Όλη η συνεννόηση είχε γίνει μέσω ίντερνετ, τα κινητά δεν έπιαναν και το GPS για κάποιο λόγο αρνιόταν να καθορίσει τη θέση μας. Είχαμε ξεκινήσει τρεις ώρες πριν από την κοιλάδα του Ezulwini, την κύρια τουριστική περιοχή της Σουαζιλάνδης, και οι οδηγίες έλεγαν να στρίψουμε αριστερά στο βενζινάδικο μετά το χωριό Phuzumoya, στον δρόμο που ενώνει το Manzini, την μεγαλύτερη πόλη της χώρας, με το Big Bend, στα σύνορα με τη Νότιο Αφρική. Το ραντεβού μας ήταν για τις 4.00 το απόγευμα, είχαμε φτάσει δέκα λεπτά πριν και στεκόμασταν στην ερημιά, έξω από τη μοναδική πόρτα ενός φράκτη που έφερε την επιγραφή «Προσοχή ηλεκτροφόρα σύρματα». Η γυναίκα μου άρχισε να ανησυχεί για το τι γυρεύουμε σε αυτή τη χαμένη γωνιά της Αφρικής, μακριά από κάθε πεπατημένη διαδρομή.
Ακριβώς στις 4.00 όμως, εμφανίστηκε ένα ανοικτό τζιπάκι με δυο χαρούμενους ranger που μας καλωσόρισαν στο ιδιωτικό Καταφύγιο Άγριας Ζωής Mkhaya. Αφήσαμε το νοικιασμένο μας αυτοκίνητο μέσα από τον φράκτη και ανεβήκαμε στο τζιπ, που μας οδήγησε στον ξενώνα του καταφυγίου που ονομάζεται Stone Camp, σταματώντας κάθε τόσο για να περάσουμε από άλλους ηλεκτροφόρους φράκτες.
Το καταφύγιο ιδρύθηκε το 1979 με στόχο την διάσωση της σπάνιας τοπικής ράτσας αγελάδων που λέγονται Nguni. Όμως είναι σήμερα γνωστό για τη μεγαλύτερη συγκέντρωση λευκών και μαύρων ρινόκερων στον κόσμο. Πρωί – βράδυ πηγαίναμε για σαφάρι, με ένα 4Χ4 των 8 θέσεων, μεγάλη πολυτέλεια σε σχέση με τα πολυθέσια πούλμαν που κάνουν την ίδια δουλειά στα μεγάλα εθνικά πάρκα, όπως το Κρούγκερ. Και βαρεθήκαμε, κυριολεκτικά, να βλέπουμε ρινόκερους. Εντάξει, είδαμε και ελέφαντες, κροκόδειλους, αντιλόπες, φακόχειρους και όλα τα άλλα ζώα της Αφρικής, αλλά οι ρινόκεροι ήταν πραγματικά αναρίθμητοι.
Να σας πω εδώ ότι και οι μαύροι και οι λευκοί ρινόκεροι έχουν το ίδιο καφέ-γκρι χρώμα. Ο ορισμός ως «λευκός» προέρχεται από μια παρανόηση: οι πρώτοι Ολλανδοί άποικοι έλεγαν το είδος αυτό «Weid mond rhino» δηλαδή «ρινόκερο με πλατύ στόμα». Οι Άγγλοι άκουγαν το Weid σαν White και έτσι ο ρινόκερος ονομάστηκε διεθνώς «λευκός ρινόκερος».
Εμείς πάντως είδαμε μόνο λευκούς ρινόκερους και κανέναν μαύρο που θεωρούνται πιο σπάνιοι και μέχρι πρόσφατα πήγαιναν για εξαφάνιση, αλλά μάλλον τώρα έχουν ξεπεράσει τον κίνδυνο.
