Μια απιστευτη ιστορια

Περιμεναμε το βραδινο τραινο στην Αγρα για το Βαρανασι.Οπως παντου, κοσμος και αρκετοι χαμω. Βολευτηκαμε με τα μπαγαζια μας (φαινομασταν με τις αποσκευες μας σαν σε σαφαρι, που πας ρε Καραμητρο;) και περιμεναμε κανα 2ωρο, καθυστερηση. Στις ραγες τα ποντικια σουλατσαραν ανενοχλητα και ηταν χοντρα σαν κουνελια.Παντου περιτωματα, αλλα το πιο φοβερο ανθρωποι πηδαγαν και περναγαν απεναντι.Για μια ωρα κυταζα χωρις μιλια, ξαφνικα ηρθε και το δικο μας τραινο, μονο που ρχοταν απεναντι και σε 15 λεπτα εφευγε.Που να ψαχνεις υπογεια διαβαση,βουρ στην ταφρο με τα ποντικια και τα σκατα. Να παταμε με τα χερια εκει που πριν κυταζαμε με φρικη. Απεναντι εγω και μια Αγγλιδα σκουπιζομασταν απο τα παρασημα που πατησαμε. Ακομα γελαω, μας καραχρειαζοταν εμας τους ''κατακτητες'' ενα τετοιο παθημα.Και καπακι το κοντραστ. Οταν εφθασε το τραινο ετρεχε να μπει ο κοσμος, ενα παιδι το πηρε απο κατω το τραινο. Ισα-ισα που πιαστηκε και για 2 λεπτα αιωνες σερνοταν με τον κοσμο να φωναζει. Ασυναισθητα τραβηξα φωτογραφια, μετα ντραπηκα και την εσβησα, ευτυχως το παιδι γλύτωσε.Ακομα θυμαμαι πως ειχε παγωσει το αιμα μου.