Ανέκαθεν πίστευα ότι ο άνθρωπος μακριά από τη φύση αλλοτριώνεται, όσο περνάνε όμως τα χρόνια, καταλαβαίνω ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει στα βασικά του σημεία οπουδήποτε κι αν βρίσκεται.
Η ιστορία σου δημιούργησε πολλή τροφή για σκέψεις.
Πω-Πω! Πρώτο ταξίδι (και χωρίς γονείς παρακαλώ) το μακρινό 1968 στη Γερμανία με το τρένο. Ανταλλαγή μαθητών Αθήνα-Αννόβερο. Ετών 15! Πολλές φορές σκέφτομαι να το περιγράψω για να γελάσει και ο κάθε πικραμένος! ;)
Κατέβηκα Αύγουστο σχετικά νωρίς το πρωί και έμεινα μέχρι που σουρούπωσε για τα καλά για να μπορέσω να ανέβω τα σκαλιά. Αξέχαστη εμπειρία και μοναδική (μόνο για μια φορά!!) ;):cool:
Το 1999 δεν είχε ξαπλώστρες ούτε πλήρωνες τίποτα σε πάρκινγκ κλπ., είχε όμως ένα μικρό μαγαζάκι με τα απαραίτητα.
Αντε να διηγηθώ μια ιστορία για την Αστυπάλαια! Πήγαμε το 1982 μετά τον Δεκαπενταύγουστο και εκτός από μια ταβέρνα στο λιμάνι, όλα τα άλλα είχαν ηδη κλείσει. Στην ταβέρνα δεν υπήρχε ούτε κρέας ούτε ψάρι, τη βγάζαμε με σαλάτα και μπριάμ, αλλά καθόλου δεν μας πείραζε. Μέχρι κι ο φούρνος που έκανε...
ανακάλυψα τις καινούργιες εκδόσεις και πολύ καλές μεταφράσεις από τον Ψυχογιό για τα βιβλία της ΄Αγκαθα Κρίστι. Πρώτα τα διάβασα στις εκδόσεις Λυχνάρι (εντελώς cult), μετά στο πρωτότυπο και τώρα τα απολαμβάνω σε καλά ελληνικά.