Μέχρι πρόσφατα όταν άκουγα για τη Μασσαλία, μου ερχόταν στο μυαλό, εκτός από την περίφημη μπουγιαμπέσα, ένα υποβαθμισμένο αστικό περιβάλλον και η εγκληματική δραστηριότητα της γνωστής French Connection. Τα πράγματα έχουν αλλάξει όμως. Η πόλη έχει μεταμορφωθεί με ένα γενναίο «λίφτινγκ», συνέπεια μιας σοβαρής κρατικής επένδυσης στην διαμόρφωση του λιμανιού και της παλιάς πόλης, την βελτίωση των μέσων μαζικής μεταφοράς και την προώθηση των τεχνών.
Σαν επιβράβευση αυτής της προσπάθειας η Μασσαλία ορίστηκε ως Ευρωπαϊκή Πολιτιστική Πρωτεύουσα για το 2013 και αυτός ήταν ο λόγος που την επισκέφθηκα και που την συνιστώ ως σχετικά άγνωστο ταξιδιωτικό προορισμό.
Το γραφικό Παλιό Λιμάνι, με ιστορία πάνω από 2600 χρόνια, αποτελεί το κέντρο γύρω από το οποίο θα κινηθεί ο επισκέπτης. Τα μεγάλα πλοία δεν αράζουν πια εδώ, οι εμπορικοί μόλοι έχουν μεταφερθεί στην περιοχή της Joliette από το 1840, αλλά υπάρχει μια διαρκής κίνηση από ψαροκάικα και σκάφη αναψυχής.
Από το Λιμάνι κινηθήκαμε βόρεια προς την περιοχή Le Panier, που ορισμένοι αποκαλούν «η Μονμάρτη της Μασσαλίας», καθώς στα ανηφορικά δρομάκια της θα δείτε πολλές γκαλερί, ατελιέ καλλιτεχνών κτλ. Εδώ μάλιστα βρισκόταν η αρχαία Αγορά, όταν η Μασσαλία ήταν ελληνική αποικία των Φωκαιών, τον 7ο αιώνα π.Χ.
Φυσικά επισκεφθήκαμε το εντυπωσιακό Μουσείο των Πολιτισμών της Ευρώπης και της Μεσογείου που εγκαινιάστηκε τον Ιούνιο και το Μουσείο Καλών Τεχνών, που στεγάζεται στο Palais de Longchamp, και άνοιξε ξανά φέτος την πόρτα του για το κοινό, μετά από μια σημαντική ανακαίνιση.
Και η μπουγιαμπέσα θα μου πείτε; Παραγγείλαμε αυτή την εμβληματική για τη Μασσαλία ψαρόσουπα στην κλασική της μορφή στο «Le Rhul», εστιατόριο που αποτελεί συνώνυμο της μπουγιαμπέσας παγκοσμίως. Και δοκιμάσαμε μια πιο καινοτόμο εκδοχή από τον chef Guillaume Sourrieu, στο «L’ epuisette», επίσης εμβληματικό εστιατόριο που βρίσκεται κυριολεκτικά πάνω στη θάλασσα. Και καταλάβαμε γιατί λεν ότι αληθινή μπουγιαμπέσα μπορείς να φας μόνο στη Μασσαλία.