Alex Loco
Member
- Μηνύματα
- 363
- Likes
- 1.946
- Επόμενο Ταξίδι
-
- Ταξίδι-Όνειρο
- Pamir highway
Στο γνωστό στέκι της παρέας κάποιο μεσημέρι πάρθηκε η απόφαση από εμένα την Ευαγγελία και τη Μαρίνα να πάμε το Δεκέμβριο στο Βέλγιο. Η Μαρίνα είχε ήδη κλείσει τα εισιτήρια γιατί θα πήγαινε σε μια φίλη της τη Μαρία που σπουδάζει στο Βέλγιο και μας πρότεινε να πάμε όλοι μαζί. Η Ευαγγελία δεν είχε βγει ποτέ εκτός Ελλάδος και ήταν η καλύτερη ευκαιρία να το κάνει. Εγώ άλλο που δεν ήθελα δεν δυσκολεύτηκα να πω το οκ. Έτσι λοιπόν σε ένα μήνα από εκείνη τη μέρα θα φεύγαμε για Βέλγιο εγώ με την Ευαγγελία και η Μαρίνα λίγες μέρες νωρίτερα από εμάς.
Και να λοιπόν που μετά από ανυπομονησία έντονη ήρθε η δεκάτη Δεκεμβρίου η μέρα αναχώρησης. Φεύγαμε το απόγευμα. Όλα ήταν έτοιμα .Και οι τσάντες και τα εισιτήρια που μας δυσκόλεψαν κάπως αλλά τα καταφέραμε αφού τα κλείναμε από το internet. Πήγαμε στο αεροδρόμιο αρκετές ώρες νωρίτερα για το check in όπως είναι απαραίτητο. Μας πήγε ο πατέρας μου είπαμε τα τελευταία νέα μας και έφυγε. Πλέον μείναμε εγώ και η καλή μου φίλη στην αναμονή για να φύγουμε. Είπε να κεράσει ένα καφέ έτσι για το καλό της ημέρας αλλά ταραχτήκαμε με τις αρκετά ακριβές τιμές του αεροδρομίου. Βέβαια αυτό ήταν μόνο μια καλή πρόβα για τη ταραχή που θα παίρναμε αργότερα στο Βέλγιο ! Επιτέλους έφτασε η ώρα επιβίβασης. Έγινε ο απαραίτητος έλεγχος και αφού όλα πήγαν καλά βρήκαμε δυο θέσεις κολλητά για να κάτσουμε μαζί καθώς μια πτήση κάποιων ωρών είναι κάπως άσχημο να ταξιδεύεις μόνος και η παρέα σου σε άλλο κάθισμα μακριά. Εγώ ήμουν άνετος μπορώ να πω ενώ η Ευαγγελία αρκετά νευρική μου έδινε τη χαρά να τη κάνω πλάκα και να τις λέω σενάρια για αεροπλάνα που πέσανε και αυτή να με βρίζει και να ταράζεται παραπάνω! Επιτέλους ξεκινούσαμε για ένα όμορφο ταξίδι και μετά από δέκα χρόνια αποχής επιστρέφαμε και οι δύο μέσα σε αεροπλάνο. Εγώ είχα πάει τελευταία φορά στη Γερμανία πιτσιρίκι και η Ευαγγελία εφταήμερη στη Ρόδο.
Όλα πήγαν καλά και απογειωθήκαμε. Η διαδρομή είχε κάποια σημεία που νόμιζες ότι πέφτει το αεροπλάνο και κυρίως τα κενά αέρος που τρόμαζαν και εμένα και την Ευαγγελία. Μετά από δύω ώρες και κάτι πτήση προσγειωθήκαμε στο Charleroi. Φτάσαμε βράδυ. Το κρύο ήταν έντονο λόγο του χειμώνα. Τώρα έπρεπε να πάρουμε ένα λεωφορείο που πήγαινε στον προορισμό μας τις Βρυξέλλες. Αφού το βρήκαμε βγάλαμε εισιτήρια το πήραμε και φύγαμε. Σε μισή ώρα και κάτι περίπου φτάσαμε διανύοντας απόσταση 55 χιλιομέτρων. Το λεωφορείο μας άφησε μπροστά στο σταθμό των τρένων.
Πλέον αφού απομακρύνθηκε ο κόσμος μείναμε μόνοι μας. Είχαμε τη διεύθυνση του μοτέλ και ξέραμε ότι είναι περίπου κοντά στo σταθμό αλλά ήταν πολύ δύσκολο να προσανατολιστείς κάπου που πηγαίνεις πρώτη φορά. Τελικά πήραμε ταξί αφού δεν γινόταν αλλιώς. Η απόσταση που κάναμε με το ταξί ήταν αρκετά μικρή αλλά πληρώσαμε 9 ευρώ χωρίς να είναι καν διπλή ταρίφα. Καταλάβαμε ότι τα πράγματα οικονομικά θα είναι δύσκολα.
Το μοτέλ μας σαν τοποθεσία μας άρεσε αφού ήταν δίπλα στο κέντρο και σε ένα στενό με δυο τρία μαγαζιά. Όπως είπε και η Ευαγγελία θύμιζε κάτι από Βαλαoρίτου. Βέβαια η είσοδος ήταν μια μικρή πόρτα και μέσα μια σκάλα και τίποτα άλλο! Ανεβαίνοντας τη σκάλα η receptionήταν ένα μικρό παραθυράκι που έμοιαζε σαν πάς να βγάλεις εισιτήρια για το γήπεδο. Πήραμε το κλειδί ανεβήκαμε λίγο ακόμα τη σκάλα και φτάσαμε. Ήταν ένας διάδρομος με μια σκάλα όλο το μοτέλ ! Αλλά δεν μας πολύ ένοιαζε κιόλας. Το δωμάτιο ευτυχώς ήταν κάλο με ένα μεγάλο κρεβάτι και ένα ράντζο και μπάνιο. Ήταν αρκετά αργά και η κούραση έντονη αλλά είπαμε να βολτάρουμε λίγο Βέλγιο bynightνα δούμε το κέντρο πώς είναι. Φυσικά τα κτίσματα οι δρόμοι τα μαγαζιά ήταν όλα διαφορετικά από την Ελλάδα όπως και κάθε χώρα σχεδόν. Το κλίμα φυσικά ήταν διαφορετικό δυτικό ευρωπαικό και το κρύο αισθητό αλλά όχι τόσο έντονο όσο φανταστήκαμε αρχικά για Δεκέμβριο μήνα.
Το κέντρο της πόλης ήταν μικρά στενάκια με μαγαζιά που κατέληγαν σε ένα κεντρικό σημείο μια μεγάλη πλατεία που περιτριγυριζότανε από ψηλά παλάτια άλλης εποχής. Στο κέντρο ακριβώς υπήρχε ένα πανύψηλο χριστουγεννιάτικο δέντρο και η φάτνη με τους μάγους. Δεν υπήρχε καθόλου κόσμος καθώς ήταν και αργά αλλά αυτό έκανε το τοπίο πιο μαγευτικό καθώς υπήρχε μια βραδινή ησυχία. Είχαμε να φάμε από την Ελλάδα γι αυτό ψάξαμε για κάποιο ανοιχτό βελγικό μαγαζί. Τριγυρίζοντας τα στενά προς μεγάλη μας έκπληξη ακούσαμε ελληνική μουσική και συγκεκριμένα τον Μητροπάνο. Ξαφνικά καταλάβαμε ότι διασχίζαμε ένα στενό που είχε μόνο ελληνικά φαγάδικα αλλά και βελγικά café και barπου όμως παίζανε ελληνική μουσική !
Από τις βελγικές ταμπέλες ξαφνικά αντικρίζαμε τη Μύκονο την Αθήνα και άλλα διάφορα ελληνικά μαγαζιά ! Φυσικά ο γύρος ήταν η καλύτερη επιλογή κι έτσι καθίσαμε να φάμε. Το μεγάλο σοκ ήταν όταν φάγαμε και πήγαμε να πληρώσουμε. Είχαμε μόλις μια ώρα στις Βρυξέλλες και είχαμε δώσει 8 ευρώ για γύρο και 9 ευρώ για το ταξί ! Μεγάλη διαφορά το πλούσιο Βέλγιο από την Ελλάδα μας! Τελειώνοντας τη βόλτα μας επιστρέψαμε στο μοτέλ παίρνοντας μια πρώτη γεύση από τις όμορφες Βρυξέλλες και το Βέλγιο. Η κούραση μας ήταν έντονη από τη πτήση και το ταξίδι μας. Η χαρά μου ήταν έντονη αφού άρχισαν να μου έρχονται και τα πρώτα μηνύματα στο internet και στο κινητό μου αφού ήταν 11 Δεκεμβρίου και είχα τα γενέθλια μου επί Βελγικού εδάφους ! Σχολιάσαμε τις πρώτες εμπειρίες μας στο Βέλγιο και μετά κοιμηθήκαμε.
Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε νωρίς αφού είχαμε αρκετά πράγματα να κάνουμε και να δούμε. Μαζέψαμε βαλίτσες και τσάντες πληρώσαμε τη μοναδική διαμονή μας και φύγαμε. Η πτήση μας ήταν στις έξι το επόμενο πρωί και ήταν μόλις εννιά το πρωί ! Επειδή το αεροδρόμιο ήταν σε άλλη πόλη απόσταση 55 χιλιομέτρων έπρεπε να είμαστε στο σταθμό των τρένων στις τρις τη νύχτα για να πάρουμε το λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο Charleroi. Οπότε εφόσον δεν είχαμε κλείσει για άλλο βράδυ δωμάτιο έπρεπε τις επόμενες ώρες να τις εξαντλήσουμε στο δρόμο και σε μαγαζιά. Ξεκινήσαμε με αρκετή όρεξη τη βόλτα μας στο πλημμυρισμένο από κόσμο κέντρο των Βρυξελλών . Σε αντίθεση με το προηγούμενο βράδυ που κάναμε μια μικρή βόλτα και δεν υπήρχε κανένας έξω τώρα παντού υπήρχε κόσμος που πήγαινε στη δουλειά του η απλά έκανε τη βόλτα του. Αρκετοί τουρίστες όπως κι εμείς διακρίνονταν εύκολα από τη διαφορετική γλώσσα που μιλούσανε η από τον τρόπο που κοιτούσαν τα μνημεία. Εγώ όπως σε κάθε ταξίδι είχα να αγοράσω αυτά που πάντα αγοράζω δηλαδή ένα κασκόλ της τοπικής ομάδας ένα μαγνητάκι για το ψυγείο έναν αναπτήρα zippo για το κολλητό μου το Laz που έκανε συλλογή από κάθε χώρα που πήγαινε ή που πήγαινα εγώ και τέλος ήθελα να πάρω και ένα δώρο στη κοπέλα μου τη Φένια που πλέον ήμασταν μαζί ! Αφού φάγαμε κάτι για πρωινό στο κέντρο το οποίο θύμιζε λαδάδικα διότι είχε παντού μικρά στενά με μαγαζιά που είχαν τα πάντα αλλά και νυχτερινά μαγαζιά διασκέδασης που το πρωί ήταν κλειστά. Μπήκαμε σε ένα μαγαζί που είχε ένας αλλοδαπός όπως και τα περισσότερα μαγαζιά με σουβενίρ . Όταν του είπαμε από πού είμαστε μας μίλησε λίγα ελληνικά και μας είπε ότι έμενε στην Ελλάδα παλιά. Το μαγαζί του είχε τα πάντα αλλά τα μάτια μου πήγαν σε δύο πράγματα. Είχε κασκόλ ομάδων αλλά και πολύ ωραίες μπλούζες της reggae του Bob Μarley και όχι μόνο! Αμέσως διάλεξα το κασκόλ της Anderlecht της τοπικής ομάδας των Βρυξελλών αλλά και μια πολύ όμορφη μπλούζα με το Bob Marley που ήθελα αρχικά να πάρω για μ`ένα αλλά μέχρι να μου τη κατεβάσει από το ράφι σκέφτηκα να τη κάνω δώρο στη Φένια που δεν ήταν μια συνηθισμένη κοπέλα αλλά είχε πολλά ενδιαφέροντα ίδια με εμένα κάτι που μου άρεσε πολύ ! Αφού τον χαιρετήσαμε τον ευγενικό φίλο μας συνεχίσαμε τη βόλτα μας και σε άλλα μαγαζιά που αγόρασα το μαγνητάκι και το zippo του Laz αλλά και η Ευαγγελία αγόρασε αναμνηστικά και σοκολατάκια για φίλους και συγγενείς.
Αφού βγάλαμε και τις απαραίτητες φωτογραφίες και περιπλανηθήκαμε σε στενά αξιοθέατα και μαγαζιά και μετά από ένα καφέ αποφασίσαμε να πάμε στα Mcdonalds που αποτέλεσαν τον αγαπημένο προορισμό μας καθώς ήταν το μόνο μέρος που κατάφερα να βρω wiFi ανοιχτό αλλά και να φάμε κάτι καθώς είχε μεσημεριάσει. Ο σκοπός μας κυρίως ήταν να βρούμε internet αφού δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε με την άλλη φίλη μας που ήταν λίγες μέρες πριν από εμάς στο Βέλγιο αλλά κι εγώ ήθελα να μιλήσω με τη Φένια. Είχα και γενέθλια και γινόταν χαμός με τα μηνύματα που μου στέλνανε για χρόνια πολλά. Αφού φάγαμε και καταφέραμε να βρούμε τη Μαρίνα και τη φίλη της που σπούδαζε στο Βέλγιο κάναμε μια βόλτα μαζί και μετά αυτές φύγανε και δώσαμε ραντεβού το απόγευμα για να πάμε για μπύρα στη πιο φημισμένη μπυραρία ίσως και της Ευρώπης που ήταν στο βιβλίο guinnes γιατί είχε τις περισσότερες διαφορετικών ειδών μπύρες στην Ευρώπη!
Βρεθήκαμε λοιπόν και πήγαμε να βρούμε το μαγαζί διασχίζοντας στενά με πολλά μαγαζιά. Φτάσαμε σε ένα τριώροφο κτίριο που ήταν ολόκληρο η μπυραρία και αποτελούνταν από τρεις ορόφους απόδειξη της φήμης του μαγαζιού. Ο κατάλογος είχε πάρα πολλά διαφορετικά είδη μπύρας που δεν ήξερες τι να διαλέξεις. Τελικά εγώ πήρα μια μπύρα με γεύση ρόδι και μου άρεσε πολύ! Κάτσαμε εκεί δύο περίπου ώρες και μετά τα κορίτσια που είχανε δουλειά στο σπίτι φύγανε και δώσαμε ραντεβού στο αεροδρόμιο τα ξημερώματα. Έπειτα εγώ και η Ευαγγελία αποφασίσαμε να φάμε τις φημισμένες βάφλες του Βελγίου. Πήραμε με ζεστή σοκολάτα και ήταν απλά καταπληκτικές.
Έπειτα και αφού είχαμε αρκετή ώρα να σκοτώσουμε λέγαμε να πάμε σε κάτι στενά που υπήρχαν νυχτερινά μαγαζιά για να πιούμε κανένα ποτό αλλά τελικά αποφασίσαμε να καταλήξουμε ξανά για πολλοστή φορά στα MCDONALDS καθώς με την ακρίβεια του Βελγίου είχα έρθει απροετοίμαστος και τα λεφτά μου σχεδόν είχαν τελειώσει!! Φάγαμε ξανά και απλά καθόμασταν για αρκετή ώρα να μιλάμε. Ήταν σίγουρα λάθος που δεν είχαμε κλείσει και δεύτερη νύχτα δωμάτιο αφού οι ώρες δεν πέρναγαν με τίποτα. Ήταν δέκα και μισεί το βράδυ και αφού δεν είχαμε άλλη αντοχή αλλά και λεφτά αποφασίσαμε να πάμε μέχρι το σταθμό των τρένων με τα πόδια και για να αράξουμε εκεί να περιμένουμε κάποιο λεωφορείο α μας πάει στο αεροδρόμιο και για να περπατήσουμε λίγο να περάσει και η ώρα.
Της είπα ότι αφού όταν ήρθαμε πήραμε ταξί για να βρούμε το κέντρο της πόλης από τα τρένα τώρα θα προσπαθούσα να βρω το σταθμό έχοντας εμπιστοσύνη στην ικανότητα μου να βρίσκω τοποθεσίες στο εξωτερικό. Κι έτσι και έγινε. Αφού περπατήσαμε αρκετά με τις βαλίτσες διασχίζοντας τον κεντρικό δρόμο αλλά και διάφορα στενά αλλάζοντας δρόμους και λωρίδες κατάφερα να θυμηθώ ακριβώς τη διαδρομή και ας μην παρατηρούσα πλήρως όταν μας πήγαινε το ταξί. Εντωμεταξύ όσο έπεφτε η νύχτα άρχιζε να κρυώνει πολύ η ατμόσφαιρα. Το λεγόμενο τσουχτερό κρύο. Τελικά στο σταθμό για λίγο δεν προλάβαμε το λεωφορείο. Όταν ρωτήσαμε ένα τύπο αν ξέρει πότε είναι το επόμενο πάθαμε σοκ αφού μας είπε στις τρεις τη νύχτα είναι το πρώτο καθώς αυτό ήταν το τελευταίο! Η ώρα έδειχνε έντεκα! Μετά από τόσες ώρες αναμονής έπρεπε να περιμένουμε άλλες τέσσερες ώρες! Δείξαμε ψυχραιμία. Δεν ήταν εύκολο να σκοτώσεις τόσες πολλές ώρες αλλά ξέραμε ότι θα τελείωνε άμεσα η κούραση. Έκανα το λάθος να ξαπλώσω σε ένα παγκάκι έξω από το σταθμό και να αποκοιμηθώ. Όταν σηκώθηκα μετά από λίγη ώρα ήμουν παγωμένος. Εκεί σίγουρα κρύωσα αρκετά και το σώμα μου ήταν παγωμένο.
Τότε η Ευαγγελία μου έδωσε ένα γυναικείο ριχτό για να ζεσταθώ κάνοντας μου πλάκα αλλά επειδή είμαι άνθρωπος με χιούμορ παρά τη ταλαιπωρία της χάρισα πολύ γέλιο!! Αφού πρώτα είχα φορέσει δύο μπουφάν και πολλές μπλούζες συνέχισα να ντύνομαι ζεστά αλλά ακόμα πάγωνα. Η ώρα είχε περάσει τις δώδεκα και ο σταθμός είχε αδειάσει. Μόνο εμείς και λίγοι παρόμοιοι ταξιδιώτες καθώς και κάποιοι άστεγοι είχαμε μείνει. Τότε ήταν από τις χειρότερες στιγμές στη ζωή μου.
Νύστα υπομονή κούραση και κυρίως κρύο είχαν κάνει τη ζωή μας πολύ δύσκολη. Όταν ξανά αποκοιμήθηκα ξύπνησα μετά από ώρα και είδα το ρολόι έγραφε τρεις παρά πέντε. Το λεωφορείο έφευγε στις τρεις και η Ευαγγελία ξεχάστηκε. Αρχίσαμε να τρέχουμε προς την έξοδο αλλά τότε καταλάβαμε ότι η έξοδος ήταν κλειδωμένη όπως και όλες οι έξοδοι του σταθμού. Είχαμε εγκλωβιστεί μέσα στο σταθμό και δεν μπορούσαμε να βγούμε! Τότε μέσα στην απόλυτη νέκρα είδαμε ένα τύπο που έμοιαζε να προσπαθεί να βγει και αυτός. Μαζί ψάξαμε κάθε τρόπο να φύγουμε όταν ξαφνικά βρήκαμε τους securityκαι τους παρακαλέσαμε να ανοίξουν. Αυτοί μας είπαν ότι υπάρχει νόμος στο Βέλγιο που δεν επιτρέπει να ανοίγει ο σταθμός πάντα κατά τη διάρκεια της νύχτας αλλά σε συγκεκριμένες ώρες! Αφού τον παρακαλέσαμε και του είπαμε ότι θα χάναμε το μόνο μέσο που θα μας πήγαινε στο αεροδρόμιο τότε ευτυχώς μας άνοιξε. Εγώ με τον τύπο τρέξαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε και ευτυχώς το προλάβαμε όταν έφευγε. Λίγα δευτερόλεπτα ακόμα και θα το χάναμε.
Επιτέλους όλα τελείωναν. Το λεωφορείο ήταν πολύ ζεστό και αναπαυτικό. Η Ευαγγελία κοιμήθηκε αφού δεν είχε κοιμηθεί καθόλου από χτες σε αντίθεση με εμένα που είχα κοιμηθεί λίγο και βρήκα την ευκαιρία να απολαύσω το ταξίδι μέχρι το Charleroi. Φτάσαμε εκεί στις τέσσερις. Η πτήση μας έφευγε εφτά παρά. Ήπιαμε ένα καφέ να ξυπνήσουμε λίγο και αράξαμε σε μια γωνία βάζοντας τις τσάντες μας για μαξιλάρια και λέγαμε πολλά αστεία αφού είχαμε ξυπνήσει και μας είχε πιάσει η χαζομάρα μας. Εκεί η ώρα πέρασε εύκολα. Και τελικά ήρθε η ώρα επιβίβασης στο αεροπλάνο. Πετύχαμε και τις δύο φίλες μας στην ουρά περάσαμε τον έλεγχο και μπήκαμε στο αεροπλάνο. Οι φίλες μου κάτσανε μαζί στη τριάδα κι εγώ έκατσα λίγο πιο δίπλα με ένα ζευγάρι. Στην πτήση κοιμήθηκα λίγο στριμώχτηκα αρκετά αλλά έκανα υπομονή και τελικά φτάσαμε στην Ελλάδα. Ήρθε ο πατέρας μου και μας πήρε.
Ήταν ένα πολύ ωραίο και απρόσμενο ταξίδι αφού αποφασίστηκε σε μικρό χρονικό διάστημα και ήταν σε καθημερινή που εγώ είχα σχολή. Το Βέλγιο όσο ακριβό και να είναι όσο κρύο και να έκανε όση ταλαιπωρία και να περάσαμε θα μείνει αξέχαστο.
View attachment 63534
View attachment 63534
Και να λοιπόν που μετά από ανυπομονησία έντονη ήρθε η δεκάτη Δεκεμβρίου η μέρα αναχώρησης. Φεύγαμε το απόγευμα. Όλα ήταν έτοιμα .Και οι τσάντες και τα εισιτήρια που μας δυσκόλεψαν κάπως αλλά τα καταφέραμε αφού τα κλείναμε από το internet. Πήγαμε στο αεροδρόμιο αρκετές ώρες νωρίτερα για το check in όπως είναι απαραίτητο. Μας πήγε ο πατέρας μου είπαμε τα τελευταία νέα μας και έφυγε. Πλέον μείναμε εγώ και η καλή μου φίλη στην αναμονή για να φύγουμε. Είπε να κεράσει ένα καφέ έτσι για το καλό της ημέρας αλλά ταραχτήκαμε με τις αρκετά ακριβές τιμές του αεροδρομίου. Βέβαια αυτό ήταν μόνο μια καλή πρόβα για τη ταραχή που θα παίρναμε αργότερα στο Βέλγιο ! Επιτέλους έφτασε η ώρα επιβίβασης. Έγινε ο απαραίτητος έλεγχος και αφού όλα πήγαν καλά βρήκαμε δυο θέσεις κολλητά για να κάτσουμε μαζί καθώς μια πτήση κάποιων ωρών είναι κάπως άσχημο να ταξιδεύεις μόνος και η παρέα σου σε άλλο κάθισμα μακριά. Εγώ ήμουν άνετος μπορώ να πω ενώ η Ευαγγελία αρκετά νευρική μου έδινε τη χαρά να τη κάνω πλάκα και να τις λέω σενάρια για αεροπλάνα που πέσανε και αυτή να με βρίζει και να ταράζεται παραπάνω! Επιτέλους ξεκινούσαμε για ένα όμορφο ταξίδι και μετά από δέκα χρόνια αποχής επιστρέφαμε και οι δύο μέσα σε αεροπλάνο. Εγώ είχα πάει τελευταία φορά στη Γερμανία πιτσιρίκι και η Ευαγγελία εφταήμερη στη Ρόδο.
Όλα πήγαν καλά και απογειωθήκαμε. Η διαδρομή είχε κάποια σημεία που νόμιζες ότι πέφτει το αεροπλάνο και κυρίως τα κενά αέρος που τρόμαζαν και εμένα και την Ευαγγελία. Μετά από δύω ώρες και κάτι πτήση προσγειωθήκαμε στο Charleroi. Φτάσαμε βράδυ. Το κρύο ήταν έντονο λόγο του χειμώνα. Τώρα έπρεπε να πάρουμε ένα λεωφορείο που πήγαινε στον προορισμό μας τις Βρυξέλλες. Αφού το βρήκαμε βγάλαμε εισιτήρια το πήραμε και φύγαμε. Σε μισή ώρα και κάτι περίπου φτάσαμε διανύοντας απόσταση 55 χιλιομέτρων. Το λεωφορείο μας άφησε μπροστά στο σταθμό των τρένων.
Πλέον αφού απομακρύνθηκε ο κόσμος μείναμε μόνοι μας. Είχαμε τη διεύθυνση του μοτέλ και ξέραμε ότι είναι περίπου κοντά στo σταθμό αλλά ήταν πολύ δύσκολο να προσανατολιστείς κάπου που πηγαίνεις πρώτη φορά. Τελικά πήραμε ταξί αφού δεν γινόταν αλλιώς. Η απόσταση που κάναμε με το ταξί ήταν αρκετά μικρή αλλά πληρώσαμε 9 ευρώ χωρίς να είναι καν διπλή ταρίφα. Καταλάβαμε ότι τα πράγματα οικονομικά θα είναι δύσκολα.
Το μοτέλ μας σαν τοποθεσία μας άρεσε αφού ήταν δίπλα στο κέντρο και σε ένα στενό με δυο τρία μαγαζιά. Όπως είπε και η Ευαγγελία θύμιζε κάτι από Βαλαoρίτου. Βέβαια η είσοδος ήταν μια μικρή πόρτα και μέσα μια σκάλα και τίποτα άλλο! Ανεβαίνοντας τη σκάλα η receptionήταν ένα μικρό παραθυράκι που έμοιαζε σαν πάς να βγάλεις εισιτήρια για το γήπεδο. Πήραμε το κλειδί ανεβήκαμε λίγο ακόμα τη σκάλα και φτάσαμε. Ήταν ένας διάδρομος με μια σκάλα όλο το μοτέλ ! Αλλά δεν μας πολύ ένοιαζε κιόλας. Το δωμάτιο ευτυχώς ήταν κάλο με ένα μεγάλο κρεβάτι και ένα ράντζο και μπάνιο. Ήταν αρκετά αργά και η κούραση έντονη αλλά είπαμε να βολτάρουμε λίγο Βέλγιο bynightνα δούμε το κέντρο πώς είναι. Φυσικά τα κτίσματα οι δρόμοι τα μαγαζιά ήταν όλα διαφορετικά από την Ελλάδα όπως και κάθε χώρα σχεδόν. Το κλίμα φυσικά ήταν διαφορετικό δυτικό ευρωπαικό και το κρύο αισθητό αλλά όχι τόσο έντονο όσο φανταστήκαμε αρχικά για Δεκέμβριο μήνα.
Το κέντρο της πόλης ήταν μικρά στενάκια με μαγαζιά που κατέληγαν σε ένα κεντρικό σημείο μια μεγάλη πλατεία που περιτριγυριζότανε από ψηλά παλάτια άλλης εποχής. Στο κέντρο ακριβώς υπήρχε ένα πανύψηλο χριστουγεννιάτικο δέντρο και η φάτνη με τους μάγους. Δεν υπήρχε καθόλου κόσμος καθώς ήταν και αργά αλλά αυτό έκανε το τοπίο πιο μαγευτικό καθώς υπήρχε μια βραδινή ησυχία. Είχαμε να φάμε από την Ελλάδα γι αυτό ψάξαμε για κάποιο ανοιχτό βελγικό μαγαζί. Τριγυρίζοντας τα στενά προς μεγάλη μας έκπληξη ακούσαμε ελληνική μουσική και συγκεκριμένα τον Μητροπάνο. Ξαφνικά καταλάβαμε ότι διασχίζαμε ένα στενό που είχε μόνο ελληνικά φαγάδικα αλλά και βελγικά café και barπου όμως παίζανε ελληνική μουσική !
Από τις βελγικές ταμπέλες ξαφνικά αντικρίζαμε τη Μύκονο την Αθήνα και άλλα διάφορα ελληνικά μαγαζιά ! Φυσικά ο γύρος ήταν η καλύτερη επιλογή κι έτσι καθίσαμε να φάμε. Το μεγάλο σοκ ήταν όταν φάγαμε και πήγαμε να πληρώσουμε. Είχαμε μόλις μια ώρα στις Βρυξέλλες και είχαμε δώσει 8 ευρώ για γύρο και 9 ευρώ για το ταξί ! Μεγάλη διαφορά το πλούσιο Βέλγιο από την Ελλάδα μας! Τελειώνοντας τη βόλτα μας επιστρέψαμε στο μοτέλ παίρνοντας μια πρώτη γεύση από τις όμορφες Βρυξέλλες και το Βέλγιο. Η κούραση μας ήταν έντονη από τη πτήση και το ταξίδι μας. Η χαρά μου ήταν έντονη αφού άρχισαν να μου έρχονται και τα πρώτα μηνύματα στο internet και στο κινητό μου αφού ήταν 11 Δεκεμβρίου και είχα τα γενέθλια μου επί Βελγικού εδάφους ! Σχολιάσαμε τις πρώτες εμπειρίες μας στο Βέλγιο και μετά κοιμηθήκαμε.
Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε νωρίς αφού είχαμε αρκετά πράγματα να κάνουμε και να δούμε. Μαζέψαμε βαλίτσες και τσάντες πληρώσαμε τη μοναδική διαμονή μας και φύγαμε. Η πτήση μας ήταν στις έξι το επόμενο πρωί και ήταν μόλις εννιά το πρωί ! Επειδή το αεροδρόμιο ήταν σε άλλη πόλη απόσταση 55 χιλιομέτρων έπρεπε να είμαστε στο σταθμό των τρένων στις τρις τη νύχτα για να πάρουμε το λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο Charleroi. Οπότε εφόσον δεν είχαμε κλείσει για άλλο βράδυ δωμάτιο έπρεπε τις επόμενες ώρες να τις εξαντλήσουμε στο δρόμο και σε μαγαζιά. Ξεκινήσαμε με αρκετή όρεξη τη βόλτα μας στο πλημμυρισμένο από κόσμο κέντρο των Βρυξελλών . Σε αντίθεση με το προηγούμενο βράδυ που κάναμε μια μικρή βόλτα και δεν υπήρχε κανένας έξω τώρα παντού υπήρχε κόσμος που πήγαινε στη δουλειά του η απλά έκανε τη βόλτα του. Αρκετοί τουρίστες όπως κι εμείς διακρίνονταν εύκολα από τη διαφορετική γλώσσα που μιλούσανε η από τον τρόπο που κοιτούσαν τα μνημεία. Εγώ όπως σε κάθε ταξίδι είχα να αγοράσω αυτά που πάντα αγοράζω δηλαδή ένα κασκόλ της τοπικής ομάδας ένα μαγνητάκι για το ψυγείο έναν αναπτήρα zippo για το κολλητό μου το Laz που έκανε συλλογή από κάθε χώρα που πήγαινε ή που πήγαινα εγώ και τέλος ήθελα να πάρω και ένα δώρο στη κοπέλα μου τη Φένια που πλέον ήμασταν μαζί ! Αφού φάγαμε κάτι για πρωινό στο κέντρο το οποίο θύμιζε λαδάδικα διότι είχε παντού μικρά στενά με μαγαζιά που είχαν τα πάντα αλλά και νυχτερινά μαγαζιά διασκέδασης που το πρωί ήταν κλειστά. Μπήκαμε σε ένα μαγαζί που είχε ένας αλλοδαπός όπως και τα περισσότερα μαγαζιά με σουβενίρ . Όταν του είπαμε από πού είμαστε μας μίλησε λίγα ελληνικά και μας είπε ότι έμενε στην Ελλάδα παλιά. Το μαγαζί του είχε τα πάντα αλλά τα μάτια μου πήγαν σε δύο πράγματα. Είχε κασκόλ ομάδων αλλά και πολύ ωραίες μπλούζες της reggae του Bob Μarley και όχι μόνο! Αμέσως διάλεξα το κασκόλ της Anderlecht της τοπικής ομάδας των Βρυξελλών αλλά και μια πολύ όμορφη μπλούζα με το Bob Marley που ήθελα αρχικά να πάρω για μ`ένα αλλά μέχρι να μου τη κατεβάσει από το ράφι σκέφτηκα να τη κάνω δώρο στη Φένια που δεν ήταν μια συνηθισμένη κοπέλα αλλά είχε πολλά ενδιαφέροντα ίδια με εμένα κάτι που μου άρεσε πολύ ! Αφού τον χαιρετήσαμε τον ευγενικό φίλο μας συνεχίσαμε τη βόλτα μας και σε άλλα μαγαζιά που αγόρασα το μαγνητάκι και το zippo του Laz αλλά και η Ευαγγελία αγόρασε αναμνηστικά και σοκολατάκια για φίλους και συγγενείς.
Αφού βγάλαμε και τις απαραίτητες φωτογραφίες και περιπλανηθήκαμε σε στενά αξιοθέατα και μαγαζιά και μετά από ένα καφέ αποφασίσαμε να πάμε στα Mcdonalds που αποτέλεσαν τον αγαπημένο προορισμό μας καθώς ήταν το μόνο μέρος που κατάφερα να βρω wiFi ανοιχτό αλλά και να φάμε κάτι καθώς είχε μεσημεριάσει. Ο σκοπός μας κυρίως ήταν να βρούμε internet αφού δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε με την άλλη φίλη μας που ήταν λίγες μέρες πριν από εμάς στο Βέλγιο αλλά κι εγώ ήθελα να μιλήσω με τη Φένια. Είχα και γενέθλια και γινόταν χαμός με τα μηνύματα που μου στέλνανε για χρόνια πολλά. Αφού φάγαμε και καταφέραμε να βρούμε τη Μαρίνα και τη φίλη της που σπούδαζε στο Βέλγιο κάναμε μια βόλτα μαζί και μετά αυτές φύγανε και δώσαμε ραντεβού το απόγευμα για να πάμε για μπύρα στη πιο φημισμένη μπυραρία ίσως και της Ευρώπης που ήταν στο βιβλίο guinnes γιατί είχε τις περισσότερες διαφορετικών ειδών μπύρες στην Ευρώπη!
Βρεθήκαμε λοιπόν και πήγαμε να βρούμε το μαγαζί διασχίζοντας στενά με πολλά μαγαζιά. Φτάσαμε σε ένα τριώροφο κτίριο που ήταν ολόκληρο η μπυραρία και αποτελούνταν από τρεις ορόφους απόδειξη της φήμης του μαγαζιού. Ο κατάλογος είχε πάρα πολλά διαφορετικά είδη μπύρας που δεν ήξερες τι να διαλέξεις. Τελικά εγώ πήρα μια μπύρα με γεύση ρόδι και μου άρεσε πολύ! Κάτσαμε εκεί δύο περίπου ώρες και μετά τα κορίτσια που είχανε δουλειά στο σπίτι φύγανε και δώσαμε ραντεβού στο αεροδρόμιο τα ξημερώματα. Έπειτα εγώ και η Ευαγγελία αποφασίσαμε να φάμε τις φημισμένες βάφλες του Βελγίου. Πήραμε με ζεστή σοκολάτα και ήταν απλά καταπληκτικές.
Έπειτα και αφού είχαμε αρκετή ώρα να σκοτώσουμε λέγαμε να πάμε σε κάτι στενά που υπήρχαν νυχτερινά μαγαζιά για να πιούμε κανένα ποτό αλλά τελικά αποφασίσαμε να καταλήξουμε ξανά για πολλοστή φορά στα MCDONALDS καθώς με την ακρίβεια του Βελγίου είχα έρθει απροετοίμαστος και τα λεφτά μου σχεδόν είχαν τελειώσει!! Φάγαμε ξανά και απλά καθόμασταν για αρκετή ώρα να μιλάμε. Ήταν σίγουρα λάθος που δεν είχαμε κλείσει και δεύτερη νύχτα δωμάτιο αφού οι ώρες δεν πέρναγαν με τίποτα. Ήταν δέκα και μισεί το βράδυ και αφού δεν είχαμε άλλη αντοχή αλλά και λεφτά αποφασίσαμε να πάμε μέχρι το σταθμό των τρένων με τα πόδια και για να αράξουμε εκεί να περιμένουμε κάποιο λεωφορείο α μας πάει στο αεροδρόμιο και για να περπατήσουμε λίγο να περάσει και η ώρα.
Της είπα ότι αφού όταν ήρθαμε πήραμε ταξί για να βρούμε το κέντρο της πόλης από τα τρένα τώρα θα προσπαθούσα να βρω το σταθμό έχοντας εμπιστοσύνη στην ικανότητα μου να βρίσκω τοποθεσίες στο εξωτερικό. Κι έτσι και έγινε. Αφού περπατήσαμε αρκετά με τις βαλίτσες διασχίζοντας τον κεντρικό δρόμο αλλά και διάφορα στενά αλλάζοντας δρόμους και λωρίδες κατάφερα να θυμηθώ ακριβώς τη διαδρομή και ας μην παρατηρούσα πλήρως όταν μας πήγαινε το ταξί. Εντωμεταξύ όσο έπεφτε η νύχτα άρχιζε να κρυώνει πολύ η ατμόσφαιρα. Το λεγόμενο τσουχτερό κρύο. Τελικά στο σταθμό για λίγο δεν προλάβαμε το λεωφορείο. Όταν ρωτήσαμε ένα τύπο αν ξέρει πότε είναι το επόμενο πάθαμε σοκ αφού μας είπε στις τρεις τη νύχτα είναι το πρώτο καθώς αυτό ήταν το τελευταίο! Η ώρα έδειχνε έντεκα! Μετά από τόσες ώρες αναμονής έπρεπε να περιμένουμε άλλες τέσσερες ώρες! Δείξαμε ψυχραιμία. Δεν ήταν εύκολο να σκοτώσεις τόσες πολλές ώρες αλλά ξέραμε ότι θα τελείωνε άμεσα η κούραση. Έκανα το λάθος να ξαπλώσω σε ένα παγκάκι έξω από το σταθμό και να αποκοιμηθώ. Όταν σηκώθηκα μετά από λίγη ώρα ήμουν παγωμένος. Εκεί σίγουρα κρύωσα αρκετά και το σώμα μου ήταν παγωμένο.
Τότε η Ευαγγελία μου έδωσε ένα γυναικείο ριχτό για να ζεσταθώ κάνοντας μου πλάκα αλλά επειδή είμαι άνθρωπος με χιούμορ παρά τη ταλαιπωρία της χάρισα πολύ γέλιο!! Αφού πρώτα είχα φορέσει δύο μπουφάν και πολλές μπλούζες συνέχισα να ντύνομαι ζεστά αλλά ακόμα πάγωνα. Η ώρα είχε περάσει τις δώδεκα και ο σταθμός είχε αδειάσει. Μόνο εμείς και λίγοι παρόμοιοι ταξιδιώτες καθώς και κάποιοι άστεγοι είχαμε μείνει. Τότε ήταν από τις χειρότερες στιγμές στη ζωή μου.
Νύστα υπομονή κούραση και κυρίως κρύο είχαν κάνει τη ζωή μας πολύ δύσκολη. Όταν ξανά αποκοιμήθηκα ξύπνησα μετά από ώρα και είδα το ρολόι έγραφε τρεις παρά πέντε. Το λεωφορείο έφευγε στις τρεις και η Ευαγγελία ξεχάστηκε. Αρχίσαμε να τρέχουμε προς την έξοδο αλλά τότε καταλάβαμε ότι η έξοδος ήταν κλειδωμένη όπως και όλες οι έξοδοι του σταθμού. Είχαμε εγκλωβιστεί μέσα στο σταθμό και δεν μπορούσαμε να βγούμε! Τότε μέσα στην απόλυτη νέκρα είδαμε ένα τύπο που έμοιαζε να προσπαθεί να βγει και αυτός. Μαζί ψάξαμε κάθε τρόπο να φύγουμε όταν ξαφνικά βρήκαμε τους securityκαι τους παρακαλέσαμε να ανοίξουν. Αυτοί μας είπαν ότι υπάρχει νόμος στο Βέλγιο που δεν επιτρέπει να ανοίγει ο σταθμός πάντα κατά τη διάρκεια της νύχτας αλλά σε συγκεκριμένες ώρες! Αφού τον παρακαλέσαμε και του είπαμε ότι θα χάναμε το μόνο μέσο που θα μας πήγαινε στο αεροδρόμιο τότε ευτυχώς μας άνοιξε. Εγώ με τον τύπο τρέξαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε και ευτυχώς το προλάβαμε όταν έφευγε. Λίγα δευτερόλεπτα ακόμα και θα το χάναμε.
Επιτέλους όλα τελείωναν. Το λεωφορείο ήταν πολύ ζεστό και αναπαυτικό. Η Ευαγγελία κοιμήθηκε αφού δεν είχε κοιμηθεί καθόλου από χτες σε αντίθεση με εμένα που είχα κοιμηθεί λίγο και βρήκα την ευκαιρία να απολαύσω το ταξίδι μέχρι το Charleroi. Φτάσαμε εκεί στις τέσσερις. Η πτήση μας έφευγε εφτά παρά. Ήπιαμε ένα καφέ να ξυπνήσουμε λίγο και αράξαμε σε μια γωνία βάζοντας τις τσάντες μας για μαξιλάρια και λέγαμε πολλά αστεία αφού είχαμε ξυπνήσει και μας είχε πιάσει η χαζομάρα μας. Εκεί η ώρα πέρασε εύκολα. Και τελικά ήρθε η ώρα επιβίβασης στο αεροπλάνο. Πετύχαμε και τις δύο φίλες μας στην ουρά περάσαμε τον έλεγχο και μπήκαμε στο αεροπλάνο. Οι φίλες μου κάτσανε μαζί στη τριάδα κι εγώ έκατσα λίγο πιο δίπλα με ένα ζευγάρι. Στην πτήση κοιμήθηκα λίγο στριμώχτηκα αρκετά αλλά έκανα υπομονή και τελικά φτάσαμε στην Ελλάδα. Ήρθε ο πατέρας μου και μας πήρε.
Ήταν ένα πολύ ωραίο και απρόσμενο ταξίδι αφού αποφασίστηκε σε μικρό χρονικό διάστημα και ήταν σε καθημερινή που εγώ είχα σχολή. Το Βέλγιο όσο ακριβό και να είναι όσο κρύο και να έκανε όση ταλαιπωρία και να περάσαμε θα μείνει αξέχαστο.
View attachment 63534
View attachment 63534
Attachments
Last edited:
