]

Το φαράγγι του Βίκου.

Καρδιά του Εθνικού Δρυμού Βίκου-Αώου, το φαράγγι του Βίκου, είναι το μεγαλύτερο και πιο γραφικό από τα φαράγγια του Ζαγορίου. Tο Φαράγγι του Βίκου συλλέγει τα νερά πολλών μικρών ποταμών που καταλήγουν στον ποταμό Βοϊδομάτη, που ρέει μέσα στο φαράγγι. Έχει 990 μέτρα βάθος και είναι ένα από τα βαθύτερα στον κόσμο, οι κάτοικοι βέβαια της περιοχής λένε ότι είναι το βαθύτερο στον κόσμο (μάλλον σε αναλογία με το πλάτος του , αν κατάλαβα καλά) και έχει καταγραφεί στο βιβλίο Γκίνες.

Για να μπορέσουμε να το θαυμάσουμε από διάφορες περιοχές, τρία ήταν τα σημεία τα οποία είχα σημειώσει ότι πρέπει να επισκεφτούμε. Την μονή της Αγίας Παρασκευής λίγο πιο έξω από το Μονοδένδρι και την θέση Οξυά δυτικά και την θέση Μπελόη ανατολικά. Την Μπελόη την αφήσαμε τελικά για άλλη φορά, καθώς θα έπρεπε να κάνουμε μεγάλο κύκλο για να την προσεγγίσουμε.

Πρώτα πήγαμε στην Αγία Παρασκευή. Στο Μονοδένδρι, αφήσαμε το αυτοκίνητο και μέσω ενός φαρδιού πλακοστρωμένου μονοπατιού κινηθήκαμε προς το μοναστήρι το οποίο απέχει περίπου 10 λεπτά. Είναι χτισμένο στην άκρη του βράχου με ωραία θέα προς το φαράγγι. Είχαν γίνει κι κάποιες κατολισθήσεις, με μικρές ευτυχώς καταστροφές στον μαντρότοιχο της μονής. Στο μοναστήρι συναντήσαμε έναν ιερέα αγιογράφο, ο οποίος μαζί με κάποιους φοιτητές της σχολής καλών τεχνών, αγιογραφούσαν και πουλούσαν μικρές εικόνες. Αφού επισκεφτήκαμε την εκκλησία, πιάσαμε μια μικρή συζήτηση μαζί τους, με αποτέλεσμα να ξεχάσουμε τον κύριο λόγο για τον οποίο είχαμε πάει εκεί, να δούμε δηλαδή την θέα από το μικρό μπαλκόνι της μονής δίπλα από την εκκλησία. Όταν βγήκαμε από το μοναστήρι το θυμηθήκαμε και γυρίσαμε λίγο ντροπιασμένοι πάλι πίσω.

Σε μικρή απόσταση από το Μονοδένδρι, ανηφορίζοντας με το αυτοκίνητο για 10 λεπτά, υπάρχει η επόμενη θέση παρατήρησης, η “θέση Οξυά”.
Λίγο πιο πριν βρίσκεται το “πέτρινο δάσος” το οποίο δεν γνωρίζαμε και αντιληφθήκαμε την ύπαρξή του από τις εκεί ενημερωτικές πινακίδες. Πέτρινοι γκρίζοι σχιστολιθικοί βράχοι, που ξεπροβάλλουν ως άλλα πέτρινα “δέντρα” ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση. Αξίζει και εκεί λοιπόν μια σύντομη στάση.

Για να πας στην “Οξυά”, αφήνεις το αυτοκίνητο στον δρόμο και ακολουθείς ένα στενό σύντομο μονοπάτι. Στο τέλος του φανερώνεται το φαράγγι σε όλο του το μεγαλείο. Νομίζω ότι από τα δύο σημεία που επισκεφτήκαμε αυτό είχε την ομορφότερη θέα.
Στο σημείο αυτό το μονοπάτι, για λίγα μόνο μέτρα, προστατεύεται από έναν μικρό μαντρότοιχο, όμως αν συνεχίσεις νομίζεις ότι ακροβατείς στην άκρη του γκρεμού και νιώθεις μια μικρή έως μεγάλη ανασφάλεια. Η γυναίκα μου επιμένει ότι πριν 20 χρόνια που είχαμε ξαναπάει, την τραβολογούσα να περπατήσουμε εκεί στην κόψη του γκρεμού και της είχε βγει η ψυχή από το στόμα, εγώ πάλι δεν θυμόμουν τίποτα. Πάντως εκ του αποτελέσματος φάνηκε ότι δεν είχα κακό σκοπό. Αυτή την φορά πάντως δεν συνεχίσαμε για πολύ, καθώς είχαμε μαζί και τα παιδιά.

Στα ανεκπλήρωτα σχέδιά μου που έχουν σχέση με το φαράγγι του Βίκου, ήταν και η κάθοδος και πεζοπορία από το χωριό Βίκος έως τις πηγές του Βοϊδομάτη. Όμως ούτε χρόνο είχαμε και λόγω της ζέστης δεν είχε και όρεξη η μισή οικογένεια, οπότε, καλά να είμαστε, το αφήσαμε για καμία επόμενη άνοιξη, στο άμεσο μέλλον ελπίζω, μαζί με την σκάλα του Βραδέτου, που είναι κι αυτή μέσα στα άμεσα σχέδιά μου.

 

[interted]

Στο σημείο αυτό το μονοπάτι, για λίγα μόνο μέτρα, προστατεύεται από έναν μικρό μαντρότοιχο, όμως αν συνεχίσεις νομίζεις ότι ακροβατείς στην άκρη του γκρεμού και νιώθεις μια μικρή έως μεγάλη ανασφάλεια. Η γυναίκα μου επιμένει ότι πριν 20 χρόνια που είχαμε ξαναπάει, την τραβολογούσα να περπατήσουμε εκεί στην κόψη του γκρεμού και της είχε βγει η ψυχή από το στόμα,

Φοβερό και τρομαχτικότατο σημείο για ανθρώπους που είναι ελαφρώς ακροφοβικοί...