ΗΠΑ «Δεν πιστεύω να σας πηγαίνει ο Γιώργος σε τίποτα ερημιές…»

Yorgos

Member
Μηνύματα
9.977
Likes
52.469
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ταξίδι-Όνειρο
Περού τότε, τώρα, πάντα

Επί χρόνια σχεδιάζαμε να κάνουμε ένα ταξίδι με δυο παιδικούς φίλους. Ο ένας είναι είλωτας σε πολυεθνική, οπότε το να πάρει άδεια άνω των 10 συνεχόμενων ημερών είναι αδύνατον στην Ελλάδα του 2009 με τα φανταστικά εργατικά δικαιώματα κι ο άλλος παρότι έχει χρόνο, πάντα πήγαινε κάπου αλλού ή δεν το έπαιρνε απόφαση ή δεν ταίριαζαν οι εποχές μας. Ούτε στην Κούβα δεν έχουν φιλοτιμηθεί να έρθουν για επίσκεψη…

Το ατύχημά μου στην Ινδία και η υποχρεωτική παραμονή –λόγω εγχείρησης και αποθεραπείας- στην Ελλάδα μάς έδωσαν την ευκαιρία να κάτσουμε και να συμφωνήσουμε: επελέγησαν οι ΗΠΑ, συγκεκριμένα οι ΝΔ πολιτείες (Αριζόνα, Νεβάδα, Γιούτα, Κολοράντο και Νιού Μέξικο) για δύο εβδομάδες Ιούλιο, ενώ με τον έναν εκ των δύο θα συνεχίζαμε και για ΝΥ και Ουάσιγκτον για άλλη μια εβδομάδα (ο είλωτας της πολυεθνικής δεν υπήρχε περίπτωση να έπαιρνε και τρίτη εβδομάδα άδεια, ήδη οι δύο πρώτες ήταν υπέρβαση). Ο λόγος που επελέγησαν οι ΗΠΑ είναι ότι οι δύο είναι φανατικοί οδηγοί και θέλανε να κάνουμε road trip, ότι μας ενδιέφεραν κυρίως τοπία, ότι οι ΗΠΑ είναι μια χώρα ασφαλής, με καλούς δρόμους, εύκολη για ταξίδι και ότι είναι πρωτοκοσμική χώρα, βασική προϋπόθεση για τον λιγότερο πολυταξιδεμένο εκ των τριών.

Κλείσαμε τα εισιτήρια, έβγαλε τη βίζα αυτός που δεν την είχε, κλείσαμε και το αμάξι… και μετά από λίγους μήνες μας προέκυψε η υστερία των ελληνικών ΜΜΕ με την ακίνδυνη γρίπη! Το ταξίδι φαινόταν να πηγαίνει για φούντο, εγώ από την Κούβα δεν είχα τα μέσα να τους μεταπείσω πως το θέμα της γρίπης είναι γελοίο και πως δεν υφίσταται πουθενά πλην Ελλάδος αυτή η υστερία. Ευτυχώς, μια επαγγελματική συγκυρία με έφερε για λίγες μέρες στην Ελλάδα τον Ιούνιο, οπότε κι επιστράτευσα φίλο υπεύθυνο μικροβιολογικού τμήματος αθηναϊκού νοσοκομείου, θείο-φαρμακοποιό που μας έκανε και τα απλά εμβόλια γρίπης, συν μια σειρά από άρθρα και στατιστικά που αποδεικνύουν ότι η εν λόγω γρίπη είναι πιο ακίνδυνη κι από την απλή γρίπη και –με πολλές επιφυλάξεις- το ταξίδι ξαναπήρε ζωή. Επέστρεψα στην Κούβα και το ραντεβού μας ήταν για το αεροδρομίου του Φοίνιξ στις 4 Ιουλίου, εθνική εορτή στις ΗΠΑ.

Η πτήση από Αβάνα για Κανκούν ήταν σχεδόν γεμάτη, πράγμα που αποδεικνύει πως η όλη βαβούρα με τη γρίπη δεν επηρέασε και τόσους ανθρώπους τελικά. Στο Κανκούν έχω μόνο 3 ώρες για να πάρω την αποσκευή μου –συνήθως ταξιδεύω μόνο με χειραποσκευή, αλλά πήρα και όλα μου τα πράγματα από την Κούβα μη γνωρίζοντας πότε θα επιστρέψω εκεί- για να αλλάξω terminal και να ξανακάνω check-in, αφού μεταξύ Κούβας και ΗΠΑ δεν υπάρχουν απευθείας πτήσης για το απλό κοινό κι ακόμη κι αν πετάς με την ίδια εταιρεία πρέπει να ξανακάνεις τη διαδικασία check-in από την αρχή, η πτήση δε γίνεται να είναι connecting, για χάρη ενός καπρίτσιου μερικών βλαμμένων στο Μαϊάμι…

Η πτήση είχε καθυστέρηση, αλλά τελικώς πρόλαβα μια χαρά. Η επόμενη ανησυχία ήταν αν θα με άφηναν να μπω στις ΗΠΑ, διότι την προηγούμενη φορά που το επιχείρησα (έχοντας πάντα αμερικάνικη βίζα) δε μου επετράπη η είσοδος στη χώρα, πιθανόν λόγω της «ύποπτης διαδρομής» (Αβάνα-Παναμάς-Βενεζουέλα-Κολομβία), πιθανόν λόγω πρότερου βίου (…), πιθανόν λόγω «εξωτικών» χωρών στο διαβατήριό μου, δε θα μάθω ποτέ, δε σου εξηγούν κιόλας. Έφτασα στο Χιούστον μια χαρά, πέρασα και τον έλεγχο διαβατηρίων αφού μου έγινε παρατήρηση διότι δεν είχα τη διεύθυνση του ξενοδοχείου όπου θα έμενα (το όνομα δεν αρκεί, θέλουν και διεύθυνση) και μετά… φυσικά έγινα singled out, με απομόνωσαν δηλαδή για να μου ψάξουν όλα τα πράγματα, ακόμη και τα βιβλία (ξεφύλλισμα και ανάγνωση των περιεχομένων παρακαλώ!) όπως γίνεται πάντα όταν πηγαίνω στην Αμερική. Για πρώτη φορά πάντως δε με έβαλαν γδυθώ τσίτσιδος και ο υπάλληλος ήταν ευγενέστατος, βρήκε κάτι βιβλία και μου έπιασε την κουβέντα (κλασικό «ψάρεμα» των υπαλλήλων ασφαλείας αλλά ευγενέστατος πραγματικά) και σε 20 λεπτάκια με άφησαν να φύγω.


Μου έμενε ένα δίωρο στο αεροδρόμιο, κατά το οποίο πρόλαβα να ξεχάσω το διαβατήριό μου σε κάποιο ψιλικατζίδικο, αλλά τελικώς το βρήκα εγκαίρως. Η κυρία πάντως στο γκισέ πληροφοριών όπου πήγα να δηλώσω την απώλεια ήταν απαντάμ παπαντάμ, μόλις της είπα πως κάπου ξέχασα το διαβατήριό μου, με ρωτάει «Το διαβατήριό σας για ποιο προορισμό είναι;». Κουφάθηκα, της εξήγησα ότι μιλάω για διαβατήριο κι όχι εισιτήριο κι επανήλθε με νέα φοβερή ερώτηση: «Δηλαδή αν δεν το βρείτε ποιο είναι το πρόβλημα; Γιατί δεν πετάτε με την άδεια οδήγησης;». Εξήγησα και πάλι ότι είμαι ξένος, πως μέσα σε αυτό βρίσκεται η αμερικάνικη visa, πως δεν πρόκειται να με αφήσουν να βγω από τη χώρα χωρίς διαβατήριο και πως 4η Ιουλίου αποκλείεται να είναι ανοικτή η πρεσβεία και στο κάτω-κάτω δεν έχω και άδεια οδήγησης. Από όλα αυτά, φάνηκε να την εντυπωσιάζει το τελευταίο: «Δεν οδηγείτε; Καλά και τότε τι χρησιμοποιείτε ως ταυτότητα;». Αποφάσισα να την αφήσω στον κόσμο της και τελικά βρήκα το διαβατήριό μου και πήγε η ψυχή μου στη θέση της. Αποδεικνύεται πάντως πώς μια στιγμιαία αφηρημάδα έχει τη δυναμική να διαλύσει ένα ταξίδι… Το φοβερό πάντως είναι ότι και τις δύο φορές που ρώτησα αστυνομικούς με παρέπεμψαν στη συγκεκριμένη κυρία, δηλαδή αν όντως χάσεις το διαβατήριό σου, άντε να τα βγάλεις πέρα…

Προσγειώθηκα στο Φοίνιξ, την αδιάφορη πρωτεύουσα της Αριζόνα, όπου το μικρό αλλά λειτουργικό αεροδρόμιο έχει την πρωτοτυπία ότι στο χώρο παραλαβής αποσκευών μπαίνει όποιος περαστικός θέλει, αφού η έξοδος προς την πόλη είναι ορθάνοιχτη. Μπαίνει δηλαδή ένας περαστικός, παίρνει και καμιά βαλίτσα πριν φτάσουν οι επιβάτες και δεν τρέχει και τίποτε… Βρέθηκα με τους Χ και Α, οι οποίοι είχαν φτάσει την προηγούμενη, είχαν παραλάβει το αμάξι (μάλιστα έκαναν και upgrade τα πουλάκια μου, όταν λείπει η γάτα του budget χορεύουν τα ποντίκια…), τελείωσαν και με τα ψώνια τους ώστε να μην υποστώ εγώ το μαρτύριο των αγορών κι αυτοί το μαρτύριο της αντικαταναλωτικής μουρμούρας μου και ήμαστε έτοιμοι να φύγουμε.

Ο Χ είχε κλείσει δωμάτιο στο Wickenburg, ένα ασήμαντο χωριό στο δρόμο για το Grand Canyon, αφού ήταν 4η Ιουλίου και τα πιο ενδιαφέροντα χωριά Jerome και Prescott ήταν γεμάτα. Η πρώτη εντύπωση από το κατάλυμα/μοτέλ ταν άψογη: για 75$ (17,5 ευρώ/άτομο με τη σημερινή ισοτιμία) είχαμε ένα πεντακάθαρο και μεγάλο δωμάτιο με cable TV, πρωινό και δωρεάν ίντερνετ (το οποίο τελικώς ήταν στάνταρ παντού πλην του Βέγκας όπου τα ξενοδοχεία προτιμούν να σε έχουν στο σαλόνι τους να τζογάρεις παρά στο δωμάτιο να κάνεις chat). Η κυρία ήταν ευγενέστατη, ήξερε και πέντε πράγματα για την Ελλάδα και το κλου ήταν και η εξωτερική πισίνα με το τζακούζι όπου κάτσαμε και τα είπαμε. Είναι εμφανές πως έχουμε τελείως διαφορετικά στιλ ταξιδιού, οπότε θα πρέπει να υπάρχουν αμοιβαίες υποχωρήσεις, αλλά το σημαντικό είναι ότι μετά από τόσο καιρό βρισκόμαστε κι οι τρεις παρέα και δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να μου λείπει από την Ελλάδα όσο οι φίλοι μου (ακολουθούν το σουβλάκι, το γήπεδο και το ίντερνετ, τα ξανάπαμε αυτά).

Το πρωινό ήταν αξιοπρεπέστατο, το τσακίσαμε και φύγαμε. Στόχος για σήμερα είναι να περάσουμε από το Prescott και το Jerome, που κατά τον οδηγό μας έχουν «όμορφα βικτωριανά κτίρια» και «την καλύτερη τοποθεσία από όλες τις πόλεις στην Αριζόνα» αντίστοιχα. Το Prescott αποδείχθηκε συμπαθητικό, πέσαμε και στη γιορτή της πυροσβεστικής όπου οι πυροσβέστες έκαναν νεροπόλεμο με τις μάνικες στο κέντρο της πόλης, αλλά το Jerome ήταν σκέτη απογοήτευση, μερικά βικτωριανά κτίρια ούτε ενός αιώνα και απλά ήταν χτισμένο σε μια πλαγιά… Δε θέλω να ακούγομαι σαν τους Σαλονικιούς όταν πάνε στο εξωτερικό με ατάκες στιλ «Ρε στη Χαλκιδική έχεις πάει;», αλλά αυτός που τον έγραψε τον οδηγό… από την Αράχοβα έχει περάσει; Ήμασταν λίγο απογοητευμένοι, διότι ακόμη και το συμπαθές Prescott ήταν απλώς αυτό: συμπαθές. Ελπίζαμε το υπόλοιπο ταξίδι να επιφυλάσσει περισσότερες ομορφιές, άλλωστε εκτός των φημισμένων εθνικών πάρκων σκοπός ήταν να επισκεφθούμε και παλιές καουμπόικες πόλεις και ιστορικά χωριουδάκια κι αν είναι να είναι όλα σαν το Jerome, την κάτσαμε τη βάρκα.

Συνεχίσαμε για τη Sedona, που είναι γνωστή για τους περίεργους και έντονα κόκκινους πέτρινους σχηματισμούς της. Πράγματι, η φύση ήταν πολύ ενδιαφέρουσα εκεί γύρω, παρότι γινόταν της Πόπης από τουρίστες, άλλωστε μιλάμε για το Σαββατοκύριακο της εθνικής εορτής. Όμορφοι σχηματισμοί σε εντυπωσιακό χρώμα, αλλά ακόμη κάτι λείπει… Είδαμε μπόλικους χαρλεάδες, ανοίγω την ψευδοροφή για να τους βγάλω μια φωτογραφία κι αυτοί αντί να με μουντζώσουν (όπως υποθέτω ότι θα γινόταν στην Ελλάδα) με χαιρέτησαν και μας έγνεψαν και πάλι όταν τους προσπεράσαμε ενώ έπιναν νερό. Μάγκες και ακομπλεξάριστοι.

Είναι ήδη αργά το απόγευμα κι αν θέλουμε να προλάβουμε να δούμε κάτι από το Grand Canyon θα πρέπει να βιαστούμε. Η εύκολη επιλογή ήταν να πάρουμε την ευθεία από το Williams, αλλά έτσι θα φτάναμε από τη νότια είσοδο, όπου ειδικά σε Σαββατοκύριακο αργίας θα γινόταν χαμός. Οπότε, πήραμε την 89 από τα ανατολικά, που ήταν όμως πολύ μεγαλύτερη σαν απόσταση… αλλά άξιζε τον κόπο. Η πρώτη θέα του Grand Canyon ήταν πριν καν μπούμε στο ομώνυμο πάρκο, χωρίς είσοδο και με μόλις τρεις-τέσσερεις Navajo να μαζεύουν την πραμάτεια τους αφού οι όποιοι τουρίστες περνάνε από εκεί είχαν φύγει. Πλησιάσαμε το φαράγγι… χάος, με πέτρινα δαχτυλίδια να σχηματίζουν λίθινες αποχρώσεις για δεκάδες μέτρα και να χάνονται στην άβυσσο. (εντάξει, το ξέσκισα στο λυρισμό… φτάνει). Έχω δει και μεγαλύτερα φαράγγια (το Περού ας πούμε έχει διάφορα), αλλά αυτό έχει πιο καθέτους τοίχους που το κάνουν πολύ εντυπωσιακό και το γεγονός πως ήμασταν και μόνοι μας μετά από μια διαδρομή απέραντης ευθείας ενέτεινε την πρώτη εντύπωση. Βγάλαμε την κλασική πρώτη φωτογραφία και βαλθήκαμε να χαζεύουμε τη θέα για κάμποση ώρα. Συνεχίσαμε, πληρώσαμε τα 25$ ανά όχημα (το εισιτήριο ισχύει για μία εβδομάδα, το οποίο βολεύει για όσους θέλουν να μπουν και από άλλη είσοδο, π.χ. από τo North Rim, παίρνεις και καταπληκτικό φυλλάδιο, μια χαρά υποδομή έχουν τα πάρκα τους, μπράβο τους) και αρχίσαμε να σταματάμε σε κάθε viewpoint. Το ένα ήταν πιο εντυπωσιακό από το άλλο αλλά, όπως και να είναι, η πρώτη θέα είναι αυτή που σου μένει και ειδικά από τη στιγμή που ήμασταν μόνοι μας. Μετά από το πέμπτο ή έκτο viewpoint πλέον κουραστήκαμε, δεν είναι για πολλά-πολλά άλλωστε και η ύπαρξη πλήθους μεγάλου στα viewpoint κοντά στη νότια είσοδο χαλάνε την όλη ατμόσφαιρα. Φοβάμαι πως όσοι μπαίνουν από τη νότια είσοδο χάνουν το σημαντικότατο στοιχείο της γαλήνης που υπογραμμίζει την απεραντοσύνη του φυσικού σκηνικού (είπαμε, όχι άλλο λυρισμό…).

Γεμισμένοι από πανέμορφες εικόνες αλλά πτώματα, επιστρέφουμε στο Williams, όπου και θα κοιμόμασταν, μετά από 550 χλμ (!) διαδρομής. Το ξενοδοχείο στο Williams ήταν ένα κουκλίστικο οικογενειακό σπιτάκι με αρκουδάκια στα έπιπλα και τα σκαλιά, παιδικές ταπετσαρίες, τετράπαχα παπλώματα και πάλι πρωινό στην κουπαστή. Λίγο Κάντι-Κάντι, μικρό σπίτι στο λιβάδι και Νιλς Χόλσεγκερσον όλα μαζί, αλλά γραφικό. Περπατήσαμε την πόλη, η οποία βρίσκεται στη Route 66, τον παλιό εγκαταλελειμμένο δρόμο με τα ερειπωμένα σπίτια, αμάξια, μαγαζιά και τις πινακίδες από νέον του ’50. Κάτσαμε για δείπνο σε ένα ρετρό εστιατοριάκι με διακόσμηση Route 66 κι ένα παλιό αμάξι να κρέμεται, νόμιζες ότι θα βγει ο Νατ από το 90210 (πού το θυμήθηκα αυτό; ) να σε σερβίρει. Τελικά μας σέρβιρε ένας μαντράχαλος και το φαγητό ήταν ψιλοσάπιο, αλλά είπαμε, δεν είναι και γαστρονομικός τουρισμός οι νοτιοδυτικές πολιτείες…

Το άλλο πρωί ξυπνήσαμε πρωί, κάναμε μια βόλτα να δούμε το όμορφο Williams που δεν είναι παρά τέσσερεις δρόμοι με λίγο ρετρό και πολύ κιτς, συν ένα παλιό τραίνο που πηγαίνει μέχρι το Grand Canyon όσους θέλουν να φτάσουν εκεί σιδηροδρομικώς, πληρώνοντας καμιά εκατοστή δολάρια κι έχοντας κι ένα τύπο να τους παίζει το μπάντζο του. Συνεχίσαμε για Route 66, ξεκινώντας από το Selingman, όπου τα memorabilia από περασμένες εποχές δίνουν και παίρνουν, ενώ τα εγκαταλελειμμένα βενζινάδικα, οι παρατημένες Μπίουικ, τα σκουριασμένα άδεια βενζινάδικα και οι αντίκες κάθε είδους δίνουν ένα ρομαντικό τόνο σαπίλας κι εγκατάλειψης στη μέση της ερήμου της Αριζόνα.
 
Last edited:

LULLU

Member
Μηνύματα
3.601
Likes
8.129
Επόμενο Ταξίδι
το ψαχνω....
Ταξίδι-Όνειρο
Νιγηρας-Μαλι
... οτι καλυτερο για μια Καλη μερα....νασε καλα....:clap:
 

eva kas

Member
Μηνύματα
961
Likes
225
Επόμενο Ταξίδι
οσο πιο μακρια γινεται!
Ταξίδι-Όνειρο
Ανταρκτικη + Αρκτικη
μας εφτιαξες πρωι πρωι!
αντε ανυπομονουμε για την ιστορια σου απο την ανταρκτικη!!!και οταν λες ανταρκτικη...τι εννοεις καλο μου????που θα μενεις?στους παγους?
 

eva kas

Member
Μηνύματα
961
Likes
225
Επόμενο Ταξίδι
οσο πιο μακρια γινεται!
Ταξίδι-Όνειρο
Ανταρκτικη + Αρκτικη
και εννοειται οτι περιμενουμε και την συνεχεια της ιστοριας σου απο την αμερικη!!!!
 

ipanag

Member
Μηνύματα
316
Likes
151
Ταξίδι-Όνειρο
Γύρος του κόσμου
Η πτήση είχε καθυστέρηση, αλλά τελικώς πρόλαβα μια χαρά. Η επόμενη ανησυχία ήταν αν θα με άφηναν να μπω στις ΗΠΑ, διότι την προηγούμενη φορά που το επιχείρησα (έχοντας πάντα αμερικάνικη βίζα) δε μου επετράπη η είσοδος στη χώρα, πιθανόν λόγω της «ύποπτης διαδρομής» (Αβάνα-Παναμάς-Βενεζουέλα-Κολομβία), πιθανόν λόγω πρότερου βίου (…), πιθανόν λόγω «εξωτικών» χωρών στο διαβατήριό μου, δε θα μάθω ποτέ, δε σου εξηγούν κιόλας. Έφτασα στο Χιούστον μια χαρά, πέρασα και τον έλεγχο διαβατηρίων αφού μου έγινε παρατήρηση διότι δεν είχα τη διεύθυνση του ξενοδοχείου όπου θα έμενα (το όνομα δεν αρκεί, θέλουν και διεύθυνση) και μετά… φυσικά έγινα singled out, με απομόνωσαν δηλαδή για να μου ψάξουν όλα τα πράγματα, (ξεφύλλισμα και ανάγνωση των περιεχομένων παρακαλώ!) όπως γίνεται πάντα όταν πηγαίνω στην Αμερική. Για πρώτη φορά πάντως δε με έβαλαν γδυθώ τσίτσιδος και ο υπάλληλος ήταν ευγενέστατος, βρήκε κάτι βιβλία και μου έπιασε την κουβέντα (κλασικό «ψάρεμα» των υπαλλήλων ασφαλείας αλλά ευγενέστατος πραγματικά) και σε 20 λεπτάκια με άφησαν να φύγω.
Kαλά γιατί τόσο άσχημα με τις ΗΠΑ? Τι έχεις κάνει και σε ψάχνουν, γιατί φαντάζομαι μόνο με σκουρόχρωμους κάνουν έτσι

Προσγειώθηκα στο Φοίνιξ, την αδιάφορη πρωτεύουσα της Αριζόνα, όπου το μικρό αλλά λειτουργικό αεροδρόμιο έχει την πρωτοτυπία ότι στο χώρο παραλαβής αποσκευών μπαίνει όποιος περαστικός θέλει, αφού η έξοδος προς την πόλη είναι ορθάνοιχτη. Μπαίνει δηλαδή ένας περαστικός, παίρνει και καμιά βαλίτσα πριν φτάσουν οι επιβάτες και δεν τρέχει και τίποτε…
Νομίζω το έχουν ξανακούσει και για άλλα αεροδρόμια των ΗΠΑ ... αλλά το έχω δει και εγώ στο Sydney
Σε αρκετές σοβιετικές χώρες πάντως κάνουν το λογικό, σου ζητάνε το χαρτάκι και τσεκάρουν με την αποσκευή.


Ωραία πάντως ... περιμένω και NYC, από σένα ειδικά μ'ενδιαφέρει αρκετά!
 

taxidakia

Member
Μηνύματα
285
Likes
51
Επόμενο Ταξίδι
???
Ταξίδι-Όνειρο
Άνδεις ξανά
"Για πρώτη φορά πάντως δε με έβαλαν γδυθώ τσίτσιδος "

????????????!!!!!!!!!!!!!!!!!!
 

Yorgos

Member
Μηνύματα
9.977
Likes
52.469
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ταξίδι-Όνειρο
Περού τότε, τώρα, πάντα
:oops: Ευχαριστώ για τα καλά σχόλια.

  • eva_kas: Στην Ανταρκτική μένει κανείς σε παγοθραυστικό, είναι σε φάση κρουαζιέρα, αλλά κατεβαίνεις και με βάρκες, περπατάς, κάνεις diving, βλέπεις πανίδα, κάνεις καγιάκ κλπ. Η διαμονή είναι σε καμπίνες στο πλοίο, πάντως.
  • ipanag: Ναι, συνήθως στους ελέγχους σταματάνε Πακιστανούς και λοιπούς σκουρόχρωμους, συνήθως από μουσουλμανικές χώρες. Εγώ νομίζω πως ξέρω τι από το... παρελθόν μου με κατατάσσει στους υπόπτους, αλλά όπως καταλαβαίνεις δε θέλω να το συζητήσω δημόσια σε φόρουμ, πάντως δεν είναι τίποτε ποινικό. Στο κάτω-κάτω, δικιά τους είναι η χώρα και παίρνουν ό,τι μέτρα ασφαλείας θέλουν. Πιο πολύ με εκνευρίζει η πολυεθνική που δεν αφήνει το φίλο μου το Χ να πληρωθεί τις υπερωρίες του και να πάρει τις άδειες που ορίζει ο νόμος, παρά τα ίσως υπερβολικά μέτρα ασφαλείας σε μια χώρα που αν θες πας, αν δε θες δεν πας. Πήγα με πλήρη επίγνωση ότι έχουν το δικαίωμα να μου αρνηθούν την είσοδο, όπως άλλωστε σου ξεκαθαρίζουν κι όταν βγάζεις τη βίζα. Για τις σοβιετικές χώρες όπου σου ζητάνε το απόκομμα αποσκευής... πρόσθεσε και την Κούβα, μάλλον η αποσοβιετικοποίηση δεν ολοκληρώθηκε ακόμη! Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον, θα γράψω και για τη ΝΥ, πρώτη μου φορά ήταν εκεί...
  • taxidakia: Η πρώτη μου "γνωριμία" με τις καταπληκτικές υπαλλήλους της Υπηρεσίας Μετανάστευσης ήταν λίγες εβδομάδες μετά την 11η Σεπτέμβρη, οι αρχές στα αεροδρόμια διακατέχονταν από μια αντιτρομοκρατική υστερία και μου ζητήθηκε να βγάλω όλα μου τα ρούχα, μου έσπασαν και κάτι πιάτα από τη Σκύρο που πήγαινα στην κοπέλα μου, μου ζήτησαν να βγάζω φωτογραφίες με τη φωτογραφική μου μηχανή για να βεβαιωθούν πως δεν έχε μέσα βόμβα κλπ. Δεν είναι από τα πράγματα που μπορούν να χαλάσουν τη διάθεσή μου. Απλά όποτε μπαίνω στις ΗΠΑ προσέχω ώστε το connecting flight να έχει τουλάχιστον 4 ώρες διαφορά, ώστε να υπάρχει χρόνος για συνεντεύξεις, ψαξίματα κλπ διότι αυτά γίνονται στο αερδόμιο πρώτης άφιξης κι όχι στον τελικό προορισμό. Και στην έξοδο από Ιαπωνία προς Κίνα είχα ανάλογη εμπειρία, αλλά εκεί είχε πέσει πολύ γέλιο...ωραία ιδέα μου έδωσες, θα γράψω κι εκείνη την ιστοριούλα, πλάκα είχε με ιρανικά βιβλία, βορειοκορεάτες ταξιδιωτικούς πράκτορες και... ιντερνετικούς πορνοστάρ. Προσεχώς!
Δε με βλέπω να την τελειώνω την ιστορία... τουλάχιστον αν προλάβαινα να φτάσω στους Ινδιάνους με τους χορούς της βροχής... Θα δούμε, πρέπει να φτιάξω και βαλίτσες, να βάλω και καμιά ντουζίνα ρολά χαρτιού υγείας διότι πλέον μας τελείωσε και αυτό την Κούβα, μέχρι το Δεκέμβριο:
Video - Breaking News Videos from CNN.com
Ο -σοβαρός- κατά τ' άλλα κύριος Ζακαρία ξέχασε να αναφέρει το εμπάργκο... Εντάξει η οργάνωση στην Κούβα είναι για τα μπάζα, αλλά άμα αφήνανε και οι καλοί μας γείτονες κανένα καράβι να μπει στο λιμάνι της Αβάνας, καμιά αμερικάνικη εταιρεία να επενδύσει και τους πολίτες της να πάνε διακοπές και να καταναλώνουν τα απαγορευμένα κουβανικά προϊόντα (ρούμι, πούρα, ζάχαρη) μάλλον θα είχαμε κωλόχαρτα, έτσι δεν είναι;

Μιας που το κάναμε Ομόνοια το ποστ... να αναφέρω και τους πανέξυπνους Έλληνες που συνελήφθησαν στην Κούβα για διακίνηση ναρκωτικών:
Στις φυλακές της ΞšΞΏΟΞ²Ξ±Ο‚ δύο ΞˆΞ»Ξ»Ξ·Ξ½Ξ΅Ο‚ Ξ³ΞΉΞ± ναρκωτικά - ΕΑΞ?online ΕιδΞ?σΡις

Εύγε, την καλύτερη χώρα βρήκανε να διαλέξουνε για μεταβατικό σταθμό, πού νομίζανε ότι πάνε, στο Μεξικό; Δεν παίζουνε στην Κούβα με τέτοια... Όχι τίποτε άλλο, αλλά όταν θα τους βάλουνε να αφοδεύσουν και τα σακουλάκια θα είναι και ασκούπιστοι οι λεβέντες...

Σοβαρεύομαι κι επιστρέφω στην αφήγηση...
 

KIKI

Member
Μηνύματα
2.805
Likes
7.810
Επόμενο Ταξίδι
Ιορδανία
Ταξίδι-Όνειρο
Αφρική Ναμιμπια
Οπως παντα πολυ ενδιαφερουσα η αφηγηση σου Χορχε ...
ειδικα αυτες οι πολιτειες της Αμερικης με ενδιαφερουν πολυ για μελλοντικο ταξιδι ....

Ευχαριστω για το τιπ σχετικα με το χαρτι στη Κουβα ....
Βρηκα τι δωρο θα παρω για τη πεθερα !!!!
 

Yorgos

Member
Μηνύματα
9.977
Likes
52.469
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ταξίδι-Όνειρο
Περού τότε, τώρα, πάντα
Στο Truxton (πάντα πάνω στην 66) βάλαμε βενζίνη σε ένα παππού που φαινόταν σα να έχει βγει από ταινίες γουέστερν, συνεχίσαμε με τα ερημικά τοπία μέχρι το Kingman, αλλά αντί να συνεχίσουμε βόρεια για Las Vegas από εκεί, αποφασίσαμε να πάμε λίγο πιο νότια για να δούμε το… καουμπόικο Oatman. Πριν φτάσουμε όμως εκεί, το πραγματικό αξιοθέατο ήταν η διαδρομή: ξαφνικά η άσφαλτος χαλάει και θυμίζει ελληνικούς επαρχιακούς δρόμους του ‘80, τα αραιά σπίτια χάνονται, βλέπεις μόνο τροχόσπιτα στη μέση του πουθενά με σκουριασμένα γραμματοκιβώτια από την εποχή του Νώε, κάκτοι κάνουν την εμφάνισή τους, ο δρόμος αποκτά υψόμετρο και προσφέρει πανέμορφες θέες πάνω από τα βράχια και πλέον δε βλέπουμε ούτε ένα αμάξι. Αυτή είναι η πραγματική 66, με την αίσθηση εγκατάλειψης και της απέραντης ερημιάς στο δρόμο να σε κυριεύει, απούσα από τον ταξιδιωτικό οδηγό μας αυτή η διαδρομή, μάλλον γι’ αυτό και είμαστε εντελώς μόνοι. Κι αν πάθουμε καμιά βλάβη στη μέση του πουθενά τι γίνεται; Σιγά μην πάθουμε βλάβη, λέω, ενώ η φράση της ανήσυχης μαμάς του Χ θα μας συνοδεύει για τις επόμενες δύο εβδομάδες: «δεν πιστεύω να σας πηγαίνει ο Γιώργος σε τίποτε ερημιές!». Όχι καλέ… Ειδικά στη Γιούτα μες στον πολιτισμό ήμασταν…


Το Oatman επίσης άξιζε το detour… Κτίρια βγαλμένα από το Λούκυ Λουκ, σαλούν με χιλιάδες μονοδόλαρα να κρέμονται από την οροφή, γαϊδουράκια που απέμειναν από την εποχή που τα χρησιμοποιούσαν στο γειτονικό χρυσορυχείο και πλέον μπουκάρουν και στα μαγαζιά (!), μέχρι και κιτς ψεύτικη μονομαχία με καουμπόηδες είχε, που ευτυχώς τη χάσαμε. Πλην της κατανοητής εμπορευματοποίησης, υπάρχει και η ακατανόητη αμερικάνικη εμμονή στο αυτοκίνητο. Η πόλη έχει όλο κι όλο ένα δρομάκο με αρκετά ιστορικά ξύλινα κτίρια, τα οποία όμως επισκιάζονται από τα τερατώδη τζιπ των ντόπιων κατοίκων/εργαζομένων/επισκεπτών. Είναι τόσο δύσκολο να απαγορεύσουν το παρκάρισμα μπροστά από το πανέμορφο σαλούν του 1882; Δεν είναι, όπως θα μας αποδείξει το καταπληκτικό Tombstone καμιά δεκαριά μέρες αργότερα…

Συνεχίσαμε για το Topock όπου το GPS (πού είσαι mio gps να με καμαρώσεις… έμαθα κι εγώ τι είναι το gps κι ας μην ξέρω να οδηγώ…) μας εγκατέλειψε διότι μπήκαμε στην Καλιφόρνια η οποία δεν περιλαμβανόταν στους χάρτες του… Μπήκαμε λοιπόν στην Καλιφόρνια, βγήκαμε, ξαναμπήκαμε, μετά νομίζαμε ότι βρήκαμε αλλά πάλι μέσα ήμασταν, μέχρι που μας υπέδειξε ένας καλός άνθρωπος το δρόμο για Νεβάδα.

Μπαίνοντας στη Νεβάδα μας μένει πολύς δρόμος μέχρι το Las Vegas, ατέλειωτη ευθεία όπου μάλιστα γίνονται και έργα, σα να μη μας έφτανα τα γελοιωδώς χαμηλά όρια ταχύτητας των ΗΠΑ. Πάντως η μονοτονία του τοπίου σπάει από τα καζίνο, τα οποία ξεκινούν με το που μπαίνει κανείς στη Νεβάδα, από τις ταμπέλες που σε προτρέπουν «να δοκιμάσεις και συ μια καραμπίνα, τώρα σε προσφορά!» (ε, να πάρουμε μία να έχουμε, μπορεί να μας χρειαστεί, π.χ για το Βύντρα) και από την εμφανή παρουσία των Ινδιάνων-καζιναρχών. Κάπου εκεί στο πουθενά είχα και τη φαεινή ιδέα να σταματήσουμε να φάμε σε εστιατόριο υπέρβαρων Ινδιάνων με «ινδιάνικο» μενού… τρελή αποτυχία, αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη.

Η άφιξη στο Βέγκας έγινε το απογευματάκι. Ο Χ έχει κλείσει δωμάτιο στο MGM, το οποίο σύμφωνα με τη Wikipedia είναι το δεύτερο μεγαλύτερο ξενοδοχείο στον κόσμο. Επειδή είναι Δευτέρα, το κόστος είναι πολύ λογικό, μόλις 128$ για το τρίκλινο (με τη σημερινή ισοτιμία βγαίνει 30ευρώ το άτομο), αν είχαμε πάει την προηγούμενη ήταν τριπλάσια, αλλά είπαμε: ο προγραμματισμός έγινε πολύ καιρό πριν (πράγμα που δε συνηθίζω να κάνω, πάντως) κι έτσι όλα αυτά είχαν προβλεφθεί, να ευλογήσουμε και τα γένια μας λιγάκι…

Μπαίνοντας στο πελώριο (και κεντρικότατο) MGM νιώθει κανείς ολίγον βλάχος, ομολογώ πως ρεσεψιόν με είκοσι άτομα δεν είχα ξαναδεί, ενώ τα λούσα, τα χρυσά (αλλά και αληθινά σε γυάλα!) λιοντάρια έχουν ως στόχο να θαμπώσουν τον επισκέπτη, πράγμα που με εμάς τουλάχιστον το κατάφεραν. Λόγω αντικειμένου σπουδών και πρότερης εργασιακής εμπειρίας, με ενδιέφερε πολύ ο τρόπος διοίκησης ενός τόσο μεγάλου ξενοδοχείου. Οι τύποι είναι απίστευτα αποτελεσματικοί, το ξενοδοχείο –όπως σωστά παρατήρησε ο Α- λειτουργεί σαν αεροδρόμιο, με εντελώς διαφορετικά sections, τα δωμάτια είναι πολυτελή, αλλά εν τέλει φαίνεται ότι ο στόχος του ξενοδοχείου είναι να σε κρατήσει μέσα: οι διάδρομοι είναι δαιδαλώδεις και περνούν μέσα από όλα τα καζίνο του ισογείου (δεν υπάρχει δηλαδή μια βασική αίθουσα καζίνο, το καζίνο είναι… όλοι οι ενδιάμεσοι χώροι ανάμεσα σε μαγαζιά, τουαλέτες, εστιατόρια, ρεσεψιόν κλπ) ώστε να «τσιμπήσεις» και να κάτσεις να παίξεις σε ένα τραπέζι ή ένα κουλοχέρη. Κι άμα κάτσεις, υποτίθεται πως δε σηκώνεσαι, διότι λίγο ο τζογαδόρικος εθισμός, λίγο οι σιλικονάτες που σερβίρουν δωρεάν ποτά σε όποιον παίζει (άμα είναι πιωμένοι πού να κερδίσουν οι άνθρωποι; ), λίγο η έλλειψη ρολογιών και φώτων… περνάει η μέρα κι ακόμη εκεί είσαι. Ενδιαφέρουσα προσέγγιση μάρκετινγκ χωρίς αμφιβολία, αλλά φοβάμαι (ή μάλλον ελπίζω) πως πιάνει μόνο σε λαούς με την αμερικάνικη νοοτροπία. Θέλω να πω, εμείς ως Ευρωπαίοι που κάτσαμε να παίξουμε, βάλαμε ένα στόχο: να διπλασιάσουμε ένα συγκεκριμένο ποσό το οποίο ποντάραμε, κι αν το χάναμε θα φεύγαμε, χωρίς να κάνουμε χρήση των ΑΤΜ που τόσο βολικά βρίσκονται δίπλα στους κουλοχέρηδες. Ο Αμερικανός όμως έχει άλλη νοοτροπία: τη νοοτροπία του winner takes it all, double or nothing, do or die και λοιπά εμπριμέ. Έτσι κερδισμένο βγαίνει το καζίνο, το οποίο μαθηματικά θα σε κερδίσει αν κάτσεις πολύ ώρα να παίξεις. Αντίθετα, αν παίξεις λίγο και με σύστημα (π.χ το κόκκινο-μαύρο στη ρουλέτα) έχεις πολλές πιθανότητες να κερδίσεις, υπό την προϋπόθεση ότι θα βάλεις μόνος σου ένα όριο-φραγμό και θα σηκωθείς να φύγεις όταν το φτάσεις. Απόδειξη ότι το βράδυ και το επόμενο πρωί που παίξαμε κερδίσαμε και οι τρεις και τα συνολικά μας καθαρά κέρδη μάς πλήρωσαν το ξενοδοχείο, το ίντερνετ, τα πρωινά και τα φιλοδωρήματα που δώσαμε στο Βέγκας… Τσάμπα μας βγήκε το Βέγκας!

Τέλος πάντων, πριν παίξουμε πήγαμε να κάνουμε μια βολτίτσα στις εγκαταστάσεις του ξενοδοχείου: τερατώδες αλλά άνετο, κιτσάτο αλλά με λούσα, λειτουργικό αλλά παγιδευτικό και πάνω απ’ όλα efficient, πραγματικά αξιοθαύμαστο το πώς καταφέρνουν να τα φέρνουν βόλτα με 5.000 δωμάτια και χιλιάδες άτομα να κυκλοφορούν σε όλα τα τμήματα όλο το εικοσιτετράωρο. Εντυπωσιακό το πόσο καθαρό είναι το όλο συγκρότημα με δεδομένο πως έχει μοκέτες αι κυκλοφορούν τόσοι μεθυσμένοι, άλλωστε το Βέγκας για τους Αμερικανούς είναι μια sin city.

Οι άλλοι έκατσαν στην πισίνα, εγώ έκατσα λίγο να χρησιμοποιήσω το ίντερνετ, κι όταν μαζευτήκαμε πήγαμε να φάμε. Τα εστιατόρια του ξενοδοχείου ήταν πολύ ακριβά, στο μπουφέ είχαμε δικαίωμα πρόσβασης…την επόμενη παρότι είχαμε τη διάθεση να πληρώσουμε, οπότε βγήκαμε έξω. Καταλήξαμε στο hooters, όπου το φαγητό ήταν ΟΚ και το θέαμα… πιο ΟΚ! Για να έρθουμε στα ίσα μας πήγαμε βολτίτσα… Τι βολτίτσα δηλαδή, βολτάρα, το ξεφτιλίσαμε το θέμα, δεν ξέρω πόσες ώρες περπατούσαμε, πήγαμε να δούμε όλα αυτά τα διάσημα ξενοδοχεία για τα οποία τα έχουν γράψει κι άλλοι, δεν έχω να προσθέσω τίποτε. Συμφωνώ πως είναι κιτς (κάποια περισσότερο από άλλα) αλλά το θέαμα είναι πολύ ενδιαφέρον από αισθητικής, αρχιτεκτονικής κι επιχειρηματικής σκοπιάς. Η άποψη πως το Λας Βέγκας είναι χάσιμο χρόνου με βρίσκει αντίθετο: δεν ήταν το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του ταξιδιού, αλλά είναι κι αυτό ένα αξιοθέατο που προσφέρει γέλιο, food for thought και μπόλικο ψυχογράφημα αυτού του παζλ που λέγεται αμερικάνικη κοινωνία. Άσε που το να κερδίσεις στο blackjack και τη ρουλέτα παραείναι εύκολο, αρκεί να ξέρεςι να σταματάς, να μην πίνεις και να κάνεις focus στο τραπέζι κι όχι στο ντεκολτέ της κυρίας που σερβίρει.

Θέλαμε να πάμε και σε κανένα στριπτιτζάδικο, αλλά τα πόδια μας δε μας κρατούσαν πια, ειδικά τους δύο ήρωες που τράβηξαν και το κουπί της οδήγησης., πάνω από 500 χιλιόμετρα και σήμερα έκαναν οι άνθρωποι όσο εγώ καθόμουν και θαύμαζα τα τοπία ή ξεκοκάλιζα το "Why did the Soviet Union Collapse?" στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Μήπως έπρεπε να φτιάξει κανένα σοσιαλιστικό Βέγκας ο Γκορμπατσόφ; Λιγότερο ξεφτίλα από τις διαφημίσεις της Pizza Hut που γύρισε θα ήταν και θα άφηνε και κανένα ψιλό στους νταβάριτς. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο όπου κερδίσαμε τα πρώτα ψιλά (τα υπόλοιπα το επόμενο πρωί) και πέσαμε για ύπνο στα τρίπατα στρώματα (η πολλή χλίδα κάνει κακό λέω εγώ, αλλά ποιος με ακούει…) του MGM.
 

GTS

Member
Μηνύματα
7.060
Likes
20.472
Δυο παρατηρήσεις σχετικά με το τζόγο Γιώργο:

1. Ποια αμερικάνικη νοοτροπία? Ο πίνων μεθά και ο παίζων χάνει. Έχεις πάει καθημερινή πρωϊ στο πάρκινγ του Mont Parnes να δεις τι γίνεται από αυτοκίνητα? Δεν υπάρχει εθνικότητα στο τζόγο...όλοι χαμένοι & καμμένοι....

2. Το ότι κερδίσατε όπως λες είναι καθαρά θέμα τύχης....καταλαβαίνεις και εσύ ότι μαθηματικά το καζίνο δε κερδίζεται και ότι έτυχε να κερδιζετε αρχικά ώστε να σταματήσετε κερδισμένοι....οι νόμοι των πιθανοτήτων είναι αμείλικτοι φίλε μου και τα καζίνο οι καλύτεροι φίλοι τους...


Τέλος, πολύ θα με ενδιέφερε μία σύγκριση Ντουμπάι - Λας Βέγκας, γιατί έχω βαρεθεί να διαβάζω απαξιωτικά σχόλια για το Ντουμπάι γιατί λέει "είναι εντελώς τεχνητό", λες και το Βέγκας ή η Νέα Υόρκη είναι φυσικά φαινόμενα....

Υ.Γ. Ξέρω ότι εσύ δεν έχεις πάει Ντουμπάι, αν κάποιος άλλος έχει άποψη, ας μας την χαρίσει....πολύ με ενδιαφέρει η συγκεκριμένη σύγκριση.
 

Εκπομπές Travelstories

Τελευταίες δημοσιεύσεις

Booking.com

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.651
Μηνύματα
906.139
Μέλη
39.400
Νεότερο μέλος
geotheoh

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom