Δείτε το πρώτο μέρος εδώ.
Όσες αποικιακές πόλεις και να έχει δει κανείς, δεν υπάρχει περίπτωση να αντικρίσει την πανέμορφη παλιά πρωτεύουσα της Γουατεμάλας Αντίγουα, και να μη μαγευτεί από την ομορφιά της. Σε πλήρη αντίθεση με τη χαώδη, βρώμικη και μουντή Γουατεμάλα Σίτι, η πόλη αυτή είναι ήρεμη, φροντισμένη, όμορφη στην όψη. Το ιστορικό κέντρο είναι παντού στρωμένο με πέτρες και τα κτίρια ολόγυρα είναι φρεσκοβαμμένα και πεντακάθαρα. Εύλογα αντιλαμβάνεται κανείς πως πρόκειται για Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Γύρω γύρω υπάρχουν παντού αποικιακές εκκλησίες σε έντονα χρώματα. Ακόμα κι εκείνες που είναι εγκαταλελειμμένες είναι πολύ όμορφες, έχουν τη δική τους γοητεία. Η πόλη είναι επίσης στολισμένη παντού με πανέμορφα εξωτικά λουλούδια σε λογιών λογιών χρώματα. Κάθε στενάκι κρύβει και μια έκπληξη, κάθε δρόμος είναι υπέροχα στολισμένος. Στο φόντο της μικρής αποικιακής πόλης κάμποσα χιλιόμετρα μακριά, τα ηφαίστεια που την περιτριγυρίζουν προσφέρουν κι αυτά με τη σειρά τους το στίγμα τους, πλαισιώνοντας το ήδη ονειρικό κάδρο.
Το λεωφορείο με άφησε στο κεντρικό πάρκο. Από εκεί πήρα ένα ποδήλατο – ταξί για να με πάει στο ράντζο που έχω κλείσει για να διανυκτερεύσω. Η πολύ χαμηλή τιμή του δε με προϊδέαζε για εκείνο που θα ακολουθούσε.
Το ράντζο ήταν παραμυθένιο, χτισμένο κι αυτό φυσικά σε αποικιακό ρυθμό, στολισμένο με πίνακες ζωγραφικής μπαρόκ ρυθμού, σιντριβάνια και ολόγυρα απέραντους καταπράσινους κήπους.
Κάνω τσεκ ιν στη ρεσεψιόν ενώ δε παύω να νιώθω πως βρίσκομαι σε όνειρο. Μια καμαριέρα με πηγαίνει στο δωμάτιό μου ενώ ενημερώνομαι παράλληλα πως μου έχουν κάνει upgrade και με μετέφεραν στη σουίτα καθώς δεν υπάρχουν άλλοι επισκέπτες. Η καμαριέρα με προτρέπει να αφήσω τα μπαγκάζια μου και να μεταφερθώ στην τραπεζαρία να… γνωρίσω το σεφ ο οποίος θα έφτιαχνε αποκλειστικά για μένα πρωινό. Μου σέρβιραν αυγά μάτια κι εξωτικά φρούτα ενώ ένας σερβιτόρος διαρκώς με ρωτούσε αν θέλω κάτι. Αφού απόλαυσα την ιδιαίτερη περιποίηση θαρρείς και είμαι κάποια δούκισσα βγήκα στα λιθόστρωτα δρομάκια με τη φωτογραφική μηχανή μου ανά χείρας για να γνωρίσω την πραγματική Αντίγουα.
Η πόλη χτίστηκε το 17ο αιώνα από τους Ισπανούς κατακτητές της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής και αποτέλεσε πρωτεύουσα των ισπανικών κτήσεων της Κεντρικής Αμερικής. Ξεκινώ την περιήγησή μου και ανταμώνω διάφορα κτίρια και καθολικούς ναούς και καταλήγω στο κεντρικό πάρκο. Οι δρόμοι δεν έχουν ονόματα αλλά αρίθμηση και η περιήγηση είναι αρκετά εύκολη. Γύρω από το Κεντρικό Πάρκο υπάρχουν παγκάκια για τους κατοίκους και τους τουρίστες για να ξαποστάσουν από τη βόλτα τους, ενώ στις τέσσερις πλευρές του είναι κτισμένα το Δημαρχείο, ο κεντρικός σταθμός της αστυνομίας, ο κεντρικός καθεδρικός ναός και διάφορα άλλα κυβερνητικά κτίρια και τράπεζες.
Το πιο αναγνωρίσιμο σημείο της πόλης όμως είναι ο τεράστιος σταυρός που κοσμεί το λόφο βόρεια της πόλης, τριάντα λεπτά περπάτημα από το κεντρικό πάρκο. Η βόλτα προς τα εκεί προσφέρει ανεμπόδιστη θέα και στα ηφαίστεια τα οποία με καθαρή ατμόσφαιρα προσδίδουν μαγεία στο τοπίο.
Ολόγυρα του ιστορικού κέντρου υπάρχουν καθολικές εκκλησίες που όλες τους αξίζουν μια επίσκεψη.
Το δεύτερο πιο αναγνωρίσιμο σημείο της πόλης είναι η μεγάλη αψίδα που προσφέρει μια εξίσου πανέμορφη θέα στα ηφαίστεια.
Αλλά όπου και να πλανηθεί το μάτι, αντικρίζει όμορφα φροντισμένα αποικιακά κτίρια.
Η Αντίγουα όμως φημίζεται και για τις γαστριμαργικές της ικανότητες και διαθέτει κορυφαία εστιατόρια με εξαιρετικής ποιότητας κουζίνα, επηρεασμένη από τη Γαλλία και με τις απαραίτητες κεντρο-αμερικανικές προσμίξεις.
Το βράδυ μου επομένως το πέρασα γευματίζοντας ένα εξαιρετικής ποιότητας δείπνο, συνοδεία εκλεκτού κρασιού. Η Γουατεμάλα είναι μια χώρα που προσφέρει προσιτή πολυτέλεια στους επισκέπτες της. Με καλό φαγητό, καλό κρασί, καλό ρούμι και πούρα Αβάνας σε ένα cigar bar που είχα ανακαλύψει, πέρασαν πολύ ευχάριστα τρεις μέρες στην πανέμορφη μικρή αυτή πόλη, αριθμός ημερών ικανός για να ανακαλύψει κανείς κάθε στενάκι, κάθε κτίριο, κάθε εκκλησία. Και φυσικά οι ντόπιοι ιθαγενείς πάντα να δίνουν το στίγμα τους.
Στην Αντίγουα έρχονται πολλοί φοιτητές για να κάνουν μαθήματα ισπανικών σε μια από τις πολυάριθμες σχολές της πόλης, είτε για να εργαστούν περιστασιακά ως σερβιτόροι, όπως η Καναδή που γνώρισα στο cigar bar η οποία μου συνέστησε να παίρνω τα βράδια ταξί για να γυρνάω στο ξενοδοχείο μου. Η Γουατεμάλα δε παύει να είναι μια από τις πιο επικίνδυνες χώρες της Κεντρικής και Λατινικής Αμερικής, ειδικά για τις γυναίκες ταξιδιώτισσες. Μπορεί να είχα τα μάτια μου δεκατέσσερα και να βάδιζα πάντα με γνώμονα την κοινή λογική, ωστόσο ο κίνδυνος καμιά φορά μπορεί να είναι στη γωνία και να μη τον βλέπουμε.
Τελικά, όλα πήγαν καλά και απόλαυσα το υπέροχο αυτό ταξίδι που θα μνημονεύω πάντα για την ομορφιά του και την απρόσιτη γοητεία του.